Dawid Gibek 24.02.1999

Grupa: 2.2 Środa godz. 10⁰⁰

Dane:

m = 0.5

n = 1

R = 10

C = 0.1

K = 20

4. Transmitancje G₁(s), G₂(s) w postaci wymiernej funkcji przejścia (TF) oraz w postaci czynnikowej (ZP):

Transmitancja G₁(s):

TF:

ZP:

Transmitancja G₂(s):

TF:

ZP:

Transmitancja G₃(s):

TF:

ZP:

Transmitancja G₄(s):

TF:

ZP:

Transmitancja G₁₃(s) - połączenie szeregowe transmitancji G₁(s) z transmitancją G₃(s):

TF:

ZP:

Transmitancja G₂₄(s) - połączenie szeregowe transmitancji G₂(s) z transmitancją G₄(s):

TF:

ZP:

Transmitancja G_r(s) - połączenie równoległe transmitancji G₁₃(s) z transmitancją G₂₄(s):

TF:

ZP:

Transmitancja G_z(s) - połączenie szeregowe transmitancji G_r(s) i K:

TF:

ZP:

Obliczanie stałych T, T₁, T₂, Z₁, Z₂:

T = 0.7

T₁ = 0.3

T₂ = 1.7

Z₁ = 1.77

Z₂ = 1.41

Transmitancja zastępcza G_m(s) obliczona ze stałych:

TF:

ZP:

5. Wykresy:

6. Wnioski:

Z otrzymanych wykresów można zauważamy, że minimalna wartość sygnału wyjściowego przypada na chwilę, gdy prąd oczkowy i₂ wynosi zero. Prawdopodobnie spowodowane jest tym, że na napięcie wejściowe wzmacniacza ma duży wpływ na stopień naładowania kondensatorów.

W momencie załączenia napięcia przez kondensatory płyną największe prądy i dlatego na wejściu wzmacniacza możemy zauważyć napięcie zasilające. W trakcie ładowania obu kondensatorów napięcie na nich rozkłada się nieproporcjonalnie z uwagi na różne stałe czasowe ładowania. Kondensator mC ma dużo mniejszą stałą ładowania od pojemności C. Powoduje to, że mC się naładuje, a następnie zdąży oddawać energię do C. Wymiana ta następuje najpierw gwałtownie, później jednak powoli. Można to udowodnić polem pod wykresem i₂(t).

---