Renesans – polska nazwa oznacza odrodzenie kultury antycznej: filozofii, sztuki, architektury. Europa na nowo zwraca się ku dorobkowi antyku greckiego i rzymskiego. Popularne staja się języki tj. greka, łacina, hebrajski. Wzrasta zainteresowanie poezją antyczną (Homer) twórcy r. próbują ich naśladować. Powraca się do filozofii antycznej. Antropocentryzm- renesansowa koncepcja stawiająca w centrum świata człowieka, jego potrzeby i uznanie go za jednostkę zdolną do poznania i przekształcenia świata. Humanizm – to główny prąd umysłowy renesansu, który w centrum zainteresowania stawiał człowieka, głosił potrzebę poznania i kształtowanie jego indywidualności. Parafraza – swobodna przeróbka tekstu lub tłumaczenia, która rozwija lub modyfikuje treść oryginału zachowując jednak jego zasadniczy tekst. P. jest czytelna tylko wtedy gdy odwołuje się do dzieła powszechnie znanego. Pieśń – gatunek wywodzący się ze starożytności, utwór stroficzny zwykle o poważnej tematyce, początkowo wykonywany przy akompaniamencie instrumentów muzycznych z towarzyszeniem tańca. Fraszka – jest to krótki, najczęściej żartobliwy utwór oparty na dowcipnym pomyśle i zawierający zaskakującą płęte. F. dzielimy na: refleksyjne, filozoficzne, obyczajowe, satyryczne, biesiadne, autobiograficzne, autentyczne. Sonet – utwór liryczny 14 wersowy dzielący się na 4 strofy, 2 pierwsze są4 wersowe i mają charakter opisowy, a 2 kolejne są 3 wersowe i mają charakter filozoficzno-refleksyjny. Układ rymów w klasycznym sonacie: abba, cbc, dcd, cdedce.

Teoria sokoła – twórcą w 1881r. był niemiecki poeta i nowelista Paul Heyse. Mówi ono i idealnie skonstruowanej noweli. Kazania sejmowe – zbiór 8 kazań z dążeniami Zygmunta III Wazy do ukrócenia samowoli szlachty. Kazania te miały być wygłoszone w 1597r. przed obradami sejmu, lecz tak się nie stało. Tren – gatunek liryki funeralnej, czyli żałobnej znany już w starożytności. Jest to utwór utrzymany w podniosłym stylu, poświęcony osobie zmarłej zawierający żal po stracie zmarłego. Pochwałą jego zalet i pocieszenie czyli konsolacje. W starożytności treny były poświęcone osobom znanym, wybitnym lub na zamówienie. Cechy stylu klasycznego – porządek, jasność i prostota, harmonia, synteza, uniwersalizm. Hymn – uroczysta i podniosła pieśń, która sławi Boga, bohaterskie czyny bądź jakieś powszechnie znane wartości. Machiawelizm – postawa nacechowana przewrotnością i brakiem skrupułów w dążeniu do celów, zwłaszcza politycznych.

Renesans – polska nazwa oznacza odrodzenie kultury antycznej: filozofii, sztuki, architektury. Europa na nowo zwraca się ku dorobkowi antyku greckiego i rzymskiego. Popularne staja się języki tj. greka, łacina, hebrajski. Wzrasta zainteresowanie poezją antyczną (Homer) twórcy r. próbują ich naśladować. Powraca się do filozofii antycznej. Antropocentryzm- renesansowa koncepcja stawiająca w centrum świata człowieka, jego potrzeby i uznanie go za jednostkę zdolną do poznania i przekształcenia świata. Humanizm – to główny prąd umysłowy renesansu, który w centrum zainteresowania stawiał człowieka, głosił potrzebę poznania i kształtowanie jego indywidualności. Parafraza – swobodna przeróbka tekstu lub tłumaczenia, która rozwija lub modyfikuje treść oryginału zachowując jednak jego zasadniczy tekst. P. jest czytelna tylko wtedy gdy odwołuje się do dzieła powszechnie znanego. Pieśń – gatunek wywodzący się ze starożytności, utwór stroficzny zwykle o poważnej tematyce, początkowo wykonywany przy akompaniamencie instrumentów muzycznych z towarzyszeniem tańca. Fraszka – jest to krótki, najczęściej żartobliwy utwór oparty na dowcipnym pomyśle i zawierający zaskakującą płęte. F. dzielimy na: refleksyjne, filozoficzne, obyczajowe, satyryczne, biesiadne, autobiograficzne, autentyczne. Sonet – utwór liryczny 14 wersowy dzielący się na 4 strofy, 2 pierwsze są4 wersowe i mają charakter opisowy, a 2 kolejne są 3 wersowe i mają charakter filozoficzno-refleksyjny. Układ rymów w klasycznym sonacie: abba, cbc, dcd, cdedce.

Teoria sokoła – twórcą w 1881r. był niemiecki poeta i nowelista Paul Heyse. Mówi ono i idealnie skonstruowanej noweli. Kazania sejmowe – zbiór 8 kazań z dążeniami Zygmunta III Wazy do ukrócenia samowoli szlachty. Kazania te miały być wygłoszone w 1597r. przed obradami sejmu, lecz tak się nie stało. Tren – gatunek liryki funeralnej, czyli żałobnej znany już w starożytności. Jest to utwór utrzymany w podniosłym stylu, poświęcony osobie zmarłej zawierający żal po stracie zmarłego. Pochwałą jego zalet i pocieszenie czyli konsolacje. W starożytności treny były poświęcone osobom znanym, wybitnym lub na zamówienie. Cechy stylu klasycznego – porządek, jasność i prostota, harmonia, synteza, uniwersalizm. Hymn – uroczysta i podniosła pieśń, która sławi Boga, bohaterskie czyny bądź jakieś powszechnie znane wartości. Machiawelizm – postawa nacechowana przewrotnością i brakiem skrupułów w dążeniu do celów, zwłaszcza politycznych.

TREN X – adresatką trenu jest Orszula, natomiast podmiot liryczny poszukuje miejsca gdzie znajduje się dusza jego córki - wiara w reinkarnacje nawiązanie do religii dalekiego wschodu - nawiązanie do filozofii Platona - pkt. kulminacyjnym jest negacja podstawowego dogmatu wiary chrześcijańskiej jakim jest wiara w życie pozagrobowe. TREN XI – podmiot liryczny neguje wartość cnoty rozumianej jako uczciwość, dobroć, szlachetność - przed śmiercią poeta sądził iż wiara w Boga uchroni go przed cierpieniem wynikającym z zrządzenia złego losu, tymczasem okazało się, że takie wartości jak wiara i dobroć nie gwarantują pełni szczęścia - człowiek mimo swej mądrości nie jest w stanie odgadnąć, przewidzieć Boskich tajemnic choć czasem wydaje się mu, że zdołał je przeniknąć - rozpacz poety osiąga pkt. kulminacyjny gdy jest bliski utraty wszelkiej nadziei i rozsądku. TREN XIX – ostatni z cyklu trenów pełni rolę konsolacji czyli pocieszenia, zrozpaczonemu poecie ukazuje się matka z Orszulką na ręku i zapewnia, że Orszulka jest szczęśliwa w niebie, a dzięki wczesnej śmierci uniknęła cierpienia na ziemi – przekazuje poecie starą życiową prawdę, że „czas leczy rany”, a każdy człowiek powinien godnie znosić potykające go nieszczęścia – „ludzkie cierpienia, ludzkie noś”

Renesans – polska nazwa oznacza odrodzenie kultury antycznej: filozofii, sztuki, architektury. Europa na nowo zwraca się ku dorobkowi antyku greckiego i rzymskiego. Popularne staja się języki tj. greka, łacina, hebrajski. Wzrasta zainteresowanie poezją antyczną (Homer) twórcy r. próbują ich naśladować. Powraca się do filozofii antycznej. Antropocentryzm- renesansowa koncepcja stawiająca w centrum świata człowieka, jego potrzeby i uznanie go za jednostkę zdolną do poznania i przekształcenia świata. Humanizm – to główny prąd umysłowy renesansu, który w centrum zainteresowania stawiał człowieka, głosił potrzebę poznania i kształtowanie jego indywidualności. Parafraza – swobodna przeróbka tekstu lub tłumaczenia, która rozwija lub modyfikuje treść oryginału zachowując jednak jego zasadniczy tekst. P. jest czytelna tylko wtedy gdy odwołuje się do dzieła powszechnie znanego. Pieśń – gatunek wywodzący się ze starożytności, utwór stroficzny zwykle o poważnej tematyce, początkowo wykonywany przy akompaniamencie instrumentów muzycznych z towarzyszeniem tańca. Fraszka – jest to krótki, najczęściej żartobliwy utwór oparty na dowcipnym pomyśle i zawierający zaskakującą płęte. F. dzielimy na: refleksyjne, filozoficzne, obyczajowe, satyryczne, biesiadne, autobiograficzne, autentyczne. Sonet – utwór liryczny 14 wersowy dzielący się na 4 strofy, 2 pierwsze są4 wersowe i mają charakter opisowy, a 2 kolejne są 3 wersowe i mają charakter filozoficzno-refleksyjny. Układ rymów w klasycznym sonacie: abba, cbc, dcd, cdedce.

Teoria sokoła – twórcą w 1881r. był niemiecki poeta i nowelista Paul Heyse. Mówi ono i idealnie skonstruowanej noweli. Kazania sejmowe – zbiór 8 kazań z dążeniami Zygmunta III Wazy do ukrócenia samowoli szlachty. Kazania te miały być wygłoszone w 1597r. przed obradami sejmu, lecz tak się nie stało. Tren – gatunek liryki funeralnej, czyli żałobnej znany już w starożytności. Jest to utwór utrzymany w podniosłym stylu, poświęcony osobie zmarłej zawierający żal po stracie zmarłego. Pochwałą jego zalet i pocieszenie czyli konsolacje. W starożytności treny były poświęcone osobom znanym, wybitnym lub na zamówienie. Cechy stylu klasycznego – porządek, jasność i prostota, harmonia, synteza, uniwersalizm. Hymn – uroczysta i podniosła pieśń, która sławi Boga, bohaterskie czyny bądź jakieś powszechnie znane wartości. Machiawelizm – postawa nacechowana przewrotnością i brakiem skrupułów w dążeniu do celów, zwłaszcza politycznych.

Renesans – polska nazwa oznacza odrodzenie kultury antycznej: filozofii, sztuki, architektury. Europa na nowo zwraca się ku dorobkowi antyku greckiego i rzymskiego. Popularne staja się języki tj. greka, łacina, hebrajski. Wzrasta zainteresowanie poezją antyczną (Homer) twórcy r. próbują ich naśladować. Powraca się do filozofii antycznej. Antropocentryzm- renesansowa koncepcja stawiająca w centrum świata człowieka, jego potrzeby i uznanie go za jednostkę zdolną do poznania i przekształcenia świata. Humanizm – to główny prąd umysłowy renesansu, który w centrum zainteresowania stawiał człowieka, głosił potrzebę poznania i kształtowanie jego indywidualności. Parafraza – swobodna przeróbka tekstu lub tłumaczenia, która rozwija lub modyfikuje treść oryginału zachowując jednak jego zasadniczy tekst. P. jest czytelna tylko wtedy gdy odwołuje się do dzieła powszechnie znanego. Pieśń – gatunek wywodzący się ze starożytności, utwór stroficzny zwykle o poważnej tematyce, początkowo wykonywany przy akompaniamencie instrumentów muzycznych z towarzyszeniem tańca. Fraszka – jest to krótki, najczęściej żartobliwy utwór oparty na dowcipnym pomyśle i zawierający zaskakującą płęte. F. dzielimy na: refleksyjne, filozoficzne, obyczajowe, satyryczne, biesiadne, autobiograficzne, autentyczne. Sonet – utwór liryczny 14 wersowy dzielący się na 4 strofy, 2 pierwsze są4 wersowe i mają charakter opisowy, a 2 kolejne są 3 wersowe i mają charakter filozoficzno-refleksyjny. Układ rymów w klasycznym sonacie: abba, cbc, dcd, cdedce.

Teoria sokoła – twórcą w 1881r. był niemiecki poeta i nowelista Paul Heyse. Mówi ono i idealnie skonstruowanej noweli. Kazania sejmowe – zbiór 8 kazań z dążeniami Zygmunta III Wazy do ukrócenia samowoli szlachty. Kazania te miały być wygłoszone w 1597r. przed obradami sejmu, lecz tak się nie stało. Tren – gatunek liryki funeralnej, czyli żałobnej znany już w starożytności. Jest to utwór utrzymany w podniosłym stylu, poświęcony osobie zmarłej zawierający żal po stracie zmarłego. Pochwałą jego zalet i pocieszenie czyli konsolacje. W starożytności treny były poświęcone osobom znanym, wybitnym lub na zamówienie. Cechy stylu klasycznego – porządek, jasność i prostota, harmonia, synteza, uniwersalizm. Hymn – uroczysta i podniosła pieśń, która sławi Boga, bohaterskie czyny bądź jakieś powszechnie znane wartości. Machiawelizm – postawa nacechowana przewrotnością i brakiem skrupułów w dążeniu do celów, zwłaszcza politycznych.

TREN X – adresatką trenu jest Orszula, natomiast podmiot liryczny poszukuje miejsca gdzie znajduje się dusza jego córki - wiara w reinkarnacje nawiązanie do religii dalekiego wschodu - nawiązanie do filozofii Platona - pkt. kulminacyjnym jest negacja podstawowego dogmatu wiary chrześcijańskiej jakim jest wiara w życie pozagrobowe. TREN XI – podmiot liryczny neguje wartość cnoty rozumianej jako uczciwość, dobroć, szlachetność - przed śmiercią poeta sądził iż wiara w Boga uchroni go przed cierpieniem wynikającym z zrządzenia złego losu, tymczasem okazało się, że takie wartości jak wiara i dobroć nie gwarantują pełni szczęścia - człowiek mimo swej mądrości nie jest w stanie odgadnąć, przewidzieć Boskich tajemnic choć czasem wydaje się mu, że zdołał je przeniknąć - rozpacz poety osiąga pkt. kulminacyjny gdy jest bliski utraty wszelkiej nadziei i rozsądku. TREN XIX – ostatni z cyklu trenów pełni rolę konsolacji czyli pocieszenia, zrozpaczonemu poecie ukazuje się matka z Orszulką na ręku i zapewnia, że Orszulka jest szczęśliwa w niebie, a dzięki wczesnej śmierci uniknęła cierpienia na ziemi – przekazuje poecie starą życiową prawdę, że „czas leczy rany”, a każdy człowiek powinien godnie znosić potykające go nieszczęścia – „ludzkie cierpienia, ludzkie noś”

TREN X – adresatką trenu jest Orszula, natomiast podmiot liryczny poszukuje miejsca gdzie znajduje się dusza jego córki - wiara w reinkarnacje nawiązanie do religii dalekiego wschodu - nawiązanie do filozofii Platona - pkt. kulminacyjnym jest negacja podstawowego dogmatu wiary chrześcijańskiej jakim jest wiara w życie pozagrobowe. TREN XI – podmiot liryczny neguje wartość cnoty rozumianej jako uczciwość, dobroć, szlachetność - przed śmiercią poeta sądził iż wiara w Boga uchroni go przed cierpieniem wynikającym z zrządzenia złego losu, tymczasem okazało się, że takie wartości jak wiara i dobroć nie gwarantują pełni szczęścia - człowiek mimo swej mądrości nie jest w stanie odgadnąć, przewidzieć Boskich tajemnic choć czasem wydaje się mu, że zdołał je przeniknąć - rozpacz poety osiąga pkt. kulminacyjny gdy jest bliski utraty wszelkiej nadziei i rozsądku. TREN XIX – ostatni z cyklu trenów pełni rolę konsolacji czyli pocieszenia, zrozpaczonemu poecie ukazuje się matka z Orszulką na ręku i zapewnia, że Orszulka jest szczęśliwa w niebie, a dzięki wczesnej śmierci uniknęła cierpienia na ziemi – przekazuje poecie starą życiową prawdę, że „czas leczy rany”, a każdy człowiek powinien godnie znosić potykające go nieszczęścia – „ludzkie cierpienia, ludzkie noś”

TREN X – adresatką trenu jest Orszula, natomiast podmiot liryczny poszukuje miejsca gdzie znajduje się dusza jego córki - wiara w reinkarnacje nawiązanie do religii dalekiego wschodu - nawiązanie do filozofii Platona - pkt. kulminacyjnym jest negacja podstawowego dogmatu wiary chrześcijańskiej jakim jest wiara w życie pozagrobowe. TREN XI – podmiot liryczny neguje wartość cnoty rozumianej jako uczciwość, dobroć, szlachetność - przed śmiercią poeta sądził iż wiara w Boga uchroni go przed cierpieniem wynikającym z zrządzenia złego losu, tymczasem okazało się, że takie wartości jak wiara i dobroć nie gwarantują pełni szczęścia - człowiek mimo swej mądrości nie jest w stanie odgadnąć, przewidzieć Boskich tajemnic choć czasem wydaje się mu, że zdołał je przeniknąć - rozpacz poety osiąga pkt. kulminacyjny gdy jest bliski utraty wszelkiej nadziei i rozsądku. TREN XIX – ostatni z cyklu trenów pełni rolę konsolacji czyli pocieszenia, zrozpaczonemu poecie ukazuje się matka z Orszulką na ręku i zapewnia, że Orszulka jest szczęśliwa w niebie, a dzięki wczesnej śmierci uniknęła cierpienia na ziemi – przekazuje poecie starą życiową prawdę, że „czas leczy rany”, a każdy człowiek powinien godnie znosić potykające go nieszczęścia – „ludzkie cierpienia, ludzkie noś”