PUBLICZNE PRAWO GOSPODARCZE
1. Podstawowe zasady podejmowania i prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce
Podstawowe zasady podejmowania i prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce określa ustawa o swobodzie działalności gospodarczej1. Zgodnie z art. 1 u.s.g.d., ustawa ta reguluje podejmowanie, wykonywanie i zakończenie działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz zadania organów w tym zakresie.
Wyliczenie zawarte w art. 1 u.s.d.g. ma charakter selektywny2. Ustawa ta liczy bowiem 111 artykułów ujętych w dziewięć rozdziałów kolejno dotyczących:
1) zagadnień ogólnych (art. 1-13),
2) zasad podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej (art. 14-22),
3) punktu kontaktowego (art. 22 a) – 22 f));
4) Centralnej Informacji o Działalności Gospodarczej (art. 23-45),
5) koncesji oraz regulowanej działalności gospodarczej (art. 46-76),
6) kontroli przedsiębiorcy (art. 77-84),
7) oddziałów i przedstawicielstw przedsiębiorców zagranicznych (art. 85-102),
8) mikroprzedsiębiorców, małych i średnich przedsiębiorców (art. 103-110) oraz
9) rozdziału zawierającego przepis końcowy (art. 111).
Ustawa o swobodzie działalności gospodarczej nie normuje w pełni wskazanej w art. 1 problematyki. Podejmowanie i wykonywanie działalności gospodarczej określone zostało przez sformułowanie jedynie zasad dotyczących tych kwestii (rozdział 2); zakończenie działalności gospodarczej ujęte jest tylko fragmentarycznie w odniesieniu do oddziałów i przedstawicielstw przedsiębiorców zagranicznych oraz osób fizycznych podlegających wykreśleniu z Ewidencji Działalności Gospodarczej, natomiast zadania organów administracji publicznej wyszczególnia się głównie w kontekście ewidencjonowania, koncesjonowania i regulowania działalności gospodarczej, choć zwraca się uwagę (także w rozdziale 2) na ich obowiązki i zasady działania w stosunku do przedsiębiorców3.
2. Zasady podejmowania i prowadzenia działalności gospodarczej wynikające z przepisów u.s.d.g.
Z art. 6 u.s.d.g. wynikają następujące zasady podejmowania i prowadzenia działalności gospodarczej:
1) zasada wolności gospodarczej;
2) zasada równości przedsiębiorców;
3) zasada uczciwej konkurencji;
4) zasada poszanowania dobrych obyczajów;
5) zasada ochrony słusznych interesów konsumentów4.
Niekiedy zasady wskazane w pkt 3 – 5 określa się mianem zasady uczciwości kupieckiej5.
3. Zasada wolności gospodarczej i jej ograniczenia.
Zasada wolności gospodarczej wynika z Konstytucji (art. 20 oraz 22), a także z u.s.d.g. (art. 6).
Zgodnie z art. 20 Konstytucji RP społeczna gospodarka rynkowa oparta na wolności działalności gospodarczej, własności prywatnej oraz solidarności, dialogu i współpracy partnerów społecznych stanowi podstawę ustroju gospodarczego Rzeczypospolitej Polskiej. Wolność gospodarcza stanowi więc jeden z trzech podstawowych elementów pożądanego modelu gospodarki. Społeczna gospodarka rynkowa z jednej strony opiera się na podstawowych, tradycyjnych zasadach gospodarki wolnorynkowej, czyli wolności gospodarczej, własności prywatnej oraz wolnej konkurencji; z drugiej jest wyznaczana przez solidarność społeczną, społeczny dialog i współpracę partnerów społecznych6.
Przepis art. 22 Konstytucji stanowi natomiast, że ograniczenie wolności gospodarczej jest dopuszczalne tylko w drodze ustawy i wyłącznie ze względu na ważny interes publiczny.
Z powyższego wynika, że wszelkie ograniczenia zasady wolności w prowadzeniu działalności gospodarczej (podobnie jak ograniczenia zasady wolności wyboru pracy), dopuszczalne na podstawie przepisu rangi ustawowej ze względu na ważny interes publiczny, mają charakter wyjątku i muszą być rozważane ściśle, a nie w sposób rozszerzający. Dlatego nie można ich istnienia dorozumiewać, domniemywać bądź przyjmować np. w drodze analogii7.
Z kolei według art. 6 ust. 1 u.s.d.g., podejmowanie, wykonywanie i zakończenie działalności gospodarczej jest wolne dla każdego na równych prawach, z zachowaniem warunków określonych przepisami prawa.
Od strony przedmiotowej, zasada wolności gospodarczej obejmuje szereg swobód dotyczących podejmowania, organizacji i prowadzenia działalności gospodarczej. Można wśród nich wymienić:
1) swobodę podejmowania działalności gospodarczej;
2) swobodę wybory formy organizacyjno – prawnej, w której działalność gospodarcza będzie prowadzona;
3) swobodę konkurowania z innymi przedsiębiorcami;
4) swobodę zbywania swoich towarów i usług oraz kształtowania ich cen;
5) swobodę w zakresie zatrudnienia;
6) swobodę decydowania o sposobie prowadzenia działalności gospodarczej, zmiany jej profilu i czasu trwania8.
4. Definicja działalności gospodarczej.
Działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły (art. 2 u.s.d.g.).
Przewidziana w art. 2 u.s.d.g. definicja działalności gospodarczej powinna być traktowana jako powszechnie obowiązujące rozumienie tego pojęcia w polskim systemie prawnym9.
Przepisów ustawy nie stosuje się do działalności wytwórczej w rolnictwie w zakresie upraw rolnych oraz chowu i hodowli zwierząt, ogrodnictwa, warzywnictwa, leśnictwa i rybactwa śródlądowego, a także wynajmowania przez rolników pokoi, sprzedaży posiłków domowych i świadczenia w gospodarstwach rolnych innych usług związanych z pobytem turystów (art. 3 u.s.d.g.).
Przepis art. 3 u.s.g.d. przewiduje dwa rodzaje wyłączeń, które dotyczą:
1) szeroko rozumianej działalności wytwórczej;
2) agroturystyki.
Skutkiem wyłączenia wskazanych rodzajów działalności spod obowiązywania jest m.in. wyłączenie tej działalności z obowiązku wpisu do KRS lub do Ewidencji Działalności Gospodarczej. Na rolnikach nie będą ciążyć także inne obowiązki przewidziane w przepisach ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, a które zostały nałożone na przedsiębiorców (art. 16-22 u.s.d.g.).
Niepodleganie przez działalność określoną w art. 3 reżimowi u.s.d.g. nie oznacza, że działalność ta może być wykonywana w sposób całkowicie dowolny. Na rolniku mogą ciążyć pewne obowiązki, których przestrzeganie ma na celu zapewnienie ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego, ochrony środowiska, bezpieczeństwa obrotu. Jeżeli przepisy odrębnych ustaw przewidują, aby do wykonywania określonych czynności zatrudniane były wyłącznie osoby o odpowiednich kwalifikacjach, także rolnik w zakresie prowadzenia działalności ma obowiązek stosowania się do tego wymogu10.
5. Przedsiębiorca według u.s.d.g.
Definicję przedsiębiorcy zawiera art. 4 u.s.d.g. Przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną - wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą. Jednocześnie, za przedsiębiorców uznaje się także wspólników spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej (art. 4 ust. 2 u.s.d.g.).
Ustawodawca wprowadza trzy normatywne kategorie przedsiębiorców, tj. mikro -, małych – i średnich przedsiębiorców.
Za mikroprzedsiębiorcę uważa się przedsiębiorcę, który w co najmniej jednym z dwóch ostatnich lat obrotowych:
1) zatrudniał średniorocznie mniej niż 10 pracowników oraz
2) osiągnął roczny obrót netto ze sprzedaży towarów, wyrobów i usług oraz operacji finansowych nieprzekraczający równowartości w złotych 2 milionów euro, lub sumy aktywów jego bilansu sporządzonego na koniec jednego z tych lat nie przekroczyły równowartości w złotych 2 milionów euro (art. 104 u.s.d.g.).
Za małego przedsiębiorcę uważa się przedsiębiorcę, który w co najmniej jednym z dwóch ostatnich lat obrotowych:
1) zatrudniał średniorocznie mniej niż 50 pracowników oraz
2) osiągnął roczny obrót netto ze sprzedaży towarów, wyrobów i usług oraz operacji finansowych nieprzekraczający równowartości w złotych 10 milionów euro, lub sumy aktywów jego bilansu sporządzonego na koniec jednego z tych lat nie przekroczyły równowartości w złotych 10 milionów euro (art. 105 u.s.d.g.).
Za średniego przedsiębiorcę uważa się przedsiębiorcę, który w co najmniej jednym z dwóch ostatnich lat obrotowych:
1) zatrudniał średniorocznie mniej niż 250 pracowników oraz
2) osiągnął roczny obrót netto ze sprzedaży towarów, wyrobów i usług oraz operacji finansowych nieprzekraczający równowartości w złotych 50 milionów euro, lub sumy aktywów jego bilansu sporządzonego na koniec jednego z tych lat nie przekroczyły równowartości w złotych 43 milionów euro (art. 106 u.s.d.g.).
6. Warunki podejmowania i prowadzenia działalności gospodarczej.
6.1. Obowiązki związane z rejestracją przedsiębiorcy.
Przedsiębiorca może podjąć działalność gospodarczą w dniu złożenia wniosku o wpis do ewidencji działalności gospodarczej albo po uzyskaniu wpisu do rejestru przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym (art. 14 ust. 1 u.s.d.g.). Jednocześnie, przedsiębiorca będący osobą fizyczną ma prawo we wniosku o wpis do ewidencji działalności gospodarczej określić późniejszy dzień podjęcia działalności gospodarczej niż dzień złożenia wniosku (art. 14 ust. 3 u.s.d.g.).
Obowiązek rejestracyjny nie dotyczy spółek kapitałowych w organizacji, które mogą podjąć działalność gospodarczą przed uzyskaniem wpisu do rejestru przedsiębiorców (art. 14 ust. 4 u.s.d.g.).
Jeśli do wykonywania działalności gospodarczej określonego rodzaju konieczne jest uzyskanie koncesji, licencji, zezwolenia, zgody, bądź wpisu do rejestru działalności regulowanej, jej podejmowanie i wykonywanie jest uzależnione od uzyskania stosownej decyzji administracyjnej.
Podstawowym obowiązkiem przedsiębiorcy jest zatem tzw. obowiązek rejestracyjny. Przedsiębiorca musi zatem, co do zasady, spełnić kryterium formalne, jakim jest wpis do ewidencji działalności gospodarczej, albo do rejestru przedsiębiorców11.
6.2. Obowiązek posługiwania się numerem NIP.
Obowiązkiem przedsiębiorcy, wynikającym z art. 16 u.s.d.g. jest posługiwanie się numerem NIP.
Przedsiębiorca jest obowiązany umieszczać w oświadczeniach pisemnych, skierowanych w zakresie swojej działalności do oznaczonych osób i organów, numer identyfikacji podatkowej (NIP) oraz posługiwać się tym numerem w obrocie prawnym i gospodarczym. Identyfikacja przedsiębiorcy w poszczególnych urzędowych rejestrach następuje na podstawie numeru identyfikacji podatkowej (NIP).
6.3. Obowiązki wynikające z przepisów szczególnych.
Stosownie do art. 18 u.s.d.g., przedsiębiorca jest obowiązany spełniać określone przepisami prawa warunki wykonywania działalności gospodarczej, w szczególności dotyczące ochrony przed zagrożeniem życia, zdrowia ludzkiego i moralności publicznej, a także ochrony środowiska.
Chodzi zatem o przestrzeganie przepisów tzw. policyjnego prawa administracyjnego.
6.4. Kwalifikacje zawodowe.
Jeżeli przepisy szczególne nakładają obowiązek posiadania odpowiednich uprawnień zawodowych przy wykonywaniu określonego rodzaju działalności gospodarczej, przedsiębiorca jest obowiązany zapewnić, aby czynności w ramach działalności gospodarczej były wykonywane bezpośrednio przez osobę legitymującą się posiadaniem takich uprawnień zawodowych (art. 19 u.s.d.g.).
Po pojęciem odpowiednich uprawnień zawodowych rozumieć należy zespół wiedzy teoretycznej i umiejętności praktycznych, potwierdzony przez uprawniony organ w formie odpowiedniego dokumentu (dyplomu, świadectwa, zaświadczenia itp.), na podstawie którego możliwe jest wykonywanie zawodu, zajęć, prac lub działalności gospodarczej, jeśli prawo tego wymaga12. Wymóg posiadania tego rodzaju uprawnień powinien wynikać z przepisów szczególnych, do których odwołuje się art. 19. Chodzi tu o przepisy regulujące działalność np. wolnych zawodów, działalność budowlaną, działalnością maklerską, działalność w zakresie ochrony osób i mienia, działalność zawodów związanych z kierowaniem pojazdami silnikowymi i elektrycznymi13.
Przedsiębiorca osobiście nie musi posiadać kwalifikacji wymaganych przez przepisy szczególne14. W niektórych przypadkach przepisy te mogą jednak wymagać, aby także sam przedsiębiorca legitymował się określonymi kwalifikacjami dla legalnego podjęcia i wykonywania działalności gospodarczej.
6.5. Oznaczenia przedsiębiorcy.
Przedsiębiorca wprowadzający towar do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest obowiązany do zamieszczenia na towarze, jego opakowaniu, etykiecie, instrukcji lub do dostarczenia w inny, zwyczajowo przyjęty sposób, pisemnych informacji w języku polskim:
1) określających firmę przedsiębiorcy i jego adres;
2) umożliwiających identyfikację towaru.
Przepis art. 20 u.s.d.g. nie dotyczy środków spożywczych.
Jeżeli przedsiębiorca oferuje towary lub usługi w sprzedaży bezpośredniej lub sprzedaży na odległość za pośrednictwem środków masowego przekazu, sieci teleinformatycznych lub druków bezadresowych, jest on obowiązany do podania w ofercie co najmniej następujących danych:
1) firmy przedsiębiorcy;
2) numeru identyfikacji podatkowej (NIP), o ile taki posiada;
3) siedziby i adresu przedsiębiorcy (art. 21 u.s.d.g.).
6.6. Dokonywanie płatności za pośrednictwem rachunku bankowego.
Dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku bankowego przedsiębiorcy w każdym przypadku, gdy:
1) stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
2) jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15.000 euro przeliczonych na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym dokonano transakcji.
Obowiązek ten wynika z art. 22 u.s.d.g.
7. Reglamentacja działalności gospodarczej.
Ograniczenia prowadzenia działalności gospodarczej określane są mianem jej reglamentacji.
Na podstawie u.s.d.g. wyróżnić można następujące formy reglamentacji działalności gospodarczej:
1) koncesje;
2) zezwolenia oraz
3) działalność regulowaną.
7.1. Koncesje.
Ustawa nie definiuje pojęcia koncesji.
Koncesja stanowi indywidualny akt administracyjny uchylający zakaz swobodnego podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej w danej dziedzinie i tym samym dopuszczający adresata tego aktu (koncesjonariusza) do legalnego wykonywania takiej działalności15 Stanowi ona odstąpienie przez państwo od monopolu w danej dziedzinie (co jest jedną z cech różniących ją od zezwolenia16.
Koncesja jest aktem konstytutywnym, jako że przyznaje jednostce określone prawo (na mocy koncesji jednostka nabywa to prawo)17. W związku z tym, jest ona - co do zasady - wyłączona z obrotu cywilnoprawnego. Wynikające z niej uprawnienie do prowadzenia działalności gospodarczej jest uprawnieniem osobistym ze sfery prawa publiczno-administracyjnego, a nie prywatno-cywilnego18. Wyjątki od zakazu "przenoszenia" koncesji (a ściślej zawartych w niej uprawnień) przez koncesjonariusza na inny podmiot wprowadzają niektóre przepisy ustawowe.
Cechą charakterystyczną koncesji jest to, że ustala ona prawo do podejmowania oraz wykonywania działalności gospodarczej nie tylko na podstawie obowiązujących przepisów prawa, ale także na zasadach określonych przez organ koncesyjny.
Udzielenie koncesji następuje wyłącznie na wniosek przedsiębiorcy. Udzielenie, odmowa, zmiana oraz cofnięcie koncesji następuje w drodze decyzji administracyjnej (art. 47 ust. 2 u.s.d.g.). Koncesja, zezwolenie, zgoda, licencja albo wpis do rejestru działalności regulowanej uprawniają do wykonywania działalności gospodarczej na terenie całego kraju i przez czas nieokreślony. Wprowadzenie wyjątku od tej zasady jest dopuszczalne tylko w przepisach ustaw odrębnych wyłącznie ze względu na nadrzędny interes publiczny (art. 75 lit. a) u.s.d.g.).
Uzyskania koncesji wymaga wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie:
1) poszukiwania lub rozpoznawania złóż kopalin, wydobywania kopalin ze złóż, bezzbiornikowego magazynowania substancji oraz składowania odpadów w górotworze, w tym w podziemnych wyrobiskach górniczych;
2) wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią i amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym;
3) wytwarzania, przetwarzania, magazynowania, przesyłania, dystrybucji i obrotu paliwami i energią;
4) ochrony osób i mienia;
5) rozpowszechniania programów radiowych i telewizyjnych;
6) przewozów lotniczych;
7) prowadzenia kasyna gry (art. 46 u.s.d.g.).
7.2. Zezwolenia.
Przepisy nie zawierają definicji legalnej zezwolenia.
Zezwolenie jest aktem zgody uprawnionego organu administracji udzielonym przedsiębiorcy, zamierzającemu podjąć i wykonywać działalność gospodarczą w danej dziedzinie. Akt ten uchyla (w stosunku do danego przedsiębiorcy) obowiązujący w tej dziedzinie zakaz wykonywania działalności bez zezwolenia19. W drodze zezwolenia dopuszcza się przedsiębiorcę do wykonywania określonej działalności gospodarczej po uprzednim stwierdzeniu, że przedsiębiorca ten spełnia prawem określone warunki wykonywania tej działalności20. Podobną treść należy nadać pojęciu licencji oraz zgody. Także te obie formy reglamentacji należy utożsamiać z "aktem przyzwolenia" ze strony organu administracji publicznej, w którym uchyla on (w stosunku do indywidualnego podmiotu) zakaz wykonywania danej działalności bez zezwolenia21.
Zezwolenie jest decyzją związaną; spełnienie przez podmiot ubiegający się o zezwolenie warunków wymaganych przez prawo rodzi obowiązek organu administracji publicznej wydania zezwolenia22. Ustawodawca w art. 75 u.s.d.g. odsyła do przepisów ustaw szczególnych. Nie wskazuje zatem konkretnych rodzajów działalności gospodarczej, których podjęcie i wykonywanie wymaga zezwolenia (licencji, zgody).
7.3. Działalność regulowana.
Zgodnie z art. 5 pkt 5 u.s.d.g. działalność regulowana jest działalnością gospodarczą, której wykonywanie wymaga spełnienia szczególnych warunków, określonych przepisami prawa. Katalog "ustaw odrębnych" zawiera ustawa z dnia z 2 lipca 2004 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1808).
O tym, czy dana działalność jest regulowana, stanowi przepis ustawy odrębnej. Dla podjęcia takiej działalności konieczne jest:
1) spełnienie przez przedsiębiorcę szczególnych warunków określonych przez przepisy odrębnej ustawy oraz,
2) uzyskanie wpisu w rejestrze działalności regulowanej23.
Ad. 1)
Warunki podjęcia działalności regulowanej określają odrębne ustawy. Są one związane przede wszystkim z rodzajem określonej działalności. Można wskazać pewne warunki wspólne dla większej ilości działalności regulowanej24, takie jak:
a) posiadanie odpowiednich warunków lokalowych (pomieszczeń) [nierzadko wyposażonych w wymagane urządzenia (np. aparaturę i sprzęt medyczny - w przypadku praktyk lekarskich lub praktyk pielęgniarek, położnych, albo urządzenia techniczne konieczne do prowadzenia domu składowego)];
b) posiadanie tytułu prawnego do obiektów budowlanych, w których będzie wykonywana działalność;
c) posiadanie wymaganych uprawnień do wykonywania danego zawodu, np. zawodu lekarza, pielęgniarki, psychologa
d) brak prawomocnego skazania przedsiębiorcy za określone przestępstwo (np. przestępstwo popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, przestępstwo przeciwko dokumentom, mieniu, obrotowi gospodarczemu, przestępstwo skarbowe) bądź zakaz powierzenia kierowania działalnością przedsiębiorcy osobom, które zostały prawomocnie skazane za określone przestępstwo ;
e) zatrudnianie osób posiadających odpowiednie wykształcenie (i/lub praktykę zawodową) konieczne do należytego wykonywania czynności w ramach działalności regulowanej
f) nieznajdowanie się przedsiębiorcy w likwidacji lub upadłości;
g) posiadanie środków finansowych w odpowiedniej wysokości, mających na celu np. finansowanie danej działalności regulowanej (albo spełniających zabezpieczenie majątkowe roszczeń osób trzecich z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązań przez przedsiębiorcę ;
h) posiadanie regulaminu usług świadczonych w ramach działalności regulowanej czy też regulaminu działalności danego przedsiębiorstwa (np. regulamin przedsiębiorstwa składowego
i) wdrożenie systemu wewnętrznej kontroli
Ad. 2)
Drugą przesłanką (o charakterze formalnym) podjęcia działalności regulowanej jest uzyskanie wpisu w rejestrze działalności regulowanej. Podmiot prowadzący taki rejestr, jak i właściwą nazwę takiego rejestru określają przepisy ustaw odrębnych. Prowadzenie rejestru działalności regulowanej zostało powierzone różnym organom, które ze względu na rodzaj danej działalności regulowanej (względnie obszar jej wykonywania) można uznać za merytorycznie (i/lub terytorialnie) właściwe do prowadzenia danego rejestru. Mogą to być organy administracji publicznej (rządowej lub samorządowej), ale także organy samorządu zawodowego.
II. Ustawa o Krajowym Rejestrze Sądowym.
Krajowy Rejestr Sądowy utworzony ustawą25 w założeniu ma stanowić powszechne i jednolite w skali całego kraju źródło informacji o uczestnikach obrotu gospodarczego26.
Krajowy Rejestr Sądowy składa się z:
1) rejestru przedsiębiorców;
2) rejestru stowarzyszeń, innych organizacji społecznych i zawodowych, fundacji oraz publicznych zakładów opieki zdrowotnej;
3) rejestru dłużników niewypłacalnych (art. 1 ust. 2 ustawy o KRS).
Rejestr prowadzą w systemie informatycznym sądy rejonowe (sądy gospodarcze), obejmujące swoją właściwością obszar województwa lub jego część (art. 2 ust. 1 ustawy o KRS).
Istotną rolę odgrywa Centralna Informacja Krajowego Rejestru Sądowego. Jest to jednostka organizacyjna, wyodrębniona w Ministerstwie Sprawiedliwości, z oddziałami przy sądach rejestrowych. Centralna Informacja wydaje odpisy, wyciągi i zaświadczenia oraz udziela informacji z Rejestru, które mają moc dokumentów urzędowych, jeżeli zostały wydane w formie papierowej.
Odpis – zawiera dane zawarte we wszystkich działach Rejestru, począwszy od pierwszego wpisu. Istnieje możliwość otrzymania tzw. odpisu aktualnego, który obejmuje wyłącznie dane aktualnie wpisane.
Wyciąg – obejmuje dane z działów Rejestru wskazanych przez wnioskodawcę; w każdym wypadku są to dane obejmujące dział I.
Zaświadczenie dotyczy stwierdzenia, że dany podmiot jest/nie jest wpisany do Rejestru.
Każdy ma prawo dostępu do danych zawartych w Rejestrze za pośrednictwem Centralnej Informacji (art. 8 ust. 2 ustawy o KRS). Każdy ma prawo otrzymać, również drogą elektroniczną, poświadczone odpisy, wyciągi, zaświadczenia i informacje z Rejestru.
Elektroniczny katalog dokumentów spółek pozwala otrzymać, drogą elektroniczną, określone dokumenty stanowiące podstawę wpisu do Rejestru. Jednakże, udostępnienie dokumentów złożonych do akt rejestrowych przed dniem 1 stycznia 2007 r. nie jest możliwe, jeżeli upłynął 10-letni okres między datą ich złożenia do akt a datą złożenia wniosku o udostępnienie.
Zgodnie z art. 8 lit. a) ustawy o KRS, katalog ten obejmuje następujące dokumenty spółek z ograniczoną odpowiedzialnością, spółek akcyjnych, spółek komandytowo-akcyjnych i spółek europejskich:
1) akty założycielskie, umowy oraz statuty, jeżeli są oddzielnymi aktami, a także uchwały o ich zmianie;
2) teksty jednolite dokumentów wymienionych w pkt 1;
3) uchwały o zmianie wysokości kapitału zakładowego, jeżeli nie wymagały jednoczesnej zmiany umowy lub statutu;
4) uchwały o powołaniu i odwołaniu członków organów spółek;
5) roczne sprawozdania finansowe oraz roczne skonsolidowane sprawozdania finansowe grup kapitałowych, w rozumieniu przepisów o rachunkowości, odpisy uchwał o zatwierdzeniu rocznych sprawozdań finansowych i podziale zysku lub pokryciu straty, a także opinie biegłych rewidentów i sprawozdania z działalności jednostek, jeżeli obowiązek ich sporządzenia wynika z przepisów szczególnych.
2. Rejestr przedsiębiorców.
Zgodnie z art. 36 ustawy o KRS, do rejestru przedsiębiorców wpisuje się następujące podmioty:
spółki jawne;
europejskie zgrupowania interesów gospodarczych;
spółki partnerskie;
spółki komandytowe;
spółki komandytowo-akcyjne;
spółki z ograniczoną odpowiedzialnością;
spółki akcyjne;
spółki europejskie;
spółdzielnie;
spółdzielnie europejskie;
przedsiębiorstwa państwowe;
jednostki badawczo – rozwojowe;
przedsiębiorców określonych w przepisach o zasadach prowadzenia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalności gospodarczej w zakresie drobnej wytwórczości przez zagraniczne osoby prawne i fizyczne;
towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych;
towarzystwa reasekuracji wzajemnej;
inne osoby prawne, jeżeli wykonują działalność gospodarczą i podlegają obowiązkowi wpisu do rejestru;
oddziały przedsiębiorców zagranicznych działające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
główne oddziały zagranicznych zakładów ubezpieczeń;
główne oddziały zagranicznych zakładów reasekuracji;
instytucje gospodarki budżetowej.
Dane dotyczące poszczególnych przedsiębiorców wpisanych do rejestru przedsiębiorców umieszcza się pod numerem przeznaczonym dla danego podmiotu w sześciu działach tego rejestru (art. 37 ustawy o KRS).
3. Rejestr tzw. podmiotów non profit.
Rejestr stowarzyszeń, innych organizacji społecznych i zawodowych, fundacji oraz publicznych zakładów opieki zdrowotnej, określany niekiedy mianem rejestru podmiotów typu non profit27 obejmuje te podmioty prawa, które ze swej istoty nie prowadzą działalności gospodarczej.
Katalog podmiotów wpisywanych do tego rejestru jest bardzo rozbudowany i obejmuje m.in.28:
1) stowarzyszenia i ich terenowe jednostki organizacyjne posiadające osobowość prawną;
2) związki stowarzyszeń;
3) fundacje;
4) kolumny transportu sanitarnego;
5) kółka rolnicze;
6) cechy rzemieślnicze;
7) izby rzemieślnicze;
8) Związek Rzemiosła Polskiego;
9) związki zawodowe i ich jednostki organizacyjne posiadające osobowość prawna;
10) związki pracodawców;
11) stowarzyszenia kultury fizycznej;
12) organizacje pożytku publicznego.
Cechą wspólną tych podmiotów jest to, że nie prowadzą one działalności gospodarczej. Niektóre z nich (w szczególności fundacje i stowarzyszenia) mogą jednak, po spełnieniu określonych warunków, uzyskać status przedsiębiorcy. Wówczas taki podmiot będzie wpisany pod tym samym numerem KRS jednocześnie w dwóch rejestrach. Wyjątek dotyczy jedynie publicznych zakładów opieki zdrowotnej oraz kolumn transportu sanitarnego, które mimo iż prowadzą działalność gospodarczą, to nie są wpisywane do rejestru przedsiębiorców29.
Szczególne zasady związane z wpisami do rejestru podmiotów typu non profit:
1) nie można ustanowić kuratora w oparciu o przepisy ustawy o KRS;
2) wpisy nie podlegają ogłoszeniu w Monitorze Sądowym i Gospodarczym;
3) inna jest skuteczność wpisu do rejestru.
4. Rejestr dłużników niewypłacalnych.
Wpisy do rejestru dłużników niewypłacalnych są dokonywane z urzędu, albo na wniosek.
Z urzędu do rejestru wpisuje się (art. 55 ustawy o KRS):
1) osoby fizyczne wykonujące działalność gospodarczą, jeżeli ogłoszono ich upadłość lub jeżeli wniosek o ogłoszenie ich upadłości został prawomocnie oddalony z tego powodu, że majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania albo umorzono prowadzoną przeciwko nim egzekucję sądową lub administracyjną z uwagi na fakt, iż z egzekucji nie uzyska się sumy wyższej od kosztów egzekucyjnych;
2) wspólników ponoszących odpowiedzialność całym swoim majątkiem za zobowiązania spółki, z wyłączeniem komandytariuszy w spółce komandytowej, jeżeli ogłoszono jej upadłość lub jeżeli wniosek o ogłoszenie jej upadłości został prawomocnie oddalony z tego powodu, że majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania albo umorzono prowadzoną przeciwko nim egzekucję sądową lub administracyjną z uwagi na fakt, iż z egzekucji nie uzyska się sumy wyższej od kosztów egzekucyjnych;
3) dłużników, którzy zostali zobowiązani do wyjawienia majątku w trybie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego o postępowaniu egzekucyjnym;
4) osoby, które przez sąd upadłościowy zostały pozbawione prawa prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek oraz pełnienia funkcji członka rady nadzorczej, reprezentanta lub pełnomocnika w spółce handlowej, przedsiębiorstwie państwowym lub spółdzielni;
Na wniosek wierzyciela posiadającego tytuł wykonawczy wystawiony przeciwko osobie fizycznej wpisuje się do rejestru dłużników niewypłacalnych dłużnika, który w terminie 30 dni od daty wezwania do spełnienia świadczenia nie zapłacił należności stwierdzonej tytułem wykonawczym (art. 56 ustawy o KRS).
5. Postępowanie rejestrowe.
Rodzaje wpisów do KRS:
a) wpisy na wniosek i z urzędu;
b) wpisy obligatoryjne i fakultatywne;
c) wpisy dopuszczalne i niedopuszczalne;
d) wpisy dodatnie i ujemne;
e) wpisy deklaratoryjne i konstytutywne;
f) wpisy konwalidujące30.
Do postępowania przed sądami rejestrowymi stosuje się przepisy Kodeksu postępowania cywilnego o postępowaniu nieprocesowym (art. 7 ustawy o KRS).
Wpis do Rejestru jest dokonywany na wniosek, chyba że przepis szczególny przewiduje wpis z urzędu (art. 19 ustawy o KRS). Wniosek o wpis do Rejestru składa się na urzędowym formularzu. Wnioski można także składać na niebarwnych formularzach stanowiących wydruki komputerowe lub będących kserokopiami formularzy urzędowych. Wnioski składane drogą elektroniczną powinny być opatrzone bezpiecznym podpisem elektronicznym weryfikowanym przy pomocy ważnego kwalifikowanego certyfikatu.
Załączniki do wniosku o wpis:
1) dowód uiszczenia opłaty sądowej oraz opłaty za ogłoszenie w Monitorze Sądowym i Gospodarczym;
2) uwierzytelnione notarialnie albo złożone przed sędzią lub upoważnionym pracownikiem sądu wzory podpisów osób upoważnionych do reprezentowania tego podmiotu lub prokurenta. Dotyczy to również zmiany osób upoważnionych do reprezentowania podmiotu wpisanego do Rejestru lub prokurenta;
3) wniosek o wpis albo zmianę wpisu do krajowego rejestru urzędowego podmiotów gospodarki narodowej (REGON);
4) zgłoszenie płatnika składek albo jego zmiany w rozumieniu przepisów o systemie ubezpieczeń społecznych;
5) zgłoszenie identyfikacyjne albo aktualizacyjne NIP wraz ze wskazaniem właściwego naczelnika urzędu skarbowego pod rygorem zwrotu wniosku;
6) do wniosku o pierwszy wpis do rejestru przedsiębiorców wnioskodawca dołącza w szczególności umowę spółki oraz dokument potwierdzający uprawnienie do korzystania z lokalu lub nieruchomości, w których znajduje się jego siedziba;
7) do wniosku o wpis podmiotu do Rejestru, wniosku dotyczącego zmiany umowy lub statutu podmiotu wpisanego do Rejestru, działającego na podstawie umowy lub statutu, dołącza się także tekst jednolity umowy lub statutu, z uwzględnieniem wprowadzonych zmian. Do tekstu jednolitego nie stosuje się przepisów o formie czynności prawnych.
Wniosek o wpis do Rejestru powinien być złożony nie później niż w terminie 7 dni od dnia zdarzenia uzasadniającego dokonanie wpisu, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej (art. 22 ustawy o KRS). Wniosek o wpis sąd rejestrowy rozpoznaje nie później niż w terminie 7 dni od daty jego złożenia (art. 20 lit. a) ustawy o KRS).
Badanie formularzowe.
Na tym etapie sąd rejestrowy bada, czy wniosek został wypełniony poprawnie oraz czy dołączone zostały do niego wszystkie załączniki. Zasadą jest, że wniosek nieprawidłowo wypełniony podlega zwróceniu, bez wzywania do uzupełnienia braków. W razie zwrócenia wniosku może on być ponownie złożony w terminie 7 dni od daty doręczenia zarządzenia o zwrocie. Jeżeli wniosek ponownie złożony nie jest dotknięty brakami, wywołuje skutek od daty pierwotnego wniesienia.
Badanie materialne.
Na tym etapie sąd rejestrowy bada, czy dokumenty stanowiące podstawę wpisu są zgodne pod względem formy i treści z przepisami prawa (art. 23 ustawy o KRS).
Wpis do Rejestru polega na wprowadzeniu do systemu informatycznego danych zawartych w postanowieniu sądu rejestrowego niezwłocznie po jego wydaniu. Wpis jest dokonany z chwilą zamieszczenia danych w Rejestrze. Wpisem jest również wykreślenie.
Postępowanie przymuszające.
W razie stwierdzenia, że wniosek o wpis do Rejestru lub dokumenty, których złożenie jest obowiązkowe, nie zostały złożone pomimo upływu terminu, sąd rejestrowy wzywa obowiązanych do ich złożenia, wyznaczając dodatkowy 7-dniowy termin, pod rygorem zastosowania grzywny przewidzianej w przepisach Kodeksu postępowania cywilnego o egzekucji świadczeń niepieniężnych. W razie niewykonania obowiązków w tym terminie, sąd rejestrowy nakłada grzywnę na obowiązanych. Sąd rejestrowy może ponawiać grzywnę (art. 24 ustawy o KRS).
Jeżeli pomimo stosowania grzywny, osobowa spółka handlowa wpisana do Rejestru nie wykonuje obowiązków, sąd rejestrowy z urzędu może, z ważnych powodów, orzec o rozwiązaniu spółki oraz ustanowić likwidatora (art. 26 ustawy o KRS).
Jeżeli pomimo stosowania grzywien osoba prawna wpisana do rejestru przedsiębiorców nie wykonuje obowiązków, sąd rejestrowy może ustanowić dla niej kuratora na okres nieprzekraczający roku. Sąd rejestrowy może przedłużyć ustanowienie kuratora na okres nieprzekraczający 6 miesięcy, jeżeli czynności kuratora nie mogły zostać zakończone przed upływem okresu, na który został ustanowiony (art. 26 ustawy o KRS). Kurator jest obowiązany do niezwłocznego przeprowadzenia czynności wymaganych do wyboru lub powołania władz osoby prawnej (art. 28 ustawy o KRS). Kurator może podjąć czynności zmierzające do likwidacji osoby prawnej, jeżeli nie dojdzie do wyboru lub powołania jej władz w terminie trzech miesięcy od dnia ustanowienia kuratora albo wybrane lub powołane władze nie wykonują obowiązków związanych ze złożeniem wniosku o wpis do rejestru (art. 29 ustawy o KRS).
6. Skutki wpisu do KRS (zasady KRS).
Zasada jawności formalnej.
Zgodnie z art. 8 ustawy o KRS, rejestr jest jawny.
Każdy ma prawo przeglądania akt rejestrowych podmiotów wpisanych do Rejestru, chyba że ustawa stanowi inaczej (art. 10 ust. 1 ustawy o KRS).
Zasada jawności materialnej.
Zasada ta jest związana z określeniem chwili, od której wpisy w rejestrze wywołują skutek dla osób trzecich.
W tym zakresie należy odróżnić dwie sytuacje:
1) wpisy podlegające ogłoszeniu w Monitorze Sądowym i Gospodarczym. Zasadą jest, że wpisy podlegają ogłoszeniu, chyba że ustawa stanowi inaczej (art. 13 ust. 1 ustawy o KRS). Od dnia ogłoszenia w Monitorze Sądowym i Gospodarczym nikt nie może zasłaniać się nieznajomością ogłoszonych wpisów. Jednak w odniesieniu do czynności dokonanych przed upływem szesnastego dnia od dnia ogłoszenia podmiot wpisany do Rejestru nie może powoływać się na wpis wobec osoby trzeciej, jeżeli ta udowodni, że nie mogła wiedzieć o treści wpisu (art. 15 ust. 1 ustawy o KRS). W przypadku rozbieżności między wpisem do Rejestru a ogłoszeniem w Monitorze Sądowym i Gospodarczym obowiązuje wpis w Rejestrze. Jednak osoba trzecia może powoływać się na treść ogłoszenia, chyba że podmiot wpisany do Rejestru udowodni, że osoba trzecia wiedziała o treści wpisu (art. 15 ust. 2 ustawy o KRS). Osoba trzecia może się powoływać na dokumenty i dane, w odniesieniu do których nie dopełniono jeszcze obowiązku ogłoszenia, tylko wyjątkowo, jeżeli niezamieszczenie ogłoszenia nie pozbawia jej skutków prawnych (art. 15 ust. 3 ustawy o KRS);
2) wpisy niepodlegające obowiązkowi ogłoszenia. Dotyczy to:
a) wpisów w rejestrze dłużników niewypłacalnych;
b) wpisów w dziale 4 rejestru przedsiębiorców;
c) wpisów w rejestrze stowarzyszeń, innych organizacji społecznych i zawodowych, fundacji oraz publicznych zakładów opieki zdrowotnej, z wyjątkiem wzmianki o uzyskaniu statusu organizacji pożytku publicznego.
Jeżeli wpis do Rejestru nie podlega obowiązkowi ogłoszenia w Monitorze Sądowym i Gospodarczym, to nikt nie może zasłaniać się nieznajomością treści wpisu w Rejestrze, chyba że mimo zachowania należytej staranności nie mógł wiedzieć o wpisie (art. 16 ustawy o KRS).
Domniemanie prawdziwości wpisu.
Domniemywa się, że dane wpisane do Rejestru są prawdziwe (art. 17 ust. 1 ustawy o KRS). Domniemaniem tym nie są objęte dane wpisane w dziale 4 rejestru przedsiębiorców.
Domniemanie dobrej wiary (zasada wiarygodności).
Podmiot obowiązany do złożenia wniosku o wpis do Rejestru nie może powoływać się wobec osób trzecich działających w dobrej wierze na dane, które nie zostały wpisane do Rejestru lub uległy wykreśleniu z Rejestru (art. 14 ustawy o KRS).
Jeżeli dane wpisano do Rejestru niezgodnie ze zgłoszeniem podmiotu lub bez tego zgłoszenia, podmiot ten nie może zasłaniać się wobec osoby trzeciej działającej w dobrej wierze zarzutem, że dane te nie są prawdziwe, jeżeli zaniedbał wystąpić niezwłocznie z wnioskiem o sprostowanie, uzupełnienie lub wykreślenie wpisu (art. 17 ust. 2 ustawy o KRS).
III. Centralna Informacja o Ewidencji Działalności Gospodarczej
1. Ustawa o swobodzie działalności gospodarczej tworzy Centralną Informację o Działalności Gospodarczej (CEIDG).
Jej zadaniem jest:
1) ewidencjonowanie przedsiębiorców będących osobami fizycznymi;
2) udostępnianie informacji o przedsiębiorcach i innych podmiotach w zakresie wskazanym w ustawie;
3) umożliwienie wglądu do danych bezpłatnie udostępnianych przez Centralną Informację Krajowego Rejestru Sądowego;
4) umożliwienie ustalenia terminu i zakresu zmian wpisów w CEIDG oraz wprowadzającego je organu (art. 23 ust. 3 u.s.d.g.).
b) wpis do CEIDG.
2. Wniosek o wpis
Wpis jest dokonywany na podstawie wniosku (art. 24 u.s.d.g.).
Wpisowi do CEIDG podlegają:
1) firma przedsiębiorcy oraz jego numer PESEL, o ile taki posiada;
2) numer identyfikacyjny REGON przedsiębiorcy, o ile taki posiada;
3) numer identyfikacji podatkowej (NIP), o ile taki posiada;
4) informacja o obywatelstwie polskim przedsiębiorcy, o ile takie posiada, i innych obywatelstwach przedsiębiorcy;
5) oznaczenie miejsca zamieszkania i adresu, adres do doręczeń przedsiębiorcy oraz adres, pod którym jest wykonywana działalność gospodarcza, a jeżeli przedsiębiorca wykonuje działalność poza miejscem zamieszkania - adres głównego miejsca wykonywania działalności i oddziału, jeżeli został utworzony; dane te są zgodne z oznaczeniami kodowymi przyjętymi w krajowym rejestrze urzędowym podziału terytorialnego kraju;
6) adres poczty elektronicznej przedsiębiorcy oraz jego strony internetowej, o ile takie posiada;
7) data rozpoczęcia wykonywania działalności gospodarczej;
8) określenie przedmiotów wykonywanej działalności gospodarczej, zgodnie z Polską Klasyfikacją Działalności (PKD);
9) informacje o istnieniu lub ustaniu małżeńskiej wspólności majątkowej;
10) informacje o umowie spółki cywilnej, jeżeli taka została zawarta;
11) dane pełnomocnika upoważnionego do prowadzenia spraw przedsiębiorcy, o ile przedsiębiorca udzielił ogólnego pełnomocnictwa;
12) informacja o zawieszeniu i wznowieniu wykonywania działalności gospodarczej;
13) informacja o ograniczeniu lub utracie zdolności do czynności prawnych oraz o ustanowieniu kuratora;
14) informacja o ogłoszeniu upadłości z możliwością zawarcia układu, o ogłoszeniu upadłości obejmującej likwidację majątku dłużnika, zmianie postanowienia o ogłoszeniu upadłości z możliwością zawarcia układu na postanowienie o ogłoszeniu upadłości obejmującej likwidację majątku dłużnika i zakończeniu tego postępowania;
15) informacja o wszczęciu postępowania naprawczego;
16) informacja o zakazie prowadzenia działalności gospodarczej określonej we wpisie do CEIDG.
Integralną częścią wniosku o wpis do CEIDG jest żądanie:
1) wpisu albo zmiany wpisu do krajowego rejestru urzędowego podmiotów gospodarki narodowej (REGON);
2) zgłoszenia identyfikacyjnego albo aktualizacyjnego, o którym mowa w przepisach o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników;
3) zgłoszenia płatnika składek albo jego zmiany w rozumieniu przepisów o systemie ubezpieczeń społecznych albo zgłoszenia oświadczenia o kontynuowaniu ubezpieczenia społecznego rolników w rozumieniu przepisów o ubezpieczeniu społecznym rolników.
Jest to związane z tzw. zasadą jednego okienka.
2. Forma wniosku
Osoba fizyczna składa wniosek o wpis do CEIDG:
1) za pośrednictwem formularza elektronicznego dostępnego na stronie internetowej CEIDG oraz w Biuletynie Informacji Publicznej ministra właściwego do spraw gospodarki. System teleinformatyczny CEIDG przesyła wnioskodawcy na wskazany adres poczty elektronicznej potwierdzenie złożenia wniosku; wniosek musi być opatrzony bezpiecznym podpisem elektronicznym;
2) na formularzu w wybranym przez przedsiębiorcę urzędzie gminy osobiście (wówczas musi być opatrzony własnoręcznym podpisem) albo wysłany listem poleconym (wtedy własnoręczność podpisu musi potwierdzić notariusz).
Organ gminy weryfikuje treść wniosku pod względem formalnym i potwierdza wnioskodawcy, za pokwitowaniem, przyjęcie wniosku. Organ gminy przekształca wniosek na formę elektroniczną i przesyła do CEIDG nie później niż następnego dnia roboczego od jego otrzymania. Przyjmowanie, przesyłanie i niszczenie przez gminy wniosków o wpis do CEIDG jest zadaniem zleconym z zakresu administracji rządowej.
3. Wpis do CIDG
Wpis do CEIDG polega na wprowadzeniu do systemu teleinformatycznego danych podlegających wpisowi. Wpis jest dokonany z chwilą zamieszczenia danych w CEIDG, nie później niż następnego dnia roboczego po dniu wpływu wniosku o wpis do CEIDG. Wpis do CEIDG jest dokonywany na wniosek, chyba że przepis szczególny przewiduje wpis z urzędu. Wpisem do CEIDG jest również wykreślenie albo zmiana wpisu.
4. Wniosek niepoprawny
Wniosek niepoprawny to wniosek:
1) niezawierający niezbędnych danych,
2) zawierający dane błędne,
3) dotyczący działalności nieobjętej przepisami ustawy,
4) złożony przez osobę, wobec której orzeczono zakaz wykonywania określonej we wniosku działalności gospodarczej, lub
5) złożony przez osobę już wpisaną do CEIDG, lub
6) niepodpisany (art. 27 ust. 2 u.s.d.g.).
Jeżeli wniosek złożony drogą elektroniczną jest niepoprawny, jego złożenie nie wszczyna postępowania administracyjnego o wpis do CEIDG, a system teleinformatyczny CEIDG przesyła składającemu, drogą elektroniczną, informację o przyczynach niepoprawności wniosku.
Gdy wniosek złożony na formularzu w urzędzie gminy jest niepoprawny, wójt, burmistrz albo prezydent miasta niezwłocznie wzywa do skorygowania lub uzupełnienia wniosku wskazując uchybienia w terminie 7 dni roboczych pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpoznania.
5. Wykreślenie wpisu
1) na wniosek przedsiębiorcy złożony terminie 7 dni od dnia trwałego zaprzestania wykonywania działalności gospodarczej;
2) z urzędu w drodze decyzji administracyjnej ministra właściwego do spraw gospodarki, w przypadku:
a) gdy prawomocnie orzeczono zakaz wykonywania określonej we wpisie działalności gospodarczej przez przedsiębiorcę;
b) stwierdzenia trwałego zaprzestania wykonywania przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej;
c) niezłożenia wniosku o wpis informacji o wznowieniu wykonywania działalności gospodarczej po upływie okresu 24 miesięcy od dnia złożenia wniosku o wpis informacji o zawieszeniu wykonywania działalności gospodarczej, po uprzednim pisemnym wezwaniu i wyznaczeniu dodatkowego trzydziestodniowego terminu na złożenie wniosku o wpis informacji o wznowieniu wykonywania działalności gospodarczej;
d) utraty przez przedsiębiorcę uprawnień do wykonywania działalności gospodarczej;
e) gdy został dokonany z naruszeniem prawa.
6. Skutki wpisu do CIDG
Domniemywa się, że dane wpisane do CEIDG są prawdziwe. Jeżeli do CEIDG wpisano dane niezgodnie z wnioskiem lub bez tego wniosku, osoba wpisana do CEIDG nie może zasłaniać się wobec osoby trzeciej, działającej w dobrej wierze, zarzutem, że dane te nie są prawdziwe, jeżeli po powzięciu informacji o tym wpisie zaniedbała wystąpić niezwłocznie z wnioskiem o sprostowanie, uzupełnienie lub wykreślenie wpisu (art. 33 u.s.d.g.).
Dane i informacje udostępniane przez CEIDG są jawne. Każdy ma prawo dostępu do danych i informacji udostępnianych przez CEIDG (art. 38 u.s.d.g.).
Ustawa z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, j.t. Dz. U. 2007, Nr 155, poz. 1095 ze zm., dalej jako u.s.d.g.↩
A. Powałowski, Komentarz do art. 1 u.s.d.g., [w:] A. Powałowski (red.), S. Koroluk, M. Pawełczyk, E. Przeszło, K. Trzciński, E. Wieczorek, Ustawa o swobodzie działalności gospodarczej. Komentarz, Warszawa 2007, LEX 2010.↩
Ibidem. Zob. również J. Molis, Komentarz do art. 1 u.s.g.d. [w:] M. Bożyna, M. Chudzik, K. Kohutek, J. Molis, S. Szuster, Komentarz do art. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, LEX 2005.↩
Zob. również W.J. Katner, Podstawowe zagadnienia prawne nowej ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, PPH 2004, Nr 12, s. 5 – 6,↩
Tak W. J. Katner, Prawo działalności gospodarczej. Komentarz. Orzecznictwo. Piśmiennictwo, Warszawa 2003, s. 62.↩
Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 30 stycznia 2001 r. (K 17/00, OTK 2001, nr 1, poz. 4). Szeroko na ten temat – K. Kohutek, Komentarz do art. 6 u.s.d.g, [w:] M. Bożyna, M. Chudzik, K. Kohutek, J. Molis, S. Szuster, Komentarz do art. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, LEX 2005.↩
Wyrok Sadu Najwyższego z dnia 12 września 2008 r., I PK 27/08, Monitor Prawa Pracy 2009, Nr 12, s. 648.↩
Por. C. Kosikowski, Prawo gospodarcze publiczne, Warszawa 2004, s. 76, K. Pokryszka, [w:] R. Blicharz, J. Grabowski (red.), M. Pawełczyk, K. Pokryszka, E. Przeszło, Publiczne prawo gospodarcze. Zarys wykładu, Bydgoszcz – Katowice 2008, s. 14.↩
Por. w szczególności E. Mazur, Definicja nie tylko w rozumieniu ustawy, Rzeczpospolita nr 201 z dnia 27 sierpnia 2004 r., s. C3, A. Kidyba, W. Popiołek, S. Sołtysiński, Skoro było lepiej, dlaczego jest źle?, Rzeczpospolita nr 271 z dnia 21 listopada 2003 r., s. C3.↩
K. Kohutek, ibidem.↩
Zob. T. Szanciło, Przedsiębiorca w prawie polskim, PPH 2005, Nr 3, s. 4.↩
C. Kosikowski, Ustawa o swobodzie działalności gospodarczej. Komentarz, Warszawa 2005, s. 101.↩
Szeroko na ten temat – zob. K. Kohutek, Komentarz do art. 19 u.s.d.g., [w:] M. Bożyna, M. Chudzik, K. Kohutek, J. Molis, S. Szuster, Komentarz do art. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, LEX 2005.↩
K. Stoga, [w:] red. K. Kosikowski, Prawo działalności gospodarczej. Komentarz, Warszawa 2000, s. 50.↩
C. Kosikowski, Wolność gospodarcza w prawie polskim, Warszawa 1995, s. 254; E. Bieniek-Koronkieicz, J. Sieńczyło-Chlabicz, Działalność gospodarcza i jej koncesjonowanie na gruncie ustawy prawo działalności gospodarczej, Radca Prawny 2001, nr 4, s. 68; W. Jakimowicz, Publiczne prawa podmiotowe, Kraków 2002, s. 309.↩
C. Kosikowski, Koncesje w prawie polskim, Kraków 1996, s. 26; R. W. Kaszubski, M. Olszak, Koncesja a zasada wolności gospodarczej, Glosa 1998, nr 7, s. 5; M. Waligórski, Administracyjnoprawna reglamentacja działalności gospodarczej, Poznań 1998, s. 224.↩
B. Jaworska-Dębska, Charakter prawny koncesji, Przegląd Ustawodawstwa Gospodarczego 1994, nr 3, s. 8, 9.↩
Por. wyrok NSA z dnia 6 lutego 1995 r., II SA 1835/93, ONSA 1996, nr 1, poz. 36.↩
W. Kubala, Zezwolenie na wykonywanie działalności gospodarczej, Monitor Prawniczy 2000, nr 7, s. 418, W. Jakimowicz, Publiczne prawa podmiotowe, Kraków 2002, s. 309.↩
C. Kosikowski, Ustawa…, op. cit., s. 235.↩
K. Kohutek, Komentarz do art. 75 u.s.d.g., [w:] M. Bożyna, M. Chudzik, K. Kohutek, J. Molis, S. Szuster, Komentarz do art. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, LEX 2005.↩
Tak W. Kubala, Zezwolenie na wykonywanie działalności gospodarczej, Monitor Prawniczy 2000, nr 7, s. 418; E. Bieniek-Koronkiewicz, J. Sieńczyło-Chlabicz, Podejmowanie i wykonywanie działalności gospodarczej, Warszawa 2002, s. 176, K. Kohutek, ibidem.↩
Tak K. Kohutek, ibidem.↩
Ibidem.↩
Ustawa z dnia 20 sierpnia 1997 r., o Krajowym Rejestrze Sądowym, j.t. Dz. U. 2007, Nr 168, poz. 1186 ze zm., dalej jako ustawa o KRS.↩
Zob. A. Kidyba, Prawo handlowe, Warszawa 2009, s. 68.↩
Por. A. Kidyba, Prawo…, op. cit., s. 70.↩
Szeroko na ten temat – ibidem, s. 72 – 73.↩
Ibidem, s. 73.↩
Ibidem, s. 75.↩