Anna Zalewska

aanna.zalewska@

KINEZYTERAPIA

LITERATURA:

• Zembaty A. : Kinezyterapia I TOM

• Zembaty A.: Kinezyterapia II TOM

• Milanowska K.: Kinezyterapia, PZWL, Warszawa 2003

• Rosławski A., Skolimowska T., Technika wykonywania ćwiczeń leczniczych., PZWL, Warszawa 2003

• Nowotny J., Podstawa Fizjoterapii., KASPER, Kraków 2004

Seminarium – metoda nauczania polegająca na nauczaniu z czynnym uczestnictwem uczniów, którzy samodzielnie opracowują część zagadnień poruszanych na seminariach

Tematyka:

• S1. Systematyka ćwiczeń w kinezyterapii z uzasadnieniem podziału

• S2. Siła mięśniowa i sposoby jej badania. Ocena siły mięśniowej testem Lovetta mięśni tułowia

• S3. Ocena siły mięśniowej testem Lovetta mięśni kończyny górnej i dolnej

• S4.

Kinezyterapia – leczenie ruchem. Inne, mniej profesjonalne określenie, to gimnastyka lecznicza lub ćwiczenie usprawniające. Kinezyterapia jest jedną z metod fizjoterapii.

Leczenie ruchem – kinezyterapia jest zadaniem trudnym i odpowiedzialnym. Ćwiczenia zalecane chorym, a będące swoistym środkiem leczniczym, muszą być indywidualnie dobrane, dawkowane i poprawnie wykonane. Konieczne jest nawiązanie ścisłej współpracy między chorym a fizjoterapeutą.

Kiedy stosować?

Kinezyterapia najczęściej stosowana jest w schorzeniach i dysfunkcjach narządu ruchu, w zespołach bólowych kręgosłupa, po udarach mózgu, po zawale serca, w niektórych chorobach układu oddechowego, w chorobach reumatoidalnych, po zabiegach operacyjnych w jamie brzusznej, przed i po porodzie.

Istnieje wiele dowodów na skuteczność kinezyterapii (jej różnych form), stosowanej jako samodzielna metoda leczenia, w leczeniu schorzeń mięśniowo – szkieletowych. W większości, nawet drobnych urazów narządu ruchu, w których kinezyterapia nie jest podstawową formą leczenia, powinno się ją zastosować po zakończeniu leczenia podstawowego lub równolegle z nim.

Stosowanie kinezyterapii umożliwia uzyskanie:

• Maksymalnej poprawy utraconej funkcji

• Przywrócenie prawidłowej mechaniki

• Ułatwia wystąpienie procesów kompensacji

• Zabezpiecza przed wykształceniem nieprawidłowych stereotypów ruchowych (np.: zespoły bólowe kręgosłupa) lub przywraca już utracone (np.: kontrola nerwowo-mięśniowa)

• Umożliwia prawidłowy przebieg procesów przebudowy tkanek po urazach i operacjach

• Przeciwdziała wtórnym zmianom w układzie kostno – mięśniowym w postaci ograniczeń ruchu

• Zapobiega powikłaniom w układzie krążenia i oddychania, które mogą wynikać z długiego unieruchomienia

Wpływ ćwiczeń na organizm ludzki:

• Ćwiczenia stosowane profilaktycznie warunkują utrzymanie pełnego zakresu ruchomości w stawach. W przypadku ograniczeń ruchu mogą wpływać na jego zwiększenie

• Kształtują powierzchnie stawowe

• Warunkują elastyczność i sprężystość torebki stawowej i więzadeł

• Wpływają na uwapnienie kości (ważne obciążenie)

• Ćwiczenia kształtują mięśnie – siłę i masę

• Pompa mięśniowa – poprawa krążenia krwi na obwodzie i odpływ chłonki naczyniami chłonnymi

• Utrzymują ich prawidłową długość i elastyczność

• Rozwijają zdolność reagowania na bodźce ukł. Nerwowego

• W zależności od formy rychu może być bodźcem dla ukł. Nerwowego lub reakcją teo układu

• Ruch bierny podczas, którego dochodzi do ułożenia kończyny, zostaje rozciągnięta torebka stawowa, więzadła i mięśnie działą jako bodziec proprioceptywny

• Ćw. Czynne spełniają rolę czynnika pobudzającego OUN – rozwijają pamięć i szybkość i łatwość oddziaływania na bodźce zewnętrzne

• Zmniejszają zaburzenia równowagi i koordynacji ruchów

Do ćwiczeń indywidulanych zalicza się:

• Ćwiczenia bierne

• Czynno-bierne

• Czynne

• Czynne z oporem

• Czynno-wolne w odciążeniu

• W odciążeniu z oporem

• Samowspomagane

• Relaksacyjne

• Izometryczne

• Oddechowe

• Koordynacyjne i równoważne

• Redresyjne

Do ćwiczeń zespołowych zalicza się:

• Ćwiczenia ogólnokondycyjne

• Gimnastykę poranną

• Ćwiczenia w wodzie

• Ćwiczenie wyrównawcze

• Sport osób niepełnosprawnych