Prawo spadkowe

Prawo spadkowe - to zespół przepisów prawnych odnoszących się do przejścia ogółu cywilnych, majątkowych praw i obowiązków zmarłego na inne osoby. W znaczeniu podmiotowym oznacza uprawnienia określonych osób do dziedziczenia po osobie zmarłej.

Spadek - to ogół majątkowych praw i obowiązków zmarłego, który z chwilą śmierci zmarłego (spadkodawcy) przechodzi na spadkobierców. Nie należą do spadku prawa i obowiązki majątkowe spadkodawcy, które są ściśle związane z osobą spadkodawcy i wygasają z jego śmiercią np. prawo do pobierania wynagrodzenia za pracą, do otrzymywania alimentów itp. Należą natomiast do spadku: zaległe wynagrodzenia, renta czy alimenty należne spadkodawcy za czas
do chwili jego śmierci, lecz jeszcze nie pobrane.

• Spadkodawca - to osoba zmarła pozostawiająca spadek. Może nią być tylko osoba fizyczna.
  

• Spadkobierca - to osoba uprawniona do przyjęcia spadku. Może nią być zarówno osoba fizyczna jak i prawna, np. fundacja.

Dziedziczenie - przejście majątku zmarłej osoby (fizycznej - spadkodawcy) na jedną lub kilka osób fizycznych lub prawnych (spadkobierców, dawniej dziedziców). Przez dziedziczenie spadkobierca nabywa wszystkie prawa i obowiązki wchodzące w skład spadku, stając się tym samym ogólnym następcą prawnym spadkodawcy. Podstawą dziedziczenia może być wola spadkodawcy, wyrażona w testamencie, albo przepisy prawne. W związku z tym odróżnia się dziedziczenie ustawowe i dziedziczenie testamentowe.

• Dziedziczenie ustawowe - Dziedziczenie ustawowe ma miejsce, gdy spadkodawca nie pozostawił ważnego testamentu albo gdy osoby powołane do dziedziczenia nie chcą lub nie mogą być spadkobiercami. W dziedziczeniu ustawowym co do części spadku ma miejsce, gdy spadkodawca nie powołał do tej części spadkobiercy albo gdy którakolwiek z kilku osób, które zostały powołane do całości spadku nie chcą lub nie mogą być spadkobiercami.
  Przy czym w ostatnim wypadku dziedziczenie ustawowe nie występuje jeżeli działa podstawienie lub przyrost . Reguły dziedziczenia ustawowego mogą być uważane za zastępujące wole spadkodawcy.
  
  Krąg Spadkobierców

Kodeks cywilny wymienia następujących bliskich spadkodawcy:
· małżonek
· zstępni (dzieci, wnuki, prawnuki, itd.)
· rodzice
· rodzeństwo
· zstępni rodzeństwa
Przy czym dziedziczenie krewnych nie charakteryzuje się wzajemnością,
np. wnuk dziedziczy po swoim dziadku, lecz dziadek nie dziedziczy po swoim wnuku, dziecko brata/siostry spadkodawcy dziedziczy po swoim wujku, natomiast wuj nie dziedziczy po swoim siostrzeńcu.
Małżonek
Małżonek spadkodawcy dziedziczy z ustawy, jeżeli pozostawał w chwili otwarcia spadku w formalnym związku małżeńskim ze spadkodawcą. Separacja faktyczna nie wyłącza małżonka od dziedziczenia. Związek małżeński nie istnieje, jeżeli w chwili otwarcia spadku istniało prawomocne orzeczenie unieważniające lub rozwiązujące małżeństwo Wytoczenie powództwa
o unieważnieni małżeństwa za życia spadkodawcy pozwala na jego unieważnienie także po śmierci jednego z małżonków, bez żadnych ograniczeń. Unieważnienie takiego małżeństwa mogą dochodzić zstępni zmarłego, a jego skutkiem jest wyłączenie od dziedziczenia małżonka pozostałego przy życiu. Jeżeli w chwili śmierci spadkodawcy toczy się proces o rozwód - ulega ona umorzeniu. Jeżeli jednak zmarły wystąpił z żądaniem orzeczenia rozwodu z winy drugiego małżonka może to doprowadzić, na żądanie każdego z pozostałych spadkobierców ustawowych powołanych do dziedziczenia w zbiegu z małżonkiem, do wyłączenia od dziedziczenia małżonka pozostałego przy życiu. Z żądaniem wydania takiego orzeczenia można wystąpić w terminie 6 miesięcy od dnia, w którym spadkobierca, o którym mowa powyżej, dowiedział się o otwarciu spadku, jednak nie później niż w rok od otwarcia spadku. Termin ustawowy ma charakter terminu zawitego.
Zstępni, osoby przysposobione
Dziecko dziedziczy po swoich rodzicach niezależnie od tego, czy pochodzi z małżeństwa, czy ze związku pozamałżeńskiego. Podobnie rodzice dziedziczą po swoim dziecku niezależnie od tego, czy w chwili otwarcia spadku pozostają ze sobą w związku małżeńskim, a nawet czy kiedykolwiek w takim związku pozostawali.



Kolejność dziedziczenia
Spadkobiercy ustawowi zostali podzieleni na grupy dochodzące kolejno do dziedziczenia ustawowego. Przy czym spadkobiercy należące do grupy dalszej dochodzą do dziedziczenia dopiero wówczas, gdy nie ma spadkobierców należących do grupy bliższej. Wielkość udziałów poszczególnych spadkobierców określa szczegółowo Kodeks cywilny.
Dzieli ona spadkobierców ustawowych na 3 grupy, do których należą:
1) małżonek i dzieci spadkodawcy, a jeżeli dziecko nie dożyło otwarcia spadku w jego miejsce wchodzą jego zstępni.
2) małżonek spadkodawcy, jego rodzice, rodzeństwo oraz zstępni rodzeństwa
3) w przypadku braku spadkobierców należących do pierwszej i drugiej grupy, do dziedziczenia z ustawy dochodzi Skarb Państwa

Możliwe jest określenie udziałów w stałym ułamku lub w zależności od liczby spadkobierców dochodzących do dziedziczenia podział według głów. Jeżeli w miejsce nieżyjących krewnych spadkodawcy powołani zostają ich zastępcy, określenie wielkości udziału następuje według szczepów. Polega to w pierwszej kolejności na określeniu udziału jaki przypadałby nieżyjącemu krewnemu bliższego stopnia, a następnie jego podział w częściach równych między zstępnych zmarłego.
Dzieci i dalsi zstępni
Jeżeli spadkodawca nie pozostawał w związku małżeńskim lub jeżeli jego małżeństwo zostało unieważnione po jego śmierci, a także małżonek został wyłączony od dziedziczenia na podstawie art. 940 KC do dziedziczenia dochodzą dzieci. Dziedziczą one w częściach równych. Jeżeli dziecko nie dożyło otwarcia spadku, jego udział przypada jego dzieciom (wnukom spadkodawcy) w częściach równych. Określenie wielkości udziałów dzieci spadkodawcy następuje według głów, natomiast dalszych zstępnych według szczepów.
Dziedziczenie spadkobierców grupy drugiej
Spadkobiercy należący do drugiej grupy dochodzą do dziedziczenia, jeżeli spadkodawca nie pozostawił zstępnych lub żyjący zstępni są traktowani jakby nie dożyli otwarcia spadku (zrzekli się dziedziczenia, zostali uznani za niegodnych, odrzucili spadek). Małżonek zaś dochodzi do dziedziczenia zarówno w pierwszej jak i w drugiej grupie spadkobierców. Jego udział w spadku w zbiegu z rodzicami, rodzeństwem lub zstępnymi rodzeństwa wynosi zawsze połowę spadku. Rodzeństwo przyrodnie dziedziczy tak jak rodzone, a rodzone dochodzą do dziedziczenia niezależnie od tego, czy pozostają w związku małżeńskim. Jeżeli jedno z rodziców nie dożyło otwarcia spadku, udział spadkowy, który by mu przypadał, przypada po połowie drugiemu z rodziców i rodzeństwu spadkodawcy.

Jedyny spadkobierca - małżonek
Jeżeli spadkodawca nie pozostawił rodziców, rodzeństwa ani zstępnych rodzeństwa - jedynym spadkobiercą zostaje małżonek w stosunku do całości spadku. Przy czym, gdy do spadku dochodzi małżonek w zbiegu z innymi spadkobiercami niż zstępni spadkodawcy, którzy mieszkali z nim razem w chwili jego śmierci, może żądać ze spadku ponad swój udział spadkowy, przedmiotów urządzenia domowego, z których za życia spadkodawcy korzystał wspólnie z nim lub wyłącznie sam. Do roszczeń małżonka z tego tytułu stosuje się przepisy o zapisie (art. 939 KC)

Dziedziczenie Skarbu Państwa
Z braku spadkobierców ustawowych (osób należących do pierwszej i drugiej grupy, tj. małżonka, zstępnych, rodziców, rodzeństwa, zstępnych rodzeństwa) spadek z ustawy przypada Skarbowi Państwa. Jego sytuacja prawna jako spadkobiercy ustawowego jest inna niż pozostałych spadkobierców. Skarb Państwa nie może odrzucić spadku, który przypada mu z mocy ustawy i nie składa oświadczeń woli co do spadku, a jego przyjęcie uważane jest za przyjęciem spadku z dobrodziejstwem inwentarza

• Dziedziczenie testamentowe - w wypadku sporządzenia przez osobę zmarłą ważnego testamentu, następuje dziedziczenie na podstawie testamentu. Ma ono pierwszeństwo przed dziedziczeniem ustawowym.
  Przez testament należy rozumieć jednostronną czynność prawną, poprzez którą spadkodawca rozporządza swym majątkiem na wypadek śmierci, ustanawiając spadkobierców. Nie jest możliwe sporządzenie testamentu przez przedstawiciela.
  Ważność testamentu uzależniona jest od kilku przesłanek.
  Po pierwsze, sporządzić testament może tylko osoba mająca pełną zdolność do czynności prawnych. Oświadczenie woli spadkodawcy musi być przy tym wolne od wad (np. błędów, groźby). Po drugie, treść testamentu musi odpowiadać wielu wymaganiom stawianym przez prawo, a w szczególności nie może być sprzeczne z prawem z zasadami współżycia społecznego. Po trzecie wreszcie, testament sporządzony być musi w jednej z przewidzianych prawem form.
  Testament może być przez spadkodawcę w każdej chwili odwołany, może to nastąpić przez sporządzenie nowego testamentu lub przez zniszczenie drugiego.
  

Wydziedziczenie może być dokonane tylko w testamencie. Spadkodawca powinien podać przyczyny wydziedziczenia.

Testament - jest to jednostronne oświadczenie woli złożone na wypadek śmierci. Sporządzić i odwołać testament może tylko osoba mająca pełną zdolności do czynności prawnych. Nie można dokonać tej czynności prawnej przez przedstawiciela. Warunkiem ważności testamentu są: świadome i swobodne podjęcie decyzji i wyrażenie woli; nie działanie pod wpływem błędu; nie działanie pod wpływem groźby; zgodność z przepisami prawa i zasadami współżycia społecznego; zachowanie wymaganej formy.

Testament zwykły - zalicza się testamenty własnoręczne.

Od strony formalnej testament pisemny powinien spełniać następujące wymagania:

• Musi być w całości spisany pismem ręcznym spadkodawcy.

• Nie dopuszczalny jest maszynopis lub druk. Testament nie może być też, nawet w części spisany przez inną osobę niż spadkodawca.

• Musi być podpisany przez spadkodawcę.

• Powinien wskazywać datę jego sporządzenia.

• Od strony jego treści, aby testament był ważny zasadniczo wystarczy, iż będzie z niego wynikało, iż bez zwątpienia stanowi on wyraz woli spadkodawcy co do jego majątku na wypadek jego śmierci.

Aby sporządzić testament w pełni świadomie co do jego skutków po śmierci spadkodawcy należy wniknąć nieco bliżej w zasady dziedziczenia. Zwykle treść testamentu ogranicza się jednak do dwóch najważniejszych rodzajów rozporządzeń:
Powołanie spadkobiercy lub spadkobierców i określenie ich udziałów w spadku. Spadkobierca jest tą osobą, która będzie uprawniona do dziedziczenia całości bądź części majątku na podstawie samego tylko testamentu. Jeśli spadkobierców ma być więcej będą oni uprawnieni do dziedziczenia w częściach.
Ustanowienie tzw. zapisów. Zapis jest zobowiązaniem, które spadkodawca nakłada na spadkobiercę i które zwykle polega na obowiązku przekazania określonych składników majątkowych na rzecz oznaczonych osób (zapisobiorców). Po śmierci spadkodawcy zapis jest realizowany poprzez dodatkową czynność spadkobiercy. Jeśli zatem przedmiotem zapisu będzie samochód marki Fiat 126p, który Jan Kowalski zapisał swojej konkubinie, to spadkobierca (np. syn Jana Kowalskiego) będzie zobowiązany, na podstawie odrębnej umowy przenieść własności tegoż samochodu na szczęśliwą konkubinę. Ta z kolei może się skutecznie domagać dokonania takiej czynności od syna Jana Kowalskiego.

• Testament ustny - mogą być dokonywane w szczególnych okolicznościach, przy jednoczesnej obecności, co najmniej trzech świadków.
  

• Testament na polskich statkach morskich i powietrznych - sporządza się przed dowódcą statku lub jego zastępcą. Spadkodawca oświadcza im swą wolę w obecności dwóch świadków, po czym dowódca lub jego zastępca spisuje wolę spadkodawcy, podaje datę jej spisania i pismo to w obecności świadków odczytuje spadkodawcy, a następnie pismo podpisują: spadkodawca, świadkowie oraz dowódca statku lub jego zastępca.
  

• Testamenty wojskowe - mogą być sporządzone w czasie mobilizacji, wojny lub przebywania w niewoli. Regulacja ich znajduje się w odrębnych przepisach wojskowych.

• Testament notarialny (sporządzony przed notariuszem w formie aktu notarialnego);

Wszystkie testamenty szczególne mają przejściowy charakter i tracą swoją moc z upływem sześciu miesięcy od momentu w którym ustały przyczyny dla których nie można było dochować zwykłej formy testamentu.

Przyjęcie i odrzucenie spadku

Nabycie spadku - wpływ na nabycie spadku oprócz spadkodawcy ma też spadkobierca. Może on zadecydować, czy chce dziedziczyć (art. 1012 k.c.):

• Przyjęcie proste - bez ograniczenia odpowiedzialności za długi.
  

• Przyjęcie z dobrodziejstwem inwentarza - z ograniczeniem odpowiedzialności za długi.
  

• Zapis jest zawartym w testamencie rozporządzeniem spadkodawcy zobowiązującym spadkobiercę do spełnienia określonego świadczenia na rzecz wskazanej w zapisie osoby: np. wypłacenie określonej kwoty, wydanie księgozbioru, biżuterii.
  

• Polecenie - polega na tym, że spadkodawca w testamencie nakłada na spadkodawcę obowiązek pewnego działania np. zorganizowanie pogrzebu, stypy itd.
  

• Zachowek - służy ochronie interesów członków rodziny spadkodawcy. Istotą zachowku jest przyznanie niektórym spadkobiercom ustawowym, którzy nie zostali powołanie do dziedziczenia w testamencie prawa żądania od spadkobiercy oznaczonego świadczenia. Prawo to przysługuje małżonkowi i rodzicom spadkodawcy.

Dział spadku - jest to postępowanie mające na celu zniesienie wspólnoty majątkowej spadku i dokonanie jego podziału zgodnie z przepisami prawa lub wolą spadkodawcy.

Spadkobierca nabywa spadek z chwilą śmierci spadkodawcy z mocy prawa. Nabycie takie ma zawsze charakter tymczasowy a to ze względu na to, iż nie można nikogo zmusić do tego by był spadkobiercą po danej osobie.

Spadkobiercy powołanemu do dziedziczenia przysługuje prawo do złożenia oświadczenia o przyjęciu bądź odrzuceniu spadku. Termin do złożenia powyższego oświadczenia wynosi 6 miesięcy i biegnie zawsze od momentu dowiedzenia się o tytule swojego powołania do spadku. Początek biegu tego terminu nie musi się pokrywać z momentem otwarcia spadku, a np. może być tożsamy z datą dowiedzenia się o śmierci spadkodawcy. W związku z powyższym dla każdego spadkobiercy termin do złożenia stosownego oświadczenia może zacząć swój bieg w innym momencie.

Oświadczenie o przyjęciu lub o odrzuceniu spadku jest czynnością prawna jednostronną a do jej dokonania potrzebna jest pełna zdolność do czynności prawnych. Osoba nie posiadająca pełnej zdolności do czynności prawnych może przyjąć spadek, ale wtedy składa za nią oświadczenie woli jej przedstawiciel ustawowy. Działanie przedstawiciela ustawowego dokonuje się za zezwoleniem sądu opiekuńczego. Oświadczenie o przyjęciu lub odrzuceniu spadku może być złożone przed notariuszem lub w sadzie rejonowym, w którego okręgu znajduje się miejsce zamieszkania lub pobyt składającego oświadczenie. Notariusz lub sąd przesyła niezwłocznie oświadczenie z załącznikami do sądu spadku.

Oświadczenie powyższe można złożyć także przez pełnomocnika, ale wymagane jest pełnomocnictwo na piśmie z podpisem urzędowo poświadczonym. Artykuł 1018 k.c. stanowi, iż oświadczenie o przyjęciu bądź odrzuceniu spadku musi być bezwarunkowe i nie może być ograniczone terminem - jeśli więc zawierać będzie warunek lub termin będzie nieważne. Oświadczenie takie jest nieodwołalne, jeżeli jednak zostało złożone pod wpływem błędu lub groźby można uchylić się od skutków prawnych takiego oświadczenia woli przed sądem. Uchylenie się od skutków prawnych jest ograniczone terminem rocznym, który bieg swój rozpoczyna od chwili wykrycia błędu lub ustania stanu obawy.

Powołany do dziedziczenia może złożyć oświadczenie w odniesieniu do nabycia korzyści ze spadku o następującej treści:

- może spadek odrzucić,

- może przyjąć spadek wprost,

- może przyjąć spadek z dobrodziejstwem inwentarza.

Spadkobierca, który odrzucił spadek zostaje wyłączony od dziedziczenia, tak jakby nie dożył otwarcia spadku. Spadkobierca, który nie złożył oświadczenia w przewidzianym przez ustawę terminie ( tzn. milczy) przyjmuje spadek wprost.
Prawnym świadectwem nabycia spadku przez spadkobiercę jest postanowienie sądu o nabyciu spadku (art. 1025 k.c.), wydane po przeprowadzeniu odpowiedniego postępowania.


Spadkobierca, który spadek przyjął, może zbyć go w całości lub części innej osobie (art. 1051 k.c.). Umowa taka wymaga formy aktu notarialnego. Niedopuszczalne jest dysponowanie przyszłym spadkiem w czasie, gdy spadkodawca jeszcze żyje.

Odpowiedzialność spadkobiercy za długi spadkowe uzależniona jest:

1). Od czasu przyjęcia spadku,

2). Od sposobu przyjęcia spadku.

Ad.1. Istnieją dwa przedziały czasowe:

a). odpowiedzialność przed przyjęciem spadku - W związku z tymczasowym charakterem nabycia spadku spadkobierca odpowiada za długi spadkowe tylko ze spadku ( odpowiedzialność cum viribus hereditatis). Egzekucję można kierować tylko do majątku spadkowego. Spadkobierca w takiej sytuacji może opóźniać postępowanie składając wniosek o zawieszenie postępowania do czasu złożenia oświadczenia o przyjęciu spadku. Sąd musi taki wniosek uwzględnić. Gdy wierzyciel dysponuje już tytułem egzekucyjnym to musi uzyskać klauzulę wykonalności przeciwko spadkobiercy - i w takiej sytuacji spadkobierca może złożyć wniosek o zawieszenie postępowania klauzulowego.

b). odpowiedzialność po przyjęciu spadku - Z chwilą przyjęcia spadku spadkobierca ponosi odpowiedzialność za długi spadkowe z całego swego majątku. Z chwila przyjęcia spadku następuje scalenie dwóch mas majątkowych: spadkowej i majątku osobistego spadkobiercy, dlatego wierzyciel może zaspokoić swe roszczenia także z majątku prywatnego spadkobiercy.

Ad.2. Odpowiedzialność spadkobiercy, który przyjął spadek uzależniona jest od sposobu przyjęcia spadku.

- W razie prostego przyjęcia spadku spadkobierca ponosi odpowiedzialność za długi spadkowe bez ograniczenia. Spadkobierca w tym wypadku odpowiada pełnym swoim majątkiem i odpowiada za wszystkie długi bez ograniczenia. W praktyce może to oznaczać, iż dziedzicząc zadłużony majątek spadkobierca będzie musiał dołożyć do całej sprawy spadkowej z własnego majątku. Takie nabycie spadku może być dla niego bardzo niekorzystne.

- W razie przyjęcia spadku z dobrodziejstwem inwentarza spadkobierca odpowiada za długi spadkowe tylko do wysokości aktywów masy spadkowej (odpowiedzialność pro viribus hereditatis). Natomiast wierzyciel nie jest ograniczony w poszukiwaniu majątku, z którego może się zaspokoić. Może dochodzić zaspokojenia zarówno z majątku osobistego spadkobiercy jak i majątku spadkowego. Ograniczenie odpowiedzialności ulega wyłączeniu ( ex lege powrót do odpowiedzialności nieograniczonej) niejako za karę, jeżeli spadkobierca nie podał podstępem do inwentarza przedmiotów należących do spadku albo podał do inwentarza nie istniejące długi.

Kodeks cywilny określa zasady spłaty długów w sytuacji nabycia spadku z dobrodziejstwem inwentarza, przedstawiają się one następująco:

1). Jeżeli wysokość aktywów spadku jest równa wysokości pasywów spadkobierca ma obowiązek spłacić wszystkie długi spadkowe do pełnej ich wysokości.

2). Jeżeli wysokość aktywów spadku jest niższa od wysokości pasywów przy spłacie długów spadkowych następuje ich redukcja ( np. aktywa wynoszą 1.000, istnieją dwa długi spadkowe każdy po 1.000, w tej sytuacji każdy z nich będzie zaspokojony do wartości 500)

3). Jeżeli wysokość aktywów spadku jest wyższa od wysokości pasywów to długi spadkowe będą zaspokojone w pełnej wysokości.

W praktyce może zdarzyć się, iż spadkobierca po spłaceniu wierzycieli dowiaduje się o istnieniu jeszcze innych długów. W takiej sytuacji za niespłacone długi odpowiada on do wysokości aktywów, jakie mu pozostały po spłaceniu wierzycieli. Jeżeli spadkobierca spłacając niektóre długi spadkowe wiedział o istnieniu innych długów, ponosi on odpowiedzialność za nie ponad wartość stanu czynnego spadku, jednakże tylko do wysokości, w jakiej był obowiązany je zaspokoić, gdyby spłacił należycie wszystkie długi spadkowe ( np. wysokość aktywów 1.000, istnieją dwa długi każdy po 1.000 spadkobierca spłaca tylko jednego z wierzycieli wiedząc o istnieniu drugiego długu, w tej sytuacji będzie on zmuszony do wyłożenia z własnego majątku 500 by zaspokoić drugiego wierzyciela).

Jeżeli jest kilku spadkobierców odpowiedzialność ich do chwili działu spadku jest odpowiedzialnością solidarna. Jeżeli jeden ze spadkobierców spełnił świadczenie nabywa on roszczenie w stosunku do pozostałych spadkobierców w częściach, które odpowiadają wielkości ich udziałów. Do chwili przyjęcia spadku jest to także odpowiedzialność tylko z majtku spadkowego. Od chwili działu spadku spadkobiercy ponoszą odpowiedzialność za długi spadkowe w stosunku do wielkości udziałów. Wierzyciel spadku chcąc prowadzić egzekucję z masy spadkowej musi uzyskać tytuł egzekucyjny przeciwko wszystkim spadkobiercom, w przeciwnym razie nie może skierować egzekucji do spadku.

Rodzaje działu spadku:

- Umowny dział spadku - nie wymaga formy szczególnej może być zawarty w formie pisemnej lub ustnej. Jeżeli w skład spadku wchodzi nieruchomość wymagana jest forma aktu notarialnego.


- Sądowy dział spadku - ma miejsce wtedy, gdy między spadkobiercami nie ma zgody dotyczącej podziału spadku.

Polskie prawo o spadkach zagranicznych
W prawie polskim, podstawową zasadą jest, że w stosunku do dziedziczonego majątku stosuje się prawo spadkowe państwa pochodzenia osoby zmarłej, co oznacza, że jeżeli Holender zostawia po sobie majątek w Polsce, to sprawy spadkowe są regulowane według prawa holenderskiego. Jednakże, w Polsce istnieje zasada tzw. "odniesienia do praw innych państw". Odnosząc tę zasadę do naszego przykładu, jeżeli holenderskie prawo ma zastosowanie na zasadach ogólnych, to, do majątku w Polsce, zastosowanie muszą mieć również holenderskiego przepisy o spadkach zagranicznych. Gdy stosuje się polskie prawo o spadkach zagranicznych, zawsze należy sprawdzić czy zasada "odniesienia do praw innych państw" nie zmienia skutku działania zasad ogólnych. I tak, jeżeli przepisy holenderskie przewidują zastosowanie prawa polskiego, to stosowane będzie polskie prawo spadkowe również w odniesieniu do majątku w Polsce. W ten sposób, Polska respektuje przepisy innego państwa, a w obu krajach stosuje się te same uregulowania. W polskim prawie nieznana jest klauzula testamentowa o wyborze prawa w kwestii dziedziczonego majątku.
Na zakończenie należy podkreślić, iż w określonych sytuacjach odpowiedzialność spadkobiercy nie będzie zależeć od treść jego oświadczenia w przedmiocie przyjęcia spadku i tak np., gdy spadkodawca ustanowił hipotekę to spadkobierca odpowiadać będzie za wierzytelność hipoteczną tylko z przedmiotu hipoteki.

---