SARNA (Capreolus capreolus) Sarna jest najmniejszym przedstawicielem żyjącej u nas zwierzyny płowej.Sarna ma drobną i proporcjonalną budowę z tym, że wyższy ma zad niż kłąb. Głowę ma trójkątną, klinowatą, szyję wąską, cewki (nogi) cienkie i sprężyste, zakończone racicami i powyżej nich z tyłu raciczkami. Suknie sarny w lecie, od maja do końca września, jest czerwono brązowa, a od października do kwietnia siwo brązowa albo siwo żółta..Wielkoość:Kozioł ma długość 95-130 cm, a w tym tułowia ok. 70 cm, wysokość w kłębie ok. 75 cm i masę 15 - 22 kg. Koza jest mniejsza o ok. 10%. Wielkość i masa sarn we wschodniej części kraju zbliżone są do maksymalnych liczb podanych wyżej, natomiast w zachodniej części do minimalnych.TRYB ŻYCIA: Sarny są w zasadzie zwierzyną stałą w obranej ostoi; nie oddalają się od niej zbyt daleko. W jesieni i zimie samy żyją w stadzie (rudlu) składającym się z kóz, koźlaków i kozłów. W kwietniu rudle rozpadają się, gdyż ciężarne kozy oddzielają się, aby znaleźć spokojne miejsce do okocenia się. Przebywają tam z koźlakiem przez kilka tygodni. Kozły natomiast w tym czasie opuszczają rudle w poszukiwaniu stałej ostoi na okres rui. Kozły oznaczają granice swojej ostoi zapachem wydzielanym przez gruczoły, bronią dostępu do swojej ostoi innym kozłom, W czasie rui (lipiec-sierpień) panuje ożywienie wśród sarn, , kozły gonią kozy rujne, walczą z rywalami i bronią innym kozłom dostępu do swojej ostoi. Kozy rujne przez 3-4 dni pozostają przy kozłach, a potem pozostawione przez kozła wracają do swego rudla. W czasie rui kozioł jest zawsze z jedną kozą,Jesienią kozły opuszczają ostoję i przyłączają się do rudli. Wśród kozłów obowiązuje hierarchiczność środowiskowa wynikająca z wieku. Młodsze kozły schodzą z drogi starszym. Kozły im starsze, tym szczekają krócej i rzadziej, uciekając do swojej ostoi.WARUNKI TERENOWE:Samy mają zdolność dostosowywania się do warunków terenowych i dlatego żyją prawie w każdym większym kompleksie leśnym, a także na dużych przestrzeniach bezdrzewnych (sama polna). Samy najczęściej spotyka się w lasach mieszanych lub liściastych, ale także w lasach iglastych. W lecie samy z lasu przenoszą się na przyległe, łąki i pola (w zboża), skąd wracają po sianokosach i żniwach. Na terenach, gdzie są duże powierzchnie pól bez zalesienia i zabudowy (woj. wielkopolskie; kujawsko-pomorskie), bytują tzw. samy polne przebywające stale w uprawach polnych. Stan liczbowy sarn zależny jest od warunków bytowania (biotopu). W średnim łowisku stan liczbowy sarny może wynosić 8-12 sztuk na 100 ha, ale w dobrym łowisku leśnym 13-20 sztuk na 100 ha. Stan liczbowy sam polnych wybitnie zależny jest od warunków i wobec tego waha się od 0-10 sztuk na 100 ha.sarny polneNie jest to inny gatunek sam niż samy leśne, ale takie, które mają stałą ostoję na polach, zarówno w lecie jak i w zimie. Bytują na dużych, płaskich polach o rozległej widoczności. CZAS ŻEROWANIA:W maju samy żerują rano, przed południem i około zachodu słońca. W tym czasie można zauważyć u sarn 6-go-dzinny rytm żerowania. Najwcześniej na żer wychodzą młode kozy z koźlakami i młode kozły, potem dopiero starsze kozły, które ostrożnie najpierw dobrze sprawdzają, czy nie grozi im niebezpieczeństwo. Stare kozły w zasadzie za dnia nie pokazują się na otwartej przestrzeni, wychodzą na żer dobrze po zachodzie słońca. Ranne żerowanie w lecie obserwuje się do czasu, kiedy słońce wzniesie się do ok. 20° nad horyzontem, tj. do ok. godziny 8. Również w godzinach południowych wychodzą samy na żer lub podnoszą się na łąkach. W okresie ciemnych nocy (nów) zwiększa się ruchliwość sarn, w szczególności przed południemODŻYWIANIE:?W okresie wiosny i lata samy żywią się trawą, młodymi pędami drzew, krzewów i ziołami. W okresie lata sarny przebywają bądź to w wysokich trawach, bądź w zbożu, gdzie żerują w bliskości zalegania, na ścieżkach, rowach i miedzach. Po żniwach przechodzą do lasu, raczej bliżej skraju, gdzie żywią się miękkimi gałązkami, krzakami jagód i borówek, ziołami, grzybami, kasztanami, owocami dębów i buków. Zioła zjadają chętnie; stanowią one środek przeciwko pasożytom jelitowym. Na jesieni wchodzą głębiej w las, gdzie łatwiej jest im przeżyć trudny okres zimy. Chętnie żerują w maliniakach i jeżynach.W zimie sarny zjadają gałązki drzew iglastych, które zawierają znaczny procent wody i w ten sposób uzupełniają sobie brak dostępu do wody. Z tych względów w zimie konieczne jest dokarmianie sam soczystą karmą (kartofle, kiszonki, topinambur). Sama zjada dziennie 4-5 kg soczystej karmy.ROZMNAŻANIE SAREN kres ciąży u sam trwa 290 dni, tj. prawie 10 miesięcy. Odnosi się to do kóz, które zostały zapłodnione w okresie letniej rui, natomiast u kóz zapłodnionych w listopadzie lub grudniu ciąża trwa tylko 4,5 miesiąca.RÓŻNICA KOZA (nuta) A KOZIOŁKozioł (rogacz) ma poroże (parostki), zaś koza jest bezroga, czasem ma silnie wykształcone guzy czołowe, a bardzo rzadko małe szpice. W okresie zimy, kiedy kozioł po zrzuceniu poroża nie ma jeszcze widocznych początków nowych parostków, rozpoznaje się kozła po wyraźnie widocznym pędzlu pod brzuchem (kępka włosów długości ok. 10 cm przy zakończeniu pochwy prącia) i kształcie lustra oraz budowie głowy. Głowa kozła ma kształt tępego klina i jest wyraźnie gruba, natomiast kozy ma kształt ostrego klina. POWSTAWANIE POROŻA:Kozioł co roku buduje poroże w całości nowe i w zasadzie inne niż poprzednie. Na kształt i siłę poroża decydujący wpływ mają hormony płciowe. Nowe poroże wyrasta w okresie 4-4,5 miesiąca. W czasie wzrostu poroże pokryte jest scypułą, tj. skórą o pluszowej powierzchni, silnie ukrwionej i unerwionej, która dostarcza z organizmu składniki (głównie wapno) na budowę poroża. Po zakończeniu wzrostu poroża (w marcu-kwietniu) następuje zatrzymanie dopływu krwi oraz skostnienie tyk i odnóg, po czym scypuła wysycha i zostaje zerwana przez wycieranie poroża o drzewka lub krzaki. Zerwaną scypułę kozioł najczęściej zjada. Wytarcie następuje w okresie jednej doby.
DANIEL (Dama dama) Daniel podobny jest z budowy nieco do jelenia, jednak jego sylwetka jest mniej kształtna. W zadzie jest on wyższy niż w barku (odwrotnie niż jeleń). Szyję ma krótką i fałdzistą, badyle krótkie, a poroże rozchylone na boki. Suknia daniela w lecie jest rdzawo-brązowa. W zimie przybiera kolor brudno-brązowy; na bokach tułowia ma białe cętki. W zimie cętki te są słabo widoczne, sierść dłuższa. Przez grzbiet ciągnie się ciemny pas. Pierś od przodu, badyle (nogi) i podbrzusze daniela są popielate, w okolica ogona ma białawe lustro okolone ciemną obwódką. Kwiat (ogon) dłuższy niż u jelenia (długość ok. 20 cm), z wierzchu czarny, znajduje się w ciągłym ruchu.. Daniel-byk ma poroże w kształcie litery U. Charakterystyczne jest to, że daniel-byk nie ma grandli (szczątkowe kły w górnej szczęce).WIELKOŚĆ:Daniel-byk może osiągnąć wysokość w barki do 80 cm, długość do 140 cm i masę 60-70 kg. Poroże ma masę do 4 kg. Daniel-łania jest znacznie mniejsza od byka i osiąga masę 30-35 kg.
warunki ŚRODOWISKO:Daniel jest zwierzyną aklimatyzowaną u nas w XVI wieku. Sprowadzony został z krajów śródziemnomorskich. Do końca ubiegłego wieku występował przeważnie jako zwierzyna parkowa. Obecnie żyje także w stanie dzikim. W Polsce występuje niezbyt licznie, wyspowo, w zachodniej i południowo-zachodniej części kraju. Daniel znajduje ostoję w lasach mieszanych lub liściastych o znacznym podszyciu, przeplatanych łąkami lub znajdujących się w pobliżu łąk, lecz nie podmokłych.TRYB ŻYCIA Daniel jest zwierzęciem gromadnym. W lecie, w okresie łojnym (upasania się przed rują) młode byki, łanie i cielęta chodzą razem, a stare byki w odrębnych, małych chmarach. Mocne łopatacze często chodzą samotnie i rzadko pokazują się w bardziej otwartych miejscach. Chmarę byków zawsze prowadzi najmocniejszy, a więc inaczej niż u jeleni. W okresie godowym (bekowiska) byki odszukują chmary łań, odpędzają od nich młode byczki i z łaniami spędzają okres godowy. Daniel mimo ruchliwości nie lubi wędrować, tak jak np. jeleń, trzyma się raczej swojej ostoi, a w okresie bekowiska stałych rujowisk (nawet przez kilka lat).Górna granica wieku daniela wynosi ok. 20 lat.ODŻYWIANIE: lDaniel jest roślinożerny; żywi się więc głównie trawą, liśćmi, ziołami i zbożem, w mniejszym stopniu pędami drzew i krzewów, ponadto kord drzew liściastych i iglastych. Bardzo chętnie je owoce drzew liściastych, jak żołędzie, bukiew i kasztany, a także grzyby.RUJA Ruja danieli (bekowisko) rozpoczyna się w połowie października (bezpośrednio po zakończeniu rykowiska jeleni) i trwa do połowy listopada. W okresie poprzedzającym ruję byk przednimi badylami kopie w gęstwinie leśnej wgłębienie do leżenia, w które oddaje mocz. To wgłębienie powiększa codziennie, aż jest takie duże, że gdy położy się w nim, to nie jest widoczny. Po okresie bekowiska z wgłębienia tego byk nie korzysta.
W okresie rui byk zbiera sobie chmarę łań (5-8 sztuk), którą trzyma we władaniu przez okres ok. 2 tygodni
byk stadny prawie nic nie je i przez to traci swoją wagę. W tym czasie wydziela silny odór. Krycie łań następuje w tzw. rujowiskach; tj. w tych wcześniej wykopanych wgłębieniach w ziemi.
W okresie rui byk wydaje chrapliwy głos podobny do beczenia. Beczenie to rozpoczyna się już w godzinach południowych. Łania nosi płód ok. 33 tygodni (230 dni,'7 i pół miesiąca). W czerwcu lub na początku ,lipca wydaje na świat jedno lub dwa cielęta. Matka karmi je do grudnia.
Zdolność rozmnażanie się daniel osiąga w drugim roku życia.KSZTAŁTOWANIE POROŻA;W wieku 7-8 miesięcy życia (styczeń, luty) daniel rozpoczyna budowę pni pod przyszłe poroże. Pierwsze poroże nasadza od maja i w sierpniu wyciera ze scypuły, a nosi je do maja następnego roku. Pierwsze poroże ma kształt krótkich tyk bez odnóg i bez róży (szpiczaki). Drugie poroże (trzeci rok życia) buduje daniel do sierpnia i wyciera na początku września. Poroże to ma dwie odnogi, oczną i opierak, a tyki mają różę.. Trzecie poroże (czwarty rok życia) buduje daniel do sierpnia i nosi do kwietnia-maja. Trzecie poroże ma kształt tyk z odnogami oczną i opierakiem oraz zgrubienia, spłaszczenie na końcu tyki będące zapowiedzią przyszłej łopaty (łyżkarz). W następnych latach rozwój poroża ma miejsce głównie w końcowej części tyki, gdzie powstaje łopata, z przodu równa, coraz wyższa i szersza. L wiekiem wzrasta liczba sęków w tylnej części łopaty, Na podstawie czego określa się WIEK ?Wiek daniela w łowisku określa się, podobnie jak jelenia, po zachowaniu się i budowie, natomiast po odstrzeleniu na podstawie uzębienia: W okresie od 5 miesiąca do 26 miesiąca życia wiek daniela określa się na podstawie zakresu wymiany zębów mlecznych na stałe, a w późniejszym czasie według stopnia starcia zębów przedtrzonowych i trzonowych oraz. koron siekaczy. TROP Trop daniela jest bardzo podobny do tropu jelenia, różni się tylko wielkością. U daniela występują bardzo małe różnice wielkości tropu przednich i tylnych badyli. Długość tropu wynosi 7-8 cm, a szerokość 5 - 5,5 cm.
ŁOŚ (Alcet alcet) Łoś jest największą żyjącą w Polsce zwierzyną płową. Łoś-byk osiąga masę 300-400 kg. Ma poroże (rosochy) w postaci tyk z długimi odnogami (badylarz) lub w kształcie łopat z krótszymi odnogami zwanymi pasynkami (łopatacz). U nas częstszą formą poroża są badyle. Rosochy łosia odrastają z głowy na boki, a nie do góry jak u jelenia. Łoś-klempa osiąga masę 250-300 kg. Suknia łosia jest jednolicie ciemnobrązowa, wzdłuż grzbietu pręga czasami prawie czarna, nogi (badyle) białe. Łeb ma wąski, długi z dużą opadającą górną wargą. Pod łbem na szyi ma narośl tłuszczową z długim czarnym włosem, tzw. brodę. Ma krótki ogon (kwiat), długości 10-15 cm. Racice łosia są podłużne, lekko zaokrąglone. Raciczki pozostawiają ślad w czasie biegu łosia lub chodu po miękkim podłożu. Łosie nie są płochliwe, chodzą wolnym, spokojnym krokiem, mają słabszy wzrok i słuch, natomiast dobry węch.ŚRODOWISKO: Łoś żyje najchętniej w terenie podmokłym, zarośniętym drzewami i krzewami. Utrzymuje się również w lesie z dostępem do podmokłych łąk lub zbiorników wody. Mimo swej masy z łatwością porusza się nawet po gruncie bagnistym, brodzi po mokradłach i dobrze pływa. Łosie żyją pojedynczo lub w małych, rodzinnych chmarach po kilka sztuk. Często taką chmarę tworzy klempa z łoszakami również ubiegłorocznymi. Byki tworzą osobne chmary. Łosie w zimie zwykle trzymają się swoich ostoi, ale na wiosnę i w jesieni przemierzają nieraz dalekie odległości, w szczególności młode sztuki. Takie wędrówki łosi-byków zdarzają się głównie w okresie bukowiska (rui). ODżYWIANIEŁoś żywi się młodymi pędami drzew i krzewów, korą z miękkich drzew, roślinami wodnymi, ziołami, a także zbożem. Lubianą przez łosie karmę stanowią gałęzie wierzby, dębu, klonu, brzozy, jarzębiny, jałowca i kruszyny, a także sosny; natomiast niezbyt chętnie łosie jedzą gałęzie świerku, modrzewia i leszczyny.RUJARuja (bukowisko) odbywa się we wrześniu i pierwszej połowie października. W okresie rui przy byku jest zwykle jedna klempa. W tym czasie łosic-byki wydają głos zwany stękaniem. Klempa cieli się w maju lub w czerwcu, a więc po 8 miesiącach ciąży. Klempa rodzi zwykle I lub 2 łoszaki. Łoszaki w pierwszym okresie są wyjątkowo niezgrabne (b. długie nogi, krótki tułów i ruchy pokraczne) i nieporadne, ale po kilku tygodniach już dobrze sobie radzą i szybko rozwijają się fizycznie KSZTAŁTOWANIE POROŻ Łoś, tak jak{inna zwierzyna płowa, buduje co roku nowe poroże, nawet takie rekordowe, którego masa wynosi 20 kg, a rozłoga 1,5 m. Pierwsze poroże zaczyna budować w 8-9 miesiącu, które wyciera ze scypułu na początku września. Poroże to zrzuca w styczniu-lutym. Drugie poroże zaczyna budować w kwietniu-maju, wyciera ze scypułu w sierpniu. Poroże to ma kształt zwykle widłaka lub szóstaka, zrzuca je na przełomie grudnia-stycznia. Trzecie poroże ma kształt szóstaka lub ósmaka, zrzuca je w grudniu. Regułą jest, że byki im starsze, tym wcześniej kończą budowę poroża (lipiec) wcześniej je zrzucają. Stare byki nawet w listopadzie. Wśród naszych łosi przeważają badylarze, których poroże nawet u starych byków może mieć kształt ósmaka. Po czym poznaje się OBECNOŚĆ ŁOSI WŁOWISKUjest zwierzyną, która lubi przechodzić z miejsca na miejsce. Każdorazowo pozostaje w miejscu zalegania przez kilka lub kilkanaście dni i potem przechodzi w inne miejsce, czasami dość odległe od poprzedniego. Łoś swoją obecność w łowisku zaznacza przede wszystkim zgryzami czubków drzew. Jeśli nie może sięgnąć wysoko, to przygina drzewko swoim ciałem, biorąc je między przednie badyle. Często łamie przy tym pień drzewka. Odciski racic łosia są podobne w kształcie do odcisków sarny, oczywiście wielokrotnie większe, ale niepodobne do odcisków jelenia, którego tropy są owalne. Tropy łosia są wielkości odcisków racic krowy, są jednak od nich węższe. TROP łosiaOdciski szpil łoś pozostawia tylko wtedy, gdy idzie kłusem. Tropy przednich i tylnych badyli łosia pokrywają się. Łoś, w odróżnieniu od innej zwierzyny płowej, chodzi skroczem, tzn. równocześnie prawymi lub lewymi badylami do przodu.
ZAJĄC - szarak (Lepus europaeus europaeus) W budowie zająca charakterystyczną rzeczą jest to, że ma on znacznie dłuższe nogi (skoki) tylne niż przednie, oczy osadzone całkowicie na bokach oraz uszy dłuższe od głowy. Skóra zająca (smuż) pokryta jest kożuchem (turzycą), który ma włos w zimie dłuższy i gęsty, w lecie zaś krótszy i bardziej rzadki. W ubarwieniu zająca mogą występować różne odchylenia w zależności od różnorodnych czynników. U zajęcy starszych i w zimie kożuch jest jaśniejszy niż w lecie.WIELKOŚĆ zająca
Zając ma długość do około 75 cm, wysokość 30 cm, omyk długości 8-10 cm, skoki przednie 20 cm, tylne 36 cm, masa 3-5 kg. Maksymalny wiek zająca 8-10 lat.ŚRODOWISKO:Zając jest najpospolitszą u nas w kraju zwierzyną i można go spotkać zarówno w polu, jak i w lesie, na równinie i w górach. Zając przebywa najchętniej na polach żyznych, o wysokiej kulturze rolnej, równinnych, nie podmokłych, przeplatanych łąkami, laskami i krzakami. Zające nie lubią terenów bagiennych, a nawet podmokłych. Różnorodność upraw rolnych pomaga rozwojowi stanu liczbowego zajęcy ze względu na rozmaitość karmy. Wielkie łany monokultury upraw nie sprzyjają rozwojowi nie tylko zajęcy, ale również innej drobnej zwierzyny, jak np. kuropatw, między innymi również ze względu na intensywne stosowanie zabiegów chemicznych oraz mechznizację prac.Jak odróżnić GACHA OD SAMICY ?Rozróżnienie na polu lub w lesie gacha (samca) od samicy nie jest możliwe, gdyż brak jest cech szczególnych charakteryzujących płeć zajęcy. Pogląd, że samica dłużej wytrzymuje w kotlinie, nie pokrywa się z wynikami badań. Rozróżnienie płci jest możliwe jedynie po ubiciu, na podstawie zewnętrznych narządów płciowych. Jądra zająca są małe, ukryte w fałdach skóry i ledwie wyczuwalneODŻYWIANIE:Zając jest roślinożerny, żywi się trawą, koniczyną, burakami, marchwią, ziemniakami, kapustą, rzepakiem, seradelą i oziminami zbóż. Pietruszka, kapusta i buraki stanowią największy jego przysmak. W zimie, kiedy pola pokryte są grubą warstwą, zające zachodzą w nocy do ogrodów i tam obgryzają głąby kapusty i korę z drzew owocowych, pączki drzew i krzewów. RUJA-Parkoty zajęcy zaczynają się w zależności od pogody - od połowy stycznia lub początku lutego i trwają do sierpnia, najintensywniej w maju, czerwcu. W okresie parkotu za jedną samicą biega często kilka samców. Parkoty zajęcy odbywają się zarówno w nocy, jak i w ciągu całego dnia. W czasie parkotów gachy prowadzą często zażarte boje, które polegają na biciu się przednimi skokami i drapaniu pazurami, czego widomym znakiem jest czasami rozerwane ucho, a często wyrwana turzyca. Na ogół w łowiskach jest tylko nieznacznie więcej samców niż samic. Zapłodniona samica koci się po około 42 dniach, dając 2-4 młodych. Żywią się przez okres 2-3 tygodni mlekiem matki. Matka nie troszczy się o młode. Bardzo wcześnie pozostawia je same, przychodzi tylko je karmić, a po 2-3 tygodniach całkowicie przestaje opiekować się nimi.. Samica powtórnie zapłodniona daje w maju drugi rzut, w lipcu-sierpniu - trzeci, czasem jeszcze we wrześniu - czwarty. Pełny rozwój fizyczny osiąga zając po 6 miesiącach. Rocznie jedna samica może dać przy sprzyjających okolicznościach 8-10 młodych w 2-4 miotach, W jakich miejscach przebywają zające w zależności od pogody i pory roku?Zając w czasie dnia (w nocy bowiem żeruje), pragnąc ukryć się przed nieprzyjaciółmi, zalega w kotlinach, których ma kilka na swoim terenie (obszar o promieniu do l km), wybierając jedną z nich w zależności od pogody i kierunku wiatru. Kotlinę stanowi specjalnie wykopane na ten cel wgłębienie w ziemi albo przypadkowo napotkany dołek, bruzda itd., w której zając leżąc jest najczęściej do połowy odsłonięty. W okresie letnim zając przygotowuje sobie kotlinę bez trudności, ale w zimie, kiedy ziemia jest zmarznięta i wykopać jej nie może, musi korzystać z naturalnych osłon i wyszukiwać odpowiednie miejsca w orkach, podorywkach, łubinie, oziminach, w wysokich trawach, młodnikach świerkowych i sosnowych, szkółkach, torfowiskach lub kopczyskach. W kotlinie zając zwraca głowę w tym kierunku, skąd wieje wiatr, pragnąc słuchem lub wzrokiem uchwycić pierwsze oznaki niebezpieczeństwa.Warunki atmosferyczne decydująco wpływają na miejsce dziennego wypoczynku zająca. TRYB ŻYCIA zająca Zające żyją pojedynczo z wyjątkiem okresu parkotów. Czasem można spotkać się z twierdzeniem, że istnieją dwie odmiany zajęcy: polne i leśne, które mają jakoby różnić się wielkością i kolorem turzycy oraz trybem życia.. Z uwagi na wrodzoną cechę zająca, polegającą na przywiązaniu się do miejsca urodzenia, zdarza się, że zające, które urodziły się w lesie, najchętniej tam pozostają przez cały rok i to zarówno w nocy, jak i w dzień. Jeśli nie znajdują tam żeru, to wówczas od wiosny do jesieni nad wieczorem wychodzą w pole. Zając ma kożuch koloru ziemi i to daje mu pewność, że nie zostanie zauważony. Dlatego można nieraz podejść zająca w kotlinie na bliską odległość i obserwować, ale nie oznacza to, że zając śpi w tym czasie. Jeśli bowiem śpi Potwierdzeniem tego jest fakt, że zające, które mają płytkie kotliny na .śniegu, podnoszą się bardzo szybko, gdyż wiedzą, iż kolor ich turzycy odbija się od tła i dlatego są ostrożniejsze. Zając wydaje głos w zasadzie tylko wtedy, kiedy znajduje się w bezpośrednim niebezpieczeństwie, np. goniony przez psa albo kiedy jest ranny (głos wydawany wówczas przez niego nazywa się kniazieniem) oraz w czasie parkotów (muskanie). Zając, mimo że przebywa na suchych terenach, wody się nie boi. Jeżeli zachodzi potrzeba, potrafi przepłynąć rzekę wpław lub przejść po kruchym i łamliwym lodzie.