ZDFINIOWAĆ
TRANSPIRACJE I OMÓWIĆ
ZNACZENIE TEGO PROCESU
DLA ROŚLIN
Transpiracja- jest to utrata wody
przez żywą roślinę w skutek
parowania wyróżniamy
transpirację:
a) komplementarną - odbywającą się z
powierzchni zewnętrznej liścia lub
innego organu transpirującego
b) szparkowa i przetchlinkowa
odbywająca się z powierzchni wewnętrznej.
Na transpirację wpływa: światło, temperatura, niedosyt wilgotności powietrza, dostępność wody glebowej, watr, stężenie CO2. Transpiracja na rośliny ma wpływ dodatni i ujemny.
Dodatni:
1. Jest konieczna do uruchomienia
głównego mechanizmu pobierana i
transportu wody w roślinie przy
braku tego procesu woda jest
dostarczana do wszystkich części
rośliny za pośrednictwem ciśnienia
korzeniowego do wszystkich części rośliny
2.Ułatwia pobieranie składników mineralnych z gleby. Wzrost
transpiracji powodujący
intensywniejsze pobieranie wody,
nie zwiększa znacznie pobierania
jonów.
3.Obniża temperaturę organów
transpirujących, w wyniku
zużywania energii cieplnej w formie
ciepła parowania co często chroni
roślinę przed przegrzaniem.
Obniżenie temp. Liścia w wyniku
transpiracji 1 - 4 °C.
4.Intensywna transpiracja
wywołująca okresowe wahania w
zawartości wody w roślinie, a tym
samym zmiany w turgorze komórek,
wpływa na wzrost liścia, pędów 1
owoców. Spadek turgoru komórek
ogranicza tempo wzrostu tych
organów co jest korzystne ze
względu na lepsze wykształcenie
tkanek wzmacniających,
mechanicznych, gruba kutikula
grube ściany komórek, odporność na
czynniki chorobowe.
Ujemny:
Zło konieczne powodujące więcej uszkodzeń i przypadków nieodwracalnego więdnięcia roślin niż jakikolwiek inny czynnik, niekorzystnie działający na rośliny.
SYNTEZA AMINOKWASÓW I BIAŁEK.
Do syntezy białek służą przede wszystkim związki azotu.
Białka zbudowane są z aminokwasów i amidów. Do budowy aminokwasów potrzebny jest azot, który występuje w formie aminowej NH2 . Związkiem wyjściowym przy budowie aminokwasów jest mocznik, a nie azotany NO3.
W razie potrzeby pobrania przez roślinę azotanów muszą one ulec redukcji:
katalizator ferrodoksyna
NO3 → NO2 →
Mo CuFe
→ H2N2O2 → NH2OH → NH3
hydroksyamina amoniak
Reakcje mają charakter oksydoredukcyjny. Do syntezy cząsteczki aminokwasów potrzebne są wolne α-ketokwasy NH3. Zachodzi reakcja aminowania pomiędzy kw. ketoglutanowym i amoniakiem. Reakcja ta jest odwracalna i przebiega dwustopniowo. 1 faza : kw.ketaglutanowy + amoniak → kw.iminoglutarowy. Następnie zostaje przyłączony wodur i następuje redukcja grupy aminowej do grupy aminowej NH2 dając końcowy produkt syntezy czyli kwas glutarowy. Reakcja ta jest endogeniczna, energii dostarcza ATP. Inne aminokwasy powstają przez ich aminowanie gotową grupę aminowa uzyskana od kw.ketoglutarowego. Aminokwasy + amidy (asparagina + glutamina) służą do wysokoenergetycznych związków. Rozkład ATP na urofosforan i AMP, powstające częściowo połączenie aminokwasu z AMP przez grupę karboksylową, umożliwia wytwarzanie wysokoenergetycznego połączenia estrowego tego aminokwasu z przenośnikowym RNA. Tak aaktywowany aminokwas zostaje przeniesiony przez tRNA, na nRNA, zaaktywowany aminokwas zostaje przekazany na mRNA tkwiący na rybosomach.
Poszczególne aminokwasy zostają związane ze sobą wewnątrz RNA, jakby w szczególnego rodzaju formie odpowiedniej dla danego białka. Synteza przebiega tak, że poszczególne zaaktywowane aminokwasy wchodzą w połączenia z resztkami kw. fosforowego, kw. nukleinowego, następnie zostają ze sobą złączone wiązaniem peptydowym (grupa aminowa jednego aminokwasu reaguje z grupą karboksylową drugiego aminokwasu z wydzieleniem cząsteczki H2O). W końcowej fazie połączenie z kw. nukleinowym zostaje rozerwane i utworzona cząsteczka białka zostaje uwolniona.
ROZTWÓR KOLOIDALNY- to taki, w którym cząsteczki ciała rozpuszczonego są o średniej 10-9- 10-9m. Jeżeli są one mniejsze od 10-9m. są to roztwory rzeczywiste, a jeśli cząsteczki są o wymiarach 10 -7-10-9m.sa to zawiesiny. Większość substancji w roślinach występuje w trzech podstawowych składach dyspresyjnych, są to:
1) Zawiesiny z cząsteczkami fazy dyspresyjnych o średnicy nie mniejszej niż 20 mm.
2)Roztwory koloidalne zawierające cząsteczki o średnicy od 1 do 100mm.
3)Roztwory rzeczywiste, w których faza dyspresyjna występuje w postaci poszczególnych cząstek lub jonów o wymiarach powyżej 1mm.
Przykładem ukłau koloidalnego jest cytoplazma, składa się ona z fazy rozpuszczonej H2O i fazy rozproszonej →cząst. Koloidów białkowych. Roztwory koloidowe to układy dyspresyjne o względnie różnych cząsteczkach ,różnią się znacznie od roztworów rzeczywistych.
ZOLE - gdy rozpuszczalnikiem jest H2O, roztwór koloidalny nazywany hydrozolem.
ŻEL - zależy od stopnia równomiernego rozmieszczenia cząstek koloidalnych w jednostce objetości.
UKŁADY KOLOIDALNE -zajmują miejsce pomiędzy zawiesinami i roztworami rzeczywistymi. Są układem pow5zechnvm w protoplazmie żywych organizmów. Taki układ składa się z fezy
rozpuszczającej, którą może byc woda i fezy rozpuszczonej, którą mogą stanowić cząsteczki koloidalne, białka, skrobia, celuloza pektyny.
Fosforylacja niecykliczna
PS1, ferredoksyna, NADP (przechodzi w NADPH2 pod wpływem fotolizy wody uwalnia się O2), PS2, plastochinon, cytochrom b559, cyt. f (w drodze do niego ADP+Pi->ATP), plastocyjanina, PS1.
Fosforylacja cykliczna- PS1, ferredoksyna, cyt. b6, cyt. f, plastocyjanina, PS1.
Cykl Calvina- akceptorem CO2 jest rybulozo-1,5-bifosforan(RuDP), powstaje kw. 3-fosfoglicerynowy (PGA) który pod działaniem siły asymilacyjnej (NADPH2+ATP) zostaje przekształcony w aldehyd 3-fosfoglicerynowy (PGAld) którego część stanowi zysk a część ulega regeneracji do RuDP.
Stratyfikacja- zabieg pobudzający do kiełkowania które wstrzymane jest przez stezenie inhibitorów. polega na umieszczeniu nasiona w wilgotnym przewietrzonym podłożu w chłodnym pomieszczeniu 3-5C wtedy zajdzie rozkład inhibitorów.
Skaryfikacja- uszkodzenie lub usuniecie twardej łupiny nasienia w sposób mech. lub chem.