Z końca świata czy zza ściany, to przyjaciel nasz kochany
176. Różne dzieci różnie mówią
Zapis w dzienniku:
I. „Samolotem dookoła świata” - zabawa ruchowa. „Muzyka z różnych stron świata” - słuchanie muzyki.
II. „Dookoła świata” - zabawa z globusem, wskazywanie na chybił-trafił miejsca na globusie (ewentualnie na mapach w atlasie), odczytywanie (przez nauczyciela) nazwy państwa i opowiadanie o nim. „Mieszkańcy różnych krajów” - zabawa logopedyczna.
III. „Dzieci w domkach - dzieci na spacer” - zabawa orientacyjno-porządkowa. „Ołóweczek” - zabawa w rysowanie na zawołanie; rysowanie pod dyktando z wykorzystaniem wiersza Ludwika Wiszniewskiego.
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co umiem, co czuję:
odpowiednio reaguję na sygnały muzyczne,
poznaję muzykę z różnych stron świata,
wykorzystuję globus w zabawie,
poznaję różne państwa,
ćwiczę wyrazistość mówienia,
prawidłowo wymawiam samogłoski,
wymyślam nowe języki i porozumiewam się w nich,
czerpię radość z uczestnictwa w zabawach ruchowych,
rysuję zgodnie ze słowami wierszyka.
Przebieg zajęć:
I. Zajęcia poranne
„Samolotem dookoła świata” - zabawa ruchowa. Prowadzący zachęca dzieci, by naśladowały lot samolotu. Początkowo pojazd przygotowuje się do startu, rozpędza i wzbija w przestworza. Leci wysoko, zmienia kierunek lotu i szczęśliwie ląduje. Dzieci, stosując się do sugestii prowadzącego, naśladują prowadzenie maszyny. Następnie wsłuchują się w słowa piosenki i ruchem oddają jej treść.
lub:
Dzieci naśladują ruchem lot samolotu. Rozkładają ręce na boki i drobnymi kroczkami, nie za szybko, poruszają się po sali. Podczas zabawy uważanie słuchają utworu i starają się odpowiednio do kierunku linii melodyjnej pokazać ruchem wznoszenie się samolotu lub jego opadanie.
CD Piosenki i zabawy cz. 2 - „Samolot” (nr 35) |
„Muzyka z różnych stron świata” - słuchanie muzyki. Nauczyciel zachęca dzieci do wysłuchania muzyki z różnych, nieznanych zakątków świata. Wspólnie zastanawiają się:
- Z czym kojarzy się ta muzyka?
- Czy muzyka może opowiedzieć coś o różnych zakątkach świata?
- Jakie kolory i smaki kojarzą się z utworami? itp.
Następnie raz jeszcze prezentuje utwory i zachęca dzieci do poruszania się w rytm usłyszanej muzyki.
CD Utwory… cz. 2 - „Muzyka afrykańska, peruwiańska, indiańska, japońska, chińska” (nr 10-14) |
II. Zajęcia główne
„Dookoła świata” - zabawa poznawcza z użyciem globusa. Prowadzący zachęca dzieci, by kolejno wprawiały globus w ruch i zatrzymywały go, wskazując jeden (dowolny) punkt. Nauczyciel przedstawia dzieciom nazwę wskazanego miejsca i w oparciu o atlas geograficzny opowiada o nim (określa położenie, klimat, wymienia występujące tam zwierzęta itp.). Wspólnie próbują utrwalić nowe informacje na temat obcych wód i lądów.
globus, atlas świata |
„Mieszkańcy różnych krajów” - zabawa logopedyczna. Prowadzący zachęca dzieci, by wyobraziły sobie, że pochodzą z egzotycznego miejsca, gdzie mówi się równie egzotycznym językiem. Proponuje, by dzieci spróbowały mówić językiem kraju, w którego nazwie schowały się sylaby stanowiące wszystkie słowa jego mieszkańców, np. kraj Lalami. Język „ożywa” wskutek uczuć, które mają ukazywać dzieci. Wśród nich powinny znaleźć się między innymi: radość, gniew, smutek. Nauczyciel zachęca do improwizacji, sugerując: W kraju Lalami panuje radosny nastrój, gdyż wszyscy mieszkańcy mają dziś jakieś swoje małe święto. Dzieci nadają ciepłą barwę wypowiadanym w ciągłości sylabom la - la - mi itp.
Uwaga! Wersja trudniejsza. Prowadzący proponuje, by dzieci spróbowały swoich sił jako tłumacze, którzy podają poprawne znaczenia imion. Odgadując, jaka sylaba ukrywa się w imieniu, są w stanie ustalić nazwę państwa. Prowadzący do każdej wypowiedzianej głośniej sylaby imienia dodaje la, np. Ola - lala, Kala - siala, Tola - mekla itp. Dzieci próbują odgadnąć imiona i wskazać dodawane sylaby.
lub:
Ćwiczenia artykulacyjne i fonacyjne oraz ćwiczenia kształtujące słuch fonematyczny. Nauczyciel dzieli dzieci na grupy. Każda grupka to mieszkańcy innego kraju, bardzo gadatliwi, mówiący tylko swoim językiem. Granice państw wyznaczają skakanki, linie narysowane kredą itp. I tak: mieszkańcy Apacji mówią tylko apa, apa..., mieszkańcy Epecji - epe, epe..., mieszkańcy Upucji - upu, upu..., Ipicji - ipi, ipi..., Opocji - opo, opo..., Ypycji - ypy, ypy...
Inna wersja, trudniejsza: Atlacja i język a tla, Etlecja - język e tle, Utlucja - u tlu, Itlicja - i tli, Otlocja - o tlo. Ilość mieszkańców danego kraju zależy od ilości dzieci w grupie.
Dzieci wyruszają w „podróż po świecie” - spacerują swobodnie po sali i próbują rozmawiać z napotkanymi „podróżnikami”. Mówić mogą tylko w swoim języku. Gdy napotkają „rodaka”, cieszą się, bo mogą porozmawiać z nim w swoim języku. Nauczyciel zachęca wszystkie dzieci, by - poruszając się po świecie - cały czas mówiły w swoich językach. Na hasło nauczyciela - nazwę danego państwa - dzieci powracają do swoich krajów.
Nauczyciel prosi, by mieszkańcy poszczególnych krajów opowiedzieli o swojej podróży, w swoim języku - kolejno zadaje pytania dzieciom, w języku danego kraju.
III. Zajęcia popołudniowe
„Dzieci w domkach - dzieci na spacer” - zabawa orientacyjno-porządkowa. Prowadzący na podłodze wyznacza linię skakanką (lub kredą). Proponuje, by dzieci na umówione hasło (np.: Dzieci na spacer!) sprawnie ustawiły się w parach twarzą do prowadzącego wzdłuż wyznaczonej linii. Na hasło: Dzieci w domkach! - siadają na podłodze w siadzie skrzyżnym.
skakanki lub kreda |
„Ołóweczek” - zabawa w rysowanie na zawołanie. Prowadzący czyta dzieciom wiersz i zachęca do interpretowania jego treści.
Ołóweczek
Mam ołówek, ołóweczek,
narysuję pięć owieczek.
Hop-la-la!
Zamiast owiec wyszły świnki,
bardzo śmieszne
mają minki.
Hop-la-la!
Ludwik Wiszniewski
Nauczyciel proponuje, by każde dziecko, stosując się do jego poleceń, rysowało kolejno w dowolnym miejscu kartki np.: kółko, dwa trójkąty, trzy kreski. Dzieci, nie mając wytycznych, tworzą ciekawe kompozycje z wymienianych elementów.
L. Wiszniewski, „Ołóweczek” [w:] „Kto wymyślił choinki? Antologia wierszy dla dzieci”, KAW, Warszawa 1988, s. 166; kartki z bloku rysunkowego, kredki |
177. Najlepsza jest wspólna zabawa
Zapis w dzienniku:
I. „Najlepsza jest wspólna zabawa” - zabawa orientacyjno-porządkowa. „Koniki” - zabawa inscenizowana do wiersza Anny Kamieńskiej; ćwiczenia języka i warg.
II. „Podajmy sobie ręce” - nauka piosenki; zabawa ruchowa przy piosence. „Pajacyk” - wykonanie pajacyka z „Wycinanek-składanek”.
III. „Zabawa z piłką” - zabawa ruchowa. „Nasza piłka” - zabawa inscenizacyjna do wiersza Danuty Gellnerowej.
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co umiem, co czuję:
ćwiczę sprawność i zwinność,
rozwijam wyobraźnię,
ćwiczę narządy mowy,
poznaję słowa i melodię piosenki,
odpowiednio reaguję na hasło,
składam pajacyka zgodnie z instrukcją,
czerpię radość z uczestnictwa w zabawie ruchowej,
uważnie słucham wiersza,
coraz lepiej rzucam i chwytam piłkę.
Przebieg zajęć:
I. Zajęcia poranne
„Najlepsza jest wspólna zabawa” - zabawa orientacyjno-porządkowa. Prowadzący zabawę dzieli dzieci na dwa zespoły, wybiera kapitanów drużyn. Dzieci siadają jedno za drugim w siadzie płaskim rozkrocznym. Kapitan każdego z zespołów trzyma przed sobą piłkę, na hasło: Start! odwraca się w prawo i podaje ją dziecku siedzącemu za nim (może ją również podawać w inny sposób, np. nad głową). Gdy piłka zawędruje na koniec, dziecko bierze ją i biegnie na początek rzędu. Zabawa kończy się, gdy kapitan ponownie znajdzie się na pierwszym miejscu w rzędzie. Drużyna, która jako pierwsza skończy konkurencję - wygrywa.
piłki |
„Koniki” - zabawa inscenizowana do utworu literackiego. Prowadzący proponuje dzieciom, by wysłuchały wiersza, którego bohaterami są piernikowe koniki.
Koniki
Cwałowały czerwone koniki.
Kopytkami biły, pędziły.
Przesadzały bystre strumyki,
Po kamieniach, po drogach dudniły.
I po lesie, i po łące, i po moście,
W kłus, galopem, cwałem - przez powietrze.
I parskały, że będą goście,
I uszami strzygły na wietrze.
A były to koniki z piernika,
Lukrowane, cukrem osypane.
Kiedy im się znudziło brykać,
Poszły prosto do buzi - same.
Anna Kamieńska
Dzieci ruchami warg i języka prezentują podróż koni (kląskają, prychają, oblizują wargi). Prowadzący zachęca dzieci do improwizacji, ale zwraca uwagę na tempo wykonywanych ćwiczeń (kłus - wolno, galop - dość szybko, cwał - szybko). Na koniec dzieci poruszają się po sali i naśladują koniki (biegają, przeskakują przeszkody, parskają).
lub:
„Koniki” - zabawa logopedyczna przy wierszu „Koniki” A. Kamieńskiej; gimnastyka narządów mowy. Na początku nauczyciel czyta dzieciom wiersz, po czym proponuje zabawę - inscenizację wiersza, ale „aktorami” będą tylko buzia i język. Ponownie odczytuje wiersz, jednocześnie demonstruje sposób przedstawienia treści wiersza; za każdym razem dzieci powtarzają za prowadzącym.
Koniki
Cwałowały czerwone koniki - kląskanie językiem, szybko. Dzieci powtarzają.
Kopytkami biły, pędziły. - uderzanie czubkiem języka o podniebienie górne.
Dzieci powtarzają.
Przesadzały bystre strumyki,
Po kamieniach, po drogach dudniły.
I po lesie, i po łące, i po moście, - przesuwanie języka po zewnętrznej powierzchni zębów górnych, potem dolnych. Następnie po samo po wewnętrznej powierzchni zębów. Dzieci powtarzają.
W kłus, galopem, cwałem - przez powietrze. - kląskanie - najpierw wolno, potem coraz szybciej. Dzieci powtarzają.
I parskały, że będą goście, - parskanie, wargi wibrują.
I uszami strzygły na wietrze. - szybkie ruchy języka od jednego kącika ust do drugiego, bez opierania go na wardze.
A były to koniki z piernika,
Lukrowane, cukrem osypane.
Kiedy im się znudziło brykać,
Poszły prosto do buzi - same. - przesuwanie czubka języka od górnych zębów aż do gardła. Następnie naśladowanie ruchów żucia - ruchy żuchwy. Na koniec oblizywanie czubkiem języka warg - ruchy okrężne.
A. Kamieńska, „Koniki” [w:] H. Kruk, „Z ludźmi i z przyrodą. Wybór literatury dla dzieci przedszkolnych z komentarzem metodycznym”, WSiP, Warszawa 1991, s. 126 |
II. Zajęcia główne
„Podajmy sobie ręce” - nauka piosenki; zabawa ruchowa przy piosence. Słuchanie piosenki i rozmowa na jej temat. Krótkie opowiadanie treści piosenki, wyjaśnienie sensu i znaczenia trudniejszych wyrazów.
Zabawa ruchowa przy piosence.
Podczas zwrotek dzieci swobodnie poruszają się po sali. W czasie refrenu starają się szybko znaleźć sobie partnera, z którym, trzymając się za ręce, wesoło podskakują w małych kółeczkach.
CD Piosenki i zabawy cz. 2 - „Podajmy sobie ręce” (nr 29) |
„Pajacyk” - wykonanie pajacyka z „Wycinanek-składanek”.
Prowadzący zachęca dzieci, by przygotowały materiały, które będą potrzebne do zrobienia pajacyka. Dzieci, wskazując i nazywając materiały, przygotowują miejsce do pracy i, po omówieniu kolejnych czynności, realizują polecenia nauczyciela. Wszyscy dbają o dokładność i estetykę pracy. Po zakończeniu dzieci porządkują miejsce pracy, nauczyciel organizuje wystawę prac.
„Wycinanki-składanki” cz. 2, s. 13 (instrukcja), s. 41 (projekt), druciki kreatywne, klej, sznurek |
III. Zajęcia popołudniowe
„Zabawa z piłką” - zabawa ruchowa. Prowadzący dzieli dzieci na równoliczne zespoły. Dzieci stają jedno za drugim w rzędzie w rozkroku - tak, by powstał tunel. Ten, kto stoi na początku, trzyma piłkę, a na hasło: Start! pochyla się i jak najmocniej popycha piłkę, by potoczyła się wzdłuż tunelu. Jeśli piłka zwalnia (lub zatrzyma się) członkowie zespołu ponownie wprowadzają ją w ruch, by znalazła się na końcu tunelu. Piłka kilkakrotnie przemierza wyznaczony dystans do momentu, gdy dziecko trzymające ją na początku konkurencji wróci na swoje miejsce. Wygrywa ta grupa, która najszybciej ukończy zadanie.
piłki |
„Nasza piłka” - zabawa inscenizacyjna do utworu literackiego. Dzieci wysłuchują wiersza, starając się zapamiętać jego fragmenty.
Nasza piłka
Nasza piłka malowana
skacze co dzień
już od rana
jak zaczarowana!
Piłka, piłka
raz i dwa!
Rzucasz ty,
Łapię ja!
Piłka, piłka
raz, dwa trzy!
Rzucam ja,
łapiesz ty!
Raz jest moja,
raz jest twoja.
Raz jest twoja,
a raz moja.
Jeśli z nami
pograć chcesz,
to wyciągnij
ręce też!
Piłka skacze!
- Wpada w ręce!
- Kto ją złapie,
ten ma szczęście!
Danuta Gellnerowa
Dzieci wspólnie z nauczycielem starają się dopasować ruch do treści utworu, rzucając do siebie wzajemnie piłką. Prowadzący, rytmicznie recytując wiersz, zachęca dzieci do wspólnej zabawy (zachowującej regularność rytmiczną). Zachęca, by dzieci utrwaliły jego treść, traktując go jako wyliczankę.
D. Gellnerowa, „Nasza piłka” [w:] „Plan pracy dla przedszkola - grupy młodsze”, Wydawnictwo Raabe; piłka |
178. Cieszę się, że cię widzę
Zapis w dzienniku:
I. „Po wąskiej dróżce” - zabawa ruchowa z ćwiczeniami równowagi. „Dla dzieci” - wysłuchanie wiersza Iwony Salach jako wprowadzenie do rozmowy na temat różnych dzieci na świecie. Oglądanie w prasie i książkach fotografii przedstawiających dzieci i dorosłych z całego świata.
II. „Człowiek” - wysłuchanie wiersza Maciejki Mazan; analiza wyglądu. Wyodrębnienie części ciała ludzkiego i nazywanie ich. „Portret przyjaciela” - malowanie farbami plakatowymi na jednorazowych talerzykach kartonowych.
III. „Podajmy sobie ręce” - utrwalenie piosenki; zabawa przy piosence. „Portret przyjaciela” - po wyschnięciu farb dalsza część pracy: doklejanie, doczepianie za pomocą zszywacza włosów z różnego rodzaju materiałów: resztek włóczki, pasków papieru, gazet i innych.
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co umiem, co czuję:
ćwiczę równowagę,
uważnie słucham wiersza,
dowiaduję się, że na świecie mieszkają różne dzieci,
dowiaduję się, czym ludzie mogą różnić się między sobą,
opisuję wygląd mojego przyjaciela,
wiem, z jakich części składa się ciało człowieka i jego twarz,
maluję portret przyjaciela,
zwracam uwagę na szczegóły (nos, oczy, uszy, usta itp.),
śpiewam piosenkę z całą grupą,
ilustruję ruchem treść piosenki,
tworzę pracę plastyczno-techniczną.
Przebieg zajęć:
I. Zajęcia poranne
„Po wąskiej dróżce” - zabawa ruchowa z ćwiczeniami równowagi. Prowadzący zachęca dzieci, by wyobraziły sobie, że spacerują po wąskiej ścieżce. Układa skakankę w dowolny kształt i zachęca, by dzieci - jedno za drugim - pokonywały drogę. Pilnuje, by dzieci zachowały prawidłową postawę (wyprostowane ramiona, proste plecy) i dokładnie wykonywały zadanie.
skakanka |
„Dla dzieci” - wysłuchanie wiersza, rozmowa kierowana pytaniami nauczyciela. Prowadzący czyta dzieciom wiersz i zachęca do wypowiadania się na jego temat i odpowiedzi na pytania z nim związane.
Dla dzieci
W każdej stronie świata
zawsze słońce świeci.
W różnych wioskach, w różnych miastach,
lecz dla wszystkich dzieci.
Dla Murzynka - co ma skórę
czarną jak kakao,
dla Chińczyka i dla Chinki
z miasta Mao Mao.
Nawet słabe światło słonka
świeci Eskimosom,
a Indianom w Ameryce
grzeje stopy bose.
W każdej stronie świata
zawsze słońce świeci...
...dla wszystkich dzieci.
Iwona Salach
Przykładowe pytania:
- Kogo odwiedziło słonko?
- Czy dla wszystkich dzieci świeciło tak samo? Dlaczego?
- Jakie cechy wspólne mają wszystkie dzieci?
- Czym się od siebie różnią? itp.
Dzieci odpowiadają na pytania nauczyciela i starają się wymienić wszystkie dzieci, o których była mowa w wierszu.
I. Salach, „Dla dzieci” [w:] I. Salach, „Wiersze dla przedszkolaka”, ZWiR „Iwanowski”, Płock 1995, s. 13 |
Prowadzący zachęca dzieci do oglądania przygotowanych fotografii przedstawiających dzieci i dorosłych z całego świata. Dzieci uważnie obserwują oraz wskazują podobieństwa (różnice) wśród przedstawicieli różnych ras i narodowości (np. nazywają odcień skóry, opisują budowę ciała). Wskazują mieszkańca Afryki, Azjatę, Eskimosa, Indianina. Prowadzący tłumaczy dzieciom, że pomimo różnic w wyglądzie każde dziecko potrzebuje miłości i przyjaźni, a wygląd nie może być powodem, przez który będzie odtrącone.
prasa kolorowa, książki przedstawiające ludzi - przedstawicieli różnych ras |
II. Zajęcia główne
„Człowiek” - wysłuchanie wiersza i nauka sprawnego wyodrębniania części ciała ludzkiego.
Człowiek
Posłuchajcie, to jest wierszyk całkiem nowy.
Każdy człowiek rozpoczyna się od głowy.
To jest włosów sto tysięcy albo więcej.
Oczy, usta, nos i uszy, szyja, ręce.
To jest brzuch, taki brzuch,
co na nogach stoi dwóch.
To są stopy i już koniec. Chcecie więcej?
Posłuchajcie, to jest wierszyk całkiem nowy.
Każdy człowiek rozpoczyna się od głowy...
Maciejka Mazan
Nauczyciel pierwszy raz recytuje wiersz, wskazując po kolei na sobie lub wybranym dziecku wszystkie części ciała występujące w tekście. Przy kolejnej recytacji dzieci wskazują części ciała na sobie samych, następnie na innych dzieciach.
M. Mazan, „Człowiek” [w:] „Plan pracy dla przedszkola - grupy młodsze”, Wydawnictwo Raabe |
„Portret przyjaciela” - malowanie farbami plakatowymi na jednorazowych talerzykach kartonowych. Prowadzący zachęca dzieci do swobodnych wypowiedzi opisujących dokładny wygląd najlepszego przyjaciela. Dzieci opisują postać, zachowując dbałość o szczegóły, a następnie malują portret na jednorazowym, papierowym talerzu. Pomimo niewielkiego formatu i trudnej techniki, starają się dbać o szczegóły, a po wyschnięciu przymocują dodatkowe elementy wykończeniowe (np. włosy - ze sznurków czy papierowych pasków).
talerzyki jednorazowe, farby plakatowe |
III. Zajęcia popołudniowe
„Podajmy sobie ręce” - utrwalenie piosenki; zabawa przy piosence. Słuchanie piosenki i rozmowa na jej temat. Krótkie opowiadanie treści piosenki, wyjaśnienie sensu i znaczenia trudniejszych wyrazów.
Zabawa ruchowa przy piosence.
Podczas zwrotek dzieci swobodnie poruszają się po sali. Gdy rozpoczyna się refren, starają się szybko znaleźć sobie partnera, z którym, trzymając się za ręce, wesoło podskakują w małych kółeczkach.
CD Piosenki i zabawy cz. 2 - „Podajmy sobie ręce” (nr 29) |
„Portret przyjaciela” - drugi (finalny) etap pracy plastycznej. Po wyschnięciu portretów nauczyciel proponuje, by dzieci doklejały lub doczepiały włosy z różnego rodzaju materiałów: resztek włóczki, pasków papieru, gazet i innych.
paski papieru, gazet, włóczka, sznurki, długie nici, zszywacz itp. |
179. Wszędzie mieszkają dzieci
Zapis w dzienniku:
I. „Przywitajmy się” - zabawa ruchowa. „Moja dłoń” - wysłuchanie (mówienie) wiersza z pokazywaniem poszczególnych palców, nazywanie ich, zginanie. Zapamiętanie nazw poszczególnych palców.
II. „Filip i list do przyjaciela” - uważne słuchanie utworu z „Książki” i wyodrębnienie istotnych wątków. „Co to jest przyjaźń?” - rozmowa na temat pozytywnych uczuć i emocji; swobodne skojarzenia i wypowiedzi dzieci.
III. „Kotek pod płotek” - zabawa ruchowa z czworakowaniem. „Koperta” - składanie kopert z papierowych kwadratów, rysowanie znaczka z grafomotorycznym szlakiem dookoła.
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co umiem, co czuję:
odpowiednio reaguję na przerwę w muzyce,
nazywam części ciała,
wskazuję kolejno palce dłoni,
zapamiętuję nazwy poszczególnych palców,
uważnie słucham opowiadania,
wiem, że można przyjaźnić się na odległość,
dzielę się z koleżankami i kolegami myślami na temat przyjaźni,
cieszę się, że mam przyjaciół,
coraz lepiej czworakuję, naśladuję kocie ruchy,
składam kopertę według instrukcji,
ćwiczę sprawność dłoni.
Przebieg zajęć:
I. Zajęcia poranne
„Przywitajmy się” - zabawa ruchowa. Nauczyciel zachęca, by dzieci, stojąc w kole, witały się z koleżanką lub kolegą poprzez jakiś gest, np. dotknięcie ramienia. Wskazując kierunek (w prawo), dzieci przekazują sobie zainicjowany ruch. Następnie prosi, by dzieci - stojąc w ten sam sposób - splotły przed sobą ręce. Mówiąc Iskierkę puszczam w krąg, niech wróci do mych rąk, przekazuje uścisk dłoni dziecku stojącemu obok, a dziecko przekazuje uścisk następnemu koledze lub koleżance. „Iskierka przyjaźni” ma obiec cały krąg.
lub:
Dzieci maszerują przy muzyce w różnych kierunkach. Pauza jest sygnałem do zatrzymania się. Nauczyciel wydaje wówczas polecenie, jaką częścią ciała dzieci mają się przywitać (dotknąć), np. witamy się plecami, łokciami, kolanami, stopami itp.
Dzieci podchodzą do najbliżej stojącej osoby i wykonują polecenie prowadzącego. Pojawienie się muzyki oznacza ponowne poruszanie się krokiem marszowym.
CD Utwory… cz. 2 - „Pod sztandarem pokoju” F. Nowowiejskiego (nr 7) |
„Moja dłoń” - wysłuchanie (mówienie) wiersza z pokazywaniem poszczególnych palców, nazywanie ich, zginanie. Zapamiętanie nazw poszczególnych palców.
Moja dłoń
Przy każdej ręce
Palców jest pięć.
Przelicz je wszystkie,
Jeśli masz chęć!
Pierwszy malutki,
Śmiesznie się zgina.
Patrząc na niego -
Śmieje się mina!
Drugi serdeczny,
Często się stroi.
Niczego w życiu
On się nie boi.
Trzeci środkowy,
Wysoki taki,
Niczym przy szosie,
Drogowe znaki.
Kolejny, czwarty
Też jest niezbędny.
Grozi - gdy trzeba,
Wskazuje błędy!
Piąty - zwą kciukiem.
Jest bardzo ważny!
Choć jego wygląd...
Niezbyt poważny.
Przy każdej ręce,
Palców jest pięć.
Przelicz je wszystkie,
Jeśli masz chęć!
Nauczyciel pierwszy raz recytuje wiersz, unosząc po kolei wszystkie palce, o których mowa w tekście. Przy kolejnej recytacji dzieci wskazują swoje palce, najpierw w jednej dłoni, potem w drugiej. Następnie jednocześnie w obu dłoniach. W następnej kolejności, w celu utrwalenia, nauczyciel lub wybrane dziecko pokazują dowolny palec, a reszta odgaduje jego nazwę.
„Moja dłoń” [w:] „Plan pracy dla przedszkola - grupy młodsze”, Wydawnictwo Raabe |
II. Zajęcia główne
„Filip i list do przyjaciela” - praca z „Książką”. Prowadzący czyta dzieciom opowiadanie i zachęca do rozmowy kierowanej pytaniami:
W jaki sposób Filip skontaktował się z Kubą?
Kiedy można powiedzieć, że ktoś jest prawdziwym przyjacielem?
Czy możliwa jest przyjaźń na odległość? W jaki sposób należy ją pielęgnować? itp.
Dzieci odpowiadają na pytania nauczyciela i odwołują się do własnych przeżyć i obserwacji.
„Książka” s. 76-77 |
„Co to jest przyjaźń?” - rozmowa na temat pozytywnych uczuć i emocji.
Prowadzący zachęca dzieci, by spróbowały ustalić, kto jest ich przyjacielem w grupie rówieśniczej. Wspólnie analizuje z dziećmi sytuacje świadczące o lojalności i wzajemnej sympatii (wspólne zabawy, wyjścia pozaprzedszkolne, zainteresowania). Dzieci opowiadają o przyjaciołach i sytuacjach, które udowodniły bliskość i zaangażowanie.
III. Zajęcia popołudniowe
„Kotek pod płotek” - zabawa ruchowa z czworakowaniem. Dzieci, czworakując, poruszają się swobodnie po sali i naśladują koty. Słysząc hasło: Uwaga, pies! Kotek na płotek! - zajmują miejsca na podwyższeniach (ławeczki, krzesła) i zastygają w bezruchu, a na hasło: Kotek pod płotek! Myszka! - kładą się i czołgają, próbując złapać mysz.
„Koperta” - składanie kopert z papierowych kwadratów. Nauczyciel demonstruje dzieciom papierową kopertę, wykonaną z kratki papieru. Zadaje pytania:
- Jak myślicie, co to jest? Do czego służy koperta?
- Z czego jest wykonana?
- Gdzie można kupić koperty?
- Jak myślicie, czy można samemu wykonać kopertę?
Dzieci próbują składać kartki papieru tak, by powstała prezentowana forma. W razie potrzeby nauczyciel pokazuje kolejne etapy tworzenia koperty (składanie do siebie przeciwległych końców, sklejanie). Następnie każdy w prawym górnym rogu tworzy wzór pocztowego znaczka, a kształt obrysowuje flamastrem wg wzoru (falbanki).
kwadraty z papieru, kredki, flamastry |
180. Wesoły świat dzieci
Zapis w dzienniku:
I. „Karuzela” - zabawa muzyczno-ruchowa. „Co najbardziej lubią dzieci?” - wysłuchanie wiersza Urszuli Kozłowskiej i wypowiedzi na temat osobistych preferencji w różnych dziedzinach życia, np. dotyczących jedzenia. „Co lubię najbardziej?” - nagranie i odsłuchiwanie kolejnych wypowiedzi dzieci.
II. „Wesoły świat dzieci” - zestaw ćwiczeń gimnastycznych ogólnorozwojowych z wykorzystaniem skakanek; doskonalenie sprawności fizycznej.
III. „Zabawa w cienie” - zabawa naśladowcza. „Cień” - po wysłuchaniu wiersza Ludwika Jerzego Kerna wyprawa na poszukiwanie cienia. Obrysowywanie cienia padającego na ziemię. „Co to jest cień?” - obserwacje przyrodnicze: Skąd się bierze cień? Czy każdy go ma?
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co umiem, co czuję:
bezpiecznie bawię się w grupie,
biorę udział w rozmowach na temat życia codziennego,
mówię o tym, co lubię,
doskonalę sprawność fizyczną,
naśladuję ruchem inną osobę,
uważnie słucham wiersza,
rysuję kredą po chodniku,
biorę udział w zabawach badawczych,
wypowiadam się na dany temat.
Przebieg zajęć:
I. Zajęcia poranne
„Karuzela” - zabawa muzyczno-ruchowa. Słuchanie piosenki „Karuzela” w wykonaniu nauczyciela. Omówienie jej treści i tempa. Dzieci ustawiają się w dużym kole, kładą ręce na biodrach.
Podczas pierwszej zwrotki miarowo wysuwają na przemian raz jedną, raz drugą nogę, stawiając ją na pięcie. Podczas przygrywki podają sobie ręce.
Druga zwrotka jest sygnałem do „ruszenia” karuzeli. Dzieci wolno idą po kole i, odpowiednio do muzyki, stopniowo przyspieszają.
W trzeciej zwrotce wszyscy cwałują, w czwartej stopniowo zwalniają, do całkowitego zatrzymania się.
Do zabawy „Karuzela” można wykorzystać kolorową chustę animacyjną, która bardzo uatrakcyjni to ćwiczenie.
Dzieci mogą nauczyć się słów piosenki i śpiewać w trakcie zabawy - ale bez trzeciej zwrotki, kiedy tempo jest zbyt szybkie.
CD Piosenki i zabawy cz. 2 - „Karuzela” (nr 38) |
„Co najbardziej lubią dzieci?” - wysłuchanie wiersza Urszuli Kozłowskiej i wypowiedzi na temat osobistych preferencji w różnych dziedzinach życia, np. dotyczących jedzenia.
Co najbardziej lubią dzieci
Co najbardziej lubią dzieci?
Lubią, kiedy słońce świeci!
Bo zależnie od pogody,
nie ma lodów... lub są lody.
Kiedy jest na dworze plucha,
to na zimne mama dmucha
i przekonać nas się stara,
że złapiemy katar zaraz.
O co, mamo, tyle krzyku?
O tę słodycz na języku?!
Mama płacz podnosi wielki,
że zmienimy się w sopelki
i na samą myśl dygoce...
- Może zjedzcie dziś owoce?
Może ciastka, budyń, kisiel?
To, kochani, zdaje mi się,
lepiej wyjdzie wam na zdrowie...
Oj, ta mama, jak coś powie!
O co mamo tyle krzyku?
O tę słodycz na języku?!
Lecz w upale dla ochłody
nawet mama liże lody
i w ogóle się nie złości
o mrożone te pyszności.
Sama zjada ich dość sporo,
wciąż się dziwiąc, skąd się biorą
nasze śmiechy i chichoty...
Ale chyba już wie o tym...
Że nie warto robić krzyku
o tę słodycz na języku!
Urszula Kozłowska
Dzieci wspólnie z nauczycielem zastanawiają się, czy dorośli i dzieci zawsze lubią to samo i czym kierują się przy wyborze.
U. Kozłowska, „Co najbardziej lubią dzieci” [w:] „Najpiękniejsze wiersze dla dzieci”, Wilga, Warszawa 2006, s. 82 |
„Co lubię najbardziej?” - nagranie i odsłuchiwanie kolejnych wypowiedzi dzieci. Prowadzący dzieli grupę na dwa równoliczne zespoły, które siadają w pewnej odległości odwrócone do siebie. Podchodząc do dziecka, zadaje mu pytanie i nagrywa odpowiedź dyktafonem lub magnetofonem. Każdemu zespołowi proponuje taki sam zestaw pytań.
- Jaka jest twoja ulubiona potrawa?
- Jakie lody lubisz najbardziej?
- Jaki jest twój ulubiony kolor?
- Jak ma na imię twój brat (siostra)? itp.
Pytania powinny mieć różny stopień trudności - tak, by każdy mógł na nie odpowiedzieć. Podczas nagrania dzieci z drużyny rywalizującej powinny mieć zasłonięte uszy, by nie podsłuchiwać odpowiedzi. Po nagraniu wypowiedzi wszystkich dzieci prowadzący prosi jedną z drużyn o zgadywanie, jak brzmiały odpowiedzi przedszkolaków z drugiej drużyny. Gdy dzieci podadzą swoje propozycje, nauczyciel odtwarza nagranie i dzieci liczą, ilu poprawnych odpowiedzi udzieliły. Następnie w ten sam sposób zgaduje druga drużyna.
Każde dziecko ze zwycięskiej drużyny będzie mogło w nagrodę zadać po dodatkowym pytaniu wybranemu dziecku z drużyny, która udzieliła większej liczby niepoprawnych odpowiedzi
magnetofon lub dyktafon |
II. Zajęcia główne
„Wesoły świat dzieci” - zestaw ćwiczeń gimnastycznych ogólnorozwojowych z wykorzystaniem skakanek.
Prowadzący rozdaje dzieciom skakanki i zachęca do wspólnego wykonywania zadań. Dzieci będą naśladowały m.in.:
1. „Helikoptery” - zataczanie obszernych kół złożoną na dwie lub cztery części skakanką: nad głową, przed sobą, z prawej i lewej strony, w miejscu, w marszu i w biegu;
2. „Wiatraki” - dzieci stoją w rozkroku. W rękach, ułożonych równolegle do boku, trzymają skakankę złożoną podwójnie za plecami - opad tułowia w przód z pogłębieniem;
3. „Taniec wygibaniec” - dowolne ćwiczenia tułowia, ze skakanką, według pomysłu i inwencji dziecka;
4. „Pajacyk” - dzieci w siadzie prostym przekładają skakankę za stopy, a następnie, trzymając ją obiema rękami, unoszą nogi do siadu równoważnego;
5. „Zaczarowany ołówek” - dzieci w przysiadzie układają ze skakanki sylwety figur geometrycznych, cyfr i liter;
6. „Spaghetti” - dzieci, leżąc, okręcają się skakanką, następnie odkręcają itp.
skakanki |
III. Zajęcia popołudniowe
„Zabawa w cienie” - zabawa naśladowcza. Dzieci, stojąc w parach naprzeciwko siebie, próbują naśladować ruchy kolegi. Następnie prowadzący wyznacza dziecko, które, stojąc za parawanem, jako pierwsze
będzie ruchem pokazywało czynność, której nazwę trzeba będzie odgadnąć. Dziecko, które odgadło, w nagrodę prezentuje przed grupą kolejne czynności.
lub:
Dzieci stoją w rozsypce przed nauczycielem. Prowadzący wymyśla do muzyki nieskomplikowane ruchy. Dzieci starają się wiernie je powtórzyć. Po jakimś czasie nauczyciel może wybrać na swoje miejsce jedno z dzieci.
CD Utwory… cz. 1 - „Praczki” (nr 28), parawan |
„Cień” - wysłuchanie wiersza Ludwika Jerzego Kerna, wyprawa na poszukiwanie cienia. Prowadzący czyta dzieciom wiersz.
Cień
Ten mój cień,
Śmieszny cień,
Chodzi za mną cały dzień.
Robi wszystko to, co ja:
Ja gram w piłkę,
On też gra,
Ja na schody,
On na schody,
Ja jem lody,
On je lody,
Ja przez płot,
On przez płot,
Gotów jest do różnych psot.
Ludwik Jerzy Kern
Nauczyciel zachęca dzieci do wyszukania kształtów, które zostawiają swój cień na podłodze lub innych powierzchniach. Dzieci do swej dyspozycji mają patyk, by mogły sprawdzić, kiedy cień kawałka drewna sprawia wrażenie mniejszego, a kiedy większego niż w rzeczywistości. Prowadzący zachęca dzieci, by, poruszając się w przedszkolnym ogrodzie (parku), odnalazły swój cień i z pomocą kolegi obrysowały kredą jego kształt.
L.J. Kern, „Cień” [w:] J. Brzechwa, W. Chotomska, L.J. Kern i inni autorzy, „Najpiękniejsze wiersze dla dzieci”, Wilga, Warszawa 2006, s. 92; patyczek, kreda szkolna |
„Co to jest cień?” - obserwacje przyrodnicze. Prowadzący zachęca dzieci, by spróbowały określić trudność wcześniejszego zadania i - w oparciu o obserwacje - udzieliły odpowiedzi na pytania:
- Skąd się bierze cień?
- Czy każdy go ma?
- Czy można go zgubić? Jeśli tak, to kiedy?
- Czy cień ma swój cień? itp.
Propozycje zajęć do tematów od 176. do 180. opracowała Aleksandra Wasiak.
27