13 dyfrakcyjna teoria odwzorowania


TEORIA ABBEGO

• Zastosujmy teorię dyfrakcji do opisu sposobu powstawania obrazu w mikroskopie:

0x01 graphic

TEORIA ABBEGO - c.d.

• Załóżmy, że przedmiot stanowi sinusoidalna siatka o częstości przestrzennej 0x01 graphic
. Jej transmitancja opisana jest wzorem:

0x01 graphic
gdzie 0x01 graphic
.

• Jak już wiemy, płaska fala, padając na tak określoną strukturę, tworzy dwie wiązki ugięte pod kątami zależnymi od częstości przestrzennej przedmiotu:

0x01 graphic

• W płaszczyźnie ogniskowej obrazowej obiektywu 0x01 graphic
wiązki te skupiają się, tworząc obraz dyfrakcyjny przedmiotu. Obserwujemy trzy punkty (reprezentujące trzy fale):

Te trzy fale tworzą następnie obraz „podobny” do przedmiotu w płaszczyźnie 0x01 graphic
.

TEORIA ABBEGO - c.d.2

• Jeśli nawet przedmiot nie jest sinusoidalną siatką, możemy przyjąć że jest periodyczny z okresem 0x01 graphic
i zastosować rozkład Fouriera do jego transmitancji:

0x01 graphic

• Fala świetlna, padająca na taki przedmiot, ulega dyfrakcji i tworzy szereg fal płaskich, ugiętych pod kątami:

0x01 graphic
0x01 graphic

• Każda z tych wiązek po przejściu przez obiektyw skupia się w jego tylnej płaszczyźnie ogniskowej w innej odległości 0x01 graphic
os osi:

0x01 graphic

W płaszczyźnie tej tworzy się więc obraz dyfrakcyjny przedmiotu - szereg punktów świecących o natężeniach zależnych od współczynników w rozwinięciu Fouriera. Z dodania (interferencji) tych fal powstaje obraz geometryczny (w płaszczyźnie 0x01 graphic
).

TEORIA ABBEGO - c.d.3

Nawet w przypadku przedmiotu nieperiodycznego możemy zastosować transformatę Fouriera. Fala płaska, padająca na przedmiot o dowolnej transmitancji amplitudowej 0x01 graphic
, ulega dyfrakcji i w płaszczyźnie ogniskowej obrazowej soczewki odwzorowującej otrzymujemy rozkład amplitudy świetlnej, opisany transformatą Fouriera:

0x01 graphic

Przejście światła od płaszczyzny obrazu dyfrakcyjnego do płaszczyzny obrazu geometrycznego opisuje odwrotne przekształcenie Fouriera:

0x01 graphic

a więc obraz jest podobny do przedmiotu.

TEORIA ABBEGO - c.d.4

• Jak dotychczas, otrzymane wyniki (tworzenie obrazu) są analogiczne do tych, osiągniętych za pomocą teorii geometrycznej! Na czym więc polegają różnice (ograniczenia) teorii dyfrakcyjnej?

• Nawet wtedy, gdy apertura obiektywu jest bardzo duża, jest ona zawsze skończona. Nie wszystkie wiązki światła, ugięte na przedmiocie, trafią więc do obiektywu i zostaną skupione w płaszczyźnie obrazu dyfrakcyjnego. Oznacza to, że w drugiej części procesu tworzenia obrazu (transformata odwrotna) weźmie udział tylko skończona liczba fal składowych. Obliczanie odwrotnej transformaty Fouriera odbędzie się w skończonych granicach a więc otrzymany wynik musi się różnić od „idealnego”. Pewna część informacji o przedmiocie, zawarta w składowych harmonicznych o wysokich częstościach przestrzennych nie zostanie odtworzona w obrazie.

0x01 graphic

TEORIA ABBEGO - c.d.5

• W szczególności, gdy przedmiotem będzie siatka periodyczna o jednej częstości przestrzennej 0x01 graphic
, to wiązki światła ugięte na tej strukturze trafią do obiektywu a następnie wezmą udział w tworzeniu obrazu tylko wtedy, gdy apertura obiektywu będzie równa co najmniej:

0x01 graphic

Jest to zdolność rozdzielcza obiektywu - często wyraża się ją przez najmniejszą odległość 0x01 graphic
między dwoma odwzorowanymi punktami:

0x01 graphic

gdzie 0x01 graphic
jest połówkowym kątem aperturowym obiektywu.

0x01 graphic

KRYTERIUM ROZDZIECZOŚCI DWUPUNKTOWEJ

• Tak więc obraz dawany przez obiektyw o skończonych rozmiarach jest zawsze rozmyty. Rozmycie to powstaje jako wynik dyfrakcji światła na ograniczeniu, jakim jest przesłona aperturowa (źrenica wejściowa) tego obiektywu.

• Wyrażając osiągnięty rezultat w formalizmie teorii odwzorowania: obrazem stygmatycznym punktu byłby punkt, gdyby fala kulista, docierająca do układu optycznego, była przez niego transformowana w falę kulistą. Ze względu na dyfrakcję tej fali na brzegach przesłony, nigdy nie będzie ona idealnie kulista.

• Obrazem punktowego przedmiotu jest więc nie punkt, ale plamka o skończonych rozmiarach, zwana punktową funkcją rozmycia. W przypadku istnienia w układzie aberracji, wpływają one również na kształt tej plamki i dlatego nazywamy ją także plamką aberracyjną.

KRYTERIUM ROZDZIECZOŚCI DWUPUNKTOWEJ - c.d.

• Dyfrakcyjna teoria odwzorowania wyjaśnia oczywiście sposób powstawania obrazu nie tylko w mikroskopie. Na przykład obrazem dalekiej gwiazdy (punkt!) w lunecie jest punktowa funkcja rozmycia równa obrazowi dyfrakcyjnemu (dalekiego pola) źrenicy wejściowej:

0x01 graphic

Przykład: Dla źrenicy kołowej o średnicy 0x01 graphic
amplitudową punktową funkcją rozmycia jest krążek Airy'ego:

0x01 graphic

KRYTERIUM ROZDZIECZOŚCI DWUPUNKTOWEJ - c.d.2

• Rozkład natężenia światła w obrazie punktu nazywamy natężeniową punktową funkcją rozmycia, np. (dla kołowego):

0x01 graphic

Definicja: Układy optyczne nazywamy izoplanatycznymi, gdy przy niewielkim przesunięciu poprzecznym przedmiotu obraz także jest przesunięty, ale nie zdeformowany.

W praktyce, ze względu na aberracje polowe, układy optyczne nie są izoplanatyczne.

• Dla niewielkich przesunięć możemy jednak z dobrym przybliżeniem przyjąć, że obrazem dwóch punktów leżących w niewielkiej odległości 0x01 graphic
od siebie jest suma dwóch identycznych punktowych funkcji rozmycia, przesuniętych względem siebie o wielkość zależną od 0x01 graphic
i od powiększenia poprzecznego układu 0x01 graphic
.

KRYTERIUM ROZDZIECZOŚCI DWUPUNKTOWEJ - c.d.3

• Jeśli przedmiot jest oświetlony niekoherentnie, to dodają się natężeniowe funkcje rozmycia:

0x01 graphic

• Gdy odległość między punktami jest zbyt mała, plamki aberracyjne nakładają się, uniemożliwiając rozróżnienie poszczególnych punktów. Kryterium rozdzielczości Rayleigha orzeka, że bezaberracyjny układ optyczny umożliwi rozróżnienie dwóch punktów, jeżeli maksimum punktowej funkcji rozmycia jednego punktu przypadnie na pierwsze minimum dyfrakcyjne punktowej funkcji rozmycia drugiego punktu.

0x01 graphic

KRYTERIUM ROZDZIECZOŚCI DWUPUNKTOWEJ - c.d.4

• Przykład I: dla źrenicy kwadratowej o boku 0x01 graphic
odległość ta wynosi:

0x01 graphic

(czemu podawana jest za pomocą miary kątowej?). Zwana jest ona dwupunktową zdolnością rozdzielczą.

• Przykład II: dla źrenicy kołowej o średnicy 0x01 graphic
odległość ta wynosi:

0x01 graphic

(liczba 1,22 wynika z warunku na minimum funkcji Bessela).

• W praktyce granicę zdolności rozdzielczej wyznacza się, obserwując testy kreskowe, składające się z pól pokrytych układami równoległych i równoodległych linii.

OPTYCZNA FUNKCJA PRZENOSZENIA

Dwupunktowa zdolność rozdzielcza jest powszechnie stosowaną miarą jakości układów odwzorowujących (lunety, mikroskopy, obiektywy fotograficzne). Parametr ten opisuje jednak układ tylko lokalnie.

• W przypadku rozciągłych przedmiotów skonstruować należy funkcję, opisującą zdolność rozdzielczą układu w całej przestrzeni obrazowej.

• Dla uproszczenia rozważań, przyjmiemy następujące założenia:

OPTYCZNA FUNKCJA PRZENOSZENIA - c.d.

• Rozciągły przedmiot potraktujemy jako zbiór nieskończenie wielu punktów:

0x01 graphic

gdzie 0x01 graphic
oznacza tzw. funkcję (dystrybucję) delta Diraca. Taką całkę nazywamy splotem funkcji delta Diraca i transmisji (natężeniowej) przedmiotu 0x01 graphic
.

• Izoplanatyczny układ optyczny zachowuje się jak stacjonarny układ liniowy - obraz sumy punktów świecących jest sumą obrazów poszczególnych punktów. Obrazem przedmiotu jest więc suma (poprzesuwanych) punktowych funkcji rozmycia:

0x01 graphic

(dla uproszczenia założono, że powiększenie wynosi 1).

OPTYCZNA FUNKCJA PRZENOSZENIA - c.d.1

• Załóżmy, że rozkład natężenia światła w przedmiocie 0x01 graphic
, natężeniową funkcję rozmycia 0x01 graphic
i rozkład natężenia światła w obrazie 0x01 graphic
można przedstawić w postaci transformat Fouriera:

0x01 graphic

0x01 graphic

0x01 graphic

Możemy wtedy (korzystając z własności transformaty Fouriera - twierdzenia o splocie) otrzymać następującą zależność:

0x01 graphic

Funkcja 0x01 graphic
nazywa się funkcją przenoszenia kontrastu (FPK).

FUNKCJA PRZENOSZENIA KONTRASTU

• Aby zrozumieć sens fizyczny FPK, rozpatrzmy następujący przykład:

0x01 graphic

Transformata Fouriera takiej funkcji składa się z trzech delt Diraca - występują w niej tylko trzy składowe harmoniczne o częstościach przestrzennych: 0x01 graphic
(tło) i 0x01 graphic
.

• Obliczając rozkład natężenia światła w obrazie (przy wykorzystaniu pojęcia FPK), otrzymujemy:

0x01 graphic

czyli: obraz jest również sinusoidalna siatką, ale zmienił się kontrast:

0x01 graphic

FUNKCJA PRZENOSZENIA KONTRASTU

• Przykładowy wykres niekoherentnej funkcji przenoszenia kontrastu dla układu:

  1. bezaberracyjnego;

  2. aberracyjnego.

0x01 graphic

Struktury o częstości większej niż 0x01 graphic
nie są przez ten układ odwzorowywane - informacja jest tracona.

KONTRAST FAZOWY

• Za metodę te Zernike otrzymał nagrodę Nobla w 1953 r.

• Załóżmy, że przedmiot oglądany pod mikroskopem jest czysto fazowy, to znaczy jego transmitancja jest czysto urojona:

0x01 graphic

Założymy, że te zmiany fazy są niewielkie, to znaczy:

0x01 graphic

Jeśli przedmiot jest oświetlony jednorodną falą o stałej amplitudzie (0x01 graphic
), to fala świetlna, wychodząca z przedmiotu jest dana formułą:

0x01 graphic

Natężenie światła wynosi wtedy:

0x01 graphic

Zmiany fazy nie są zauważalne przez detektor!

KONTRAST FAZOWY - c.d.

• Falę wychodzącą z obiektu możemy formalnie rozbić na dwa człony:

0x01 graphic

W płaszczyźnie ogniskowej obiektywu powstają więc dwa obrazy:

0x01 graphic

KONTRAST FAZOWY - c.d.2

• Jeśli w płaszczyźnie obrazu dyfrakcyjnego umieścimy krążek o takiej średnicy, że przykrywa on jedynie centralne maksimum a jego grubość i współczynnik załamania są takie, że faza przechodzącej przez niego fali zmienia się o 0x01 graphic
. Krążek ten w praktyce nie wpływa na światło ugięte na przedmiocie. Do obrazu dociera więc fala odpowiadająca fali z „tła” o fazie zmienionej o 0x01 graphic
i nie zmieniona fala przedmiotowa:

0x01 graphic

a natężenie światła w obrazie będzie teraz wyrażone wzorem (stosując przybliżenia: 0x01 graphic
i 0x01 graphic
- dlaczego!?):

0x01 graphic

Przedmiot fazowy został uwidoczniony - zmiany fazy w przedmiocie wpłynęły na zmiany natężenia w obrazie.

FILTRACJA CZĘSTOŚCI PRZESTRZENNYCH

• W płaszczyźnie widma Fouriera (płaszczyzna ogniskowa obiektywu) można wstawić dowolny filtr amplitudowo-fazowy - wtedy otrzymany obraz będzie transformatą Fouriera iloczynu widma Fouriera badanego obiektu i transmitancji filtru. Może to prowadzić do wielu innych (niż kontrast fazowy) zastosowań takiego układu - na przykład do tzw. filtracji częstości przestrzennych.

(Przykłady)

20



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Teoria odwzorowań Odwzorowaniem jednej pow, Teoria odwzorowań Odwzorowaniem jednej pow
Teoria odwzorowań Odwzorowaniem jednej pow, Teoria odwzorowań Odwzorowaniem jednej pow
Siatka dyfrakc-teoria, sprawozdania, Fizyka - Labolatoria, Ćwiczenie nr67
01 Teoria odwzorowań, Kartografia matematyczna
13.01 - teoria organizacji, GP4, Teoria organizacji i zarządzania
zestaw 13 kinetyczna teoria gazów, SEMESTR I, MECHANIKA I FIZYKA STATYSTYCZNA, zadania
13 Beckford Teoria społeczna a religia
13. Solidarystyczna teoria prawa
TEORIA ODWZOROWAŃ KART
Psychologia osobowości Psychologia różnic indywidualnych Marszał Wiśniewska wykład 13 Triarchicz
Afiniczne odwzorowanie teoria
13 TEORIA KSZTAŁCENIA I WYCHOWANIA W KLASIE SZKOLNEJ
Afiniczne odwzorowanie ~$teoria
13. Teoria kszta-cenia i wychowania w klasie szkolnej, Różne pedagogika
13 garunki mieszane i pograniczne, Filologia polska UWM, Teoria literatury, zagadnienia na egzamin
XX-lecie 13, Teoria Czystej Formy a praktyka dramaturgiczna w utworach Stanisława Ignacego Witkiewic

więcej podobnych podstron