Wątek miłosny "Pana Tadeusza"
Wątek Miłosny rozpoczyna się, gdy do Soplicowa wraca Tadeusz. Widzi on, że w jego pokoju mieszka inna osoba. Za chwilę do pokoju wchodzi młoda dama, lecz widząc gościa ucieka. Na przyjęciu obok Tadeusza zasiada Telimena. Zainteresowuje się nią Tadeusz. W czasie wieczerzy ku niezadowoleniu Sędziego i kś. Robaka Tadeusz adoruje Telimenę.
Powtórne zetknięcie się Tadeusza z nieznajomą w dniu polowania na niedźwiedzia.
Wprowadzenie Zosi do towarzystwa soplicowskiego przez Telimenę i rozpacz Tadeusza z uświadomionej sobie pomyłki uczuciowej.
Rozdarcie wewnętrzne młodzieńca między uczuciem do Zosi, a zobowiązaniem honoru wobec Telimeny.
Chęć ucieczki do Księstwa Warszawskiego wobec niemożności rozwiązania konfliktu.
Zamiar Tadeusza utopienia się w stawie spowodowany wymówkami i obraźliwymi słowami Telimeny.
Zajazd na Soplicowo przyczyną zwrotu sytuacji.
Czułe pożegnanie Tadeusza przez Zosię przed jego wyjazdem do Księstwa Warszawskiego.
Zaręczyny Zosi i Tadeusza wiosną 1812 r.
Obraz przyrody w Panu Tadeuszu. Ich rola i artyzm.
Autor opisuje " pola malowane zbożem rozmaitem"(początek księgi pierwszej).Przedstawiony obraz widziany jest z "lotu ptaka". Poeta użył wielu kolorów. Jest to opis statyczny, przyroda stanowi tło wszystkich wydarzeń, a nastrój panujący w przyrodzie wywiera wpływ na nastrój ludzi. Poeta opisał grzyby (ks.III ), które "na zielonym obrusie łąk, jako szeregi naczyń stołowych sterczą". Autor zwrócił uwagę na kształty (pozwolił czytelnikowi wyobrazić sobie przedmioty). Dzięki tym kształtom opis jest plastyczny i bardzo barwny. Przez porównania Mickiewicz stara się wydobyć wyraziście kształty grzybów ("purchawka, jak pieprzniczka"). W innym przykładzie autor personifikuje przyrodę. Opisuje słońce, które "ostatnich kresów nieba dochodziło". Mickiewicz przypisuje przyrodzie cechy ludzkie sprawiające wrażenie, że ona żyje. Opis ten jest bardzo dynamiczny zmienia się co chwilę, cechuje go plastyczność uzyskana prze liczne porównania. Słońce autor porównał do gospodarza, bób natomiast do dużego gmachu. Słońce pełni tu jakby rolę zegara, który kieruje pracą na polach Sędziego. Jest to cząstka dziejących się wydarzeń. W księdze VIII Mickiewicz opisuje wieczorne odgłosy zwierząt i owadów. Muzykę wieczorną "zaczął puszczyk", potem "wrzasnął derkacz", chór żab, bekasy i wiele innych ptaków. Po chwili nad stawami pojawia się Tadeusz, który po problemach rodzinnych postanawia się utopić. W księdze X poeta opisuje burzę i ukazuje współzależności przyrody i losów ludzkich. Mickiewicz twierdzi, że przyroda pomaga ludziom, burza odcięła Soplicowo od reszty mieszkańców, dzięki czemu wieść o zajeździe nie mogła szybko wydostać się do innych części kraju.