Slajd 2
- Poszukiwanie nowych znaczeń swej odrębności i indywidualności
- Uświadomienie sobie równości z dotychczasowymi autorytetami
- Odkrycie w sobie nowych możliwości fizycznych, biologicznych, intelektualnych i przeżyciowych

Slajd 3
1) Subiektywnie spostrzegane ograniczenia (wolność, niezależność, samodzielność)
2) Subiektywnie spostrzegane zagrożenia (godność osobista, prawo do bycia sobą, rozwój osobisty i prawo do godziwych warunków życia)
3) Subiektywnie spostrzegana rozbieżność między własnymi ideałami a realną rzeczywistością (własne wizje i pragnienia)

Slajd 4
Wynika stąd, iż bunt dorastania jest silnie związany ze światopoglądem i ideologią wyznawaną przez młodzież. Można nawet powiedzieć, że bunt jest konsekwencją dysonansu powstającego w momencie zetknięcia się ideologii wyznawanej przez młodego człowieka (często idealistycznej) z szarą rzeczywistością.

Slajd 5
Oznacza wyrażenie własnego sprzeciwu wprost, w sposób otwarty i zrozumiały dla otoczenia. Może być wyrażony w sposób aktywny lub deklaratywny.

Slajd 6
Własne życie i własne zasady wdrażane stopniowo. Postawienie dorosłych przed faktami dokonanymi

Slajd 9
Jednostka nie ujawnia wprost swoich przeżyć i tłumi je w sobie.
Może to wynikać z własnej bezradności, poczucia winy lub bezsensowności własnego buntu.
Jawi się młodemu człowiekowi jako taki stan ducha, w którym narastającej fali sprzeciwu i braku zgody na zastaną rzeczywistość towarzyszą najczęściej silne negatywne emocje (gniew, złość, nienawiść itp.)
Ten rodzaj buntu ma na celu dookreślić własne „ja” młodego człowieka i znaleźć mu miejsce w otaczającym go świecie. Prowadzi do refleksji.

Slajd 12
Osiągnięcie świadomości własnych praw
Negacja wyrażająca się w intencjonalnej destrukcji
Wzbudza silne emocje
Łączy w sobie przeżycia wewnętrzne i zewnętrzne
Jest wyrazem czynnej postawy wobec rzeczywistości i próbą jej zmiany
Spełnia ważną rolę w procesie kształtowania się jednostki

Slajd 13
Nasilenie buntu zewnętrznego i wewnętrznego jest podobne u dziewcząt i u chłopców. Brak zależności między płcią a buntem egocentrycznym, altruistycznym, egzystencjonalnym i innymi jego rodzajami. Różnice pojawiają się w sposobie okazywania buntu

Slajd 14
Charakterystyczny dla wczesnej adolescencji. Młody człowiek zaczyna postrzegać siebie jako osobę dorosłą, co jest ściśle związane z wyglądem zewnętrznym nastolatka - pojawieniem się zewnętrznych oznak dorosłości (zarost, mutacja, fizjologiczne przejawy dojrzałości płciowej). W związku z tym uważa się za równego dorosłym oraz ocenia ich na podstawie tej równości i relacji całkowitej wzajemności. Jednym z mierników tej równości jest prawo do wolności i przejęcia kontroli nad własnym życiem. Jednakże prawo to nastolatek postrzega w sposób nieadekwatny do swoich możliwości, co wywołuje sprzeciw rodziców objawiający się w stosowaniu nakazów i zakazów. To z kolei prowadzi do przeżywania przez młodzież poczucia ograniczenia i jest bezpośrednią przyczyną buntu. Bunt na I poziomie ma charakter sytuacyjny i reaktywny, tzn. iż występuje w odpowiedzi na konkretne ograniczenia, a związane z nim silne emocje negatywne podlegają charakterystycznej dla tego okresu labilności emocjonalnej

Slajd 15
Bunt na drugim poziomie jest bezpośrednio zaangażowany w procesy tożsamościowe. Staje się reakcją na zagrożenie zagubieniem tożsamościowym. Zagrożenie to wiąże się z wpływami i naciskami wywieranymi przez różne środowiska, tj. rodzinę, szkołę, Kościół, grupę rówieśniczaa, idoli itp. Często te oddziaływania są ze sobą sprzeczne, a młoda osoba nie jest jeszcze przygotowana do ich aktywnego i zamierzonego selekcjonowania. Reakcją na ten stan rzeczy jest radykalny bunt, który poprzez totalne negowanie innych ludzi i zjawisk daje szansę na wykrystalizowanie się własnej tożsamości. Na tym etapie tożsamość jest bardziej budowana przez określenie, kim się nie jest lub kim się nie chce być niż precyzowanie, kim się jest. Stąd z jednej strony negacja i odrzucenie świata dorosłych, a z drugiej - silna identyfikacja z grupą rówieśniczą.

Slajd 16
Bunt na III poziomie jest ściśle związany z kryzysem młodzieńczym, czyli z okresem moratorium. Według Eriksona (Witkowski 1989) jest to okres odroczenia, wyhamowania, a nawet regresu, związany ze znalezieniem sytuacji oddalającej odpowiedzialną postawę wobec życia. Jednostka, wykorzystując odroczenie, w jakim się znajduje, sprawdza różnorodne postawy i poglądy. W swoim postępowaniu kieruje się swoistym egocentryzmem, dla którego typowe są dwa zjawiska:
- pragnienie bycia różnym od innych, 
- przypisywanie swoim marzeniom i myślom nieograniczonych możliwości - do tego stopnia, że idea staje się nie tylko elementem świadomości, ale i czynnikiem, który - w mniemaniu młodzieży - powinien w sposób realny modyfikować rzeczywistość. 
- Młodzież dostrzega rozbieżności między przyjętą przez siebie idealistycznym światopoglądem a rzeczywistym światem. Dotyczy to takich zjawisk, jak: wojny, terroryzm, bieda, cierpienie, zagrożenie ekologiczne. Taka sytuacja rodzi dyskomfort i niezadowolenie z panujących stosunków społeczno-politycznych. Bunt w tym przypadku jest więc protestem przeciwko istniejącemu porządkowi.
Główną funkcją buntu na tym poziomie będzie kreowanie się jednostki w nowej roli, dostarczającej jej okresowej tożsamości zastępczej. Elementem takiego kreowania się mogą być przejawy buntu zewnętrznego, głównie wyrażające się w ubiorze, uczestnictwie w manifestacjach czy pewnego typu koncertach. Są to z reguły przejawy buntu konstruktywnego. Natomiast destrukcyjną formą buntu będą eksperymenty nad tożsamością prowadzące do zastępczej tożsamości negatywnej.

Slajd 17
Dotyczy tej części osób, które rozwiązały kryzys tożsamości poprzez przyjęcie tożsamości negatywnej. Budowanie tożsamości negatywnej polega na zaakceptowaniu i integracji tych identyfikacji i ról, które do tej pory w rozwoju były przedstawiane jako niepożądane lub niebezpieczne. Tożsamość negatywna tworzy się przy dużym współudziale środowiska społecznego. Jest ona często efektem naznaczenia społecznego (polegającego na administracyjnym zafiksowaniu okresowej, eksperymentalnej tożsamości negatywnej), efektem nieadekwatności proponowanych wzorów i identyfikacji (np. brak autentycznych, uznawanych przez młodzież autorytetów), jak również brak akceptacji i zaufania do społecznych instytucji nagradzających i utwierdzających młodzież w wypróbowanych rolach pozytywnych. Istotną rolę w kształtowaniu się tożsamości negatywnej mają również metody wychowawcze rodziców i ich ogólny stosunek do dziecka. Bunt na IV poziomie może być rozpatrywany na trzech płaszczyznach:

- Bunt związany z motywacją odwetową, w której wyniku ukształtowanie się tożsamości negatywnej jest wyrazem sprzeciwu wobec autorytarnych form wychowania. Tego typu bunt jest reakcją na spostrzegane zniewolenie i ograniczenie w licznych prawach i może prowadzić w kierunku tożsamości przestępczej lub w kierunku buntu wewnętrznego (intensywnego i trwałego), sprzyjającego tworzeniu się własnej odwetowej koncepcji życia. 
- Bunt jako wyraz braku aprobaty dla wartości i wzorów kulturowych, dominujących w procesie wychowania jednostki. Bunt taki może być formą protestu sygnalizującą indywidualne niezadowolenie z oferty społecznej, która w mniemaniu jednostki nie daje jej szans na potwierdzenie siebie i osiągnięcie satysfakcji życiowej. 
- Bunt powstający w przypadku, gdy tożsamość negatywna wiąże się z przyjęciem przez młodych ludzi roli narzuconej im przez dominującą i zniewalającą ich grupę społeczną. Ten mechanizm jest charakterystyczny dla grup mniejszościowych lub grup dyskryminowanych, w których często występuje nieuświadomiona zgoda na uznawanie własnej niższości.