Rozdział 1

Kuchnia w Norze jak zwykle była pełna ludzi. Pani Weasley krzątała się przy garnkach, jej mąż czytał Proroka Codziennego, a dzieci wraz z gośćmi jadły obiad. Profesor McGonagall dyskutowała z Nimfadorą Tonks na temat nowych zaklęć, które miałyby usprawnić transmutowanie ludzi w zwierzęta, Remus Lupin przysłuchiwał się im. Natomiast Harry nie mógł się powstrzymywać od ciągłego spoglądania na stronę tytułową gazety, która była w dłoniach Pana Weasleya. Było tam wielkie zdjęcie przedstawiające grubą kobietę, podobną do ropuchy, która uśmiechała się paskudnie. Jeszcze gorszy, jeśli to w ogóle było możliwe, był nagłówek: DOLORES UMBRIDGE NOWYM MINISTREM MAGII. Harry miał wrażenie, że grzanki, które zjadł na śniadanie zamieniają się w kamienie. Umbridge Ministrem?! Widocznie nie tylko on wyczuwał w tym coś niewłaściwego, bo na wieczór zapowiedziane zostało spotkanie Zakonu Feniksa.

Były letnie wakacje i kilka dni wcześniej Harry Potter ukończył siedemnaście lat co oznaczało, że stał się pełnoletni według czarodziejskiego prawa. Musiał opuścić dom wuja i ciotki, jednak nie tęsknił za nimi, ani tym bardziej oni za nim. Tym bardziej był zszokowany gdy w dzień urodzin znalazł w nogach swojego łóżka prezent od nich- małą ramkę z ich zdjęciem. Co dziwniejsze, w środku był list. List od Dudleya. W pierwszym szoku jedyną rzeczą, o której pomyślał Harry było to, że nie miał pojęcia, że Dudley umie pisać. Dopiero przy drugim czytaniu dotarł do niego sens listu. Dudley pisał, że chociaż nie dogadywali się dobrze, co było eufemizmem na skalę światową, będzie za nim tęsknił i ma nadzieję, że ten prezent nie pozwoli mu zapomnieć o rodzinie. Wbrew sobie postawił ramkę obok łóżka, chociaż sam nie wiedział dlaczego. Z równie wesołym skutkiem mógł tam ustawić portret Snape'a. Mistrz Eliksirów był ostatnim człowiekiem, na którego chciałby patrzeć. Kiedy w czerwcu Śmierciożercy dostali się do Hogwartu, uciekł razem z nimi po drodze nokautując Dumbledora. Dyrektor później im wytłumaczył, że robił to zgodnie z rozkazem, ale Harry nie mógł zapomnieć wyrazu nienawiści, jaki pojawił się na twarzy Snape'a, gdy rzucał zaklęcie. Tak, zdecydowanie lepiej było patrzeć na Dursleyów. Poza całkowicie nieoczekiwanym prezentem od rodziny dostał również kilka innych rzeczy, ale tutaj nie było zbyt wielkich niespodzianek. Państwo Weasleyowie podarowali mu zegarek, zgodnie z tradycją rodzinną, i ciągle przepraszali, że nie jest nowy, chociaż Harry'ego tak uradował ich podarunek, że przez kilka minut musiał walczyć ze sobą, by się nie rozpłakać. Fred i George przesłali mu chyba połowę asortymentu z „Magicznych Dowcipów Weasleyów”, a Bill razem z Fleur dodali do tego skrzynię, która była cała pomarańczowo-czerwona z wielką, złotawą błyskawicą na wieku. Hermiona, jak należało się spodziewać, dała mu książkę, ale po raz pierwszy miał ochotę ją za to uściskać. „Poradnik do walki z Czarną Magią dla początkujących Aurorów” był czymś, czego pragnął, a wstydził się wejść do księgarni i kupić. Musiała zauważyć jego tęskne spojrzenia. Ginny i Charlie wręczyli mu kilka egzemplarzy smoczych łusek, które bardzo dobrze działały na bóle głowy. Hagrid przysłał tort własnej produkcji, który na szczęście został wręczony ghulowi ze strychu i zatkał go na kilka dni oraz włosy z ogona jednorożca, które trzymały silniej niż niejeden łańcuch. Remus i Tonks, którzy zamierzali się pobrać, dali mu wspaniałą pelerynę, która, jak mówiła Tonks, sama się składała i prasowała. Mile zdziwiła go dodatkowa przesyłka z Hogwartu- kadra profesorska życzyła mu pomyślnych wiatrów i na dowód sympatii otrzymał dosyć spory gobelin przedstawiający godło Gryffindoru- lwa. Podobny prezent otrzymał kilka miesięcy wcześniej Ron i z tego co się orientował, to każdy uczeń w dzień swoich siedemnastych urodzin dostawał list od nauczycieli wraz z gobelinem odpowiedniego domu. Jedynym zmartwieniem Harry'ego było to, że nie miał go gdzie zawiesić. Grimmauld Place 12 nie było już tajną kwaterą Zakonu, bo w chwili, gdy aportowali się tam razem z Dumbledorem w lipcu dopadli ich Śmierciożercy. W związku z tym obecnie przebywali w Norze.

Pan Weasley odłożył gazetę i ciężko westchnął, po czym zwrócił się do profesor McGonagall.

- Minerwo, czy wiedzieliście coś na ten temat? Wczoraj, kiedy wychodziłem z biura, Scrimgeour wciąż był Ministrem.

- Niestety, dla nas też było to szokiem- profesor posmarowała sobie grzankę masłem i dodała dżemu- Przy śniadaniu dostaliśmy pocztą gazetę i chyba pierwszy raz w swoim życiu widziałam Albusa tak wściekłego. Pomona omal nie zeszła na zawał i Poppy musiała jej podać waleriany na uspokojenie. Najgorsze jest to, że nikt nie wie co się stało z Scrimgeourem. Kingsley miał się odezwać, ale wciąż milczy.

- Co zamierza Dumbledore?

- Nie wiem. Od razu zajął się powiadamianiem członków Zakonu o spotkaniu, poprosił Kingsleya, żeby poszedł do Ministerstwa i czegoś się dowiedział. Potem odbył krótką rozmowę z Severusem, po której ten zniknął. Miał się dowiedzieć, czy to sprawka Sami-Wiecie-Kogo, ale też milczy. Robi się bardzo nieciekawie.

Przy ostatnim słowie skrzywiła się i dodała nieco cukru- dżem był za kwaśny. Harry omal nie podskoczył. Po raz pierwszy mówiono o sprawach Zakonu w ich towarzystwie. Zauważył, że bliźniacy, Ron, Ginny i Hermiona też chciwie łapią każde słowo. I tak mieli się niedługo wszystkiego dowiedzieć.

Dosłownie trzy dni wcześniej na kolacji pojawił się Dumbledore i spokojnie jedząc kaczkę powiedział:

- Molly, chciałbym, by Harry, Hermiona i twoje najmłodsze dzieci przystąpiły do Zakonu, jeśli taka jest ich wola.

Nie był to najsubtelniejszy sposób przekazania tej szokującej informacji, ponieważ pani Weasley opuściła różdżkę powodując, że noże zaczęły wirować po kuchni, Harry omal się udławił sokiem z dyni, Hermiona pisnęła i złapała ją czkawka, Ginny zakrztusiła się ziemniakiem, bliźniacy stuknęli się głowami sięgając po sól, a Ron wylał sobie zupę na kolana. Dumbledore z chichotem odczekał, aż wszyscy się uspokoją. No, prawie wszyscy. Pani Weasley wyglądała, jakby ktoś ją mocno ukłuł.

- Albusie! To są jeszcze dzieci!

- Nieprawda!- oburzyli się unisono Fred i George.

- Milczcie!

- Nie, Molly, oni mają rację. Są już pełnoletni, tak samo Harry, Ronald i Hermiona. Ginewra za mniej niż rok osiągnie pełnoletniość. Wiesz dobrze, jaka jest sytuacja. Nie tylko ich potrzebujemy, ale ich własne bezpieczeństwo zależy od informacji. Informacji, które muszą poznać.

- Nie zgadzam się! Mam już połowę rodziny w Zakonie, nie zmuszaj do tego tych dzieci!

- Nikogo nie zmuszam- powiedział poważnie, patrząc na każde z nich zza okularów-połówek- Jeśli któreś z nich się nie zgodzi, wtedy może czuć się zwolnione z obowiązku. Nie będzie żadnych komentarzy, żadnego wyśmiewania. Stawką jest wasze życie, więc dobrze to przemyślcie.

Zapadła cisza, w czasie której słychać było jedynie histeryczne, ciężkie oddechy pani Weasley. Harry postanowił odezwać się pierwszy.

- Już w zeszłym roku dużo na ten temat myślałem, panie profesorze- głos tylko lekko mu się trząsł- Nawet gdybym nie chciał, to jestem częścią tego wszystkiego. Chcę dołączyć do Zakonu.

- Harry!- zapłakała pani Weasley.

- Ja także- Ron poważnie patrzył na swoje zaciśnięte pięści- Ktoś musi się tym zająć, prawda?

- My też- powiedzieli bliźniacy.

- Dołączymy, bo…

- Tak trzeba.

Pani Weasley opadła na krzesło i zaniosła się głośnym szlochem, jednak to słowa Ginny ją dobiły.

- Jeśli mam zginąć, zginę w walce.

- Oszaleliście?!- podskoczyła i ze łzami w oczach potrząsała najpierw Fredem, potem Ronem, w końcu przycisnęła do siebie Ginny- Nie róbcie mi tego! Nie musicie tego robić! Zostawcie to wszystko nam!- wszyscy Weasleyowie patrzyli w stół, żadne z nich nie uczyniło nawet ruchu. Harry czuł się tak, jakby to on wbijał sztylety w serce pani Weasley. To wszystko jego wina- Hermiono! Chociaż ty wykaż się rozsądkiem! Co na to twoi rodzice?!

- Moi rodzice zrozumieją- głos Hermiony drgał- Dyrektorze, czy mogłabym w jakiś sposób zapewnić im bezpieczeństwo? Oni nie mają jak się bronić.

- Oczywiście.

- W takim razie ja również chcę przystąpić do Zakonu.

Dla mamy Rona było to za wiele- zemdlała. Bliźniacy, z minami winowajców, ułożyli ją na sofie i docucili.

- Wybacz, Molly…

Dumbledore był naprawdę smutny.

- Albusie, chociaż obiecaj mi, że przynajmniej na razie nie dostaną żadnej misji!

- Mamo!- padło z czterech gardeł.

- Obiecuję. W takim razie, drogie panie i drodzy panowie- wstał i ukłonił się- Zobaczymy się na najbliższym spotkaniu. Dobranoc.

Teraz, siedząc w ciepłej kuchni, Harry mógł zrozumieć postawę pani Weasley. On był sam, Hermiona także, ale cała rodzina Rona była w tej chwili w Zakonie. Nawet Fleur, która w tej chwili kręciła się po Norze i ozdabiała sypialnię swoją i Billa, postanowiła dołączyć.

- Ni mogę zostawici Bill w takij chwili. Ja też będę waliczyć.

Jej narzeczony próbował ją przekonać, żeby tego nie robiła, ale okazało się, że trafił na wyjątkowo upartą osobę. W końcu poddał się, ale widać było, że nie jest z tego powodu zachwycony. Remus rzucał mu zaniepokojone spojrzenia. Podczas czerwcowej pełni księżyca Bill leżał wciąż w malignie, więc nie było wiadomo, jak zareaguje na tą, która się zbliżała. Lupin już pił swój eliksir, by być obecnym na spotkaniu Zakonu i nikogo nie zaatakować, ale tak naprawdę to Bill stanowił zagrożenie. Harry wzdrygnął się na wspomnienie Greybacka, jego żółtych oczu, długich pazurów… Odepchnął od siebie talerz, czując, że nic więcej nie przełknie i obserwował podwórze, po którym beztrosko spacerowały sobie kurczaki. Za kilka godzin Nora będzie wypełniona po brzegi ludźmi, którzy w każdej chwili mogą zginąć. Przyjrzał się roześmianej Ginny, pożerającemu udko Ronowi, Hermionie patrzącej na chłopaka z lekkim obrzydzeniem, bliźniakom stukającym się pucharkami, Tonks tulącej się do Remusa i całej reszcie. Ludzie, których kochał, lubił i podziwiał w następnej sekundzie mogli być martwi. I to wszystko z powodu jednej głupiej przepowiedni i jednego chorego na umyśle czarnoksiężnika. Paranoja.

Miał właśnie zatopić się w czarnych myślach, gdy usłyszał dwa pyknięcia i na podwórzu pojawiła się Luna z Nevillem. Dziewczyna potrafiła od każdego odegnać ponure myśli- miała na sobie tiarę wielkości głowy, która wyglądała jak skrzyżowanie dyni z cukinią. Roześmiał się i wyszedł ich przywitać.

- Miło was widzieć! Luna, co ty masz na głowie?

- To nowa moda, nie wiesz? Podobno czarownice z Kualalumpy i stowarzyszenia Burakowego Cukraka uznają to za dobry afrodyzjak, który w dodatku leczy Hokumulusa.

Spojrzał zdziwiony na Nevilla, który jedynie wzruszył ramionami i podał mu dłoń. Nie urósł wiele od czasu, gdy ostatnio się widzieli, ale zdecydowanie wyszczuplał.

- Babcia mnie męczy kapustą. Mam jej tak dosyć, że prawie nic nie jem.

- Pani Weasley pewnie postara się, żebyś to nadrobił.

- Pewnie tak.

- Co właściwie tu robicie?- spytał, kiedy ruszyli do wejścia. W środku Luna wzbudziła powszechne zainteresowanie i właśnie doprowadziła profesor McGonagall do łez ze śmiechu.

- Dumbledore przyszedł do mnie w zeszłym tygodniu i spytał, czy chcę dołączyć do Zakonu- powiedział chłopak ponuro- Babcia była wniebowzięta. Gdyby była choć trochę młodsza pewnie sama by przystąpiła. U Luny był wczoraj rano.

- Nie chciałeś dołączyć?

Neville spojrzał mu prosto w oczy i lekko się uśmiechnął.

- Nie na wiele się wam przydam, ale jak mógłbym was zostawić? Może nie wskakuję w to z wielkim „Hurra!”, ale chcę.

Po jakimś czasie okazało się, że nie tylko oni dostali taką propozycję od Dumbledora. Ernie McMillan, Hanna Abbot, Cho Chang, Lavender Brown, siostry Patil i kilku znajomych z Hogwartu, głównie tegorocznych siódmoklasistów. Szalonooki Moody, który pojawił się jako jeden z pierwszych, powiększył kuchnię Weasleyów do rozmiarów niemalże Wielkiej Sali. Każdy mógł wygodnie usiąść, kilka gnomów zostało transmutowanych w filiżanki, gdy tych zabrakło, ale każdy miał co wypić. Koło dwudziestej pojawił się także Dumbledore. Kiedy wszedł, od razu ucichły wszelkie śmiechy. Zaczęło być poważnie.

Rozdział 2

Dumbledore usiadł tak, by wszyscy mogli go widzieć. Podziękował za herbatę i uważnie przyjrzał się zarówno starszym członkom Zakonu, jak i tym nowym. Po chwili westchnął.

- Kingsley i Severus się spóźniają.

- Spokojnie, na pewno dotrą- profesor Sprout była lekko blada.

- Oni nigdy się nie spóźniają, ale widocznie zawsze musi być ten pierwszy raz. Zaczniemy więc od wstępu, może zdążą na dalszą część- spoważniał i pochylił się do przodu- Mamy, po raz pierwszy od powstania Zakonu Feniksa, tak wielu nowych członków. Wszyscy jesteście młodzi, większość z was nie skończyła jeszcze szkoły, a mimo to wiecie, co od was zależy. Każdemu z was opowiadałem już historię Zakonu, więc nie będę się powtarzał. Nas, starych członków, nie pozostało zbyt wielu, dlatego potrzebujemy świeżej krwi- Harry zauważył, że Hermiona przełyka nerwowo ślinę. Ten zwrot nie brzmiał najlepiej- Zgadzając się na przystąpienie do Zakonu wiedzieliście, że możecie zginąć. Tym bardziej jestem wam wdzięczny, że jednak się zgodziliście. Szybko wam powiem, kto czym się zajmuje, żebyście wiedzieli do kogo zwracać się w jakiej sprawie. Ja jestem Głową Zakonu i do mnie zgłaszacie absolutnie wszystko, bez względu na to, czy skontaktowaliście się z innym członkiem. Muszę wiedzieć wszystko, by nie popełnić nigdzie błędu. Każdy błąd kosztuje czyjeś życie. Profesor McGonagall jest naszą skrzynką kontaktową, z nią należy się kontaktować, gdy ja jestem nieosiągalny. Ona również przekazuje informacje pomiędzy członkami Zakonu w sposób całkowicie bezpieczny. Alastor zajmuje się stroną zbrojną. Zbiera niebezpieczne przedmioty i zajmuje się nimi, ale także będzie wam udzielał porad i lekcji z zakresu samoobrony i ataku. Musicie wiedzieć, jak atakować bez używania Zaklęć Niewybaczalnych, by powstrzymać, a nawet zabić- większość obecnych wciągnęła przy tych słowach powietrze- Tak. Zabić. Czasem nie ma innego sposobu. Mundungus kontaktuje się z przemytnikami i czarnym rynkiem. Gdy trafia na niego coś niebezpiecznego, stara się to zdobyć. Do niego zwracacie się w sprawach związanych właśnie z takimi rzeczami, jeśli usłyszycie cokolwiek na temat jakiejś broni. Profesor Flitwick zajmuje się sprawami Hogwartu, gdy mnie nie ma. Sprawuje również pieczę nad uczniami, więc jeśli uważacie, że komuś grozi niebezpieczeństwo, a mnie nie ma, zwracacie się do niego. Profesor Sprout razem z profesorem Slughornem zajmują się truciznami i trującymi roślinami, które mogą się znaleźć w okolicach zamku, czy też innego miejsca. Panie Longbottom- Neville podskoczył, oblał się herbatą i zaczerwienił po koniuszki uszu- Słyszałem, że jesteś wyjątkowo utalentowany w kierunku Zielarstwa. Chciałbym, byś pomógł profesor Sprout.

- Byłbyś mi dużą pomocą, Neville- dodała korpulentna czarownica- Mam taki nawał pracy, że nie daję sobie z tym rady.

- O-O-Oczywiście.

- Dobrze, kto następny? Kingsley jest naszym człowiekiem w Ministerstwie razem z Arturem. Oni nasłuchują, wynajdują i zbierają wszelkie informacje, które mogą być dla nas przydatne. Profesor Snape jest naszym… hmmm, nie lubię tego słowa… naszym szpiegiem w obozie Śmierciożerców- Hanna Abbot i Ernie McMillan podskoczyli i wydali zgodne: „CO?!”- Wiele lat temu był Śmierciożercą, ale jeszcze przed upadkiem Voldemorta przeszedł na naszą stronę. Wykonuje najtrudniejszą i najniebezpieczniejszą pracę z nas wszystkich, więc nie należy mu zawracać głowy, dopóki nie usłyszycie żadnych pogłosek o nowych Śmierciożercach. Jednak i w takim przypadku lepiej zgłosić się do mnie- zerknął na Harry'ego, jakby go upominając- Profesor Hooch zajmuje się transportem pomiędzy Hogwartem a Norą i niektórymi domami członków Zakonu. Gdy trzeba będzie się gdzieś szybko przemieścić, należy udać się do niej. Hagrid i profesor Maxime są naszym łącznikiem z olbrzymami, tak samo jak Remus jest z wilkołakami. Przypuszczam, że w tym temacie nie będziecie mieli żadnych plotek czy nowości, więc zostawcie ich w spokoju. Tonks i reszta aurorów są wsparciem. Aby uzyskać ich pomoc należy się zgłosić do mnie, do profesor McGonagall, do Alastora lub do Severusa. Żaden inny członek Zakonu nie jest w stanie ich wezwać. Reszta ma zadania całkowicie niezwiązane z tym, czego możecie się dowiedzieć. Jakieś pytania?

Harry czuł się oszołomiony. Tyle informacji na raz, że sam nie wiedział od czego zacząć. Bez zdziwienia zauważył wyćwiczoną rękę Hermiony.

- Profesorze, czy my także otrzymamy jakieś konkretne zadania, tak jak Neville?

Dumbledore przyglądał się jej przez chwilę, jakby ją oceniał, po czym skinął głową.

- Tak. Każde z was ma już określoną ścieżkę. Niektórym z was może się nie spodobać to, o co was proszę, ale mam nadzieję, że zrozumiecie. Harry- chłopak podskoczył- chciałbym, byś znów wrócił na lekcje Oklumencji. Tym razem jest to ważniejsze niż kiedykolwiek wcześniej. To jest twoje jedyne zadanie i mam nadzieję, że bez względu na to, jak bardzo nie lubicie się z Severusem dasz radę.

Harry skrzywił się, ale po chwili dotarło do niego, że będąc w Zakonie i mając stałe połączenie umysłowe z Voldemortem naraża innych. Niechętnie potaknął.

- Postaram się najlepiej, jak potrafię.

- To dobrze. Fred i George do was mam pytanie dotyczące waszych dodatkowych prac.

- Ma pan na myśli proszek peruwiański i tego typu rzeczy?

- Tak. Po pierwsze, czy jesteście w stanie tych rzeczy wyrobić nieco więcej?

- Jak najbardziej.

- Po drugie chcę byście zwracali uwagę na to, kto co kupuje i zdawali mi raporty. Proście o imiona i nazwiska, wpisujcie co te osoby kupują i jak często. To dość ważne. Chciałbym również później z wami porozmawiać na temat niektórych artykułów, których lepiej nie sprzedawać nikomu poza Zakonem.

- Nie ma…

- …problemu.

- Panna Granger- Hermiona zbladła, ale uniosła głowę- Do pani mam wyjątkową prośbę. Tak, prośbę. To ty podejmiesz decyzję. W ciągu sześciu lat pokazałaś swoje zdolności w niemalże każdej dziedzinie nauki i jest wiele spraw, które chciałbym ci powierzyć. Jednak jedna z nich jest ponad nimi wszystkimi. Słyszałem, że jesteś wybitną uczennicą w eliksirach?

Większości obecnych pospadały w dół szczęki. Hermiona wydukała:

- Eee… Słucham?

- Wybitną uczennicą w eliksirach. A to przynajmniej wywnioskowałem pomiędzy wierszami narzekań Severusa.

- Nie wydaje mi się żeby to były bezpodstawne narzekania, profesorze.

- A jednak. Zadanie jest bardzo… delikatnej natury i nawet cieszę się, że w tej chwili nie ma z nami Severusa, bo on jest osobą, która nie powinna o tym wiedzieć.

Harry poczuł przypływ strachu o Hermionę. Ron, pani Weasley i Ginny chyba też, bo patrzyli na nią z rozszerzonymi oczami, bladzi i spoceni. Hermiona była lekko zielona, ale głos jej nawet nie drżał.

- Jeśli w ten sposób będę w stanie pomóc.

- Będziesz. Potrzebuję kogoś kto… hmmm… będzie w stanie włamać się do prywatnych zapasów Mistrza Eliksirów i popracować nad eliksirem łagodzącym lub leczącym uboczne efekty klątwy Cruciatus.

Harry rzucił szybkie spojrzenie na Nevilla, który cały zamienił się w słuch. Gdyby dało się uleczyć jego rodziców…

- Czy profesor Snape nie może sam się tym zająć? Zna się na eliksirach daleko lepiej niż ja.

- Ale nie ma innowacyjnego podejścia do pewnych spraw i będzie się wzdragał przed użyciem niektórych składników. W dodatku sam boryka się z… pewnymi skutkami ubocznymi.

- A dlaczego miałabym się włamywać? Nie sądzę, by mógł się sprzeciwić pańskiej prośbie o udostępnienie magazynu.

- Nie, nie sprzeciwiłby się. Jednak wtedy pochowałby co ciekawsze egzemplarze po kątach. Z tego co wiem już raz się tam włamałaś.

Hermiona zaczerwieniła się, Harry i Ron prawie parsknęli. Prawie.

- Owszem, ale to było w drugiej klasie i podczas zajęć. Nie sądzi pan chyba, że co lekcję będę się tam włamywać?

- Oczywiście, że nie. Tak samo, jak Neville będzie pomagał Pomonie w Zielarstwie, tak samo ty zostaniesz uczennicą profesora Snape'a. W ten sposób będziesz częściej w okolicach magazynu i, jeśli się postarasz, będziesz w stanie podejrzeć jego notatki dotyczące tegoż eliksiru.

Harry'emu coś nie pasowało i dopiero po chwili wiedział co.

- Zaraz, zaraz. Przecież Snap… profesor Snape nie uczy Eliksirów, tylko Obrony?

- Horacy uznał, że…

- Nie umiem się połapać w tym co on tam narozrabiał w pracowni- burknął Ślimak- Wszystko poprzestawiane, inaczej poukładane! W dodatku zmienił plan zajęć i składniki niektórych eliksirów! Nie nadaję się do tego!

- Więc, jak chciałem powiedzieć, Horacy uznał, że woli uczyć Numerologii, bo profesor Vector przechodzi na emeryturę. Po zajęciach będziesz pomagała profesorowi Snape'owi przy różnych eliksirach dla Zakonu. Ostatnio drastycznie spadły nam ilości Veritaserum i kilku innych równie… pomocnych. Severus, choć za nic się do tego nie przyzna, nie daje sobie rady z tempem, które mu narzucam. Potrzebuje pomocy.

Hermiona skrzywiła się, nabrała powietrza i wypuściła je, jakby chciała się uspokoić.

- Dobrze- powiedziała w końcu- Jeśli w ten sposób mogę pomóc. Tylko jakoś nie widzę, żeby on się na to zgodził.

- Zgodzi się, zgodzi- machnął lekko ręką Dumbledore i kontynuował- Ronaldzie, chciałbym byś ty, razem z Hanną- dziewczyna rozejrzała się, jakby niepewna czy to o niej mowa- sprawdzał co jakiś czas Ślizgonów. Nie znoszę szpiegostwa, zwłaszcza w szkole, ale większość uczniów Slytherinu ma rodziców Śmierciożerców i niektórzy mogą, tak jak pan Malfoy, podążać za wskazówkami. Mam nadzieję, że rozumiecie o co mi chodzi?

Ron skinął głową i nieśmiało uśmiechnął się do Hanny, która niepewnie pomachała ręką.

- Ginewro, twoje zadanie będzie dość… nietypowe- Ginny uniosła hardo głowę- Dziewczęta. Masz zostać osobą towarzyską i stworzyć własną siatkę, z której będziesz zbierać informacje. Każdy dom, każdy rok, masz być wszędzie i wszystko słyszeć. Dasz radę?

- Oczywiście, że tak.

- Ernie, to samo odnosi się do ciebie, ale ty inwigilujesz chłopców- chłopak skinął głową- Reszta… pan Lee, panna Johnson, panna Bell, pan McLaggen, pan Thomas, panna Lovegood, panna Brown, panny Patil i pan Smith… Z wami będę musiał porozmawiać na osobności. Wasze zadania będą spokojniejsze i mniejszej wagi niż te, które dotąd wymieniłem, jednak nie chciałbym byście z tego powodu podchodzili do nich niepoważnie.

Jordan Lee, Katie Bell i Angelina Johnson oburzeni zaczęli wykrzykiwać, że oni zawsze biorą się za wszystko poważnie, a Dumbledore jedynie się uśmiechnął. Profesor Flitwick pociągnął dyrektora za rękaw.

- Ministerstwo, Albusie. Po co nas dziś zwołałeś?

Rozdział 3

- Ech…- uśmiech od razu zniknął- Właściwie to czekałem na dokładniejsze informacje od Kingsleya i Severusa, ale żaden z nich się ze mną nie skontaktował. Jednak i bez nich nie wygląda to wesoło. Dolores Umbridge dziś rano została Ministrem Magii, jak pewnie wszyscy już wiecie. Prorok rozpływa się nad nową Minister, ale prawda jest taka, że Dolores została zastraszona i wykonuje jedynie polecenia.

Hermiona rzuciła im spojrzenie mówiące „a nie mówiłam?”. Od rana twierdziła, że Umbridge nie jest na tyle zła, by sama z siebie zająć to stanowisko.

- Skąd to wiesz?- Lupin robił się coraz bardziej blady- Uch… Przepraszam was na chwilę.

Wyszedł z kuchni do pokoju, skąd dobiegły ich krzyki i stękania, które po chwili zmieniły się w piski. Kilka minut później do sali wszedł wielki wilk i ułożył się koło stóp Tonks, która zaczęła gładzić jego futro.

- Dolores od dłuższego czasu wyglądała na wystraszoną. Kiedyś, przypadkiem rzecz jasna, podsłuchałem jak Rokwood groził jej rodzicom. Musicie wiedzieć, że rodzice profesor Umbridge od dłuższego czasu leżą w domu i niewiele potrafią zrobić sami. Mimo to bardzo ich kocha i, niestety, wszyscy o tym wiedzą. Wyszedłem więc z założenia, że została Ministrem wbrew swojej woli. To jednak są jedynie moje podejrzenia. Drugim wariantem jest, że…

Ale już się nie dowiedzieli, jaki miał być drugi wariant, bo nagle rozpętało się piekło. Bill, bez ostrzeżenia, rzucił się na siedzącego obok Charliego i wbił się w niego paznokciami. Jego gałki oczne szalały, z ust toczyła się piana. Fleur chciała doskoczyć do niego, ale Szalonooki złapał ją w pasie. Remus-wilk rzucił się na chłopaka i uderzył go grzbietem, by po chwili zostać w niego ugryzionym. Zawył przeciągle, a w ciszy jaka zapadła usłyszeli kilka pyknięć i ochrypły krzyk Kingsleya:

- Niech mi ktoś pomoże!!!

Harry złapał Ginny i Hermionę, po czym ustawił je obie za swoimi plecami i wyciągnął różdżkę. W chaosie, jaki był dookoła ciężko było cokolwiek zauważyć. Profesor McGonagall okręciła Billa niewidzialnymi sznurami, aż padł i nie był w stanie nikomu zrobić krzywdy, a pani Pomfrey wlała mu siłą jakiś eliksir, który spowodował, że od razu zasnął. W międzyczasie pan Weasley pomógł wejść do środka Kingsleyowi, który krwawił z ramienia i miał podbite oko, a tuż za nimi Dumbledore i Hagrid nieśli coś długiego i czarnego, z czego kapała krew. Dopiero gdy to coś w pewnym momencie zakaszlało i wylało z siebie strumień krwi, Harry zrozumiał, że był to Snape. Położyli go na szybko wyczarowanej sofie i teraz wyraźnie było widać znany długi, haczykowaty nos. Jednak tylko po tym i tłustych, czarnych włosach poznał człowieka, którego nienawidził. Jego szaty były bardziej szkarłatne niż czarne, twarz była cała w ranach i we krwi, jedna brew przecięta, szrama na policzku i wciąż kaszlał krwią. Usłyszał jakiś pisk i obrócił się- Ginny i Hermiona wzajemnie się podtrzymywały, ciężko było powiedzieć, która podtrzymywała którą, bo wyglądały tak samo źle. Tymczasem pani Pomfrey rzuciła się w stronę Mistrza Eliksirów i machała nad nim szybko różdżką, podobnie Dumbledore, a w tym czasie Kingsley opowiadał.

- To był mój błąd! Mój! Najpierw poszedłem, zgodnie z poleceniem Umbridge, do lochów, gdzie znalazłem mnóstwo mugolaków, którzy byli zmarznięci i pobici. Potem wpadłem do jej biura i zacząłem wykrzykiwać, że co ona sobie myśli i jak tak może i w tym momencie pojawił się Sami-Wiecie-Kto i próbował mnie przekabacić na swoją stronę. Chciałem go przekląć, ale bez problemu odbił zaklęcie, po czym kazał Snape'owi ze mną walczyć! Myślałem, że ten będzie się wstrzymywał, ale jak mi posłał Avadę Kedavrę, to wpadłem w panikę. Zacząłem uciekać, a on mnie gonił. On mnie tak urządził- wskazał na ramię i oko- Kiedy przenieśliśmy się w tutejsze okolice, to Sami-Wiecie-Kto przeniósł się za nami. Wyśmiał mnie i powiedział, że nie tak się rzuca klątwy. Po czym przeklął go, sam nie wiem czym, ale takiego świństwa jeszcze nie widziałem. Snape padł na ziemię i zaczął się wić, plując krwią, a Sami-Wiecie-Kto mruknął, że przesadził i zwrócił się do mnie, do mnie!, żebym lepiej go zabrał do Dumbledora, żeby ten się nim musiał zająć! Potem się śmiał, a z nim ta wiedźma, Bellatrix, a ja powiedziałem, niech mnie bogowie za to pokarają, jak przez moją głupotę umrze! Powiedziałem, że zdrajcy zasługują na pieską śmierć, a Sami-Wiecie-Kto paskudnie się zaśmiał i przeniósł go tuż przed to podwórko, więc ja za nimi. To wtedy usyszeliście pyknięcie. On nie mógł tu wejść i od razu się aportował, a ja zacząłem krzyczeć. Merlinie… Co z nim?!

Harry nie mógł oderwać wzroku od bladej twarzy człowieka, którego sam chętnie by zabił dwa tygodnie temu. A on teraz leżał tu, bliski śmierci. Sam nie wiedział co czuje- ulgę, złość, smutek, panikę? Nie umiał się w tym połapać. Dopiero po kilku minutach pani Pomfrey wyprostowała się i ruszyła do swojej torby.

- Przeżyje, przeżyje. Nie mazgaj się, Kingsley, tylko daj mi to oko. Ale ci spuchło. Posmaruj tym- wcisnęła mu jakiś słoiczek, a sama wróciła z kilkoma innymi przed sofę- Nie mam pojęcia co to było, ale powinno zostać zakazane. Gorsze nawet niż ta jego cholerna Sectusempra. Na nią przynajmniej jest jakieś zaklęcie odwracające. Alastor, wiesz co to?

Szalonooki podszedł i machnął kilka razy różdżką.

- Nigdy czegoś takiego nie widziałem. Z zewnątrz niewiele obrażeń, ale okropnie napaskudziło wewnątrz. To tak jakby Sectusemprę ktoś zastosował na wnętrzności.

Harry poczuł, że jest mu zdecydowanie niedobrze. Chciał usiąść, ale poczuł na sobie czyjeś dłonie. Dumbledore stał obok nich, wyjątkowo poważny.

- Musicie wyjść stąd na jakiś czas- pogonił ich do wyjścia. W środku został jedynie on, pani Pomfrey, Szalonooki i Kingsley.

Rozdział 4

Ginny przytuliła się do Harry'ego, a Ron lekko obejmował Hermionę. Obie dziewczyny były roztrzęsione i nie tylko one. Reszta dziewcząt trzęsła się i nawet Luna nie rzucała dowcipów. Hagrid stanął obok nich i tak mocno klepnął Harry'ego w plecy, że ten prawie upadł na nos.

- O, wybacz Harry. Nie martwcie się! Nie było takiego, którego pani Pomfrey by nie złożyła do kupy! Harry, jesteś pewny, że chcesz być w Zakonie? Ja ni mam nic przeciwko, ale boje się o ciebie. O was.

- Nie, Hagridzie. Podjąłem decyzję. Wiesz może co się stało z Billem?

- Przypuszczam, że to pełnia- wskazał palcem na okrąg wiszący na niebie- Horacy twierdzi, że będzie musiał przeszukać różne książki i porozmawiać z tym tam- machnął dłońmi wielkości kołpaków od ciężarówki w kierunku Nory- Podobno można jakoś przerobić ten eliksir co Remus go bierze, żeby Bill był niegroźny.

- Akonit można zastąpić znacznie słabszym zawilcem- wymamrotała Hermiona- Musiałabym sprawdzić w kilku książkach. W Wywarze Tojadowym, który przyjmuje Remus, podstawowym składnikiem jest właśnie akonit, czyli tojad. Jest na tyle silny, by utrzymać wilkołaka przy jego ludzkiej świadomości. Zamieniając akonit zawilcem można nieco obniżyć stopień ryzyka, bo Wywarem Tojadowym Bill by się zatruł.

Po chwili przerwała i niepewnie podniosła głowę. Połowa obecnych patrzyła na nią szeroko rozwartymi oczami. Slughorn podszedł do niej i przyjrzał jej się z bliska.

- Faktycznie masz do tego dryg, moja droga- uśmiechnął się- Nie pomyślałem o zawilcu. Jutro wezmę się do pracy, Molly- zwrócił się do pani Weasley- Jak dobrze pójdzie, to podczas następnej pełni twój syn nie będzie musiał się niczym martwić.

Harry i Ron patrzyli na Hermionę dziwnym wzrokiem.

- No co?- spytała się w niezręcznej ciszy.

- Ty zdecydowanie za wiele czytasz- powiedział lekko Ron, co spowodowało kilka śmiechów. Dziewczyna obróciła głowę, lekko obrażona.

- Wiesz, Ron, gdybyś chociaż raz zerknął do podręcznika Eliksirów z własnej woli to też byś to wiedział.

- Nie miałem na to ochoty. Snape skutecznie wybił mi z głowy eliksiry.

- Nie trzeba lubić nauczyciela, żeby interesować się przedmiotem.

- Tak? A co było z Trelawney?

Lavender i Parvati zaśmiały się głośno. Wszyscy dobrze pamiętali, jak Hermiona wyszła z lekcji Wróżbiarstwa kopniakiem otwierając klapę w podłodze i rzucając przedmiot.

- Wróżbiarstwo to jedna wielka głupota i dobrze o tym wiecie. To nie miało nic wspólnego z tym, że profesor Trelawney była… eee… no…

- Nietypowa?- podsunęła profesor McGonagall z przekąsem. Sama nie znosiła Trelawney i, tak samo jak Hermiona, uważała wróżenie za wierutną bzdurę. Jednak Harry raz był świadkiem przepowiedni wygłoszonej przez tą konkretną wróżbiarkę. W dodatku to ona wygłosiła tą głupią przepowiednię, według której „żaden nie może żyć, gdy drugi przeżyje”. Oczywiście jego przyjaciele wiedzieli o tym, ale to nie zmieniło sceptycznego podejścia Hermiony do tej dziedziny magii. Harry rozejrzał się i gdy uznał, że nikt tego nie zauważy, rzucił Muffliato.

- Harry, co ty wyrabiasz?- Hermiona oburzyła się. Wciąż nie była przekonana do zaklęć Księcia Półkrwi, pomimo tego, że wiedziała, że tym Księciem jest Snape.

- Jak myślicie, co się stało z Malfoyem?

To pytanie chodziło mu po głowie od kilku dni. Najwidoczniej nie tego się spodziewali, bo Ron omal nie wywrócił się, a Ginny pisnęła.

- Nie wiem, stary- jego przyjaciel podrapał się po długim nosie- Myślisz, że jest zakładnikiem? Albo przyłączył się do Sam-Wiesz-Kogo?

- Raczej to pierwsze- mruknęła Hermiona- Miał zabić Dumbledora, tak? Nie wykonał zadania, w dodatku stchórzył. Nie sądzę, żeby Sam-Wiesz-Kto okazał mu łaskę.

- Pewnie trzyma go gdzieś pod kluczem, żeby szantażować jego rodziców- Ginny na samą myśl o tym wzdrygnęła się- Malfoyowie nie są ostatnio najlepszymi z najlepszych, no nie?

- A mnie się wydaje, że mógł się do nich przyłączyć.

- Bo ty, Harry, masz obsesję na punkcie złych ludzi- warknęła Hermiona- I nie przyjmujesz do wiadomości, że mogłoby być inaczej. Przez cały rok byłeś równie pewny, że Snape jest tym złym i nawet kiedy Dumbledore wytłumaczył ci, że działał zgodnie z rozkazami, ty wciąż uważasz, że wiesz lepiej! Weź się w garść, Harry i dorośnij! Ty, także Ron, więc nie śmiej się z niego.

- Dlaczego ty zawsze za nim stoisz murem?- Ron odsunął się od niej nieco i spojrzał podejrzanie- Czyżbyś się w nim podkochiwała?

- Ron, jesteś chory na umyśle- prychnęła Ginny, a Hermiona skinęła głową.

- Nie bądź śmieszny. Ufam mu, bo Dumbledore mu ufa. I powtórzę się po raz tysięczny- jeśli nie ufamy Dumbledorowi, to komu innemu możemy zaufać? Teraz, kiedy jesteśmy w Zakonie, odpowiadamy nie tylko za siebie samych, ale też za innych. Niech to do was w końcu dotrze, że nie możecie szafować wyrokami kto jest jaki.

Harry zacisnął pięści i skrzywił się.

- Więc uważasz, że każdemu mamy ufać?!

- Nie, Harry. Nie każdemu. Zaufaj nam, zaufaj Dumbledorowi. To wystarczy.

Rozdział 5

Zanim zdążył odpowiedzieć otworzyły się drzwi od kuchni i wyszedł przez nie nieco zmęczony Dumbledore.

- Przepraszam, Molly, że wyrzuciłem was z waszej kuchni, ale musieliśmy dokładnie zbadać Severusa. Możecie już wejść i dokończymy spotkanie. Mamy kilka nowych informacji.

Powoli zaczęli wchodzić. Harry, Ron i Hermiona weszli jako jedni z ostatnich. Od razu spojrzeli w kierunku Snape'a- siedział już przytomny, ale był tak blady, że wydawało się, że bardziej jest duchem niż człowiekiem. Pił właśnie coś, co wyglądało na eliksir pieprzowy, a przynajmniej taki miało skutek- mężczyźnie poszła para z uszu. Usadowili się i Dumbledore powstał.

- Kingsley powiedział nam, że w lochach Ministerstwa przetrzymywani są czarodzieje z mugolskich rodzin. Umbridge stwierdziła, że mugole nie mają prawa uczyć się magii. Poza tym nie wie co się stało z Rufusem. Jeszcze wczoraj rozmawiali na temat planowanego dzisiaj spotkania w sprawie dementorów, a dziś nie pojawił się w Ministerstwie. Kingsley udał się do domu Scrimgeoura i nie znalazł go w środku. Co dziwniejsze- nie było najmniejszego śladu walki. Wszystko wskazuje na to, że został porwany w drodze między domem a Ministerstwem. Severusie?

Snape wstał, a jego pocięte, wciąż zakrwawione szaty nadawały mu jeszcze większej bladości.

- Dostaliśmy rozkaz porwania Ministra i przyprowadzenia go przed oblicze Czarnego Pana- jego głos był tak słaby, że ledwo go słyszeli. Widać było, że poruszanie się sprawia mu ból, ale nawet się nie zająknął- Ja, Nott i Crabbe musieliśmy go obezwładnić w okolicach wejścia do ministerstwa. Wcześniej miał obstawę. Nott nieco zbyt mocno wczuł się w swoją rolę i Minister odniósł wiele obrażeń. Zbyt wiele. Zginął na miejscu.

Dumbledore schował twarz w dłoniach, profesor McGonagall zacisnęła usta i otarła oczy. Starsi Weasleyowie zaklęli paskudnie, a ich matka nawet nie zwróciła im uwagi.

- Nie mogłeś go uratować?

- Molly, gdybym to zrobił, to mógłby przekazać Czarnemu Panu wiele cennych informacji- wysyczał zza zaciśniętych zębów- Powinnaś się cieszyć, że poczekaliśmy, aż jego obstawa sobie poszła, bo Persival w niej był.

Pani Weasley opadła na krzesło i prawie się rozpłakała. Dumbledore spojrzał ostro w kierunku Snape'a, a ten jedynie się skrzywił i kontynuował.

- W każdym razie Czarny Pan nie był zadowolony z efektów. Mianował Umbridge Ministrem. Nasza kochana Dolores powinna lepiej dbać o swoich rodziców. Od dziś zawsze przynajmniej dwóch Śmierciożerców będzie znajdowało się przy nich, by zapewnić sobie jej całkowitą uległość. Co do mugoli w lochach, to nic im nie będzie. Kilku z nich oberwało za wychylanie się, ale póki będą spokojni nic im nie grozi. Czarny Pan chce ich mieć pod ręką, by móc ich życiem szantażować Dumbledora.

- Mamy szansę ich stamtąd wydostać?- Charlie masował sobie zadrapane ramiona.

- Nie. Lochy są zbyt dobrze strzeżone. Sam Czarny Pan często tam się pojawia. Ostatnio podbudowuje sobie swoje ego strasząc samą swoją obecnością. Porażka dwa lata temu w Ministerstwie wciąż go boli. Zamierza uderzyć na szkołę.

- Kiedy?

- Jeszcze sam nie wie. Na razie planuje nasłać dementorów na pociąg do Hogwartu.

Kilka osób krzyknęło, zaczęło rzucać inwektywami, ale Dumbledore uciął to podniesieniem ręki.

- Skoro wiemy o tym, to będziemy w stanie zapobiec temu, więc przestańcie się martwić. Czy ma jakieś inne plany?

- Raczej nie. Chwilowo pławi się w sukcesie zdobycia Ministerstwa. Arturze, odradzam tobie i twoim synom pojawianie się w pracy. Od teraz jesteście na Liście.

- Na jakiej znowu liście?- pan Weasley spojrzał niepewnie na Charliego i Billa, który wciąż spał.

- Lista. Są na niej nazwiska czarodziejów, za których jest wyznaczona nagroda. Kingsley również się na niej pojawił. Tonks, Lupin, McGonagall, Flitwick, Sprout, Dumbledore, Potter, Granger, wszyscy Weasleyowie, prócz Persivala. Lista zawiera ponad sto nazwisk, ale za te osoby jest najwyższa nagroda.

- Niby jaka nagroda? Kto byłby taki głupi?

- Molly, nagroda jaką proponuje Czarny Pan skusi każdego. Jest to obietnica, Wieczysta Przysięga, że nie tknie rodziny takiej osoby, ani tego nie zleci.

Zapadła cisza. Harry wyobraził sobie, że mógłby uratować Weasleyów, Hermionę… Tak, to była wyjątkowo kusząca propozycja.

- Dobrze, ale plany, Severusie. Jakie ma plany?

- Żadnych, przecież mówię!- ryknął, po czym złapał go atak kaszlu. Obrócił się do nich plecami i przez chwilę nic nie mówił. Gdy ponownie się do nich zwrócił wyglądał jak sama śmierć- Chwilowo nie ma żadnych planów. Dementorzy napadający na pociąg to był pomysł Belli, ale spodobał mu się.

- Czyli mamy w tej chwili po prostu czekać?!- Szalonooki wstał i podszedł do Snape'a, po czym dźgnął go sękatym palcem w pierś- A ty niby za co zostałeś tak urządzony?! Może po prostu nam czegoś nie mówisz?!

Snape skrzywił się i zrobił krok w tył.

- Byłoby mi miło, gdybyś mnie nie tykał Moody. Nie czuję się dzisiaj najlepiej. Co do tego- wskazał na swoje szaty- To była kara za śmierć Ministra. Miałem dopilnować Notta i Crabba, ale niezbyt mi to wyszło.

- Więc dlaczego pana nie zabił?

Wszyscy spojrzeli na Harry'ego, któremu to pytanie wymknęło się zanim pomyślał.

- Bo wie dobrze, że jestem niezastąpiony, Potter- syknął- Nie znajdzie nikogo innego, kto wkradnie się w łaski Dumbledora i będzie tak blisko niego. On nie jest głupi. Lekkomyślny, ale nie głupi. Co mi przypomina, że nie ćwiczyłeś Oklumencji.

- CO?

- A to, że dzisiaj Czarny Pan powiadomił nas, że odbędzie się spotkanie Zakonu. Znalazł to w twojej głowie, Potter. Gdyby nie to, że nie może tu wejść, to już mielibyście na karku wszystkich Śmierciożerców.

Harry podskoczył, ale wzrok Dumbledora go powstrzymał od wykrzyczenia wszystkiego, co miał do powiedzenia.

- Zanim przybyliście nakazałem Harry'emu wznowić lekcje Oklumencji. Nie obchodzi mnie, jak bardzo się nie znosicie. Masz go tego nauczyć, czy to jasne?

- Tak- widać było, że ta odpowiedź nie sprawia mu przyjemności. Usiadł na wolnym krześle i oparł się o nie, przymykając oczy- To nie wszystko.

- Ha! A nie mówiłem?!- Szalonooki niemal świecił z ponurej satysfakcji.

- Nie ciesz się, Moody- warknął Snape- Bo to nic przyjemnego. Czarny Pan zbiera nową armię.

- To akurat nic nowego.

- MILCZ, Potter!- znów zakaszlał kilka razy i kiedy odejmował rękę od ust, Harry zauważył, że jest zakrwawiona, a jego głos był wyjątkowo ochrypły- Ta armia jest inna. Nie tylko wysłał posłów do olbrzymów, zresztą po raz kolejny, ale też dostał dziś rano informację od przywódcy wilkołaków, że zgadzają się na przyłączenie do niego. Wiedziałeś o tym, Lupin?

Zwrócił się do wilka, który jedynie zwiesił głowę i przecząco nią pokręcił.

- Wilkołaki i olbrzymy?- McGonagall się skrzywiła- To niezbyt dobrze.

- To nie koniec. Odkrył, że istnieje pewien rodzaj ludzi, którymi można się posłużyć- pani Weasley wciągnęła mocno powietrze, bo Snape spojrzał na nieprzytomnego Billa- Ludzie pokąsani przez wilkołaki, gdy ci byli w ludzkiej postaci. Ma ich już ponad dwustu.

- Bogowie…- Dumbledore złapał się za usta, a Harry omal nie zwymiotował. To było chore, to było chore- Co on zamierza z nimi zrobić?

- Napuścić na normalnych ludzi, a co innego? Kiedy nie ma pełni tacy ludzie zachowują się normalnie. Nie odczuwają żadnych efektów tak, jak zwykłe wilkołaki. Fazy księżyca są im całkowicie obojętne. Jedynie pełnia wyzwala u nich krwiożercze zapędy. Mniemam, że Bill zaatakował was dzisiaj?

- Rzucił się na Charliego- powiedziała słabo pani Weasley- Czy jest… czy jest na to jakieś lekarstwo?

- Powinno być- skinął głową- Zamierzam nieco zmienić Wywar Tojadowy. Akonit zastąpię zawilcem, do tego trzeba będzie zmienić kolejność dodawania składników i takie tam. Horacy, mam nadzieję, że mi w tym pomożesz?

Profesor Slughorn lekko się uśmiechnął.

- Oczywiście. Już jakieś pół godzinki temu obmyśliłem całą recepturę.

- Niczego innego bym się po tobie nie spodziewał- mruknął Snape- W każdym razie Bill nie powinien wychodzić z Nory. Greyback pamięta każdego, kogo pokąsał i Czarny Pan zamierza wyłapać wszystkich.

Weasleyowie skinęli głową, a Fleur przytuliła mocniej Billa.

Rozdział 6

Dumbledore wyprostował się i pogładził palcami brodę.

- Czy oprócz Billa są jeszcze ludzie, których Voldemort nie może znaleźć?

- Kilku uczniów. Greyback wspominał o pannie Brown- skierował swoje czarne oczy na Lavender, która mimowolnie schowała się za Parvati- Ale widzę, że nie ma żadnych napadów wściekłości poza zwykłymi, więc chyba można ją wykluczyć. Jest dwóch, czy trzech Ślizgonów, ale ich zbadam osobiście. Pan… Creevey, jeśli się nie mylę, powinien również zostać sprawdzony, Minerwo. I to proponuję jeszcze dzisiaj. Z tego co wiem jest z rodziny mugoli, więc nie mają jak się bronić.

- Albusie- zerknęła na dyrektora Profesor McGonagall.

- Oczywiście, idź- kobieta niemal wybiegła i po chwili pyknięcie doniosło o jej aportacji- Czy z ponurych wiadomości, to wszystko?- kiedy Snape zagapił się w podłogę, Dumbledore zbladł- Severusie, czy to wszystko?

- Fekete się ze mną skontaktował. Przyłącza się do Czarnego Pana- wyszeptał Snape, a Harry nie zrozumiał dlaczego Slughorn i Dumbledore zbledli, Hermiona podskoczyła, a pani Weasley złapała się za głowę, podczas gdy reszta zacisnęła pięści.

- Kto to jest Fekete?- zażądał odpowiedzi. Snape spojrzał na niego nienawistnie, ale odpowiedziała Hermiona.

- Węgierski Mistrz Eliksirów, wynalazca wielu paskudnych, NAPRAWDĘ paskudnych eliksirów. W dodatku odkrył, jak można każdy eliksir zneutralizować. I nie chodzi o odtrutkę, ale o całkowite odbarwienie i pozbawienie smaku oraz zapachu. Każdą miksturę potrafi doprowadzić do konsystencji, wyglądu i zapachu wody. Dlatego nazywają go „Cicha Śmierć”.

- Podczas pierwszej wojny zabił wielu ludzi, ale nigdy oficjalnie nie przyłączył się do Sami-Wiecie-Kogo- zapłakała pani Weasley- Jeśli on zapowiedział, że się przyłącza, to będę się bała wziąć nawet wodę ze studni.

- Wiesz gdzie przebywa?- zapytał słabo Dumbledore.

- Nie. Wiem tylko tyle, że jest dobrze strzeżony. I zaopatruje w eliksiry każdego Śmierciożercę na świecie.

- Będziemy potrzebowali mnóstwa odtrutek i testerów.

- Dla każdego członka Zakonu przynajmniej po jednej odtrutce na każdą truciznę z opisem, jak rozpoznać zatrucie. Testery nie są problemem, ale nie rozpoznają wszystkich trucizn.

Harry śledził wzrokiem obu mężczyzn. To wszystko z chwili na chwilę robiło się coraz gorsze.

- Zaraz, czy pan próbuje nam powiedzieć, że możemy wypić sobie sok z dyni i nagle zejść?

- Nie, Potter. Dopóki będziesz słuchał co się do ciebie mówi, to nie.

- Ale przecież…

- Potter, czy do ciebie nie dociera, że to nie czas na durne pytania?! Każde z was dostanie instrukcje, jak się zachowywać, by się nie otruć i jeśli nie uznasz, że jesteś ponad to, to nic ci się nie stanie!

- Kiedy te instrukcje…

- Harry, uspokój się. Później ci wszystko wytłumaczę- mruknęła Hermiona widząc, że Snape zaraz sam go otruje. Harry nie rozumiał tego- czegoś nie wie, to pyta, a oni go jeszcze za to karcą. No, dobra, nie słuchał zbyt często na lekcjach, ale chyba można mu wytłumaczyć, prawda?

- Muszę się przez chwilę zastanowić- powiedział Dumbledore i wstał- Wracam za kilka minut.

Wyszedł na podwórze i mogli obserwować go, jak stoi i patrzy w księżyc. Harry zwrócił się do Hermiony.

- O co właściwie chodzi z tym facetem?

- Harry, wyobraź sobie, że masz Eliksir Wywewnętrzania. Ten, który wywraca człowieka na lewą stronę- skrzywiła się- A teraz sobie wyobraź, że są mikstury znacznie gorsze i boleśniejsze od tej. I nie można ich rozróżnić od wody, soku czy herbaty. Mają ten sam zapach, tą samą konsystencję- Harry miał wrażenie, że jego żołądek właśnie się wywraca na lewą stronę- Rozumiesz teraz? Można otruć tysiące ludzi bez problemu. Nie sądzę, żeby groziło nam to w Hogwarcie, jeśli będziemy pić tylko to, co jest podawane w szkolnej kuchni. Każdy napój, każdy sok będzie najpierw sprawdzany na obecność wszystkich znanych trucizn. Problem w tym, że Fekete jest dość… płodnym Mistrzem Eliksirów, a każdy następny eliksir jest paskudniejszy od poprzedniego.

- No świetnie- wtrącił Ron- Ale jak niby mamy wyłapać wszystkie te miksturki? Przecież nie będę chodził z milionami buteleczek przy sobie, kiedy będę szedł pod prysznic.

- Są pewne… sposoby- powiedziała Hermiona marszcząc czoło- Musiałabym sprawdzić w kilku książkach, ale jest chyba możliwość zaczarowania płynącej wody tak, by oddzielała wszystko co nie jest tylko wodą. To jednak jest dość skomplikowany proces magiczny i…

- Pani za dużo myśli- odezwał się obok nich wesoły głos Slughorna- Są prostsze sposoby. Wystarczy kratka magiczna. Do tego kilka prostych zaklęć i wystarczy.

- Ale, profesorze, jeśli nie znamy większości tych mikstur, to jak mamy się przed nimi bronić?

- Zostaw to mnie i Severusowi, dziecko drogie. Nie męcz tym swojej główki.

Zaśmiał się tubalnie i poszedł porozmawiać z Hagridem na temat jadu akromantuli. Hermiona patrzyła za nim nachmurzona, a Harry zauważył, że równie ponure spojrzenie rzuca Slughornowi Snape.

- Ej, Hermiona- szepnął do niej- Nie naburmuszaj się tak, bo sama zmienisz się w nietoperza.

Dziewczyna podskoczyła i prychnęła.

- Bo on za lekko podchodzi do tej sprawy.

- A ty za poważnie.

- Bo to poważna sprawa, Harry. Śmiertelnie poważna.

Rozdział 7

Dumbledore wrócił po niemal dwudziestu minutach. W tym czasie Harry zdążył dowiedzieć się wszystkiego na temat Fekete, zostać obsztorcowanym przez Snape'a za olewanie Oklumencji i umówić się na herbatę z Luną. Dyrektor usiadł ciężko na krześle, a jego usta były zaciśnięte w wąską linię.

- Nie mamy wiele szczęścia. Śmierć Scrimgeoura, wilkołaki, pół-wilkołaki, Fekete… Na pewno w ciągu wakacji spotkamy się jeszcze kilka razy. Mam nadzieję,  Molly, że będziemy mogli się tutaj pojawiać?

- Oczywiście, że tak- skinęła głową lekko zaróżowiona pani Weasley. W czasie „przerwy” wypiła kilka kieliszków Ognistej Whisky.

- Severusie, czy dasz radę do jutra, no, najpóźniej do pojutrza zrobić odtrutki i testery?

- Nie- skrzywił się Snape- To za dużo pracy. Mamy obecnie w Zakonie ponad pięćdziesiąt osób. To oznacza około czterysta odtrutek i mniej więcej tyle samo testerów. Daj mi tydzień.

- To za późno… Porozmawiamy po spotkaniu. Bill niech na razie zostaje w Norze. Zbyt niebezpieczne jest wypuszczanie go poza dom. Za miesiąc ślub, tak?

- Tak, ale można go przełożyć.

- Nie, nie trzeba. Powstrzymaj się jednak z pieczeniem i gotowaniem dopóki nie dostaniesz testerów. Arturze, muszę prosić ciebie i Charliego, żebyście nie szli do pracy. Ministerstwo jest teraz niebezpiecznym miejscem. Po spotkaniu chciałbym z wami porozmawiać. Jest kilka spraw, przy których potrzebuję pomocy. Remusie- wilk zamachał ogonem i nastawił uszy- chcę, żebyś jak najszybciej udał się do wilkołaków i spróbował chociaż kilku przekonać do naszej sprawy. Musisz bardzo uważać, bo teraz jesteś na Liście. Hagridzie to samo tyczy się olbrzymów. Gdy tylko przybędę do zamku skontaktuję się z madame Maxime. Tonks, chciałbym żebyś zakradła się do ministerstwa. Nie wiem, przebierz się za kogo tam uważasz. Musimy wiedzieć, co piszczy w trawie. Kingsley, postaraj się dowiedzieć jak wygląda kwestia rodziców Dolores. Może jednak jest sposób na uratowanie ich. Musimy również pomyśleć o uwolnieniu tych ludzi z lochów ministerstwa. Severusie, dowiedz się czegoś więcej na ten temat. Proszę uczniów, którzy nie mają swojego przydziału o pozostanie. Będę z wami rozmawiał w cztery oczy. Najpierw jednak chciałbym porozmawiać z Harrym, Hermioną, Ronaldem i Severusem na osobności. Możecie się rozejść.

Snape drgnął, gdy usłyszał swoje imię zaraz po ich i spojrzał na nich ponuro. Widocznie naprawa jego wnętrzności nie podziałała kojąco na piekielny charakter. Harry'emu Snape często przypominał odbezpieczony granat, który trzyma się w ręce. Jeśli się za mocno nim potrząśnie, to wybuchnie i urwie ci głowę. Poczekali, aż większość członków Zakonu rozejdzie się do domów i usiedli w jednym z kątów. Dumbledore rzucił zaklęcie rozpraszające i mogli swobodnie porozmawiać. Cóż, tak po prawdzie z nich wszystkich jedynie Dumbledore czuł się swobodnie.

- Oklumencja, Harry. Severus zgodził się cię ponownie nauczać i mam nadzieję, że tym razem uda wam się dojść do porozumienia. Jeśli nie, to i tak masz się tego nauczyć. I tym razem nie jest to dobra rada, a rozkaz. Voldemort wie, że może z twojej głowy wyciągać różne informacje- spojrzał uważnie na Hermionę i Rona- Chciałbym również, by twoi przyjaciele także się tego nauczyli.

- Dumbledore, to za wiele- warknął Snape- Jeden półgłówek wystarczy. Nie potrzeba mi dodatkowo drugiego durnia i panny Wiem-To-Wszystko.

Hermiona zacisnęła zęby, a Ron pięści. Dumbledore machnął ręką.

- Niewiele mnie to obchodzi Severusie. Masz ich tego nauczyć. Rozumiem twoje obiekcje, ale nie możemy sobie teraz pozwolić na prywatne anse.

Snape niechętnie skinął głową, ale Harry widział, że wątpliwa cierpliwość Mistrza Eliksirów jest na wyczerpaniu.

- Jeśli to wszystko, to chciałbym udać się do zamku. Mam sporo roboty.

- Nie jesteś jeszcze w stanie pracować na najwyższych obrotach. Dopiero co wyglądałeś jak wypatroszona ryba.

- To ty narzuciłeś mi tempo dwóch dni. Muszę się za to zabrać już teraz, żeby wyrobić się w terminie.

- To nie wszystko, Severusie. Od dzisiaj nie pracujesz sam. Przydzielam ci asystenta.

Harry poczuł, że Hermiona spina się. Nic dziwnego, bo Snape wstał i obrzucił dyrektora wyjątkowo morderczym spojrzeniem.

- Pracuję sam i dobrze o tym wiesz- warknął. Na jego czoło wystąpiła pulsująca żyłka.

- Owszem, ale nie robisz tyle, ile chciałbym. Zapasy eliksirów spadają w zastraszającym tempie. A teraz kiedy wiemy, że Fekete jest po ich stronie będziemy ich potrzebować jeszcze więcej. Nie zrobisz tego sam. Nie w… obecnym stanie.

Snape'a szlag trafił. Napiął się i ryknął:

- Dotąd dawałem sobie radę, więc…!!!

W tym momencie aż zgiął się wpół i zaczął kaszleć. Harry spojrzał w kierunku reszty- zaklęcie rozpraszające działało dobrze, nawet nie patrzyli w ich stronę. Tymczasem Snape usiadł na krześle i transmutował szpilkę w białą chusteczkę, która po chwili zrobiła się szkarłatna.

- Nie dasz sobie rady, Severusie- powiedział miękko Dumbledore- Jesteś za słaby.

- Nie potrzebuję niczyjej pomocy, niczyjej łaski- warknął Snape- Dotąd dawałem sobie radę, więc i teraz dam. A niby kogo chciałeś mi przydzielić do pomocy? Pottera?

Zaśmiał się paskudnie i znów kilka razy zakaszlał. Harry zaczął się denerwować. Może nie był najlepszy w eliksirach, ale takie jawne wyszydzanie było ciosem poniżej pasa! Jednak Dumbledore nie przejął się tym i wciąż się uśmiechał.

- Nie, nie Harry'ego. Sądzę, że panna Granger będzie na tyle kompetentna.

Snape rzucił mordercze spojrzenie Hermionie, która zgarbiła się, ale nie odwróciła głowy.

- Nie potrzebuję niczyjej pomocy, Dumbledore. A na pewno nie od dziewuchy, której wydaje się, że wszystko wie najlepiej. Jeśli już chcesz dać mi kogoś do pomocy, to pozwól Horacemu.

- Nie, Horacy nie zamierza wtrącać się w twoje metody warzenia eliksirów. Ponownie wracasz na stanowisko Mistrza Eliksirów, a on zajmie się Obroną przed Czarną Magią. Nie chcę słuchać żadnych narzekań!- powiedział twardo, gdy Snape już otwierał usta- Zostało postanowione. Hermiona będzie ci pomagać codziennie przy eliksirach począwszy od dzisiaj. Mam nadzieję, że nie jesteś zbyt zmęczona, by się tym zająć?

Ostatnie pytanie zwrócone było do Hermiony. Zbladła lekko, ale pokręciła głową.

- Nie. Mogę zacząć nawet teraz.

- Dobrze. Wyruszycie natychmiast do zamku i- tutaj spojrzał poważnie na Snape'a- obarczysz ją taką samą pracą, jaką sam będziesz wykonywał. Będę wiedział, jeśli będziesz robił więcej. Bądź rozsądny, nie uparty.

Snape burknął pod nosem coś zdecydowanie niecenzuralnego, po czym wstał i przytrzymał się oparcia krzesła.

- Na co czekasz, Granger? Na zaproszenie?- syknął- Leć po szaty robocze, rękawice, książki i co tam jeszcze potrzebujesz. Za pięć minut aportujemy się do zamku- Hermiona pobiegła na górę, a on obrócił się plecami do dyrektora- Nie podoba mi się to, Dumbledore. Wiesz dobrze, że z tymi eliksirami to nie zabawa.

- Och, nie narzekaj. Wiem dobrze, że uważasz ją za najzdolniejszą uczennicę, jaką kiedykolwiek miałeś. I Horacy twierdzi tak samo. Wiesz, że to ona podsunęła mu pomysł z zawilcem? Będzie ci pomocą, nie zawadą.

- Każdy człowiek w mojej pracowni będzie zawadą- warknął- I wcale nie uważam, że jest najzdolniejszą uczennicą. Wykuć formułki potrafi każdy głupek- tu zerknął na Rona i Harry'ego, po czym uśmiechnął się wrednie- No, nie każdy. Są przypadki beznadziejne. Potter, Weasley chcę was widzieć w każdy poniedziałek o godzinie osiemnastej w moim gabinecie. Zaczynacie za trzy dni.

Gdy tylko pojawiła się Hermiona i szybko pożegnała się z panią Weasley wyszli na podwórko i po chwili dwa pyknięcia uświadomiły im, że Hermiona ma spędzić dwa wyjątkowo ciężkie dni w towarzystwie najbardziej złośliwego człowieka, jakiego znali. Dumbledore wydawał się tym nie przejmować i spokojnie pogładził swoją brodę.

- Profesorze… czy to bezpieczne zostawiać Hermionę samą ze Sn… z profesorem Snape'em?

- Oczywiście, że tak. Nic jej nie grozi, Ronaldzie.

- Nie o to chodzi, ona sama potrafi o siebie zadbać. Chodzi mi o to, że profesor Snape ma dość… wybuchowy charakter. Czy pod tym względem Hermiona będzie bezpieczna?

- Do Severusa trzeba się przyzwyczaić- uśmiechnął się dyrektor i na tym zakończył dyskusję.

Rozdział 8

Po chwili już rozmawiał z Lavender, która nieco zbladła, gdy usiadła przy stole. Ginny właśnie klepała ją po plecach.

- Co się stało?- spytał Harry siadając obok.

- Dostałam pewne zadanie- Lavender przygryzła usta- Nie jest ono specjalnie przyjemne, ale dam radę.

- Możemy ci jakoś pomóc?

- Jeśli naprawdę chcecie, to błagam, nie komentujcie tego, co będę robiła podczas roku szkolnego- zaczerwieniła się i rzuciła przepraszające spojrzenie Ronowi. Skinęli głową. Dumbledore akurat skończył rozmawiać z bliźniaczkami Patil, gdy w kuchni pojawił się patronus kota i przemówił głosem profesor McGonagall:

- Creevey jest już bezpieczny. Wpadłam akurat w momencie, gdy dopiero zaczynał wariować. Musiałam go zabrać stamtąd siłą, bo pojawili się Śmierciożercy. Jesteśmy teraz w Hogwarcie. Potrzebuję Poppy.

Pani Pomfrey od razu wskoczyła do kominka i powiedziała: „Hogwart”. Harry zerknął na Rona i wskazał głową ich pokój. Weszli do środka, rzucili Muffliato i zaczęli mówić jeden przez drugiego. W pewnym momencie przestali.

- Ty pierwszy- mruknął Ron.

- Oklumencja! Znowu! Wiem, że to ważne, ale nie dam rady.

- Ty, jak ty. Biedna Hermiona. Codziennie będzie musiała spędzić sporo czasu ze Snape'em. Co do Billa… Myślisz, że uda im się wynaleźć ten eliksir?

- Mam nadzieję. Naprawdę się wystraszyłem, jak się rzucił na Charliego. Więc… będziesz szpiegował Ślizgonów? Macie już jakiś pomysł z Hanną?

- Chwilowo nie, ale wpadnie tutaj pojutrze i obgadamy to. Nie będzie to łatwe, bo wątpię, by Ślizgoni dali się tak łatwo zinwigilować.

- Może zrobicie to samo co w drugiej klasie?

- Ale żadne z nas nie jest dobre w eliksirach, a nie chcę zawracać Hermionie głowy.

- Właśnie… Idzie coś między wami, czy nie?

Ron klapnął na swoje łóżko i ciężko westchnął.

- No właśnie chyba nie. Kilka razy ją pocałowałem, nawet zaszliśmy troszkę dalej, ale… Kurczę, ona jest jak sopel lodu! Nic na nią nie działa. Absolutnie nic! A kiedy zaczyna ze mną gadać, to mam wrażenie, jakbym był z innego świata. Z kolei kiedy ja zaczynam mówić o Quidditchu, to ona rzuca standardową gadkę: „Quidditch to nie jest najważniejsza rzecz na świecie, Rooon”- naśladował Hermionę i całkiem nieźle mu to wyszło- Miałeś przykład naszej rozmowy dzisiaj z tym Wywarem Tojadowym. Czasami łapię się na myśli, że ona chyba jest dla mnie za mądra.

- Cóż, to żadna nowość- parsknął Harry, ale w zamian otrzymał jedynie groźne spojrzenie- Słuchaj, czasami… po prostu nie wychodzi. Spójrz na mnie i Ginny. Wydawało mi się, że jestem w niej zakochany, ona niby to samo czuła do mnie, ale kiedy w końcu się zeszliśmy okazało się, że to nie to. Dbam o nią, ale jak o siostrę. Może ty czujesz to samo w stosunku do Hermiony?

- Czy ja wiem…- Ron podrapał się po nosie- Po prostu jej nie można zadowolić.

- Nie zauważyłem by Hermiona miała jakieś wyjątkowo duże wymagania wobec chłopaków. Weźmy takiego McLaggena…

- On był pomyłką, sama to powiedziała. Wspominała nawet Kruma i stwierdziła, że wydawał jej się wtedy taki dorosły i dojrzały, inny niż reszta. Z czasem jednak, podczas tej ich cholernej korespondencji, doszła do wniosku, że nie mają zbyt wielu wspólnych tematów. Nie wiem czego ona wymaga, naprawdę.

- Wiesz co?- uśmiechnął się- Spróbuj z nią ponownie we wrześniu. Po miesiącu spędzonym w towarzystwie Snape'a będziesz dla niej istnym błogosławieństwem.

Rozdział 9

Hermiona aportowała się tuż przed bramą Hogwartu i odetchnęła. Ostatnim razem aportowała się kilka miesięcy wcześniej i nie była pewna, czy wciąż to umie. Ale podobno nie zapomina się tego tak samo, jak jazdy na rowerze. Zerknęła na zamek i uśmiechnęła się- tutaj czuła się jak, co w domu. Widziała basztę, w której była jej sypialnia i od razu poczuła się dobrze. Na tyle, że zapomniała, że nie jest sama.

- Długo będziesz tak stać?- warknął Snape, stojący przy bramie szkolnej- Nie mam czasu na twoje fanaberie.

- Przepraszam, profesorze.

Śmignęła koło niego przez bramę i poczekała, aż ją za sobą zamknie. Ruszył przed siebie długimi, szybkimi krokami i ledwo mogła za nim nadążyć. Wydawałoby się, że z dopiero co posklejanymi wnętrznościami powinien iść wolniej niż zazwyczaj, jednak pędził przed siebie ze stałą prędkością. Bez ociągania się weszła do holu szkolnego i przystanęła, niepewna co teraz.

- Zanieś bagaż do swojego pokoju- mruknął Snape- Jak tylko to zrobisz, to przebierz się w swoje szaty robocze, weź rękawice i przyjdź do sali Eliksirów. Byle szybko!

Pokój wspólny Gryffindoru był przyjemnie znajomy, jednak nie mogła się ociągać. Wbiegła do sypialni i rzuciła swoje rzeczy na łóżko. Pokój jej, Parvati i Lavender był mały. Mieścił trzy łoża z baldachimami, trzy biurka z lustrami (chłopcy tego nie mieli, widocznie Założyciele uznali, że nie potrzebują) i trzy szafy. Nie bawiła się w porządek, tylko wypakowała swoje szaty i zaczęła się szybko przebierać. Wiele z sobą nie miała- pidżama, trzy pary szat roboczych, rękawice ochronne, bielizna na zmianę, mydło, szampon, szczoteczka do zębów i pasta, ręcznik oraz kilka opasłych tomów dotyczących Eliksirów. Pamiętała, że jest tu głównie po to, by przeprowadzić badania nad eliksirem leczącym skutki Crucio. Wzdrygnęła się wspominając ten nieziemski ból. Musiała go znosić jedynie przez kilka minut, ale wydawało się to trwać godziny. Związała swoje bujne włosy gumką i szybko rzuciła okiem na lustro, czy żadne pasma się nigdzie nie zapodziały. Już kilka razy zepsuła eliksir tylko dlatego, że zbuntowany kosmyk wpadł do kociołka. Zdziwiła się widząc swoją twarz- od ponad trzech miesięcy nie zaglądała do lustra. Jej oczy wydawały się być jeszcze większe, cienie pod oczami wydłużyły się. Była blada i wyglądała na zmęczoną.

- To pewnie z braku snu- westchnęła, po czym zaczęła biec w stronę lochów. Od ponad miesiąca nie mogła dobrze spać. Bała się o rodziców, o Harry'ego, Rona, Ginny, Weasleyów, Lupina, Tonks, Dumbledora, profesor McGonagall… Tylu ludzi, których obawiała się stracić. Wpadła do sali od eliksirów i usłyszała jakieś jęknięcie. Zdziwiona zajrzała do środka i oblała się rumieńcem- uderzyła drzwiami profesora Snape'a. Siedział właśnie na ziemi i pocierał czoło.

- Wejście smoka, Granger- warknął podnosząc się. Zauważyła, że nieco się krzywi i zalało ją poczucie winy- Zamierzasz stać w drzwiach przez resztę nocy? Bo jeśli tak, to wracaj do Nory.

- Nie. Jestem tu, by panu pomóc.

- Wiesz, jak się warzy Veritaserum?

- Wiem.

- W takim razie zrobisz trzy kociołki.

- Przecież eliksir musi warzyć się miesiąc…

Zaczął siekać żuki i zaklął cicho pod nosem.

- Widać nie wiesz jednak wszystkiego- powiedział z przekąsem- Zamiast muszek siatkoskrzydłych dodaj sproszkowane jajka muszek. Dzięki temu oszczędzasz na czasie i robisz eliksir w ciągu pięciu godzin. Kiedy dodasz jajka, to zostaw eliksir na najniższym poziomie wrzenia i zajmij się Wielosokowym. Wierzę, że wiesz jak go zrobić. Zamiast skórki boomslanga wrzuć pokrojone w kosteczkę owoce boomslanga. Zresztą, zanim to dodasz daj mi znać, to dalej cię poinstruuję.

- Trzy kociołki?

- Tak.

Praca okazała się cięższa, niż sądziła. Woda w trzech kociołkach zaczęła parować i robiło jej się na przemian gorąco i zimno. Kroiła pieczołowicie owoce berberysu, obrywała malutkie ciernie głogu dwuszyjkowego, lekko drżącą ręką odmierzała krople jadu akromantuli, przypominając sobie opowieści Rona o Aragogu i wrzuciła odpowiednią ilość sproszkowanych jajek.

- Profesorze, wrzuciłam jajka.

Obrócił się od swoich kociołków i podszedł do niej. Rzucił okiem i widocznie było dobrze, bo nie skomentował.

- Zamieszaj cztery razy zgodnie z ruchem wskazówek i raz w drugą stronę. Zrób tak pięć razy w odstępach trzyminutowych, po czym rzuć zaklęcie podane w tej książce.

Machnął różdżką i jeden z opasłych tomów wyleciał z jego gabinetu i ułożył się na stoliku obok niej, na odpowiedniej stronie. Zamieszała pierwszy raz i rzuciła okiem na zaklęcie, nastawiając odpowiedni czas na zegarku. Zaklęcie było dość skomplikowane, ale nie trudniejsze niż te, które trzeba było wypowiadać nad Eliksirem Wielosokowym. Przećwiczyła ruch nadgarstka i różdżka wyślizgnęła się z jej spoconych palców. Wyrwało jej się wyjątkowo paskudne przekleństwo i złapała się za usta. Snape lekko się obrócił i obdarzył ją morderczym spojrzeniem.

- Po pierwsze, zważaj na swój język, Granger, bo będę takie zachowanie odnotowywał i z nadejściem semestru odejmę wszystkie zebrane punkty Gryffindorowi. Po drugie, na stronie trzeciej masz zaklęcie na suchość palców. Powinno się przydać. I nie machaj różdżką, jak jakaś idiotka na Zaklęciach.

Zacisnęła szczęki, ale nic nie powiedziała. Nikt nie obiecywał, że będzie łatwo. Zamieszała drugi raz i przerzuciła na stronę trzecią, zaznaczając wcześniej zaklęcie potrzebne do Veritaserum. Z suchymi palcami łatwiej jej było je rzucić, kiedy nadeszła pora. Jednak coś jej nie pasowało.

- Profesorze, jeśli dodamy jajek, to czy eliksir nie będzie słabszy?

Westchnął głośno, dając jej do zrozumienia, że została mu chyba zesłana jako kara za wszystkie grzechy, ale niechętnie odpowiedział.

- Będzie silniejszy. Dojrzałe muszki mają mniej… soku. A jajka mają go pełno. Sproszkowane zachowują swoje właściwości. To powoduje, że eliksir łatwiej wpływa na umysł.

- Ale wciąż nie penetruje umysłów o silnej barierze?

- Chyba jednak przeceniłem twoje zdolności- powiedział jadowicie- Powinnaś wiedzieć, że odpowiednio strzeżone umysły opierają się wszelkim miksturom i zaklęciom. Weź się za Eliksir Wielosokowy, nie mamy czasu na pogaduszki.

- Nie mieliśmy robić odtrutek i testerów?

- A myślisz, że co ja robię? Czapeczki dla skrzatów domowych na drutach?

Zignorowała przytyk do jej W.E.S.Z.

- Mieliśmy mieć taką samą pracę, profesorze. Pan wziął na siebie więcej.

- Nie więcej, tylko o wyższym stopniu trudności. Kiedy skończysz Wielosokowy zaczniesz robić testery, więc nie marudź. Odtrutki zostaw mnie. A teraz do roboty!

Machnął rękawem i dopiero teraz zauważyła, że się jeszcze nie przebrał.

- Dlaczego nie zmienił pan szat? Te są pocięte i zakrwawione- powiedziała niepewnym tonem.

- Od kiedy jesteś moją matką, Granger?! W mojej sali będę chodził tak ubrany, jak mi się podoba! A ty weź pochyl ten swój kudłaty, pusty łeb nad eliksirami, którymi masz się zająć!

Po ostatnim wrzasku złapał go atak kaszlu, ale wolała nawet nie proponować pomocy, bo sama skończyłaby w skrzydle szpitalnym. Zajęła się Eliksirem Wielosokowym i uśmiechnęła się na wspomnienie drugiego roku, gdy warzyła go nielegalnie w toalecie dla dziewcząt. Później, gdy go wypiła, zmieniła się kota i do dziś brał ją śmiech na wspomnienie wesołego uczucia, jakim było posiadanie ogona i wąsów. Pokroiła w idealne kosteczki owoce boomslanga. Ciekawe, czy Snape wie, że to ona ukradła mu tą skórkę z magazynu? Kiedy skończyła obróciła się i wciąż rozweselona odezwała się.

- Owoc boomslanga, panie profesorze.

- I z czego tak się cieszysz?- warknął stając obok niej. Rzucił jej ponure spojrzenie, ale ona nie mogła opanować głupiego uśmiechu. Było jej zbyt wesoło- Wrzucasz po kolei, nie więcej niż jedno na raz. Kiedy się zanurzy, możesz dodać następne. Teraz część cięższa. Dotąd muszek siatkoskrzydłych dodawało się na samym końcu. Jednak przez zmianę skórki na owoce wrzucasz muszki zaraz po owocach i dopiero wtedy mieszasz i rzucasz zaklęcie.

- Jest jakaś zmiana w mieszaniu lub zaklęciu?

- Nie. Kiedy to skończysz, zgaś płomień i dokończ Veritaserum.

- Jak?

- Traktuj je, jakby dopiero co stało przez miesiąc. Znasz zaklęcia końcowe, czy pożyczyć ci książkę?- przy ostatnim zdaniu uśmiechnął się złośliwie.

- Dziękuję, profesorze, to wyjątkowo miło z pana strony, ale znam.

Nie mogła się powstrzymać i dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że właściwie odpyskowała.

- Pierwsze pięć punktów od Gryffindoru- machnął różdżką i jego pióro na biurku zanotowało to- Niech się pani nie krępuje. Nie ma dla mnie większej przyjemności, niż odbieranie punktów Gryffindorowi.

Chciała odpowiedzieć, że nie ma osoby, która by tego nie wiedziała, ale ugryzła się w język. Nie ma sensu mu podpadać. Skończyła oba eliksiry i przelała je do odpowiednich słoiczków, podpisując etykietki.

Rozdział 10

- Gotowe, panie profesorze. Co teraz?

- Evanesco- rzucił i jej blat zrobił się czysty- Testery są dość proste do wykonania, lecz żmudne.

Wszedł do magazynu i wrócił z jakimś koszem, który postawił na blacie.

- Co to?

- Potrzebujesz tego do testerów. Wiesz jak się je wykonuje?

- Nie.

- Coraz bardziej mi się to podoba- kolejny paskudny uśmiech wykrzywił jego usta- W tym koszu są wszystkie trucizny, jakie zna świat. Musisz obchodzić się z nimi wyjątkowo uważnie. Pokażę ci na jednym przykładzie co będziesz robić z resztą.

Wziął pierwszą buteleczkę, pisało na niej Eliksir Smoczej Łapy. Nie brzmiało to strasznie, ale kiedy Snape wlał miksturę do kociołka, ta zaczęła wydzielać nieznośne ciepło i odór, od którego zapiekły ją oczy.

- To Smocza Łapa. Dość paskudna sprawa. Jedna kropla i człowiek umiera godzinami, mając wrażenie, że pali się od środka. Stawiasz obok drugi kociołek, ten będzie w sam raz- przywołał największy kociołek, jaki w życiu widziała. Kocioł byłoby lepszym określeniem- Zaklęcie jest łatwe. Oriri purgatum. Zauważyłaś ruch, jaki wykonuje różdżka? Jak widzisz, nad eliksirem zbiera się srebrna powłoczka. To jest właśnie esencja wywaru. Przenosisz ją zwykłą lewitacją i wrzucasz do drugiego kociołka. Teraz jednak najcięższa część zadania. Musisz z powrotem wlać miksturę do fiolki.

- Jak? Chochla się spali.

- Zaklęciem, głupia dziewczyno- warknął- Antelatum- Mikstura oderwała się od dna i zawirowała w powietrzu. Snape wciąż trzymał fiolkę w palcach. Machnął różdżką i skierował rdzawą ciecz prosto do szklanego pojemniczka- Musisz bardzo uważać. Potrzebne jest do tego pełne skupienie. Masz tu zaledwie 10 mililitrów, ale wypaliłoby ci to tunel w dłoni.

- Tu naprawdę są wszystkie mikstury? Łącznie ze wszystkimi, które wymyślił Fekete?

- Masz problemy ze słuchem? Skoro powiedziałem wszystkie, to oznacza, że wszystkie- ruszył w stronę swojego stanowiska, wciąż marudząc- Przy okazji, nie zadawaj mi przy każdej fiolce pytań o to, co się dzieje po jej zażyciu. Muszę się skupić na swojej pracy.

W jednym miał rację- była to żmudna praca. Wlać miksturę, rzucić zaklęcie, przenieść esencję do kociołka, wlać miksturę ponownie do fiolki. Większości nazw nie rozumiała- Bibulus Canaliae, Discoere, Extraho, Hic haec hoc. Ale przy dwóch nie mogła się powstrzymać od pytań.

- Panie profesorze…

- Czego?!

- Dlaczego tutaj pisze Voluptas? Przecież to po łacinie „rozkosz”, prawda?

- To naprawdę okrutny eliksir- parsknął Snape, ale Hermiona mogłaby przysiąc, że był rozbawiony- To właśnie jeden z wynalazków Fekete. Uznał, że wzmożona rozkosz może doprowadzić do szaleństwa, a nawet śmierci.

- Hę?- zaczerwieniła się, ale wciąż nie rozumiała- Jak to?

- Granger, nie zamierzam ci udzielać informacji na tego typu tematy- syknął- Jeśli tak bardzo cię to interesuje zwróć się do pani Pomfrey.

- Nie jestem pewna czy dobrze myślę. Nerwy człowieka przewodzą każdy impuls do mózgu. Lekkie ich drażnienie powoduje przyjemność, więc jeśli to lekkie drażnienie będzie zbyt intensywne, to powoduje ból? Czy tak?

- Mniej więcej- burknął, obracając się do niej plecami i wiedziała, że to koniec dyskusji.

. Za drugim razem przeczytała etykietkę kilkakrotnie, nim dotarło do niej to, co widzi.

- Co tutaj robi Potter?!

Snape drgnął, po czym obrócił się z nieprzeniknionym wyrazem twarzy.

- To akurat mój wynalazek, z którego nie jestem dumny.

- To znaczy?

- Pewnie wiesz od Pottera, że ja i jego ojciec nie darzyliśmy się miłością- skinęła głową- Ten eliksir wymyśliłem jeszcze w szkole, a z nazwy możesz wywnioskować dla kogo był przeznaczony.

- Co… co się działo z osobą, która go zażyła?

- Nie musiała jej zażywać. Wystarczyło upuścić kroplę na ubranie, na włosy, na cokolwiek. To jest jak grzyb. Rozprzestrzenia się z zastraszającą prędkością pożerając ciało człowieka. Wyjątkowo żrący kwas, więc lepiej z tym uważaj.

Musiała chwilę odczekać, nim przelała go do kociołka. Nie mogły drżeć jej ręce. Wiedziała, że Snape był kiedyś Śmierciożercą, ale jakoś nie trafiało do niej to, że robił te wszystkie okropności, co inni. Miała jednak przed sobą namacalny (oczywiście nie w sensie dosłownym) dowód na to, że był zły. Bardzo zły. Przelała esencję do kociołka i z sercem w gardle rzuciła zaklęcie. Odetchnęła dopiero kiedy zakorkowała i zapieczętowała fiolkę. Zdecydowanie wolała nie wiedzieć, jakie świństwo znajduje się w jej rękach.

Rozdział 11

Jej dłonie wielokrotnie uratowały Smocze Rękawice, ale będzie musiała kupić nową parę. Jedne eliksiry atakowały ją, inne wybuchały w najmniej oczekiwanych momentach. Jeden raz Snape musiał ją ratować podając odtrutkę, bo właśnie jedna z eksplodujących mikstur o wdzięcznej nazwie Zielona Radość niemal w całości wylała się na jej stopę. Zrzuciła szybko buta, patrząc jak pożerają go zielone ogniki i dopiero po chwili ogromny ból uświadomił jej, że jedna kropla została na jej stopie. Płomień zaczął się rozszerzać, a ból był niemal równy temu, który odczuwała podczas Crucio rzuconego przez Bellatrix w zeszłym roku w Hogwarcie. Nie wiedząc o tym zaczęła krzyczeć i dopiero po jakimś czasie odczuła ulgę. Otworzyła oczy i pierwszym co ujrzała, była blada twarz Mistrza Eliksirów. Snape właśnie wylał na jej stopę odtrutkę i teraz machał nad nią różdżką powodując, że naskórek powoli wracał. Kiedy skończył i pomógł jej usiąść na krześle otworzyła usta, żeby mu podziękować, jednak nie zdążyła.

- TY IDIOTKO!!! CZY JA CI NIE MÓWIŁEM, ŻEBYŚ UWAŻAŁA?!- ryknął tak, że nie tylko ona się zatrzęsła, ale nawet fiolki tuż za nią. Darł się tak z kilka minut, co oznaczało, że jego organizm ma się znacznie lepiej i obrzucał ją takimi inwektywami, że nawet bracia Weasleyowie by się zarumienili. Wyrzucał jej lekkomyślność, pustogłowie, wodogłowie i wszelkie głowie jakie przyszło mu na myśl. Kiedy przeszedł do stanu jej umysłu zgiął się w paroksyzmie bólu, ale kaszlał już bez krwi. Odetchnęła z ulgi- zarówno dlatego, że to oznaczało, że przestanie się drzeć, jak i dlatego, że przynajmniej nie krwawił.

- Przez chwilę siedź tutaj i staraj się niczego nie zepsuć- zachrypiał, po czym spojrzał do koszyka- Jeszcze jakaś godzina pracy nad tym ci została. Skończysz przelewać, rzucisz odpowiednią formułę i pójdziesz spać.

- Po co?

- A po co ludzie śpią? Właśnie po to, żeby nie popełniać takich kretyńskich błędów!

- A pan pójdzie spać?

- Nie. Mam zbyt wiele pracy.

- Więc ja również nie pójdę- powiedziała lekko i gdy tylko nabrał powietrza dodała szybko- Profesor Dumbledore powiedział wyraźnie, że mamy mieć taką samą pracę. A pan wyraźnie zamierza robić coś podczas, gdy ja będę odpoczywać. Nie zgadzam się. Albo pan również się położy, co byłoby dobre dla pana organizmu, albo da mi pan kilka odtrutek, nad którymi będę pracować.

- Chciałbym zobaczyć, jak to mówisz Dumbledorowi- sarknął.

- Nie ma sprawy, pójdzie pan ze mną, czy mam go tutaj przyprowadzić?- wstała niepewnie i ruszyła do drzwi. Głośne fuknięcie ją zatrzymało.

- Czterdzieści punktów od Gryffindoru!

- A niech będzie i sto, ale profesor Dumbledore o tym usłyszy. Więc jak robimy, profesorze?

Snape zacisnął usta tak mocno, że prawie nie było ich widać.

- Jak sobie chcesz. Trzy godziny snu, nie mniej, nie więcej. Potem wybierzesz się do Nory.

- Dlaczego?!

- W takim razie zamierzasz paradować w jednym bucie i zżartej do połowy nogawce?- uśmiechnął się paskudnie, a w niej zagotowało się. Miała go serdecznie dosyć!

- Skoro pan paraduje w poszarpanej i zakrwawionej szacie, to nie mogę się wyróżniać nienagannym ubiorem.

- Mówiłem ci, żebyś nie robiła mi za matkę, Granger!!!

- A od kiedy pan robi za mojego ojca?!

- Mogę sobie chodzić po mojej sali jak mi się podoba!!!

- Nie jesteśmy w czasie lekcji i również mogę sobie chodzić, jak mi się podoba!

- Szacunek, Granger!!! Wynoś się stąd!

- Nie. A jeśli wyrzuci mnie pan stąd, to pójdę prosto do dyrektora- nigdy nie sądziła, że zatkanie Snape'a daje taką satysfakcję. Uśmiechnęła się szeroko i wróciła do kosza z fiolkami. Niestety, przeliczyła się.

- Granger, guzik mnie obchodzi co zrobisz. Jeśli po drzemce wrócisz mi tutaj w takim stanie, to możesz być pewna, że nie uda ci się przestąpić progu tej sali- jego głos był nieprzyjemnie spokojny i zdecydowanie miał złośliwe brzmienie- Po drugie, albo będziesz zwracała się do mnie poprawnie, albo przestanę bawić się w punkty Gryffindoru i zacznę wymyślać szlabany dla twoich przyjaciół, Granger. Dwoje Weasleyów i Potter. Niewątpliwie będą ci wdzięczni za to. Po trzecie przestaniesz mi grozić Dumbledorem, bo to się może skończyć źle jedynie dla ciebie. Rozumiemy się, Granger?!

Drgnęła i obróciła się. Patrzył  na nią morderczym wzrokiem, którego nie mogła znieść.

- Tak, panie profesorze.

- Świetnie. Wracaj do pracy.

Powinna wiedzieć, że z nim nie pójdzie tak łatwo. Westchnęła i wzięła fiolkę z Eliksirem Nocnej Mary. Zawirował granatowo na dnie kociołka i zapachniał jej lawendą. Na wszelki wypadek odsunęła się nieco i dopiero wtedy rzuciła zaklęcie. Dwa ostanie eliksiry okazały się najtrudniejsze. Albo była to kwestia zmęczenia organizmu, albo trafiła na wyjątkowo paskudne mikstury. Pierwszy nie chciał oddać esencji, a drugi próbował ją zaatakować i uformował się w dłoń. Zakorkowała ostatnią fiolkę i odwróciła się do Snape'a.

- Gotowe, profesorze.

Skinął głową, ale nie przestawał mieszać w swoich kociołkach. Oparła się o blat stołu i zapatrzyła na to, jak pracuje. Był perfekcjonistą. Każdy ruch musiał być wykonany poprawnie, każdy składnik obrany, pocięty, odmierzony co do milimetra. Musiała przyznać, że była pod wrażeniem. Wiedziała, że właśnie zaczęła pracę z jednym z najlepszych Mistrzów Eliksirów na świecie, ale mimo to nie mogła oprzeć się wrażeniu, że to co dla niej byłoby wyjątkowo trudne, on robił jakby od niechcenia. Powodowało to, że poczuła chęć nauki, by być równie dobrą, jeśli nie lepszą. Musi się uzbroić w cierpliwość i to w całe jej pokłady. Snape właśnie zamieszał po raz ostatni odtrutki, po czym zmniejszył ogień pod kociołkami i podszedł do niej. Zajrzał do kotła, który do połowy był wypełniony srebrną mazią. Kilka razy machnął różdżką, a ona niemal zgrzytnęła zębami- mógłby nie używać zaklęć niewerbalnych.

- To na pewno wszystkie?

- Na pewno.

- W takim razie pozostało rzucić zaklęcie. Proces tworzenia testerów jest prosty. Kiedy mamy wszystkie esencje musimy połączyć je w jedno i odwrócić bieguny. Pierwszy proces trwa cztery godziny, akurat tyle, ile zajmie ci drzemka i wyprawa do Nory. Przy okazji uda ci się załapać na śniadanie u Molly- zerknął na zegarek- Jest prawie piąta rano. Równo o dziewiątej chcę cię tutaj widzieć. Rzuć zaklęcie, które znajdziesz na stronie osiemset siedemnastej.

Machnął różdżką i kolejny wielki tom niemal zbił ją z nóg. Miała wrażenie, że słyszy złośliwy chichot, ale nie dała po sobie poznać, że ją to zdenerwowało. Zaklęcie nie było skomplikowane. Eliksir zaczął wirować i bulgotać. Snape rzucił okiem i skinął głową, po czym wrócił do swoich kociołków. Stanęła tuż przed nim.

- Nie pójdę, dopóki nie zabezpieczy pan eliksirów i też nie pójdzie.

W odpowiedzi dostała wkurzone spojrzenie, ale czekała następne kilka minut, w których dokończył mikstury i przelał je do słoiczków. Wyczyścił stanowisko pracy i machnięciem różdżki otworzył drzwi.

- Wynocha- warknął.

Rozdział 12

Ledwo dowlokła się do wieży. Wciąż w szatach padła na łóżko, nastawiła budzik i od razu zasnęła. Widocznie była zbyt zmęczona, żeby śnić. Jednak kiedy o ósmej zabrzęczał dzwonek wstała bez problemów i zmieniła szatę wierzchnią, na nową. Umyła szybko zęby, przeczesała włosy i pobiegła w kierunku gabinetu profesor Hooch. Zapukała i weszła. Profesor obróciła się od okna i uśmiechnęła.

- Nora?

- Tak. I za jakieś czterdzieści minut wróciłabym.

- Nie ma problemu. Mój kominek, kominki dyrektora, Minerwy, Filiusa, Severusa i Poppy są połączone z Norą w sposób całkowicie bezpieczny. Wskakuj.

- Dziękuję.

Weszła w płomienie, powiedziała: „Nora” i po chwili wyskakiwała z kominka państwa Weasleyów. Pani Weasley na jej widok niemal upuściła nóż.

- Hermiono, co ci się stało?! Czemu jesteś bez buta i masz połowę prawej nogawki?!

- Mały wypadek przy pracy. Muszę się przebrać. Jest może jakieś śniadanie?

- Oczywiście, siadaj. Harry i Ron powinni zaraz zejść.

- A Fred, George, Bill, Charlie?

- Bliźniacy wrócili na Pokątną, Bill i Charlie są… poza domem.

Zrozumiała, że „poza domem” oznaczało jakąś misję zleconą przez Dumbledora. Nałożyła sobie dżemu pilnując zegarka. Chwilę później pojawili się jej przyjaciele. Pomachała im i uśmiechnęła się.

- Łał, wyglądasz okropnie.

- Dzięki, Ron. Też miło cię widzieć z samego rana.

Harry przyjrzał jej się uważnie.

- Snape cię nie męczy?

- Tylko trochę. Jesteśmy zbyt zajęci, żeby wymieniać się wątpliwymi uprzejmościami.

- A co ci się stało w nogę?

- Wyobraź sobie, że odkryłam, że niektóre trucizny wybuchają- parsknęła i wzięła łyk herbaty. Harry sięgnął po grzankę i masło- Ale ogólnie nie jest źle. Dużo się nauczyłam. Spałam jedynie trzy godziny, ale na więcej nie mogłam sobie pozwolić. O dziewiątej muszę z powrotem być w sali i dokończyć testery.

- Wyrobicie się do jutra?- pani Weasley postawiła przed nią paszteciki.

- Ciężko powiedzieć. Snape zajmuje się odtrutkami, więc nie wiem jak mu idzie. Testery na pewno będą gotowe, jeśli tylko niczego nie popsuję.

- Ciężka praca?- Ron sparzył sobie palce o pasztecika i właśnie na nie dmuchał- Wyglądasz, jakbyś z miesiąc nie jadła i nie spała.

- Nie jest łatwo. Ale jest to raczej stresujące, niż ciężkie. Muszę uważać, żeby przypadkiem nie wylać sobie niczego na stopę czy rękę. A niektóre mikstury są wyjątkowo paskudne- skrzywiła się, bo przed oczami pojawiła się jej fiolka z napisem Potter. Dokończyła herbatę i zerknęła na zegarek. Miała jeszcze pół godziny- Dobra, idę się przebrać. Za chwilkę wracam.

Wpadła do pokoju i omal nie zbiła z nóg Ginny.

- Wybacz- podskoczyła do szafy i wyjęła z niej dżinsy, a z szafki pod łóżkiem adidasy. Nie miała nic innego. Po namyśle zmieniła podkoszulek.

- Spałaś?

- Trzy godziny.

- Snape cię nie męczy?

- Czemu wszyscy pytają o to samo?- wydusiła spod zakładanej koszulki- Nie męczy mnie bardziej, niż zwykle. Chłopcy powiedzą ci resztę, bo muszę lecieć.

- Nie posiedzisz nawet trochę?

Ginny stała w pidżamie i patrzyła na nią smutno. Hermiona szybko ją przytuliła.

- Wybacz, ale jeśli nie chcesz, by mój skalp zawisł w lochach, to musisz mnie puścić. Jutro, jeśli uda nam się wyrobić w terminie, posiedzę dłużej.

Wróciła do kuchni i sprawdziła czas. Ósma czterdzieści.

- Jeszcze pięć minut z wami posiedzę i muszę znikać- usiadła na krześle i oparła się- Plecy mnie bolą od tego stania.

- Mam maść na to- powiedziała mama Rona- Jak następnym razem przyjdziesz, to ci ją wmasuję.

- Dziękuję, pani Weasley. Harry, ćwiczysz Oklumencję, prawda? Przed snem pozbywasz się uczuć?

Chłopak pokręcił się na krześle wyraźnie unikając jej wzroku.

- Hermiono, to nie takie proste- wydukał w końcu- Staram się, ale to zbyt trudne.

- A ty, Ron?

- Też się staram- mruknął- Tylko niezbyt wiem, jak to zrobić. Poczekam do poniedziałku. Może Snape jakoś mi to wytłumaczy. Kurczę, dlaczego z nikim innym nie możemy mieć tych lekcji?

- Nie wiem, ale też wolałabym mieć je z Dumbledorem czy kimś innym, kto ma więcej cierpliwości.

- Kto ją w ogóle ma- zauważył Harry, czym doprowadził ich do śmiechu. Chcąc, nie chcąc wstała.

- Dobra, muszę iść- uściskała każdego z nich- Dziękuję, pani Weasley za śniadanie.

- Jak będziesz chciała, to się pokaż. Zawsze będę trzymała coś ciepłego pod ręką.

- Dziękuję. Do zobaczenia- uśmiechnęła się i rzuciła proszkiem Fiuu- Hogwart!

Ostatnim co widziała były szerokie uśmiechy Rona i Harry'ego. Pani Weasley machała jej na pożegnanie. Wyszła z kominka pani Hooch i otrzepała szatę z popiołu.

- Od razu lepiej wyglądasz, kiedy masz dwa buty- uśmiechnęła się czarownica. Była wysoka, szczupła i miała w sobie coś z sokoła. Możliwe, że były to żółte oczy, albo kształt nosa- Molly dała ci śniadanie, czy chciałabyś się poczęstować?

Wskazała ręką na biurko, na którym stały grzanki.

- Dziękuję, pani profesor, ale już jadłam. Muszę iść do lochów.

- A, tak, tak. Jak znajdziesz chwilkę to wpadnij do mnie na herbatkę. W wakacje jest mi tak nudno- westchnęła. Hermiona ruszyła czym prędzej po schodach w dół. Na trzy minuty przed dziewiątą otworzyła drzwi od sali Eliksirów. Tym razem robiła to spokojnie- nie chciała wpadać jak po ogień. Snape'a jeszcze nie było. Rozejrzała się szybko i podeszła do jego biurka, na którym było mnóstwo papierów. Stare Proroki, jakieś listy i gdy zauważyła kilka kartek zapisanym ciasnym pismem Mistrza Eliksirów usłyszała zbliżające się kroki. Odskoczyła od biurka i oparła się o ławkę, przy której pracowała. Dosłownie sekundę później drzwi otworzyły się z rozmachem i Snape bez słowa wszedł do środka, zatrzaskując je za sobą. Wyjął różdżkę i podszedł do kotła.

- Część dalsza- powiedział, jakby kontynuował wykład- Odwracanie biegunów. Co to są bieguny?

- Kierunek składników wskazujący na przeznaczenie danego eliksiru. Bieguny są dwa- negatywny i pozytywny. Negatywny to trucizny, pozytywny to inne eliksiry.

- Idealna formułka z Najsilniejszych Eliksirów, czyli książki, której nie powinnaś nawet tknąć końcem miotły. Mogę wiedzieć skąd ją miałaś?

Zaczerwieniła się z powodu własnej głupoty. Nie mogła mu powiedzieć, że w drugiej klasie wypożyczyła tą książkę, więc milczała.

- Mniejsza z tym. I tak się tego dowiem- syknął przez zaciśnięte zęby- Użyj tej swojej mózgownicy i powiedz mi do czego nam odwrócenie biegunów.

- Nie sądzę, byśmy w pełni odwracali te bieguny- powiedziała powoli- Raczej znajdziemy środek, miejsce neutralne. Testery mają jedynie wykryć obecność eliksirów nie wpływając na kogoś, kto by je wypił.

Snape'a widocznie nie zadowoliła jej gładka odpowiedź, bo nachmurzył się.

- Samo zaklęcie jest proste, ale do utrzymania go jest potrzebne absolutne skupienie. Czy będziesz potrafiła skupiać się tylko i wyłącznie na wypowiadaniu inkantacji przez trzy godziny?

- Trzy godziny?!

- Rozumiem, że mam sam to zrobić- mruknął i zaczął podwijać rękawy szat, więc szybko zaprotestowała.

- Nie, nie. Dam radę. Po prostu nieco mnie to zdziwiło.

- Niewiele eliksirów wymaga tak długiego czasu skupienia. Ostrzegam, że będziesz po tym wykończona- patrzył na nią tak, jakby oceniał czy się nadaje. Po chwili skinął głową- Zaklęcie składa się z jednego zdania. Można ja wypowiadać na głos, ale znacznie łatwiej jest używać go jako niewerbalnego.

- Mam je powtarzać w myśli przez trzy godziny? I wykonywać za każdym razem odpowiedni ruch różdżką?

- Tak. Ruch wygląda w ten sposób.

Wykonał dwa powolne koła nadgarstkami, dźgnął różdżką niczym szpadą, po czym uniósł końcówkę do pionu. Powtórzyła ruch i ćwiczyła go tak długo, aż wydawał się jej naturalny.

- Jak brzmi zaklęcie?

- Quod cibus est aliis, aliis est atrum venenum.

- To brzmi znajomo… Co dla jednych jest potrawą, dla innych jest czarną trucizną? Lukrecjusz?- parsknęła i uśmiechnęła się- Całkiem ciekawy wybór zaklęcia jak na coś takiego.

- Ironia, nieprawdaż?- przez chwilę miała wrażenie, że się uśmiechnął, ale gdy zerknęła drugi raz miał swój zwykły, skrzywiony wyraz twarzy- Będziesz to powtarzała w umyśle jednocześnie wykonując ruchy, które ci pokazałem. Twoje… myśli będą musiałby biec dwutorowo.

- To znaczy?

Przywołał drugi, równie wielki kocioł, do pierwszego dolał jakiegoś specyfiku, aż eliksir sięgnął brzegu kociołka.

- Potrzebujemy tego naprawdę dużo, więc zrobimy tego dwa kociołki. To- potrząsnął buteleczką- Eliksir Powiększania. Zwiększyłem objętościowo esencje. Połowę wrzucę do drugiego kotła.

- A to nie wpływa jakoś na ich jakość?

- Nic a nic. Kiedy będziesz rzucała to zaklęcie esencje będą zmieniały kolory i objętość. Teraz już rozumiesz o co chodziło mi z dwutorowością?

- Tak. Dam radę.

Skinął głową, przeniósł połowę esencji do drugiego kociołka i obrócił się do niej.

- Na te trzy godziny będę musiał pozbawić cię słuchu.

- Że jak?!- cofnęła się o kilka kroków, a on się wyraźnie zdenerwował.

- Nie bądź głupsza, niż jesteś, Granger. Muszę wykonywać swoją pracę, a te odtrutki, które na dzisiaj zostawiłem często wydają różne dźwięki, które będą cię rozpraszać. A ty potrzebujesz PEŁNEGO skupienia.

- To skąd będę wiedziała kiedy miną trzy godziny?

- Położę ci dłoń na ramieniu i przywrócę słuch. Zaczynamy- skierował różdżkę w jej stronę i chwilę później poczuła się tak, jakby ktoś zatkał jej uszy kawałkiem ligniny. Starała się nie wpaść w panikę.

Rozdział 13

Zamknęła oczy, odetchnęła kilka razy i wykonała ruch różdżką całą swoją myśl skupiając na powtarzaniu: Quod cibus est aliis, aliis est atrum venenum, Quod cibus est aliis, aliis est atrum venenum, Quod cibus est aliis, aliis est atrum venenum…

Mięśnie spięły się, jedynie nadgarstek powoli się poruszał w sposób jakby machinalny. Wszystkim były dla niej te słowa, nic innego się nie liczyło. Jednocześnie zdawała sobie sprawę, że są dwa kociołki i w ich kierunku wysyłała te myśli. Nie wiedziała ile tam stoi, ile czasu minęło, ale nic ją to nie obchodziło. Powtarzanie jednego zaklęcia w pełni ją pochłonęło. Po raz pierwszy od dawna czuła się tak spokojna. W tych słowach była moc, były wszystkim. Kiedy poczuła uścisk na ramieniu zrobiło jej się smutno, że musi przerwać. Po chwili wrócił jej słuch.

- Udało się?

- Udało- mruknął Snape i machnął różdżką w kierunku kotłów. Spojrzała i czuła, że opada jej szczęka. Z kotłów niemal się przelewała wodnista ciecz o lekkim różowawym zabarwieniu.

- W takim razie przeleję je do… no właśnie, do czego?

Machnął kolejny raz i z magazynu wyleciała duża ilość małych słoiczków z dzióbkiem.

- Dziwne, pierwszy raz coś takiego widzę- złapała jedną w locie i przyjrzała się.

- To są skraplacze. Bardziej poręczne niż pipety. Podliczyłem ilu mamy członków Zakonu i członków ich rodzin. Czterysta dwadzieścia dwie osoby. Każde z nich dostanie jeden taki skraplacz do ręki. Jeśli nie będą szaleć, to starczy im na pół roku. Po kropli na dowolną ilość wody.

- Czyli pani Weasley, na przykład, będzie mogła jedną kroplą sprawdzić wodę w studni?

- Czyżby twój słuch nie w pełni wrócił?- warknął- A teraz usiądź na chwilę, bo jeszcze coś sknocisz.

- Czuję się dobrze, panie profesorze.

- Tak?- uniósł brwi- A zrób krok do przodu.

Próbowała podnieść stopę, ale skończyło się to wylądowaniem na ziemi. Uderzyła boleśnie kolanami o kamień, którym wyłożona była posadzka i jej nos boleśnie zetknął się z ziemią. Kiedy oparła się na rękach czuła, jak drżą.

- I co? Wciąż czujesz się dobrze, Granger?- zabrzmiał nad nią ociekający jadem głos.

- Skoro wiedział pan, że tak to się skończy, to dlaczego mnie pan nie złapał?

Była zła, wyjątkowo zła, ale powstrzymała się od dodania kilku ciekawszych zdań, które cisnęły się jej na usta.

- Nic by to nie dało. Powinnaś wiedzieć, że w pewnych kwestiach mam rację. A teraz podnieś się i usiądź na krześle.

Pięć razy próbowała wstać i nie mogła- jej ręce drżały jak w febrze, a kolana były z waty. W końcu poddała się i położyła na ziemi. Było jej nieco zimno, ale za to odczuwała błogie rozluźnienie i głęboką satysfakcję. Nie wierzyła, że uda jej się ukończyć testery. Dotychczas skupiała się najwyżej pół godziny i nie sądziła, że tak łatwo jej pójdzie. Bała się, że coś popsuje i będzie musiała zaczynać od nowa. Coś zaszeleściło koło jej prawego ucha, więc uchyliła oczy i prawie wrzasnęła ze strachu. Snape pochylał się nad nią z wściekłością wymalowaną na twarzy.

- Czyżby coś poszło nie tak, Granger? Jesteś słabsza, niż sądziłem. Wydawało mi się, że Gryfoni nigdy się nie poddają.

- Bo tak jest. Ja jednak postanowiłam sobie odpocząć w ten sposób. Sufit jest całkiem przyjemny. Przerwał mi pan podziwianie.

- Na mój gust, to ucinałaś sobie drzemkę.

- Jak sądzę, ma pan ważniejsze rzeczy do robienia, niż nabijanie się ze mnie.

- Dziesięć punktów od Gryffindoru, Granger. I jeśli się nie podniesiesz pan Potter zarobi szlaban na pierwszy mecz Quidditcha.

Zacisnęła zęby i próbowała się podnieść, ale wciąż była zbyt słaba.

- Zamiast stać i się uśmiechać- mruknęła- mógłby mi pan pomóc.

- Trzeba było od tego zacząć, Granger- złapał ją za łokieć i podniósł do pionu, po czym podprowadził do krzesła i dopilnował, żeby usiadła- Jednak za pierwszą część zdania pan Potter zarobił właśnie szlaban z Filchem w pierwszą sobotę września.

- Nie może pan!

- Powtórz to jeszcze raz, a dowiesz się ile jeszcze mogę zrobić- warknął. Po chwili podał jej kubek z parującą zawartością- Eliksir Pieprzowy. Powinien zadziałać w pięć minut. Nie mamy czasu na zbijanie bąków.

Połknęła napój jednym haustem, co było błędem, bo zapiekło ją w przełyku i zaczęła kaszleć. Przeszło jej dopiero po jakimś czasie. Złapała powietrze i poczekała, aż poczuje powracające siły.

- Czy zmiana Wywaru Tojadowego pomoże Billowi, panie profesorze?- wyrwało się jej pytanie, a plecy Snape'a wyprostowały się.

- Tak, Granger, pomoże. Zamknij się teraz, bo jak sobie wyleję ten eliksir na dłoń, to możesz być pewna, że wylądujesz w skrzydle szpitalnym przede mną.

Odpowiedziałaby, gdyby nie chciała dokładać Harry'emu lub Ronowi szlabanu. Będzie musiała poinformować przyjaciela o tym, że przez jej niewyparzony język będzie miał zajętą już pierwszą sobotę. Westchnęła ciężko i na próbę wstała. Nogi lekko drżały, ale stwierdziła, że da radę.

- Ile testera do każdego skraplacza?

- Po dzióbek.

- Chochlą czy zaklęciem?

Machnął różdżką i dziwna chochelka omal nie uderzyła jej w czoło.

- To jest idealna głębokość- powiedział, krojąc traszkę- Ta chochelka ma lejek, więc staraj się nie uronić ani kropli.

Zacisnęła mocno zęby i nabrała powoli eliksiru. Był bardzo wodnisty i przelewał się bez problemu. Wpadła na pewien pomysł.

- Ma pan może drugą taką chochlę?

Tym razem nie udało jej się złapać, więc oberwała czoło i dosłyszała złośliwy chichot.

- Bardzo śmieszne, panie profesorze- warknęła. Jak należało się spodziewać Gryffindor ucierpiał na tym kolejne pięć punktów. Zaczarowała chochelkę i skraplacze tak, by działo się z nimi dokładnie to, co z tymi, które trzymała w ręce. Fiolki unosiły się synchronicznie, chochle tak samo się zanurzały i przelewały eliksir. Dzięki temu skończyła dwa razy szybciej, a i tak zajęło to ponad cztery godziny.

- Panie profesorze, zostało jeszcze trochę testerów, a skończyły się skraplacze.

- Już?

Nie mogła powstrzymać uśmiechu, na zdziwienie, które pojawiło się w jego głosie. Podszedł i spojrzał niepewnie na skraplacze, po czym zajrzał do kotłów.

- Przekażę to skrzatom domowym w Hogwarcie.

- To wspaniale!- wykrzyknęła Hermiona- Przynajmniej się nie potrują!

Zaczęła z radości kiwać się na piętach i ostatkiem sił powstrzymała się od radosnego pogwizdywania. Snape patrzył na nią, jakby postradała rozum, a jej się coś przypomniało.

- Jak Hogwart zostanie pod tym względem strzeżony? Profesor Slughorn wspominał coś o kratce magicznej, ale nie sądzę, żeby był to dobry pomysł.

- Horacy ma wiele pomysłów, ale żaden z nich nie jest dość dobry- mruknął Snape i podał jej jeden skraplacz- Ten jest twój. Noś go zawsze przy sobie i zanim coś wypijesz dodaj do tego jedną kroplę. Jeśli będzie zatrute, wtedy zacznie świecić szmaragdowo. Jeśli napój będzie czysty, wtedy nic się nie stanie.

- Jak widoczne jest to świecenie?

- Dość widoczne, żebyś nawet spoza swoich kudłów to zobaczyła.

Zignorował jej ponure spojrzenie i podał jej pergamin.

- To lista wszystkich członków Zakonu i ich rodzin. Opisz każdą fiolkę imionami i nazwiskami. Następnie udasz się z tym do Nory, wytłumaczysz Molly jak się tym posługiwać i poprosisz ją, żeby rozdała to adresatom.

- Jak mam się z tym zabrać?

- Wymyśl coś.

Wypisywanie nazwisk zajęło jej dwie godziny, po których rozbolały ją palce. W magazynie znalazła pusty kosz i włożyła do niego wszystkie fiolki. Nie bała się, że się potłuką, bo już wcześniej zauważyła, że jest rzucone na nie zaklęcie nietłuczące. Zmniejszyła kosz do wielkości kostki domino. Ruszyła do drzwi i gdy dotykała klamki Snape odezwał się do niej cicho.

- Zjedz u Molly kolację, Granger. Nie chcę, żebyś padła z powodu anemii.

- Nie jestem taka delikatna, profesorze.

Obrócił się do niej i dopiero teraz zwróciła uwagę na to, że miał na sobie nową szatę.

- Nie kłóć się ze mną w tak błahych sprawach, Granger!- krzyknął i uderzył dłonią w biurko. Zaschło jej w ustach. Wściekły Snape to nie było ani miłe, ani rzadkie zjawisko, ale potrafił wywołać strach. Machnął różdżką i w chwili gdy otworzyły się drzwi poczuła, jak silny podmuch wiatru wyrzuca ją na korytarz. Gdy obróciła się, by powiedzieć mu to, co miała na myśli drzwi z hukiem się zatrzasnęły. Po chwili namysłu doszła do wniosku, że na jej korzyść- straciłaby następne punkty. Ruszyła nabuzowana w kierunku gabinetu profesor Hooch, gdy natknęła się na profesora Flitwicka.

- Och, panna Granger, dobry wieczór- uśmiechnął się szeroko na widok jej wściekłej miny- Jak rozumiem Severus daje się pani we znaki?

- Mało powiedziane- westchnęła, po czym powiększyła koszyk i wygrzebała fiolkę z nazwiskiem małego czarodzieja- Tester dla pana, panie profesorze. Oraz dla pana rodziców i rodzeństwa- wyciągnęła pięć następnych.

- Och, już gotowe?- pisnął i podskoczył z uciechy- To wspaniale, to wspaniale. Właśnie idę do Minerwy i Albusa. Masz może również dla nich?

Znalazła następne, dodała do tego fiolkę przeznaczoną dla Aberfortha Dumbledora. Od razu wyciągnęła te przeznaczone dla profesor Hooch i jej rodziców. Czarownica ucieszyła się.

- Szybko wam to poszło, moja droga- uśmiechnęła się energicznie- Molly ma dziś na kolację paszteciki i mięso z indyka. Boi się podawać cokolwiek innego, bo wydaje jej się, że cała woda jest zatruta. Idź do niej szybko, bo się kobieta wykończy nerwowo.

W Norze było pełno członków Zakonu i Hermiona wychodząc z kominka omal nie wpadła na Billa.

- Hermiono- uśmiechnął się- Wyglądasz okropnie.

- Czy takie powitania są u was rodzinne?- zaśmiała się. Lubiła najstarszego Weasleya. Jako jedyny ze swoich braci najpierw myślał, a dopiero potem działał.

- Pewnie tak. Ale naprawdę wyglądasz nieciekawie.

- Cóż, od wczoraj praktycznie zamieszkałam w pracowni Eliksirów. A wierz mi, że nie jest to najbardziej słoneczne miejsce w zamku.

- Domyślam się- rozejrzał się i złapał ją za ramię, po czym wyszeptał- Czy ten cały Wywar Tojadowy z zawilcem, o którym gada Horacy będzie w stanie mi pomóc?

- Tak. Pytałam dziś Snape'a o to i powiedział, że zadziała.

Mocno ją przytulił i pogłaskał po głowie.

- Dziękuję, dziękuję- wyszeptał żarliwie- Nawet nie wiesz, jak okropnie się poczułem, gdy się dzisiaj obudziłem. Parszywie, naprawdę parszywie. I… wiem, że ten zawilec to twój pomysł. Dziękuję, mam u ciebie dług.

- Daj spokój, Bill- zaczerwieniła się- Jeszcze Fleur mnie przeklnie.

Zachichotał.

- Nie byłoby to takie dziwne.

- Jesteś gorszy od Rona- parsknęła po czym podeszła do stołu i uśmiechnęła się do wszystkich- Święty Mikołaj w lipcu! Mam testery.

Jak należało się spodziewać wybuch radości wstrząsnął kuchnią pani Weasley.

- Spokojnie, po kolei- powiększyła kosz i po kolei wyjmowała fiolki- Jedną kroplę dodajecie do napoju, który zamierzacie wypić i jeśli zacznie świecić szmaragdowo to oznacza, że jest zatruty. To tester na wszystkie znane w naszym świecie trucizny. Tak, Ron, na wszystkie. Nie potrzeba więcej niż jednej kropli, Hanno. Tak, na pewno. Lavender. Remus. Tonks. Pan Weasley. Szalonooki. Ron. Harry…

Rozdała prawie setkę i dopiero wtedy podeszła do pani Weasley i podała jej powiększony skraplacz. Snape nie musiał wiedzieć o tym, że dla pani Weasley zrobiła większy i dolała więcej mikstury.

- Niech pani trzyma to w sekrecie przed Snape'em- wyszeptała- Wiem, że będzie go pani używać przynajmniej osiem razy dziennie, więc potrzebny pani większy. I naprawdę jedna kropla wystarczy.

- Dziękuję- przytuliła ją i schowała swoją fiolkę do fartucha- Usiądź i zjedz coś. Pewnie śniadanie było ostatnim posiłkiem?

- Tak. Nie miałam czasu na nic innego niż testery.

- Zrozumiałe. A co z odtrutkami?

- Nie wiem. Snape się nimi zajmuje. Prosił, żeby przekazała pani te, które zostały odpowiednim osobom- wyjęła pergamin z kieszeni- Tu jest lista, którą należy zniszczyć gdy tylko zostanie oddana ostatnia fiolka. I oczywiście do tego momentu nie wolno jej ani na chwilę spuścić z oka. Skreśliłam nazwiska osób, których fiolki zostały już oddane.

- Nie ma problemu. A teraz zjedz coś.

Usiadła i dopiero wtedy poczuła jaka była zmęczona. Oparła się o Harry'ego i, nie wiedząc kiedy, przysnęła.

Rozdział 14

Nagle poczuła, że ktoś nią szarpie. Otworzyła niechętnie oczy.

- Ron, nie targaj mną.

- Od godziny śpisz. Chyba musisz wracać do zamku, co?

Podskoczyła i rozejrzała się nieprzytomnie. Członkowie Zakonu uśmiechali się do niej wyrozumiale.

- Dopiero teraz mnie obudziłeś?! Och… Już jestem martwa!

- Hermiono, zjedz coś!

- Pani Weasley, nie zdążę. Niech mi pani zapakuje- złapała pakunek, zmniejszyła go i wbiegła do kominka rzucając: „Hogwart!”.

- Gdzie się tak spieszysz?- pani Hooch popijała herbatę i czytała jakąś książkę.

- Zasiedziałam się i Snape mnie zabije.

Pani Hooch zachichotała i coś powiedziała, ale Hermiona już nie wiedziała co. Pędziła w kierunku lochów i powoli otworzyła drzwi. Snape obrócił się do niej i spojrzał z paskudnym uśmiechem.

- Dobrze się spało?

- Ja… przepraszam. Nawet nie wiedząc kiedy… Nie chciałam.

- Zdążyłaś coś zjeść?

- Nie, ale wzięłam z sobą.

- To zjedz.

Hermiona powiększyła paczkę, w której było dwanaście pasztecików i niemal połowa indyka.

- Panie profesorze…

- CZEGO, GRANGER?! Jestem zajęty!

- Tego jest za wiele dla jednej osoby. Niech pan też zje.

Obrócił się i zamierzał pewnie rzucić jakimś wrednym tekstem, ale wyraźnie usłyszała burczenie w jego brzuchu, gdy spojrzał na paszteciki. Starała się utrzymać powagę. Obrócił się do kociołków, zmniejszył ogień, oczyścił dłonie i dopiero wtedy podszedł do stolika.

- Herbaty?

- Słucham?

- Czy chcesz herbaty, Granger?!- warknął- Dlaczego ja zawsze muszę się powtarzać?!

- Dziękuję.

Wzruszył ramionami i machnął różdżką w kierunku biurka. Po chwili pojawiły się tam dwie filiżanki, które lewitował na stolik. Usiadł na blacie i sięgnął po pasztecika. Hermiona w tym czasie użyła swojego skraplacza i westchnęła z ulgą, gdy herbata pozostała taką, jaką była.

- Nie musisz marnować tego w Hogwarcie- burknął Snape, gdy przełknął kęs- Skrzaty domowe dostały już resztę eliksiru i przed podaniem jakiegokolwiek napoju sprawdzają go.

- Ale to oznacza dla nich więcej pracy.

- I co z tego? One to lubią.

- Jasne. I dlatego trzeba dodawać im obowiązków.

- Szacunek, Granger- warknął i omal nie zadławił się indykiem. Musiała spojrzeć w bok, bo jej uśmiech na pewno mijał się z szacunkiem. Odkaszlnął i dopiero wtedy mówił dalej- Nie rozumiem skąd wzięło się to durne przekonanie w twojej głowie, że one są niewolone. I skąd wyskoczyła ta wesz.

- Nie wesz, tylko W.E.S.Z! Co wszyscy z tą wszą?!

- Sama narzuca się na myśl. Trzeba było wymyślić inną nazwę. Widocznie nie jesteś na tyle bystra.

- Nie zamierzam z panem na ten temat dyskutować- mruknęła, a Snape parsknął.

- I dobrze.

Jedli w ciszy. Hermiona rzucała Snape'owi nieprzyjemne spojrzenia życząc mu z całego serca, żeby się udławił. W.E.S.Z było jej tworem i nadzieją, że durni i zacofani czarodzieje jak ten, co właśnie zżerał ósmego pasztecika, zrozumieli, że skrzaty domowe potrzebują wolności. Muszą zrozumieć, że mają wybór i zamiast poddaństwa, może być zatrudnienie. To nie do pomyślenia, że pracowały do późnej starości i czarodzieje zabijali je, kiedy nie były w stanie służyć. Przypomniały jej się głowy skrzatów wiszące na Grimmauld Place 12 i ze złości źle wbiła widelec w indyka i w efekcie tłuszcz prysnął jej prosto w oko.

- Auć!- zaczęła wycierać oko, które jej łzawiło i zdziwiła się, gdy usłyszała jakiś dziwny odgłos. Spojrzała podejrzliwie na Snape'a i z oburzeniem odkryła, że dosłownie dusi się ze śmiechu- No wie pan co! Ja prawie oślepłam, a pan się ze mnie śmieje!

- Nie bądź taka dramatyczna, Granger- warknął już normalnym tonem, ale uśmiech wciąż czaił mu się w kącikach cienkich warg- Poza tym faktycznie nie powinienem się śmiać- spojrzała zszokowana, by po chwili zacisnąć zęby- Gryfoni słyną ze swojej ślepoty. Prawdziwa, czy mentalna… co za różnica?

Zeskoczył ze stołu i energicznie podszedł do swojego stanowiska.

- Gdy skończysz jeść weźmiesz się za Amortencję.

- Amortencję?!

- Nie znoszę się powtarzać, Granger!!!- krzyknął- Tak, Amortencję!

- Ale po co Zakonowi Amortencja?!

- Jak to mówi mugolskie powiedzenie: łatwiej łapać muchy na miód, niż na ocet.

- Ale… to okropne!

- Oczywiście, że tak. Żadna ze stron nie gra do końca fair.

- To… wstrętne, panie profesorze. Niech pan sobie wyobrazi, że musi pan być przywiązany do osoby, której pan nie znosi i udawać miłość. Albo jeszcze gorzej! Obudzić się po długim czasie w objęciach wroga!

Wzdrygnęła się i skrzywiła.

- Cóż, do ciebie należy jedynie uwarzenie tego eliksiru- syknął- Nie powinno cię interesować jego przeznaczenie.

- Tak jest, panie profesorze- mruknęła wściekła. Poszła do magazynu i zaczęła zbierać odpowiednie składniki jednocześnie przyglądając się temu, co było na półkach. Nie miała czasu, by zastanowić się nad eliksirem łagodzącym bądź leczącym skutki klątwy Cruciatus. Kiedy Snape skończy te odtrutki na pewno będzie miała więcej czasu dla siebie. Zaraz, coś jej nie pasowało. Nie znalazła kilku ingrediencji, które potrzebowała. Wyniosła to, co miała i położyła na stole.

- Profesorze, nie mogę znaleźć sproszkowanego rogu jednorożca i skrzydeł wróżek.

- Oczywiście, że nie możesz, bo są pod kluczem- sarknął, ale po chwili westchnął- Jednak spędzisz tutaj cały rok, więc żebyś mi nie zawracała co chwilę głowy dam ci hasło.

- Jak ono brzmi?

Rzucił Muffliato.

- O takich rzeczach, głupia dziewucho mówi się przy odpowiednich zabezpieczeniach- warknął- Hasło to Kocham Pottera.

Hermiona otworzyła szeroko usta i czuła, że jej oczy robią się z chwili na chwilę coraz większe. Snape ze swoim zwykłym, złośliwym uśmieszkiem obserwował jej reakcję.

- Wyglądasz, jak mugolskie wyobrażenie o kosmitach, Granger. Nie dosłyszałaś i znowu mam się powtarzać?

- Dlaczego coś tak… eee… niespodziewanego?

- Właśnie dlatego, że jest niespodziewane. Kilku uczniów próbowało dostać się do co ciekawszych zbiorów i próbowali odgadnąć moje hasło. Jak możesz się domyślić, nie udało im się.

- Nie dziwię się. Dobra, akurat coś takiego przejdzie mi przez gardło- obróciła się i poszła do magazynu, święcie przekonana, że się z niej nabija i niechętnie powiedziała- Kocham Pottera.

Ku jej zdziwieniu w ścianie pojawiły się drzwiczki i otworzyły się. Znalazła wszystko, co potrzebowała. Ciekawe, ile takich ukrytych skrytek ma w magazynie. Wzięła się do pracy i musiała przyznać, że to jeden z przyjemniejszych eliksirów, jakie dotąd robiła. Żadnego robactwa, żadnych szczurów czy żab, tylko płatki kwiatów i same delikatne rzeczy. Zaczęła cicho podśpiewywać i kiwać się na piętach uśmiechając się. Zamieszała wodę z źródła wodników wraz z roztartymi płatkami róż. Powąchała i zachichotała- poczuła znajomą woń pergaminu. Im bliżej końca, tym bardziej była radosna. To były najweselsze pięć godzin jej życia. Mieszając ostatnie sześć razy nie ograniczyła się do cichego podśpiewywania wszelkich melodii, jakie przyszły jej do głowy, tylko głośno śpiewała „Fell in love with an Alien”, po czym po każdym refrenie wpadała w niekontrolowany chichot. Pergamin, świeżo skoszona trawa i szampon, którego używał Ron- wyraźnie to wyczuwała. Zaśmiała się głośno w połowie zwrotki na wspomnienie jego pocałunków i pieszczot. Nie rozumiała dlaczego czuła te zapachy, skoro osoba, z którą były związane nie wywoływała w niej żadnego podniecenia. Rzuciła Finito i  radością obserwowała, jak Amortencja przybiera wściekle różowy kolor, który wzbudziłby zachwyt Umbridge, która kochała wszelkie odcienie różu. Pochyliła się nad kociołkiem i wdychała znane zapachy, wciąż chichocząc. Potem cofnęła się nieco i przywołała słoik, do którego przelała wciąż gorącą miksturę. Amortencji nie wolno było podawać na zimno, wtedy traciła swoją moc. Rzuciła zaklęcie podtrzymujące temperaturę i radośnie okręciła się wokół własnej osi. Rzuciła Evanesco, które wyczyściło jej kociołek i stół, po czym odesłała pozostałe płatki róż. Dopiero kiedy to zrobiła dotarło do niej, że od pięciu godzin zachowuje się zdecydowanie niepoważnie, a nie jest w tym pomieszczeniu sama. Niepewna, co ujrzy, powoli się obejrzała. Snape stał oparty o blat biurka i złośliwy uśmieszek pełgał mu po ustach.

- Zastanawiałem się ile czasu ci zajmie przypomnienie sobie, że tutaj jestem- parsknął- To był najciekawszy sposób warzenia Amortencji, jaki kiedykolwiek widziałem.

- Przepraszam. Nieco mnie… poniosła euforia.

- Nie wątpię.

- Przeszkadzałam panu w pracy?- skrzywiła się i oczekiwała krzyków, ale otrzymała spokojną odpowiedź.

- Nie. Dwie godziny po tym jak zaczęłaś, ja skończyłem.

- To dobrz… Zaraz! Czyli od trzech godzin robiłam z siebie idiotkę?!

- Tak właściwie od pięciu, chociaż ostatnia godzina była najweselsza- parsknął śmiechem, a ona wciąż miała zbyt dobry humor by sobie go psuć.

- Miło mi, że dostarczyłam panu rozrywki- uśmiechnęła się wesoło.

- Cóż takiego czułaś, że tak cię to rozbawiło, Granger?

- Nie mogę powiedzieć. To tajemnica- pokręciła głową, a po chwili przekrzywiła ją- A pan? Co pan czuje?

- Wiecznie te pytania- mruknął, ale spojrzał na nią poważnie- Nic. Dla mnie Amortencja nie ma zapachu od ponad dwudziestu lat.

- Hę? To w ogóle możliwe?

- A dlaczego nie?

- Przecież… Amortencja dla każdego pachnie tym, co wydaje mu się najatrakcyjniejsze. Decyduje o tym nasz zmysł węchu i mózg. To nie jest zależne od świadomości. Więc nawet jeśli ktoś zakłada, że żaden zapach nie wzbudza w nim… radości, to i tak ten eliksir powinien mu czymś pachnieć. Może ma pan problem z węchem?

- Dziękuję, ale mój nos ma się dobrze- Snape uśmiechnął się paskudnie- Masz za dużą głowę, Granger. Niektórych rzeczy nie da się naukowo wyjaśnić. Przyjmij, że Amortencja nie ma dla mnie zapachu.

- Albo pan kłamie- spojrzała na niego uważnie i dopiero po chwili skinęła głową- Nie. Wierzę panu. Widocznie magia nie jest tak logiczna, jak mi się zdawało.

- Tu nie chodzi o magię, panno Granger. Po prostu są ludzie, którzy nie mają ulubionego zapachu. Moody także do nich należy.

- Bo on prawie nie ma nosa- bąknęła- No, dobrze. Zakładając, że tak jest to jaka może być tego podstawa?

- Brak uczuć?

- Haha, bardzo śmieszne, profesorze- podparła brodę dłonią i przyglądała mu się uważnie. Po chwili podeszła bliżej, machnęła różdżką tuż pod jego nosem. Podskoczył i złapał się za niego.

- Co to, do diabła, ma być?! Śmierdzi!

Uśmiechnęła się.

- Sprawdzałam, czy zapachy mają dla pana jakieś znaczenie. Skoro rozpoznaje pan smród od normalnego zapachu, to nie jest to brak uczuć, ani kwestia nosa.

- Pięć punktów! Co to było?- masował sobie nos, co było całkowicie zrozumiałe. Powstrzymując się od chichotu powiedziała:

- Bąki trolla.

- Powinienem odjąć pięćdziesiąt- warknął- Skończyłaś z eksperymentami?

- Nie, jeśli pan profesor pozwoli chciałabym spróbować jeszcze jednej rzeczy.

Spojrzał na nią jadowicie, ale też z lekkim zainteresowaniem.

- Żadnych trollowych zapachów?

- Żadnych, ale będę potrzebowała pański włos.

- Voodoo nie jest dobrym pomysłem.

Zaśmiała się głośno.

- Nie zamierzam bawić się w voodoo. Mogę?

Wyrwał sobie jeden włos i jej podał.

Rozdział 15

Zapaliła ogień pod kociołkiem i weszła do magazynu. Kilka dni wcześniej w ten sposób pokazała Ginny, że osobą, którą ta kocha nie jest Harry. Był to jej wynalazek. Całkowicie bezużyteczny w przypadku Zakonu, ale sprawiał jej dużo radości. Wrzuciła odpowiednie składniki do kociołka, zamieszała, wrzuciła włos Snape'a i rzuciła zaklęcie. Eliksir bulgotał i kręcił się.

- Co to ma być, Granger?!

- Eliksir, który wymyśliłam.

- To akurat wiem- warknął- Gdybym nie wiedział, że nie jesteś na tyle głupia, by produkować coś niesprawdzonego, to już byś była na korytarzu. Pytam się co to ma być?!

- Dwa tygodnie temu Ginny i Harry rozstali się…

- Nie interesują mnie sprawy sercowe Pottera- warknął robiąc coraz bardziej nachmurzoną minę. Hermiona wrzuciła kilka nasion trawy.

- Chcę zrobić wprowadzenie. Ginny miała wyrzuty sumienia, nie była pewna czy dobrze robi. Nie miałam jak uwarzyć Amortencji, żeby po zapachu pokazać jej, że to na pewno nie Harry'ego poczuje. Więc pomyślałam o czymś innym. Eliksir, który pachnie. Pachnie tak, jak to co interesuje, bądź będzie mogło zainteresować daną osobę. Jednak czegoś mi brakowało. Odczuwałam to samo co przy Amortencji, jednak Ginny nie czuła nic. A przynajmniej tak twierdziła. Więc dorzuciłam jej włos. Efekty były… ciekawe- zaśmiała się cicho- Ginny omal nie zemdlała z wrażenia, gdy poczuła jakąś wodę kolońską. Powiedziała, że nie zna tego zapachu, ale wyjątkowo ją pociąga. Wychodzi na to, że mój eliksir…

- Pokazuje, co chce poczuć nos?- parsknął Snape, ale po chwili jego głos zrobił się poważny- Jednak jak na pierwszy samodzielny eliksir poszło ci dość dobrze, Granger. Przynajmniej niczego nie wysadziłaś w powietrze. Jak długo musi się to warzyć?

- Jeszcze kilka minut. Jak odtrutki? Trzeba będzie je rozlać do słoiczków. Sporo ich będzie…

- Niekoniecznie. Dzięki Fekete wpadłem na pewien pomysł- Snape uśmiechnął się paskudnie- Wszystkie odtrutki połączyłem w jedną. Doszedłem do wniosku, że gdyby Potter i Weasley poszli razem na herbatę i któryś z nich zacząłby mieć objawy wskazujące na zatrucie, drugi nie umiałby wybrać odtrutki.

- To… To wspaniale!- Hermiona nawet sobie nie wyobrażała, jak skomplikowany musiał być proces tworzenia jednej tak złożonej odtrutki- Kiedy będzie gotowy?

- Pięć punktów od Gryffindoru za to, że po raz kolejny muszę się powtarzać!- krzyknął Snape, a ona cofnęła się o krok- Mówiłem przecież, że skończyłem trzy godziny temu! Widocznie wtedy jeszcze miałaś kanarki w głowie!

Hermiona skrzywiła się, ale nic nie powiedziała. Stali tak w milczeniu, dopóki eliksir nie przestał bulgotać i jego kolor nie zmienił się w głęboki błękit.

- Dziwne… Przy Ginny był jasnozielony- pochyliła się i machnęła ręką, by pierwsza para się rozeszła- Dopiero dalsze opary mają ten konkretny zapach.

Cofnęła się nieco i czekała w napięciu. Snape drgnął i pociągnął nosem.

- I jak? Czuje pan coś?

- A ty nie?

- Nie. Dopóki nie wrzuciłam pańskiego włosa odczuwałam to, co przy Amortencji. Teraz jednak ten wywar nie ma dla mnie żadnego zapachu. Tak samo było z Ginny. Więc… czuje pan coś?

Snape, o bogowie… Snape się zarumienił! Odwrócił głowę i mruknął:

- Czuję, czuję.

- Jest to zapach przyjemny? Co pan czuje? Rozpoznaje pan ten zapach? Wzbudza w panu jakieś uczucia, czy raczej nie?

- Po co tyle pytań?!

- Muszę wiedzieć, jak działa mój eliksir- zaczęła się tłumaczyć- Nie wiem dlaczego zmienił kolor i chcę wiedzieć, czy efekty były takie same, jak przy Ginny.

- Jest to zapach przyjemny. Nie powiem co czuję, ale nie rozpoznaję tego. Wzbudza… hmmm…- na chwilę zamilkł, po czym pochylił głowę, a ona nie widziała jego twarzy, bo zakryła ją kurtyna włosów- Wzbudza radość, spokój i pożądanie.

Zrobiło jej się niedobrze na myśl o Snape'ie i pożądaniu, ale odnotowała to w pamięci. Wyczyściła kociołek i pełna zadowolenia odesłała pozostałe składniki do magazynu.

- Co teraz? Kolejne eliksiry?- zapytała i drgnęła, gdy znów usłyszała zrzędliwy ton. Wszystko wracało do normy. A przynajmniej tak sądziła, dopóki nie dotarło do niej znaczenie jego słów.

- Skreślam szlaban Pottera i wszystkie karne punkty. Od teraz zaczynasz od nowa, Granger, więc się postaraj.

- Co?!

- CZY MUSISZ ZACZYNAĆ OD TEGO?! Pięć punktów karnych!- ryknął.

- Przepraszam, po prostu nie spodziewałam się tego.

- Dziwne by było, gdybyś się spodziewała- burknął- Co do twojego pytania to na dziś koniec. Wybiorę się do Nory i rozdam odtrutki, a ty idź spać.

- A mogę iść z panem?

- Po cholerę?! Jest prawie druga w nocy!

- Naprawdę?- ze zdumienia otworzyła usta- Byłam pewna… Och, straciłam poczucie czasu. Tutaj nie widać czy jest dzień, czy noc.

- A widziałaś kiedyś lochy z oknami?

- Nie- postanowiła ignorować sarkazm- Czym różnią się te skraplacze od tych z testerami?

- Te z testerami są przezroczyste. Te są z kolorowego szkła- na jej pytające spojrzenie odpowiedział niechętnie- Nie udało mi się po połączeniu odtrutek zmienić kolory wywaru, więc jest ciemnozielony. Zbyt rzucałby się w oczy przy przezroczystym szkle. Stąd błękitne fiolki.

- Dlaczego błękitne?

- Bo innych nie było na składzie- warknął, po czym podał jej jedną- Twoja. Korzystaj z niej tylko wtedy, gdy twój organizm po zjedzeniu lub wypiciu czegoś zacznie dziwnie reagować.

- Jeśli będzie… fałszywy alarm, to czy po wypiciu odtrutki coś mi się stanie?

- Nie powinno, ale nie wykluczam wymiotów, zawrotów głowy i tego typu dolegliwości. Przy zatruciu jedna kropla wystarczy. To dość silne odtrutki.

Skinęła głową i patrzyła, jak wkłada fiolki do tego samego kosza, który ona użyła. Machnął ręką i wysłał Patronusa. Przez chwilę wpatrywała się w niego niepewna.

- Czy to… łania?

Snape drgnął, po czym sarknął.

- A czego się spodziewałaś?

- Czy ja wiem? Nietoperza?- wyrwało jej się zanim zdążyła się ugryźć w język. Snape jedynie parsknął i zmniejszył kosz do wielkości główki od szpilki i wziął do dłoni.

- Wysłałem Patronusa do Molly, żeby ją obudzić. Jeśli wolisz spać w Norze, to chodź ze mną.

Skinęła głową i starała się dotrzymywać mu kroku. O tej porze w lochach było wyjątkowo ciemno. Kiedy weszli do jego gabinetu i Snape zapalił ogień na kominku zerknął na nią.

- Jutro w południe chcę cię widzieć.

- Tak późno?

- Musisz się porządnie wyspać, ja zresztą też. Proponuję również udanie się na Pokątną i zaopatrzenie się w nowe rękawice, spodnie i buty- podał jej jakiś pierścień- Idź z tym do Apteki. Dadzą ci obuwie i spodnie odpowiednie do tego typu pracy. Pewnie jeszcze nie raz oblejesz się czymś, a nie ma sensu kupować mugolskich ubrań, które rozpuszczają się łatwiej niż sól we wrzątku.

- Dziękuję.

Wzruszył ramionami i wskazał jej ręką, że ma iść pierwsza. Miała wrażenie, że kiedy już znikała Snape uśmiechnął się. Tak naprawdę się uśmiechnął.

Rozdział 16

Harry nie mógł spać. Głowa wciąż go bolała, a Voldemort tej nocy był wyjątkowo zadowolony, co nigdy nie wróżyło niczego dobrego. Zszedł do kuchni, nalał sobie wrzątku i dosypał herbatę. Kiedy się zaparzyła wrzucił jedną kroplę testera i odetchnął, gdy nic się nie stało. Pani Weasley co godzinę chodziła sprawdzać wodę w studni, ale na wszelki wypadek wolał sprawdzić. Hermiona odwaliła naprawdę niezłą robotę. Szkoda tylko, że wyglądała na kompletnie nieprzytomną. Podczas kolacji, kilka sekund po tym jak się o niego oparła, zasnęła, co wzbudziło lekkie śmiechy, ale wszyscy byli pod wrażeniem. Tonks przyniosła koc i okryła nim dziewczynę, a pani Weasley dorabiała paszteciki. Godzinę po tym jak zasnęła, w Norze pojawił się wściekły Snape i atmosfera od razu zrobiła się inna. Wyszedł z kominka wyglądając, jak wściekły pies spuszczony ze smyczy.

- Gdzie podziała się Granger?!- obrzucił kuchnię wściekłym spojrzeniem i gdy jego wzrok padł na śpiącą Hermionę wydawało się, że uszło z niego całe powietrze. Pani Weasley wkroczyła na scenę.

- Usiadła i od razu zasnęła, Severusie. To jeszcze dziecko. Jest wykończona.

- Oczywiście, że tak. Nikt nie obiecywał, że będzie lekko- warknął. Remus podniósł się i widocznie zamierzał coś powiedzieć, ale Snape nie miał ochoty go słuchać. Machnięciem różdżki zakneblował go, a Tonks krzyknęła z oburzenia- Nie mam na to ochoty, Lupin. Obudźcie ją za dwie godziny i powiedzcie, że spała jedynie godzinę.

- Co?

- A to, Potter, że jeśli powiecie jej, że spała trzy godziny, będę musiał wymyślić jakiś sposób na ukaranie jej, a na to nie mam w tej chwili czasu- syknął, po czym bez słowa wszedł do kominka i warknął: „Hogwart!”. Kiedy zniknął od razu puściło zaklęcie kneblujące Remusa.

- No jak on tak mógł!- krzyknęła Tonks.

- Dobrze wiedział, co chciałem powiedzieć- uśmiechnął się jej narzeczony- Gdybym powiedział to, co zamierzałem, to musiałby zaciągnąć Hermionę do zamku w tej chwili by pokazać, że nie zamierza mnie słuchać.

Harry siedział popijał teraz herbatę i zastanawiał się, czy to możliwe, że Snape w jakiś sposób dba o Hermionę? Pozwolił jej wyspać się i odpuścił karę. Może wiedział, że jest kompletnie wykończona? Przez kilka ostatnich nocy spała równie mało, co Harry. Ginny powiedziała mu, że za każdym razem gdy budzi się w nocy widzi Hermionę, która siedzi w oknie i patrzy zaniepokojona w niebo. Ron stwierdził, że ich przyjaciółka boi się. O swoją rodzinę, o przyjaciół. Ona zawsze najpierw myślała o innych, a dopiero potem o sobie. Ron całe popołudnie przesiedział z Hanną na najbliższym wzgórzu i gdy wrócił powiedział, że mają kilka pomysłów.

- Mam nadzieję, że od czasu do czasu pożyczysz nam pelerynkę, Harry- mówił rozentuzjazmowany- Poza tym Hanna ma kuzynkę w Slytherinie i z tego co mówi, ta dziewczyna nie jest zbyt zadowolona z bycia Ślizgonką. Lubi też plotkować, co jest dla nas plusem. Zamierzamy się dowiedzieć, jak brzmi ich hasło i raz na jakiś czas wchodzić, właśnie w pelerynce i podsłuchiwać. Na razie nie wymyśliliśmy nic lepszego, ale to się jeszcze zobaczy.

Był to dość kiepski plan, ale Harry wolał się nie wtrącać, bo jemu samemu Oklumencja nienajlepiej wychodziła. Próbował pozbyć się wszelkich uczuć przed snem, ale było w nim zbyt wiele tego wszystkiego. Strach, ból, złość, troska, przyjaźń i miłość. Wyrzucał jedno, ale jego miejsce zaraz zajmowało następne. Głowa znów go rozbolała, ale wiedział, że Voldemort się cieszy. Nie był pewien czy chce wiedzieć dlaczego. Nagle przez kuchnię przebiegł Patronus- smukła łania i wbiegł na piętro. Zimny dreszcz przebiegł mu po kręgosłupie. Kto? Czy komuś coś się stało? Kilka minut później na dół zeszła pani Weasley w szlafroku. Na jego widok uśmiechnęła się.

- Harry, kochaneczku, dlaczego nie śpisz?- wstawiła wodę w czajniku.

- Głowa mnie boli.

Westchnęła.

- Mnie czasami też. Nic nie można na to poradzić. Próbowałeś smoczych łusek?

- Tak, ale tylko trochę pomogły. Pani Weasley… czyj to był Patronus? Komuś coś się stało? Czy to Dumbledore? Hermiona?

- Spokojnie, Harry- uśmiechnęła się- To był Patronus Severusa. Zaraz tu będzie z odtrutkami.

- Już? Szybko mu poszło- Harry pamiętał, że Snape chciał tygodnia na wykonanie tego wszystkiego.

- Ma Hermionę do pomocy. A sam wiesz najlepiej, jaka jest zdolna- westchnęła ciężko- Szkoda, że nie wyszło jej z Ronem. Chciałabym ją mieć za córkę. Tak samo jak ciebie za syna.

- Przykro mi, pani Weasley.

- Och, daj spokój to nie twoja wina- w tym momencie w kominku zapłonął ogień, a płomienie zabarwiły się na zielono i wyszła z nich Hermiona.

- Harry- uśmiechnęła się szeroko, ale widać było po niej zmęczenie. Chwilkę później omal nie zaliczyła gleby, bo Snape dosłownie na nią wpadł. Utrzymał równowagę i warknął:

- Uważaj co robisz, Granger.

- Przepraszam, panie profesorze- wymamrotała robiąc minę do Harry'ego, który prawie zakrztusił się herbatą, bo jednocześnie próbował pić i śmiać się.

W tym czasie Snape powiększył kosz i wyjął z niego dwie fiolki. Jedną podał Harry'emu, a drugą pani Weasley.

- Ta sama prośba co z testerami, Molly. Masz jeszcze tę listę?

- Tak. Wszystkie testery rozdane.

- To odznacz nazwiska i zacznij znowu. Mnie, pannę Granger, pana Pottera i siebie możesz już skreślić.

- Dobrze. Zaraz tym się zajmę. Ale… to tylko jedna butelka?

- Odtrutka na wszystko. Jedna kropla i powinno przejść. Jeśli weźmie się bez powodu to murowane zawroty głowy lub wymioty lub inne tego typu przyjemności.

- Miało być kilka odtrutek.

- Ale doszedłem do wniosku, że jeśli Potter z Ronaldem pójdą na herbatę i jeden z nich się zatruje to drugi nie będzie umiał podać mu odpowiedniego antidotum na czas- powiedział Snape, z lubością przedłużając ociekające jadem słowa. Pani Weasley rzuciła mu ostre spojrzenie, ale była zbyt wdzięczna za odtrutki, by się denerwować.

- Wstawiłam wodę. Napijesz się herbaty?

- Niestety nie. Muszę się położyć. W przeciwieństwie co do niektórych- tu zerknął ponuro na Hermionę, która zaczerwieniła się- nie uciąłem sobie drzemki.

- To była tylko godzina, profesorze!

- Co nie zmienia faktu, że musiałem sam sobie dać radę przez ten czas, a podobno mieliśmy się dzielić pracą po połowie- sarknął doprowadzając dziewczynę do wściekłości. Harry przezornie zatkał jej usta ręką, przez co Snape nie mógł zrozumieć słów, które padły. Mimo to uśmiechnął się paskudnie- Pięć punktów, Granger.

- Panie profesorze- zaczął Harry- To był pański Patronus? Łania?

- Spodziewałeś się nietoperza?

- Cóż… tak.

Snape parsknął, po czym wszedł do kominka.

- Dobranoc, Molly, Granger, Potter. Hogwart.

Gdy tylko zniknął Hermiona odrzuciła rękę Harry'ego.

- Po co to zrobiłeś?!

- Chcesz podpaść?

- I tak zabrałby te pięć punktów, a przynajmniej miałabym tą satysfakcję, że zrozumiał, co powiedziałam!

- O co chodzi z tymi punktami?

- Za każdym razem gdy zachowam się nie tak zapisuje to sobie i na początku semestru zabierze wszystkie te punkty Gryffindorowi- mruknęła i przyjęła herbatę- Dziękuję, pani Weasley. Poza tym kiedy przestaną mnie obchodzić punkty, to zacznie zadawać wam szlabany.

- CO?! Jak w takim razie możesz mu pyskować?!

- Harry, przestań! Sam nigdy nie byłeś lepszy! Spróbuj być zamkniętym w czterech ścianach ze Snape'em i nie pyskować! Staram się i wiele razy się powstrzymuję od powiedzenia tego, co mam na myśli.

- Jest strasznie upierdliwy?

- Raczej nie odbiega od normy. Czasem tylko jest gorszy, niż zwykle. Z jednej strony to rozumiem, bo te eliksiry powodują nerwowość, zmęczenie wcale nie pomaga, a z drugiej nie mogę tego odpuścić.

Harry zaśmiał się.

- Kto by pomyślał, że ty będziesz pyskować nauczycielowi.

Hermiona zrobiła jedynie skwaszoną minę i zwróciła się do kobiety stojącej przy zlewie.

- Pani Weasley, czy jest może coś do jedzenia?

- Oczywiście. Paszteciki i indyk nie starczyły?

- Snape zżarł dziesięć pasztecików, a indyk zemścił się na mnie za dźganie widelcem i prysnął mi tłuszczem w oko, więc już go nie ruszałam.

Pani Weasley zaśmiała się i dała Hermionie kanapki z peklowaną wołowiną, które ta pochłonęła w tempie ekspresowym. Dopiła herbatę i zaczęła ziewać i pocierać oczy. Harry puknął ją w ramię.

- Chodź, odprowadzę cię do pokoju. Musisz być zmęczona.

- Harry, która jest godzina?- spojrzała niepewnie na zegarek- Snape mi powiedział, że jest koło drugiej. A mój zegarek i ten na ścianie wyraźnie wskazują piątą.

Chłopak rzucił niepewnym wzrokiem na panią Weasley, która się lekko uśmiechnęła.

- Nie wiem, jak twój zegarek, ale mój jest źle nastawiony. Miałam go naprawić.

Dziewczyna skinęła głową i powoli zaczęła zasypiać. Harry upewnił się, że Ginny się nią zajmie i wrócił do kuchni. Wziął kubek w dłonie i trzeci łyk go rozgrzał. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, że Hermiona była skostniała z zimna. Lochy nigdy nie były najsympatyczniejszym miejscem na ziemi.

Rozdział 17

Spał zaledwie dwie godziny. Obudził go huk, który wyraźnie dobiegał z kuchni. Razem z Ronem zerwali się z łóżek i zbiegli na dół, trzymając różdżki w pogotowiu. Westchnęli z ulgi, gdy okazało się, że to Hagrid zbyt energicznie usiadł na sofie i ta się złamała w pół.

- Wybacz, Arturze. Harry, Ron nie przejmujcie się i wracajcie do łóżek.

- Która godzina?- Ron ziewnął.

- Ósma- pan Weasley podrapał się po łysinie- Hagrid właśnie przyszedł z nowymi informacjami od Dumbledora. Wczoraj w nocy cała Pokątna i Gringott zostały zajęte przez Sami-Wiecie-Kogo.

Harry zaklął. To dlatego Voldemort był taki szczęśliwy. Miał w rękach całe złoto czarodziejskiego świata i większość ich sklepów.

- Co z Fredem i Georgem?

- Są w tej chwili w Hogwarcie- pan Weasley nieco posmutniał- Ledwo-ledwo udało im się uciec Śmierciożercom. Pani Pomfrey się nimi zajmuje.

- Ale nic poważnego im się nie stało?- Ron zbladł i ręka zacisnęła mu się na różdżce.

- Nie. Fred nieco ogłuchł, ale słuch ma mu wrócić. George trochę się rozszczepił przy aportacji, ale udało się odtworzyć mu skórę na ramieniu. Molly jest teraz z nimi.

- Jak im się udało uciec?- Ginny odezwała się zza ich pleców. Obok niej stała wciąż zaspana Hermiona.

- Zostali ostrzeżeni. Właśnie dlatego jest tutaj Hagrid.

Weszli do kuchni i usiedli na krzesłach.

- Nigdy nie zgadnicie co za psubrat im pomógł!- ciepłe, czarne jak żuki oczy Hagrida uśmiechnęły się razem z jego ustami- Młody Malfoy!

- CO?!- cała czwórka poderwała się i zaczęli krzyczeć jedno przez drugie.

- Spodziwałem się takiej reakcji. Dumbledore mnie tu przysłał, żebym wam wytłumaczył. Draco przystępuje do Zakonu.

To była tak szokująca informacja, że usiedli i nie mogli wymówić ani słowa. Harry odezwał się pierwszy.

- Dlaczego?

- To już sam wam powi. Ja powim wam tylko tyle, co mi kazał Dumbledore. Malfoy od teraz jest z nami, macie go traktować jak każdego innego członka. On… złożył Wieczystą Przysięgę. Że będzie służył Zakonowi, że nie sprzeciwi się woli Dumbledora i że nigdy nie zdradzi. Byłem przy tym, a Gwarantem był Moody. Wcześniej podali Malfoyowi Veritaserum. Mówił prawdę.

- Mogło być słabe. Wiadomo, że Snape zawsze kręcił dla Malfoya- powiedział zdezorientowany Harry.

- Nie- powiedziała z mocą Hermiona- Bo jedyne Veritaserum, które jest na składzie Zakonu ja robiłam. Jest wyjątkowo silne, a Malfoy nie włada Oklumencją.

Harry'emu zamknęło to usta. Nie mógł uwierzyć w to, że jego trzeci największy wróg, zaraz po Voldemorcie i Snape'ie jest po ich stronie. Jednak Hermiona miała rację- powinien zaufać Dumbledorowi.

- Trudno. Kiedy tu będzie?

Ron spojrzał na niego, jakby mu odbiło.

- Zwariowałeś, Harry?! To jest Malfoy. MALFOY!

- Słyszałem, ale skoro Dumbledore mu ufa, to ja także powinienem.

- Dokładnie- powiedziały chórem dziewczyny i uśmiechnęły się do siebie.

- Powinien tu być za chwile- Hagrid podrapał się po głowie- Ja jednak będę musiał iść. Mam co nieco do roboty.

Kiedy tylko skończył to mówić z kominka wyszedł wysoki, szczupły chłopiec o szczupłej twarzy, błękitnych oczach i srebrno-blond włosach. Miał na sobie jasne spodnie i jasną koszulę. Tuż za nim pojawił się Snape, który wydawał się być kontrastem Malfoya- cały na czarno.

- Ożeż, Snape- mruknął Hagrid- A ty co tu robisz?

- Mam dopilnować, żeby się nie pozabijali. Dyrektor chce cię widzieć, Hagridzie.

- A, tak, tak- olbrzym podniósł się i pomachał ręką- No to cześć, dzieciaki. Dajcie mu szansę.

Klepnął Malfoya w łopatkę, aż ten poleciał do przodu i gdyby nie Snape, to na pewno by upadł. Podniósł się i stał nieporuszenie patrząc w bok. Pan Weasley wstał i podszedł do niego, by podać mu rękę.

- Witaj w moim domu, Draco- chłopak spojrzał zdziwiony na rudowłosego czarodzieja- Uratowałeś życie moim synom. Jestem twoim dłużnikiem.

- To… To było nic, naprawdę- ale uścisnął dłoń pana Weasleya. Snape oparł się o kominek i wyjął różdżkę. Harry wiedział, że to na wszelki wypadek.

- Usiądź- tata Rona wskazał wolne krzesło, tuż obok siebie. Chłopak skinął głową i usiadł- Mnie to niepotrzebne, ale sądzę, że Ron, Harry, Ginny i Hermiona chcieliby dowiedzieć się czegoś więcej na temat twojego… nawrócenia. Jeśli chcesz, to wyjdę.

- Nie trzeba- szepnął Malfoy i podniósł głowę patrząc Harry'emu prosto w oczy- Przez półtorej roku byłem Śmierciożercą. Robiłem wiele złych rzeczy, łącznie z próbami zabójstwa Dumbledora i prześladowaniami. Wczoraj… wczoraj moi rodzice kazali mi się ratować. Ojciec powiedział mi, że mam wybrać inną drogę, niż ta, którą on podąża. Nie zgodziłem się. Ale kiedy wylądowaliśmy na Pokątnej i wiedziałem, że Weasleyowie mieszkają na niej, a są na Liście… Nie mogłem. Nie mogłem dopuścić do tego, by ich zabito czy torturowano. To było dla mnie za wiele. Wpadłem do ich sypialni i kazałem się aportować. Mówiłem, że cała ulica roi się od Śmierciożerców. Wtedy jeden z nich… Fred, lub George wychylił się z okna i oberwał ogłuszaczem. Aportowali się przed Hogwart, ja razem z nimi. Niestety jeden z nich nie miał skóry na jednej z rąk. Rozszczepił się, na szczęście nie za bardzo. Potem przyszedł Dumbledore i… spytał się jakie są moje zamiary. Powiedziałem, że nie chcę być już Śmierciożercą, że chcę odkupić swoje winy. Kilkanaście minut później w obecności Szalonookiego, Hagrida i profesora Snape'a złożyłem Wieczystą Przysięgę. Wcześniej podali mi Veritaserum. To było… okropne. Musiałem odpowiadać zgodnie z prawdą, nie było jak skłamać, czy się nie odezwać. Jednak jeśli chcecie, to mogę go przyjąć jeszcze raz.

- Byłoby to niezdrowe dla twojego organizmu- mruknęła Hermiona- Pomiędzy kolejnym podawaniem Veritaserum powinno się odczekać dwa dni, inaczej można doprowadzić do trwałych urazów w mózgu. Ja wierzę ci bez tego.

- Zwariowałaś, Hermiono?!- Ron podskoczył i zaczął wymachiwać ręką wskazując na Malfoya- To jest zdrajca, ZDRAJCA! Jesteś zbyt naiwna! Kilka gładkich słówek, jakaś miksturka, przy której pewnie maczał łapy Snape i nagle Malfoy zmienia się w świętego?! Och, daj spokój! Mogłaś się pomylić przy robieniu mikstury!

Hermiona zaczerwieniła się.

- Ja się nie mylę! A ty zrozum w końcu, że ani Malfoy ani Snape nie są źli! Owszem, popełniali błędy, ale na bogów, każdy zasługuje na drugą szansę! A Malfoy właśnie powiedział coś, co musiało go wiele kosztować! Zrozum, że źle oceniasz ludzi!

- Jesteś nienormalna! Harry, Ginny?!

- Wybacz, Ron- powiedziała cicho Ginny- Ja mu wierzę. I zgadzam się z Hermioną. Źle oceniasz ludzi.

- Odbiło wam, czy co?! Harry! No weź ty jeden bądź rozsądny!

Harry przyglądał się Malfoyowi. Kiedy Hermiona mówiła o drugiej szansie i tym, że wiele musiało go to kosztować chłopak zagryzł zęby i pochylił głowę. Było mu wstyd. Wstyd, że ktoś się nad nim lituje i go broni. Harry spojrzał na pana Weasleya, który czerwienił się ze wstydu za swojego syna i promieniał, słysząc odpowiedź córki. Widział Hermionę, która nigdy nie myliła się w sprawach nauki i zawsze była gotowa każdemu wszystko wybaczyć. W końcu spojrzał na Snape'a, który stał z wyciągniętą przed siebie różdżką, gotów każdej chwili zareagować, a na jego spojrzenie skinął głową. Malfoy mówił prawdę.

- Wierzę mu- powiedział cicho. Malfoy podskoczył i spojrzał na niego z niedowierzaniem, tak samo zresztą Ron. Dziewczyny uśmiechnęły się, a pan Weasley poklepał go po plecach.

- Jesteście chorzy. Chorzy na umyśle- warknął Ron i sięgnął w kierunku różdżki. W jednej chwili był przywiązany do krzesła, a jego różdżka była w dłoni Snape'a.

- Niech się pan uspokoi, panie Weasley, albo porozmawiamy w inny sposób- Snape uśmiechał się złośliwie.

- Hermiona i Ginny mają rację, Ron. Ja też źle oceniłem Malfoya. Jednak teraz mu ufam.

- Powierzysz mu swoje życie?!

- Tak, sądzę, że tak- wstał i wyciągnął rękę do Malfoya. Ten również wstał, lekko się ukłonił i uścisnął dłoń Harry'ego.

- Będzie mi miło z tobą współpracować, Potter- powiedział, lekko się uśmiechając. Hermiona była znacznie mniej formalna i uściskała Ślizgona.

- Żeby nie było, Malfoy- powiedziała- To na kredyt.

Parsknął i wzruszył ramionami.

- Jak uważasz, Granger. Postaram się to odpracować.

Ginny poszła za przykładem przyjaciółki. Jednak kiedy puściła Malfoya wyglądała, jakby piorun w nią trzasnął.

- Nie… Wszystko, tylko nie to. Wszyscy, tylko nie on! Powiedz mi, że to są jakieś perfumy, czy coś.

Chłopak patrzył na nią zdezorientowany i powąchał się.

- Nie mam pojęcia o co ci chodzi, Weasley. Nie pachnę jakoś inaczej, niż zwykle.

Hermiona i Snape w tym samym momencie parsknęli, a Ginny mruknęła.

- Na kredyt, Malfoy. I musisz się naprawdę postarać.

Harry miał wrażenie, że Snape zaraz się udusi z powstrzymywanego śmiechu, a Hermiona jawnie chichotała. Posłał jej pytające spojrzenie, ale jedynie wskazała na okolice serca i zrozumiał, że Ginny przepadła. Trudno, nie ona jedyna jest na świecie.

- Dobra, koniec tych czułości- Ron prychnął- Nie wiem co musiałbyś zrobić, żebym ci zaufał, Fretko.

- Jakoś to przeżyję- Malfoy machnął ręką i wrócił do swojego zwykłego sposobu bycia- Wiem, że to trochę nie na temat, ale gdzie miałbym spać? Nie udało mi się zmrużyć oka od dwóch dni.

- Sądzę, że Fred i George przyjmą cię do swojego pokoju- pan Weasley podniósł się i poklepał chłopaka po plecach- Chodźmy. Pokażę ci gdzie co jest.

Wyszli, a w kuchni zapadła cisza. Snape odezwał się pierwszy.

- Będzie pan spokojny, panie Weasley? Czy woli pan posiedzieć jeszcze trochę związany?

- Będę spokojny.

Po chwili masował ramiona, a różdżka leżała przed nim. Snape tymczasem zapalił ponownie ogień w kominku i obrócił się.

- Granger, o dwunastej.

- Nie mam jak pójść na Pokątną, profesorze.

- Fakt. Oddaj- wyciągnął rękę, a Hermiona zmieszała się.

- Przecież nie mam tego przy sobie- Harry dopiero teraz zwrócił uwagę na to, że obie dziewczyny są w pidżamach. Widocznie i je obudził Hagrid.

- No to na co czekasz?! Idź po to!

Ruszyła przed siebie mrucząc coś pod nosem, zapewne jakieś inwektywy. Snape warknął:

- Nie mam całego dnia, Granger. Albo za minutę będziesz z powrotem, albo Weasley zarobi szlaban.

Chcąc, nie chcąc pobiegła. Ron najwidoczniej szykował się do kłótni, ale Harry uderzył go w ramię.

- Co?

- Zamknij się. Hermiona będzie miała kłopoty, jak ty się odezwiesz.

- Cóż za błyskotliwa dedukcja, Potter- w tym momencie dudnienie na schodach oznajmiło przybycie Hermiony- Proponuję nieco zrzucić, Granger. Inaczej schody Weasleyów na tym ucierpią.

- O dwunastej?- wycedziła zza zaciśniętych zębów.

- Nie. W obecnych okolicznościach, masz się pojawić za godzinę- spojrzał na szopę jej włosów- No, za dwie. Wolę nie mieć twoich kłaków w każdym eliksirze.

Zgrzytnęła zębami tak głośno, że zagłuszyło to jego zniknięcie.

- Stary, cholerny, durny, obleśny nietoperzu!- wydarła się Hermiona w kierunku pustego kominka- Ażeby cię szlag trafił, ty dupku!!!

Obróciła się i wściekła wzięła zimną grzankę i na ich osłupiały wzrok warknęła:

- Czego?!

- No, no…- wymruczał Ron- Nie wiedziałem, że tak łatwo cię doprowadzić do takiego stanu.

- Jakiego?! Jakbyś zaczął mnie obrażać z samego rana, po całych dwóch dniach obrażania i darcia się na mnie, to też byś to usłyszał! I dla twojej wiadomości z tym darciem się poczekałam, aż zniknął, bo inaczej nie wyrobiłbyś się ze szlabanami!

Zagryzła ze złością grzankę i dopiero po chwili się uspokoiła. W tym czasie Ron wsiadł na Harry'ego i Ginny.

- Harry, dlaczego zaufałeś Malfoyowi?

- Ty go nie widziałeś i nie słyszałeś, Ron. Na wieży Astronomicznej w czerwcu. W toalecie, gdy płakał przed Jęczącą Martą. W dodatku jeśli była to mikstura Hermiony, to nie mam innego wyboru jak wierzyć Dumbledorowi. Musiał mieć powód, by mu zaufać.

- Harry, to jest MALFOY.

- Tak się składa, że dokładnie wiem kim on jest. Jednak nie mogę spowodować by moje własne urazy powodowały problemy ze współpracą. Spójrz na Hermionę. Jeśli ona jest w stanie znosić Snape'a, to ja będę w stanie znosić Malfoya.

- Dzięki, Harry- dziewczyna uśmiechnęła się, po czym ziewnęła i wstawiła wodę na herbatę.

- Dobra, a co z tobą Ginny?- Ron spojrzał na siostrę, która wciąż była lekko nieprzytomna- Jego ojciec podesłał ci ten dziennik z Sama-Wiesz-Kim w środku!

- Właśnie. Jego ojciec. Nie on.

- A dlaczego patrzyłaś na niego, jakby spadł z nieba?

- Bo wyszła pewna… sprawa. Nie musisz o niej wiedzieć. Hermiono, zalej mi herbatę i przyjdź do pokoju.

Wstała i wyszła. Harry spojrzał na swoją przyjaciółkę, jak ta chichocze nad herbatami. Dodała dwie krople, po jednej do kubka i odetchnęła, gdy nic się nie zmieniło. Ron zastąpił jej drogę.

- Chwila. Chciałbym porozmawiać z tobą trochę później.

- Później to ja będę w lochach- skrzywiła się przy ostatnim słowie.

- No to jak wrócisz.

- Dobra. Ale nie wiem, o której będę z powrotem.

- Nieważne. Przyjdź i mnie obudź.

- Jak sobie chcesz.

Wyminęła go i poszła na górę. Harry spojrzał na przyjaciela.

- Co kombinujesz?

- Powiedziałeś, że mam spróbować ponownie, gdy spędzi nieco czasu ze Snape'em. Więc właśnie to chcę zrobić.

- Eee… To chyba trochę za wcześnie.

- Nie sądzę. Dawno nie widziałem jej tak wkurzonej. Już musi mieć go dosyć.

Rozdział 18

Hermiona otworzyła drzwi łokciem i zamknęła stopą. Ginny leżała na łóżku i wpatrywała się tępo w sufit.

- Powiedz mi dlaczego. Dlaczego musisz być taka genialna? Dlaczego musiałaś wymyślić ten eliksir? I dlaczego spośród miliona czarodziejów w Wielkiej Brytanii to musiał być Draco Malfoy?!

Odstawiła herbaty na szafkę nocną i rzuciła Muffliato.

- Nie wiem. Ja tam nic specjalnego od niego nie poczułam. Naprawdę tak fajnie pachnie?

- Och… Proszę cię. Myślenie o tym zmysłowym zapachu i łączenie go z osobą Malfoya jest obrzydliwe.

- Nie przesadzaj. Malfoy nie jest taki zły.

- Ron mnie zabije. Moja rodzina mnie wydziedziczy!

- Twój ojciec omal go dzisiaj nie wyściskał, a jestem pewna, że zrobi to twoja matka, gdy tylko dorwie go w swoje ręce. Uratował życie bliźniakom.

- No niby tak, ale… Naprawdę wierzysz w to, że się nawrócił? Ja tak powiedziałam, bo jakoś tak czuję.

- Wierzę. Veritaserum było naprawdę mocne- uśmiechnęła się- Nawet Snape go nie skrytykował, więc musiało być idealne. Poza tym Hagrid nie skłamałby nam o Wieczystej Przysiędze. Dumbledore sprytnie ułożył tekst przysięgi. Malfoy musi pracować dla Zakonu. Zbyt mocno boi się śmierci i bólu by ją złamać.

Ginny przewróciła się na brzuch i przyjrzała się swojej przyjaciółce, która usadowiła się na podłodze.

- Ale tak serio, myślisz, że może coś z tego wyjść?

- Czy ja ci wyglądam na Trelawney?- mruknęła, po czym zajrzała do swojego kubka i zrobiła minę, która upodobniła ją do Rona patrzącego na pająka- Ginewro widzę, że… ooooch, tak… straszna przyszłość na ciebie czeka! Wystrzegaj się rudowłosego mężczyzny… I blondwłosego! I czarnowłosego! W ogóle wystrzegaj się mężczyzn!

Ginny parsknęła.

- Jesteś nienormalna. Siedzenie w lochach ze Snape'em nie działa dobrze na twój charakter.

- Ha! Nie do końca! Wyobraź sobie, że wczoraj… to znaczy dziś, bo to było z samego rana… nie tylko anulował mi wszystkie karne punkty i szlaban Harry'ego, ale nawet mnie pochwalił!

Rudowłosa dziewczyna skoczyła na równe nogi.

- Żartujesz!

- Nie! I to w dodatku za to, że pokazałam mu ten eliksir, który ty tak przeklinasz. Jednak jak na pierwszy samodzielny eliksir poszło ci dość dobrze, Granger- zaczęła mówić zrzędliwym tonem- Przynajmniej niczego nie wysadziłaś w powietrze. Więc, jak możesz sobie wyobrazić była to wyjątkowa pochwała. Jedyna, jaką usłyszałam przez sześć lat.

- I zapewne usłyszałaś to jako jedyna osoba z całego Hogwartu przez wszystkie lata jego nauczania. Nie licząc Malfoya- przy ostatnim zdaniu lekko się rozmarzyła.

- To jest niesmaczne- parsknęła Hermiona, ale po chwili się rozluźniła- Spróbuj na początku po prostu z nim porozmawiać. O czymkolwiek. Quidditch powinien być w miarę neutralnym tematem. Potem dawaj mu powody do tego, by to on się do ciebie garnął. Malfoy jest przyzwyczajony do tego, że wszystko dostaje mu się łatwo. Jeśli będzie musiał się o ciebie postarać, to bardziej będzie cię doceniał.

- Gdyby nie to, że twoje rady w sprawie Harry'ego pomogły, to kazałabym ci iść do diabła. Aha, nie wiem czy wiesz, ale Ron nie zamierza odpuścić.

Westchnęła ciężko. Ta sprawa nieco ją męczyła.

- Wiem. Ginny robiłam wszystko, żeby go zniechęcić. Dobrze o tym wiesz. Chciałam, żeby rozpadło się naturalnie, bez problemów. Jednak Ron jest taki uparty i to w dodatku nie w tych sprawach, co trzeba!

- Może rzadziej wracaj do Nory? Hanna się tutaj dość często pojawia- ostatnie zdanie powiedziała TYM tonem.

- Mówisz? To byłoby całkiem dobre wyjście. Ale wtedy ja mam do wyboru spędzać więcej czasu ze Snape'em albo z Ronem. Nie podoba mi się to. Trudno, najwyżej zacznę pracować nad tym eliksirem z Cruciatusem.

- Ruszyłaś choć trochę?

- Nie. Nie miałam na to czasu, ale mam wrażenie, że na biurku Snape'a jest sporo ciekawych papierów. Raz prawie się do nich dorwałam, ale wszedł do sali.

- A książki?

- Nie miałam kiedy. Może uda mi się dzisiaj, albo jutro do nich zajrzeć.

Hermiona wzięła szczotkę i zaczęła, z trudem, rozczesywać sobie włosy. Ginny tymczasem splatała swoje w dwa warkocze.

- Nie wiem, jak miałabym się zaprzyjaźnić z dziewczynami z różnych domów. Niby w tej siatce mam Hannę, Lunę, obie Patil i kuzynkę Hanny u Ślizgonów, ale… Nie jestem zbyt towarzyska. Mam swoje kółko znajomych i to mi wystarcza.

- Mnie pytasz o zdanie?- zaśmiała się Hermiona- Ja częściej siedzę w książkach, niż pomiędzy ludźmi. Nie, żebym narzekała. Lubię to. Proponuję… tylko się nie złość… żebyś na ten temat porozmawiała z Fleur.

- Z Flegmą?! Żartujesz chyba.

- Nie. Z tego co zauważyłam, to ona była dość lubiana w Beuxbatons. Porozmawiaj z nią. Ona nie jest taka zła.

- Jasne. Jak się klei do Billa- wzdrygnęła się- I jakie robi maślane oczy.

- Takie same, jak ty do Malfoya- oberwała poduszką i parsknęła- Nie wyżywaj się na mnie. Powinnaś się cieszyć, że nie uciekła od Billa, kiedy on już nie jest taki przystojny, jaki był.

Ginny westchnęła i lekko się uśmiechnęła.

- Jestem jej wyjątkowo wdzięczna i podziwiam ją za to. Nie wiem, czy zdobyłabym się na to. Jednak zapewnienia twoje, Slughorna i Snape'a, że da się to… opanować, mnie uspokoiły.

- Jak każdego. Dobra, udało mi się- związała włosy w ciasny kok i pomachała głową- Nic się nie wymknęło?

- Nie. Wszystkie na swoim pokręconym miejscu. Dlaczego tak wcześnie się zbierasz?

- Jest jedno miejsce, w które chcę zajść. A przedtem chciałabym coś zjeść.

Nałożyła dżinsy z poprzedniego dnia i adidasy, po czym westchnęła.

- Będę musiała jakoś kupić sobie nowe ciuchy. Jak stracę te spodnie i buty, to chyba będę paradować w samych gaciach.

- Chciałabym zobaczyć minę Snape'a, gdy w takim stroju wchodzisz do sali- zaśmiała się Ginny.

- Pewnie zszedłby na zawał. Ten temperament wyjdzie mu kiedyś na złe, naprawdę.

- Tak po prawdzie gdybym miała być potrójnym szpiegiem, uczyć w szkole, wykonywać do późna eliksiry, prowadzić lekcje Oklumencji dla trojga Gryfonów  i jeszcze znosić własny, parszywy charakter to pewnie też byłabym jak chodząca bomba zegarowa.

Hermiona parsknęła i założyła pierwszą lepszą koszulkę. W torbie miała sakiewkę z wszystkimi oszczędnościami, jakie miała. Kilka galeonów i sykli oraz ponad pięćset funtów. Obróciła się do przyjaciółki.

- Byłaś kiedyś na zakupach w mugolskich sklepach?

- Nie.

- A chciałabyś? I tak muszę się wybrać po spodnie, buty, kilka koszulek i dodatkowy stanik, bo ten zdążyłam przepocić.

Ginny uśmiechnęła się.

- Jasne, ale nie mam pieniędzy mugoli, a do Gringotta raczej nie pójdę.

- Ja stawiam. I tak do niczego innego te pieniądze mi się nie przydadzą. Oddasz mi przy okazji.

- Jesteśmy na Liście, pamiętasz? Jak mamy się wybrać do centrum Londynu?

- Nie wybieramy się do Londynu. Tam jest za drogo- uśmiechnęła się szeroko- Wybieramy się do miejsca, w którym raczej nas się nie spodziewają. Brighton.

- To przecież gdzieś nad morzem.

- Właśnie. A ja znam miejsce, w które można się bezpiecznie aportować. Poza tym większość rzeczy jest tam dość tania. Porozmawiam dziś na ten temat z Dumbledorem jeśli uda mi się go złapać.

- Byłoby fajnie. Nigdy tak naprawdę nie byłam w mugolskim mieście.

Hermiona nie znosiła chodzić na zakupy, ale skoro i tak potrzebowała kilku rzeczy, to mogła przy okazji spróbować się odstresować.

Rozdział 19

- Nie ma problemu- Dumbledore uśmiechnął się ciepło. Wyszła na korytarz z gabinetu pani Hooch i dosłownie za drzwiami znalazła dyrektora. Przedstawiła mu swoją prośbę i, jak się okazało, nie miał żadnych obiekcji.

- Trochę zmienimy wygląd. Ginny na pewno powinna przefarbować włosy, a ja swoje doprowadzę do stanu bardziej… ułożonego. Aportujemy się do lasku, który jest w pobliżu. Poza sezonem nikt tam praktycznie nie przebywa.

- Skoro będziecie w Brighton, to chciałbym byście załatwiły dla mnie jedną sprawę. Mam tam pewnego znajomego i potrzebuję jego porady.

- Dobrze. Zamierzamy udać się tam we wtorek, jeśli profesor Snape nie będzie mnie potrzebował.

- Nawet jeśli się spytasz, to dobrze wiesz, jaka będzie odpowiedź. W poniedziałek, po lekcji Oklumencji, przyjdź do mojego gabinetu. Dam ci pismo dla znajomego i poinstruuję.

- Dziękuję.

Obróciła się i chciała odejść, gdy dyrektor ją zatrzymał.

- Hermiono, dziękuję ci.

- Nie ma za co dyrektorze. Jeszcze nie miałam czasu, by zając się… Wie pan czym.

- Tak, wiem. Zdziwiłbym się, gdybyś znalazła na to czas. Pani Pince wie, że ma ci nie przeszkadzać w szperaniu między regałami i wie, że masz dostęp do działu Ksiąg Zakazanych. Jestem zadowolony, że udało ci się dojść do porozumienia z Severusem.

- Eee… Porozumienie to zbyt mocne słowo, panie profesorze. Jeszcze kilka dni i pewnie wzajemnie się otrujemy. Profesor Snape ma… specyficzny sposób zwracania się do uczniów.

- Oczywiście. Jednak trzeba umieć czytać między wierszami. Jest wiele rzeczy, których nie mówi, a których trzeba się domyślać. Dzięki temu wciąż żyje.

Skinęła głową. To akurat wiedziała. Nie zamierzała jednak bawić się w rozszyfrowywanie Snape'a w wolnym czasie. W bibliotece wreszcie mogła się napawać ciszą i spokojem. Stanęła w odosobnionym kącie i spróbowała:

- Accio  książki o Cruciatusie.

Podleciały do niej dwie cieniutkie książeczki i jeden potężny tom. Ułożyła to na stoliku i rzuciła zaklęcie maskujące. Zaczepiła rękawem szaty o jakąś małą książkę, formatu kieszonkowego. Wspomnienia barda.  Nie chciała, by ktokolwiek ją zauważył, więc położyła tomik. Dużym tomem była encyklopedia Niewybaczalne Zajęcia z ostatnich dwustu lat. Małe książeczki kolejno się nazywały: Bolesne doświadczenia i Cruciatus. Zaczęła od tej ostatniej. Nie było w niej, niestety, nic odkrywczego. Odłożyła ją jednak na bok. Było w niej kilka zdań, których znaczenie musiała dopiero rozgryźć. Bolesne doświadczenia to była najstraszniejsza lektura, jaką kiedykolwiek trzymała w rękach. O Crucio było tam niewiele, a nawet gdy było, to jedynie opis wrażeń. Autor był masochistą, takim prawdziwym. Przeszły ją ciarki, ale z ciekawości sięgnęła po Wspomnienia barda. Pisał to jakiś człowiek, który przeżył wojnę, która odbyła się wiele lat temu. Nie było dość szczegółów, by domyślić się którą. Tytułowy bard wspominał sposób, w jaki powstrzymał drgawki po klątwie „żywcem ciało palącej”.

Drżą mi ręce, drżą mi nogi.

Sięgam daleko po swoje ostrogi.

Nacinam dłoni prawej kciuk,

Marii mojej nie porwał Mruk.

Czystości nieskalanej światło,

W jasnym świecie bladło.

Co po prawej, co po lewej

Do ognia wrzucam pierwej.

Serca krztynę, by porwało

W uroku swoim ciało.

Drżą mi ręce, drżą mi nogi,

Pomóż mi, mój Boże drogi.

Słowo zapomniane mi podajesz,

Kawałek siebie dokrajesz.

Maścisz ciało moje tym oleum,

Drżę cały w bólu apogeum.

Mija kopa minut i nagle

Ciało wolne niczym żagle.

Nie miała pojęcia o czym jest mowa, ale była pewna, że coś w tym jest. Kazała piórze kopiować ten fragment i zerknęła do encyklopedii. O Crucio było wiele. Głównie o czarodzieju, który je wymyślił. Ledwo wspomniane było, że nie działa na zwierzęta magiczne i płazińce. Dopisała ręcznie pod wierszem zwierzęta magiczne, płazińce. Zerknęła na zegarek i omal nie zemdlała osiem po dziesiątej. Odesłała książki na miejsce, a pergamin włożyła do kieszeni. Pani Pince spojrzała na nią z oburzeniem, gdy biegiem ruszyła do drzwi biblioteki. Za nimi omal nie potrąciła profesora Flitwicka.

- Przepraszam!- krzyknęła i leciała dalej. Przeklinała Założycieli za to, że do lochów było daleko z każdego zakątka zamku. Delikatnie otworzyła drzwi, weszła do środka i spokojnie za sobą zamknęła, by zmierzyć się z nawałnicą, tornadem, trzęsieniem ziemi i erupcją wulkanu w jednej postaci zwanej Severusem Snape'em. Przez następne dwadzieścia minut zdzierał sobie gardło, a ona modliła się, by ochrypł i przez miesiąc nie mógł nawet pisnąć. Niestety, bogowie nie byli dla niej łaskawi. Kiedy Mistrz Eliksirów wykrzyczał, co miało być wykrzyczane, odetchnął i nawet nie chrypiącym głosem kazał jej brać się do pracy. Wspominając słowa Dumbledora doszła do wniosku, że dyrektor przeceniał Snape'a. Ten człowiek gadał więcej, niż ktokolwiek chciałby słuchać, na tematy, które nikogo nie interesują i zdecydowanie nie było możliwości czytania pomiędzy wierszami, bo z jego wrzasków niewiele można było zrozumieć. Kiedy wieczorem wracała do Nory, była tak skrajnie wyczerpana, że jedynie mruknęła: „Nora” i przez chwilę bała się, że wpadła do złego kominka, ale donośny śmiech Hagrida ciężko było pomylić z czymkolwiek innym. Zdjęła szatę, powiesiła na haku i przeszła do pokoju dziennego. Na jej widok Hagrid zagwizdał przez zęby.

- Uuu, cienko wyglądasz, Hermiono. Co ci się przydarzyło?

- Choróbsko, katastrofa i potwór w jednej osobie- wyjąkała i padła na sofę. Pan Weasley, Hagrid i Remus wpadli w niekontrolowany atak śmiechu, a Ginny i Malfoy, siedzący przy oknie starali się trzymać powagę.

- Ja tu umieram, głuchnę i zasypiam, a wy się ze mnie śmiejecie?- usiadła i oparła głowę na dłoni- Czy coś mnie ominęło?

- Remus właśnie opowiadał, jak w szkolnych czasach z Jamesem, Syriuszem i Peterem wymykali się nocą do Zakazanego Lasu- pan Weasley parsknął w herbatę, a Hagrid poklepał Lupina po plecach, aż zadudniło.

- Oż, wybacz, Remus. Nawet nie wicie, jak mi się obrywało za to wasze wałęsanie się po Lesie. Dumbledore denerwował się na mnie, a ja nie umiałem powidzieć kto to! Ale Fred i George byli gorsi, o wiele gorsi. Bo oni biegali jako ludzie i mogło im się co zdarzyć.

- Jak na przykład atak głodnej Akromantuli?- Hermiona błysnęła zębami.

- Aragog był dobry! Trochę, no… Niewychowane te jego dzieciaki, ale dam se z nimi radę. Właśnie, Hermiono, chciałabyś może trochę krwi jednorożca?

Aż podskoczyła.

- A masz?!

- Oczywiście, że mam. Jeden się ciachnął ostatnio w kopyto. Se pomyślałem, że może ci się przyda.

- Och, to wspaniale, Hagridzie. Dziękuję- zaczęła chodzić w te i z powrotem- Można by ulepszyć mikstury lecznicze… I nawet odtrutki… I… O, rany. Sama nie wiem od czego zacząć.

- Może najpierw usiądź- Remus uśmiechnął się delikatnie- Jeśli takie rzadkie ingrediencje cię interesują, to mogę ci kilka dostarczyć. Dość często…eee… szwendam się po lesie.

- Właściwie jest jedna sprawa- uśmiechnęła się ponuro- Myślisz, że dałbyś radę pozwolić mi przy następnej pełni ciachnąć ci trochę sierści i jeden pazur? Odrośnie, więc nie martw się.

- A po co ci to?

- Mam pewien pomysł… Ale musiałabym go dopracować- skrzywiła się i dodała- I wykopać Snape'a z pracowni na jakieś pięć godzin. Dobra, zapomnij. Nie będę pozbawiać cię owłosienia, skoro i tak nie będę mogła tego zrobić.

Oparła się o sofę i pogrążyła w myślach. Myślała o eliksirze dla ludzi takich, jak Bill. Jednak ten eliksir zażyłoby się raz w życiu, by całkowicie cofnąć efekty pogryzienia przez wilkołaka w formie ludzkiej. Wymagałoby to odwrócenia biegunów. Wolała nie myśleć ile trwałaby taka praca, no i musiałaby znaleźć chętnego do wypróbowania, a nie wiadomo czy nie wyszłaby jej jakaś trucizna. Do tego potrzebowałaby przynajmniej połowę tajnego zapasu Snape'a. W myślach obliczała proporcje, gdy nagle doszła do wniosku, że i tak nie ma sensu, bo ten cholerny nietoperz za nic nie wyjdzie z lochów. Podniosła się i zaczęła krążyć w tę i z powrotem. Może mu powiedzieć? Albo znów ją okrzyczy, albo przyjmie do wiadomości. Pytanie, czy stworzenie czegoś takiego w ogóle ma przyszłość? Jak dobrze pójdzie, to podczas wojny takie świry jak Greyback pójdą do piachu, ale pomogłaby takiemu Billowi. I Colinovi. Energia, której przed chwilą nie miała rozsadzała ją. Nagle ktoś ją zatrzymał i zauważyła, że Ginny macha jej przed oczami.

- Hermiona, wyglądasz, jakby coś cię opętało.

- Nie, nie- zaśmiała się cicho- To po prostu to, co mi zawsze wyrzucacie. Za wiele myślę. Wpadł mi do głowy pewien pomysł i muszę poważnie go roztrząsnąć. Jakbyście mnie szukali, to będę na podwórzu. Tam mogę sobie spokojnie pospacerować.

Wyszła i po chwili Ginny mogła ją obserwować, jak chodziła w tę i z powrotem. Malfoy parsknął.

- Ona naprawdę za wiele myśli. Powinna trochę przystopować, bo te włosy jeszcze bardziej jej się skręcą.

- Odpuść- mruknęła.

- Co by nie powiedzieć- odezwał się Remus- To najmądrzejsza dziewczyna, jaką znam. Więc jeśli coś wymyśliła, co może pomóc ludziom dotkniętym tym co ja czy Bill, to powinno to zadziałać.

- Tylko ona robi się powoli równie nerwowa co Snape- wymamrotał Hagrid.

- Każdy byłby nerwowy przebywając tyle czasu z Severusem- zaśmiał się pan Weasley- Ale Hermiona ma charakter, więc nie sądzę, że tak po prostu da się stłamsić.

Ginny odskoczyła od okna i usiadła obok swojego ojca.

- Jeśli jest jej potrzebna sierść wilkołaka, to na pewno ma to coś wspólnego z tobą, Remusie lub z Billem. Ona nigdy nie myśli o sobie, tylko o innych.

- Szczęściara- mruknął Malfoy- Ja tak nie potrafię. A przynajmniej nie potrafiłem…

Hagrid wstał i podszedł do okna.

- Każdy potrafi, młody. Wystarczy umieć kochać. Ja też częściej martwiem się o Harry'ego, Hermionę, Weasleyów, Remusa i Tonks, Dumbledora i profesorów. Nawet o Snape'a, a teraz i o ciebie- uśmiechnął się do siebie- O, coś postanowiła, bo ma ten wyraz twarzy.

- Ten gdzie ściąga brwi i uśmiecha się, jakby wszystko już ułożyło się po jej myśli?- Ginny również podeszła i syknęła- Auć. Będzie niewesoło.

- Granger miała ten sam wyraz twarzy, gdy zbierała się do tego, żeby mnie spoliczkować- Malfoy lekko zarumienił się na to wspomnienie- Co oznacza, że ktoś będzie miał kłopoty.

Hermiona wpadła do kuchni, porwała po drodze szatę i narzuciła ją na siebie.

- Wracam do Hogwartu- oznajmiła wchodząc. Złapała kilka ciastek i szybko je zjadła. Wyjęła Ginny herbatę z rąk i popiła- Wybacz, Ginny. Od śniadania nic nie jadłam.

- Zostań choć trochę. Mama niedługo powinna wrócić i coś ugotuje.

- Nie ma mowy. Muszę skopać tyłek pewnemu nietoperzowi- uśmiechnęła się wrednie- Tym razem moja cierpliwość się skończyła.

Wyszła i po chwili usłyszeli: „Hogwart!”. Malfoy uśmiechnął się radośnie i obrócił się do zaniepokojonych obecnych i powiedział słodkim tonem:

- O co zakład, że wybuchnie wojna?

Rozdział 20

Hermiona wyskoczyła z kominka pani Hooch, która spojrzała na nią zdziwiona.

- Kiedy pół godziny temu szłaś do Nory wyglądałaś na padlinę. Cóż ci takiego podali?

- Pomysł, pani profesor. Pomysł.

- Jest prawie pierwsza w nocy. Kogo idziesz wyrwać z łóżka?

- Profesora Snape'a.

Pani Hooch zachichotała.

- Chciałabym to zobaczyć, ale na pewno usłyszę aż tutaj- spojrzała łobuzersko na Hermionę- A w ogóle wiesz, gdzie go szukać?

- No… nie. Ale gdzieś w okolicach sali Eliksirów i gabinetu, jak mniemam.

- Ułatwię ci sprawę. Wejdź do kominka i po prostu powiedz: „gabinet Mistrza Eliksirów”. Stamtąd idziesz prosto przed siebie. Powodzenia.

Podziękowała i po chwili wchodziła do miejsca, któremu nigdy się nie przyjrzała. Gabinet Snape'a wyglądał bardziej jak sala tortur. Biurko, fotel, proste, sztywne krzesło dla skazanych, kilka książek i jakieś żelastwo wiszące na ścianach. Pewnie te łańcuchy, za którymi tak płacze Filch. Bez ociągania się ruszyła do przodu. Otworzyła pierwsze drzwi i weszła do zupełnie innego pokoju. Był dość przytulny, chociaż wydawało się, że jest zbudowany z książek. Świerzbiło ją, żeby przyjrzeć się chociaż tytułom, ale nie miała na to czasu. Przed następnymi drzwiami nieco się zawahała. Jakby nie patrzeć pchała się prosto w paszczę lwa… tfu, węża. I to wyjątkowo jadowitego i agresywnego. Pokręciła głową- dla dobra Billa. Weszła bez pardonu, dziwiąc się, że drzwi są otwarte i pierwsze słowa, jakie wypowiedziała, brzmiały:

- Accio różdżka.

Po chwili trzymała ją w palcach i podeszła do łóżka, czy też raczej łoża, Snape'a i zaczęła nim potrząsać.

- Wstawaj, profesorze.

Przez chwilę pomarudził, po czym chyba zdał sobie sprawę co się dzieje. Usiadł i sięgnął na szafkę po różdżkę, której oczywiście tam nie było.

- Tego pan szuka?- podniosła lewą dłoń z jego różdżką. Nabrał powietrza i ryknął:

- GRANGER!!! CO TY…!!!

- Silencio- mruknęła. Snape poruszał ustami, ale ani jedna nuta się z nich nie wyrwała.

- Tak znacznie lepiej- uśmiechnęła się- Teraz pan mnie posłucha. Potem przyzna mi pan tyle szlabanów, ile się panu spodoba. Chyba znalazłam sposób na uleczenie Billa i jemu podobnych.

Od razu się zamknął (nie, że to miało w tym momencie jakieś znaczenie) i pokazał ręką, że ma kontynuować. Dopiero teraz zauważyła, że Snape nie ma nic na sobie. Chwała bogom, że okrywała go kołdra. Zaczerwieniła się i wydukała:

- To może ja wyjdę, a pan się ubierze, co?

Podniósł brew, jakby mówił: „sama tu weszłaś”. Chwilę później już była w pokoju pełnym książek. Niektóre tytuły znała, inne chętnie by pożyczyła. Nie tylko dotyczące Eliksirów, ale też Zaklęć, Transmutacji, Numerologii, Mugoloznastwa i nawet kilka komiksów Spider-Mana i Supermana. Usłyszała cichy poświst i odwróciła się wyciągając rękę przed siebie i rzucając szybko w myślach Protego. To było pierwsze zaklęcie, które przyszło jej do głowy. Snape odbił się od niewidzialnej ściany i odskoczył. Chwała bogom, był już ubrany tak, jak zwykle. Zauważył, że jego działania są bezcelowe, więc ręką zaprosił ją, by usiadła. Machnięciem różdżki opróżniła drugie krzesło.

- Zanim zacznie pan sobie wyobrażać nie wiem co, to powiem, że uciszyłam pana, bo wiedziałam, że pierwsze co pan zrobi, to podniesie na nogi cały zamek. Poza tym mam już dosyć obrażania. Jeśli mamy spędzić rok w swoim towarzystwie, to wolałabym nie być w takim stanie, jak dzisiaj. Kilka razy porządnie zastanawiałam się nad wsadzeniem pańskiej głowy do kociołka- uśmiechnął się paskudnie- Zresztą, mniejsza z tym. Wpadł mi do głowy pewien pomysł. Remus mi go podsunął. Niech się pan nie krzywi. Powiedział, że jeśli będę potrzebowała jakichś wyjątkowych ingrediencji może mi je znaleźć, bo często chodzi po lesie- gdyby mógł, to by wydał z siebie prychnięcie pełne pogardy- I wtedy pomyślałam sobie, że przecież można użyć sierści wilkołaka lub jego pazurów, po czym odwrócić bieguny i stworzyć miksturę, którą ludzie tacy jak Bill zażyją raz na całe życie i będą mieli cały ten problem z głowy.

Urwała czekając na reakcję. Snape przez chwilę zastanawiał się, po czym wstał i wyjął jedną z książęk. Tego tomu nie kojarzyła z wyglądu. Przerzucił strony, przeczytał coś po czym kiwnął ręką, żeby kontynuowała.

- Nie wiem dokładnie jakie musiałyby być inne składniki, ale Hagrid zaproponował mi dziś trochę krwi jednorożca- głowa Mistrza Eliksirów podniosła się jednym szarpnięciem, a w jego oczach zalśniło pragnienie- Właśnie, wyjątkowo rzadki składnik i jeszcze rzadziej oddawany dobrowolnie. Pomyślałam, że to może jakoś pomóc. Do tego ten nieszczęsny zawilec, a nawet akonit, bo im silniejsza trucizna, tym silniejsza mikstura po odwróceniu polaryzacji. Pytanie czy ma to szansę na powodzenie.

Skinął głową i rozejrzał się, po czym kazał iść za sobą. Weszli do gabinetu i wskazał na kominek.

- Nora? Chce pan teraz iść do Nory?- kiwał głową- Nie zamierzam oddawać panu różdżki. Wolałabym mieć możliwość… uciszania pana.

Grymas wściekłości wypłynął na jego twarz i zaczął coś mówić.

- Właśnie dlatego wolę mieć ją pod ręką. Zrobimy tak- pan wejdzie w płomienie, a ja wypowiem to słowo za pana. Może tak być?

Skinął głową zdecydowanie niechętnie. Rzucił proszkiem Fiuu i wszedł w płomienie. Pochyliła się i powiedziała wyraźnie: NORA!

Zniknął w płomieniach. Wskoczyła zaraz za nim. Lepiej nie dać mu możliwości odebrania różdżki kiedy będzie wychodziła z kominka. Ustawiła różdżkę tak, by móc w razie czego szybko wypowiedzieć zaklęcie.

- Nora!

Tak jak sądziła, próbował ją zaskoczyć, ale wypowiedziała w myślach Petrificus Totalus. Padł na ziemię nieźle hałasując. Do kuchni wbiegł pan Weasley.

- Czy coś się mu stało?- spytał patrząc na Snape'a.

- Och, nie. Po prostu zabije mnie, gdy odzyska swoją różdżkę.

Odwołała zaklęcie i pomogła mu wstać. Wyraźnie coś mówił, i to coś obraźliwego, ale na szczęście nie musiała go słuchać.

- Teraz, kiedy poradziłam się… eee… specjalisty mogę panu przekazać dobrą wiadomość- uśmiechnęła się i skierowała do pokoju. Snape nie miał wyboru i też wszedł do środka, po czym buntowniczo usadowił się na ramieniu sofy. Malfoy skinął mu głową, ale nawet tego nie zauważył.

- Co mu jest?- Remus patrzył zdziwiony na człowieka, którego znał od ponad dwudziestu sześciu lat i jeszcze nigdy nie widział go w takim stanie. Był wściekły i… milczał.

- Nic takiego. Chwilowo nie może mówić, co go denerwuje. Postanowił więc obrazić się.

Zamachnął się rękoma w geście oburzenia, a Remus był coraz bardziej rozbawiony.

- Jak to nie może mówić?

- Musiałam się skonsultować, a profesor Snape… ma specyficzny sposób rozmawiania z uczniami, którzy wparowują do jego sypialni o pierwszej w nocy. Więc, żeby dopuścił mnie do słowa zwinęłam mu różdżkę i uciszyłam.

Wszyscy obecni musieli się powstrzymywać od gruchnięcia śmiechem, a Hermiona dobrze wiedziała, że będzie to prawdopodobnie ostatnia kolacja w jej życiu więc sięgnęła po ciastko.

- Co to za dobra nowina?- spytał pan Weasley w miarę poważnym głosem.

- Jest sposób by wyleczyć Billa i jemu podobnych. Wyleczyć raz, a porządnie.

Wiadomość spowodowała głębokie poruszenie. Ginny spojrzała na przyjaciółkę.

- To dlatego przez kwadrans chodziłaś, jak nawiedzona?

- Tak. Musiałam wiedzieć, czy w ogóle warto o tym mówić. Narobiłabym wam nadziei, a potem okazałoby się, że nici z tego. Kiedy Remus powiedział, że może znaleźć jakieś ingrediencje pomyślałam, że można użyć włosów prawdziwego wilkołaka i w pewien sposób zrobić z tego odtrutkę na to, co ma Bill. Profesorze, wytłumaczy im to pan, czy ja mam to zrobić?

Przez chwilę wydawało się, że dalej będzie się obrażał, ale skinął głową, więc odblokowała jego głos.

- Przysięgam, że pożałujesz tego, Granger- warknął, po czym nabrał powietrza- Technicznie jest to do zrobienia. Podobno Hagrid ma krew jednorożca, a to uprawdopodobnia działanie takiego eliksiru. Będzie on za słaby na likanizm, ale Billa wyleczy na pewno. W ten sposób też wyleczymy innych mu podobnych.

- Ale jak?- Malfoy pochylił się- Wydawało mi się, że likanizm nie jest uznawany za chorobę.

- Bo nie jest, Draco. Słuchaj uważnie. Mówię, że Billa wyleczy. Bo to, co on ma, jest czymś w rodzaju choroby. Oczywiście minusem jest to, że musiałby się znaleźć… chętny, który by to wypił. Na pewno go nie otruje, ale nie wiadomo jakie spowoduje to skutki.

Pan Weasley podniósł dłoń.

- Myślę, że przy tej rozmowie powinni być obecni Bill i Fleur.

- Dobrze by było. Pójdziesz po nich?

- Oczywiście.

Snape obrócił się do Hermiony i gdy tylko otworzył usta podniosła różdżkę.

- Nie pan tylko spróbuje podnieść głos- powiedziała flegmatycznie- Jestem zbyt zmęczona żeby dzisiaj tego wysłuchiwać, a pan zbyt zmęczony, żeby się drzeć. Możemy umówić się na mordowanie na jutro?

Lupin odwrócił wzrok, bo ze swojego siedzenia wyraźnie widział, że Snape'owi drgają kąciki ust, więc sam starał się nie roześmiać. Ginny tymczasem patrzyła na swoją przyjaciółkę, jakby zwariowała. Jeśli dobrze pamiętała, to w mugolskich filmach mówią na to „trzymanie na muszce”.

- Jak uważasz- warknął- Ale nie ominie cię kara. Mam pozostałą część nocy na obmyślenie jej. A teraz oddaj mi różdżkę.

- Nie. Jak to wszystko się skończy, wtedy panu oddam, profesorze.

- Granger- zabrzmiało to zdecydowanie, jak początek burzy.

- Właśnie dlatego nie zamierzam oddać, bo wtedy zacznie pan krzyczeć- złapała się za głowę i wstała- Muszę na chwilę wyjść na powietrze.

- Przeciążenie obwodów?

Zignorowała przytyk i czekała na dworze, dopóki Bill i Fleur nie zeszli na dół. Chłopak był podekscytowany.

- Strzelaj, Hermiono- uśmiechnął się.

- Lepiej nie- mruknął Snape po czym powtórzył to wszystko, co mówił wcześniej. Fleur połowy słów nie rozumiała, więc Remus tłumaczył jej na francuski.

- Ależ to śmiszne!- powiedziała pod koniec- I Bill ma być ten ochotnik?! Przecież wy nie wicie co mu się stanie!

- Nie powinno spowodować to trwałych urazów- powiedział spokojnie Snape- Na pewno nie otruje się, a na wszelkie… następstwa można znaleźć odtrutkę mając właściwą truciznę.

- Odtrutkę na odtrutkę?!

- Fleur- głos Billa by poważny. Francuzka zamknęła się, ale nastroszyła piórka. Lupin, Malfoy, Ginny i Hermiona musieli przestać parskać, ale to było zbyt zabawne- Fleur i Snape wyglądali w tym momencie identycznie. Oboje nabzdyczeni i obrażeni.

Rozdział 21

Ginny odkaszlnęła i cicho się odezwała.

- Jeśli Remus mnie teraz pogryzie, to sama mogę zażyć ten eliksir.

Siedem obecnych w pokoju osób wrzasnęło:

- ZWARIOWAŁAŚ?!

- Dobra, dobra. Nie było propozycji.

- Zrozumiałem o co ci chodzi- powiedział wesoło Bill- Zresztą, podjąłem decyzję zanim się odezwałaś. Wypiję to.

- Bill!- Fleur podniosła się oburzona.

- Nie, Fleur. To nie jestem tylko ja. Jest więcej ludzi, którzy mają ten sam problem. Nie umrę, to mi obiecali.

- Nikt ci tego nie obiecał- warknął Snape- Nie nadinterpretuj.

- No, w każdym razie nie zakładają tego.

- Nie zamierzam pozwolić ci umrzeć, Bill- powiedziała Hermiona.

- Granger, przestań się udzielać. Nie możesz mu obiecywać czegoś, co do czego nie jesteś pewna!

- Akurat jestem tego pewna! Nie zamierzam pozwolić mu umrzeć!

- Jakbyś miała coś do gadania!

- Silencio!!!

Snape podskoczył i spiął się tak mocno, że wyglądał, jakby sam dostał wścieklizny.

- Zawsze możemy to najpierw przetestować na panu, bo w tej chwili wygląda pan niemal tak samo, jak Bill kiedy wpadł w szał.

Hagrid uśmiechnął się lekko.

- Dobra, Hermiono, odpuść mu.

Wzruszyła ramionami i zwróciła się do Billa.

- Jak już mówiłam, nie zamierzam pozwolić ci umrzeć. Nie dostaniesz tej mikstury, dopóki nie będziemy pewni, że jest ona bezpieczna. Oczywiście możemy się pomylić- skrzywiła się i łzy napłynęły jej do oczu- Ale wtedy zrobię wszystko co w mojej mocy, żeby ci pomóc.

- Daj spokój- uśmiechnął się chłopak- Wiem, że tak zrobisz. I Snape tak samo, choć gdyby mógł to teraz zarzekałby się jak żaba błota. Znam ryzyko.

- Bill- Fleur płakała, a Hermionie na ten widok kroiło się serce. Poczuła dłoń na ramieniu i podniosła wzrok. Ginny ją rozumiała i wspierała- Bill… A jak coś się stanie? A jak ci nie pomogą?

- Bardziej martwię się tym, że mogę tobie zrobić krzywdę. Kiedy możecie zacząć pracę nad tym?

Hermiona zastanowiła się i przyjrzała się Remusowi.

- Do następnej pełni jest miesiąc. To za wiele- Snape wymachiwał rękami- Tak, wiem o co panu chodzi. Sztucznie wywołany efekt pełni- skinął niechętnie głową- W dwa, trzy dni powinniśmy go stworzyć. Remusie, czy… zechcesz przeżyć to więcej niż raz na miesiąc? Wystarczy jeden raz. Przystrzyżemy ci grzwkę, zrobimy manicure.

Lupin parsknął wesoło.

- Jasne, że tak. Tylko będę musiał mieć Wywar Tojadowy. Nie chcę nikogo pokąsać. Severusie?

Snape skinął głową krzywiąc się, jakby ktoś wsadził mu cytrynę do ust. W ciszy, która zapadła usłyszeli głos pani Weasley:

- Jest tu kto?

- Tutaj, Molly!- krzyknął pan Weasley. Pani Weasley, zmęczona, weszła do pokoju, ucałowała swoje dzieci, męża i Hermionę, po czym rzuciła się z objęciami na Malfoya.

- Dziękuję, dziękuję, dziękuję!!!- zaczęła mu szlochać w ramię, a ten, niepewny co ma robić, poklepał ją po ramieniu.

- Pani Weasley… Ja naprawdę nic nie zrobiłem. Niech pani nie płacze- miał słaby głos, ale i ona nie była lekka. Hagrid wstał i złapał ją pod ramię.

- No, Molly, nie rób sceny. Chodź, położysz się spać. Kiedy wracają Fred i George?

- Juuu-u-u-tro. Georgowi musi do końca zrosnąć się skóra, a Fred nie chce go zostawiać…

Kiedy pochlipywanie dobiegło końca Malfoy obrócił się do pana Weasleya.

- Ja tego nie chcę. Błagam, nie dziękujcie mi! Przecież ja tylu ludzi skrzywdziłem!

Pan Weasley uśmiechnął się.

- Ale my czujemy wdzięczność.

Malfoy obrócił się do Snape'a.

- No przecież pan to rozumie, prawda?! Niech pan coś im powie.

Ten jedynie pokręcił głową, klepnął Malfoya w ramię i wskazał Hermionie kuchnię. Niechętnie się podniosła i kiedy stanął przed kominkiem wyciągnął dłoń. Podała mu niechętnie różdżkę. Skierował ją na swoje gardło i po chwili mruknął.

- Pożałujesz tego, Granger. Pożałujesz.

- Byle nie dzisiaj- jestem wykończona.

- Ja ci dam wykończenie!- ryknął- Zrobiłaś ze mnie durnia!

- To trzeba było zamknąć drzwi od sypialni!

- Nie należało tam wchodzić!

- A jak niby miałam się z panem skontaktować?!

- Istnieją Patronusy, sowy, COKOLWIEK!

Pan Weasley zerknął na Billa i machnął ręką.

- Niech ktoś idzie ich zamknąć, bo albo pobudzą cały dom, albo zaraz zaczną fruwać zaklęcia.

W tym momencie Hermiona pisnęła: „to bolało!” a po chwili usłyszeli „z drogi, Granger!”. Zaciekawieni rzucili się do drzwi kuchni i znaleźli malowniczy obrazek- Hermiona wisiała w powietrzu i machała nogami starając się dosięgnąć twarzy Snape'a, a ten trzymał jej różdżkę, ale miał zaczerwienione oko.

- Następnym razem, Granger- wysyczał- Używaj czarów, nie siły. Dźgnięcie przeciwnika różdżką w oko niewiele da. Teraz to ja mam twoją różdżkę.

Dziewczyna obróciła się w powietrzu plecami do Snape'a, a Hagrid zaśmiał się tubalnie.

- Zachowujecie się jak pięcioletnie dzieci!

Snape syknął niecierpliwie i zawiesił Hermionę na żyrandolu.

- Przynajmniej nie kręcisz się pod nogami. Jutro o ósmej, tym razem punktualnie masz być w sali Eliksirów. A to- pomachał jej różdżką- zabieram z sobą. Hogwart!

Hermiona wisiała obrażona na żyrandolu, dopóki Hagrid jej stamtąd nie zdjął chichocząc.

- Aleście się pożarli, chichichi…

- Bardzo śmieszne- mruknęła- Mam go wybitnie dosyć!

- No to ciekawe, jak zamierzacie współpracować przez cały rok- zaśmiała się Ginny, ale kiedy otrzymała wymowne spojrzenie zamilkła. Remus pożegnał się i aportował się do swojego mieszkania. Hagrid po chwili również wyszedł, wciąż się śmiejąc. Hermiona wstawiła wodę na herbatę i oparła się o blat stołu ciężko wzdychając.

- Ktoś chce herbaty?

Fleur poszła na górę, obrażona na cały świat. Bill, Ginny, Malfoy i pan Weasley usiedli w kuchni. Wszyscy poprosili o herbatę, więc musiała wstawić drugi czajnik. Zaczęła masować sobie kark, który ją strasznie bolał. Zdjęła gumkę do włosów i rozczesała je palcami. Od razu lepiej. Nalała herbaty, do każdego kubka wlała po kropli testera i odetchnęła, jak za każdym razem. Przeniosła po dwa do stołu, a potem wzięła swój. Pierwszy odezwał się Malfoy.

- Masz tupet, Granger- uśmiechnął się wesoło- Zawsze w Slytherinie baliśmy się Snape'a, jak byłem mały też nie czułem się w jego towarzystwie komfortowo. W kręgach Śmierciożerców ponad nim jest jedynie sam Czarny Pan. A ty po prostu zwinęłaś mu różdżkę i zatkałaś go.

- Wyluzuj, Malfoy, bo to wcale nie było śmieszne. Musiałam to zrobić, żeby mnie wysłuchał i nie przedłużał wszystkiego niepotrzebnymi wrzaskami.

- A teraz sama nie masz różdżki- uśmiechnął się Bill. Cieszył się, że jest w jakiś sposób użyteczny. W tej chwili najbardziej przerażało go to, że będzie musiał stawić czoła swojej narzeczonej.

- Przez jedenaście lat dawałam sobie bez niej radę, to i teraz dam- parsknęła śmiechem- Powiem wam, że jednak w głębi duszy wciąż jestem mugolem. Jak ktoś mi mówi o bójce, to ja widzę bójkę na pięści. Kiedy przyłożył mi w głowę to chciałam oddać. No i pierwszym odruchem było uderzenie pięścią. Tylko zapomniałam, że trzymam w niej różdżkę.

Pan Weasley omal się nie udławił herbatą.

- Więc mugole biją się na pięści?

- Tak. Czasem używają jakichś… przedmiotów, ale zwykłe bójki są na pięści.

- Fascynujące.

- Co ciekawsze, jest kilka sportów, które opierają się na przemocy. Boks, karate, judo, zapasy, rugby… Całkiem sporo tego.

- Czy jak udacie się z Ginny do Brighton, to mogłabyś… no wiesz…

- Rozumiem- uśmiechnęła się, oparła głowę o rękę i zasnęła, zanim się zorientowała.

Rozdział 22

Ginny właśnie odpowiadała Malfoyowi na pytanie dotyczące Zjednoczonych z Puddlemore, gdy Hermiona uderzyła czołem w stół. Nie zareagowała i spała dalej. Bill zaśmiał się głośno i poczochrał jej przyjaciółkę po włosach.

- Biedactwo- mruknął- Nie dość, że musi znosić Snape'a, robić stado mikstur i bić się, to jednak wciąż znajduje czas, by o mnie pomyśleć.

- Jak dla mnie, to oni znajdują w tym pewną rozrywkę- uśmiechnął się pan Weasley- Mógłbym przysiąc, że Severus kilka razy prawie się uśmiechnął.

- A wie pan, że to samo zauważyłem?- Malfoy pokręcił głową z niedowierzaniem, tylko Ginny się skrzywiła.

- O czym wy gadacie? Hermiona jest tak wykończona, że zasnęła na miejscu, wcześniej rzuciła się na kogoś z łapami drugi raz w całym swoim życiu, potem zawisła na żyrandolu, a wy doszukujecie się w tym rozrywki?

Wszyscy wzruszyli ramionami, a Ginny pokręciła z niedowierzaniem głową. Mężczyźni. Bill wziął jej przyjaciółkę na ręce i zaniósł do pokoju. Omal nie zabił się na schodach bo dziewczyna wymamrotała: „śmierdzący nietoperz… silencio…”. Usiadł na stopniu i dosłownie wył z radości. Ginny przebrała przyjaciółkę i przykryła ją kołdrą.

- Aleś się wkopała, Hermiona…

Pogłaskała ją po głowie i cicho zamknęła drzwi. W drzwiach zderzyła się z Ronem.

- Jest już Hermiona?

- Jest, ale śpi.

- Miała do mnie przyjść!

- Ciiiszej… Nie mogła. Była zbyt zmęczona.

- Jeszcze kilka minut temu słyszałem, jak się darła na Snape'a.

- I zaraz po tym zasnęła. Idź spać, Ron. Jutro z nią porozmawiasz.

- Ja nie wiem! Czy ona w ogóle pamięta, że ma przyjaciół?!

W Ginny się zagotowało.

- Gdyby nie ci przyjaciele, to nie musiałaby znosić tego dupka i robić tylu mikstur, że po powrocie pada na nos! Wynoś się, bo cię przeklnę Upiorogackiem!

Jej brat skrzywił się, ale wrócił do swojego pokoju. Potarła oczy i zeszła do kuchni. Jej tata poszedł uspokajać mamę, a Bill Fleur. Malfoy siedział w kącie i patrzył nienawistnie na tatuaż na lewym przedramieniu. Gdy ją zauważył opuścił szatę i zrobił jej miejsce.

- Dlaczego nie śpisz?

- Nie mogę zasnąć. Czuję się… obcy.

- Daj spokój. Zostałeś przyjęty ze wszelkimi możliwymi honorami. Czego byś jeszcze chciał?

- Spokoju duszy. Ale to nigdy mi się nie uda, prawda?

- Zabiłeś?

Spojrzał na nią rozszerzonymi oczami.

- Nie. Nigdy! Ale… torturowałem. Mugoli, czarodziejów, nawet dzieci…

Zacisnął szczęki i złapał się za głowę.

- To jest chore, Weasley. Naprawdę. Czarny Pan ma równo poryte pod garnkiem.

- Ginny- uśmiechnęła się- Mam na imię Ginny. Jak będziesz w tym domu mówił do mnie  Weasley, to odpowie ci więcej niż jedna osoba. Co do stanu umysłowego Sam-Wiesz-Kogo to jestem od dawna uświadomiona, że jest nienormalny. Mniej więcej od drugiej klasy, kiedy omal nie umarłam przez niego. Czy też przez jego wyobrażenie.

- Wiesz co, Wea… Ginny? Najgorsze co może przytrafić się człowiekowi takiemu jak ja, to podziękowania. Torturowałem przyjaciół twoich rodziców, a oni mi dziękują za uratowanie Freda i Georga, których, jak mi się wydawało jeszcze kilka miesięcy temu, nienawidzę. Życzyłem wam wszystkim naprawdę źle. A kiedy przyszło co do czego wyszło na to, że jestem tchórzem. A wy mi jeszcze dziękujecie.

Objął kolano ramionami i kiedy dotarł do niej jego zapach ledwo powstrzymała ślimacze spojrzenie. Dopiero po chwili zaufała swojemu głosowi na tyle, żeby się odezwać.

- Jeśli zabijanie czyni cię odważnym, to cieszę się, że jesteś tchórzem. Że my wszyscy jesteśmy tchórzami. Muszę ci powiedzieć, że wpadając do moich braci, którzy na pewno by cię zaatakowali i ostrzeżenie ich… To naprawdę był bohaterski czyn. Moja mama w pierwszej wojnie straciła braci i połowę dalszej rodziny. Tata tak samo. Mimo to potrafią rozmawiać ze Snape'em. Potrafimy chować urazę, ale jeśli ktoś nam się przysłuży czymś, to w tym momencie wyrównuje swoje złe uczynki dobrymi i ma czystą kartę. Nie licz Rona, bo on jest wyjątkowo tępy. Masz u nas wszystkich, w mojej rodzinie, u moich przyjaciół, w Zakonie czystą kartę. Graj fair, a nie będziesz musiał iść z pochyloną głową. Rozumiesz co mam na myśli?

Skinął głową i nieśmiało się uśmiechnął.

- Dziękuję. Naprawdę dziękuję.

- Nie ma sprawy, Malfoy. Dobra, ja będę szła spać- wstała i przeciągnęła się- Pogadajmy jeszcze kiedyś na temat Quidditcha, co? Dobranoc.

Obróciła się i miała iść, gdy złapał ją za rękę. Spaliła raka i miała wrażenie, że cała się trzęsie, ale odwróciła głowę.

- Tak?

Błękitne oczy Malfoya wpatrywały się w nią intensywnie.

- Dziękuję, naprawdę. Poza tym… mam na imię Draco.

Rozdział 23

Harry nie spał dobrze tej nocy. Nie dość, że męczyły go koszmary, to w dodatku Ron przez całą noc kręcił się z boku na bok i narzekał na Hermionę. Wstał dość wcześnie i zszedł do kuchni. Zdziwił się widząc panią Weasley, Malfoya i Hermionę.

- Dzień dobry.

- Harry, kochaneczku, mamy dziś płatki i zupę mleczną. Draco, weź sobie jeszcze dokładkę. Hermiono, jak nie zjesz więcej, to znów wrócisz głodna, jak wilk.

W tym momencie przez drzwi weszli bliźniacy.

- Cześć, Harry. My już…

- …przyszliśmy dwie godziny temu.

Usiedli koło Malfoya i spokojnie jedli śniadanie. Blondyn lekko się spiął i zarumienił. Było mu głupio. Hermiona za to co chwila podsypiała.

- Lepiej się obudź Hermiono, bo widzieliśmy dziś Snape'a.

- Jest w wyjątkowo parszywym humorze. W sumie dawno…

- …nie widziałem go tak wkurzonego.

- Och, dzięki za pocieszenie- wymamrotała i nieco zbladła- Pani Weasley, czy mogłaby mi pani jakieś kanapki zapakować? Wzięłabym je z sobą. Mam dzisiaj z osiem kociołków do odbębnienia, a potem lekcja Oklumencji. Pamiętasz, Harry?

Chłopak wzdrygnął się i sięgnął po chochlę.

- Mogłabyś postarać się nie wkurzać go bardziej? Żeby potem nie wyżywał się na mnie i Ronie?

- Dzięki, Harry- syknęła i złapała kanapki- Jesteś bardzo uprzejmy. Dziękuję, pani Weasley.

Weszła do kominka i przeniosła się do Hogwartu. Malfoy patrzył na niego niepewnie.

- No co? Powiedziałem coś nie tak?

- Zabrzmiało to dość egoistycznie. Co nie zmienia faktu, że Granger lepiej by zrobiła, gdyby przestała podskakiwać. Snape potrafi być przykry.

Harry przełknął zupę wspominając słowa Rona: Że niby gdyby nie troszczyła się o nas, to nie siedziałaby z tym tłustowłosym dupkiem i nie robiłaby miksturek. Będzie ją musiał przeprosić.

Rozdział 24

Hermiona szła do sali Eliksirów z duszą na ramieniu i mocno bijącym sercem w gardle. Uchyliła drzwi i najpierw wsunęła głowę. Pusto. Odetchnęła i weszła do środka zamykając drzwi. Tym razem bez ociągania się podeszła do jego biurka i odnalazła ciekawiące ją dokumenty. Cholera, czy on musiał mieć takie ciężkie do odczytania pismo?! Przejrzała kilka pierwszych pergaminów- żaden nie był tym, którego mogła szukać. Otworzyła pierwszą szufladkę, ale tam były jedynie atramenty i różne zarekwirowane uczniom przedmioty. Dwie następne szuflady były zamknięte i to nie na zamek. Bez różdżki się nie obejdzie. Usiadła na swoim stole i zaczęła kiwać nogami. Mogła zjeść więcej na śniadanie- to może być jej ostatni posiłek na bardzo długi czas. W sumie powinna zjeść mniej- nie byłoby obawy, że zwymiotuje z nerwów. Kiedy drzwi się otworzyły omal nie zemdlała. Snape wszedł, zamknął za sobą drzwi i po raz pierwszy zabezpieczył je zaklęciem. Oparł się o biurko i wyciągnął z rękawa jej różdżkę. Bawił się nią, przesuwając pomiędzy palcami.

- I co ja mam z tobą zrobić, Granger?- zapytał ponuro- Od momentu gdy ukończyłem siódmą klasę nikt mnie tak nie poniżył.

- Nie zamierzałam…

- Silencio- mruknął i poczuła, że nie wydobywają się z niej żadne dźwięki- Zobaczysz jakie to miłe, kiedy chcesz coś powiedzieć, a nie możesz. Kontynuując. Od dwudziestu lat nikt mnie nie poniżył tak, jak ty wczoraj. Najpierw zakradłaś się do mojego gabinetu, następnie do mojego pokoju, gdzie ukradłaś mi różdżkę. Kazałaś mi się ubrać pomimo tego, że wchodząc do mojej sypialni powinnaś spodziewać się… różnych widoków. Uciszyłaś mnie, zalałaś potokiem elokwencji i przeklęłaś Petrificus Totalus na oczach Artura Weasleya. Potem nabijałaś się ze mnie w otoczeniu moich uczniów oraz prywatnych wrogów, jakim na pewno jest Remus Lupin. Zachowywałaś się jak… jak pani jakiegoś zwierzątka. Posyłałaś mnie różdżką tu i tam, zabierałaś głos i oddawałaś kiedy ci się podobało. Następnie, kiedy zasłużenie uderzyłem cię w ten pusty łeb rzuciłaś się na mnie z pięściami i w efekcie prawie wykłułaś mi oko różdżką- tam zaraz wykłuła. Uderzyła zdecydowanie bardziej w kość policzkową, niż oko- Gdybym za każde z tych przewinień miał odejmować pięćdziesiąt punktów, to Gryffindor wciąż byłby na minusie, gdy skończyłby się drugi semestr. Gdybym chciał obdarzyć Pottera, dwójkę Weasleyów, Longbottoma i Lovegood szlabanami za każde z tych przewinień, to Filch miałby ich dosyć, a oni nie zaliczyliby roku z braku wolnego czasu. Więc co mam z tobą zrobić, Granger?!- ostatnie zdanie zabrzmiało wyjątkowo nieprzyjemnie- Zastanawiałem się nad obdarowaniem cię dodatkowymi pracami, ale eliksiry i tak zajmą ci większość czasu, więc to nie ma sensu. Do Hogsmeade i tak się nie wybierzesz, bo jesteś na Liście. Nie mogę zabronić ci dostępu do biblioteki, bo to wywołałoby protest w gronie nauczycielskim. Nie wolno mi rzucać na ciebie żadnych zaklęć, bo to byłoby wbrew mojemu honorowi. Zastanawiałem się nad przeniesieniem cię do Slytherinu, ale decyzje Tiary Przydziału są niepodważalne. Potem pomyślałem o tym, że mógłbym nakazać ci spędzać z dwie, trzy godziny z najgorszym pracownikiem w szkole, ale potem doszedłem do wniosku, że i tak ze mną spędzasz wystarczająco dużo czasu- zaśmiała się bezgłośnie. Wiedział, że jest najgorszym pracownikiem?- Bardzo dowcipne, faktycznie. Problem w tym, Granger, że każda zemsta jaka przychodzi mi do głowy jest problemem albo dla mojego honoru, albo dla regulacji szkolnych. Nie mogę cię odwołać ze stanowiska Prefekt Naczelnej, bo i tak nią nie zostaniesz. Masz tutaj spędzać każde popołudnie, więc na inne obowiązki nie znajdziesz czasu. Odwołać Pottera i Weasleyów z drużyny Quidditcha nie mogę, bo nie jestem opiekunem ich domu, ani kapitanem drużyny. Mógłbym dawać im szlabany za każdym razem, gdy zbliża się mecz, ale Minerwa interweniowałaby u Dumbledora. Zakazać ci wizyt w Norze? Molly podniesie krzyk, że pewnie cię męczę- nie mogła uwierzyć. Jego naprawdę drażniło to, że nie może znaleźć na nią haka- Mógłbym cię wziąć na prywatną służącą, ale po całym dniu pracy będziesz musiała jeszcze odrobić zadania domowe i pouczyć się do owutemów. Na kochankę cię nie wezmę, bo jesteś za młoda- wzdrygnęła się i skrzywiła- Spokojnie, myśl o tobie ze mną również nie sprawia mi przyjemności. Chyba, że…

W jego oczach zapłonęło jakieś dziwne światło. Niezbyt podobały się jej dwa ostatnie zdania razem. Zwłaszcza to niedokończone. Kiedy zbliżył się do niej i podniósł jej głowę, płakała ze strachu. Na jego twarzy najpierw pojawił się szok, potem coś w rodzaju konsternacji, a na samym końcu coś, co wyglądało jak czułe rozbawienie.

- Ty idiotko- powiedział- Chyba nie sądziłaś, że zamierzam cokolwiek ci zrobić?

Jej łzy były najlepszą odpowiedzią. Bała się. Bała się strasznie. Próbowała go odepchnąć, ale stał w miejscu i wciąż mocno przytrzymywał jej brodę. Wpadła w panikę i zaczęła go kopać i odpychać. Nie mogła nawet krzyczeć „pomocy!”! Złapał ją mocno i przycisnął do siebie tak, by nie mogła się ruszać. Był dla niej za silny. Wyglądał na chuchro, ale w tych dłoniach nawykłych do ciężkiej pracy było zbyt wiele siły. Dopiero po jakimś czasie dotarło do niej, że coś mówi. I to tonem, którego nigdy u niego nie słyszała.

- No, już… Spokojnie. Spokojnie… Naprawdę nic ci nie zrobię. Już…

Gładził ją po głowie i uspokajał! Przestała się wyrywać i dopiero wtedy zrobił kilka kroków do tyłu. Zauważyła, że twarz ma ściągniętą, jakby coś go bolało.

- Nie chciałem, żeby tak to wyszło- mruknął- Chciałem się jedynie spytać, czy jesteś dziewicą.

Drgnęła, ale skinęła głową potakująco. Ronowi pozwoliła jedynie dotykać dłońmi piersi, ale nie działało to na nią, więc kazała mu się odczepić.

- Tylko o to chodziło. Twoją karą będzie krew. Wiesz dobrze, że krew dziewicy dodaje się do kilku mikstur- skinęła głową i tak jej ulżyło, że aż usiadła na ziemi. Po chwili milczenia wrócił do swojego zwykłego tonu- Granger, nie bądź śmieszna i wstań. Chyba nie sądziłaś, że zamierzam położyć na tobie dłonie?! Pfff, głupi bachor. Wstań i przestań się mazać!

Posłusznie się podniosła, ale nogi wciąż jej drżały. Podał jej jakąś chusteczkę i dopiero po chwili się uspokoiła.

- Panikara- mruknął- Myślałby kto, że godłem Gryffindoru jest lew, a nie kurczak. Jeśli skończyłaś już swoje fanaberie, to weź się za eliksir z tej książki- machnął różdżką i wielki tom klapnął na stolik, a strony same zaczęły się przewracać- Wszystko masz tam dokładnie opisane. Nie wiem czy słyszałaś o Eliksirze Rodwana?

Pokręciła głową.

- To dość skomplikowany eliksir, ale dla nas szalenie ważny. Potrafi człowieka nawet o krok od śmierci przywrócić do życia- na chwilę zamilknął, po czym dodał niechętnie- Tym właśnie uraczyła mnie Poppy kilka dni temu. Zużyła na mnie całą butelkę, chociaż zwykle wystarczy kilka kropel. Problemem tego eliksiru, mimo jego skuteczności, jest kwestia etyczna. Potrzebna jest niewinna krew. Dziewicy lub jednorożca. Na nieszczęście- dodał z przekąsem- o jednorożce łatwiej niż o dziewice.

Zachichotała, czy raczej, zachichotałaby gdyby mogła. Snape rzucił jej ponure spojrzenie.

- Nie ciesz się, to prawdziwa katastrofa. Krew do eliksirów jest cenna, ale, jak już mówiłem, ma obwarowania etyczne. Po pierwsze musi zostać oddana dobrowolnie i skaleczenie musi zadać sobie ofiara. Po drugie musi to być człowiek minimum pół roku przed pełnoletnością i jednorożec co najmniej trzylatek.

Zaczęła na migi coś pokazywać.

- O co ci chodzi?- lekko się zarumienił, gdy zrozumiał- Tak, chłopcy też mogą być dawcami. Jednak u nich trudniej jest ocenić, co jest… eh… pierwszym razem. Granger, musi cię to tak interesować?! Pożyczę ci książkę na ten temat, a pan Weasley na pewno ma kilka odpowiednich gazet- warknął- W każdym razie u dziewcząt łatwiej to stwierdzić. Ostatnia dawczyni tydzień temu straciła dziewictwo, przez co mam deficyt dziewic- mruknął, a jej się chciało śmiać. Wydawało się, że uważa za osobistą obrazę to, że ta dziewczyna straciła dziewictwo- Cholerna baba, nie umiała utrzymać hormonów na wodzy. Co za głupota! Teraz ty będziesz naszą dojną krową pod tym względem, więc trzymaj się z dala od chłopaków przez najbliższy czas.

Otworzyła usta z oburzenia i tupnęła nogą starając się przekazać, że to nie on będzie decydował o jej życiu seksualnym. Jednak trudno było mu to przekazać bez wykonywania obscenicznych gestów, w dodatku najwyraźniej bawiło go jej zakłopotanie.

- Nie mam pojęcia co mi zamierzasz przekazać, Granger, więc na chwilę uwolnię twój głos. Lepiej zważaj na słowa i, zaraz jak to było… Ach, spróbuj tylko podnieść głos.

Nabrała powietrza i zaczęła mówić powoli, chociaż rozsadzała ją wściekłość.

- Nie będzie pan decydował o moim życiu seksualnym. Mogę robić co mi się podoba z moim ciałem. Jeśli będę chciała nawet w tej chwili stracić dziewictwo, to to zrobię, bo mi się tak podoba!

Uśmiechnął się wyjątkowo paskudnie.

- Czy to propozycja, Granger? Wydaje mi się, że wyraźnie powiedziałem, że jesteś za młoda. Co do twojego życia… ech… seksualnego, którego zapewne nie posiadasz, to twoją KARĄ jest oddawanie krwi. Obliguje cię to do pozostania dziewicą.

- Ty…!!!

Nie zdążyła powiedzieć, bo zabrał jej głos. Był tak kołtuńsko z siebie zadowolony, że aż szlag ją trafiał! Kopnęła stolik, ale skończyło się to tylko bólem palca.

- Jeszcze się uszkodzisz. W każdym razie weź się za to. Na jeden kociołek przypada 220ml. Będziesz mocno osłabiona po tym, więc ja dokończę za ciebie. Pytania?

Przywrócił jej głos.

- A… ile będzie tych kociołków?

- Dwa.

Jęknęła.

- Jak często będę musiała oddawać krew?

- Raz na tydzień.

Zrobiło jej się słabo.

- Nie dziwię się, że ta dziewczyna straciła dziewictwo. Też nabrałam na to ochoty. To będzie za dużo!

- Poppy będzie ci podawała mikstury na przyrost krwi, więc nie padniesz. Wbrew temu co o mnie mówią uczniowie nie jestem wampirem.

- Ale na pewno jego bliskim krewnym- mruknęła i za to została pozbawiona głosu.

- Przez pierwsze dwie godziny nie będziesz potrzebowała ani różdżki, ani głosu. Bierz się do pracy!

Rozdział 25

Był to najtrudniejszy eliksir z jakim miała do czynienia. Tylu składników w tak niewielkich odstępach czasu nie widziała nigdzie indziej. Jednak przypomniała sobie, jak wyglądał Snape na spotkaniu Zakonu zanim wyszli z kuchni państwa Weasleyów. Była pewna, że umrze. Więc jeśli ten eliksir potrafił uratować człowieka tak bliskiego śmierci, to ona da z siebie wszystko. I to dosłownie. Skupiła się maksymalnie. Powoli dochodziła do perfekcji- jej kostki nie miały dysproporcji, a odmierzane proszki były co do mililitra dokładne. Większy problem miała z mieszaniem. Eliksir pryskał i dwa razy chlapnął jej na spodnie wypalając w nich dziury. Przypomniała sobie rozmowę z Ginny, że chyba będzie musiała latać w majtkach, ale wolała już mieć te dziury. W pewnym momencie nie wytrzymała. Podeszła do Snape'a i pociągnęła go za rękaw szaty.

- Czego?!

Wyciągnęła dłoń po różdżkę. Wskazała na kociołki, udawała, że miesza po czym wskazała na spodnie i znów wyciągnęła rękę.

- Nowa chochla? Utopiłaś wszystkie.

Tupnęła nogą i ponownie wyciągnęła rękę, a Snape najwidoczniej miał z tego świetny ubaw.

- Tak zachowują się pięciolatki. Poproś.

Zapowietrzyła się, ale miała coraz mniej czasu- musiała zaraz zamieszać. Odetchnęła kilka razy i znów pociągnęła go za rękaw.

- Słucham?- spytał jadowicie. Podniosła dłoń, zamrugała kilka razy rzęsami i uśmiechnęła się radośnie wyobrażając sobie, że stoi przed nią Ron, nie Snape- No, proszę. Jak chcesz to potrafisz.

Wyciągnął jej różdżkę z kieszeni w wielkich rękawach i podał jej. Przywróciła sobie głos.

- Pan się świetnie bawi moim zakłopotaniem, prawda?

- Jedna jedyna dobra strona dziewic- parsknął- Tak łatwo się czerwienią na byle głupotę.

Podbiegła do eliksiru, bo był to czas by go zamieszać. Od razu lepiej. Różdżka leżała w jej dłoni, jak ulał. Musiała przyznać, że bez niej czuła się bezbronna. Rzuciła kilka zaklęć, tylko jedno wymagało półgodzinnego skupienia i doszła do części najtrudniejszej.

- Panie profesorze… Krew.

- Już- mruknął i rzucił kilka zaklęć nad swoimi kociołkami. Na chwilę zniknął w magazynie, skąd wrócił z sierpem.

- Ja tą rękę mam sobie obciąć, czy co?!

- Nie, Granger- warknął- Jedynie naciąć nadgarstek. Ten sierp to robota goblinów. Wiecznie ostry. Mogę wziąć zwykły nóż, ale będzie bardziej bolało.

- Do czego przelewamy?

Przywołał dwie miarki, które miały równe 220ml zaznaczone kreską i było jeszcze nieco wyżej, ale tylko po to, by się krew nie wylewała. Snape podał jej sierp.

- Tnij, Granger.

- Jak? Nie chcę przy okazji odrąbać sobie ręki.

Westchnął ciężko.

- Czy ja naprawdę muszę sam wszystko robić?!- krzyknął i przyłożył sierp do jej nadgarstka- Pociągniesz nim trochę w dół. Nie za głęboko, nie za płytko.

Serce waliło jej jak oszalałe.

- Czekaj- powiedział w pewnym momencie.

- No, cholera! Akurat miałam ciąć i czułam się przygotowana!

- Jeszcze jedno słowo, Granger- wysyczał- a ponownie odbiorę ci głos. Zdejmij szatę. Nie chcesz chyba jej pobrudzić?

Sam też zdjął te swoje obszerne szaty i został w czarnych spodniach i białej, wysoko zapinanej koszuli. Zaczął podwijać rękawy. Hermiona miała pod szatą przepalone dżinsy i najzwyklejszy podkoszulek, ale z nerwów tak się spociła, że przylgnął jej do ciała i czuła się niemal naga. Okropne wrażenie.

- Tnij- mruknął. Pociągnęła i poczuła piekący ból. Z jej nadgarstka, do pojemników zaczęła kapać krew. Kilka kropel zmoczyło jej spodnie, koszulkę i twarz.

- Uspokój się Granger- warknął- Tak się spięłaś, że ci ciśnienie skoczyło i krew leje się za mocno.

- Łatwo powiedzieć. Niech pan sobie kroi rękę, a ja pana będę uspakajać, co?!

- Nie panikuj. Rozluźnij się. Już nie boli, prawda?

- Nie- powiedziała zdziwiona.

- Problem z pierwszym nacięciem jest taki, że człowiek boi się bólu- powiedział spokojnie, wciąż podwijając powoli rękawy- Jednak za drugim i trzecim razem przychodzi to całkiem łatwo. Po ósmym można nawet to polubić.

- Mówi pan z własnego doświadczenia?

Na chwilę przestał ruszać dłońmi.

- Tak. Z własnego. Teraz będziesz musiała znieść mój dotyk- przyłożył dłonie do jej prawej ręki i zaczął przesuwać palcami od barku do nadgarstka- Spędzam krew na dół. W pewnym momencie ciśnienie przestanie ją wypychać i będzie potrzebowała dodatkowych bodźców.

Kolejny powód, by przestać być dziewicą- pomyślała, gdy jego chłodne, lekko wilgotne palce dotknęły jej ramienia. Miała wrażenie, że ktoś jej jedzie rybą po ręce. Jednak chcąc, nie chcąc musiała przyznać, że miał wyjątkowo zgrabne ręce. Długie, szczupłe palce przechodziły w dużą, umięśnioną i nieco żylastą dłoń, która spotykała się z wąskim nadgarstkiem i ciągnęła się aż do barku równymi, mocnymi liniami. To były ręce i dłonie człowieka nawykłego do ciężkiej pracy- umięśnione, nieco żylaste, pewne i sprawne. Nawet kiedy uciskał jej rękę, to robił to w sposób delikatny, w odpowiednich miejscach. Pierwszy pojemnik był pełen i przeszli do drugiego.

- To będzie trudniejsze i pod koniec może boleć. Na pewno poczujesz się słaba. Kiedy tylko zacznie ci się kręcić w głowie oprzyj się o stół lub o mnie. Nie chcę, żebyś padła i zmarnowała resztę krwi.

- Jasne, panie profesorze- mruknęła. Po dwóch, czy trzech minutach zaczęło się jej kręcić w głowie, ale nie dała się ponieść słabości. Jednak jej nogi zaczęły drżeć, tak samo dłoń, którą wciąż uciskał. Lewą ręką podtrzymała się stołu, ale zaczęło jej na zmianę być ciepło i zimno, mdliło ją i miała wrażenie, że upada, gdy poczuła silną dłoń na lewym biodrze.

- Trzymam cię- Snape był cały spięty. Jedną ręką musiał utrzymać jej ciężar, a drugą wciąż przenosił jej krew do nadgarstka. Poczuła lekkie pieczenie dłoni, ale bardziej ją mdliło. Oparła głowę o jego ramię i całkowicie odpłynęła.

Rozdział 26

Gdy się obudziła miała wrażenie, że śni się jej koszmar. Widziała sufit pracowni Eliksirów, a nieco z lewej majaczył jej długi, zakrzywiony nos Snape'a.

- Umarłam i jestem w piekle?- wyjąkała słabo. Usłyszała złośliwy chichot.

- Chciałabyś, Granger. To jeszcze gorsza rzeczywistość.

- O nie… Miałam nadzieję, że pan mi się tylko śni.

- Zważając na twój stan pominę milczeniem ten komentarz- mruknął i poczuła, że dotyka jej nadgarstek.

- Co z eliksirem?

- Już zrobiony. Teraz musi tylko dojrzeć.

- To dobrze… Mogę usiąść?

- Jeszcze nie. Jesteś za słaba. Następnym razem postaram się nie stresować ciebie tak bardzo. Za szybko poleciała ci krew i miałem problem z uzdrowieniem twojego nadgarstka.

- Od kiedy zna się pan na uzdrawianiu?

- Od kiedy byłem uczniem. Magia pod każdym kątem mnie fascynowała. Jestem specjalistą w większości dziedzin, jakie wymienisz.

- Jest pan beznadziejny w Mugoloznastwie.

- Dlaczego?

- Bo Spider-Man i Superman byli popularni dwanaście, czy coś koło tego, lat temu.

- Zauważyłaś, moje komiksy? Wszędzie musisz wściubić ten swój kudłaty łeb, co?

- Jestem wszechstronna…- spróbowała zażartować- Co mi przypomina, że póki jest pan jeszcze w miłosiernym nastroju powinnam spytać, czy pożyczyłby pan mi kilka książek, które widziałam w tym zawalonym książkami pokoju?

- Przeciągasz strunę, Granger- warknął, ale spytał się- Jakie?

- Na przykład tą, którą wziął pan, gdy mówiłam o Remusie i tym całym pomyśle. Inną, która nazywa się Eliksiry przez wieki i stulecia. Nie wiem co za idiota to pisał, bo przecież wieki i stulecia to to samo. Później Eliksir eliksirowi nierówny, Co trzeszczy w kociołku?, Mocne i niebezpieczne eliksiry, Odtrutki i trucizny i kilka innych. Tylko te zapamiętałam.

- Rozważę to- parsknął- Ale będziesz musiała zachowywać się nienagannie. Skończyć z głupimi tekstami, ze zmuszaniem mnie do powtarzania się i wszystkim, za co obrywałaś negatywne punkty.

- A mogę chociaż trzy razy dziennie odpyskować, profesorze? Inaczej będzie nudno. Ja się będę dusić, że nie mogę odpowiedzieć, jak bym chciała, a pan się będzie dusić, bo nie będzie miał na kogo nawrzeszczeć. Całkiem zdrowy układ.

- Jak sobie chcesz- miała wrażenie, że głos Snape'a jest zduszony i jakby rozbawiony, ale po chwili znów straciła przytomność.

Rozdział 27

- Ron, mówię ci, że to nie jest dobry pomysł- Harry stał na korytarzu w lochach i sprawdzał zegarek. Przyjść wcześniej do Snape'a było tragedią. Spóźnić się było katastrofą, a Ron wyraźnie opóźniał.

- Chcę po prostu… Harry, obgadaj to ze mną jeszcze raz.

- Maglowaliśmy to osiem razy i za każdym razem powiem ci to samo. To jest zły pomysł. Nie możesz na nią tak naciskać. Wyobrażasz sobie, że ja coś takiego mówię Ginny?

Ron najeżył się i zacisnął pięści.

- A tylko spróbuj!!!

- No właśnie. Dobra, wchodźmy- zapukał i otworzył drzwi- Dobry wieczór, profesorzee-ee-ee…

Ron zajrzał do środka i zatrzymał się w drzwiach, po czym i jemu opadała szczęka.

- Co tu się stało?!

- Ciszej, Potter. Obudzisz Granger- warknął. Hermiona leżała na dwóch złożonych stolikach. Jej lewa ręka była cała okrwawiona, a na przedzie koszulki były zaschnięte krople krwi. Leżała lekko na boku i prawą ręką trzymała Snape'a za jego tłuste włosy. On siedział bez swoich powiewających szat, z podwiniętymi rękawami, a jego nogawka i biała dotąd koszula nabrały rdzawego koloru.

- Coś ty jej zrobił?!- Ron wpadł do środka, ale Snape zatrzymał go jednym ruchem różdżki.

- Usiądźcie, a najlepiej mi pomóżcie. Od trzech godzin próbuję wyplątać rękę panny Granger z moich włosów i mi nie wychodzi- burknął.

- Ona od trzech godzin jest nieprzytomna?!

- Śpi, Potter! Nie umiesz słuchać?!

Harry podszedł bliżej i nie zauważył żadnej rany, z której mogłoby lać się tyle krwi. Hermiona miała chyba jakiś skurcz, bo jej palce były ściśnięte tak mocno, że mimo, że próbował, nie mógł ich oderwać.

- Bardzo jest pan przywiązany do swoich włosów?- mruknął Harry.

- Raczej tak. Trudno, dzisiejsza lekcja odbędzie się na siedząco.

- Najpierw niech pan wytłumaczy co się tutaj stało! Skąd ta krew?!

- Z nadgarstka panny Granger- powiedział spokojnie ten wampir, jakby to była najzwyklejsza rzecz na świecie- Potrzebna była do mikstury, która jest dość istotna dla Zakonu. Jednak okazało się, że jej organizm jest nieco zbyt słaby na takie ekscesy. Pani Pomfrey uzupełniła jej ilość krwi w naczyniach, więc teraz po prostu odsypia zmęczenie organizmu upływem krwi. A to- wskazał na rękę Hermiony- stało się kiedy usiłowałem zebrać fiolki leżące koło jej stanowiska.

Harry próbował jeszcze raz oderwać palce Hermiony i przy okazji zauważył, że włosy Snape'a nie są wcale tłuste, tylko jakby… wilgotne. Nie były jednak na tyle śliskie, żeby dało się je wyrwać z uścisku.

- Na pana miejscu odciąłbym te włosy, bo jak będzie się chciała przewrócić na drugi bok, to pociągnie je za sobą.

- Dziękuję za twoją troskę, Potter- warknął Snape i Harry wiedział, że wyczerpali całą cierpliwość Mistrza Eliksirów- A teraz Oklumencja. Weasley, co to Legilimencja?

- Czytanie w myślach.

Snape parsknął.

- Och, oczywiście. Czytanie w myślach- powiedział z przekąsem- Bo umysł jest jak otwarta książka, co, Weasley? Legilimencja to złożona sztuka wchodzenia w czyjś umysł i wyłapywania każdej myśli, każdego wspomnienia. Siedzisz naprzeciwko mnie, a ja mógłbym w jednej chwili dowiedzieć się co jadłeś dziś na śniadanie i co jadłeś na śniadanie dwanaście lat temu. Wszystko- myśli, obrazy, uczucia, dźwięki, zapachy. Co tylko chcesz.

- Dla mnie to i tak brzmi, jak czytanie w myślach- mruknął Ron.

- Oczywiście, że tak. Jesteś skończonym kretynem, więc wiadomo, że umysł aż tak ograniczony nie może pojąć tej różnicy. Potter, czy ty już tę różnicę zauważyłeś?

- Nie, panie profesorze.

- Wspaniale, po prostu cudownie- zaczął narzekać- Mam przed sobą dwóch idiotów ignorantów i jedną idiotkę, która przeceniła swoje siły i nie jest w stanie wziąć udziału w lekcji. Cudownie.

Harry wciąż nie mógł patrzeć na jego zakrwawioną koszulę i rękę Hermiony w jego włosach. W pierwszym widoku było coś tak okropnego, że aż go mdliło, a w drugim było coś niewłaściwego. Skoro on to tak odczuwa, to Ron musi czuć to o wiele mocniej.

- Dobrze, na korzyść waszych mózgownic, co do których istnienia nie jestem pewien, przyjmijmy, że to jest czytanie w myślach. Oklumencja to dział nauki zajmujący się obroną umysłu przed Legilimencją. W jaki sposób można bronić umysł, Potter?

- Wyzbywając się emocji przed snem.

- Wyzbywając się emocji o każdej porze dnia. Powinieneś wyczuwać, kiedy ktoś wchodzi ci do głowy. Na zajęciach będę to robił otwarcie, ale na ulicy jakiś Śmierciożerca może wziąć co tylko chce z twojego umysłu i nawet się w tym nie połapiesz. Wyzbywasz się emocji chociaż przed snem?

- Nie umiem- mruknął Harry, wiedząc co zaraz nastąpi.

- Nie umiem. Wielki Harry Potter, Chłopiec Który Przeżył, czegoś nie umie? To ci nowość.

- Mógłby pan przejść do konkretów?- policzek Rona nerwowo drgał i końcówki jego uszu były czerwone.

- Nie, Weasley. Czerpię z tego spotkania tyle przyjemności, ile mogę. A wy macie słuchać bez względu na to czy was obrażam, czy pouczam. Oklumencja jest barierą, jaką wznosicie. Od tego, jaka będzie mocna, zależy wasz stopień uzależnienia od uczuć. Zaczniemy od ciebie Potter. Raz. Dwa. Trzy. Legilimens.

Był w pierwszej klasie i patrzył na swoich rodziców w lustrze Ain Eingarp. Był w czwartej klasie i pani Weasley przytulała go przed ostatnim zadaniem. Był w piątej klasie i całował się z Cho. Obserwował z zazdrością, jak Ginny rozmawia z Malfoyem. Patrzył z przerażeniem na bladą, jak duch Hermionę. Uśmiechał się do Cho, na spotkaniu Zakonu. Po chwili siedział oparty o Rona i ciężko oddychał.

- Potter, gdybym chciał wykorzystać te informacje przeciwko tobie, to wiedziałbym, że twoim słabym punktem są kobiety, które są wokół ciebie. Molly Weasley, Cho Chang, Ginny Weasley, Hermiona Granger. Twojej matki nie liczę, bo nie żyje. Pamiętaj- przestań odnosić się do tego uczuciowo. Panie Weasley- Ron spiął się i starał wyzbyć się uczuć- Raz. Dwa. Trzy. Legilimens.

Miał trzy lata i spadł z miotły łamiąc rękę. Miał lat dziesięć i patrzył, jak jego mama zajmowała się resztą jego rodzeństwa podczas świąt, a on siedzi sam w kącie. Miał lat czternaście i z zazdrością obserwował, jak Hermiona tańczy z Krumem. Siedział z Harrym w Norze i mówił: „kurczę, ona jest sztywna, jak sopel lodu!”. Obserwował jak Hermiona drze się do pustego kominka: „Stary, cholerny, durny, obleśny nietoperzu! Ażeby cię szlag trafił, ty dupku!!!”. Siedział z Harrym na podwórzu i mówił: „powiem jej, że jest wojna i możemy umrzeć nawet jutro i czy chce nie zaznać mężczyzny przed śmiercią”. Po chwili to Ron opierał się na Harrym, a Snape dosłownie kwiczał ze śmiechu. Obserwowali go ze zdziwieniem dopóki nie przestał.

- Weasley, wiedziałem, że jesteś durniem, ale ten tekst przebija wszystko inne- zachichotał- „Zaznać mężczyzny”… Ahahaha… Naczytałeś się za wiele książek. I to nie tych, które czytać powinieneś- otarł oczy- Dawno się tak nie ubawiłem.

- Bardzo śmieszne- mruknął Ron czerwony aż po czubek głowy- Jak się ma do czynienia z panną Niedotykalską, która wierzy jedynie w siłę rozumu, to trzeba podać jej rzeczowy argument.

Harry też prawie się spalił ze wstydu- tym razem za Rona. Nie miał przed kim się wywnętrzać, tylko przed Snape'em. Ten uśmiechnął się złośliwe i odpowiedział głosem ociekającym jadem.

- Są inne sposoby zaciągnięcia kobiety do łóżka, Weasley. Widocznie twoi bracia nie podzielili się z tobą tą wiedzą. Proponuję, żebyś spytał Billa. Przez ostatnie trzy lata jego nauki niemal co noc dostawał karne punkty i szlaban, z coraz to inną dziewczyną. Wracając do Oklumencji. Twój umysł było nieco trudniej spenetrować, niż Pottera. Przynajmniej próbowałeś ze mną walczyć. Dopiero kiedy wszedłem na temat Granger opuściłeś zasłonę. Gdybym chciał cię w jakiś sposób użyć, to spróbowałbym z dwóch stron. Z jednej zapewniłbym wyjątkowość. Masz wyraźny kompleks wobec swojego rodzeństwa. Z drugiej strony użyłbym Granger.

- Ja próbuję jakoś pozbyć się tych emocji, tylko jak to zrobić?

- Przede wszystkim nie myśleć na jeden temat za dużo- skrzywił się- Przypuszczam, że akurat z tym Granger będzie miała największy problem. Poza tym, kiedy wyczujesz czyjąś obecność w umyśle, to starasz się myśleć o rzeczach nieistotnych. Takich, które ktoś inny może obejrzeć. Nie wiem, lekcja Zaklęć czy coś w tym stylu. Podstawą jest przyzwyczaić umysł do automatycznego wznoszenia bariery. Potter. Raz. Dwa. Trzy. Legilimens.

Szedł Privet Drive i widział z daleka panią Figg. Stanley Shunpike uśmiechał się do niego z Błędnego Rycerza. Dudley rozsiadał się przed wielkim tortem, a Harry dostał jedynie truskawkę. Karmił truskawkami Ginny w kwietniu, a ona w pewien charakterystyczny sposób zlizywała sok. Ginny stawiała przed Malfoyem naleśniki z truskawkami, a ten oglądał się za nią. Ginny stała przed lustrem w łazience, a Harry ją podglądał. Snape szybko przerwał kontakt, po czym się skrzywił.

- Masz to po ojcu, to pewne- mruknął- Na początku szło ci lepiej. Specjalnie myślałeś o Arabelli, Stanie i tym grubym dzieciaku?

- Tak. Ale potem jakby… wszystko wymknęło się spod kontroli.

- Nieważne. Jest jakiś postęp. Weasley. Raz. Dwa. Trzy. Legilimens.

Trzymał misia, który zamienił się w pająka. Dzieci Aragoga goniły ich po Zakazanym Lesie. Obserwował Hermionę, jak podpalała szatę Snape'a na pierwszym meczu Quidditcha. Jego pierwszy obroniony gol. Spojrzenie Hermiony, gdy całował się z Lavender. Hermiona odtrącająca go: „mnie wcale nie jest przyjemnie, Ron! to jest obleśne”. Snape zerwał połączenie i westchnął.

- Ja rozumiem was obu. W tym wieku to normalne myśleć o dziewczynach, ale starajcie się myśleć o czymś innym. Wolę nie wiedzieć pewnych… sytuacji, które kompromitują was, albo wasze wybranki. Nie mam ochoty oglądać Weasley i Granger bez ubrania. Więc bądźcie tacy mili i SKUPCIE SIĘ!

Harry jednak poczuł, że Ron gapi się na niego i coraz mocniej zaciska pięści.

- Co on miał na myśli mówiąc o Ginny bez ubrania?! HARRY!

- Ja nic… Naprawdę!

- Milczeć!- ryknął Snape, a oni poczuli się, jakby ktoś zatkał im usta poduszką- Załatwicie to między sobą później! Obaj w tej chwili się wyciszcie i spróbujemy jeszcze raz.

W tym momencie Hermiona poruszyła się, rozluźniła palce, Snape szybko odskoczył i zaczął sobie masować tył głowy, a dziewczyna usiadła.

Rozdział 28

Spojrzała nieprzytomnie na Harry'ego, na Rona, na Snape'a i z powrotem na Rona i Harry'ego. Wzrok jej się lekko wyostrzył i powiedziała:

- O, cholera. Spóźniłam się?

- Mniej więcej, Granger- warknął- Dlaczego mi nie powiedziałaś, że nie zjadłaś porządnego śniadania?!

- Bo pan nie pytał. Nie sądziłam, że ma to znaczenie.

- No właśnie ma. Przez pięć godzin leżałaś sobie na tym stoliku, a pozostałe spędziłaś w skrzydle szpitalnym.

- Dziwne… Nic z tego nie pamiętam- zerknęła na Snape'a- Dlaczego wygląda pan jak po świniobiciu? Ja wiem, że miałam nie robić za pańską matkę, ale tego się nie dopierze.

- GRANGER! MILCZ!- ryknął po czym zaczął cedzić przez zęby- Gdybyś mnie nie trzymała kurczowo za włosy, to już dawno skończyłbym pracę!

- Ja pana nie łapałam!

- Potter, Weasley?

Harry spojrzał z miną winowajcy na przyjaciółkę, która w pokrwawionej koszulce i bladej twarzy wyglądała, jak wampir.

- Profesor ma rację. Złapałaś go za włosy i nie puszczałaś.

Stropiła się przez chwilę po czym zeszła z biurka i oparła się o nie.

- W takim razie przepraszam. A teraz, co mnie ominęło?

- Uprościliśmy Legilimencję do czytania w myślach na użytek Pottera i Weasleya. Poza tym jakoś im to idzie.

- Ale przecież Legilimencja nie ma nic wspólnego z czytaniem w myślach! To skomplikowany proces umysłowy!

- Wreszcie ktoś mówi sensownie- mruknął Snape, po czym kontynuował- Wiesz w jaki sposób wyciszyć emocje i co zrobić z niechcianymi wspomnieniami?

- Czytałam o tym. W praktyce, nie. Ale postaram się.

- Dobrze. Raz. Dwa. Trzy. Legilimens.

Miała cztery lata i pewnego dnia obudziła się na dachu swojego domu, który z komina puszczał bańki mydlane. Miała jedenaście lat i dostała list z Hogwartu, po czym popłakała się ze szczęścia. Razem z Harrym i Ronem stała we Wrzeszczącej Chacie i właśnie rozbroili Snape'a. W piątej klasie widziała, jak mózgi rozwijają swoje macki i oplatają Rona. Siedzieli w Norze, w jego pokoju i ślinił jej szyję oraz dotykał biustu, a ona miała cierpiętniczą minę. Patrzyła zafascynowana jak z jej nadgarstka płynie krew i kapie do pojemnika, a długie, blade palce przesuwają się po jej ręce. Po chwili znalazła się na podłodze, ciężko dysząc.

- Pierwsze dwa wspomnienia były kłamstwem, prawda?

- Tak.

- Całkiem dobra iluzja. Potem straciłaś kontrolę. Nie było miło wspominać Wrzeszczącą Chatę- skrzywił się i kontynuował- Co do piątego wspomnienia… Nie dziwię ci się, że miałaś taką minę.

- Bardzo śmieszne, profesorze- mruknęła.

- Profesorze?- przeciągnął słowo z lubością i kontynuował złośliwie- Z innych wspomnień słyszałem coś o starym, cholernym, durnym, obleśnym nietoperzu, który na dodatek jest dupkiem. Miło wiedzieć, jakie masz o mnie zdanie, Granger.

Naburmuszyła się i nie odpowiedziała. Harry prawie parsknął, bo Ron miał diablo winną minę.

- Potter. Raz. Dwa. Trzy. Legilimens.

Wypuszczał węża boa z klatki w ZOO. W Klubie Pojedynków wąż go posłuchał. Patrzył na wielkie cielsko bazyliszka wychodzące z pomnika w Komnacie Tajemnic. Na podłodze leżała prawie martwa Ginny. Ginny leżała na trawie z rozłożonymi ramionami i ciągnęła go na siebie. Malfoy podawał rękę Ginny i pomagał jej wstać.

- Prawie dobrze, Potter. Jeśli będziecie trenować w Norze przynajmniej raz dziennie, to powinniście dość szybko dojść do tego o co w tym chodzi. Weasley. Raz. Dwa. Trzy. Legilimens.

Mała Ginny patrzyła wielkimi oczami na jedenastoletniego Harry'ego. W wakacje przed drugą klasą uciekała na jego widok. W trzeciej klasie obserwowała go z daleka. W czwartej wiele razy zastanawiała się przy Hermionie, czy by nie poprosić Harry'ego. W piątej klasie wypłakiwała sobie oczy widząc Harry'ego z Cho. W szóstej sama się na niego rzucała, przy całym pokoju Gryffindoru, a Rona zalała wściekłość.

- Weasley- warknął- Nie wątpię, że twoja siostra jest obiektem fascynującym, ale miałeś mi pokazywać to, co chciałeś!

- Właśnie to zrobiłem- uśmiechnął się szeroko Ron.

- No to dobrze, ale następnym razem wybierz znacznie bardziej neutralny teren. Granger. Raz. Dwa. Trzy. Legilimens.

Jęcząca Marta płakała nad niewdzięczną Olivią Hornby. Dumbledore chwalący ich za to, co zrobili pod koniec pierwszej klasy i jej ponure spojrzenie. Snape-bogin w zielonej sukni i kapeluszu z wypchanym sępem. Snape mówiący: „Wodniki kappa żyją w Mongolii”. Snape oparty o swoje stanowisko i z emfazą mówiący: „Kocham Pottera!”. Snape siedzący na łożu, do pasa nagi, resztę skrywała kołdra. Podskoczyła i wzdrygnęła się.

- Obrzydlistwo- wyrwało jej się, po czym złapała się za usta. Jednak Mistrz Eliksirów nawet nie drgnął.

- To twoje wspomnienia, Granger nie moje.

- Nie wiem skąd to się wzięło. Chciałam pokazać panu najśmieszniejsze pańskie wpadki, ale nie wiem dlaczego to ostatnie wskoczyło mi do głowy.

- To się nazywa ciąg logiczny, Granger. Jęcząca Marta w pierwszej klasie, Dumbledore pod koniec pierwszej klasy, mój… bogin w zielonej sukni- skrzywił się- Następnie chyba moja jedyna wpadka merytoryczna z wodnikami kappa. Kilka dni wcześniej moje… dość dowcipne hasło- rzucił spojrzenie na Harry'ego, który doszedł do wniosku, że nie chce wiedzieć- Następne zdarzenie wyskoczyło samo z siebie. Jednak w miarę dałaś sobie radę. Tylko komentarz był zbędny, za co odejmuję ci pięć punktów. Na dziś jesteście już wolni. Codziennie macie rzucać na siebie Legilimens bez uprzedzenia. Nie wolno wam więcej, jak sześciu wspomnień ujrzeć.

- Dlaczego, panie profesorze?

- Dlatego, Weasley, że twój durny łeb więcej nie zniesie. Zabrniesz za głęboko w czyjś umysł i możesz tej osobie zrobić krzywdę. Nieodwracalną, Weasley. Nieodwracalną krzywdę. Widzę was za tydzień o tej samej porze. Macie poczynić jakieś postępy. Granger, jutro bądź z samego rana. Gdzieś koło szóstej.

- Ach, ja zapomniałam panu powiedzieć, że mnie nie będzie- pod wpływem jego spojrzenia nieco się zgarbiła- Moje ostatnie spodnie zostały dziś zniszczone. Wraz z Ginny ruszamy do Brighton na zakupy. Nie mogę się pojawić w żadnym miejscu w świecie czarodziejów, więc mugolskie ubrania, będą musiały mi wystarczyć. Jeśli jednak to problem, to przełożę wyjazd na środę.

- Nie, nie trzeba- warknął- Dam sobie radę. W takim razie pojutrze o szóstej rano. Jesteś wolna.

- Do widzenia.

Rozdział 29

Zamknęła drzwi i odetchnęła. Dzień się skończył i było znacznie spokojniej, niż sądziła. Harry i Ron czekali na nią przy wyjściu.

- Muszę jeszcze na chwilę pójść do Dumbledora. Wracajcie beze mnie.

- Dasz radę? Dość blado wyglądasz- Ron spojrzał na nią zaniepokojony.

- Nie jestem taka krucha, jak się wydaje- mruknęła i poszła w kierunku gabinetu. Okazało się, że jednak przeceniła swoje siły. Usiadła na schodach i oddychała głęboko. Albo to problemy z kondycją, albo osłabienie organizmu. Powoli się podniosła i ruszyła przed siebie. Po ponad dwudziestu minutach stanęła przed posągami broniącymi wejścia do gabinetu dyrektora, cała spocona, zgrzana i osłabiona.

- Dyrektorze, z tej strony Hermiona- powiedziała w kierunku jednego z gargulców. Po chwili siedziała w wygodnym fotelu i piła herbatę- Przepraszam, że bez pytania usiadłam.

- Nie przejmuj się. Byłaś tak zielona, że bałem się, że będę musiał wołać Poppy. Widocznie upust krwi, to za dużo jak na twój obecny stan.

- Dam radę. Tylko lekcje Oklumencji mnie dodatkowo wymęczyły. Współczuję tej dziewczynie, która była przede mną- odetchnęła i zdziwiła się, gdy Dumbledore wpadł w niekontrolowany chichot- Powiedziałam coś nie tak?

- Severus powiedział ci, że przed tobą była jakaś dziewczyna, która oddawała krew?

- Tak. Że wzięły górę hormony i tego typu rzeczy… W każdym razie, że nie jest już dziewicą.

Dumbledore wybuchnął głośnym śmiechem i dopiero po chwili się uspokoił.

- Przepraszam, że tak zareagowałem, ale to dość dowcipna sprawa. Widzisz tą kobietą przed tobą był właśnie profesor Snape- zachichotał na widok jej miny- Coś się stało?

- Eee… Ja się pytałam dzisiaj, czy mężczyzna nie może być dawcą, to odpowiedział, że są problemy z decyzją co się określa jako pierwszy raz. Więc jak to właściwie wygląda?

- Mogę powiedzieć tylko tyle, że po trzydziestu siedmiu latach życia profesor Snape po raz pierwszy sobie pofolgował i to nie pod wpływem hormonów, a procentów- parsknął- Jak sądzę, jest sobą głęboko zgorszony i wściekły. Taka mieszanka zwykle odbija się na uczniach.

- Nie, nie było źle. A przynajmniej z tego, co ja pamiętam… Bo dość długo byłam nieprzytomna. Można nawet powiedzieć, że był wyjątkowo… uprzejmy. Przez chwilę zastanawiałam się, czy nie jest przypadkiem chory- miała na myśli moment, w którym na chwilę się obudziła. Nie tylko odpowiadał na jej pytania, ale też pożartował- Zawsze był taki trudny?

Dumbledore pogładził się po brodzie.

- Zawsze był ambitny i pracowity. Trudny charakter doszedł mu dopiero po czasie. Gdy przechodził na naszą stronę był wciąż tym samym spokojnym i cichym chłopcem. Potem jednak… powiedzmy, że stało się coś, co złamało mu serce i wtedy, jak zawsze mówi Minerwa, pogrążył się we własnej żółci. Nie ma na świecie nikogo, kto nienawidziłby Severusa Snape'a tak mocno, jak on sam siebie.

- Co nie zmienia faktu, że nie powinien wyżywać się na innych. Niech się pójdzie zakopie w jakimś głębokim lesie i tam prowadzi pokutnicze życie, a nie truje innym- parsknęła na myśl o tym, jaki fajny lapsus językowy jej wyszedł.

- Nie żal ci go?- Dumbledore spojrzał na nią uważnie. Przez chwilę się zastanawiała.

- Nie. Nie z powodu jego przeszłości czy też charakteru. Każdy popełnia jakiś błąd w swoim życiu. Mniejszy lub większy. Ja może trochę dziwnie podchodzę do tego typu spraw, ale rodzice zawsze mnie uczyli, że każdemu, kto żałuje, należy dać drugą szansę. Przeszłość jest zapominana i wszystko zaczyna się od nowa. Profesor Snape ma najpaskudniejszy, najbardziej wybuchowy charakter z jakim kiedykolwiek się zetknęłam i z jednej strony mógłby się zmienić, ale z drugiej, jak zaczyna być miły, to mam wrażenie, że coś kręci. Jeden jedyny raz go żałowałam. Kiedy wniósł go pan razem z Hagridem prawie umierającego.

- Dlaczego akurat wtedy?- Dumbledore wydawał się być zaintrygowany.

- Tylko niech pan się ze mnie nie śmieje… Pomyślałam sobie, że to tak głupio umierać i być nienawidzonym przez wszystkich, za których się umarło. Co nie zmienia faktu, że z takim podejściem do ludzi jego przypadek jest beznadziejny. Przynajmniej osiem razy dziennie mam ochotę wsadzić mu ten durny łeb do kociołka- wymamrotała, po czym zdała sobie sprawę z tego przed kim siedzi. Wyprostowała się i zbladła- Ja…  Nie to miałam na myśli. To znaczy to, ale raczej chodziło mi o to, że…

- Zrozumiałem, Hermiono- uśmiechnął się ciepło- Słyszałem również od Remusa wyjątkowo ciekawą opowieść o tym, jak dyrygowałaś Severusem- zachichotał- I bardzo żałuję, że tego nie widziałem.

- Nie było w tym nic ciekawego- mruknęła- Trzeba było go jakoś zatkać, bo inaczej do świtu byśmy tam siedzieli, zanim wykrzyczałby swoje pretensje. Czy naprawdę nie ma żadnego innego przydziału? Nie ma nikogo, kto mógłby mnie zastąpić?

- Hermiono… Powiedziałem ci, że jest wiele spraw, które bym tobie powierzył, ale eliksir na efekty klątwy Cruciatus jest priorytetem. Poza tym sama zobaczyłaś ile pracy trzeba włożyć w robienie mikstur dla Zakonu. Severus nie da sobie sam rady zwłaszcza teraz, gdy nie może robić Eliksiru Rodwana bez… dawcy. Obawiam się, że będzie musiał robić jeszcze więcej mikstur dla Zakonu, bo to, co robicie szybko się kończy. Mógłbym mu przydzielić do pomocy młodego Malfoya, albo Horacego, ale pierwszy z nich ma… inne zadanie, a drugi nie chce współpracować z Severusem.

- Nie dziwię mu się- wymamrotała- Trudno, jakoś to zniosę. Koło południa wybieram się z Ginny do Brighton. Ten pana znajomy będzie obecny w domu?

- Tak. Hal praktycznie nie wychodzi z domu. Boi się. Chcę mu zaproponować posadę nauczyciela Obrony przed Czarną Magią. W swoim liście zawarłem obietnicę bezpieczeństwa.

- Sam pan nie może z nim porozmawiać?

- Mógłbym, ale… Nie bez powodu wysyłam ciebie i Ginewrę- uśmiechnął się wesoło- Hal ma słabość do ładnych dziewcząt- zaśmiał się cicho- Poza tym przez większą część swojego życia skrycie podkochiwał się w Molly, a młoda panna Weasley bardzo ją przypomina.

- W takim razie nie ma problemu- uśmiechnęła się słabo- Mamy po prostu stać i ładnie wyglądać?

- Coś w tym rodzaju. Przepraszam, że w ten sposób was wykorzystuję.

- Jest to znacznie przyjemniejsze zadanie, niż to, które mam- usiadła i spojrzała niepewnie- Martwi mnie tylko jedna sprawa.

- Słucham?

- Kiedy nadejdzie rok szkolny nie wiem czy uda mi się połączyć naukę, odrabianie zadań domowych i wykonywanie eliksirów. Po każdym dniu warzenia jestem tak zmęczona, że zasypiam na siedząco. Czy… czy mogłabym tak jak w trzeciej klasie mieć Zmieniacz Czasu?

- Niestety. Nie mamy ani jednego, a nie mam możliwości pójścia do Ministerstwa. Jeśli jednak okaże się, że to wszystko jest zbyt dużym obciążeniem, to wtedy pomyślimy nad rozwiązaniem, dobrze?

- Dziękuję. Po prostu… lubię się uczyć i nie chciałabym niczego stracić. Wiem, że Zakon jest najważniejszy, ale i tak się nieco martwię.

- Coś się wymyśli. Masz tutaj list do Hala, czy też przyszłego profesora Friedricha- podał jej pergamin z wypisanym na wierzchu adresem- Znajdźcie tą ulicę i pukając do drzwi powiedzcie, że przyszłyście na herbatkę ziołową. Powinien otworzyć.

- Skoro on tam mieszka, to czy nie będzie tam Śmierciożerców?

- Nie wiedzą, gdzie mieszka- uśmiechnął się pocieszająco- Miejsce zamieszkania Hala jest objęte całkowitą tajemnicą.

- Dlaczego jest taki ważny?

- Wie równie wiele o czarnej magii co ja, Szalonooki, Horacy i Severus. Jest specjalistą od zaklęć obronnych. Voldemort chce go zabić, nie przeciągnąć na swoją stronę. Jeśli zgodzi się na nauczanie, a jestem tego pewien, to zyskacie jednego z najlepszych nauczycieli, który w dodatku ma podejście do uczniów.

- W końcu przydałby się ktoś normalny na tym stanowisku- westchnęła.

- Nie miałem szczęścia do wybranych nauczycieli.

- Szaleniec z Voldemortem z tyłu głowy, laluś z jednym dobrym zaklęciem zapominania, wilkołak, Śmierciożerca przebrany za Aurora, ambitna pracownica Ministerstwa i chodząca bomba zegarowa. Czy profesor Friedrich zalicza się do którejś grupy?

Dumbledore śmiał się przy każdym podsumowaniu.

- Przynajmniej nie było nudno. Nie, Friedrich nie zalicza się do żadnej grupy. Sama będziesz mogła go ocenić i podzielić się ze mną spostrzeżeniami. Lepiej już idź i połóż się spać. Może poprosić kogoś, żeby cię odprowadził?

- Nie, dziękuję. Dam sobie radę- wstała i uśmiechnęła się- Do widzenia, profesorze.

- Do widzenia, Hermiono- kiedy już była przy drzwiach dodał- Dziękuję za to, co robisz.

- Jak skończy się ta cała wojna i nie dostanę medalu za wytrzymywanie z profesorem Snape'em, to złożę zażalenie- zażartowała, a dyrektor parsknął.

- Obiecuję, że dostaniesz. Ale dziękuję ci też za to, że go nie skreśliłaś i za to, że dzięki czyjejś obecności przez większość czasu nie dziczeje jeszcze bardziej, a nawet powoli się otwiera na ludzi.

- Nie sądzę. Profesor Snape jest przypadkiem beznadziejnym, jak już mówiłam.

Jedynie się uśmiechnął i pomachał na pożegnanie. Wyszła z gabinetu dyrektora i schowała pergamin do kieszeni. Powoli ruszyła w kierunku gabinetu pani Hooch. Oby ten cały profesor Friedrich okazał się kimś naprawdę dobrym. Niby Lupin i Snape znali się na czarnej magii, ale pierwszy zajął się raczej magicznymi stworzeniami, a drugi uczył doceniać czarną magię, jakby to było do czegokolwiek potrzebne. Pani Hooch uśmiechnęła się.

- Wyglądasz na wycieńczoną. Może posiedzisz ze mną troszkę?

Rozdział 30

- W sumie dla odmiany nie muszę się nigdzie spieszyć.

- Wspaniale! Usiądź, usiądź. Herbaty?

- Nie, dziękuję. Dopiero co piłam u profesora Dumbledora.

- Bardzo się cieszę, że znalazłaś trochę czasu. Każdy tu wpada jak po ogień, a ja muszę siedzieć i pilnować kominka- uśmiechnęła się energicznie- Troszkę się nudzę, zwłaszcza, że ostatnimi dniami pogoda jest tak piękna, że aż się chce polatać na miotle, nie uważasz?

- Prawdę mówiąc od kilku dni nie mam bladego pojęcia o tym, jaka jest pogoda. Ale nie lubię latać na miotle- skrzywiła się.

- Och, tak, pamiętam. Na pierwszej lekcji latania twoja miotła nie chciała oderwać się od ziemi. Ale później dawałaś sobie przecież radę.

- Owszem, ale i tak tego nie lubię. Zdecydowanie wolę poruszać się po ziemi, ale jeśli już muszę latać, to wolę hipogryfy i testrale.

- Och, nie… One tak strasznie trzęsą, a miotła leci spokojnie i tam gdzie ty chcesz.

- Nie umiem znaleźć przyjemności w siedzeniu na kawałku kija. Wszystko mnie od tego boli.

- Nie lubisz też Quidditcha, co?

- Niezbyt- parsknęła śmiechem- Moi przyjaciele całymi dniami potrafią o tym rozmawiać, ale mnie to nie interesuje.

- Może nie rozumiesz zasad i dlatego nie możesz się rozkoszować grą? Mogę ci wytłumaczyć, jeśli chcesz.

- Pani profesor, znam zasady, widziałam wszystkie mecze, jakie się dotąd odbyły w Hogwarcie i raz nawet byłam na Mistrzostwach Świata. Miałam dużo okazji, by się przekonać, że ta gra mnie nie ciekawi.

- Co w takim razie cię ciekawi? Mnie zawsze fascynowała miotła i ten pęd, który się czuje będąc w powietrzu. Poza tym lubiłam Zaklęcia, wtedy uczył jeszcze Albus i naprawdę potrafił zainteresować uczniów.

- Ciekawi mnie wiele rzeczy i żałuję, że nie mam tyle czasu, żeby się nimi zająć. Jeśli jednak miałabym wybrać swoje ulubione to byłyby to Zaklęcia, Transmutacja, Numerologia, Obrona przed Czarną magią i Eliksiry. Chociaż te ostatnie ze względu na sam przedmiot, nie prowadzącego.

- Mnie uczył Horacy i szkoda, że nie byłam w tym dobra, bo jego ulubieni uczniowie mieli zawsze przywileje na zajęciach. Więc współczuję wam, bo krzyki Severusa nieraz słychać aż na Wieży Astronomicznej. Skąd u ciebie wzięła się taka wszechstronność?

- Nie wiem. Czasem…- uśmiechnęła się niepewnie- Czasami chcę udowodnić sama sobie, że jednak należę do tego świata. Że jestem czarownicą bez względu na to, kim są moi rodzice.

- I dobre oceny ci w tym pomagają?

- Trochę tak, ale raczej chodzi mi o wiedzę. Kiedy mam uczucie, że wszystko wiem to tak, jakby nikt nie mógł mnie złapać na tym, że nie jestem stąd.

- Wstydzisz się swojego pochodzenia?

- Skąd!- zaśmiała się- Jestem dumna ze swoich rodziców! Po prostu lubię czuć się na miejscu.

- Wiem, że kiedyś pan Malfoy nazwał cię szlamą. Nie uraziło cię to?- pani Hooch patrzyła na nią zdezorientowana.

- Nie. Nie wiedziałam co to słowo oznacza. Jednak później… Niech sobie mnie nazywa, jak chce. Jestem dumna z tego, kim jestem i jeśli nawet oznacza to posiadanie szlamowatej krwi, to jestem z tego dumna. W skrócie można powiedzieć, że jestem dumna z tego, że jestem szlamą.

- Podoba mi się twoja postawa- pani Hooch uśmiechnęła się ciepło- Ja jestem pół na pół. Moja mama trochę się zdziwiła, kiedy poznała mojego tatę. Kiedyś w nocy wyszła na balkon i zauważyła, że syn sąsiadów, którego nie widywała od kilku lat, lata na miotle po niebie. Powiedziała, że to tak jakby sam Piotruś Pan podleciał jej pod okna. Zakochała się na początku w jego magii, dopiero później w nim samym. Tata często śmieje się, że był zazdrosny o cały ten magiczny świat, którym zachwycała się mama, bo nie widziała w nim jego samego.

Pośmiały się trochę i kiedy Hermiona zaczęła ziewać pani Hooch dosłownie wygoniła ją.

- Molly mnie zabije, jeśli pozwolę ci tutaj zasnąć. Znajdź dla mnie jeszcze trochę czasu.

- Postaram się. Do widzenia, pani profesor.

W Norze było cicho. Zdjęła szatę i odsapnęła. Pani Weasley weszła do kuchni i na jej widok zbladła.

- Hermiono! Co ci się stało?!

- Nic takiego. Wypadek przy pracy. Czy Ginny już śpi?

- Nie, nie. Czeka na ciebie. Koło której jutro się wybieracie? Jadłaś coś? Pewnie nie.

- Nie jadłam, ale nie jestem głodna. Aportujemy się koło południa.

- Nie bądź śmieszna. Zjedz coś- uśmiechowi pani Weasley nie można się było oprzeć- Harry i Ron wrócili prawie godzinę temu. Co się z tobą działo?

- Musiałam iść do Dumbledora, a potem pani Hooch mnie przytrzymała. Dziękuję- westchnęła, gdy przed nią pojawiły się naleśniki. Nim się obejrzała zdążyła zjeść pięć. Pani Weasley wesoło pogwizdywała i przystrajała mimbulus mimbletonię.

- Jak idą przygotowania do ślubu?

- Wspaniale! Nie mogę się doczekać. Martwię się tylko, jak rodzice Fleur zareagują na nas… Mają przybyć dziewiątego sierpnia.

- Będzie dobrze, pani Weasley. Was nie można nie pokochać- uśmiechnęła się szeroko do pulchnej kobiety- Jest pani dla mnie, jak druga matka. A pani dzieci są jak moje własne rodzeństwo.

- Cieszę się, moja droga. Szkoda, że nie możesz naprawdę zostać moją córką- westchnęła patrząc na nią wymownie.

- Nie wyszło nam. To wszystko.

- Ale mam więcej niż jednego syna- zaśmiała się wesoło pani Weasley- Ale dla wszystkich jesteś za mądra. Jak idzie praca nad tym eliksirem dla Billa? Artur mi wszystko wczoraj opowiedział. Jestem taka szczęśliwa, że można coś wymyślić.

- Pojutrze powinniśmy skończyć. Dziś rzuciliśmy kilka zaklęć na gabinet Snape'a, żeby tam wywołać sztuczną pełnię. Remus musi być zmieniony. Co mi przypomina, że mam dla niego dwa słoiki Wywaru Tojadowego- wyjęła z kieszeni pomniejszone słoiki i przywróciła im ich wielkość- Niech wypije jeden jutro i jeden pojutrze. Będzie musiał zmienić się tylko na kilka minut, żebym mogła ciachnąć mu nieco futra i jeden pazur. Dwie dawki Wywaru powinny go na te kilka minut zachować przy świadomości.

- Remus jest pewien, że da radę- przytuliła mocno Hermionę- Dziękuję ci, dziękuję. Tak się cieszę, że znalazłaś lekarstwo.

Hermiona miała wrażenie, że naleśniki zmieniają się w ciernie w gardle.

- Pani Weasley… Mimo moich zapewnień, że zrobię wszystko, żeby Bill nie umarł to… to może stać się tak, jak mówi Snape. Umrze od następstw.

Starsza kobieta zesztywniała, ale po chwili znów się uśmiechała.

- Wierzę w was. I ty i Severus macie talent i dużo rozumu. Razem na pewno coś wymyślicie i będziecie przygotowani na każdą ewentualność.

Nie czuła się dobrze z taką wiarą.

- Będę już szła spać. Dobranoc.

Weszła na schody i dopiero tam odetchnęła. A jeśli coś stanie się Billowi? Jeśli… jeśli naprawdę umrze? I jeśli będzie to jej wina? Nie byłaby w stanie pokazać się potem żadnemu Weasleyowi. Co przypomniało jej, że Ron wczoraj chciał z nią porozmawiać. Zapukała do drzwi chłopaków i weszła. Harry uśmiechnął się.

- Powinnaś wyprać koszulkę. Wyglądasz, jakbyś wróciła z rzeźni.

- Jak się domyślacie warzenie eliksirów ze Snape'em niewiele różni się od rzeźni. Ron, chciałeś o czymś porozmawiać. Słucham.

Chłopak zaczerwienił się po czubki uszu i spojrzał na Harry'ego. Ten podniósł się i wyszedł.

- Więc… eee… może usiądziesz?

- Chętnie- usiadła na jedynym wolnym krześle. Wiedziała mniej więcej o czym będzie chciał rozmawiać i wcale jej się to nie podobało.

- Widzisz… Chciałbym, byśmy jeszcze raz zaczęli- uśmiechnął się niepewnie, podszedł do niej, przykucnął i wziął ją za ręce- Lodowate. Powinnaś się ogrzać. Chodzi mi o to… naprawdę cię kocham, Hermiono. Wiem, że to nie jest dokładnie to, co byś chciała, ale potrafię zapewnić ci szczęście.

- Ron, wierzę w to. Jednak nie widzę nas razem. Zbytnio się różnimy, nie na tyle, żebyśmy nie mogli być przyjaciółmi, ale zbyt wiele nas dzieli.

- Mogę się poduczyć, czytać to co ty i potem dyskutować o tym. Nie jestem najmądrzejszy, ale postaram się. Jeśli nie będziesz chciała rozmawiać o Quidditchu, to nawet słowem o nim nie pisnę. Daj mi jeszcze jedną szansę.

Przyjrzała mu się uważnie. Znali się od prawie siedmiu lat i był jej najlepszym przyjacielem. Jednak nie wierzyła, że ją kocha. Oglądał się za innymi- za Lavender, za Hanną, a nawet za Luną. Nie interesował go poważny związek i trudno było tego od niego wymagać. Patrzył na nią z pełnymi prośby oczami i czuła się wyjątkowo głupio. Nigdy nie umiała odmawiać.

- Możemy… Ale powoli- powiedziała, gdy spróbował ją pocałować- Powoli, Ron. Może ostatnim razem zbytnio się pospieszyliśmy. I jeszcze jedno… Nie informujmy o tym nikogo.

- Dlaczego?

Był oburzony. Tak łatwo się denerwował i był wyjątkowo przeczulony na niektórych punktach.

- Nie chcę twojej matce narobić nadziei. Poza tym jeśli drugi raz nam nie wyjdzie, to twoi bracia do końca życia nie przestaną ci tego wypominać.

- Też prawda, potrafią być upierdliwi. Ale Harry musi wiedzieć.

- Tak samo Ginny, ale nikt więcej.

- Wspaniale. W takim razie… Dobranoc- pocałował ją szarmancko w rękę i otworzył drzwi. Nigdy by się tego po nim nie spodziewała, więc miło ją to zaskoczyło.

- Dziękuję, Ron. Dobranoc.

Wpadła do pokoju i wściekła na siebie zaczęła zrzucać z siebie ubrania. Szata, koszulka i sięgała do zapięcia stanika, gdy usłyszała:

- Wyjątkowo miły widok.

Obróciła się zszokowana i zauważyła, że na łóżku Ginny siedzi Malfoy. Zarzuciła na siebie szybko szatę i warknęła:

- Co ty tutaj robisz?! I dlaczego nie powiedziałeś mi na wstępie, że tu jesteś?!

- Wyglądałaś tak, jakbyś zamierzała kogoś zabić, więc wolałem się nie udzielać. Nie sądziłem, że zrobisz striptiz. A siedzę tutaj, bo Ginny poszła po album Zjednoczonych z Puddlemore, który jest w pokoju Charliego.

- Wspaniale, ale proszę cię, idź stąd. Zamierzam się położyć spać i nie mam ochoty na kłótnie.

- Zauważyłem. Dobranoc.

I już go nie było. Zamrugała kilka razy, bo nie przywykła do tego, że Malfoy robi o co się go prosi.

Rozdział 31

Obudziła się nagle, jakby coś ją zaalarmowało. Usiadła i spojrzała na zegarek. Siódma rano. Podniosła wzrok i wrzasnęła. Tuż przed nią siedział Harry. Zatkał jej usta i spojrzał niepewnie na Ginny, która mruknęła i obróciła się twarzą do ściany.

- Harry- syknęła- Co ty tutaj robisz?!

- Musiałem z tobą porozmawiać, a tylko teraz masz czas. Możesz pojawić się na podwórku?

Skinęła głową i ubrała się, gdy tylko zniknął. Pożyczyła jedną z koszulek Ginny i westchnęła widząc, że w biuście są na nią za luźne, a w pasie zbyt napięte. Jej przyjaciółka miała niesprawiedliwie wspaniałą figurę. Zarzuciła na ramiona granatowy sweter od pani Weasley z sową siedzącą na książce na przedzie. Harry chodził nerwowo od kurnika do studni.

- Co się dzieje, Harry?

Ale on jedynie obrócił się i skierował na nią różdżkę.

- Legilimens.

Siedziała z Tiarą Przydziału na głowie: „Ravenclaw dla takiego mózgu byłby dobry, ale chcesz znaleźć swoje miejsce w tym świecie. GRYFFINDOR!”. Harry i Ron wpadli do łazienki z różdżkami podniesionymi do góry, a ona siedziała skulona pod zlewem w obronie przed trollem. Patrzyła na Billa i myślała o tym, że może go zabić. Snape odpowiadał jej na pytanie: „Może mu pomóc”. Ron kucający przed nią. Pocałunek w dłoń.

Po chwili leżała na ziemi i trzęsła się z zimna.

- Co to, do diabła, miało być?!

- Przepraszam. Nie w tym celu cię tu zaprosiłem, ale mieliśmy ćwiczyć.

- Mogłeś wybrać lepszy moment. Jestem wciąż zmęczona. Czego chcesz?- burknęła.

- Co się wyrabia między Ginny i Malfoyem? Wczoraj w nocy zastałem ich przed waszymi drzwiami i wyglądali na dość… zżytych.

- To akurat moja wina. Wywaliłam ich z pokoju, bo chciałam spać a Ginny chciała mu pokazać album na temat Zjednoczonych SkądśTam.

- Z Puddlemore- wycedził Harry- Świetnie, ale to nie tłumaczy tego, jak… jak wyglądali!

- Harry to co się dzieje pomiędzy Ginny a Malfoyem nie powinno cię interesować. Niedługo będzie pełnoletnia, a on już jest.

- Nie o to mi chodzi!- znów zaczął spacerować- Może on rzucił na nią jakieś zaklęcie, że tak się do niego klei? Albo podał jakiś eliksir, w końcu Snape to jego najlepszy kumpel, więc bez problemu mógł jej dodać Amortencję.

- Nie mógł.

- Co?

- Nie mógł jej dolać Amortencji, bo jeszcze wczoraj widziałam ją nietkniętą w magazynie Snape'a. Ale jeśli już chcesz wiedzieć…

Powiedziała mu wszystko na temat eliksiru, który wymyśliła i jaki ma to związek z Ginny. Kiedy skończyła spojrzał na nią ponuro.

- Wielkie dzięki.

- Harry, to TY z nią zerwałeś, jeśli mam ci przypomnieć! Nie zwalaj winy na mnie!

- Ale to przez ciebie zadurzyła się w Malfoyu!

- Och, odpuść! Nawet bez mojej pomocy by odczuła, że ją pociąga. Jak chcesz, to i tobie mogę uwarzyć ten eliksir, żebyś mógł w spokoju czekać na swoją wybrankę.

- Zrobiłabyś to?- od razu się uśmiechał. Miała właśnie mu odpowiedzieć, gdy coś pyknęło i przed Norą pojawił się jakiś czarodziej. Był wysoki i szczupły, miał włosy koloru orzecha włoskiego i duże, złociste, rozmarzone oczy. Krótki, zgrabny nos powodował, że wyglądał na jakiegoś poetę lub myśliciela. Miał na sobie, co było najdziwniejsze, ubranie mugoli- dżinsy, białą koszulkę i skórzaną, czarną kurtkę. Podnieśli na wszelki wypadek różdżki, ale przybyły uśmiechnął się, widocznie rozbawiony i bez problemu wszedł na podwórko.

- Spokojnie. Dobrze wiecie, że nigdy nie wszedłbym na to podwórko, gdyby Dumbledore sam osobiście nie powiedział mi gdzie to jest- miał przyjemny, głęboki głos i olśniewający uśmiech- Nazywam się Wolly i mam dziś towarzyszyć dwóm pannom do Brighton.

- Co?!- krzyknęła zdezorientowana Hermiona- Miałyśmy iść same!

- Mam być waszą ochroną, chociaż mam inne obowiązki, więc musimy jakoś wzajemnie się znosić.

- Dlaczego pan?- przyglądała mu się podejrzanie. Było w nim coś nie tak. Nie umiała powiedzieć co, ale jego ton głosu irytował ją.

- Jako jedyny spośród członków Zakonu znam twarz każdego Śmierciożercy- uśmiechnął się czarująco. Harry opuścił różdżkę.

- Hermiona, co jest? Jest jednym z naszych.

- Wątpię. Nie pamiętam jego imienia na liście, w dodatku nie podał nazwiska. Poza tym w Zakonie są jeszcze dwie osoby, które znają twarz każdego Śmierciożercy.

- I sądzisz, że któryś z nich poświęciłby swój czas na to, by kryć dwie dziewczyny, którym zachciało się wybrać na zakupy?

- Gdyby dostali takie polecenie, to tak. Chociaż pierwszy poszedłby w milczeniu, a drugi darł się, jak stare prześcieradło i skończyłby utopiony w morzu.

Wolly'emu zadrgały usta i zachichotał.

- Dlatego ja tutaj jestem. Jeśli nie wierzysz, to udaj się do Hogwartu, do Dumbledora.

Przyjrzała mu się dokładnie.

- Czy ja pana przypadkiem skądś nie znam?- nie mogła się pozbyć tego uczucia. Podeszła bliżej i warknęła- Niech pan podniesie lewy rękaw.

Zmieszał się lekko, ale zrobił o co prosiła. Ręka nie miała Mrocznego Znaku. Odetchnęła.

- Uff… Eliksir Wielosokowy nie działa na tak mocne zaklęcia, jak Mroczny Znak.

- Skąd podejrzenie, że jestem Śmierciożercą? I że wypiłem Eliksir?

- Ma pan irytujący sposób mówienia- uśmiechnęła się wesoło.

- Każdy kto ma irytujący sposób mówienia sprawdzasz czy nie jest Śmierciożercą?- parsknął- Jakby miało to jakieś znaczenie.

- Nie ma, ale za bardzo przypomina mi pan pewnego nietoperza. Identyczna poza ważniaka.

Zrobił obrażoną minę i wymruczał coś niecenzuralnego.

- O, właśnie o tym mówiłam. Ciekawe, czy pani Weasley o panu wie. Idziesz, Harry?

Ruszyła przed siebie nieco zmieszana. Dlaczego pomyślała o Snape'ie? Na miejscu tego faceta, gdyby ktoś ją przyrównał do wrednego Mistrza Eliksirów, obraziłaby się do końca życia. Zatrzymała się i obróciła do idącego za nimi mężczyzny.

- Przepraszam, nieco mnie poniosło. Ostatnio bywam dość… nerwowa i podejrzliwa.

- To normalne w tych czasach- znów się uśmiechnął, ale w tym uśmiechu była jakaś prowokacja. Ściągnęła brwi i weszła do kuchni, zanim wymknąłby się jej kolejny komentarz. Pani Weasley uśmiechnęła się na ich widok.

- Ach, Wolly. Dumbledore przesłał mi Patronusa. To miło, że zechciałeś towarzyszyć Ginny i Hermionie. Dlaczego tak wcześnie się pojawiłeś?

- Mam przygotować obie dziewczyny do drogi.

- Sama dałabym radę- mruknęła Hermiona znad owsianki- Potrafiłabym zmienić nasz wygląd.

- Tak, ale dyrektor poinformował mnie o tym, że możesz być… niedysponowana. Mówiąc prościej- zbyt zmęczona, by wykonać pewne zaklęcia.

- Czuję się dobrze!

- Widzę. W takim razie wrócę równo w południe.

I już go nie było. Odetchnęła, ale po chwili musiała znów się spiąć, bo Harry zaczął ją wypytywać.

- Musiałaś być dla niego taka niemiła?! To całkiem w porządku facet.

- Jest w nim coś irytującego.

- Ty za dużo czasu spędzasz ze Snape'em.

- To niecałe pięć dni. Pomyśl co będzie po miesiącu lub po pół roku- zażartowała, ale gdzieś w środku coś ją ścisnęło. Ledwo przeżyła te pięć dni… Bała się myśleć o tym w jakim będzie stanie za miesiąc.

Rozdział 32

Hermiona usiadła naprzeciwko Ginny i uśmiechnęła się.

- To jak chcesz wyglądać?

- Chciałabym spróbować być kruczowłosą o dłuższym nosie- zezowała na swojego znienawidzonego, krótkiego i nieco perkatego nosa- Do tego możesz mi je wydłużyć do pasa. Włosy, nie nos. Dasz radę dodać mi centymetrów? Chcę być trochę wyższa. Ciuchy wezmę od Fleur. Usuń też piegi. Cerę pociemnij o dwa stopnie, bo przy takiej urodzie nie mogę być zbyt blada.

- Nie ma sprawy. Jednak ten czar nie podziała dłużej jak sześć godzin.

Zaczęła machać różdżką i po chwili stała przed nią czarnowłosa kuzynka Fleur.

- Ładnie, całkiem ładnie- zajrzała w lustro i okręcała się przed nim- Powiększyłaś mi oczy, wydłużyłaś rzęsy i zrobiłaś bardziej wystające kości policzkowe, prawda? Do tego jestem nieco szersza, niż zwykle.

- Mhm. Pomyślałam, że ci się spodoba.

- Jest cudownie.

Hermiona dwie godziny wcześniej zaczęła wygładzać swoje włosy przy pomocy odżywki „Ulizanna” i teraz zmieniła ich kolor na jasny blond i związała ruchem różdżki w warkocz, który sięgał jej łopatek. Również dodała sobie centymetrów, ale zostawiła proporcje ciała. Stanęła przed lustrem i zaczęła zmieniać twarz- nos zmniejszyła i nieco poszerzyła. Powiększyła usta i zrobiła przedziałek pomiędzy dwoma górnymi jedynkami.

- Powiedz mi- odezwała się Ginny- Jak my dobierzemy rozmiar mając takie ciała?

- Spokojnie. Mugolskie ubrania łatwo da się zmierzyć tym- machnęła różdżką- Zmierzyłam cię przed zmianą, prawda? Potem pozostanie wyczarowanie twojego… fantoma i sprawdzenie na nim.

- Sprytne.

- Dzięki.

Założyły przerobione ubrania, większość od Fleur i zeszły na dół. W kuchni na ich widok rozległy się gwizdy zachwytu.

- Niech zgadnę- powiedział roześmiany Bill- Czarnowłosa to Ginny, a blondynka Hermiona. Nieźle.

- Dzięki- uśmiechnęła się Hermiona i usiadła przy stole zerkając na zegarek- Zaraz będziemy iść. Nie rzucamy się zbytnio w oczy?

Specjalnie wybrały najmniej krzykliwe i o stonowanych odcieniach ubrania, chociaż nie było łatwo. Ginny miała na sobie jasnozieloną sukienkę na ramiączkach i słomkowy kapelusz. Hermiona wolała szorty (zwinięte w tajemnicy od Rona) i błękitny top.

- Nie, raczej nie- pani Weasley uśmiechnęła się patrząc na Ginny- Wychodzą twoje kompleksy, córeczko.

- Cóż… Chciałabym być wyższa, nieco bardziej zaokrąglona, czarnowłosa, bez piegów, z dłuższym nosem i ciemniejszą karnacją.

Zaśmiali się na to i akurat wtedy wszedł Wolly. Spojrzał na nie i uśmiechnął się.

- Całkiem dobrze. Ukryłaś też czar, jak widzę?

- Tak. Lepiej, żeby nie było widać zaklęć na pierwszy rzut oka.

- To dobrze. Ile mamy czasu?

- Chcemy jak najszybciej skończyć, ale zaklęcie potrwa dłużej niż sześć godzin.

Skinął głową i wskazał drzwi. Po chwili aportowali się w pustym lasku.

- Co teraz?- Ginny rozglądała się chciwie.

- Tuż przed nami jest dróżka, ale daj mi chwilę- wyjęła różdżkę z kieszeni i machnęła nią. Zaklęcie Przeszukujące wykryło jedynie kilka ptaków i dwie wiewiórki- Czysto. Możemy iść.

Przez następne dwie godziny wchodziły do różnych sklepów i w zaciszu zakładały te rzeczy na fantomy. Ginny była zachwycona mugolskimi ubraniami.

- Mówię ci, Jane- zwróciła się do Hermiony jej drugim imieniem- Mogłabym w tego typu sklepach siedzieć całymi dniami. Spójrz na tą koszulkę, jest po prostu cudowna!

- Tobie się wszystko podoba. Ja szukam czegoś praktycznego.

- Proponuję w takim razie to- Wolly wziął do ręki wieszak, na którym był kombinezon, w którym pracują strażacy. Parsknęła, ale po chwili pomacała materiał.

- Nie powinien tak łatwo się rozpuszczać… Będę wyglądała jak idiotka, ale trudno.

- Żartowałem- zaśmiał się mężczyzna, za co dostał kuksańca.

- Faktycznie, dowcipne. Ale nie mam nic innego. Nie mam jak… dostać się do sklepu, w którym mogłabym to znaleźć.

Włożyła kombinezon do koszyka i rozglądała się dalej. Ginny skakała z jednego stojaka do drugiego.

- Molly, może znajdziesz sobie coś na ślub swojego brata?

- Świetny pomysł! A ty?

- Może… Nie lubię się specjalnie stroić- zaśmiała się- Ale ponownie zeszłam się z twoim bratem a on lubi, by jego towarzyszka wyglądała dobrze, więc sądzę, że się poświęcę.

Ginny upuściła na ziemię koszyk, czym naraziła się na wściekłe spojrzenia ekspedientek i doskoczyła do niej.

- Kiedy?! Oszalałaś? Przecież mówiłaś, że to nie to!

- Kiedy patrzył na mnie tak… prosząco… Wiesz dobrze, że jestem kiepska w mówieniu „nie”.

- Jakoś nie przeszkadza ci to w kłótniach z… twoim współpracownikiem.

- Twój brat jest moim przyjacielem i nie zamierzam z nim tracić kontaktu. A tego durnia mam nadzieję po roku nie widywać zbyt często. Zresztą… twój brat przez siedem lat nie zirytował mnie nawet w połowie tak bardzo, jak on przez kilka dni. Ma do tego wybitny talent- mruknęła, a gdy usłyszała, że Wolly się śmieje obróciła się- Masz dokładnie tak samo, więc się nie ciesz! Zresztą podsłuchiwanie to przykład złych manier.

- Nie podsłuchuję, tylko wy zapomniałyście o mojej obecności.

Hermioną zatrzęsło. Zacisnęła pięści i zamknęła oczy żeby się uspokoić.

- Właśnie o tym mówiłam- wycedziła przez zaciśnięte zęby- Bądź miły i się zamknij.

- Przecież nic nie mówię- sarknął.

- Powiedz mi, jak ktoś o tak przyjemnej aparycji może mieć taki parszywy charakter?

- To lepiej byłoby gdyby mój wygląd zgadzał się z moim charakterem?- uniósł brwi.

- Przynajmniej skopałabym ci tyłek już z samego rana i kazała wracać do diabła! Chciałam właśnie od czegoś takiego dzisiaj odpocząć, a ty jedynie pogarszasz całą sytuację!

Wydawał się być z siebie zadowolony. Nagle wyciągnął dłoń i sięgnął za nią.

- To będzie ci pasować.

Obróciła się i zdziwiona zauważyła naprawdę ładną sukienkę. Spojrzała spod byka.

- Nabijasz się ze mnie po raz kolejny?

- Chciałem jedynie odkupić swoje winy- podniósł ręce w obronnym geście. Ginny podeszła bliżej i uśmiechnęła się.

- On ma rację. Będzie ci pasować, gdy tylko będziesz wyglądała bardziej… zwyczajnie. Daj mu szansę, Jane. Może ma paskudny charakter, ale ma niezły gust.

Burknęła coś pod nosem, kopnęła kilka razy słupek od przebieralni i dopiero po chwili podniosła głowę.

- Dobrze, masz czystą kartę- uśmiechnęła się- Przepraszam za to wszystko, co było wcześniej.

- Nie ma sprawy. Ej, Molly- rzucił.

- No?

- Po twojej lewej ręce. Coś dla ciebie.

Obróciła się i z radości aż podskoczyła.

- To dokładnie to! Będę wyglądała tak nieźle, że D… no, że komuś oczy wyjdą z orbit!

Hermiona parsknęła. Przez ostatnie kilka dni życie jej przyjaciółki kręciło się jedynie wokół Malfoya. Włożyła do koszyka kilka par dżinsów odpowiednich rozmiarów, kilkanaście koszulek różnych krojów i kolorów, a po chwili marudzenia również dwie spódnice. Szaty szkolne miała zarówno na zimę, jak i na wiosnę, ale wrzuciła ciepły płaszcz. W przebieralni szybko okazało się, co należy zostawić, a co zabrać i obie odetchnęły z ulgą, gdy sukienki pasowały na ich normalne figury. Jedynie Ginny trzeba byłoby nieco skrócić dół. Zapłaciły i poszły dalej. Hermiona przezornie wzięła plecak i teraz włożyły wszystko do środka.

- Daj, poniosę- odezwał się uprzejmie Wolly. Gdy mu podała uśmiechnął się- Gdybym wiedział ile zajmują tego typu zakupy, to w zwaliłbym to na inną osobę. Dobrze, że nie jestem wybredny w kwestii ubrań.

- Całkiem nieźle wyglądasz- przyjrzała mu się dokładniej- Te ubrania pasują ci. Nie umiem sobie wyobrazić ciebie w… normalnym stroju.

- Wyglądam niewiele gorzej- zachichotał. Znów nią zatrzęsła wściekłość, ale starała się opanować. W pewnym momencie Ginny przystanęła i wpatrywała się w wystawę sklepową z szatańskim uśmieszkiem. Hermiona zerknęła i dojrzała wściekle różowy szalik-boa.

- Nie wiedziałam, że lubisz tego typu rzeczy, Molly. Jak dla mnie jest zbyt… intensywny.

- Właśnie doszłam do wniosku, że stary nietoperz nigdy nie dostał od nas prezentu na Boże Narodzenie- zagwizdała z uciechy.

- Sądzę, że nie będzie mu pasować do karnacji- powiedziała z przekąsem- Chodź, bo czasu nam zabraknie.

Nagle Wolly spiął się i wyszeptał.

- Zacznijcie mówić o czymś neutralnym. Zbliża się do nas jeden.

- Myślisz, że pasuje do mnie, Jane?

- Czy ja wiem… Wolly, pasuje jej ten kolor?

- Raczej nie. Proponowałbym coś o bardziej stonowanych kolorach. Idziecie dalej, czy będziecie tu tkwić całe popołudnie?

Uśmiechał się, ale trzymał rękę schowaną pod kurtką. Szła o zakład, że trzymał tam różdżkę. Kątem oka zauważyła, że czarnoskóry mężczyzna jest już blisko nich. Odwróciła się i podeszła do niego.

- Przepraszam, która godzina?- zaszczebiotała- Nie mam zegarka, a jesteśmy umówieni…

- Czternasta trzydzieści siedem- odwarknął nawet na nią nie spoglądając i poszedł dalej. Wolly wyglądał, jakby miał dostać ataku szału. Ruszyli w dół ulicy i zaczął warczeć.

- Co. To. Do. Diabła. Miało. Być?!?!?!

- Mieliśmy wyglądać wiarygodnie, tak? No to właśnie uwiarygodniłam nas. Nawet na mnie nie spojrzał.

- Jesteś bardziej pokręcona, niż twoje włosy- mruknęła Ginny i nagle się zatrzymała wskazując palcem na jeden ze sklepów- Idziemy teraz tam. Marudziłaś coś o stanikach, tak?

- Głośniej, Molly, głośniej- wymamrotała czerwieniąc się- Nie wszyscy na tej ulicy o tym usłyszeli.

- Och… Wybacz. Zapędziłam się- parsknęła i pociągnęła ją za sobą. Wolly zerknął na nie i wskazał kciukiem stoliki przed kawiarnią.

- Usiądę sobie tam. Wy w tym czasie załatwcie potrzebne sprawunki i nie spieszcie się.

Ginny oszalała na widok różnorodności staników.

- Cudowne… Wspaniałe! U nas są jedynie dwa modele, a to dosłownie raj!

- Tak to jest, jak się z zapadłej wsi przyjechało- uśmiechnęła się porozumiewawczo z ekspedientką.

- Nie przesadzaj. Och, tak! Chcę właśnie ten!

Wskazała na fikuśny czarno-bordowy.

- Twoja matka padnie na zawał, jak to zobaczy. Bierz. I wybierz coś jeszcze. Sporo mi kasy zostało.

Większość ubrań kupiły w ciuch-budzie, więc nie wyniosło to za wiele. Dla siebie wzięła pięć zwykłych, białych i po namyśle dobrała trzy bardziej… wyzywające. Jeden błękitny rozpinany z przodu, drugi cały czarny z ładnym wzorkiem w róże i trzeci, który był jednocześnie gorsetem, czarno-czerwony. Ginny zerknęła na to i pokręciła głową.

- Facet, dla którego to włożysz padnie na miejscu.

Dobrała kilka par majtek, w większości pełne figi o różnych kolorach, ale zaszalała i dobrała kolorystycznie nieco bardziej wykrojone do fikuśnych staników. Ginny dodatkowo wybrała dwie bardotki, wściekle zieloną i brązową, która była całkowicie koronkowa.

- Stringi, Molly?- spytała z przerażeniem- Przecież to niewygodne!

- Jak dla kogo. Mnie tam pasują- rozejrzała się i zniżyła głos- Póki nie ma przy nas tego cwaniaczka powiedz mi dlaczego zeszłaś się z moim bratem?

- Powiedziałam ci prawdę. Nie mogłam mu powiedzieć „nie”.

- Ale…

- Molly, mnie nie podoba się żaden facet. Miałam epizod z Wiktorem, ale potem odkryłam, że podobało mi się w nim to, że był prawie pełnoletni i taki poważny. Teraz wiem, że milczał, bo wiele do powiedzenia nie miał. Żaden na mnie nie oddziałuje. Owszem, podoba mi się jak pachnie twój brat, ale odrzuca mnie, gdy mnie dotyka.

- I znowu się na to skazujesz? Jesteś chora.

- Nie jestem. W końcu sam odkryje, że nie jestem dziewczyną dla niego- wzruszyła ramionami- Zresztą i tak wiele czasu nie będę z nim spędzała. Kiedy wrócimy do internatu, to wieczorami będę miała dodatkową pracę, tak samo w weekendy.

- Ja też będę miała dodatkową pracę, ale i tak znajdę czas dla… no, wiesz dla kogo.

- I dobrze. Czy też raczej… Nie, nie dobrze. Miałaś czekać, aż on sam zacznie za tobą łazić!

- I tak jest. Wczoraj sam do mnie przyszedł. Ja do niego podchodziłam jedynie pierwszego i drugiego dnia. Potem przestałam. Boję się jednak co będzie, jak wrócimy do szkoły…

- Musisz być cierpliwa. Przez pierwsze dni może o tobie zapomnieć, ale wtedy perfumuj się i przechodź koło niego, czy coś… Jednak wątpię. Z tego co zauważyłam patrzy na ciebie w TEN sposób.

Ginny uśmiechnęła się radośnie i spojrzała tęsknie w kierunku pończoch samonośnych, całych czarnych, więc wzięła cztery pary. Kiedy wyszły od razu rzucił im się w oczy Wolly machający wesoło. Hermiona westchnęła.

- Fajny facet, szkoda tylko, że ma taki charakter.

- Podoba ci się?

- Nie. Mówię o jego wyglądzie- nachmurzyła się- W przeciwieństwie do tego, co sądzi twój brat, ja nie zwracam uwagi jedynie na twarz.

Ginny parsknęła i usiadły naprzeciwko mężczyzny.

Rozdział 33

- Jak widzę odwiedziny w bieliźnianym raju poprawiły wam humory- powiedział z przekąsem, a obie się zarumieniły- Herbaty?

- Nie, dzięki. Jane, powiedz mi gdzie mamy dotrzeć?

- Harvard Street 29. Spytałam kobiety w sklepie i wiem gdzie to. Możemy od razu ruszać.

- Najpierw dajcie mi pakunki, to schowam je do plecaka. Daleko stąd?

- Prawie nad samym morzem. Jakieś pół godziny spacerkiem.

Skinął głową i wstał. Poszły za jego przykładem i ruszyli w kierunku morza. Ginny głośno zachwycała się każdym elementem krajobrazu i gdy postanowili ruszyć plażą nie mogła się powstrzymać i biegała po wodzie z butami w ręku.

- Pierwszy raz widzę morze!- krzyknęła- MUSIMY jeszcze kiedyś tu przyjechać! Chcę popływać!

Hermiona zaśmiała się głośno i westchnęła.

- Co jest?- Wolly spojrzał na nią spod grzywki.

- Chciałabym, żeby zawsze było tak wesoło i spokojnie- przygryzła wargę- Ale tak się nie da, co?

Wzruszył ramionami.

- Kiedyś na pewno będzie lepiej. Nie ma mowy, żebyśmy przegrali- zacisnął usta- Przynajmniej dopóki mam coś do powiedzenia.

Obserwowała Ginny i żałowała, że ta nie może być w swojej prawdziwej formie i nie może zrobić jej zdjęcia. Na chwilę przystanęli i zagapiła się na wielu szczęśliwych ludzi.

- Chciałabym móc ich wszystkich uratować.

Wyciągnął przed siebie dłoń i zacisnął.

- A ja złapać słońce w garść- parsknął- I po części mi się udało. Pewne… ofiary trzeba ponieść. Osobiście bym się nie pogniewał, gdybym to ja zginął.

- Głupi jesteś- warknęła- Nie znoszę tego typu myślenia. Powoduje, że człowiek wskakuje w niebezpieczeństwo bez chwili namysłu.

- Zawsze najpierw myślisz, a potem działasz, co?

- Oczywiście, że tak. I po części dzięki temu ja i moi przyjaciele wciąż jesteśmy w jednym kawałku.

- Ale oddałabyś za nich życie? Za swoich znajomych i przyjaciół?

- Oczywiście, że tak! W każdej chwili za każdego z nich!

Spojrzał na nią z wrednym uśmieszkiem.

- Nawet za tych, których nie lubisz zbyt mocno?

- Tak. Nawet za tego świra z lochów- wzruszyła ramionami- Każdy się liczy. Każde życie jest cenne. A moje najmniej. W ogóle dlaczego ci to mówię?

- Bo cierpisz na słowotok?

Skrzywiła się.

- Wspaniale. A ty cierpisz na nadmierne skwaśnienie.

- Dziękuję- szarmancko się ukłonił i parsknął. W tym czasie Ginny podbiegła do niej i przytuliła ją.

- Może jednak wykąpiemy się w morzu? Chociaż na chwilkę! Proooszę.

- Molly, nie mamy na to czasu… Innym razem tu przyjdziemy.

- Ale zanim wakacje się skończą?

- Tak. Obiecuję.

- Super! Wolly, zabierzesz się z nami?

Mężczyzna wzruszył ramionami.

- Nie wiem. Ciężko powiedzieć.

- A wpadniesz do Billa na ślub?

- Nie sądzę. Mam… kilka rzeczy do zrobienia i nie wiem ile zajmą mi czasu.

Ginny wzruszyła ramionami i znów pobiegła nad wodę. Hermiona sprawdzała co jakiś czas teren, by wiedzieć kiedy mają skręcić. W pewnym momencie powiedziała:

- Pomyliłam się co do ciebie.

- Czyżby?- zerknął na nią lekko przechylając głowę.

- Tak. Na początku byłam nawet pewna, że jesteś zmienionym nietoperzem, ale teraz dochodzę do wniosku, że to niemożliwe. Jesteście zupełnie inni. Ty jesteś wyluzowany, często się uśmiechasz i potrafisz być uprzejmy. Z drugiej strony brakuje ci pewnej… hmmm… nie wiem jak to nazwać. Brakuje ci pewnej elegancji w obyciu i temperamentu.

- Zapewniam cię, że potrafię być temperamentny.

- Być może. Ale nie złościsz się, nie wrzeszczysz, jak opętany.

- To chyba dobrze, co?- parsknął.

- Oczywiście, że tak. Tobie to pasuje. Jak on robi się spokojny i zaczyna być miły to mam wrażenie, że coś kręci. Tylko przepraszam, że z czymś takim wyskoczyłam.

- Nie ma problemu- jakiś uśmieszek kręcił się w kącikach ust i ponownie zastanowiła się, czy aby jednak nie miała racji. W tym momencie zauważyła zejście, którym mieli ruszyć.

- Molly! Chodź! Nasze zejście!

Wolly obejrzał się na rozchichotaną dziewczynę i pochylił się, by poprawić Hermionie kosmyk włosów.

- Ej! To, że cię przeprosiłam nie znaczy, że…

- Śmierciożerca za nami idzie- wymamrotał jej do ucha- Uśmiechnij się, udawaj, że cię to bawi.

- Skąd wiesz?- posłała mu najbardziej czarujący uśmiech, a Ginny zagapiła się na nią z niedowierzaniem.

- Bo go znam- odwzajemnił uśmiech- Trzeba będzie się gdzieś zaczaić.

- Oczywiście- złapała go pod rękę- Znam odpowiednie miejsce. Molly…

Nachyliła się nad przyjaciółką i szybko jej wyjaśniła. Zaczęła znów podskakiwać i mówić głośno.

- Idziemy do wujka? Wspaniale!

Skręcili do wyjścia i Hermiona westchnęła.

- But mi się rozwiązał!

Kucnęła i zza włosów zauważyła, że dobrze zbudowany grubas także się zatrzymał i udawał, że interesuje go stojący niedaleko pomnik. Wolly tupał nogą.

- Pospiesz się, Jane. Spóźnimy się.

- Już, już. Nie moja wina, że mi się but rozwiązał.

Poprowadziła ich w miejsce, w którym kiedyś się zgubiła. Był to ślepy zaułek. Bez okien i drzwi. Idealne miejsce na obronę. Lub zasadzkę. Zagryzła wargi i tuż za rogiem cała trójka wyciągnęła różdżki. Niestety, Śmierciożerca nie był sam. Przyprowadził kolegów. Było ich razem ośmioro. Hermiona przełknęła ślinę. To mogło być niebezpieczne. Jeden ze Śmierciożerców- chudy, niski chłopaczek zaśmiał się:

- Nieźle rzucone zaklęcia, ale na szczęście Amycus potrafi je przejrzeć na wylot! Granger, Weasley… Miło, że wpadłyście.

- Kim jest ten facet?- mężczyzna zwany Amycusem przyjrzał mu się- Nie znam cię.

- Za to ja znam was. Amycus, Alecto, Spinear, Hollow, Beaumont, Murray, McTravish i Oaks.

Byli wyraźnie zszokowani tym, że ich rozpoznał. Hermiona nie była pewna kto pierwszy rzucił zaklęcie. Po chwili walczyli zaciekle. Jej zaklęcie podtrzymujące ich wygląd padło. Na szczęście ich nieco powiększone ubrania nie przeszkadzały w walce. Ona i Ginny walczyły jedynie z dwójką- Amycusem i Alecto. Pamiętała tą dwójkę z bitwy w Hogwarcie. Wolly sam dawał radę szóstce, ale powoli słabł. W tym momencie Ginny rozbroiła Alecto i spetryfikowała ją. Chwilę później padł Amycus. Obróciły się by pomóc Wolly'emu, ale ten warknął:

- Nie wtrącajcie się! Biegnijcie tam, gdzie macie biec!

Hermiona pociągnęła Ginny za rękę.

- Ruszaj się!

Dobiegły do numeru 29 i zadudniły.

- Przyszłyśmy na herbatkę ziołową! Szybko!

Drzwi otworzyły się natychmiast. Stał w nich czarodziej w granatowej szacie.

- Co się dzieje?

- Walczą! Tam w zaułku- wskazała palcem- Został jeden z naszych przeciwko szóstce. Kazał nam uciekać.

- Wejdźcie.

Sam wybiegł. Usiadły w środku i Ginny zaczęła na nią krzyczeć.

- Dlaczego to zrobiłaś?! Mogłam walczyć!

- Tylko byśmy przeszkadzały! Uspokój się i usiądź- sama wyłamywała palce. A jak przez to, że się posłuchały zginie? Czy potrafiłaby mieć czyjąś śmierć na sumieniu?

Gdy po kilkunastu minutach ktoś zapukał do drzwi podskoczyły jak oparzone. Ginny podniosła różdżkę i krzyknęła:

- Kto tam?!

- Otwierajcie, wy dwie. Chyba mogę wejść do własnego domu, co?

Ginny otworzyła a Hermiona ją ubezpieczała. Do środka wpadł Wolly razem z profesorem Friedrichem. Obie z ulgi usiadły na ziemi.

- Nic wam się nie stało?

- Nie jesteście ranni?

Obaj uśmiechnęli się, ale odezwał się profesor.

- Nie, wszystko w porządku. Chodźcie do salonu. Tutaj nie wejdą, więc nie macie się co martwić. Wolly, robisz się za stary na takie ekscesy.

- Dałbym sobie z nimi radę, Hal- parsknął i opadł na fotel- Wiesz o tym.

- Wiem, wiem. Skoro jednak się tam ruszyłem, to nie mogłem pozwolić ci bawić się samemu.

- Miałem inne dzieci do zabawy- parsknął i wyczarował sobie chusteczkę, żeby przytrzymać ją przy ranie na głowie. Zerknął na nie- Dałyście sobie dobrze radę. Niezłe rozeznanie w terenie, Hermiono i świetne udawanie, że wszystko w porządku. To samo tyczy się ciebie, Ginny.

- Dałybyśmy sobie radę- mruknęła płomiennowłosa. Profesor Friedrich przyglądał się jej z zaciekawieniem.

- Czy ty przypadkiem nie jesteś córką Molly Prevett?

- Przypadkiem jestem córką Molly Weasley- uśmiechnęła się dziewczyna.

Hermiona wyciągnęła z kieszeni szortów złożony pergamin.

- To od profesora Dumbledora.

Mężczyzna wziął, otworzył i nieco się nachmurzył przy czytaniu.

- Wielokrotnie mu odmawiałem, więc dlaczego naciska?

- Ma swoje powody- powiedział wesoło Wolly- Od sześciu lat nie może znaleźć porządnego nauczyciela na to stanowisko.

- Hmm… A Moody?

- Miał nim być w czwartej klasie, ale w efekcie zastąpił go młody Crouch- Wolly skrzywił się- Pamiętasz go, oczywiście?

- Jakbym mógł zapomnieć. Biedna Alicja…

- I Frank.

- I Frank- skinął głową- A… Snape?

- Zbyt wiele wrzeszczał, za mało tłumaczył- mruknęła Hermiona- W dodatku skupiał się tylko na tym, żebyśmy docenili jaka wielka jest czarna magia.

Profesor zaczął się tubalnie śmiać. Miał koło sześćdziesięciu lat, ale trzymał się naprawdę dobrze. Przystojna, ogorzała twarz, ciemne włosy zaczesane do tyłu, błękitne oczy, bardzo podobne do Dumbledora i, z tego co dało się zauważyć, nieźle zbudowany. Szkoda, że wyraźnie był typem lowelasa.

- Więc niby ja mam być idealnym kandydatem?

- Byłoby miło mieć kogoś normalnego na lekcjach- Ginny wyprodukowała swój najsłodszy uśmiech, który powodował, że połowa chłopaków w Hogwarcie rozluźniała krawaty z wrażenia. Nie ominęło to Friedricha. Lekko poróżowiał i zerknął na Hermionę.

- Ty również uczysz się w Hogwarcie?

- Tak. W siódmej klasie.

- Czyli znasz sławnego Harry'ego Pottera oraz jego przyjaciół? Pana Weasleya i pannę Granger?

Hermiona zaśmiała się.

- Raczej tak.

- Och, chciałbym ich poznać. Muszą być fascynujący- Hermiona i Ginny spojrzały na siebie i parsknęły- Dobrze. Przekażcie Dumbledorowi, że jeśli potrafi zapewnić mi bezpieczeństwo, to na pewno pojawię się pod koniec sierpnia w szkole. I… - dodał po chwili- Kiedy będzie następne spotkanie Zakonu niech da mi znać. Pojawię się.

Cała trójka gości uśmiechnęła się, pożegnała i aportowała się tuż za drzwiami. Po chwili stali przed Norą i odetchnęli nie widząc nikogo w promieniu kilku mil.

- Cóż… To był ciekawy dzień- Wolly parsknął podając Hermionie plecak- Jednak nie mam ochoty go powtarzać. Babskie zakupy są ponad moje nerwy.

- Narzekasz- zaśmiała się Ginny i przytuliła mężczyznę- Wielkie dzięki. Było wesoło. Wpadnij na ślub Billa. Ciekawi mnie jakim jesteś tancerzem.

- Całkiem niezłym- uśmiechnął się- Jestem dość wszechstronny.

Hermiona znów spojrzała na niego podejrzliwie, a Ginny zgromiła ją wzrokiem.

- Miło było- podała mu rękę i kiedy ją uścisnął parsknęła- Jesteś ciekawym okazem.

- Wciąż mnie podejrzewasz?

- Tak. Zwłaszcza, że znalazłam to- podniosła do góry fiolkę z gęstym, złotawym płynem- Sądzę, że kiedyś mi to wytłumaczysz.

Zbaraniał.

- Kiedy…?

- Kiedy wiązałam buta i ponownie wzięłam cię pod rękę. Tak cennych rzeczy nie trzyma się w kieszeni- przyjrzała mu się- Ile minut jeszcze mam czekać, żebyś się zmienił?

Pokręcił głową.

- Uparta baba. Dobrze, to nie jest moja prawdziwa postać. Wystarczy?

- Postójmy tu jeszcze chwilkę i porozmawiajmy. Chcę się upewnić, czy moje podejrzenia jednak były właściwe.

- Po co?- wzruszył ramionami- Jeśli jestem nawet samym Dumbledorem co ci to da?

- Satysfakcję, albo rozczarowanie. Lubię wiedzieć.

- Och, nie wątpię.

- I pierwszymi pytaniami, które zadam jeśli moje podejrzenia się potwierdzą, będzie to, jak ukrył pan Mroczny Znak i czy ma pan schizofrenię,

- Cóż… Myśl sobie dalej, ale ja się spieszę.

- Jeszcze kilka minut. Wypił pan eliksir gdy wyszliśmy z plaży. Ukradkiem, kiedy ja rozmawiałam z Ginny. W związku z tym zostały jakieś dwie minuty.

- No już dobrze, dobrze- mruknął i nachmurzył się- To ja. Zadowolona, Granger?

Ginny, która niepewnie śledziła dyskusję podskoczyła i jej usta ułożyły się w idealne „O”.

- Oczywiście, że tak. A teraz proszę o odpowiedź na pytania.

- Z Mrocznym Znakiem nie było problemu. Jest kilka… użytecznych zaklęć. I nie, nie powiem ci jakie. To nie jest ci ani potrzebne, ani odpowiednie. Co do drugiego to nie wiem o co ci chodzi.

- Sądzę, że wyjaśniłam to kiedy „przepraszałam”- zrobiła palcami cudzysłów w powietrzu.

- Gdybym zachowywał się tak, jak zwykle, to nie czułybyście się w moim towarzystwie swobodnie, a to na pewno zwróciłoby uwagę Śmierciożerców i mogłoby im podpowiedzieć kim jestem. A tego przecież chcieliśmy uniknąć.

W tym momencie rozmarzone oczy zaczęły się zwężać, a złoto powoli zmieniało się w czerń. Szopa brązowych włosów powoli oklapała i czerniała. Nos wydłużał się i stawał się haczykowaty. Skóra jaśniała, aż przybrała niezdrowy, blady odcień. Ginny wciąż zszokowana wpatrywała się w niego.

- Na potrzebę waszego towarzystwa zmieniłem język i styl poruszania się- wzruszył ramionami- Było to dość proste. Przy okazji, Weasley, niezbyt lubię róż, więc jakbyś chciała przysyłać mi boa, to postaraj się o inny kolor.

Dziewczyna poczerwieniała aż po cebulki włosów. Zdała sobie sprawę, że wiele słów, których właśnie on usłyszeć nie powinien, usłyszał.

- Przysięgam, że wyrzucę tą kieckę, gdy tylko przyjdziemy do domu.

- Rób jak chcesz- po chwili jednak uśmiechnął się złośliwie- Nie wątpię, że będzie ci pasować coś innego. Najlepiej różowego. Granger, nie pojawiaj się w tym kombinezonie w szkole, bo osobiście wykopię cię na błonia.

- Nie mam nic innego.

- Gdybyś powiedziała mi, że chcesz odpowiednie wyposażenie to sam udałbym się na Pokątną po to- warknął- Ale ty masz twardy łeb upartego Gryfona. Wydaje ci się, że jeśli sama nic nie możesz zrobić, to jest to awykonalne.

- Świetnie! Po co więc pan w ogóle się fatygował?

- Rozkaz Dumbledora. Nie sprawiało mi przyjemności udawanie idioty.

- Wiele w takim razie do udawania nie było.

- Pięć punktów i szlaban dla panny Weasley w pierwszą sobotę!

- A za co?!- Ginny oburzyła się.

- Spytaj Granger. Jutro o szóstej masz być w sali- warknął do Hermiony i po chwili zniknął. Ginny podparła się pod boki.

- A pomyśleć, że nawet go polubiłam!

Hermiona zaczęła się śmiać i po chwili Ginny przyłączyła się do niej.

- Wiesz co, Ginny?

- No?

- Tak sobie myślę, że właśnie poznałyśmy kogoś, kto się chowa pod całym tym sarkazmem i wredotą.

- Tak sądzisz?- Ginny uśmiechnęła się- Mimo wszystko Wolly to jeden z sympatyczniejszych facetów, jakich poznałam. Jeśli Snape ma z nim coś wspólnego, to chyba będę w stanie go polubić. A teraz chodźmy przymierzyć to, co kupiłyśmy. Mam nadzieję, że będzie wyglądało równie dobrze co na fantomie- zanim weszły do kuchni obróciła się z głupim uśmiechem- Wiesz co zauważyłam?

- Już się boję.

- Snape w mugolskich ciuchach wyglądał równie dobrze co Wolly.

Hermiona skrzywiła się.

- Jesteś chora. Przy okazji… Nikomu nie mówimy kim jest Wolly.

Ginny puściła porozumiewawczo oko.

- Rozumiem.

Rozdział 34

Ginny założyła sukienkę i obróciła się do lustra. Hermiona zeszła na dół, żeby coś zjeść i nawet nie zerknęła do torby. Jej przyjaciółka nie przywiązywała do swojego wyglądu żadnej wagi. Ginny była inna- lubiła dobrze wyglądać. Teraz miała do tego dodatkowy bodziec- chciała Dracona Malfoya, chciała go dla siebie. Postanowiła więc dyskretnie użyć wszystkiego, co posiadała. Chcąc nie chcąc musiała przyznać, że Snape miał oko, chociaż sam wciąż łaził jedynie w czerni. Jasnozielona suknia pasowała do niej idealnie. Była zawiązywana na szyi, gorset był usztywniany i idealnie opinał jej biust i talię. Spódnica pięknie łączyła się z górą, na której jakimiś sztucznymi kamieniami były wyszyte przepiękne róże i sięgała samej ziemi. Trzeba będzie ją skrócić i nieco zaszyć rozcięcie na udzie, bo sięga jej bardziej pasa, niż uda. Obróciła się i westchnęła widząc, że gorset przepięknie wygląda i komponuje się z jej ognistymi włosami. Czuła, że potrafi wszystko- nie ma mowy, by Draco na nią nie spojrzał. Hermiona weszła do pokoju i zatrzymała się z wrażenia w drzwiach.

- No co? Źle wyglądam?

- Wręcz przeciwnie- uśmiechnęła się i weszła do środka- Zawsze wiedziałam, że masz cudowną figurę, ale ta sukienka podkreśla to i wspaniale pasuje do twojego typu urody. Malfoy nie ma żadnych szans- parsknęła.

- Mam nadzieję- usiadła na łóżku i zaczęła rozwiązywać gorset różdżką- Przymierz swoją.

- Nie mam na to ochoty. Jestem zbyt zmęczona, żeby cokolwiek robić, a jutro muszę o szóstej być w lochach.

- Ty ostatnimi czasy w domu jedynie jesz i śpisz.

- A nawet jak wyjdę gdzieś na miasto to nie mogę się uwolnić od Snape'a. Czy on musi być takim dupkiem?!

Ginny przebrała się w zakupione dżinsy i właśnie zakładała cudowną koszulkę. Fioletową z falbankami na ramionach. Kiedy przepchnęła głowę przez otwór uśmiechnęła się.

- Nie przesadzaj. Był całkiem miły. Przynajmniej dopóki nie wrócił do swojej postaci.

- No właśnie, a ja muszę pracować z jego postacią właściwą. Co myślisz o tym całym Friedrichu?

- Nie dziwię się, że mama go nie chciała- zachichotała wspominając pożądliwe spojrzenie starego czarodzieja- Jest obleśny z tym swoim wzrokiem. Ciekawi mnie jedynie jaką zrobi minę, kiedy się dowie, że to ty jesteś Hermioną Granger.

- To było akurat śmieszne. Mogę cię o coś prosić?

- No?

- Trzymaj dzisiaj Rona z daleka ode mnie- burknęła i opadła na łóżko- Znowu zaczyna się do mnie kleić.

- Rozmawiał o czymś z Billem wczoraj. Podsłuchałam coś o różnych metodach zwracania na siebie uwagi dziewczyny. Nic dziwnego, że Bill był zawsze popularny.

- Tylko, że Bill nie robi tego wszystkiego z gracją słonia- mruknęła jej przyjaciółka- I jest znacznie przystojniejszy. Możesz to dla mnie zrobić?

- Nie ma sprawy, ale według mnie powinnaś go rzucić. I to definitywnie.

- Nie mogę…

- Hermiona, jak tak dalej pójdzie, to w końcu nie wytrzymasz i rzucisz go z takim hukiem, że do końca życia się do ciebie nie odezwie. Wiesz o tym.

Usiadła i sięgnęła do plecaka po ubrania by się na nich wyżyć. Rozkładała energicznymi ruchami koszulki, spodnie i uśmiechnęła się paskudnie, gdy wyjęła kombinezon strażacki.

- Niech zgadnę- zaśmiała się Ginny- Masz zamiar to założyć jutro?

- Oczywiście. Sam mi to zaproponował- parsknęła i pokręciła głową- Potrafisz uwierzyć w to, że prawie polubiłam Wolly'ego?

- Ja tam go polubiłam. Nie mogę jednak uwierzyć, że cały czas byłaś podejrzliwa wobec niego. Naprawdę masz głowę nie od parady.

- Co mi po tym skoro nie mogę posłać w diabły tego wrednego nietoperza, rzucić twojego brata i nie być za mądrą dla wszystkich facetów w okolicy? Skończę jak Umbridge- stara panna z fiołem na punkcie kotów i różu.

- To niezbyt radosna wizja. Może spytaj o radę Trelawney?- zachichotała, gdy Hermiona zrobiła wyjątkowo wściekłą minę.

- Och… Hermiono! Widzę, widzę! Umrzesz! Zapchasz się kocim kłaczkiem!- podskoczyła- Co mi przypomina, że miałam nakarmić Krzywołapa.

- Nie musisz. Dorwał wczoraj kilka myszy i zaniósł do swojej nory.

- Głupio mi bez niego- otworzyła drzwi- Kici, kici, kici… Krzywołapku… No, chodź do pani. Kici, kici, kici…

Po chwili na schodach pojawiła się dumnie stercząca ruda kita i dopiero po niej pojawił się spłaszczony pyszczek. Uśmiechnęła się i wzięła go na ręce.

- Moje kocisko… Mój śliczny kotek…

Wyprężył się i zaczął mruczeć z zadowolenia nadstawiając spód pyszczka do drapania. Niestety, stała o kilka minut za długo. Z góry zszedł Ron i prawie na nią wpadł. Uśmiechnął się szeroko i przytulił ją mocno. Krzywołap wydał z siebie oburzone miauknięcie, wbił jej pazury w ramię i uciekł.

- Wspaniale, Ronald- warknęła, wściekła i obolała- Tylko mi brakowało, żeby mnie Krzywołap podrapał.

- Sorry- mruknął i tym razem przytulił ją delikatniej. Oparła głowę o jego ramię w poszukiwaniu odpoczynku, ale zaraz zaczął gładzić jej kark. Musiała przyznać, że szyja i kark to najwrażliwsze części jej ciała, więc dziwiła się jak dotyk Rona, nawet najdelikatniejszy, może powodować u niej drgawki wstrętu.

- Ron… Nie dzisiaj. Jestem zmęczona.

- Ostatnio cały czas jesteś zmęczona- wymruczał jej do ucha.

- Słuchaj, zeszliśmy się ledwie wczoraj. Mówiłam, żebyśmy zwolnili.

- Przecież nic nie robię.

- Jasne. A ta ręka na moim karku? Druga na moich pośladkach? Odpuść, Ron.

Cofnął się i założył ręce.

- Już, już. Nie bądź taka zła. Masz może ochotę na spacer?

- Gdzie? Nie możemy wychodzić poza Norę.

- Gdziekolwiek… Z Ginny wybrałyście się do Brighton, tak? Chodź ze mną gdzieś. Miejsce nie ma znaczenia.

Westchnęła i podrapała się po czole. Czy ona naprawdę musi mieć takie szczęście, że natrafia na durniów, którym trzeba tłumaczyć nawet najprostsze sprawy?

- Nie możemy, to byłoby zbyt niebezpieczne. Z Ginny aportowałyśmy się do Brighton, bo nie miałam ani jednej pary spodni, która nie byłaby dziurawa, czy zepsuta. Jednak nawet wtedy dostałyśmy obstawę.

- Daj spokój. Możemy przecież gdzieś się wybrać.

- Nie możemy! ZROZUM TO.

- Jak sobie chcesz- mruknął- Jutro znów wrócisz późno i padniesz spać.

- Znam swoje obowiązki i wypełniam je najlepiej, jak potrafię. Codziennie robię ze dwanaście kociołków różnych mikstur, Snape robi tyle samo, siedzimy do późnej nocy a i tak nie zawsze wyrabiamy normę. Mogę chyba być zmęczona, prawda?

- Tak, wiem, że musisz to robić i nie o to mam pretensje. Po prostu wygląda to tak, jakbyś specjalnie mnie unikała.

- Jesteś śmieszny, Ron.

- Czy ja ci się w ogóle podobam?

Westchnęła ciężko i przyjrzała mu się uważnie. Ron mocno wydoroślał przez szóstą klasę. Miał prawie metr dziewięćdziesiąt i zamiast plączących się patyków dorobił się umięśnionych ramion i silnych, zgrabnych nóg. Długi, piegowaty nos nadawał jego pociągłej twarzy charakteru, a niebieskie oczy świecące spod rudej grzywki powinny powodować u niej drgawki i efekt miękkich nóg. Nie powodowały. Westchnęła. Nie mogła go skrzywdzić. Nie potrafiła.

- W jakiś sposób na pewno- uśmiechnął się i znów spróbował ją pocałować, ale go odepchnęła- Potrzebuję czasu, Ron. Czasu. Mamy przed sobą przynajmniej rok.

Lekko się skrzywił, ale odpuścił.

- Dobranoc, Hermiono i trzymaj się.

Nastawiła policzek i po chwili poczuła mokre usta. Powstrzymała się przed wzdrygnięciem z obrzydzenia. Weszła do pokoju, gdzie natknęła się na ponure spojrzenia Ginny.

- Grasz nie fair. Dałaś mu nadzieję.

- Ginny, ja po prostu NIE UMIEM mu tego powiedzieć!

- Tchórzysz! Od kiedy jesteśmy kurczakami?!

- Uch! Nie rób takich samych porównań, jak Snape!

- A może on ma rację?!

- Zwariowałaś?! Od kiedy on miewa w czymkolwiek rację?!

- Daj spokój, Hermiono. Zawsze nam wyrzucałaś uprzedzenia wobec niego, a teraz robisz to samo!

- Wielkie dzięki- warknęła, po czym wzięła kilka głębszych oddechów- To po prostu za trudne dla mnie. Nie chcę go stracić, a wiem, że odrzucając go zranię jego ego. Mam nadzieję, że sam zrozumie, że do siebie nie pasujemy i, że znajdzie kogoś innego.

- Wiesz, że masz u mnie poparcie bez względu na to co zrobisz. Tylko… nie podoba mi się to.

- Ginny od czasu zerwania z Harrym nie odzywacie się do siebie. Wiesz co by się stało, gdybym zerwała z Ronem? A pamiętaj, że on jest daleko bardziej wrażliwy niż Harry.

- Raczej drażliwy, niż wrażliwy- zaśmiała się dziewczyna. Uniosła ręce- Poddaję się. Rób co chcesz, tylko potem nie oczekuj współczucia.

- A czy kiedykolwiek oczekiwałam?

- Tak. Po zerwaniu z Wiktorem.

Hermiona zacisnęła pięść. Ginny zasłoniła sobie usta. To miał być temat tabu.

- Ja… przepraszam. Nie chciałam ruszać tego tematu.

- Nie musisz- uśmiechnęła się- Jestem teraz nieco starsza i znacznie mądrzejsza.

- To powiesz mi co właściwie się między wami stało?

Pamiętała jak trzy lata temu w czerwcu Hermiona wbiegła do jej pokoju i rzuciła się jej na kolana i zaczęła płakać. Nie przestała dopóki nie zasnęła.

- Pokłóciliśmy się. Teraz wiem, że to była bzdura, ale… Byłam przerażona tym, że Voldemort powrócił, że Harry omal nie zginął, że Cedric umarł. Zarzuciłam mu, że używał czarnej magii i że ma trzymać te brudne łapy z daleka ode mnie. Wpadł w szał i dopiero w ostatni dzień na chwilę wziął mnie na bok i porozmawialiśmy. Przeprosiłam go, ale… to był koniec. Za wiele sobie wykrzyczeliśmy. Dlatego teraz staram się panować nad sobą, bo wiem, że słowa wypowiedziane w gniewie mogą zniszczyć wszystko.

- Znam ten ból- mruknęła- Ja też pokłóciłam się z Harrym. O Cho. Zarzuciłam mu, że wciąż za nią patrzy i pewnie dalej mu się podoba, a ja jestem substytutem. Dwa dni później zerwał ze mną. Powiedziałam za dużo, ale nie potrafię się hamować. Jeśli coś mnie złości, to mówię to.

- Nieodrodna siostra swoich braci i córka swojej matki- zaśmiała się Hermiona- Teraz, jeśli mi wybaczysz, muszę nad czymś posiedzieć.

Ginny zajrzała jej przez ramię i przeczytała jakiś dziwny, makabryczny wierszyk napisany na pergaminie, który jej przyjaciółka trzymała na kolanach.

- Co to? Brzmi okropnie.

- Być może klucz do odnalezienia eliksiru na Cruciatusa. Niestety dość… trudny i pokręcony.

- Niekoniecznie. Niektóre zwroty są dość proste.

- Tak?!

- Tak. Możesz tego nie wiedzieć, bo nie znasz świata czarodziejów od podszewki. Nacięcie kciuka prawej dłoni oznacza Wieczystą Przysięgę. Kiedyś nie zawierało się jej za pomocą tylko magii, ale też używano do tego krwi. Lewa ręka jest od serca, ale Wieczysta Przysięga ma być z rozmysłem, więc nacinano prawą rękę, tą od rozumu. Mruk to postać z dziecięcych bajek, którą straszy się małe dziewczynki. Bajka była dość… delikatna, ale ostrzegała przed gwałcicielami. „Co po prawej, co po lewej”… Mamy taki przesąd, że przed wyjściem z domu należy rzucić okiem na to, co po prawej i po lewej, by zapamiętać ostatni widok domu. Jednak nie wiem jak to się ma do ognia. Z reszty nie rozumiem nic, ale dziwi mnie ten Bóg. Czarodzieje są ateistami. Często mówimy: „o, bogowie” czy coś w tym stylu, ale nigdy nie odnosimy się do jakiegoś mugolskiego bóstwa- uśmiechnęła się- Pomogłam jakoś?

- Trochę… Jak się nazywa ta bajka z Mrukiem?

- „Pani Mara i Pan Mruk”. Nie mają autora.

- Kim była pani Mara?

- Sukkub.

Hermiona zaśmiała się w głos.

- Muszę to przeczytać! Ciekawi mnie, jak dzieciom wykładało się takie tematy.

- Nie śmiej się. To dość poważna sprawa. Czarodzieje wiedzą, że dzięki magii mogą mieć pewną… władzę nad mugolami. Te baśnie są po to, żeby od dziecka wpajać im odpowiednie podejście moralne. To wyjątkowo ważna część edukacji czarodziejskiej, której… hmm… urodzeni w niemagicznych rodzinach nie posiadają. I to właśnie oni są największym zagrożeniem.

- Dzięki- uśmiechnęła się z przekąsem jej przyjaciółka, ale dopisała coś pod spodem. Wyciągnęła z torby kilkanaście ciężkich tomów i całkowicie się w nich zagłębiła. Co chwila dopisywała coś lub skreślała. Ginny stała teraz przy oknie i spoglądała na podwórko, gdzie Harry z Draco latali na miotłach i łapali znicza. Ron po chwili do nich dołączył i zaczęli grać w berka. Nabrała ochoty na latanie, a im na pewno przyda się czwarty zawodnik.

- Hermiono, idę na dwór.

- Mhm- powiedziała nieobecnym tonem skreślając nerwowo kolejny punkt.

Rozdział 35

Zamierzała zbiec na dół ale na własne nieszczęście natknęła się na Fleur.

- Ginny, jak ty ładni wyglądasz. Pasuji ci ten kolor.

- Dziękuję, Fleur. Idę na podwórko pograć z chłopakami w Quidditcha.

- Och, to taki ciekawy. Mmm… Ginny? Czy Gabrielle może z wami spać? Jak przyjedzi?

- Oczywiście, że tak. Ja mogę spać z Hermioną w jednym łóżku- uśmiechnęła się niepewnie- Zresztą nie jest pewne, czy Hermiona będzie tutaj nocować. Będą razem ze Snape'em ciężko pracować, więc możliwe, że będzie spała w zamku.

- Ja taka zła na nią! A jak Bill coś się stani?!

Łzy napłynęły do jej dużych, błękitnych oczu. Nie rozumiała podejścia Billa- on bał się, że może coś jej zrobić i to dla niej i ich przyszłych dzieci chciał wyzdrowieć.

- Fleur, on już postanowił. Nie jest to wina Hermiony. Wiesz dobrze, że jeśli Sama-Wiesz-Kto ma całą armię takich jak on to nikt nie jest bezpieczny. A taki eliksir mógłby ich wyleczyć.

- Ale dlaczego Bill?!

- Gdybym to ja została pogryziona, to możesz być pewna, że zgłosiłabym się na ochotnika- warknęła- Zrozum go, Fleur. On to robi dla ciebie i dla wszystkich innych ludzi. Ale głównie ze względu na ciebie.

- Ja tego nie potrzebui! Mnie Bill starczy! Jeśli bo te ugryzienia on umrze, to ja też!

Zalała się łzami, a Ginny westchnęła. Na górze jedna nie umie mówić nie, a ta przed nią myśli tylko o sobie. Po chwili usłyszała dudnienie na schodach i Hermiona z rozwichrzonymi włosami podbiegła do niej.

- Jak mówisz, że nazywała się ta bajka?

- „Pani Mara i Pan Mruk”.

- Świetnie. Lecę do biblioteki. Muszę ją znaleźć.

- To twoi wina!- Fleur potrząsnęła kędzierzawą dziewczyną- Jak Bill umrzeć, to przez ciebi!

Hermiona zbladła i zacisnęła zęby.

- Wybacz mi, ale sądzę, że Bill się zgodził.

- Tylko dlatego, że nikogo inny nie ma!

- Uspokój się i nie histeryzuj- warknęła i odepchnęła ją- Mam znacznie ważniejsze sprawy na głowie niż twoje fanaberie i fochy.

Fleur zatkało, a Ginny uśmiechnęła się. Nie wolno było wchodzić Hermionie w drogę, gdy coś postanowiła. Jej przyszła bratowa musi się nauczyć, że nie wszyscy padają jej do stóp i podają wszystko na złotej tacy. Usadziła Francuzkę przy stole i podała jej herbatę, wcześniej sprawdzając testerem.

- Jestem egoistki?

- Tak.

- Czy to taki źle, że chcę Bill zdrowy i cały?

- Nie, Fleur. Chodzi o sposób w jaki to przedstawiasz. Wychodzisz za Billa więc musisz zrozumieć, że on ma swoje zasady. Nie cofanie się przed niebezpieczeństwem do nich należy.

- Ja wim, że on odważny, ale… Boję się.

- Każde z nas się boi.

- Ona ni- wskazała na pusty kominek- Ty też ni.

- Ona zwłaszcza. Nie jest taka odważna, na jaką się kreuje. A ja… Ja się boję wielu rzeczy i o wiele osób. Jednak gdybym miała możliwość komuś pomóc, to zrobiłabym to. Nie mam niestety takiego mózgu i czuję się bezradna. Nie możesz myśleć tylko o sobie.

Dziewczyna niechętnie skinęła głową i zaczęła bawić się naszyjnikiem. Ginny czym prędzej wybiegła z kuchni i wpadła do schowka na miotły. Wyjęła Zmiataczkę 6 i podleciała do chłopaków.

- Mogę się przyłączyć?

- Wolniejszej nie było?- Harry śmignął na Błyskawicy tuż koło jej nosa.

- Nie popisuj się, Harry- Ron był zachwycony swoją nową miotłą. Ich mama wyskrobała zaskórniki na Nimbusa 2000. Draco siedział na Nimbusie 2001. Ona na Zmiataczce nie miała z nimi szans- Ginny, może chciałabyś na chwilę? Zamienialibyśmy się z tobą?

- Czyli gramy w trzy osoby?

- Czemu nie?- Draco parsknął- Puszczamy znicza i ten, kto go pierwszy złapie wygrywa.

- Wszelkie chwyty dozwolone, prócz czarów- zlecieli na ziemię i Harry podał jej Błyskawicę- Pokaż co potrafisz.

- Ta jest, kapitanie!- zasalutowała i wzbiła się w powietrze. To był pierwszy raz, gdy dosiadała tak szybkiej miotły. Działała na najmniejsze drgnięcie i bardziej wyczuwała zamiary niż ruch. Ona i Draco w tej samej chwili dojrzeli znicza. Zanurkowali i przyspieszyli. Był szybszy, więc przyspieszyła i nieco zagrodziła mu drogę tak, by jej włosy przysłoniły mu widok. Usłyszała, jak klnie i zachichotała po czym bez problemu załapała małą piłeczkę.

- Grasz nieczysto- Draco uśmiechał się tak czarująco, że zapierało jej dech w piersiach, ale odpowiedziała uśmiechem.

- Nie wiem o co ci chodzi. To ty grasz nieczysto.

Zrobił zdziwioną minę. I dobrze- nie musi wiedzieć, jak bardzo nieczysto.

Rozdział 36

Hermiona do późna siedziała w bibliotece i dwa razy nawet się zdrzemnęła. Za drugim razem obudził ją profesor Dumbledore.

- Hermiono, już późno. Wracaj do Nory.

- Przepraszam, zaczytałam się i sama nie wiem kiedy…

- Nie ma problemu- jego uśmiech zawsze dodawał jej otuchy. Odesłała różdżką książki i razem z dyrektorem wyszła z biblioteki- Jak idą ci badania?

- Powoli. Wydawało mi się, że coś znalazłam, ale to był ślepy zaułek.

„Pani Mara i Pan Mruk” było wesołą lekturą i nieraz musiała zatykać sobie usta, bo miała ochotę wybuchnąć śmiechem, ale nie doszła do żadnych wniosków poza tymi, które podsunęła jej Ginny. Na wszelki wypadek sprawdziła każde słowo zarówno w znaczeniu czarodziejskim, jak i mugolskim, ale nic to nie dało.

- Tak to bywa, ale niech cię to nie zniechęca.

- Nie zamierzam się poddawać- uśmiechnęła się słabo- Szkoda tylko, że nie mam bladego pojęcia, gdzie szukać informacji.

- Niestety nie jestem w stanie ci w tym pomóc. Eliksiry zawsze były jednym z dwóch przedmiotów z których byłem słaby.

- A jaki był drugi?

Zachichotał.

- Wróżbiarstwo. Severus powiadomił mnie, że Hal się zgodził na przyjęcie posady. Przykro mi też, że was zaatakowano. Prawdopodobnie mieli wskazówki dotyczące miejsca zamieszkania Hala.

- Nic się nie stało, jednak nie potrzebowałyśmy obstawy. Mógł mnie pan poinformować o tym, że nie będziemy same oraz o tym kto nam będzie towarzyszył. Najadłyśmy się wstydu za wszystkie czasy.

- Czy ja wiem? Severus wydawał się dobrze bawić.

- Profesor Snape zawsze dobrze się bawi kiedy może nabijać swoich uczniów w butelkę.

- Nie miałyście o tym wiedzieć- w jego głosie zabrzmiała jakaś lekka stalowa nuta i wiedziała, że nie powinna kontynuować- Na jutro planujecie przemienić Remusa?

- Tak. Co prawda dzisiaj profesor Snape miał dokończyć przygotowywanie gabinetu, ale nie wiem czy mu się udało, skoro większość czasu był poza Hogwartem…

Dumbledore odprowadził ją do kominka pani Hooch i uśmiechnął się.

- Jeśli miał to zrobić dzisiaj, to na pewno to zrobił. Macie podobne podejście do swoich obowiązków. Dobranoc, Hermiono.

- Dobranoc, panie profesorze. Nora.

Kiedy wyszła z kominka uderzyła ją wszechogarniająca cisza. Zerknęła na zegarek i westchnęła. Druga w nocy. Za trzy godziny będzie musiała wstać. Po cichu weszła do pokoju i zamknęła za sobą drzwi. Światło księżyca wpadało do środka i pełzało po włosach Ginny. Dziewczyna, jak zwykle, leżała rozkopana i lekko poświstywała. Hermiona zdjęła szatę, wyjęła pergaminy i schowała pod obluzowaną deską podłogi starając się nie robić hałasu. Nastawiła budzik i położyła się patrząc na księżyc. Zastanawiała się jak bardzo musi boleć Remusa taka przemiana. Jeśli było to podobne do Eliksiru Wielosokowego, to nic dziwnego, że tego nie lubił…

Dzwonek zabrzmiał znacznie wcześniej niż by chciała. Niechętnie go wyłączyła, ruszyła wciąż na wpół zaspana do łazienki i wzięła prysznic. Związała mokre jeszcze włosy w kok i wróciła by się przebrać. Na dżinsy i koszulkę założyła strażackie spodnie i zaśmiała się widząc się w lustrze. Ginny rozbudził jej śmiech i spojrzała na nią, po czym jęknęła.

- Oby to mi się śniło.

- Śpi, śpij. Dopiero wpół do szóstej.

- Uch… Jesteś okrutna. Będę teraz miała koszmary.

Pani Weasley na jej widok dostała ataku śmiechu i dopiero po jakimś czasie była w stanie przemówić.

- Dzięki tobie mój dzień będzie naprawdę dobry!- zachichotała- Chciałabym zobaczyć minę Severusa gdy pojawisz się w tym w jego pracowni.

- Moja sprawa w czym przychodzę. Nie chcę ponownie wybierać się na zakupy.

- Jak rozumiem wrócisz późno?

- Raczej tak- skinęła głową- Jednak nie musi mi pani przygotowywać obiadu. Nie jestem głodna.

- Jak uważasz, moja droga. Och, Charlie co tak wcześnie?

Drugi co do starszeństwa syn państwa Weasley na jej widok zareagował tak samo, jak jego matka. Wciąż chichocząc usiadł obok niej i podziękował za herbatę.

- Mam kilka spraw do załatwienia- parsknął- Wyglądasz wystrzałowo.

- Dziękuję, też mi się podoba- skończyła jeść grzankę, dopiła herbatę i niechętnie wstała- Muszę iść. Miłego dnia.

Pani Hooch na jej widok upuściła parówkę, nawet nie zwracając uwagi na to, że ketchup upaćkał jej spodnie. Uśmiechnęła się szeroko.

- Och, będzie z tego wojna.

Snape'a jeszcze nie było. Przypomniała sobie, że mieli dzisiaj robić kolejne Veritaserum, więc przywołała kociołki i odpowiednie składniki. Zdjęła szatę i musiała przyznać, że czuła się komfortowo w spodniach od kombinezonu. Nie przeszkadzały jej i nie musiała się bać, że coś jej się stanie. Założyła rękawice i zaczęła kroić jadowitą żabę skalistą. Usłyszała kroki na korytarzu, więc przygotowała się na konfrontację. Snape wpadł do środka, zamknął drzwi i dopiero po chwili zatrzymał się patrząc na nią z szeroko otwartymi oczami.

- Granger- warknął- Co to ma być?!

- Mój uniform. Czuję się w nim bezpieczniej.

- Zdejmuj to natychmiast!

- Nie mogę- uśmiechnęła się wesoło- Nie mam pod spodem spodni.

- PRZECIEŻ CI MÓWIŁEM, ŻE MASZ TEGO NIE ZAKŁADAĆ!!!- ryknął tak, że kilka żab uciekło jej z worka. Przywołała je jednym ruchem różdżki.

- Jak mogłabym wyrzucić tak praktyczną rzecz? Wie pan, mam takiego znajomego, nazywa się Wolly i stwierdził, że to dość praktyczna rzecz. Niby potem dodał, że to żart, ale nie jest raczej typem żartownisia.

- PRZESTAŃ SOBIE ŻARTOWAĆ I ZDEJMUJ TO!!!

Sapnęła z oburzeniem.

- Mam paradować na pół naga? Sądzę, że tym sposobem złamałabym z pięćdziesiąt regulacji szkolnych nie wspominając o tym, że posądzono by pana o różne dziwne… skłonności.

- NIE GRAJ NA MOICH NERWACH, GRANGER! WRACAJ DO NORY I PRZEBIERZ SIĘ!

- Nie mamy na to czasu. Zajęłam się już Veritaserum- obróciła się do niego plecami i wróciła do krojenia. Starała się ignorować spojrzenie, które wypalało jej dziurę w karku. Po chwili usłyszała ciężkie westchnienie i Snape zatrzasnął za sobą drzwi na korytarz. Zdziwiła się, była pewna, że jego wrzaski potrwają nieco dłużej. Nie było go dobre półtorej godziny. Spodnie uratowały ją kilkakrotnie i zaczęła w myślach dziękować Wolly'emu, że je zaproponował. Inaczej jedna para dżinsów już poszłaby do kosza. Odstawiła Veritaserum, by się gotowało i zajęła się Eliksirem Wielosokowym. Kiedy zapaliła ogień pod kociołkiem drzwi ponownie trzasnęły. Snape podszedł do niej i podał jakąś torbę.

- W tej chwili się przebierz- mruknął. Zajrzała do środka i otworzyła ze zdziwienia usta. Były to spodnie i szata dla twórców eliksirów. Materiał, który był równie trwały co smocza łuska, jednocześnie przewiewny i ciepły, jak bawełna, a wyglądał jak eleganckie spodnie.

- Dziękuję… Zwrócę pieniądze, gdy tylko wrócę do Nory.

- Oczywiście, że tak. Dwanaście galeonów, osiem knutów i cztery sykle. A teraz idź gdzieś i przebierz się!

Głupi pomysł wpadł jej do głowy i bez namysłu zsunęła szelki od spodni z ramion i zaczęła rozpinać guziki. Snape poczerwieniał i wrzasnął:

- CO TY WYRABIASZ?!

- Przebieram się.

Wyciągnął różdżkę, najwyraźniej z zamiarem powstrzymania jej, gdy spodnie opadły. W pierwszym odruchu zasłonił sobie oczy, ale po chwili najwidoczniej uzmysłowił sobie co widział.

- GRANGER! MINUS PIĘĆDZIESIĄT PUNKTÓW DLA GRYFFINDORU!!!

- Ale za co?

- Za nabijanie się ze mnie i kłamstwo!

- Z nikogo się nie nabijałam. Po prostu wolałam czuć się bezpieczna, stąd kłamstwo. Gdyby nie to, to już bym miała spodnie do wyrzucenia.

- Nie obchodzi mnie to! Idź się przebrać!

Dopiero kiedy zamknęła za sobą drzwi pozwoliła sobie na głośny śmiech. Jego mina i głębokie rumieńce były warte tych punktów! Poszła do łazienki i zmieniła ubranie. Spodnie leżały na niej idealnie. Musiała tylko trochę podwinąć nogawki i przejrzała się w lustrze. Zadowolona ze swojego wyglądu wróciła do sali Eliksirów. Snape ostentacyjnie ją ignorował, więc wróciła do produkcji Eliksiru Wielosokowego. Skończyła i zastanawiała się co dalej?

- Panie profesorze…

- CZEGO?!

Skrzywiła się- była pewna, że przez tyle godzin się uspokoi.

- Skończyłam Veritaserum i Eliksir Wielosokowy. Co dalej?

- Nic. Idź do mojego gabinetu i sprawdzaj fazy księżyca. Kiedy będzie półksiężyc wyślij Patronusa do Lupina. Potrafisz chyba wysyłać Patronusy z wiadomością?- spytał złośliwie.

- Potrafię.

Nic więcej nie powiedział więc uznała, że może iść. Gabinet Snape'a był otwarty, więc bez problemu weszła i musiała zmrużyć oczy- sierp księżyca świecił jej prosto w oczy. Rozjerzała się wkoło i szczęka jej nisko opadła. Na biurku leżało z osiem grubych ksiąg dotyczących eliksirów. Większość tych, o które prosiła w poniedziałek. Podskoczyła z radości. Na jednej z nich leżała karta z jednym zdaniem. To ciasne pismo rozpoznałaby wszędzie.

Tylko nic nie zepsuj.

Wzięła jedną książkę i usiadła z nią na podłodze (było tam wygodniej niż na prostych, twardych krzesłach). Przeglądała ją i doszła do wniosku, że będzie musiała porozmawiać z Szalonookim. Co jakiś czas zerkała na księżyc i wracała do tekstu. Brakowało jej informacji dotyczących efektów ubocznych Cruciatusa. Po pierwsze- czy wpływa tylko na umysł, czy także na ciało? Czy każdy przypadek należy traktować osobno, czy razem? Jak silny musi być eliksir? Czy należy brać pod uwagę krew jednorożca, czy lepiej nie? Czy widłokorzeń i jednorostek nie będą za silne? Kiedy księżyc był już w połowie swojej drogi do pełni wysłała swoją wydrę do Lupina z informacją, by zbierał się do drogi. W chwili gdy wzięła trzecią książkę do gabinetu wszedł Snape. Spojrzał na nią zza swojego długiego nosa wyraźnie dając jej do zrozumienia, że nie jest tu mile widziana, po czym zaczął machać różdżką w kierunku sztucznego księżyca.

- Mogę jakoś pomóc?

- Tak. Siedź i nie przeszkadzaj- warknął. Wzruszyła ramionami i zagłębiła się w lekturze. Zaczęła wypisywać co ciekawsze składniki lub pomysły by później je sprawdzić. Nie wiedziała jak długo Snape pozwoli korzystać jej ze swojego księgozbioru. Uniosła głowę by spojrzeć na Mistrza Eliksirów- stał wciąż w tym samym miejscu, całkowicie skupiony z oczami wpatrzonymi w coraz jaśniejszą kulę. Pełnia była już blisko. 

Rozdział 37

Sięgnęła po czwartą księgę i zdążyła usiąść, gdy do środka wszedł Remus Lupin. Wyglądał blado, a jego szaty były bardziej postrzępione niż zwykle. Snape nie drgnął nawet, a przybysz od razu do niej podszedł.

- Dzień dobry, Hermiono.

- Remusie, strasznie wyglądasz. Czy coś się stało?

- Nie, po prostu uznałem, że nie będę poświęcał swoich najlepszych szat na postrzępienie- zachichotał. Spojrzał na księgę na jej kolanach i gwizdnął- Ciężka lektura, zarówno w przenośni jak i dosłownie. Jednak nie pamiętam tego tytułu. Sama kupiłaś w księgarni?

- Nie, to księga profesora Snape'a.

- Snape, od kiedy dajesz komukolwiek do potrzymania swoje cenne księgi?

Stojący mężczyzna obrzucił go nieprzyjaznym spojrzeniem i odmruknął wściekle:

- Jeszcze jedno słowo, Lupin, a panna Granger już nigdy nawet nie spojrzy na moje książki.

- Wypiłeś swój eliksir?- wtrąciła Hermiona w obawie, że Remus nie wytrzyma i odpowie.

- Tak. Mam nadzieję, że nic wam się nie stanie. Jakbyś mogła… za bardzo nie uszczuplać stanu mojego owłosienia, to byłbym wdzięczny. Nimfadora twierdzi, że nie pasują mi gołe placki. Co do pazurów to obetnij nawet więcej niż jeden, bo nie zamierzam przemieniać się trzeci raz w tym miesiącu.

- Nie ma problemu. Oświadczyłeś się w końcu?

Mężczyzna poruszył się nerwowo i zacisnął wargi.

- Nie mogę się na to… Hermiono, ja nie mogę jej przywiązywać do kogoś tak niebezpiecznego.

- Mężczyźni- mruknęła, po czym dodała nieco głośniej- Nie powinieneś patrzeć tylko na siebie, Remusie. Ona pewnie twierdzi, że rozumie i wcale tego nie oczekuje dopóki jesteś koło niej?

- Oczywiście. Zrobiłabyś inaczej?

- Cóż… na jej miejscu już dawno zaciągnęłabym cię za kłaki lub ogon przed ołtarz i grożąc różdżką kazała odpowiadać, jak należy- uśmiechnęła się- Ale Tonks nie zamierza cię do niczego zmuszać pomimo tego, że czeka. Zażywasz Wywar Tojadowy, więc nawet podczas pełni nie jesteś niebezpieczny.

- A co jeśli będą… dzieci? Jeśli będą takie, jak ja?

Snape prychnął, opuścił różdżkę i odwrócił się do nich.

- Widocznie niezbyt uważałeś na Magicznych Stworzeniach, Lupin. Likanizm nie jest dziedziczny. A teraz odsuń się od Granger, bo przemieniając się możesz zniszczyć moją książkę.

Remus westchnął ciężko i wszedł na środek gabinetu. Hermiona odłożyła uważnie książkę, wzięła mocno zaostrzony nóż i woreczek, by do niego wrzucić zdobyte ingrediencje. Snape machnął różdżką i po chwili Remus zaczął krzyczeć i po raz drugi w życiu Hermiona mogła przyjrzeć się przemianie człowieka w wilkołaka. Poprzednim razem było to w znacznie bardziej dramatycznych okolicznościach. Zauważyła, że profesor jakby instynktownie ustawia się pomiędzy nią a wilkołakiem unosząc różdżkę. Był gotów jej bronić, tak samo jak w trzeciej klasie. Jednak wszystko przebiegało tak, jak należy. Remus opadł na cztery łapy, jego twarz powoli się wydłużała w wilczy pysk, szaty pękały na nim, a krzyk przeszedł w wycie. Po chwili na ziemi kulił się wilk o brązowej sierści popiskując. Snape odezwał się:

- Lupin, rozumiesz co do ciebie mówię?

Wilk skinął głową i wyciagnął przed siebie łapę tak, jak zwykle robią kobiety u manikiurzystek. Pysk mu się zaśmiał, wywalił jęzor, a ogon machał wesoło. Zachichotała, wyminęła Mistrza Eliksirów i najpierw ucięła pierwszy pazur.

- Boli?

Wilkołak pokręcił głową, więc obcięła mu pazury u jednej łapy. Następnie wzięła się za futro. Ostrzygła go nieco na grzbiecie i cofnęła się.

- Panie profesorze, już można odwoływać pełnię.

Machnął różdżką i po chwili leżał przed nimi Remus Lupin w swojej ludzkiej formie, niestety całkowicie nagi. Hermiona zacisnęła oczy, by nie patrzeć.

- Możesz już otworzyć, Granger- usłyszała znajome warknięcie po jakimś czasie- Zanieś to co zebrałaś do sali i powkładaj włosy do odpowiedniej siateczki, a pazury do słoika, który zalejesz tym- jeden ze skraplaczy wylądował na rogu biurka- Później jesteś wolna.

- Ale kiedy…

- JESTEŚ WOLNA, GRANGER!

Rozdział 38

Z fuknięciem w kuchni Weasleyów pojawiła się Hermiona. Wyszła z kominka kopnęła krzesło i usiadła na nim z impetem. Tonks od razu się na nią rzuciła.

- Czy Remus czuje się w porządku? Coś poszło źle? Nic wam nie zrobił? Nic mu nie zrobiliście?

- Wyluzuj, Tonks- uśmiechnęła się dziewczyna- Wszystko poszło tak, jak miało pójść. Remus w tej chwili odpoczywa w zamku.

Kobieta, której włosy w tej chwili miały kolor popiołu odetchnęła i przywróciła im zwykły, wściekle różowy kolor. Harry spojrzał na swoją przyjaciółkę i parsknął.

- Z tego co mówiła Ginny zupełnie inaczej wyglądałaś rano. Gdzie się podziały strażackie spodnie?

- Zostały uroczyście spalone w jakimś paskudnym wywarze, ale w zamian dostałam te- skrzywiła się- Nie martw się, nie pożyczyłam spodni od Snape'a. Ruszył na Pokątną do Apteki, gdzie wyrabiają specjalne ubrania dla twórców eliksirów. Jednak jego mina była warta założenia tych strażackich.

Harry wyobraził sobie to i zaczął najpierw cicho chichotać, ale po chwili już głośno ryczeli. Ich śmiech ściągnął do środka Malfoya.

- Widzę, że jest tu wesoło. Potter chyba ci nie przekazał, że za kilka godzin będzie spotkanie Zakonu?

- Och, zapomniałem- mruknął Harry. Hermiona westchnęła.

- Za ile godzin?

- Tak właściwie to za dwie. Dzisiaj dość późno będzie spotkanie, bo Dumbledore musi coś wcześniej załatwić. Idź się położyć. Obudzimy cię, gdy zaczną się wszyscy schodzić.

- Dzięki, jesteś kochany.

Powlekła się na górę, a oni patrzyli na nią. Malfoy odezwał się pierwszy.

- Wygląda, jakby przebiegło po niej stado hipogryfów.

- Wiesz dobrze, że praca ze Snape'em nie jest najmilszym sposobem spędzania czasu- Harry zerknął na blondyna, który właśnie siadał na dopiero co zwolnionym krześle. Rozejrzał się wkoło i rzucił zaklęcie przeciwko podsłuchiwaniu. Tonks zaraz po upewnieniu się, że z Lupinem wszystko w porządku aportowała się do ich mieszkania- Jakie masz plany wobec Ginny?

- Słucham?

- Dobrze słyszałeś. Widzę, że za nią łazisz, oglądasz się i zagadujesz.

- Nie sądzę, żeby była to twoja sprawa- warknął. Harry zacisnął pięści.

- Tak się składa, że to moja sprawa. Każde z Weasleyów jest mi bliższe, niż moja własna rodzina, a Ginny… jest wyjątkowa. Zależy mi na jej szczęściu.

Malfoy przyglądał mu się uważnie, ale po chwili opuścił wzrok.

- Nie musisz się martwić. Nie mam żadnych zamiarów. Po prostu… dobrze mi się z nią rozmawia.

Wzruszył ramionami i gdy usłyszeli pyknięcie na podwórku podniósł się by spojrzeć przez okno.

- Lupin tu idzie. Wygląda… kiepsko.

Remus wszedł po chwili do kuchni i uśmiechnął się słabo. Twarz miał bladą, wszystkie zmarszczki były znacznie bardziej widoczne, jego ruchy były powolne. Malfoy od razu zwolnił mu krzesło i przesiadł się dalej.

- Dziękuję, Draco- głos miał zachrypnięty- Uch… Jak dobrze móc usiąść.

- Wszystko w porządku?- Harry był przerażony. Nigdy nie widział Lupina w takim stanie.

- Niekoniecznie. Po raz pierwszy w życiu musiałem przeżyć więcej niż jedną pełnię w miesiącu. To dość… męczące doświadczenie. Jednak nie chcę, by z powodu mojej niechęci Bill musiał obawiać się, że podczas następnej pełni coś komuś zrobi.

- Czyli mikstura będzie gotowa nim minie miesiąc?

Lupin parsknął.

- O to samo spytałem Snape'a. Odpowiedź brzmiała tak: „Od kiedy masz tak samo kurzy móżdżek jak Potter czy Weasley?! Nie umiem powiedzieć kiedy ta przeklęta mikstura będzie gotowa i nie obchodzi mnie, czy pan Weasley kogoś zaatakuje, bo sam chętnie podstawiłbym mu kilka osób pod zęby”.

- No wiesz co!- Harry zacisnął pięści- To… to okrutne!

- Nie, Harry- Lupin, co było dziwne, uśmiechał się szeroko- Znając Snape'a to oznaczało tyle, że będzie robił co w jego mocy by zdążyć przed następną pełnią.

Harry spojrzał na przyjaciela swojego ojca jak na wariata.

- Chyba w to nie wierzysz, Remusie.

- Wierzę, Harry. Nauczyłem się już kilka lat temu rozumieć sens wypowiedzi Snape'a. Przykładowo dzisiaj pojawił się u mnie w domu i najpierw opukał mnie od każdej strony, po czym kazał mi zjeść jakąś soczystą sarnę czy też napchać się dzieciakiem z wioski i zniknął. Wiesz o co mu chodziło?

- O to, żeby wytknąć tobie twój… problem?

- Nie. Chodziło mu o to, żebym zdrowo się najadł, bo ta przemiana mocno uszczupli moje siły. Zjadłem tyle, że bałem się, że pęknę, a mimo to osłabłem i jestem nieziemsko głodny. Boję się myśleć co by się stało, gdybym nic nie zjadł.

Harry i tak nie zamierzał mu uwierzyć. Przekonywanie go do tego, że Snape dba o innych było równie skuteczne, co wmawianie mu przez Hagrida, że dzieci Aragoga chciały się z nim pobawić, a nie go zjeść.

- Harry mam prośbę. Pójdź po Molly i powiedz jej, że gdyby była tak uprzejma przygotować mi coś naprawdę porządnego do jedzenia, to będę jej dozgonnie wdzięczny.

Jak należało się spodziewać pani Weasley ucieszyła się i od razu wzięła się do pracy. Harry zajrzał do pokoju dziewczyn i gdy upewnił się, że Hermiona śpi machnął ręką na Rona, który właśnie zamierzał ją obudzić.

- Daj jej spać. Nie wiemy ile potrwa dzisiejsze spotkanie.

- Harry, ona tylko śpi i je tutaj- mruknął jego przyjaciel- Dla nas nie ma ani minutki.

- Robi ile może. Wymyśliłeś coś nowego z Hanną?

- Tak- chłopak uśmiechnął się, wyraźnie z siebie dumny- Odkryliśmy w jaki sposób można podsłuchiwać Ślizgonów.

Harry zdumiony przystanął.

- Jak?

- Przerobiliśmy Uszy Dalekiego Zasięgu na coś w rodzaju… pluskwy. Jedna z mugolskich opowieści szpiegowskich podsunęła mi ten pomysł. Hanna zna się na Transmutacji. Przerobimy Uszy na coś znacznie mniejszego i otoczymy go różnymi zaklęciami tak, by nie działały na nie Muffliato i różne tego typu… Dodatkowo uniemożliwimy wykrycie ich.

- Super! Genialne! A jak zamierzacie je umieścić w ich Pokoju Wspólnym?

- To właśnie najciekawsza część. Malfoy nam pomoże- skrzywił się nieco- Nie chciałem tego, ale Hanna uznała, że skoro mamy jednego Ślizgona w Zakonie to głupio by było tego nie wykorzystać. Wezmę twoją pelerynę i razem z nim przejdę do ich lochów. Potem będę właził również do sypialni chłopaków, a następnego dnia Hanna pójdzie do dormitoriów dziewczyn. Wszelkie rozmowy będą się nagrywały i to jest najlepsze- podniósł jakieś małe, plastikowe urządzenie- Jest nastawione na nagrywanie. Będzie delikatnie wibrowało, gdy usłyszy jakieś podejrzane słowo, ale i tak każdy weekend spędzimy na przesłuchiwaniu rozmów z całego tygodnia. Mogą mieć jakiś, no wiesz… szyfr.

Ron dosłownie promieniował dumą, a Harry nagle poczuł, że jest bezużyteczny. Jego przyjaciel będzie spędzał całe weekendy na wsłuchiwanie się w gadki Ślizgonów, Hermiona codziennie będzie pracowała z najgorzej usposobionym człowiekiem, jakiego znał, Neville będzie męczył się z bogowie wiedzą jakimi roślinami, Ginny będzie musiała zaznajomić się z dziewczynami, których wolałaby nie poznawać… A on? On będzie siedział w Pokoju Wspólnym i nie robił nic. Dumbledore przez całe wakacje nawet nie wspomniał o horkruksach. Harry długo myślał na ten temat- gdzie może być więcej horkruksów, co może nimi być, no i co z tym medalionem? R.A.B?! O tym także Dumbledore nie wspomniał. Może uznał, że on, Harry, nie nadaje się do tego i sam wszystko zrobi? Kto wie… Westchnął i dopiero po chwili zauważył, że w kuchni siedzi Cho. Uśmiechała się właśnie do niego i coś mówiła.

- Witaj, Cho. Przepraszam, ale zamyśliłem się i nie dosłyszałem co mówisz.

- W takim razie już nic, bo pytałam dlaczego masz taką minę- jej głos był niski i przyjemnie wibrujący.

Usiadł obok niej i przyjrzał się z uśmiechem Lupinowi, który pożerał właśnie całego kurczaka.

- Zawsze ci mówiłam, Remusie- mówiła właśnie pani Weasley- że za mało jesz i dlatego jesteś taki chudy. O, Albusie, już jesteś? Nie sądzisz, że Remus powinien więcej jeść? Zobacz, jaki on zabiedzony!

Dumbledore uśmiechnął się szeroko i poklepał młodszego mężczyznę delikatnie w plecy.

- Tonks o niego dba, Molly. Ty nie musisz. Mógłbym poprosić o herbatkę? Trochę zmarzłem. Witajcie- uśmiechnął się w ich kierunku i usiadł naprzeciwko- Cho, jak ci idzie?

- Dobrze, panie profesorze. Łatwiej, niż przypuszczałam.

- Później zdasz mi raport. Harry- zwrócił się do niego, a on podskoczył- Jak ci idzie Oklumencja?

- Coraz lepiej. Z Ronem ćwiczymy na sobie przynajmniej trzy razy dziennie i coraz lepiej nam wychodzi.

Dyrektor skinął głową, prawie maczając brodę w herbacie i gdy usłyszał pyknięcie na podwórzu uniósł się i jego usta ułożyły się w uśmiech, jakiego Harry jeszcze nigdy u niego nie widział- najprawdziwszego szczęścia. Obrócił się do pani Weasley.

- Molly, myślę, że ucieszysz się, gdy zobaczysz kto do nas dołączył.

- Ktoś nowy? W takim razie już wstawiam wodę na herbatę.

Jednak gdy drzwi się otworzyły sięgnęła do swoich włosów, by je poprawić i malowniczo się zarumieniła. 

Rozdział 39

Harry podążył za jej wzrokiem i zauważył wysokiego, dobrze zbudowanego czarodzieja trochę podobnego do Johna Travolty, gdy jeszcze ćwiczył. Zabłysnął białymi zębami i szybkim krokiem ruszył w kierunku pani Weasley.

- Molly! Jakże się za tobą stęskniłem!- przytulił ją mocno i wycałował w oba policzki, po czym odsunął ją na odległość ramion i przyjrzał się uważnie- Wciąż taka piękna! Nabrałaś krągłości, ale te zadziorne oczka i słodki uśmiech poznałbym wszędzie.

Harry poczuł, że opada mu szczęka, bo pani Weasley zachichotała, ZACHICHOTAŁA! i lekko odepchnęła mężczyznę.

- Nic się nie zmieniłeś, Hal. Wiesz co powiedzieć, by kobiecie zrobiło się przyjemnie. Herbatki?

- Wciąż taka gospodarna… Oczywiście, że tak.

- Dwie łyżeczki cukru i dwie krople cytryny?- gdy skinął głową zaśmiała się- Widzę, że nie tylko u mnie coś pozostało z dawnych czasów.

Tymczasem czarodziej nazwany Halem obrócił się do Dumbledora i uścisnął mu dłoń.

- Wybacz, Albusie, ale kiedy zobaczyłem Molly…

- Rozumiem, rozumiem. Stara miłość nie rdzewieje?

- Albusie!- zakrzyknęła oburzona pani Weasley, ale Harry zauważył, że się uśmiecha.

- Otóż to i dobrze o tym wiesz, Molly- Hal usiadł obok dyrektora i uśmiech lekko mu przygasł- Cieszę się, że mnie znalazłeś. Robiło się coraz goręcej i Hogwart to chyba ostatnie bezpieczne miejsce.

Dumbledore zauważył zdziwiony wzrok Harry'ego i wskazał go ręką.

- Hal, to jest Harry Potter i panna Cho Chang, która dopiero co ukończyła Hogwart. Cho, Harry, to jest nowy nauczyciel Obrony przed Czarną Magią, profesor Hal Friedrich.

Czarodziej uśmiechnął się do nich i skinął głową.

- Potter, miło mi poznać. Dobrze pamiętam twoich rodziców. Lilly to dopiero była piękność! Nic dziwnego, że nie mogła się opędzić od chłopaków!- zaśmiał się tubalnie i przyjrzał się Cho- Ale panna Chang mogłaby ją zaćmić. Tak nietypowa uroda jest na wagę złota.

Cho zarumieniła się i wydukała jakieś podziękowania. Harry za to patrzył na Dumbledora z przerażeniem- kolejny idiota na to stanowisko?! Ten facet to był jakiś kolejny Lockhart!

- Spokojnie, Harry- uśmiechnął się dyrektor- Hal jest w pełni kompetentnym człowiekiem na to stanowisko. Nie popełnię drugi raz tego samego błędu.

- On naprawdę jest dobry- Lupin uśmiechnął się- Uczył nas w siódmej klasie przez jeden rok. Wspaniały nauczyciel, a jego wiedza na temat czarnej magii jest wyjątkowo obszerna.

- Na zajęciach zawsze dostawał najwyższe oceny z Obrony- pani Weasley postawiła przed profesorem herbatę i uśmiechnęła się do niego- Byliśmy razem na jednym roku, ale ja byłam z Gryffindoru, a Hal z Ravenclawu. Z nim, jako nauczycielem Obrony, nie boję się posłać was do szkoły.

- Och, Molly…

Profesor zaczerwienił się i obdarzył matkę Rona takim spojrzeniem, że Harry'ego z miejsca zemdliło. Ginny weszła do kuchni i zesztywniała na widok gościa.

- Profesor Friedrich…

Tym razem Harry'ego zamurowało- Ginny go znała? I wiedziała, że jest profesorem?! Tymczasem profesor zwrócił na nią uwagę.

- Idealna kopio swej matki, jakże ci minęły te dni?

- W porządku, profesorze.

- Wolly nie dał się wam we znaki?

Ginny zachichotała.

- Niezbyt, bo poznałyśmy jego… mały sekret.

Zaśmiała się cała trójka- dyrektor, profesor i Ginny.

- Molly, serce moje- odezwał się profesor- Ile ty właściwie masz dzieci?

- Siódemkę, ale niedługo będzie ósemka, bo mój najstarszy się żeni.

- Ech… Nie żałujesz, że nie zostawiłaś Artura dla mnie?

- Nie, Hal- spojrzała na niego poważnie- Nie jesteś stworzony do posiadania jednej kobiety i bycia jej wiernym.

Zaśmiał się.

- Cóż, to prawda. Kobiety są zbyt piękne, by zachwycać się tylko jedną, a przy tym niesamowicie zaborcze. Jednak wiesz dobrze, że dla ciebie zrobiłbym wyjątek.

Ta jedynie parsknęła i poszła sprawdzić wodę w studni, co wciąż robiła średnio co dwa, trzy dni. Profesor Friedrich uśmiechnął się do Rona.

- Musisz być synem Molly.

- Tak, profesorze. Nazywam się Ronald. Ron, w skrócie.

- Chciałem ciebie poznać. Wiele słyszałem na temat twojej odwagi- Ron zarumienił się po koniuszki uszu- Musisz wiedzieć, że drugiej tak żywej, energicznej i słodkiej kobiety, jak twoja matka, nigdzie nie znalazłem.

Na chwilę się zasmucił i zarówno Ronowi, jak i Harry'emu zrobiło się szkoda profesora. Po chwili jednak zaczęli się schodzić inni członkowie Zakonu i na ich widok od razu polepszył mu się humor. Większość znał, a tych, których nie znał, zaraz poznawał. Kobiety czerwieniły się, mężczyźni ściskali mu dłonie i dopiero wejście pana Weasleya zaburzyło sielankę. Wszedł do kuchni, usiadł na krześle i gdy otworzył oczy zauważył, że patrzy wprost w błękitne oczy człowieka, którego wolałby nigdy więcej nie spotkać. Poderwał się na równe nogi i ryknął:

- WYNOCHA Z MOJEGO DOMU!!!

Weasleyom, Harry'emu i większości towarzystwa opadły szczęki- żadne z nich dotąd nie słyszało takiej nienawiści w jego głosie i nawet nie wiedzieli, że umie z siebie wydobyć takie ryknięcie. Profesor Friedrich lekko się skulił i zaczął tłumaczyć.

- Arturze, spokojnie… Ja właśnie dołączyłem do Zakonu i…

- TY SZUMOWINO!!!

Wyciągnął różdżkę i zaraz osiem osób na raz rzuciło się go rozbroić i przytrzymać, bo pozbawiony różdżki rzucił się z pięściami. W tym momencie wróciła pani Weasley i na ten widok parsknęła.

- Mężczyźni… Arturze, uspokój się! A ty, Hal, przestań się szczerzyć, jak głupek i się odsuń.

Profesor Slughorn, siedzący obok Harry'ego zaśmiał się.

- Nawet nie wiecie ile nocy obaj spędzili w sali od Eliksirów na polerowaniu kociołków. Chyba nigdy nie były takie czyste, jak przez ostatnie trzy lata ich nauki. Ciągle kłócili się o Molly i żaden nie zwracał uwagi na to, że ona może mieć inne zdanie. Prawdę mówiąc zdziwiłem się, że wybrała Artura. W takich chwilach kobiety posyłają do diabła obu kłócących się i znajdują sobie kogoś innego. Ale Molly zawsze miała temperament.

Konflikt został zażegnany w sposób dość prosty- pani Weasley wyciągnęła pana Weasleya na podwórko, gdzie najpierw na niego nawrzeszczała, a potem została niemal zacałowana na śmierć, profesor Friedrich posmutniał, a cała reszta chichotała albo otwarcie, albo skrycie. Ginny wróciła w tym czasie z wciąż niedospaną Hermioną, która zdążyła się przebrać w mugolski strój, oparła się o Rona i znów zasnęła. Lavender aportowała się razem z siostrami Patil i wchodząc przekazały dobrą nowinę- właśnie urodził się jej braciszek. Wszyscy jej gratulowali. Harmider rozbudził Hermionę, która również pogratulowała. Zamrugała na widok profesora Friedricha i uśmiechnęła się.

- Poprzednim razem się nie przedstawiłam. Nazywam się Hermiona Granger.

- Och… A ja z siebie takiego durnia zrobiłem- zachichotał i przyjrzał się jej uważnie- W takim razie to o twoim rozumie chodzą legendy.

- Żadne legendy- parsknął Lupin- Cokolwiek usłyszałeś, to jest to prawdą. W trzeciej klasie odkryła, że jestem wilkołakiem sama z siebie.

- Nie tak sama z siebie- uśmiechnęła się zaróżowiona- Gdyby nie wypracowanie zadane przez profesora Snape'a to bym nie zwróciła na to uwagi.

- Ale sama do tego doszłaś. Cieszę się, że będę miał kogoś tak zdolnego w swojej klasie. W dodatku ten mózg chowa się pod naprawdę niesamowitą aparycją. Włosy naturalnie ci się kręcą?

- Tak. Mam je po mamie- uśmiechnęła się smutno. Harry wiedział, że tęskni za rodziną. Nie mogła się z nimi kontaktować w żaden sposób, inaczej by ich wydała. Poszła zrobić sobie herbatę, a profesor Friedrich spojrzał na Remusa.

- Wypracowanie o wilkołakach? To na poziomie SUMów.

- Owszem- przytaknął- Ale Snape chciał by ktokolwiek zrozumiał jakim jestem niebezpieczeństwem. I miał rację. Raz nie wypiłem swojego Wywaru i… cóż… gdyby nie Syriusz to skończyłoby się to tym, że również Harry, Ron i Hermiona musieliby go zażywać.

- Ech… Sądziłem, że jak dorośniecie to pozbędziecie się tych wzajemnych animozji. Wiem, że Syriusz i James zawsze byli uparci, zresztą Sev tak samo, ale spodziewałem się po tobie czegoś innego.

Harry'emu i Ronowi coś nie pasowało w tej dyskusji: Sev?! Kim, do diabła, jest Sev? Bo chyba nie chodzi o Snape'a? Lupin wzruszył ramionami.

- Próbowałem jakoś z nim… współpracować, ale za bardzo daliśmy się mu we znaki w szkole, by o tym zapomniał. To nasza wina i w sumie nie powinienem się spodziewać niczego innego.

Profesor Friedrich westchnął ciężko i spojrzał na gapiących się chłopców.

- Przez cały rok pracy próbowałem pogodzić Ślizgonów i Gryfonów. Naprawdę próbowałem. Szkoła nie powinna być tak podzielona, a nienawiść nie powinna być tak silna. Jednak konfikt pomiędzy Sevem a Jamesem, Syriuszem, Remusem i Peterem był tak silny, że wchodząc pomiędzy nich sam kilka razy oberwałem. Wszyscy byli nieźli w zaklęciach.

- Czterech na jednego?! Remus… powiedz mi, że to nieprawda. Mój tata przecież…

- Był wspaniałym człowiekiem, Harry- profesor Friedrich uprzedził młodszego mężczyznę- James był naprawdę wyjątkowy. Nie sądzę, żebym spotkał kogoś tak typowo gryfońskiego. Gorąca głowa, pierwszy do działania, zawsze broniący przyjaciół, kochający Lilly z całych swoich sił. Do tego inteligentny, choć nieco leniwy. Jednak Sev był wyjątkowo uzdolniony w pojedynkach.

Lupin parsknął.

- Wyjątkowo uzdolniony? Hal, my w czwórkę ledwo dawaliśmy mu radę! Gdyby tylko jeden z nas go zaatakował… Zrozum, Harry, James zawsze bronił swoich przyjaciół i tylko dlatego nam pomagał. Sam brzydził się tą przewagą.

- Jednak atakował- zacisnął pięści. Od piątej klasy wiedział, że jego ojciec nie był taki wspaniały, jakim go wszyscy kreślili. Bo robił dokładnie to, co Malfoy jemu. Chciał coś dodać, ale w tym momencie do środka wszedł Snape i nie witając się z nikim podszedł szybko do Remusa. Stanął nad nim i spojrzał poważnie znad swojego długiego, zakrzywionego nosa.

- Jak tętno, Remus?

- W porządku.

- Jakieś dziwne objawy? Nie chciałbym, żebyś znów się przemienił. To jedna z moich ulubionych szat.

Dopiero teraz Harry zwrócił uwagę na to, że Remus jest ubrany w czarne, obszerne szaty, które były dla niego za długie. Wilkołak parsknął.

- Nie martw się. Jutro ci je zwrócę. Czuję się w porządku, tylko trochę głodny.

- Staraj się nie zeżreć Pottera, bo udławisz się- po chwili uśmiechnął się paskudnie- Nie, żebym miał coś przeciwko temu.

Ron zacisnął pięści i podniósł się.

- Niech pan tak nie mówi! On musiał to znosić tylko dlatego, że panu nie chciało się czekać miesiąca!

Snape spojrzał kpiąco na chłopaka.

- Nie zamierzam ci się tłumaczyć, Weasley, bo twój mózg wielkości orzecha włoskiego i tak by tego nie pojął. Usiądź i nie rób z siebie większego durnia, niż jesteś.

Ron nabrał powietrza i pewnie by coś powiedział, gdyby nie to, że profesor Friedrich huknął śmiechem, wstał i klepnął Snape'a w plecy tak, że ten prawie zgiął się w pół.

- Sev! Nic się nie zmieniłeś! Weź okaż chłopakowi trochę zrozumienia!

- Po pierwsze, nie nazywaj mnie Sev. Mówiłem ci, że sobie wypraszam- warknął, ale Harry miał wrażenie, że jego usta drgają- Po drugie, nie mam zwyczaju okazywać zrozumienia kompletnym ignorantom. Zamknij usta Potter, bo wyglądasz na głupszego, niż w rzeczywistości jesteś. To jakaś epidemia?

- Och, Sev… Nie bądź taki. Ty udajesz gorszego, niż jesteś. No, uśmiechnij się!

Snape był tak daleki od uśmiechu, jak to było tylko możliwe, za to Lupin omal się nie zakrztusił kurczakiem, bo nie potrafił pogodzić przełykania i śmiania się jednocześnie. W tym momencie wróciła Hermiona z herbatą i na widok Snape'a skrzywiła się.

- Też się cieszę, że cię widzę, Granger- uśmiechnął się paskudnie- Jesteś niekompetentna. Miałaś zalać pazury utrwalaczem, ale tego nie zrobiłaś, prawda?

Dziewczyna zbladła, po czym zaczęła wyłamywać palce.

- Wydaje mi się, że… To znaczy… Nie, nie zalałam. Zapomniałam.

- Zapomniałam- przeciągnął z lubością to słowo- Twój przyjaciel, Lupin, poświęca się, a ty zapominasz. Cóż… Jaką proponujesz karę?

- Słucham?

Remus, profesor Friedrich, Cho, Harry i Ron spojrzeli z niedowierzaniem na Snape'a.

- Wymyśl najgorszą karę, jaką tylko można tobie zadać.

Hermiona zacisnęła usta, ale odpowiedziała niemal natychmiast.

- Biblioteka. Zakaz wstępu.

- Na miesiąc- dodał i jego wargi wykrzywił najpaskudniejszy uśmiech, który zwykle zwiastował wielkie problemy- Przy następnej pomyłce będzie to pół roku. Miłego wieczoru.

Ostatnie zdanie ociekało jadem, po czym obrócił się i ruszył w stronę Szalonookiego. Hermiona usiadła, a w jej oczach pojawiły się łzy. Ron zaczął ją pocieszać.

- Nie martw się, Hermiono. Miesiąc od książek jakoś cię rozluźni i…

- Wybacz, Remusie- powiedziała łamiącym się głosem- Prawie zepsułam… no, wszystko. Musielibyśmy czekać do następnej pełni i… Przepraszam.

- Daj spokój, Hermiono- machnął ręką zainteresowany- Nic się nie stało.

Skinęła głową i sprawdziła testerem herbatę, po czym wzięła łyka. Harry wiedział, że nie było dla niej gorszej kary, niż brak dostępu do biblioteki. Po pół godzinie Dumbledore wstał i od razu zrobiło się cicho.

Rozdział 40

- Od ostatniego spotkania sporo się zmieniło i mam nowe wiadomości. Po pierwsze mamy dwóch nowych członków Zakonu- Dracona Malfoya i Hala Friedricha. Hal będzie również w tym roku nauczał w Hogwarcie Obrony przed Czarną Magią. Większość z was wie, że jest odpowiednim człowiekiem na tym stanowisku. Teraz przechodzimy do kolejnych ważnych informacji. Voldemortowi udało się pochwycić Dorcas Gaden i jej męża, Bena- Harry'emu zajęło trochę czasu przypomnienie sobie Dorcas. Była to wysoka, postawna kobieta z ciepłymi, zielonymi oczami. Jej mąż był mugolem. Kilka osób wciągnęło powietrze, a kilka usiadło- Nie wiem co się z nimi dzieje. Severusie?

Snape spojrzał prosto w oczy dyrektora.

- Byli torturowani a następnie zabici.

Pani Weasley zapłakała, Hermiona i Ginny zbladły, a z kilku stron dobiegł szloch i przekleństwa. Dumbledore potarł czoło i zadał jedno pytanie:

- Co się stało?

- Dorcas była nieuważna. Dom każdego z was zawsze obserwuje kilku Śmierciożerców, a Dorcas najwidoczniej chciała wzmocnić ochronę i zamiast wzmacniać warstwę po warstwie zdjęła wszystkie zabezpieczenia na raz. Złapali ją od razu. Nie miała nawet szansy obrony. Zaniesiono ich od razu przed oblicze Czarnego Pana. Stało się to przedwczoraj koło drugiej w nocy. Byłem na miejscu jako jeden z pierwszych. Nie zdradziła mnie- jakiś dziwny cień przemknął przez jego twarz- W zamian zaczęła wykrzykiwać, że jestem zdrajcą i, że mogła się po mnie tego spodziewać, co tylko umocniło moją pozycję. Czarny Pan próbował przejść przez jej barierę umysłu, ale nie udało mu się. Ben nie ma pojęcia o Zakonie i przypuszczam, że torturując go chcieli ją złamać. Nie dała się. Torturowała ich Bella, aż do wczorajszego wieczora. Następnie Czarny Pan uznał, że to będzie świetny… dowcip jeśli wierząca w Zakon Dorcas zostanie zabita przez jej fałszywego członka. Zostałem zmuszony do zabicia obojga.

Ginny i Hermiona dołączyły do pani Weasley w płaczu, profesor McGonagall zacisnęła usta tak mocno, że zbielały jej wargi. Harry, tak samo jak większa część pokoju spojrzał na Snape'a, jak na wyjątkowo obleśną sklątkę tylnowybuchową. Nawet Malfoy się wzdrygnął. Dumbledore zauważył spojrzenia i westchnął.

- Działał z mojego rozkazu- powiedział cicho- Dorcas również to zrozumiała, inaczej zachowałaby się w inny sposób. Severus musiał to zrobić, żeby nie być zdemaskowanym. Jednak strata Dorcas to dla nas cios. Luno… będę cię musiał poprosić o większą intensywność działań.

Luna skinęła głową, a w jej oczach błyszczały łzy. Harry poczuł jeszcze większą nienawiść do Snape'a, gdy Ginny szepnęła mu:

- Spójrz na jego dłonie, zanim zaczniesz się drzeć.

Twarz Snape'a była spokojna, ale dłonie zaciskał tak mocno, że pewnie robił sobie w ich wnętrzu rany. Nagle Harry wyobraził sobie, że musi zabić któregokolwiek z członków Zakonu, by wygrać całą wojnę. I wiedział, że zrobiłby to. Nienawidziłby siebie do końca życia, ale jeśli miał możliwość uratowania wszystkich, to poświęciłby jedną osobę. Jego złość zelżała. Dumbledore kontynuował.

- Nimfadoro, coś nowego?

- Tak. Umbridge powoli się łamie. Już nie stawia się Śmierciożercom i robi, co im każe. Niedługo ma wejść… rozporządzenie dotyczące osób na Liście. Każda osoba, która udzieli im schronienia zostanie wpisana na Listę. Sądzę, że nie dotyczy to uczniów, bo skoro sam dyrektor jest na Liście, to nie należy się spodziewać, że Hogwart zostanie jakoś inaczej potraktowany. W Głównym Holu słyszałam, jak kilka kobiet rozmawiało, że zastanawiają się czy puścić swoje dzieci do Hogwartu, bo Sami-Wiecie-Kto chce im zlecić zadania dotyczące innych uczniów.

- Czyli trzeba będzie wzmocnić ochronę i siatkę… szpiegowską- skrzywił się pod koniec- Ronaldzie, Hanno, jakieś pomysły?

Ron powiedział co mają zamiar zrobić ze Ślizgonami i Dumbledore pochwalił ich za takie podejście do sprawy.

- Ginewro?

- Nawiązałam kontakt listowy z kilkoma dziewczynami z różnych roczników i domów. Tak, żeby wzajemnie się nie znały i nie mogły zorientować, że ze wszystkimi koresponduję. Będę… potrzebowała przynajmniej dwie sowy, panie profesorze. Errol nie jest w stanie wykonywać tylu lotów.

- Dostaniesz kilka szkolnych. Ernie?

Chłopak uśmiechnął się smutno.

- Również próbowałem nawiązać kontakt, ale jak na razie nie mam odpowiedzi, a Adrien Holman z Hufflepuffu, rok czwarty, odpisał mi, że nie wraca do Hogwartu. Boi się.

- Próbuj dalej. Severusie czy wiadomo coś o więźniach w Ministerstwie?

- Nic nowego. Żaden nie został przeklęty, ani bity przez ten czas. Uspokoili się i dostają pożywienie. W tajemnicy przeszmuglowałem im kilka testerów, w razie gdyby podawali jakieś paskudztwa, albo Veritaserum.

- Właśnie. Ubywa nam Veritaserum i to bardzo. Na jutro potrzebuję dwunastu fiolek.

Snape złapał się za głowę, a Hermiona ciężko westchnęła.

- Nie wiem jak profesor Snape, ale ja jestem w stanie dziś w nocy je wykonać.

- Granger, nie będziesz rozporządzać moimi zapasami- warknął i zwrócił się do Dumbledora- Zaraz po spotkaniu udamy się do zamku i dostaniesz je jutro.

- Będę potrzebował tego co zwykle- mruknął Szalonooki.

- Nie ma szans- pokręcił głową Snape- Jeszcze kilka dni musisz poczekać Moody. Składniki są dość… trudne do zdobycia.

- Co z armią Voldemorta?

- Chwilowo ci ludzie spokojnie sobie żyją. Poprzedniej pełni zamknął ich w jednej celi. Pogryźli jedynie siebie- skrzywił się- Dwoje dzieci zostało zagryzionych na śmierć.

Dumbledore złapał się za głowę, a Harry'emu napłynęła żółć do ust.

- Czy ma jakieś plany?

- Powoli zaczyna się zastanawiać. Dopracowuje atak dementorów na pociąg do Hogwartu. Mają do nich dołączyć wampiry- kilka osób zapowietrzyło się- Jednak to nie jest potwierdzone, bo Troiman wciąż się waha. Jego wampiry nie chcą mieszać się do spraw ludzi. Poza tym zainteresował się otoczeniem Pottera. Śmierciożercy mają szukać jego krewnych, mugoli.

- Nie znajdą ich- odetchnął dyrektor- Jeśli to wszystko, to przejdźmy do części dalszej. Alastorze?

- Ta… Pierwsze spotkanie grupy szkoleniowej odbędzie się w Hogwarcie, w Wielkiej Sali. Macie wszyscy się tam stawić jutro w południe. Poza tym mam już pomysł, jak przetransportować dzieciarnię bezpiecznie do szkoły. Ci z Listy będą podróżować kominkiem z Nory, a ich bagaż po prostu wsadzi się do pociągu. Następnie kilku z naszych wypije Eliksir Wielosokowy i zmieni się w jakieś dzieciaki. Włosy możemy zwinąć od mugoli.

- A Eliksir sam się wyprodukuje, co?- warknął Snape- Ilu zamierzasz zmienić? I na jak długo?

- Sądzę, że czterdziestu członków Zakonu powinno starczyć. Osiem godzin, tyle ile wymaga jazda.

- To ponad trzydzieści kociołków, Moody i pełen miesiąc warzenia. Nie wiem w jaki sposób zaopatrzyć się w taką ilość niektórych składników, żeby nie zwrócić na siebie uwagi. Dwudziestu, nie więcej.

- Oszalałeś, Snape?! Dwudziestu to tyle co nic, jeśli będą w to zamieszane wampiry!

- Cisza!- krzyknął dyrektor i obaj mężczyźni od razu umilkli- Jeśli uda mi się znaleźć te ingrediencje to dacie radę zrobić mikstury?

Snape przez chwilę milczał, najwyraźniej obliczając coś w myślach. Po chwili skinął głową.

- Powinniśmy być gotowi przed pierwszym września.

- Od teraz to jest priorytetem. Remusie, co nowego u wilkołaków?

- Boją się. Boją się tego nowego tworu, jakim są księżycowi, jak nazywają ludzi pokroju Billa. Większość się odłączyła i kilku z nich chce się z tobą spotkać, Albusie, i przedyskutować przejście na naszą stronę.

- Ilu?

- Dwunastu z dwustu- skrzywił się- To niewielu, ale oni mogą zacząć przekonywać innych. Księżycowi stanowią dla nas zagrożenie, a przynajmniej tak twierdzi nasz „przywódca”. Rozpocznie się… polowanie na księżycowych. Zamierzają postawić Voldemortowi ultimatum: albo my, albo oni. Obawiam się, że wybierze księżycowych. Łatwiej ich podesłać do zwykłych ludzi i mniejsze są tego konsekwencje. Jeśli jednak zadziała mikstura…

- Severusie?

- Nie wiem kiedy zostanie ukończony ten eliksir. Na razie mamy jedynie pomysł i prawdopodobnie będziemy próbować i próbować, aż dojdziemy do właściwej formuły. Jednak nawet wtedy nie będziemy mogli stwierdzić czy zadziała poprawnie. Może to potrwać miesiąc, może potrwać rok. Trzeba będzie stwierdzić, czy taki eliksir wpływa jednakowo na wszystkich, czy nie… Jest wiele pytań i dopóki nie będę znał odpowiedzi na większość z nich nie zamierzam podawać jej nikomu.

Dumbledore pokiwał głową i przez chwilę się zamyślił.

- Czyli, jak rozumiem, jeden Bill nie wystarczy? Musisz mieć jeszcze jednego czy dwóch księżycowych?

- Tak.

- Charlie?

Chłopak podniósł głowę i ciężko westchnął.

- Postaram się, chociaż nie będzie to łatwe.

- Mamy pana Creeveya, więc potrzeba nam jeszcze jednej osoby. Najlepiej kobiety.

Skinął niechętnie głową. Omówili jeszcze wiele spraw i dopiero koło drugiej w nocy skończyli. Hermiona i Snape od razu ruszyli do zamku, a Dumbledore wziął Harry'ego na stronę zaraz potem, jak porozmawiał z całą resztą.

- Chciałbyś o coś spytać, Harry? Cały czas patrzyłeś na mnie, jakby ci o coś chodziło.

- Tak. Właściwie to mam kilka pytań i niezbyt wiem, od którego zacząć. Może… co z horkruksami, profesorze?

- Mamy ten jeden, a co do reszty… Wciąż szukam przesłanek, Harry. Nie chcę drugi raz popełnić tego samego błędu- podniósł poczerniałą dłoń i ruszył palcami- Jest z nią coraz lepiej, ale nigdy nie będzie taka sprawna. Nie chcę by tobie przydarzyło się coś podobnego. Kiedy będę coś wiedział dam ci znać. Następne pytanie?

- Naprawdę z pana polecenia Snape… zabił?

Ostatnie słowo ledwo przeszło mu przez zaciśnięte gardło. Dumbledore westchnął ciężko.

- Niestety, tak. Severusowi nie sprawia to przyjemności, możesz mi wierzyć. Prawdę mówiąc, tylko musisz to zostawić dla siebie, on wyjątkowo cierpi z każdą taką śmiercią. A zadał ich zbyt wiele z mojego powodu. Jednak jego obecność po stronie wroga jest dla nas bezcenna. Nie ma… nie ma ceny, której bym nie poniósł, by go tam zatrzymać. Wybacz mi.

Harry'emu zrobiło się słabo, ale pytał dalej.

- Czy profesor Friedrich będzie dla nas dobrym nauczycielem?

- Najlepszym, jaki mógł wam się trafić- dyrektor uśmiechnął się- Jego wiedza równa się wiedzy Alastora i Severusa, ale ma znacznie… prostszy sposób wykładania i zdecydowanie więcej cierpliwości. Czy coś jeszcze?

- Obawiam się, że jestem bezużyteczny- wyrzucił z siebie szybko- Wszyscy coś robią, a ja nic! Oklumencja nie zajmuje mi całego wolnego czasu. Niech i mnie pan coś zleci!

- Nie mogę- pokręcił głową stary czarodziej- Jeszcze przyjdzie czas, że się napracujesz. Jeśli to wszystko, to udam się do zamku. Mam jeszcze kilka spraw do załatwienia. Nie martw się, Harry. To ty jesteś naszą nadzieją.

I zostawił Harry'ego wcale nie pocieszonego tą myślą.

Rozdział 41

- Ruszaj się szybciej, Granger- warknął Snape- Nie mam całej nocy, by czekać aż się ruszysz z kominka.

- Kiedy ja utknęłam- wymamrotała. Snape fuknął i podszedł bliżej.

- Tylko ty mogłaś być tak zdolna, by nie w pełni przenieść się proszkiem Fiuu- mruknął i machnął różdżką kilka razy, po czym sapnął z irytacją- Powiedz mi, Granger, jak możesz być tak ciamajdowata? Co, zabrakło ci riposty?

- Nie. Cokolwiek bym odpowiedziała spowodowałoby, że odjąłby pan punkty Gryffindorowi.

Parsknął i złapał ją za ramiona, po czym kilka razy potrząsnął.

- A to za co?!

- Próbuję cię stąd wydostać, więc nie wrzeszcz mi prosto do ucha! Ugrzęzły ci stopy. Jesteś w pełni w tym kominku, ale stopy ci przywarły. Teraz mocno cię pociągnę, a ty spróbuj wykonać taki ruch, jakbyś chciała podskoczyć. Na trzy. Raz. Dwa. Trzy!

Jednocześnie poczuła ból w ramionach i stopach, świat zawirował, a po chwili bała się, że oślepła, bo nic nie widziała. Dopiero po chwili zorientowała się, że dosłownie leży na Snape'ie, a ta ciemność to jego szaty, które owinęły się wokół jej głowy. Próbowała się z nich wyplątać i czubkiem głowy w coś uderzyła.

- Granger, przestań się szamotać- zabrzmiał zirytowany głos tuż obok jej ucha- Zaraz cię z tego wyplączę, tylko się nie ruszaj bo znów moja broda na tym ucierpi.

I po kilku sekundach mogła z bliska przyjrzeć się imponującemu nosowi Mistrza Eliksirów. Nie miała jednak chęci przyglądać się temu dłużej. Szybko wstała i otrzepała się z popiołu.

- Przepraszam za tę brodę, profesorze.

- Za mocno podskoczyłaś. Naprawdę mogłabyś schudnąć- uśmiechnął się paskudnie i ruszył do sali Eliksirów, a ona powstrzymywała się od powiedzenia kilku soczystych słów, których nasłuchała się od Freda i Georga.- Veritaserum. Robisz sześć kociołków, ja robię drugie sześć.

- Ale profesor Dumbledore potrzebował sześciu fiolek, a na to starczą cztery kociołki.

- Tak, ale dobrze jest mieć zapas.

Mimo ledwie dwóch godzin snu czuła się pełna energii. Szybciej niż sądziła mikstura już bulgotała i musiała odstać swoje trzy godziny. Snape też już kończył i oparł się o blat, po czym ziewnął.

- Może położy się pan spać? Dwie godziny snu to zawsze coś.

W odpowiedzi dostała wyjątkowo mordercze spojrzenie.

- Kawy? Herbaty?

- Co?

- CZY JA MUSZĘ SIĘ ZAWSZE POWTARZAĆ?!

- Herbaty, herbaty.

Po chwili piła swoją ulubioną mieszankę i przymknęła oczy starając się wyobrazić sobie, że siedzi w Norze. Niestety, bulgotanie kociołków zdecydowanie ją od tego odrywało.

- Które księgi zdążyłaś przeczytać?

Wymieniła tytuły, zdziwiona, że się do niej odezwał. Po chwili machnął różdżką i przez drzwi wleciała reszta woluminów. Opadły przed nią, a jej opadła szczęka.

- Ale… Przecież mam karę…

- Moje książki nie wchodzą w skład biblioteki- mruknął- Jeśli jednak nie chcesz z nich skorzystać, to odeślę je w tej chwili.

- Nie! Oczywiście, że chcę! Dziękuję!

- Masz trzy godziny. Wątpię, że zamierzasz je spędzić na rozmowie.

Prychnął i sam wziął jedną z książek, usiadł za biurkiem i popijając kawę przerzucał strony. Zanurzyła się w lekturze, co chwila wypisując pomysły. Nie udało się jej dorwać Szalonookiego, więc nie miała odpowiedzi na swoje pytania. Zerknęła na Snape'a. On umiałby odpowiedzieć na wszystkie jej pytania. Będzie potrzebowała sporo odwagi, żeby znieść jego spojrzenie. Ale nie od parady była Gryfonką.

- Panie profesorze, mogę zadać pytanie?

- Właśnie to zrobiłaś- parsknął, wciąż czytając.

- Jakie mogą być efekty uboczne Cruciatusa?

Nawet mięsień mu nie drgnął, ale rzucił jej szybkie spojrzenie. Kiedy już myślała, że nie odpowie powoli zaczął mówić.

- To zależy od organizmu i czasu tortur. Cruciatus narusza nerwy, więc niby powinno mieć największy wpływ na ciało. Dlatego osoby torturowane dłuższy czas borykają się z drganiem mięśni, zanikiem mięśni, paroksyzmami bólu, problemami z oddechem, krążeniem, wypróżnianiem się, snem i wiele tego typu doległości. Jednak naprawdę dłuższe tortury powodują problemy psychiczne. Ciało, żeby było dziwniej, wtedy ma się całkiem dobrze, ale to umysł jest naruszony. Zaniki pamięci, schizofrenia, napady lęku, majaki, koszmary, zamiana osobowości… Co tylko zechcesz. Jednak niewielu ludzi jest w stanie znieść taki ból i niewielu do tej chwili dożywa. Przykładowo Alicja i Frank Longbottomowie byli torturowani trzy dni z kilkuminutowymi przerwami, w których Czarny Pan próbował spenetrować ich umysły. Jednak oni są jedynymi znanymi ofiarami tak długich tortur.

- Wiadomo kto wymyślił tą klątwę?

- Nie. I lepiej żeby jego lub jej nazwisko nigdy nie zostało ujawnione, bo stanie się symbolem bólu i nienawiści.

- Dlaczego nienawiści?

- Do zadawania tak wielkiego bólu należy odczuwać wyjątkową nienawiść. Dlatego Bellatrix jest w tym taka dobra.

- Jest jakaś reguła dla tych przypadków, czy należy je rozpatrywać osobno?

Snape westchnął, odłożył książkę i obrócił się do niej.

- O co ci chodzi?

- Jestem ciekawa.

- Każdy przypadek należy rozpatrywać osobno. Inne ciało, inna psychika, inna siła woli, inne receptory czuciowe, inna wrażliwość. Widziałem ludzi, których nie ruszało torturowanie ich samych, ale gdy rzucono klątwę na kogo innego wariowali z bólu. Każdy człowiek jest inny. Nie wiem czego oczekujesz.

- Zastanawiam się tylko. Lubię wiedzieć.

- Nie sądzę, by było to wyjątkowo przyjemne hobby. Niektóre sprawy są wyjątkowo paskudne.

- Być może, jednak nawet w najgorszych przypadkach wolę wiedzieć czego się spodziewać. Strach przed nieoczekiwanym potrafi być większy od tego, co cię czeka.

- To znaczy?

- Gdy byliśmy w podstawówce pani od plastyki zawiązała nam oczy i obiecała nam, że zobaczymy coś strasznego. Nie wiedzieliśmy co to i do dziś pamiętam, jak się bałam. Wyobrażałam sobie wszystkie najgorsze rzeczy, jakie mogły mi przyjść do głowy. I wtedy pani rozwiązała nam oczy i zobaczyliśmy kukłę mumii. Dzieciaki wpadły w panikę, ale ja nie. Spodziewałam się czegoś znacznie gorszego i poczułam ulgę, gdy okazało się, że to tylko mumia.

- Ciekawa alegoria. Tak naprawdę wiedza jest wszystkim. Informacja może zaważyć na czyimś życiu, szczęściu, zdrowiu. Może uspokoić, ale też wzbudzić paniczny strach. Gdybym powiedział ci co wyrabiają Śmierciożercy to wątpię, czy by cię to uspokoiło.

- Przynajmniej byłabym gotowa na najgorsze- po chwili zamyśliła się- Mimo to kiedy przelewałam trucizny, to wolałam nie wiedzieć, co trzymam w ręce. Gdy dowiedziałam się znaczenia Eliksiru Potter, to musiałam trochę odczekać, bo bałam się tego, że kropla spadnie mi na rękę czy nogę. W tym przypadku wiedza była mi całkowicie zbędna.

- Potter nie był najgorszą trucizną, jaką przelewałaś. Istnieją znacznie paskudniejsze, ale też genialne w swojej myśli.

- Genialne?!

- Owszem, Granger. Mistrz Eliksirów potrafi docenić kunszt nawet w najgorszej, najboleśniejszej i najbardziej śmiercionośnej miksturze.

- Czy…- zawahała się. Wolała nie przerywać pasma cierpliwości z jaką wszystko jej tłumaczył. Jednak jej wstrzymanie się najwidoczniej zaciekawiło Snape'a, bo przekrzywił lekko głowę i uśmiechnął się wrednie.

- No, proszę… Dożyłem chwili, w której panna Wiem-To-Wszystko boi się zadać pytanie. Jestem dziś w dobrym nastroju, Granger, więc pytaj.

- Sam pan tego chciał. Czy… czy zabijanie boli?

Spoważniał, ściągnął brwi, zacisnął pięści i wargi. Zacisnął oczy, jakby sam się z sobą mocował, ale gdy je otworzył lśniło w nich zdecydowanie.

- Fakt, sam tego chciałem. Nie jest to ból fizyczny. Fizycznie człowiek czuje się dobrze, może lekkie problemy z oddechem, ale nic więcej. Jednak psychicznie… Po pewnym czasie zdajesz sobie sprawę z tego, że właśnie pozbawiłaś kogoś przyszłości, marzeń, rodziny. Rodzinie odebrałaś kogoś ważnego. Matkę, siostrę, córkę, wnuczkę, żonę, ojca, brata, syna, wnuka, męża. Jest pustka, której nic nie załata. Żadne przeprosiny, żadna próba odkupienia win, żadne poświęcenie nie wypełni pustki w sercach ludzi. Powoli odczuwasz znużenie, niechęć, wstręt do samej siebie. Po czasie jednak… Potrafisz się do tego przyzwyczaić. Każdy żywy Śmierciożerca musiał przez te etapy przejść. Martwym się to nie udało. Większość z nich popełniała samobójstwo lub próbowała uciec. Czasami wmawianie sobie, że to w imię ideałów nie pomaga.

- Więc… pan się przyzwyczaił?

- Nie- powiedział spokojnie- Dlatego zmieniłem front, sądząc, że nie będę musiał tego więcej robić. Nie udało się, ale teraz wiem, że robię to w słusznej sprawie. Zabijając jedną osobę ratuję setkę innych.

- Żadnych wyrzutów sumienia?

- Koniec psychoanalizy- warknął- Chciałaś wiedzieć, więc wiesz. Ale tak naprawdę zrozumiesz, jak sama zabijesz. A na wojnie tego nie unikniesz. Nawet siedząc w tym lochu warzysz eliksiry, które doprowadzą do czyjejś śmierci. Nadejdzie taki moment, w którym to zrozumiesz i poczujesz. Wtedy dopiero się okaże na ile silna jesteś.

Zaschło jej w ustach. Nie chciała zabijać. Nawet dwa lata temu w Ministerstwie, czy też rok wcześniej w Hogwarcie nie chciała zabijać. Bronić siebie i innych- owszem. Nokautować- jak najbardziej. Zabijać- nigdy. Westchnęła i wzięła łyk ciepłej herbaty. Nikt nie obiecywał, że nie będzie ciężko, a jednak po chwili poczuła, że lecą jej łzy. Odsunęła się od książki- Snape by ją zabił, gdyby choć jedna kropla spadła na jego cenne strony.

- Tak szybko tchórzysz? Jakby co to tam jest wyjście.

Jego ton był złośliwy. Otarła oczy i pociągnęła nosem.

- Jeśli strach przed zabijaniem jest tchórzostwem, to… to cieszę się, że nie jestem odważna. Pewnie gdybym musiała zrobiłabym to, ale nigdy bym tego nie zapomniała. W tej chwili jednak bardziej martwię się o ludzi wokół mnie. O tych, których kocham, lubię, szanuję, znoszę- przy ostatnim słowie spojrzała na niego. Miał swój zwykły, paskudny uśmiech- Każde życie jest ważne, jak już kiedyś mówiłam. Nawet ci Śmierciożercy mają jakieś swoje marzenia, rodziny. Bellatrix, której nienawidzę z całego serca, ma męża i pewnie w jakimś stopniu go kocha. Malfoyowie kochają Dracona i nie sądzę, że potrafiłabym zabić któreś z nich.

- Jesteś słaba, Granger. Tacy szybko giną, ale…- na chwilę zawahał się, jednak kiedy się odezwał jego głos był pozbawiony jadu- Tacy, jak ty, są potrzebni. Bez tego świat pogrążyłby się w zimnej, krwawej wojnie.

- Dziękuję- parsknęła i starała się powstrzymać łzy. Po chwili leżała przed nią chusteczka, a złośliwy głos przemawiał podczas, gdy jego właściciel znów zagłębiał się w lekturze.

- Nie smarkaj się, jak szczeniara z pierwszej klasy, bo moje książki na tym ucierpią. Wytrzyj ten swój nochal i nie zadawaj durnych pytań, bo zablokuję ci dostęp do moich książek. Zobaczymy, jak będziesz wyglądał etatowy mól książkowy bez dostępu do swojego pożywienia.

Zarechotał, by po chwili całkowicie skupić się na tekście. Wytarła oczy, wysmarkała nos i również zaczęła czytać. Książka pochłonęła ją całkowicie. Tyle pomysłów przyszło jej do głowy, że nie wiedziała, który zapisać najpierw. W efekcie wyszły jej ponad cztery pergaminy. Sięgnęła po filiżankę i zdziwiona zauważyła dno. Różdżką napełniła ją ponownie i unosiła do ust, gdy blada dłoń z długimi palcami złapała ją za przegub.

- Nie sprawdziłaś testerem.

- Ale przecież jestem w Hogwarcie i…

- Głupia dziewczyno!- warknął- Kiedy napełniasz magią, to niewiadomo skąd pochodzi woda. Na pewno nie z Hogwartu, bo jest to niemożliwe ze względu na otaczające zamek i okolice zaklęcie. Sprawdź.

Na odczepnego sprawdziła i kiedy nic się nie zmieniło spojrzała z tryumfującym uśmiechem.

- No i widzi pan? Nic się nie stało.

- Ale mogło się stać. Za każdym razem sprawdzaj.

- Dobrze. Hmmm… Panie profesorze, moja ręka.

Puścił ją i otarł o szatę, jakby dotykał czegoś obrzydliwego.

- Właściwie o co chodziło Szalonookiemu? Że potrzebuje jakiejś mikstury?

- Chodzi o Eliksir Rodwana. Moody ma talent do okaleczania siebie i zużył ostatnią fiolkę, którą wyrobiłaś w poniedziałek. Musi jednak poczekać jeszcze z dwa, czy trzy dni.

- Dlaczego? Czuję się dobrze.

- Poppy by mnie zabiła, gdybym robił mniejsze niż tygodniowe przerwy. Zresztą, to lepiej dla twojego zdrowia.

- Może w takim razie poproszę Ginny?

- Lepiej żeby nikt o tym nie wiedział. To jeden z wyjątkowo kontrowersyjnych eliksirów, jak już mówiłem. Poza tym nie mam sił, żeby go doprowadzić do końca.

Co jej coś przypomniało i zadała pytanie zanim pomyślała.

- Jakim cudem wcześniej pan oddawał swoją krew i doprowadzał proces do końca?

Zauważyła swoją pomyłkę, gdy trzasnął dłonią o stół.

- Kto ci to powiedział?!

- Profesor Dumbledore.

- Wspaniale! Co jeszcze ci powiedział!?

- Że była to raczej kwestia procentów niż hormonów- wymamrotała w kierunku swoich kolan, czując, że się rumieni. Snape prychnął wściekle i oparł się o jej ławkę.

- Do czego to doszło, że dyrektor omawia życie prywatne nauczycieli z uczniami!- nachmurzył się- A radę dawałem sobie całkiem nieźle. W przeciwieństwie do ciebie, Granger, jestem znacznie wyższy i nieco… lepiej zbudowany. Upust takiej ilości krwi nie zmieni mnie w mdlejącą panienkę.

Ostatnie dwa słowa zdecydowanie były przytykiem do jej sytuacji sprzed kilku dni. Zignorowała je i po chwili powiedziała cicho.

- Dam radę.

Snape spojrzał na nią oceniająco i po chwili skinął głową, wracając do swojej wrednej wersji.

- Dobrze, ale dopiero po lekcji samoobrony. Nie chcesz chyba robić z siebie pośmiewiska na oczach członków Zakonu mdlejąc z wyczerpania?

- Ech… Gdzie się podział sympatyczny Wolly?

- Nigdy go nie było, Granger. Nigdy go nie było. 

Rozdział 42

Harry wyszedł z kominka profesor Hooch i uśmiechnął się widząc z okna jej gabinetu boisko do Quidditcha. Pokój był pusty, przynajmniej dopóki nie zjawili się w nim bliźniacy, Ron, Ginny, Lavender, siostry Patil, Cho, Ernie i kilku Puchonów oraz reszta narybku Zakonu. Było ich ponad trzydzieści osób. Ruszyli do Wielkiej Sali głośno śmiejąc się i przepychając. Powrót w te znajome mury był uspokajający. Prawie Bezgłowy Nick powitał ich szerokim uśmiechem.

- Jak miło! Jak miło! Tak smutno tutaj bez uczniów w wakacje! Co prawda czasami panna Granger ze mną rozmawia, ale jest zbyt zajęta bieganiem od lochów do kominka u pani Hooch, by przystanąć na dłuższą rozmowę.

- My niestety też nie mamy czasu, Nick- Harry uśmiechnął się słabo- Ale obiecuję, że w czasie roku szkolnego poświęcę ci swój czas.

- Och, to wspaniale! Strasznie się nudzę, a wciąż nie chcą mnie przyjąć na Polowanie bez Głów. Wyobraź sobie, że…

Narzekał aż do samej Wielkiej Sali, przed którą stała już Hermiona z Nevillem i nad czymś dyskutowali żywo.

- … więc może cierpiętnik?- dobiegł go głos Nevilla.

- Nie, będzie za słaby- na ich widok uśmiechnęła się szeroko. Ron od razu ją objął i cmoknął w policzek, ale nieco się odsunęła. Harry poczuł się źle- współczuł obojgu. Hermionie, że musi się męczyć z Ronem, i Ronowi, bo nie wie, że nic z tego nie wyjdzie. Wielka Sala była opróżniona ze stołów, a na samym środku stał Szalonooki. Pokuśtykał do nich i odsapnął, nim zaczął mówić.

- Spokój! Jesteście tutaj, żeby się uczyć, nie wygłupiać. Od tego będzie zależało życie wasze i waszych znajomych, więc się skupcie!- od razu zapadła cisza, Cho i Parvati zbladły, a Ron mocniej zacisnął ramię wokół Hermiony, która pozieleniała- Zaczniemy od podstaw. Mniemam, że każde z was umie rozbroić przeciwnika?

Pokiwali głowami.

- To dobrze. To podstawa w pojedynkach ze Śmierciożercami. Jest dziś ze mną profesor Friedrich, który nam pomoże. Hal?

- Tak, tak- czarodziej przemówił zza ich pleców, więc zrobili mu miejsce by przeszedł do przodu- Expelliarmus to podstawa. Jeśli jednak ją znacie przejdziemy dalej. Jest pewne zaklęcie, które wymaga sprawności i refleksu, ale na pewno nieraz uratuje wam życie. Fondegio. Powtórzcie. Fon-DE-gio. Dokładnie tak się je wymawia. „Gio” jest melodyjne, „de” jest twarde.

- Fondegio- powiedzieli chórem, a Friedrich się uśmiechnął.

- Dobrze, dobrze. Teraz ruch różdżką- machnął kilka razy odpowiednio- Jednak to nie wszystko. Jak pewnie zauważyliście to zaklęcie wymaga szybkich, ostrych ruchów. W tym właśnie tkwi szkopuł. Źle poderwiecie różdżkę, lub za późno i jesteście zgubieni. Koniecznie przećwiczcie ten ruch!

Ćwiczyli przez następne kilka minut, a on przechodził pomiędzy nimi i poprawiał mylących się.

- Pokażę wam dlaczego to takie ważne. Moody?

- Nie jestem w nastroju na to- mruknął starszy czarodziej- Jestem cały połamany.

Z końca jego różdżki wyskoczyła srebrna mysz wielkości kota i pognała przed siebie. Kilka minut później do Wielkiej Sali wpadł Snape przy szeleście czarnych szat.

- Czego, Moody?- warknął nieprzyjaźnie- Jakbyś nie wiedział jestem zajęty robieniem eliksiru, który poskłada twoje przeklęte kości.

- No, no, Sev, uspokój się- Friedrich uśmiechał się, a Moddy rechotał, po czym zaczął kaszleć.

- Mówiłem ci o tym „Sevie”, prawda?!- krzyknął Snape, po czym spokojniejszym tonem dodał- O co chodzi?

- Muszę przećwiczyć Fondegio z nimi i chcę pokazać czym grozi źle wykonany ruch.

- A ja mam cię potem składać?!

- No… mniej więcej.

- Zaczynaj.

Wyciągnął różdżkę i spojrzał chłodno na przeciwnika. Profesor Friedrich wciąż się uśmiechał.

- Przyjrzyjcie się dokładnie ruchom różdżki. Kiedy zauważycie błąd dowiecie się co się z wami stanie. Fondegio.

Źle poderwał różdżkę i po chwili uderzał o ścianę Wielkiej Sali, a  gdy spadł zaczęła się spod niego lać krew. Snape dopadł do niego i machnął nad nim kilka razy różdżką. Krew jakby wessała się z powrotem, a czarodziej wstał wciąż z tym samym uśmiechem.

- Więc widzieliście. A oto, co się dzieje, kiedy poprawnie rzuca się ten czar. Sev?

Snape machnął ręką na przyzwolenie i po chwili sam z wielkim impetem uderzył w ścianę, a kilka osób wrzasnęło, bo jego głowa uderzyła w kandelabr na świece. Moody głośno zaklął, a Friedrich zbladł i doskoczył do Mistrza Eliksirów, który wstał po dłuższej chwili- zdrowy, cały i zdecydowanie wściekły.

- TY PALANCIE!- ryknął- CHCESZ MNIE ZABIĆ?!

- Oj, Sev… To był wypadek… Nie zamierzałem…

- Daj spokój, Snape. Żyjesz i nic ci nie jest, więc nie rozczulaj się nad sobą- Moody parsknął, a Harry mógłby przysiąc, że widok Snape'a rozbijającego sobie głowę o kandelabr wyjątkowo go ucieszył. Obrócił się do nich i uśmiechnął- Teraz wy spróbujcie. Nie! Nie na sobie!

Po chwili pojawiły się różne fantomy i każdy z nich stanął przed swoim. Nie było to ciekawe doświadczenie. Fantomy z nieprzyjemnym plaskiem rozbijały się o ściany Wielkiej Sali. Szalonooki do wtóru ze Snape'em nawrzeszczeli na Erniego, który uznał, że to dowcipne i nikt więcej się nawet nie uśmiechnął. Kilku z nich trzeba było uzdrowić, bo źle wykonali ruchy.

- Znacznie trudniej jest rzucić to zaklęcie w walce. Wtedy w ogóle trzeba myśleć od razu. Postarajcie się, by to zaklęcie było waszym odruchem, pierwszą rzeczą, o której pomyślicie w razie zagrożenia. Chciałbym teraz, żebyście wypróbowali to na sobie. Ktoś chętny?

Nikt się nie zgłaszał więc westchnął.

- Moody, masz kogoś na oku do tej roboty?

- Sądzę, że Chang i Potter będą dobrą parą.

- Nie!- krzyknął Harry- Ja nie mogę rzucić na nią tego zaklęcia!

- MASZ TO ZROBIĆ, POTTER, ALBO POLEŻYSZ SOBIE MIESIĄC W SKRZYDLE SZPITALNYM!!!

- Sev, uspokój się, nie musisz na biedaka się drzeć. To naturalne, że nie chce skrzywdzić koleżanki. Harry, musisz to zrobić. Nie możesz sobie pozwolić na współczucie.

Cho uśmiechnęła się do niego czarująco.

- Masz iść na całość, Harry. Inaczej uderzysz w ścianę i zostawisz na niej swój ślad.

Friedrich zaśmiał się głośno, Szalonooki uśmiechnął a Snape prychnął.

- To dopiero duch! Na mój znak. Raz. Dwa. Trzy!

Stali naprzeciwko siebie i bali się podnieść na siebie różdżki. Harry czekał, aż Cho wykona ruch. Ona najwyraźniej czekała na to samo. Zagryzł mocno szczęki i niewiele myśląc rzucił zaklęcie. Z bólem w sercu patrzył, jak Cho rozbija się o ścianę, jak słyszy pękające kości, jak uderza o ziemię. Usiadł i poczuł, że oblewa go zimny pot. Z obu stron poczuł, że ktoś go obejmuje. Przed sobą widział rude włosy Ginny, za sobą poczuł Hermionę.

- Dałeś radę, Harry. Dałeś radę.

- Dobrze, Potter- uśmiechnął się Szalonooki, a jego błękitne oko zezowało w stronę Friedricha pochylającego się nad dziewczyną- Wiem, że było ci ciężko, ale naprawdę dobrze.

- Jestem zdziwiony, że to nie Pottera trzeba zeskrobywać ze ściany- mruknął Snape i zwrócił się do Friedricha- Mogę już sobie iść, czy masz dla mnie coś jeszcze do roboty, bo w końcu mam za wiele wolnego czasu?

- Ech, Sev… Jeszcze jedno, ale to powinno ci się spodobać- Snape uniósł pytająco brew, ale profesor już zwracał się do nich- To, że kazałem dwójce z was wykonać to zaklęcie miało na celu jeszcze jedno: żebyście wiedzieli, że to nie zabawa. To krzywdzi prawdziwą osobę i specjalnie nie podaję wam zaklęcia na uleczenie tego. To zabija, nie jest do zabawy. A w prawdziwej walce jest… użyteczne, bo zmiata przeciwnika z pola bitwy. Widzieliście kiedyś walkę czarodziejów?

Większość pokręciła głową, ale Harry widział. I to nawet częściej niż chciał.

- W takim razie ja i profesor Snape zaprezentujemy wam walkę. Radzę się nieco… usunąć, w razie gdyby któregoś z nas poniosło. Sev?

Snape uśmiechnął się dziko, strzelił palcami, przeciągnął się, odpiął pelerynę i przeszedł bliżej środka sali.

- Dawno nie robiłem tego dla zabawy.

- Domyśliłem się. Żadnych ulg?

W odpowiedzi dostał jedynie paskudny uśmiech. Snape bez swoich powiewających szat wyglądał… dziwnie. Czarny, zapinany aż do szyi, długi surdut wydawał się ściskać go, ale bez problemu się poruszał. Friedrich również odpiął pelerynę i stał obecnie w spodniach i obszernej szacie do kolan. Ukłonili się sobie i gdy się wyprostowali z różdżki Snape'a błysnął złotawy promień, ale Friedrich bez problemu go odbił. Młodszy mężczyzna uskoczył przed następnym złotawym promieniem i jeszcze w powietrzu wysłał kilka bordowych promieni. Nagle zaklęcia zaczęły między nimi śmigać. Snape bez problemu pomiędzy nimi lawirował, ale Friedrich wydawał się mieć z tym problemy. Sapał i zaczął się bronić, nie atakować. Snape nacierał coraz bardziej, a jego czarne oczy pałały jakimś niezdrowym światłem. Harry'ego zszokowała jedna sprawa- on naprawdę szybko biegał i był zwrotny. W jednej chwili był przed Friedrichem, a w drugiej za jego plecami. Walka nie trwała długo- po chwili Snape stał z różdżką nad starszym mężczyzną, leżącym na ziemi i mocno dyszącym.

- Ej, Hal… Już koniec?- powiedział wesoło- Nawet się nie zgrzałem.

- Jesteś za dobry- zaśmiał się i wstał- Ale i tak się powstrzymywałeś, prawda?

Harry patrzył z niedowierzaniem na człowieka, który miał być ich nauczycielem. Tak łatwo się dać innemu czarodziejowi?! Jego obawy wyraził głośno Ron.

- Ja nie mogę! Taki słabeusz ma nas uczyć Obrony?!

- Ron!- zganiła go Hermiona- To były naprawdę zaawansowane czary. Większości nawet nie rozpoznałam.

Moddy za to spoważniał i pomachał Ronowi sękatym palcem tuż przed jego długim nosem.

- Jeśli nazywasz Friedricha słabym, to sam możesz być gdzieś w okolicach embrionu pod względem siły- wysyczał.

- No, ale on tak łatwo się dał…

- Łatwo?- prychnął- Ze Snape'em nie wytrzymałbyś nawet sekundy. Zabiłby cię przy drugiej klątwie. Jest w świecie tylko dwóch czarodziejów lepszych od niego w pojedynkach i z żadnym z nich na pewno nie zamierza zadzierać, żeby się przekonać o swojej sile. Dumbledore i Voldemort też mają inne sprawy na głowie.

- A ty?- spytała się Hermiona. Friedrich i Snape o czymś dyskutowali cicho zakładając szaty.

- Zawsze byłem od niego słabszy. Dwadzieścia lat temu spotkaliśmy się po przeciwnych stronach różdżek i prawie wysłał mnie do piachu. No… Gdyby nie Dumbledore, to na pewno bym teraz przed wami nie stał. Friedrich też jest lepszy ode mnie, więc w Hogwarcie jesteście bezpieczni, bo chronią was trzej potężni czarodzieje i jeśli o którymkolwiek z nich powiecie coś innego, to jesteście durniami!

Ron zaczerwienił się po koniuszki uszu i wymamrotał pod nosem jakieś przeprosiny, a Harry'emu zrobiło się głupio. Bliźniacy spojrzeli na zegarki i spytali się czy to wszystko.

- Na dziś tak. Chcę was widzieć za tydzień o tej samej porze. Jednak na następne zajęcia przygotujcie się na cięższe zaklęcia i dłuższą sesję. Cztery godziny to tyle co nic.

Większość od razu pobiegła w kierunku pokoju pani Hooch, ale Harry i Ron jeszcze zostali.

- Hermiona, idziesz?

- Nie. Mam jeszcze jedną rzecz do zrobienia- skrzywiła się.

- Możemy iść z tobą?

- Och, byłoby mi miło, ale nie wiem czy…

- Nie, nie zamierzam się zgodzić- warknął Snape, stając za jej plecami- Nie są mi potrzebni idioci.

- Mogliby później… zabrać mnie do Nory.

Snape miał minę, jakby dopiero co zjadł kilo cytryn.

- Jak uważasz, ale sądzę, że to może być dla nich dość dużym szokiem. Jeśli którykolwiek z was wyda chociaż pisk, to do końca życia będziecie żałować, że tam poszliście. Za równo pół godziny masz być na dole.

- Tak jest.

- Idź do kuchni i coś zjedz. Jak mi zemdlejesz przy pierwszej miarce, to przysięgam, że cię zostawię, żebyś tam leżała!

Rozdział 43

Ruszyli we trójkę do kuchni i dopiero gdy dostała barszcz i pierogi pod nos mogli spokojnie porozmawiać.

- O czym on mówił z szokiem?

- Honorowe krwiodawstwo- zaśmiała się- Jest pewien eliksir, do którego potrzebna jest krew dziewicy. Dostarczam krwi.

Ron lekko zbladł.

- Aż takie to ważne?

- Raczej- nabrała pieroga na łyżkę- Ten eliksir potrafi uzdrowić każdego, w kim tli się jeszcze choćby iskra życia. Pamiętacie to przemówienie w pierwszej klasie? To z tą chwałą i tak dalej? „A nawet powstrzymać śmierć”. Teraz już wiem, co miał na myśli.

Harry westchnął ciężko.

- Hermiono, nie musisz tego robić.

- Ale chcę. W pewien sposób mogę pomóc Zakonowi. Nie jest to łatwe, ale przecież inni codziennie wychodzą z domu i nie wiedzą czy wrócą. Co oznacza kilka mililitrów krwi? To tyle co nic.

Nic więcej nie powiedzieli i dopiero przed salą Eliksirów Ron złapał ją za rękę i mocno do siebie przytulił. Harry nie wiedział gdzie ma schować oczy.

- Nie zniósłbym, gdyby coś ci się stało- powiedział łamiącym się głosem.

- Daj spokój, Ron- jej głos był zirytowany- Nic mi się nie stanie. Panikujesz, jak stara baba. Jak wejdziemy… lepiej milczcie, bo Snape naprawdę was stamtąd wywali.

Harry patrzył na bladą twarz Rona i zastanawiał się, czemu zamiast być zmartwionym czuje się winny? Wszedł z ciężkim westchnieniem za Ronem i zamknął cicho drzwi. Snape'a nie było, ale drzwi od magazynu były otwarte, więc pewnie tam właśnie przebywał. Przy jednym ze stolików stały dwa duże kociołki, w których bulgotała jakaś mikstura dość słodko pachnąca. Hermiona zdjęła szatę i została w czarnych spodniach i  białym podkoszulku. Usiedli naprzeciwko niej i uśmiechali się do niej niepewnie. Po chwili pojawił się Snape- również  bez szaty i surduta, ubrany w spodnie identycznie, jak te Hermiony i białą koszulę. Rękawy miał podwinięte i Mroczny Znak ostro odznaczał się na jego bladej skórze. W jednej dłoni trzymał sierp, który podał dziewczynie.

- Jeśli któryś z was nam przeszkodzi, to naprawdę popamiętacie mnie do końca życia.

Postawił dwie dość duże miarki i stanął obok Hermiony. Ta, patrząc im prosto w twarze przecięła sobie nadgarstek. Kiedy trysnęła z niego krew obaj podskoczyli. Harry'emu robiło się zimno i gorąco na przemian, żółć napływała mu do ust i czuł zawroty głowy. Dopiero po chwili się uspokoił. Ron trząsł się obok niego. Krew spływała do pojemnika, a Snape przeciągał swoimi długimi paluchami po całym ramieniu Hermiony.

- Co pan robi?- warknął Ron.

- Spędzam krew z ramienia do nadgarstka pobudzając krążenie, Weasley- Mistrz Eliksirów rzucił im mordercze spojrzenie. Hermiona tymczasem powoli bladła. Pierwsza miarka była pełna i po sali rozszedł się metaliczny zapach krwi. Snape szybko, nie chcąc uronić ani kropli, przeniósł jej nadgarstek nad drugą miarkę i dalej przesuwał dłońmi po jej ramieniu. Gdy została połowa miarki Hermiona zachwiała się i oparła lewą dłonią o stół. Harry wpatrywał się w nią z przerażeniem i czuł, że Ron obok niego jest cały spięty. Kiedy dziewczyna przymknęła oczy, blada jak śmierć i lekko się osunęła Ron wyskoczył w górę, ale to ręka Snape'a ją złapała.

- Siadaj- syknął w pełni skupiony. Jedną ręką trzymał Hermionę mocno za biodro, tak mocno, że ze swojego miejsca Harry widział, że na dłoni wystąpiły mu wszystkie żyły, a drugą spędzał krew. Oczy dziewczyny otwierały się i zamykały, jakby walczyła o zachowanie świadomości. Próbowała ustać na nogach, ale nie wychodziło jej. Snape warknął.

- Przestań. Ciężej mi ciebie utrzymać, jak się miotasz. Oprzyj się i śpij.

Od razu przestała, głowa opadła jej na pierś Mistrza Eliksirów i po chwili zaczęła równo oddychać. Snape skończył zbierać krew, oparł jej rękę o stół, krew wciąż kapała, sięgnął po różdżkę, przełożył Hermionę z jednego ramienia na drugie i zaczął uzdrawiać jej nadgarstek. Po chwili jej skóra była tak samo gładka, jak wcześniej. Spojrzał na nich ponuro.

- Na co czekacie?! Zabierajcie ją! Najpierw do skrzydła szpitalnego, potem do Nory.

Wcisnął nieprzytomną dziewczynę w ręce Rona i zaczął powoli wlewać krew do eliksiru, który zasyczał i zmieniał kolor na purpurowy.

- Do widzenia- mruknęli i czym prędzej ruszyli do pani Pomfrey. Na widok nieprzytomnej dziewczyny kobieta podniosła wrzask.

- Przecież mówiłam, że przynajmniej tydzień należy odczekać! Uch! A wy czego się gapicie?! Połóżcie ją na którymś z łóżek.

Po chwili przyniosła jakąś buteleczkę, z której nabrała strzykawką sporo płynu i wbiła igłę w ramię Hermiony. Przez kilka mocnych uderzeń serca wpatrywali się w nią i dopiero kiedy zaczęła nabierać kolorów odetchnęli. Pani Pomfrey tymczasem w najlepsze narzekała.

- A mówiłam mu, żeby nie zawracał tym głowy Severusowi. Ale nie, on jest mądrzejszy i bez tego nie da rady i to jego zakichany obowiązek! Jakby nie wiedział, że nie powinien pchać tego swojego okaleczonego nochala w walkę, bo nie jest już do tego taki sprawny. Ale nie, on musi pokazać, że jeszcze do czegoś się nadaje i w efekcie przysparza innym problemów!

- Eee… Pani Pomfrey, o kim pani mówi?

Ron patrzył na starszą kobietę jak na wariatkę. Ta sapnęła i ponownie nabrała mikstury do strzykawki.

- O Alastorze, a o kim innym miałabym mówić?! Gdyby siedział na tyłku i przestał go pchać w niebezpieczne akcje, to nie musiałby zażywać tego eliksiru co drugi dzień! Przez to jego zapotrzebowanie miałam w zeszłym roku Severusa niemal całkowicie opróżnionego ze krwi co trzeci dzień! Jeden z drugim porąbani i nierozważni! Teraz jednak kociołek się przelał! Nie będą zmuszać do tego tej biednej dziewczyny! O, nie! Zaraz porozmawiam sobie z Albusem!

W Skrzydle Szpitalnym siedzieli dobre pół godziny, nim mogli ją zabrać do Nory. Ron przeniósł się z Hermioną mocno przytuloną do siebie, a Harry wziął jej szatę i torbę. W kuchni pani Weasley była dziwna atmosfera. Przy jednym końcu stołu siedział rozanielony profesor Friedrich, przy drugim nachmurzony pan Weasley, a pomiędzy nimi profesor Dumbledore. Moody stał oparty o drzwi kuchenne i macał swoje żebra.

- Jeszcze raz ci mówię- pan Weasley cedził przez zaciśnięte zęby- Nie chcę cię tutaj widzieć!

- Arturze, nie zamierzam zalecać się do Molly, chociaż mam na to wielką ochotę- Friedrich uśmiechnął się smutno- Nie sądzę by przez te lata zmieniła decyzję.

- Spokojnie, panowie- Dumbledore parsknął- Hal będzie się tu pojawiał rzadko. Na spotkania Zakonu, czasami na obiad, jeśli Molly zechce go widzieć.

- Ja nie mam nic przeciwko- uśmiechnęła się kobieta i pogłaskała swojego męża po kościstym policzku- Nie masz się czym martwić, Arturze.

Wymamrotał coś pod nosem, a Harry cicho się zaśmiał. Dopiero teraz zwrócono na nich uwagę.

- Harry, słyszałem, że udało ci się rzucić klątwę na pannę Chang- dyrektor lekko posmutniał- Wiem, że było to dla ciebie ciężkie, ale cieszę się, że dałeś radę. Cóż się stało Hermionie?

- Robili jakiś paskudny eliksir dla Szalonookiego- warknął Ron patrząc na stojącego w drzwiach spod byka. Harry podrapał się po nosie i westchnął. Zanosiło się na burzę, bo Moody zapowietrzył się, ale po chwili złapał go atak bólu i aż usiadł. Dumbledore do niego doskoczył i dokładnie go zbadał.

- Czy ten eliksir będzie gotowy dzisiaj?- spytał poważnym głosem. Harry wzruszył ramionami.

- Nie znam się na tym.

- Harry, muszę cię prosić żebyś przeniósł się do zamku i zapytał o to profesora Snape'a. Alastor długo nie pociągnie, jeśli nie dostanie tej mikstury.

Rzucił rzeczy Hermiony na stół i wskoczył do kominka, by po chwili wpaść do sali Eliksirów. Snape w sekundzie był obrócony twarzą do niego i z wyciągniętą różdżką. Na jego widok wcale jej nie opuścił.

- ILE RAZY MAM CI MÓWIĆ, POTTER, ŻE NALEŻY PUKAĆ?!

- Przepraszam, ale nie miałem na to czasu. Profesor Dumbledore pyta się kiedy będzie gotowy eliksir, bo Szalonooki… eee… długo nie pociągnie.

Snape parsknął i uśmiechnął się paskudnie.

- Nie, żebym miał coś przeciwko temu. Idziemy, Potter!

- Gdzie?

Głos Snape'a ociekał jadem.

- Och, Chłopiec- Który- Przeżył czegoś nie wie? No, proszę. Dzień jest coraz piękniejszy! Do Nory, ty durniu!

- A… a eliksir?

- Jak wyglądał Moody?

- No… taki lekko siny, usiadł i miał mocno zaciśnięte oczy i dłonie. Chyba go bolało.

- Chyba go bolało- zaśmiał się Snape- Cóż za genialna dedukcja. Zastanawiam się jakim cudem zdajesz z klasy do klasy.

Weszli do jego gabinetu i przenieśli się do kuchni pani Weasley, gdzie Szalonooki siedział blady na krześle. Snape podał mu fiolkę krwistoczerwonego płynu i zaaplikował mu trzy krople mikstury.

- A teraz mnie posłuchaj, Moody- warknął- Nie masz już tylu sił co kiedyś, a ja nie mam ochoty patrzeć, jak Granger patroszy się z powodu twojej głupoty. Daj im się zabić, albo przestań w ogóle tam łazić, bo za każdym razem wracasz coraz bardziej poturbowany. Nie mam tego eliksiru na składzie i teraz… nieco się zmieniły warunki i nie mogę ci już go wytwarzać co kilka dni. Teraz masz tydzień czekania. Przyjmij to do tej swojej pustej łepetyny, chyba, że zaklęcia Śmierciożerców również pozbawiły cię mózgu.

Po tej przemowie wrócił do Hogwartu pozostawiając kompletną ciszę. Dumbledore ciężko westchnął.

- On ma rację, Alastorze- Szalonooki wyprostował się, tak samo zdrowy jak zawsze- Odsuwam cię od zadań w terenie.

- Dumbledore! Nie możesz słuchać tego szczeniaka! Mam się świetnie!

Moody stanął na swoich nogach (w tym jednej drewnianej) i tak się zdenerwował, że jego sztuczne oko wirowało szybko, doprowadzając Harry'ego do mdłości. Po dzisiejszym dniu, doszedł do wniosku, chyba nic już nie zjem.

- Wiem, że masz się świetnie, ale za każdym razem wracasz poraniony. Kiedy Severus sam wykonywał ten eliksir mógł go przygotowywać co kilka dni, chociaż Poppy łamała nad nim ręce. Teraz jednak potrzebuje do tego Hermiony, a sam widziałeś w jakim była stanie zanim Ronald zaniósł ją na górę. Jej organizm nie wytrzyma tak częstego upuszczania krwi. Chcesz, żeby z powodu twojej dumy ta dziewczyna kompletnie się wykończyła?

W tym momencie jednocześnie pani Weasley, pan Weasley i profesor Friedrich zaczęli mówić jednocześnie próbując namówić Szalonookiego na rozwagę. Ten w końcu ryknął:

- NO JUŻ DOBRZE! Zostaję w domu i nie ruszam się z niego! Daj mi jakieś druczki do wypisania i będzie świetnie.

- Żadne druczki. Chodź, porozmawiamy. Do widzenia wszystkim.

Wrócili do Hogwartu, a pan Weasley spojrzał na Friedricha.

- Spróbuj tylko- warknął- zbliżyć się do mojej żony, a popamiętasz mnie do końca życia.

- Wciąż pamiętam ostatni raz- skrzywił się drugi mężczyzna- Za każdym razem gdy usiądę sobie przypominam. Ale, ale… Harry, jak ci się podobała dzisiejsza lekcja?

- Usiądź, kochaneczku i zjedz coś. Musisz być zmęczony- pani Weasley uśmiechnęła się do niego radośnie, jakby nie zdawała sobie sprawy, że to przez niego jej dzieci są w niebezpieczeństwie.

- Nie, dziękuję, pani Weasley. Herbata wystarczy- usiadł pomiędzy mężczyznami- Lekcja była… ciekawa. Pomijając fakt, że musiałem skrzywdzić dziewczynę, którą lubię to sporo się nauczyłem.

- To dopiero początek. Chciałem wam pokazać z Moodym to konkretne zaklęcie, bo jest naprawdę użyteczne, choć paskudne- westchnął ciężko- Tyle pracy przed nami… Słyszałem, że prowadziłeś coś w rodzaju klubu pojedynków w piątej klasie?

- Może nie prowadziłem, ale pomagałem…

- Och, nie bądź taki skromny- uśmiechnęła się pani Weasley- Hal, gdyby nie on to dwójka moich dzieci byłaby już martwa.

- To był pomysł Hermiony i ona wynajdywała użyteczne zaklęcia- wymamrotał, czerwieniąc się po czoło.

- Nonsens, kochaneczku. Wiemy dobrze, że to twoja zasługa. Owszem, Hermiona pomogła i to ona wyszła z tym pomysłem, ale to ty ich poprowadziłeś. Nie umniejszaj swoich zasług.

- W każdym razie pytam o to bo chciałbym wiedzieć ile osób brało w tym udział i co już potraficie?

- Hmm… Hermiona wciąż powinna mieć gdzieś listę, a ćwiczyliśmy wiele zaklęć. Każdy członek GD potrafi wyczarować Patronusa…

Przez następne pół godziny omawiali zaklęcia, których się nauczyli i wyliczył wszystkich członków GD.

- To większa część tej grupy, którą mam. To dobrze, to dobrze. Dla tych, którzy nie uczęszczali na wasze zajęcia będę robił dodatkowe spotkania, by nadgonili. Chciałbym też nauczyć was pojedynków, takich jak ten, który dziś widzieliście. Jednoczesne poruszanie się i rzucanie zaklęć, co dla większości jest problemem. Trzeba umieć lawirować pomiędzy klątwami. Do tego jednak potrzebny mi będzie Sev, bo on to lepiej tłumaczy.

- Wątpię- mruknął Harry.

- Nie ma cierpliwości do uczniów, ale jego metody przynoszą efekty. Do tego jednak dojdziemy pewnie gdzieś w okolicy grudnia, więc nie ma potrzeby się tym martwić teraz.

Rozdział 44

Następne trzy tygodnie dla wszystkich były ciężkie. Ginny ledwo wywiązywała się z korespondencji i po pewnym czasie większą część swojego czasu spędzała nad pergaminami, które czytała i na które odpowiadała. Od czasu do czasu rozmawiała z Malfoyem, który znikał na większą część dnia. Harry uparcie ćwiczył Oklumencję z Ronem, który niemal cały czas spędzał z Hanną. Bill i Charlie wychodzili wczesnym rankiem i wracali późnym wieczorem, ale z tego co wiedzieli, to nie byli na misji. Lupin wciąż dochodził do siebie po dodatkowej pełni, a Tonks często pojawiała się w Ministerstwie i donosiła plotki. Hermiona wychodziła codziennie przed szóstą rano i wracała koło pierwszej w nocy. O szóstej zaczynała ze Snape'em warzyć eliksiry dla Zakonu a gdy to skończyli brali się za Eliksir Księżycowy, jak nazwali ten, który miał być przeznaczony dla Billa. Wiele razy musieli zaczynać od nowa i kilka razy doszło do tego, że została wyrzucona z sali. Gryffindor stracił 485 punktów, a Harry, Ron i Ginny zarobili po osiem szlabanów każde. Jeśli kończyli wcześniej, to siadała do obszernego księgozbioru Snape'a i szukała informacji dotyczących Cruciatusa. Czasami wzywano go na spotkania i miała czas, by poszperać w jego gabinecie. Znalazła wiele notatek dotyczących tego eliksiru i przepisała je. Kilka razy próbowała wejść do biblioteki, ale za każdym razem uderzała w niewidzialną ścianę. Trzy spotkania samoobrony kończyły się sukcesem, ale poznali wiele zaklęć, których Harry wolałby nie znać. Moody nadzorował, Friedrich kierował. Zbliżał się termin ślubu Fleur i Billa, więc pani Weasley powoli wariowała i nie wiedziała za co się zabrać. Kiedy przybyli rodzice Francuzki pomyliła się i ulokowała Gabrielle w pokoju Rona i Harry'ego. Niemal spaliła się ze wstydu, a pan Weasley tłumaczył nerwowość żony.

Rozdział 45

Gabrielle działała Ginny na nerwy. Nie tylko była ładna, zgrabna i podobna do swojej siostry, ale jeszcze bezczelnie flirtowała z każdym napotkanym mężczyzną stanu wolnego. W co wliczał się oczywiście Draco. Hermiona nie miała sił wysłuchiwać jej żalów, zresztą od pięciu dni w ogóle nie wracała do Nory. Chcieli zdążyć przed pełnią z eliksirem, a pełnia miała się odbyć za trzy dni. Gabrielle właśnie stroiła się przed lustrem i podziwiała swoje odbicie.

- Taki miła rodzina Fleur będzi mieć- uśmiechnęła się- Twoi braci są przystojni, przyjacieli też. `Arry i Ronn tacy mili. I `Arlie, twój brat- miała na myśli Charliego- I ten ładny chłopic, Drrraco. Tylko on taki chłodni. A twoi przyjaciółka `Ermiona tu nie miszka?

- Mieszka, ale w tej chwili jest w Hogwarcie. Razem z profesorem Snape'em szukają lekarstwa dla Billa.

- Maman się martwi tym co ma Bill. On niebizpieczny, oui?

- Tak- powiedziała niechętnie i sięgnęła po list od Romildy- Ale zaleczą to przed ślubem.

- Ginny ja mam do ciebie pytani- pochyliła się nad nią i uśmiechnęła czarująco. Była wyjątkowo wysoka, wyższa od Harry'ego i miała prawie białe włosy sięgające kolan. Mina Rona kiedy ją zobaczył była bezbłędna- Czy Draco ma dziewczyni? Próbowałam z nim porozmawiaci, ale on ciągli zajęty.

- Jest wojna, Gabrielle. Nie możesz oczekiwać, że będzie miał dla ciebie czas- powiedziała spokojnie, choć najchętniej powiesiłaby pół-wilę za te jej kłaki za oknem.

- Ale dla ciebi ma. Och… A może on twoi?

- Nie. Nie wiem nic na temat jego życia uczuciowego i nie wiem czego od niego oczekujesz. Przecież dopiero co mówiłaś, że taki chłodny?

- Oui, ale ja lubi wyzwania- uśmiechnęła się drapieżnie, a Ginny stwierdziła, że musi wyjść.

- W takim razie próbuj dalej. Ja muszę teraz iść wysłać list.

Zacisnęła zęby i z całych sił starała się nie trzasnąć drzwiami. Zeszła na dół, gdzie natknęła się na mamę Fleur- jeszcze piękniejszą, niż jej obie córki razem wzięte i znacznie mniej sympatyczną.

- Ginny, miło cię widzieć- jej angielski był w pełni poprawny- Moja córka nie daje ci się zbytnio we znaki?

- Nie, proszę pani. Czy moja mama jest w kuchni?

- Tak, słońce.

Wparowała do kuchni, rzuciła zaklęcie przeciwko podsłuchiwaniu i zaczęła krzyczeć.

- Mamo! Ja mam jej dosyć! Gabrielle jest straszna!

- Spokojnie- mruknęła- Sama mam dość jej matki. Artur lata wkoło, jak zauroczony szczeniak i jeszcze się obraża kiedy rozmawiam z Halem.

- Gabrielle chce złapać Dracona- rzuciła smutno. Zwierzyła się mamie kilka dni wcześniej z tego nagłego uczucia i spotkało ją pełne zrozumienie- Jak ja mogę z nią rywalizować?!

- Jesteś daleko ładniejsza i milsza od niej. Poza tym on wydaje się być nie zainteresowany.

Fuknęła i wypadła na podwórko. Przeklęta Hermiona! Narobiła bigosu z tą całą miksturą, a teraz, kiedy ona ma problemy jej nie ma! Pogoniła kilka kurczaków i usiadła buntowniczo na miotle Rona. Jej przyjaciółka pojawiła się wczorajszego wieczora i wzbudziła przerażenie. Była blada niczym śmierć, jej oczy dziwnie świeciły, nie powiedziała nawet słowa tylko w ekspresowym tempie wpadła do ich pokoju, bezceremonialnie przesuwając z przejścia Gabrielle, wygrzebała jakąś książkę, przerzuciła kilka stron, przeczytała coś i wróciła do Hogwartu nawet bez zwykłego „do widzenia”.

- Cóż… To było szybkie- skomentował Bill patrząc na pusty kominek. Pani Delacour spytała się córki, czy ta dziewczyna zawsze taka szybka i nieuprzejma, co wywołało falę protestów przy stole. Panią Weasley ostatkiem sił powstrzymano przed rzuceniem się na przyszłą powinowatą. Ginny westchnęła i zaczęła lecieć głową w dół- może to jakoś ją otrzeźwi. Kątem oka zauważyła, że ktoś się aportuje, a następnie z radością zauważyła blond czuprynę. Postanowiła jednak udawać, że go nie widzi. Ostatnio sam zaczął szukać jej towarzystwa. W tej chwili tak samo.

- Ginny! Zejdź z chmur na ziemię!

Parsknęła i zawisła nad nim do góry nogami, z twarzą tuż przed nim.

- Co jest, Draco? Jakieś złe wieści?

- Nie, nie. Po prostu jestem zmęczony- uśmiechnął się krzywo- Słuchaj, dałoby się coś zrobić z tą zwariowaną Francuzką? Łazi za mną, jak pies myśliwski.

Zachichotała i wróciła do poprawnej pozycji.

- Gabrielle uznała, że ciebie zdobędzie.

- Cóż… Powodzenia w takim razie- sarknął- Jednak nie mam ani czasu ani energii na nią.

Oparł się o kurnik i zamknął oczy. Zmartwiła się i dotknęła jego czoła.

- Uff… Już myślałam, że jesteś chory. Wyglądasz kiepsko.

- I tak się czuję. Nie spałem całą noc, w dodatku nieźle zmarzłem.

- Idź się połóż spać.

Skinął głową i wyciągnął przed siebie dłoń, by delikatnie pogłaskać jej policzek. Poczuła jego zapach i zamknęła oczy, by powstrzymać rumieniec i drżenie. W końcu odsunęła się i uśmiechnęła wesoło.

- Dziś na kolację jest kurczak. Zjedz coś.

Skrzywił się i ruszył do środka, a ona pędziła na złamanie karku, by pozbyć się tego niewygodnego uczucia.

Rozdział 46

Harry westchnął- widział całą akcję i zrozumiał, że Ginny naprawdę jest dla niego stracona. Podobała się Malfoyowi, co do tego nie było wątpliwości, więc to tylko kwestia czasu, aż się zejdą. Wrócił do dziabania kurczaka i starał się zignorować płomienne spojrzenie zza rzęs rzucane przez Gabrielle. Pamiętała, aż za dobrze, jak ją uratował i uznała go za własnego księcia na białym rumaku. Bill klepnął go w plecy i nachylił się nad nim.

- Gabrielle ma na ciebie oko, ale się nie daj- szepnął do jego ucha- Jest bardzo niestała.

- Jakbym nie wiedział- mruknął. Ron zagapił się na dziewczynę, więc sprzedał mu kuksańca.

- Hermiona, pamiętasz? Masz dziewczynę i nazywa się ona Hermiona. Kręcone, brązowe włosy i takie tam. Pamiętasz ją jeszcze?

Jego przyjaciel ponuro skinął głową, ale dalej wpatrywał się w wilę. Siedzący obok niej pan Delacour właśnie chwalił panią Weasley. Był to bardzo sympatyczny człowiek, który po angielsku umiał wydukać ledwie kilka słów, ale od razu pokochał Billa jak syna i zaakceptował w pełni Weasleyów. Był całkowicie zadurzony w swojej żonie, która traktowała go jak służącego, ale najwidoczniej pasowało mu to. Nagle w kominku zapłonęły zielone płomienie i do środka wszedł Dumbledore. Tuż za nim pojawiła się Hermiona, zaraz potem Snape.

- Mówię panu, że dzięgielnica byłaby lepsza!

- Zamilcz, Granger! Rzeszotka krzaczasta jest w sam raz!

- Jest za słaba!

- A dzięgielnica za mocna!

- Wcale nie jest za mocna! Jest w sam raz! Po prostu nie chce pan przyznać, że mam rację!

- Gdybym nie przyznawał, że masz rację to w ogóle byśmy się za to nie wzięli! Nie jestem głupi, Granger! Niższe ryzyko jest przy rzeszotce!

Darli się na siebie, jakby wcale nie byli w Norze, a w sali Eliksirów. Profesor Dumbledore uśmiechał się wesoło, a Harry przyjrzał się dokładnie tej dwójce. Oboje byli jednakowo wymęczeni, bladzi i wyglądali na chorych. Wszyscy obecni skupili się na ich kłótni.

- Ty idiotko! Gdybyś dodała dwie nogi żaby skrzekoczącej to wybuchłoby ci to prosto w nos!

- Panu raz wybuchło i jakoś nie nazywa się pan idiotą!

- MILCZ!

- NIE ZAMIERZAM! NIE TYLKO JA POPEŁNIAM BŁĘDY!

- SILENCIO!!!

Hermiona z oburzeniem podniosła różdżkę i po chwili oboje zaczęli rzucać na siebie klątwy. Harry podskoczył i rzucił się do przodu, bo kiedy Dumbledore oboje pozbawił różdżek Hermiona rzuciła się na Snape'a z pięściami. Oboje milczeli, Snape'a atakowały słynne kanarki Hermiony, a ona sama szamotała się w ramionach Harry'ego.

- Uspokój się, Hermiono. Uspokój się!

Dumbledore machnął różdżką i w jednej chwili wrócił im głos, ale przestali na siebie wrzeszczeć. Parsknął śmiechem i zwrócił się do oniemiałego towarzystwa.

- Severus i Hermiona właśnie chcieli przekazać, że ukończyli Eliksir Księżycowy.

- PRAWIE!- ryknęli zgodnie, spojrzeli na siebie morderczo i odwrócili głowy, zakładając ręce na piersiach. Harry parsknął śmiechem widząc ten pokaz dziecinnej obrazy, zresztą nie tylko on. Pani Weasley za to zbladła i usiadła.

- Gotowy? Kiedy… kiedy chcecie go podać?

- Jeśli Bill nie ma nic przeciwko to teraz, Molly- uśmiechnął się Dumbledore.

- Ale czy… czy jemu nic się nie stanie?

- Nie powinno- odezwał się Snape- Napoiłem tym eliksirem kota i żyje.

- Mojego Krzywołapa!- warknęła Hermiona- Mógł się otruć!

- Ale się nie otruł, więc nie marudź- syknął- I nie przerywaj mi! W każdym razie kot przeżył i ma się dobrze, więc i Billowi nie powinno nic się stać. W razie czego mam odtrutkę na każdy ze składników.

- Ale może to wypić i nic się nie stanie- powiedziała Hermiona- Bo rzeszotka jest za słaba.

- JEST W SAM RAZ!

Dumbledore spojrzał na nich twardo. Zamknęli się obrażeni na cały świat. Bill wstał i podstawił pusty już kubek. Snape wyjął słoik, w którym pływała jakaś gęsta, srebrnawa mikstura i przelał ją. Fleur zbladła i przytuliła się do narzeczonego. Bill pocałował ją i odsunął od siebie.

- Co się może stać?

- Nie wiem- mruknął Snape- Kot jedynie się oblizał i poszedł swoją drogą. Twoje ciało zarażone jest tym czymś i może zareagować dziwnie- po czym dodał mocniejszym głosem- Cokolwiek jednak się stanie, każde z was ma się trzymać z daleka od niego! Będę wiedział kiedy będzie to otrucie, a kiedy reakcja na miksturę.

Bill uśmiechnął się, podniósł kufel i powiedział:

- Wasze zdrowie!

Wypił do dna, a grdyka mu się ruszała. Harry, Ron, Charlie, Fred, George, Ginny i Malfoy którzy właśnie weszli do środka, pani Weasley, pan Weasley, Tonks, Lupin, pan Delacour, Gabrielle, Fleur, Dumbledore, Hermiona i Snape wpatrywali się w niego z napięciem. Skrzywił się.

- Paskudztwo. Mogliście dodać cukru.

Stał przez chwilę nieruchomo i Harry odetchnął, by po chwili krzyknąć. Bill zgiął się w pół i głośno zawył z bólu. Hermiona wyrwała się do przodu, ale Snape zatrzymał ją i zaciskał rękę na jej ramieniu. Pani Weasley zapłakała, Fleur tak samo i przytuliła się do swojego ojca, który po francusku zaczął ją pocieszać. Bill zwijał się i wciąż krzyczał. Oczy uciekły mu w głąb czaszki, mięśnie napięły się, a z ust zaczęła toczyć się piana. Wszyscy Weasleyowie zaciskali ręce na stole, Hermiona wbijała sobie paznokcie w policzki i płakała. Fleur wpadła w histerię i zaczęła się wyrywać do ukochanego. Temu z oczu zaczęły lecieć łzy, a z uszu i nosa krew. Trwało to może kilka minut, może godzin- Harry nie umiał powiedzieć, bo czuł w sercu taki ból, że nie wiedział co ma z sobą zrobić. Kiedy Bill zemdlał, a jego ciałem wciąż wstrząsały drgawki Fleur wyrwała się ojcu i przytuliła głowę chłopaka do swojego łona. Po chwili wszystko się uspokoiło a dziewczyna zaśmiała się.

- On śpi. Bill śpi!

Snape i Hermiona w tym samym momencie ruszyli do przodu. Ukucnęli nad Billem i w ciszy, która zapadła machali różdżkami. Po pełnych napięcia minutach Snape podniósł się, uśmiechnął- UŚMIECHNĄŁ!- i powiedział:

- Poszło dobrze. Nic mu nie jest.

Ginny pierwsza wrzasnęła: „HURRA!”, pani Weasley dopiero teraz wpadła w histerię. Ron ściskał Harry'ego i Charliego, którzy uśmiechali się głupio. Hermiona wciąż siedziała na ziemi i płakała. Snape podał jej rękę i pełnym zdegustowania głosem dodał:

- Wstawaj.

- Udało się! To się udało!

Zaczęła się śmiać, wstała i- na oczach zebranych- pociągnęła Snape'a za uszy i pocałowała go prosto w usta. Wszyscy zdębieli, a Hermiona puściła go, potem z histerycznym śmiechem ucałowała Dumbledora, Harry'ego, Rona, Charliego, po czym usiadła i z miejsca zasnęła. Snape wyglądał jakby go piorun trzasnął, jednak po chwili prychnął wściekle i usadził się na pierwszym wolnym krześle, by po chwili opaść na Gabrielle i również zasnąć. W ciszy, która trwała przerywana głębokimi oddechami trójki śpiących odezwał się rozbawiony Dumbledore.

- Może ja wytłumaczę to dziwne zachowanie. Od pięciu dni Severus i Hermiona nawet nie zmrużyli oka przez cały czas wpatrując się w kociołek. Kiedy do nich przychodziłem nie mogłem powiedzieć nawet słowa, bo zaraz kazali mi się zamknąć- zachichotał- Kilka razy wszedłem w trakcie kłótni o składniki i była równie gorąca co dzisiejsza. Zaklęcia latały po całej sali i nieraz potrzebna była pomoc pani Pomfrey, by doprowadzić ich do poprzedniego stanu. Bali się o to, czy Billowi to nie zaszkodzi, czy go nie otrują lub nie doprowadzą do trwałych uszkodzeń. Po kilku dniach takiego stresu każdy czułby się wykończony.

Harry obserwował Hermionę i zauważył, że paznokcie głęboko wbiły się w jej policzki, a z jednego pociekła krew. Tonks, która siedziała po jej drugiej stronie wzięła się za uleczenie tego uśmiechając się czule. Pan Weasley przeczyścił gardło i słabym głosem spytał:

- Czy Bill nie będzie już niebezpieczny?

- Ciężko mi na to pytanie odpowiedzieć, Arturze. Daj mi chwilę- dyrektor podszedł do Snape'a i zaczął nim delikatnie potrząsać, zabierając go z ramienia Gabrielle- Severusie, Severusie… Obudź się.

Snape wymamrotał coś niezrozumiale, po czym zamachał ręką strącając Dumbledorowi okulary. Pani Weasley zaśmiała się cicho.

- Zostaw go, Albusie.

- Musicie wiedzieć teraz, Molly- powiedział spokojnie i dalej potrząsał śpiącym Mistrzem Eliksirów- Severusie… Obudź się. Odpowiesz na kilka pytań i możesz spać następny rok. SEVERUS!

Snape otworzył oczy i nim ktokolwiek zdążył zareagować już stał i trzymał różdżkę pod brodą dyrektora. Atmosfera zrobiła się napięta, bo nawet Dumbledore wydawał się być nieco wystraszony.

- Severusie, bądź rozsądny i odłóż różdżkę- powiedział powoli, ale Snape patrzył się na niego intensywnie.

- Co powiedziałem Dumbledorowi, że mu dam?

- Nie sądzę, żeby to było odpowiednie miejsce…

- Wspaniale. To ty, Nott? Czy może Crabbe? Który z was byłby tak głupi, żeby przebierać się za Dumbledora?

Jego głos był chłodny i tak przepełniony nienawiścią, że Harry poczuł ciarki na plecach. Dyrektor westchnął.

- Wszystko. Powiedziałeś, że dasz mi wszystko.

Snape skinął głową i cofnął się o krok, po czym rozejrzał się lekko nieprzytomnie, a gdy zdał sobie sprawę z tego gdzie jest, kim są obecni i co właśnie zrobił- skrzywił się i przysłonił oczy ręką.

- O co chodzi? Szybko, bo padam z nóg.

- Czy eliksir zadziałał na Billa?

- Nie wiem. Przekonamy się podczas pełni. Czyli pojutrze, jeśli dobrze pamiętam. Coś jeszcze?

- Nie. Wracaj do zamku i połóż się spać.

Skinął słabo głową i po chwili już go nie było. Wszyscy odetchnęli, a dyrektor uśmiechnął się smutno.

- Ja także wrócę. Niech Bill i Hermiona dobrze się wyśpią. Należy im się odpoczynek.

Kiedy Ron zaniósł dziewczynę do pokoju, Ginny i Gabrielle wzięły się za przebieranie jej w pidżamę.

- Ale brzydko pachni- skrzywiła się Francuzka.

- Też byś tak pachniała, jakbyś przez pięć dni nie ruszała się z lochów- mruknęła Ginny. Było jej szkoda Hermiony. Straciła kilka lat życia przez stres, którego doświadczyła przez te kilka dni. W dodatku to pewne jak dwa razy dwa cztery, że Ron urządzi jej awanturę o całowanie obcych facetów. Przykryły ją kołdrą i wyczarowały dodatkowe posłanie- Ja będę spała na podłodze. Jestem przyzwyczajona.

- Dziękui- przekrzywiła głowę, jakby czegoś niepewna, po czym cicho spytała- Ginny… Kim jest ten wysoki, co krzyczał?

- Snape? Mistrz Eliksirów z Hogwartu. Największy dupek, jakiego zna świat.

Gabrielle uśmiechała się słodko.

- Wolni?

- Słucham?

Miała nadzieję, że się przesłyszała.

- Czy jest wolni? Ma dziewczyni?

- Nie. Zdecydowanie nie. Daj spokój, która by go chciała?- powiedziała niedowierzającym tonem.

- Moi- zarumieniła się- Pierwszy raz, jak poczuła coś takiego.

Ginny usiadła na ziemi i z otwartymi ustami wpatrywała się w wilę.

- Żartujesz?!

- Non. On jest… magnifique. Wysoki. Silny. Ładni pachni.

- Bredzisz- parsknęła- Zresztą, bierz go sobie. Poznasz się na jego charakterze, to zwiejesz.

- Zobaczimy.

Rozdział 47

- CO powiedziała?!

Hermiona obudziła się następnego dnia pod wieczór i Ginny od razu podzieliła się z nią szokującymi wiadomościami.

- W skrócie, że Snape wpadł jej w oko.

Hermiona zaśmiała się głośno spod zakładanej koszulki i omal się nie wywróciła.

- Biedna Gabrielle, nie wie w co się pakuje. Po pięciu dniach spędzonych ze Snape'em mam nadzieję już nigdy tak długo nie znosić jego obecności. Drugiej tak irytującej, upartej, głupiej i wrednej osoby nie znam, a pamiętaj, że środowisko Ślizgonów nie jest mi nieznane. Bardzo chciałabym to zobaczyć- dodała ze śmiechem po chwili.

- Co zobaczyć?

- Jak Gabrielle flirtuje z nim. Bez względu na to jak zareaguje będzie się z czego pośmiać. Rany, jestem diablo głodna.

- Jadłaś coś przez ten czas?

- Chyba tak, ale niezbyt pamiętam.

Zeszły do kuchni, gdzie siedziała większa część rodziny i kilku członków Zakonu. Bez pardonu Hermiona podeszła do Billa i przyjrzała mu się z bliska.

- Jak tętno?

- Też cię miło widzieć- uśmiechnął się szeroko- W normie.

- Czujesz się w jakiś sposób inaczej? Coś cię uwiera? Gdzieś ci lżej?

- Nie. Żadnej różnicy. To dobrze?

- To znaczy, że nie otrułeś się i Eliksir nie wpłynął na twój organizm w konkretny sposób- wyciągnęła różdżkę- Pozwolisz?

- Jasne.

Wysłała zaklęcie, którego nauczyła się od pani Pomfrey. Sprawdzało ono stan narządów, krwi i zauważało wszelkie anomalie. Kiedy promyk wrócił do niej odetchnęła czując, że wszystko w porządku.

- Boję się jedynie, że nacierpiałeś się bez powodu. Ta rzeszotka była za słaba. Przepraszam, jeśli coś poszło nie tak- zaczęła wyłamywać palce i łzy napłynęły jej do oczu- Będę się czuła okropnie, jeśli wyjdzie na to, że dałam ci fałszywą nadzieję. Obiecuję jednak, że będę szukała i…

Bill złapał jej prawą dłoń, a Fleur lewą.

- Wyluzuj, Hermiono- uśmiechnął się- Zrobiłaś tyle, ile mogłaś.

- Ni denerwuj się- Fleur przesłała jej wesoły uśmiech- Będzisz wyglądać staro, jak się będzisz martwić.

Ginny klepnęła przyjaciółkę w ramię i usiadły przy stole. Harry uśmiechnął się do Hermiony i parsknął.

- Zjedz coś, bo wyglądasz jak jedno wielkie nieszczęście.

- Tak, tak, musisz zjeść- pani Weasley postawiła przed nią cały półmisek pasztecików- Jedz, kochanie i niczym się nie martw. Mamy jeszcze cały dzień do pełni, więc dopiero jutro będziesz mogła zacząć się martwić.

Ginny zerknęła na Gabrielle, która w skowronkach weszła z podwórza do kuchni i na ich widok lekko zelżał jej uśmiech.

- Ach, już obudzona? Jak się czui?

- Dobrze, dziękuję. Przepraszam, że zajęłam ci łóżko.

- Non-sens- uśmiechnęła się- Łóżko Ginny też wygodni.

- Podłoga mniej- mruknęła ognistowłosa i zagryzła jeden pasztecik uśmiechając się przez stół do Draco. Rankiem podszedł do niej i spytał, czy nie miałaby ochoty na spacer. Była bardziej niż chętna, ale powiedziała, że najpierw musi odpisać na kilka listów. Przychodziło jej to coraz łatwiej- Demelza była prosta w „obsłudze”, kilka Puchonek czuło się osamotnione i cieszyły się, że ktoś do nich pisze. Gorzej było ze Ślizgonkami i Krukonkami- te pierwsze nie chciały mieć z nią nic do czynienia, te drugie były zbyt zajęte. Dwie z nich zostały poinformowane przez rodziców, że nie mają prawa z nią rozmawiać, ale wysyłały ukradkiem kilka linijek tekstu. Zauważyła, że Ron posyła Hermionie ponure spojrzenia i współczuła przyjaciółce. Jej brat potrafił być głupi i uparty jednocześnie. Jak na złość w tym momencie z kominka wyszedł Snape. Nie witając się z nikim podszedł do Billa.

- Jakieś anomalie?

- Nie- parsknął- Hermiona już mnie przebadała. Nic mi nie jest.

- Granger mogła sobie badać, ale jak wiadomo etatowa Wiem-To-Wszystko nie zawsze wszystko wie- warknął- Ciśnienie?

- W porządku.

- Bóle głowy, gardła?

- Lekkie, ale to raczej problem… alkoholu. Trochę wypiłem rano.

- Wspaniale, alkoholizm się szerzy- uśmiechnął się paskudnie- Problemy gastryczne?

- Jedynie wzmożony głód.

- Jakiś specyficzny pociąg do potraw?

- Hmmm… Ponownie wolę mocniej wypieczone.

- To może wskazywać na ozdrowienie.

Odwrócił się i ruszył w kierunku kominka, gdy pani Weasley zawołała:

- Severusie, zostań na kolacji. Mamy paszteciki.

W ciszy jaka zapadła dobiegło ich burczenie w brzuchu Snape'a, który skrzywił się i sapnął ze złością.

- Tylko na paszteciki- mruknął i usiadł koło Billa. Ginny omal nie umarła z powstrzymywanego śmiechu widząc zachwyt w oczach Gabrielle. Hermiona prawie udławiła się pasztecikiem z tego samego powodu.

- Dobre?- spytał się wesoło Charlie obserwując ze uśmiechem, jak Snape pochłania siódmego z kolei.

- Paskudne- odpowiedział jadowicie- Ale jestem piekielnie głodny.

Pani Weasley zachichotała i wzięła się za dalszą produkcję. Tymczasem Gabrielle obserwowała go z nadobnym podziwem, a Hermiona i Ginny szeptem wytłumaczyły Harry'emu o co chodzi, więc nie mógł nic na to poradzić, jak tylko ryknąć głośnym śmiechem. We trójkę obserwowali, jak Gabrielle zajmuje miejsce zwolnione przez Charliego, który stwierdził, że jest zmęczony i idzie spać, i uśmiecha się do Snape'a, który całkowicie ją ignoruje. Fleur i Bill też zrozumieli o co chodzi i wpatrywali się w dziewczynę z niedowierzaniem wypisanym na twarzy. Fleur nawet pokazała siostrze na migi, że jest zdecydowanie nienormalna. Ta jednak wpatrywała się świecącymi oczami w Snape'a, aż nawet Ron zrozumiał, że coś się dzieje.

- Gabrielle, jesteś chora?- spytał się na głos- Masz wypieki i wyglądasz, jakbyś miała gorączkę.

Hermiona, Ginny, Harry, Bill i Fleur załamali się nad inteligencją Rona i postanowili tego nie komentować. Pani Weasley podeszła sprawdzić czoło dziewczyny.

- Lekko rozgrzane. Podam ci herbaty z miodem, powinno pomóc.

- Dodaj do tego opium- mruknął Mistrz Eliksirów- Może przestanie gapić się w jeden punkt, jak typowa pustogłowa idiotka.

- Ni jestem pust'głowa!- zawołała oburzona- Jestem wybitna uczennica w Beuxbatons!

- Oceny nie odzwierciedlają stanu inteligencji, a jedynie dobrą pamięć- powiedział i posłał wredne spojrzenie Hermionie, która zmiażdżyła pasztecika w dłoni. Ginny złapała przyjaciółkę za rękę, w razie gdyby chciała sięgnąć po różdżkę.

- W Beuxbatons nie liczy się pamić, ale zdolność!

- Zdolność partaczenia wszystkiego, czego się dotknie, jak udowodniła pani siostra na Turnieju Trójmagicznym- skinął kpiąco w kierunku Fleur, która zapowietrzyła się i w oburzeniu wymachiwała rękoma.

- Niprawda- powiedziała spokojnie Gabrielle- Fleur zdolna, bardzo zdolna. Gdybi nie była zdolna, to by ją Czara ni wybrać.

- Czara Ognia nie wybierała nikogo na podstawie jego zdolności, czego dowodem jest Potter.

Tym razem Ginny musiała łapać rękę Harry'ego. Gabrielle nachmurzyła się na chwilę, ale zaraz uśmiechnęła.

- Sprawdzi mi- powiedziała wesoło- Zada mi jedno pytanie. Jak ni odpowiem- jestem pust'głowa idiotka. Jak odpowim- przyzna, że jestem `ądra.

- `Ądra to sobie możesz być- zaśmiał się wrednie, ale przyjrzał się uważnie Gabrielle. Wszyscy byli ciekawi, jakie pytanie zada- Co jest niezbędnym składnikiem Eliksiru Mrocznej Poświaty i skąd go brać?

Hermiona sapnęła- znała odpowiedź i siłą powstrzymywała się od powiedzenia tego na głos. Gabrielle przez chwilę milczała, potem policzyła coś na palcach.

- Ja ni wim, jak to w ęgilski… Fleur tłumaczysz?

- Nie trzeba. Znam francuski- powiedział spokojnie Snape. Gabrielle zaświergotała coś po francusku, a uśmiech Snape'a znikał powoli. Gdy zapadła niezręczna cisza dziewczyna spojrzała wesoło w twarz Mistrza Eliksirów.

- Jak? Dobzi? Wygrałam?

- Tak. Wygrałaś- powiedział głęboko niezadowolony. Fleur i Bill podnieśli radosny okrzyk, a Ginny była zszokowana.

- Jak brzmi poprawna odpowiedź?- szepnęła do Hermiony.

- Niezbędnym składnikiem jest poczwarek gromohulski, którego znaleźć można jedynie podczas nowiu w okolicy siedlisk trytonów.

- Co to za robactwo?

- Nie robactwo, a wyjątkowo rzadki minerał. Naprawdę rzadki. Tak rzadki, że zwykle się o nim nie naucza, bo niewielu jest w stanie go znaleźć.

Gabrielle tymczasem promieniowała radością i zaczęła męczyć Snape'a.

- Teraz powi, że jestem `ądra. Wygrałam, więc powi.

Snape naburmuszył się i zatkał pasztecikiem, by po chwili warknąć najbardziej paskudnym tonem, na jaki było go stać.

- Mądra. Zadowolona?!

- Bardzo.

Uśmiechnęła się słodko, a Snape się skrzywił.

- Mdli mnie na twój widok. Skieruj te ślepia na Weasleya, będzie zadowolony.

Ron zacisnął pięści, a Fleur zachichotała. Hermiona musiała się powstrzymywać od uśmiechu, ale Ginny się nie hamowała- wiedziała dobrze, że druga część wypowiedzi Snape'a jest prawdziwa. W tym momencie Harry poczuł, że Gabrielle musiała uruchomić nieco swojego czaru wili, bo nie mógł od niej oderwać wzroku.

- Ale ja woli patrzeci na ciebi- wciąż się uśmiechała, ale po chwili zamrugała ze zdziwienia, gdy Snape podsunął jej pod nos różdżkę.

- Jestem całkowicie uodporniony na magię wil, więc możesz skończyć. Jeśli jednak jest ci potrzebna pomoc, to z największą przyjemnością jej udzielę.

Był poważny, ale wszyscy zrozumieli, że w jakikolwiek sposób Snape by jej pomógł, to na pewno dla samej Gabrielle nie skończyłoby się to dobrze. Ona jednak parsknęła.

- Wesołi. Wili nie działa? Jak?

Snape cofnął się i wzruszył ramionami.

- Nie działa i tyle. Można powiedzieć, że mam alergię na kobiece sztuczki- parsknął- Brzydzę się tym.

- W takim razi konic- dopiero po chwili Harry był w stanie oderwać od niej wzrok. Snape pokręcił głową z wyraźnym obrzydzeniem i wstał.

- Dzięki za paszteciki, Molly. Za słone, ale da się zjeść.

- Chcesz trochę na wynos?

Spojrzał z nieprzeniknionym wyrazem twarzy i przez chwilę Ginny była pewna, że odmówi.

- Jasne. Gumochłony Hagrida się ucieszą. Zawsze jakaś to odmiana od resztek ze stołu.

- No wie pan co!- Ron podniósł się- Moja mama robi najlepsze paszteciki na świecie, a pan chce nimi karmić gumochłony?! Mamo, nie dawaj mu! Ja je zjem!

Snape założył ręce i spojrzał na Rona.

- Faktycznie. Od gumochłona niewiele się różnisz. Ten sam iloraz inteligencji. Nie fatyguj się, Molly.

- Za późno- wcisnęła mu w rękę paczkę i uśmiechnęła się- Będziesz jutro, prawda? Pełnia.

- Oczywiście. Jeśli Bill zamierza kogoś pogryźć to za nic nie przegapiłbym takiego przedstawienia.

Fleur uderzyła pięścią w stół.

- Okrutni!

- Potter mógł pani to powiedzieć dawno temu, panno Delacour- prychnął. Gabrielle śledziła go wzrokiem.

- Do jutra- powiedziała. Nie doczekała się nawet spojrzenia. Kiedy zniknął podeszła do pani Weasley- Czy mogłaby nauczyć mnie te paszteciki?

Harry w końcu nie wytrzymał i ryknął powstrzymywanym śmiechem, a po chwili dołączyła do niego reszta. Jedynie Fleur i Gabrielle były poważne.

- Ni możecie się śmiać z Gabrielle- warknęła do narzeczonego- Uspokój się, Bill. Ona ma w głowi kanarki.

- Ni kanarki, Fleur. Ni widzici, jaki on magnifique?

Hermiona wydała dźwięk podobny do tego, jaki wyrywa się jej na widok wyjątkowo paskudnej sklątki.

- Wierz mi, że spędziłam z nim kilka dni i jest on daleki od tego, jak go sobie wyobrażasz. Jedynie się rozczarujesz.

Dziewczyna obróciła się do niej  i obdarowała ją ponurym spojrzeniem.

- Ty tak mówi, bo sama go chce. Widziałam wczorai ten pocałunek.

Hermiona pozieleniała i wyglądała jakby było jej niedobrze.

- Nadmiar adrenaliny. Zresztą Dumbledore, Charlie i Harry również dostali buziaka, a zapewniam cię, że żaden z nich mnie nie interesuje. To była najbardziej kompromitująca chwila w moim życiu.

Ron obdarzył ją ponurym spojrzeniem i wbił widelec w pasztecika. Pani Weasley tymczasem uczyła Gabrielle robienia pasztecików, ale co chwila musiała przerywać, bo łapał ją atak śmiechu. Hermiona oparła się o ramię Harry'ego i powoli zasypiała, a Ginny wyszła na dwór by trochę polatać. Tym razem dosiądzie Błyskawicy.

Rozdział 48

- Setny raz tłumaczę ci, Ron, że to z powodu emocji. Nie sądzisz chyba, że podkochuję się w kilku facetach naraz, w tym w Dumbledorze?!

Stali w jego pokoju i od kilku minut Hermiona tłumaczyła swojemu chłopakowi, że zdecydowanie nic ją nie łączy ze Snape'em.

- Jednak to jego pierwszego pocałowałaś. Reszta mogła być jedynie przykrywką.

- Po prostu był najbliżej. Nie przesadzaj, bo twoje podejrzenia są obrzydliwe- wzdrygnęła się. Ron westchnął, objął ją ramieniem w pasie i oparł czoło o czubek jej głowy.

- Po prostu jestem zazdrosny. Na moich oczach pocałowałaś czterech facetów, którzy nie są mną! Wyobraź sobie, że ja zrobiłbym coś równie paskudnego.

Nie było to trudne- Ron był kobieciarzem. Ubzdurał sobie, że ją kocha, ale wciąż oglądał się za innymi. Lekko ją odsunął, pochylił głowę i wiedziała, co będzie musiała znosić. Oddała mu pocałunek z dość wątpliwą pasją i starała się nie krzywić czując jego dłonie pod bluzką. Jednak kiedy dotarł do stanika odepchnęła go.

- Za szybko, Ron.

- Przepraszam- uśmiechnął się smutno. Wiedziała, że robi się coraz bardziej niecierpliwy, ale nie wiedziała co z tym zrobić. Ginny doradziła jej, żeby mu powiedziała wszystko, ale ilekroć się do tego zabierała nie umiała wykrztusić z siebie ani słowa. Ron całkowicie poświęcił się zadaniu, jakim było całowanie jej ust i szyi, a ona czuła narastającą irytację. Kiedy jego usta zawędrowały za daleko odepchnęła go.

- Ron, to się nie uda. Wciąż nic nie czuję- powiedziała słabo.

- Staram się, jak mogę. Zwolnić?

- Zdecydowanie. Muszę… przyzwyczaić się do tego.

Przytulił ją mocno i wdychała znajomy zapach jego szamponu, ciesząc się chwilą odpoczynku. Niestety, po chwili przez drzwi przemknął Patronus-łania i przemówił zirytowanym głosem:

- W tej chwili do zamku, Granger i załóż odpowiedni strój do pracy.

Ron podskoczył i chciał kopnąć Patronusa, ale trafił w powietrze.

- Cholera! Przecież dziś miałaś mieć wolne!

- Widocznie jest jakieś zapotrzebowanie- westchnęła, ucieszona, że może uciec- Muszę iść.

Cmoknęła go w policzek i zwiała do swojego pokoju. Zaczęła przebierać się w spodnie, gdy wpadła Gabrielle.

- Gdzie idzisz?- spytała zdziwiona. Hermiona nie mogła nic poradzić na to, że zazdrościła dziewczynie wzrostu, figury i wspaniałych włosów. Gabrielle była ładniejsza i zgrabniejsza od swojej siostry.

- Do Hogwartu. Mam coś do zrobienia.

- Eliksir?

- Nie, na przyjacielską pogawędkę- sarknęła.

- Mogę iść?

- Nie. To ciężka praca, nie zabawa. Potrzeba pełnego skupienia, rozumiesz?

- Naturellement. Pozdrów od moi.

- Nie ma problemu.

Uśmiechnęła się na do widzenia i po kilku minutach weszła do sali eliksirów. Snape nawet nie bawił się w uprzejmości.

- Dostałem wiadomość od Dumbledora, że Charlie, Lupin, Tonks i Kingsley podczas wykonywania zadania natknęli się na grupę Śmierciożerców. Są bliscy śmierci, a my nie mamy zapasów Eliksiru Rodwana. Dumbledore, Friedrich, Moody i Poppy utrzymają ich przy życiu przez kilka godzin, akurat tyle, żebyśmy zdążyli zrobić eliksir.

- Dobrze, ale… Tu są cztery kociołki…

Zrobiło się jej słabo, gdy Snape przez chwilę milczał.

- Jest z nimi tak źle, że potrzeba kociołka na osobę- mruknął po chwili- Normalnie nikt by od ciebie tego wymagał, ale… To jedyne wyjście.

- Zrozumiałam. Cóż… do pracy.

Podzielili się i ona robiła dwa kociołki i on dwa. W przerwie pomiędzy ugniataniem korzeni uśmiechnęła się i rzuciła:

- Gabrielle kazała pana pozdrowić.

- Pięć punktów od Gryffindoru- warknął.

- Za co?!

- Za durne wiadomości. Tą cholerną Francuzkę powinno się porządnie oćwiczyć. Młodzież zeszła na psy.

- Wypraszam sobie- mruknęła.

- Słyszałem. Kolejne pięć punktów. Wcale nie jesteś lepsza.

- O, przepraszam, ale daleko mi do niej! Nie zachowuję się jak jakaś… no… brakuje mi przyzwoitego słowa na to.

- Tak?- jego głos ociekał jadem- A kto wczoraj wycałował czterech mężczyzn wbrew ich woli?

- Jakoś nie słyszałam narzekań- parsknęła czerwieniąc się po koniuszki uszu- Poza tym to z powodu ustąpienia stresu. Nie wiem co innego mogłoby spowodować, że… no…

Zachichotał złośliwie słysząc jej jąkanie się. Kiedy doszło do oddawania krwi lekko się zawahała.

- Czy… czy bardzo to odczuję?

- Pewnie tak- mruknął ustawiając cztery miarki- Twój organizm jest wycieńczony po tylu nieprzespanych nocach. Kiedy zrobi ci się słabo masz mi od razu powiedzieć. Podsunę ci krzesło. Wątpię, by udało mi się utrzymać ciebie przez tak długi czas.

Uśmiechnęła się niepewnie i nacięła nadgarstek. Pod koniec pierwszej miarki musiała już usiąść. Pod koniec drugiej oparła głowę o nogę Snape'a i walczyła o utrzymanie świadomości. Trzeciej i czwartej nie pamiętała.

Rozdział 49

Gdy się obudziła najpierw wszystko wydawało się zamazane, a po chwili zauważyła, że Snape się nad nią pochyla.

- Daję słowo- wymamrotała- Nie mam bladego pojęcia, co ona w panu widzi.

Zaśmiał się paskudnie.

- No to nie jesteś w tym sama, bo ja też nie wiem.

- Eliksir zrobiony?

- I wysłany do potrzebujących. Przed chwilą dostałem wiadomość, że wszyscy mają się dobrze i mam dać ci wszystko, czego sobie życzysz- przy ostatnich słowach skrzywił się.

- Nie potrzeba mi wiele. Niech pan skreśli wszystkie karne punkty i szlabany.

- Co tylko zechcesz- sarknął, ale machnął różdżką. Dopiero teraz zauważyła, że nie jest ani w Norze, ani w skrzydle szpitalnym. Było zdecydowanie za ciemno- Uspokój się. Jesteś w mojej sypialni. Poppy kazała cię tu przenieść, bo bez jej obecności i tak nikt nie wejdzie do skrzydła szpitalnego, a do Nory nie zamierza się fatygować.

Skinęła głową, ale to był błąd, bo ją zabolała. Podniosła rękę, by ugnieść skronie i ze zgrozą wpatrywała się w posiniaczoną rękę.

- Co… Co to?

- Nie biłem cię, nie martw się- parsknął- To od zbytniego upływu krwi. Poppy to zaleczy, więc na ślubie Weasleya będziesz wyglądała normalnie.

Przez chwilę zastanawiała się.

- Będzie pan na ślubie?

- Zostałem do tego zmuszony- mruknął niezadowolony.

- I dostanę wszystko, czego chcę?- zaśmiała się cicho- W takim razie zamawiam jeden taniec z panem.

Zgromił ją wzrokiem.

- Majaczysz- warknął- Nie tańczę.

- Nie umie pan?

- Ogłuchłaś? Jeśli mówię, że nie tańczę, to znaczy, że nie tańczę, a nie, że nie umiem.

- Wszystko co sobie zażyczę- uśmiechnęła się słabo i nagle zaczęła kaszleć, bo gardło ją zapiekło. Snape podał jej szklankę wody i pomógł jej usiąść. Kiedy wypiła położył ją.

- Jak sobie chcesz, ale ostrzegam, że nie będzie to dla ciebie miłe doświadczenie- warknął.

- Och, zawsze wiedziałam, że umila pan życie wszystkim dookoła.

- Nie chce ci się przypadkiem spać?- mruknął.

- Przy tak miłej konwersacji?

- Pięć punktów od Gryffindoru.

- Za sarkazm!- udała jego tonem- No wie pan co? Ja tutaj leżę, umieram, a pan martwemu odbiera punkty.

- Gdybyś była martwa to zapadłaby błogosławiona cisza.

- Wspaniale, to ja sobie pójdę- usiadła, spuściła nogi z łóżka i nawet wstała, gdy zakręciło się jej w głowie. Złapała się kolumny łóżka i dopiero po chwili była w stanie robić małe kroki w kierunku drzwi. Snape obserwował ją z rozbawieniem.

- Co się pan tak patrzy?

- Zastanawiam się, jak szybko rozbijesz sobie ten durny łeb. Obstawiam, że zanim dojdziesz do drzwi.

- Jasne- mruknęła i w tym momencie poczuła, że uginają się jej nogi i po chwili całowała dywan, którego obecności wcześniej nie zauważyła- Dobrze, że ten dywan jest miękki- powiedziała z nosem na ziemi. Snape skrzyżował nogi w kostkach i przekrzywił głowę przyglądając się jej z paskudnym uśmiechem.

- Mógłby mi pan pomóc?- spytała sucho- Jakoś nie sądzę, bym była w stanie się podnieść.

- Trzeba było spokojnie leżeć.

- W trumnie wampira- dopowiedziała.

- Kolejne pięć punktów i szlaban dla pana Pottera. Powinnaś nauczyć się milczeć, Granger.

Bez problemów podniósł ją, przerzucił przez ramię i w ten sposób zaniósł do łóżka. Zaczęła się śmiać.

- Co w tym takiego śmiesznego?

- Nic. Właśnie sobie wyobraziłam, jak musiało by to wyglądać, gdyby była tu osoba trzecia. Mistrz Eliksirów niosący do swojego łóżka praktycznie nieprzytomną uczennicę. Gabrielle chętnie by się zamieniła- zachichotała i miała wrażenie, że usłyszała podobny dźwięk od jego strony. Bez pardonu rzucił ją na kołdrę i usiadł w krześle.

- Dziewictwo panny Delacour jest wielce wątpliwe, więc jej krew jest mi całkowicie zbędna.

- Ma inne walory smakowe?- parsknęła. Jak należało się spodziewać Gryffindor stracił pięć punktów- Tak właściwie, to przypuszczam, że ona wciąż jest dziewicą. Flirtuje z tym i owym, ale każdego spławia. A przynajmniej mam takie wrażenie. Ale na pana ją trafiło wyjątkowo mocno.

- Granger, o czym ty pleciesz?- spytał zaniepokojonym głosem i poderwał się, by dotknąć jej czoła i dokładnie zajrzeć w oczy- Masz mocno podwyższoną temperaturę i błędne oczy. Stąd te wszystkie bzdury, łącznie ze wstawaniem z łóżka. Cholera, gdzie ta Poppy?

Machnął różdżką i wysłał Patronusa. Hermiona powoli traciła przytomność.

- Granger! Nie zasypiaj!- Snape potrząsał nią i darł się jej do ucha- Granger! Mów coś!

- No przecież miałam milczeć…

- Jak zaśniesz, to Potter i dwoje Weasleyów nie wyjdzie ze szlabanów do końca roku!

Usiadła i próbowała na czymś się skupić. Rozejrzała się po pokoju.

- Panu jest potrzebna kobieca ręka- mruknęła- Ponuro, ciemno i brudno. Czy pan w ogóle nie sprząta?

- Mogłabyś zająć się czym innym?- warknął.

- Mogę się skupić na pańskim pokoju lub na panu. Jak rozumiem oba tematy są nieprzyjemne, więc pójdę spać.

- NIE! Ty durna dziewucho! Jak zaśniesz to zapadniesz w śpiączkę i pewnie już cię z niej nie wybudzimy! Wymyśl jakiś inny temat- mruknął.

Hermiona przez chwilę się zastanawiała i wpadł jej do głowy idealny temat.

- Czy istnieją jakieś eliksiry powodujące spadek libido?

Snape spojrzał na nią zdziwiony.

- Istnieją, ale… hmmm… większość ludzi szuka raczej w drugą stronę.

- Muszę zadać coś Ronowi, bo nie umie trzymać łap przy sobie- powiedziała ponuro- Czy mężczyźni przez cały czas myślą tylko o jednym?

- Weasleyów zawsze ciągnęło do kobiet. No… bliźniacy byli wyjątkami- parsknął- Oni skupiali się na uprzykrzaniu życia innym.

- Wcale nie! Są dowcipni… przez większość czasu. Musi jednak pan przyznać, że są zdolni. Ten proszek peruwiański i inne takie…

- Fakt, nie spodziewałem się po nich tego typu wynalazków. Bill i Charlie zawsze byli uzdolnieni i popularni. Ronald wybił się z powodu Pottera.

- Nieprawda! On też wiele potrafi. W pierwszej klasie przeprowadził nas przez partię szachów, czego ani ja, ani Harry byśmy nie zrobili. Co mi przypomina, że nie spodziewałabym się, że jest pan w stanie ułożyć tak logiczną rymowankę- zachichotała, a Snape uśmiechnął się prawie wesoło.

- Zawsze lubiłem zagadki. Nawet Dumbledore miał z nią problemy.

- A mnie się udało- skrzywił się, widocznie rozwiązanie jego zagadki przez jedenastolatkę było dla niego niemiłym ciosem- Logiki uczono mnie w szkole, czy też raczej sama się tym zainteresowałam. Zawsze lubiłam naukę. No… poza Wróżbiarstwem.

- Sybilla potrafi zniechęcić uczniów. Codziennie przepowiada mi śmierć, a ja wciąż mam się dobrze ku jej rozczarowaniu- prychnął.

- Kurczę, potrafi pan po ludzku porozmawiać- zdziwiła się.

- Wbrew plotkom nie jestem wampirem i nie zmieniam się w nietoperza, więc to chyba logiczne- ostatnie słowo wymówił wyjątkowo jadowicie.

- Wiem, tylko jestem zdziwiona. Przez ostatni miesiąc byłam coraz bliższa uwierzenia tym plotkom. Wolly naprawdę nigdy nie istniał?

- Naprawdę.

- Szkoda- uśmiechnęła się lekko- Dało się go polubić, choć miewał… eee… napady paskudnego humoru. Kim on był?

- Przecież mówię, że nie istniał- warknął niecierpliwie Snape.

- Och, wiem. Mówię o ciele. Czyje było?

- Moje- parsknął.

- Wie pan o co mi chodzi. Kto był dawcą włosa czy czego tam?

Wzruszył ramionami.

- Jakiś mugol u fryzjera. Czasem chodzę po zakładach fryzjerskich i mówię, że zbieram włosy na peruki- zaśmiał się- Wyobrażasz sobie, że ludzie w to wierzą? Za psie pieniądze mogę pozbierać kłaki, tylko muszę dokładnie opisywać twarz i ogólne wrażenie. Czasem gdy trzeba kogoś wysłać na odpowiednią misję trzeba mu dobrać odpowiedni wygląd. Wolly nie rzucał się w oczy, a przy okazji wzbudzał zaufanie swoim wyglądem.

- Biedna Ginny. Polubiła Wolly'ego.

- Cóż… Niewątpliwie po tamtym dniu muszę przyznać, że panna Weasley ma sporo rozumu i umie się zachować. Co nie zmienia faktu, że jest roztrzepana i dziecinna.

- Też by się pan tak zachowywał, jakby pan pierwszy raz w życiu zobaczył morze- wzruszyła ramionami- Ginny ma dużo zdrowego rozsądku. Ma jedynie problemy z cierpliwością, ale to powinien pan zrozumieć.

- Granger, nie przeciągaj struny- warknął.

- Przecież mówię prawdę. Wątpię, by w swoje zalety zaliczał pan cierpliwość.

- Fakt, nie jestem cierpliwy. Nie mam na to czasu bo, jak pewnie zauważyłaś, mój grafik jest dość napięty.

- Dlaczego profesor Friedrich zwraca się do pana „Sev”?- zacisnął szczęki, więc szybko dodała- Zainteresowało mnie to, bo większość zwraca się do pana nazwiskiem lub pełnym imieniem. No i wydaje się pana lubić.

- Hal lubi wszystkich- parsknął- A mówi tak do mnie, bo kiedy w siódmej klasie uczył mnie Obrony usłyszał, jak moja przyjaciółka tak się do mnie zwraca. Od tamtego czasu nie może się pozbyć tego nawyku, chociaż staram się go oduczyć. Kilka razy graliśmy razem w Quidditcha i nawet zwalenie go z miotły nie pomogło.

- Quidditch- powiedziała tonem, jakim większość kobiet mówi: „karaluch”- Kolejna męska obsesja. No, nie do końca męska, bo Ginny, Luna i Gabrielle potrafią o tym gadać godzinami. Co w tym fascynującego?

- Nie lubisz latania?

- Wolę chodzić po ziemi- mruknęła- A z wszelkich środków magicznego transportu preferuję proszek Fiuu i świstokliki, dopiero potem testrale, hipogryfy i na samym końcu miotły. Miałam nieszczęście spróbować każdego z tych sposobów.

Snape wykrzywił usta w imitacji uśmiechu.

- Latałaś kiedyś z Potterem lub Malfoyem na miotle?

- Ee… Nie. Zawsze sama. Jeden jedyny raz z Wiktorem wsiadłam na jego Błyskawicę i do dziś pamiętam chęć mordu, jaka mnie opanowała.

Kilka razy jedynie przyspieszył, zrobił jakąś spiralę i miała zdecydowanie dosyć, więc postawił ją na ziemi. Od tamtego czasu nawet w listach nie wspomina o lataniu na miotle.

- Widocznie nie siedziałaś na miotle z kimś, kto potrafi latać. Chciałabyś spróbować?

Podniosła zdziwiona głowę.

- Hę?

- Czy ja muszę się powtarzać?! Dawno nie latałem z nikim na miotle.

- Nie jest to dobry pomysł.

- Dlaczego?

- Bo ma pan ten uśmiech, który zapowiada wielkie kłopoty.

Zaśmiał się złośliwie.

- Wychodzę z uprzejmą propozycją, a jestem obrażany. Nie, to nie. Skoro tchórzysz…

- NIE TCHÓRZĘ!- krzyknęła- Świetnie. Możemy iść nawet teraz.

- Teraz, to czekamy na Poppy. Nie rozumiem, jak można nie lubić Quidditcha.

- To nie takie trudne. Wystarczy uznać, że dziesiątka durniów na miotłach uzależniająca swoje szczęście od małego, krągłego przedmiotu ma nie po kolei w głowie.

- Z tego co pamiętam zawsze byłaś na meczach Pottera.

- Właśnie, na meczach Harry'ego. Harry'ego i Rona, tak dokładniej, a potem i Ginny. Chodziłam tam po to, by moim przyjaciołom było miło i moje jedyne emocje odnosiły się do ich stanu zdrowia. Jednak kiedy zaczynali rozmawiać o Quidditchu…

Wzruszyła ramionami i wolała nie dodawać, że czuła się w takich momentach wyobcowana. Próbowała zrozumieć tę grę, próbowała ją polubić i skończyło się to tylko tym, że jeszcze bardziej ją znienawidziła. Wiktor to rozumiał i rozmawiali o wielu innych sprawach, ale czuła, że jest mu przykro.

- Quidditch da się lubić, jeśli się w niego gra.

- Grał pan?

- W szkole, tak. Jako ścigający.

- Hmmm… W takim razie musiał grać pan przeciwko ojcu Harry'ego, bo on był szukającym Gryfonów.

Snape skrzywił się.

- Tak, grałem przeciwko niemu. On, jako szukający, Black jako ścigający i Pettigrew, jako najgorszy pałkarz w dziejach Hogwartu. Potter lubił grać nieczysto, tak samo Black.

- Raczej spodziewałabym się tego po Ślizgonach- powiedziała zdziwiona.

- Nie twierdzę, że moja drużyna nie używała brudnych sztuczek, ale stawiali raczej na rozwiązania siłowe, niż magię na boisku.

- Magię?! Przecież to zakazane!

- Owszem, ale ciężko było udowodnić im winę. Zwłaszcza, że byli wyjątkowo lubiani i nikt nie chciał mi uwierzyć, że trzy razy sprawdziłem, czy mam dobrze zawiązane buty i że na pewno nie spadły z powodu mojego niedbalstwa.

- To… to wredne! Wiedziałam, że Syriusz jest nieco… lekkomyślny, ale nie wiedziałam, że tata Harry'ego tak samo.

- Lekkomyślny? Cóż za eufemizm dla całkowitego braku rozsądku- parsknął rozbawiony.

- Nieprawda! Był rozsądny, tylko lubił ryzyko.

- Granger, „rozsądny” i „lubił ryzyko” wzajemnie się wykluczają.

Chciała odpowiedzieć, ale w tym momencie zemdliło ją i opadła na poduszki. Snape w jednej chwili był przy niej i sprawdzał czy wszystko w porządku.

- Trochę mi niedobrze- poskarżyła się.

- Oczywiście, że ci niedobrze- syknął- Właśnie straciłaś ponad litr krwi. Twój organizm stara się jakoś uzupełnić ten brak, żołądek buntuje się z powodu niedokrwienia. Wciąż czujesz się senna?

- Teraz, jak się na pana zdenerwowałam, to mniej.

Pokręcił głową nad jej głupotą, ale mogłaby przysiąc, że prawie się uśmiechnął. Kilka razy potężnie ziewnęła i musiała walczyć z chęcią ułożenia się na poduszki.

- Syriusz lubił ryzyko, owszem- kontynuowała- Jednak był rozważny. Wiedział, że pewnych rzeczy nie wolno robić i powstrzymywał Harry'ego. To głównie on nalegał, żeby Harry wrócił na lekcje Oklumencji. Nikt tak naprawdę nie wie co pomiędzy wami zaszło, ale Harry odmówił powrotu i Syriusz naprawdę się na niego zdenerwował.

- Potter nie powiedział wam co się stało?

Wyraźnie był zszokowany, a po chwili parsknął śmiechem i wydawał się być zadowolony.

- Jesteśmy przyjaciółmi, ale nie mówimy sobie wszystkiego. To kwestia zaufania.

- I dlatego nie mówisz Weasleyowi, że go nie chcesz?

- Nie- posmutniała- To już mój błąd. Ron… ma dość wysokie mniemanie o sobie i moja odmowa by go zraniła. Nie chcę tracić przyjaciela, a jednocześnie nie umiem mu powiedzieć „nie”. Ech… Jak się nazywa taki eliksir?

Snape przez chwilę patrzył na nią poważnie.

- Eliksir Eunuszy.

- Hę?! Ale to chyba nie… no wie pan…

- Nie, nie wpływa specjalnie na ogólną zdolność reprodukcji, tylko likwiduje zainteresowanie jedną konkretną osobą. Zdajesz sobie sprawę, że będziesz musiała podawać mu to cały czas?

- Oczywiście- skinęła głową i doszła do wniosku, że to był zły pomysł, bo poczuła ból. W tym momencie do środka weszła pani Pomfrey, a Snape poderwał się na nogi.

- Co tak późno?!- warknął.

- Och, zamknij się Severusie- dopadła do Hermiony i od razu wbiła jej w rękę strzykawkę- Wybacz, dziecko, że musiałaś tyle czekać, ale Tonks była w znacznie gorszym stanie, niż sądziłam i w dodatku jest w ciąży, więc musiałam się nią dodatkowo zająć.

- Całkowicie zrozumiałe- uśmiechnęła się, ignorując pogardliwe prychnięcie- Więc Remus będzie ojcem? To wspaniałe!

- Oczywiście, ale prawie je straciła. Są ci bardzo wdzięczni, cała czwórka. Molly już szykuje pyszności, ale dzisiaj zostajesz w zamku. Muszę mieć cię na oku.

- Ale… zdążę jutro na pełnię?

- Jeśli wszystko będzie w porządku- spojrzała na jej posiniaczoną dłoń- Biedactwo… Może chciałabyś zjeść coś konkretnego?

- Nie, dziękuję. W tej chwili chce mi się spać- ziewnęła i poczuła się jeszcze bardziej senna.

- Śpij, śpij, teraz już możesz- pani Pomfrey pogłaskała ją po głowie.

- Wolałabym najpierw dojść do skrzydła szpitalnego- mruknęła.

- Oczywiście, że tak. Severusie?

- Czy ja wyglądam na osła?!

Jednak machnął różdżką i wyczarował nosze. Takie same, jak w trzeciej klasie. Przeniósł ją z łóżka na nie i pochylając się szepnął:

- Śpij. Zasłużyłaś na odpoczynek.

Rozdział 50

Ślub Billa i Fleur miał się odbyć za godzinę, a Ginny patrzyła przerażona na swoje odbicie w lustrze.

- Chyba żartujesz- jęknęła ze zgrozą. Gabrielle postanowiła nieco ją upiększyć i zrobiła jej taki makijaż, że mogłaby spokojnie udać się do mugolskiego domu uciech- Wyglądam okropnie! Zmaż mi to natychmiast! Sama się umaluję.

- Wyglądasz słodko- zaśmiała się ze swojego posłania Hermiona. Nie udało się jej dotrzeć na pełnię, bo przespała całe trzy dni, nim do siebie doszła. Bill był zdrowy, Eliksir Księżycowy był sukcesem. Została wyściskana przez wszystkich możliwych członków Zakonu (wykluczając Snape'a) i dodatkowo przez Weasleyów za uratowanie Charliego, Lupina, Tonks i ich dziecka. W dodatku Ron odnosił się do niej tylko jak do przyjaciółki, więc wszystko było cudownie.

- Słodko, jasne. Tak słodko, jak Umbridge. Weź, Hermiono nie wygłupiaj się i sama zacznij się szykować.

- Założę sukienkę i będę gotowa- powiedziała znad jakiejś wielkiej książki.

- Nie mów mi, że nie zamierzasz niczego zrobić z włosami. I z cerą. I… no, z wszystkim!

- Właśnie to. Nie zamierzam- dopisała coś na pergaminie i westchnęła- Możesz mi powiedzieć, czym u diabła jest prostaczek niebyty?

- Złośliwy grzyb, który porasta opuszczone miejsca. Okropnie trujący. Wracając do tematu- weź się za siebie.

- Ginny, odpuść.

- Nie! Gabrielle, pomóż mi.

- Oczywiści.

Siostra Fleur wyglądała szałowo w srebrnej, luźnej todze, która opinała się na krągłościach. Włosy lekko podkręciła, jej makijaż był ostry, ale podkreślał błękit oczu. W ostatnim tygodniu nauczyła się robić paszteciki i nie omieszkała ich kilka razy zanieść Snape'owi, co w większości przypadków kończyło się wywaleniem za drzwi i wrzaskami tak głośnymi, że sprawozdania składała im płacząca ze śmiechu profesor McGonagall, która przebywała kilka pięter wyżej. Mimo to Gabrielle wracała szczęśliwa, twierdząc, że „on taki słodki”. Zaraz po powrocie, gdy Hermiona przedstawiła im swój plan pogrążenia Snape'a omal jej nie zabiła z zazdrości, ale po chwili się uspokoiła i doszła do wniosku, że to dobry pomysł. Ginny była zachwycona- zabawa będzie przednia. Rozpuściła włosy i kilka pasemek związała z tyłu głowy w wyjątkowo luźny kok i wpięła w niego białą różę. Suknia leżała na niej idealnie- tak jak chciała skróciła ją i zmniejszyła rozcięcie. Do tego pod spód włożyła wściekle zieloną bardotkę, która wypychała jej biust nieco w górę.

- Cudownie, cudownie- zaśpiewała obracając się na pięcie- Och, już jest mój!

Hermiona zaśmiała się i skreśliła jakieś zdanie. Gabrielle zabrała jej książkę, pergamin i pióro, po czym podniosła.

- Gabrielle! Oddaj mi książkę!

- Siadij! Musi wyglądać na ślubi Fleur! Włosi prosti?

- Nie. Wolę zostać przy kręconych- burknęła.

- Ni. Będą prosti.

Machnęła różdżką i po chwili brązowe włosy Hermiony rozprostowały się i ułożyły lekkimi falami wokół jej twarzy. Ginny zrobiła przyjaciółce taką samą fryzurę, jak sobie tyle, że z kremową różą i kazała włożyć sukienkę. Od czasu kupienia jej żadna z nich nie poświęcała jej żadnej myśli. Pani Weasley wyprała ją i wyprasowała, po czym ułożyła w komodzie. Hermiona założyła błękitne figi, do tego stanik zapinany z przodu i ruszyła do komody.

Westchnęła ciężko i założyła sukienkę. Różdżką zapięła zamek na plecach i obróciła się do dwóch pozostałych dziewcząt. Gabrielle wyszeptała coś po swojemu, ale Ginny miała na to jedno słowo:

- Zajebiście.

Kremowa sukienka sięgała kolan, miała kwiaty wyhaftowane na całej długości. Góra była opięta, dekolt nie za głęboki, w pasie śliwkowa szarfa, a od pasa zaczynały się kliny, które podtrzymywała sztywna krynolina. Hermiona stanęła przed lustrem, okręciła się, a sukienka pofalowała w górę. Zachichotała i puściła Ginny oko.

- Wolly ma gust.

- A ma, ma.

Ginny szybko umalowała Hermionę. Makijaż był delikatny i podkreślał duże oczy przyjaciółki, jej długie rzęsy i pięknie wyprofilowane kości policzkowe. Zeszły szybko do kuchni, by pomóc. Jako druhny miały za zadanie upewnić się, że pan młody jest gotowy. Na ich widok rozległy się gwizdy podziwu, a Ginny była w pełni zadowolona z miny Dracona. Wpatrywał się w nią z uchylonymi ustami. Pani Weasley odłożyła nóż, wytarła dłonie w fartuch i uściskała je obie.

- Wyglądacie cudownie! Obyście nie zaćmiły panny młodej.

- Na to nie ma szans- powiedziała Ginny i usiadła obok Charliego, który nie mógł się na nie napatrzeć. Bill, ubrany we frak i cały zestresowany siedział naprzeciwko nich i uśmiechał się nerwowo. Harry i Ron weszli do kuchni i zamurowało ich.

- Wow, wyglądacie bosko!

- Wspaniale…- Ron usiadł obok Hermiony i objął ją ramieniem. Dziewczyna uśmiechnęła się.

- Może herbaty?

- Jasne, dzięki.

Tak, nie było wątpliwości. Coś dolewała. Ginny wstała, podeszła do przyjaciółki, rzuciła Muffliato i mruknęła:

- Co ty do diabła wyprawiasz?!

- Zorientowałaś się? Ginny, Ron coraz bardziej… dobiera się do mnie. To nie jest przyjemne. On się denerwuje, bo ja jestem chłodna, a ja się denerwuję, bo nic nie czuję. Ten eliksir znalazłam w jednej z książek Snape'a. Powoduje spadek libido w stosunku do osoby, której kropla krwi znajdzie się w kociołku. Dodałam swojej, więc teraz muszę codziennie rano podawać mu to do picia, inaczej znów zacznie mnie napastować.

- Nie podoba mi się to. Bardzo mi się nie podoba- warknęła- Jak możesz to robić?! Ty… Ty sterujesz jego uczuciami!

- A gdyby ktoś zaczął się do ciebie dobierać? Na przykład Neville? Podobałoby ci się to?!

- Nie, ale miałabym tyle odwagi by mu odmówić!

- Nie wiesz o czym mówisz! Wiesz dobrze jaki jest twój brat! Jeśli mu odmówię, to obrazi się na mnie tak, że przynajmniej przez kilka lat nie będzie się do mnie odzywał.

Ginny przez chwilę milczała.

- No, dobra. Masz rację, tak by zrobił. Ale, na bogów, ile zamierzasz to ciągnąć?

- Tyle, ile będę musiała. W tej chwili chodzi mi o zachowanie dziewictwa- uśmiechnęła się niepewnie- Wiesz dobrze, jaką wagę ma moja krew. Charlie już by nie żył.

- Wiem i jestem ci wdzięczna za to, jak nigdy w życiu. Powiedz mi, czy dobrze myślę- zamierzasz chodzić z Ronem, aż skończy się wojna i do tego czasu podawać mu eliksir, po czym oddasz mu się?

- Mniej więcej… Nie, nic nie mów. Nie mam nikogo, kto by mi się podobał. Do pewnych… aspektów życia małżeńskiego mogę się przyzwyczaić, mogę nawet udawać, że jest wspaniale. Nie chcę go zranić, Ginny. Za nic w świecie nie chcę tego zrobić.

Ostatnie zdanie wymówiła cicho i z miną winowajcy. Ginny od razu stopniało serce. Przytuliła Hermionę do siebie.

- Przepraszam, że taka ze mnie jędza, ale to mój brat i martwię się o niego. I o ciebie też. Nie możesz się dla niego poświęcać.

Dziewczyna wzruszyła ramionami i podała swojemu chłopakowi herbatę z eliksirem. Ginny westchnęła i wyszła na dwór. Na czas ślubu Dumbledore otoczył pobliską polanę wszelkimi zaklęciami ochronnymi tak, by wszystko mogło się tam odbyć. Ginny witała się z gośćmi, większość ludzi znała. Od strony Fleur przybyło mnóstwo jej kuzynek- wil, które teraz flirtowały z mężczyznami. Kingsley właśnie robił z siebie ostatniego idiotę przed wyjątkowo piękną wilą z dekoltem do pępka, więc kopnęła go w łydkę, by przywrócić go do zmysłów. Podeszła do grupy nauczycieli z Hogwartu.

- Dzień dobry!

- Ach, Ginewra- Dumbledore uśmiechnął się czarująco, a jego fiołkowe szaty wspaniale komponowały się z czerwienią, którą nosiła profesor McGonagall.

- Przynosisz chlubę Gryffindorowi, panno Weasley. Szkoda tylko, że chodzisz w zieleni- westchnęła Opiekunka jej domu.

- Tak wyszło. Nic nie poradzę na to, że czerwień i moje włosy to wybuchowa mieszanka.

Profesor Flitwick rzucał właśnie dowcipami, z których śmiali się Slughorn i Sprout, Trelawney przepowiadała jednej z sióstr Patil szczęśliwą przyszłość, a druga dyskutowała na temat Quidditcha z pełną energii panią Hooch. Nigdzie jednak nie dostrzegła Mistrza Eliksirów.

- Nie ma profesora Snape'a?- zapytała dyrektora i wice- dyrektorkę. Zaśmiali się wspólnie.

- Odmówił przyjścia wcześniej. Wspominał coś o stukniętych Francuzkach. Albus twierdzi, że próbował się wymigać od przyjścia na ślub w ogóle, ale nie pozwoliliśmy mu. Nie może ciągle siedzieć w swoich lochach.

- To dobrze- Ginny uśmiechnęła się, a w jej oczach zapłonęły szatańskie ogniki- Bo widzi pani, mamy z Hermioną taki pomysł…

Dumbledore omal nie udławił się wodą, którą pił, a McGonagall ze śmiechu upuściła różdżkę, przez przypadek podpalając szatę jednej z ciotek Weasleyów.

- To będzie wspaniałe!- zachichotała- Biorę w tym udział!

- Ale to tajemnica! Może pani powiedzieć innym, ale profesor Snape ma o tym nie wiedzieć!

- Oczywiście. Och, muszę zobaczyć minę Severusa, gdy zrozumie co się dzieje.

Odwróciła się, by podzielić się wiadomościami z innymi nauczycielkami, które z kolei podały to uczennicom. Ginny uśmiechnęła się tryumfująco i wróciła do Nory. Poinformowano ją, że Hermiona już jest na górze razem z Gabrielle. Trzy druhny miały poprzedzać przyjście panny młodej i wypróbowywać pana młodego. Bill ruszył zdenerwowany w kierunku ołtarza. Pani Weasley już miała na sobie wyjątkowo piękną szatę- pomarańczową z żółtymi słońcami. Pan Weasley, w szacie wyjściowej, trzymał mocno swoją wzruszoną żonę. 

---