Stosunek do rewolucji w literaturze romantycznej i współczesnej.
W romantyzmie nurt rewolucyjny wiąże się z Powstaniem Listopadowym i romantycznymi ideami niezgody na zastaną rzeczywistość (Polska pod zaborami); na ogół w literaturze polskiej pojawia się krytyka postawy rewolucyjnej, gdyż światli autorzy orientowali się w złu, jakie ona niesie, ale także miało związek z wykazaniem co było złe w powstaniu, że spowodowało jego upadek;
Najbardziej na rewolucji koncentruje się "Nie-boska komedia" Krasińskiego, gdzie jest pokazany bardzo krytyczny obraz rewolucji, która polega na ogromnym zniszczeniu, mordowaniu jednej grupy społecznej przez inną, odwróceniu zasad moralnych pod kątem rewolucji, kreacja nowej obrazoburczej wiary;
Podobnie Słowacki pokazuje w "Kordianie" bezsens działań szlachty, chcącej samodzielnie i bez odpowiedniej dozy przemyślenia doprowadzić do wyzwolenia; autor postawił sobie za cel pokazanie tego, że młode pokolenie nie dorosło do rewolucji, nie ma odpowiedniego szkieletu moralnego i kieruje się jedynie uczuciami, co nie wróży nigdy szczęśliwego zakończenia, jak np. było z głównym bohaterem utworu;