Tematy prezentacji :
Biologiczne działanie zwrotne (biofeedback).
Metoda McKenziego w bólach krzyża.
Kinesiology Taping w najczęstszych urazach sportowych.
Wady postawy u dzieci.
Rehabilitacja dzieci z MPDZ.
Rehabilitacja zwierząt.
Siła mięśniowa – zdolność do pokonywania oporów zewnętrznych lub przeciwstawiania się nim kosztem wysiłku mięśniowego.
Rozpatrując możliwości i specyfikę przejawiania siły mięśniowej używa się wielu pojęć:
Absolutna siła mięśniowa
Względna siła mięśniowa
Gradient siły
Siła eksplozywna
Siła koncentryczna
Siła izokinetyczna
Wyróżniamy tzw.:
Siłę wolną (maksymalna masa)
Siłę szybką (masa niewielka, przyspieszenie duże)
Siłę zrywową (dążenie do maksymalnego przyspieszenia ruchu)
Źródłem siły są skurcze mięśniowe, których wielkość zależy od:
Czynników osobniczych np. wiek, płeć, uwarunkowania genetyczne
Czynników fizjologicznych np. powierzchnia przekroju fizjologicznego, stan pobudzenia, budowa morfologiczna mięśnia
Czynników biomechanicznych np. kąt zgięcia stawowego, siła mięśnia przy jego długości spoczynkowej
Innych czynników np. rytm dobowy i sezonowy
Włókna czerwone (ST) typu I – wolno kurczące się. Wykonują dłuższą pracę na mniejszej intensywności. Większa odporność na zmęczenie, energię do skurczu pobierają z procesów tlenowych.
Włókna białe (FT) typu II – szybko kurczące się. Wykonują krótszą pracę na wysokiej intensywności. Mało odporne na zmęczenie. Energię do skurczu pobierają z glikogenu.
Kobiety = podwyższony poziom estrogenu i zwiększony poziom tkanki tłuszczowej.
Mężczyźni = wyższy poziom stężenia testosteronu, zwiększa syntezę białka przyrost masy mięśniowej odpowiednie ukształtowanie kośćca.
Pomimo tego, że zarówno testosteron jak i estrogen stymulują wzrost kości, chłopcy maj ą dłuższy okres rozwoju.
Badanie siły mięśniowej:
Dynamometr, Microfet
Test Lovetta – ocena siły mięśniowej poszczególnych grup mięśniowych
Rodzaje dynamometru:
Dynamometr ręczny sprężynowy – pomiar siły ściskającej (siły uchwytu)
Dynamometr ręczny ściskowy (gruszkowy) – pomiar siły ścisku
Dynamometr ściskowy kciuka
Test Lovetta
Test Lovetta jest obecnie najbardziej rozpowszechnioną metodą subiektywnej oceny siły mięśniowej. Opiera się na badaniu ręcznym poszczególnych grup mięśni w określonych pozycjach i przy określonym ruchu. W każdym ruchu jest jeden mięsień, który głównie za tę czynność odpowiada. Poprzez odpowiednią pozycję izoluje się go od innych mięśni synergistycznych.
Rozróżnia się następujące stopnie siły mięśniowej:
0 stopień – to brak czynnego ruchu mięśnia
1 stopień – ślad czynnego skurczu mięśnia
2 stopień – wyraźny skurcz mięśnia i zdolność wykonywania ruchu przy pomocy lub w odciążeniu odcinka ruchomego
3 stopień – zdolność do wykonywania ruchu czynnego samodzielnego z pokonaniem ciężkości danego odcinka
4 stopień – zdolność do wykonania czynnego ruchu z pewnym oporem
5 stopień – prawidłowa siła, tj. zdolność wykonywania czynnego ruchu z pełnym oporem
Skala ta może być także wyrażona w procentach i wtedy:
0 stopień – 0%
1 stopień – 10%
2 stopień – 25%
3 stopień – 50%
4 stopień – 80%
5 stopień – 100%
Mm. pochyłe (przedni, środkowy, tylny, najmniejsze)
Cztery parzyste mięśnie zaliczane do grupy głębokiej szyi.
Pp: wyrostki poprzeczne kręgów szyjnych
Pk : żebra
M. prosty przedni głowy
Pp: wyrostek poprzeczny C1
Pk: kość potyliczna, część podstawna
M. długi głowy
Pp: wyrostki poprzeczne C
Pk: część podstawna kości potylicznej
M. długi szyi
Pp: trzony C1
Pk: trzon Th3
MOS
Pp: dwie głowy przyczepiające się do mostka i obojczyka
Pk: wyrostek sutkowaty
M. najdłuższy
Głowy:
Pp: wyrostki poprzeczne Th1 do Th6
Pk: guzki tylne C2 do C5
Szyi:
Pp: wyrostki poprzeczne C3 do Th6
Pk: wyrostek sutkowaty
Klatki piersiowej:
Pp: strona grzbietowa kości krzyżowej
Pk: wyrostki żebrowe L ; wyrostki poprzeczne Th
M. dźwigacz łopatki
Pp: wyrostki poprzeczne C1-C4
Pk: górny kąt i górna część brzegu przyśrodkowego łopatki
M. biodrowo – żebrowy szyi
Pp: żebra górne i środkowe
Pk: wyrostki poprzeczne środkowych C
M. płatowaty
Głowy:
Pp: więzadło karkowe C3 – C7
Pk: wyrostek sutkowaty
Szyi:
Pp: przedłużenie mięśnia płatowatego głowy
Pk: wyrostki poprzeczne C
M. wielodzielny
Pp: kość krzyżowa, grzebień kości biodrowej, wyrostki poprzeczne kręgów Th, wyrostki stawowe C5 – C7
Pk: wyrostki kolczyste C, Th, L
M. kolcowy
Pp: wyrostki kolczyste L1 – L3 i Th10 – Th12
Pk: wyrostki kolczyste Th2 – Th8
M. półkolcowy
W mięśniu tym rozróżnia się część: grzbietową, karkową i głowową.
Pp: wyrostki poprzeczne C3 – C7 i Th
Pk: kość potyliczna, wyrostki kolczyste C i Th1 – Th5
Mm. międzypoprzeczne
Małe mięsnie występujące w okolicy szyi i lędźwi. Łączą one wyrostki poprzeczne lub żebrowe dwóch sąsiadujących kręgów.
M. czworoboczny
Ma wiele miejsc przyczepu: podstawa czaszki do wyrostków kolczystych Th. Dolne włókna mięśnia są przyczepiane do grzebienia łopatki; włókna pośrednie do wyrostka barkowego.
M. prosty brzucha
Pp: chrząstki żeber V-VII, wyrostek mieczykowaty
Pk: spojenie łonowe i grzebień łonowy kości miednicznej
M. skośny zewnętrzny
Pp: powierzchnia zewnętrzna V-XII żebra
Pk: grzebień biodrowy, więzadło pachwinowe, kresa biała
Mm. skręcające
Pp: wyrostki poprzeczne kręgów lub ich homologiczne odpowiedniki
Pk: nasady wyrostków kolczystych
M. biodrowo – lędźwiowy
Lędźwiowy większy:
Pp: Th12 i L5
Pk: krętarz mniejszy kości udowej
Biodrowy.
Lędźwiowy mniejszy:
Pp: trzony Th12 i L1
Pk: powięź biodrowa
Zespoły mięśniowe w obrębie tułowia. Odcinek szyjny.
Zgięcie – skłony głowy i szyi w przód:
M. pochyły przedni, tylny i środkowy
M. prosty przedni głowy
M. długi głowy i długi szyi
M. MOS
Wyprost – skłon głowy i szyi w tył:
M najdłuższy – cz. Głowowa i szyjna
M. czworoboczny – cz. Górna
M. dźwigacz łopatki
M. biodrowo – żebrowy szyi
M. kolcowy – cz. Głowowa i szyjna
M. półkolcowy – cz. Głowowa i szyjna
M. wielodzielny – cz. Szyjna
M. płatowaty szyi i płatowaty głowy
Mm. skręcające długie i krótkie odc. Szyjnego
Mm. międzykolcowe – cz. Szyjna
M. prosty tylny głowy większy i mniejszy
M. prosty boczny głowy
M. skośny górny głowy
Zgięcie bądź wyprost głowy i szyi odbywa się przy obustronnym napięciu wymienionych mięśni.
Skłon głowy i szyi w bok:
Mm. Międzypoprzeczne
M. Najdłuższy – cz. Głowowa i szyjna
M. Biodrowy – żebrowy szyi
M. czworoboczny – cz. Górna
M. dźwigacz łopatki
M. kolcowy głowy i szyi
M. MOS
M. pochyły przedni, środkowy i tylny
M. prosty przedni głowy
M. długi głowy i szyi
M. półkolcowy – cz. Szyjna i głowowa
M. wielodzielny
M. prosty boczny głowy
Mm. skręcające długie i krótkie odcinka szyjnego
Ruch odbywa się w stronę po której w stosunku do wyrostków kolczystych leży napinające się mięsień.
Zgięcie – skłon tułowia w przód:
M. prosty brzucha
M. skośny zewnętrzny i wewnętrzny brzucha
M. biodrowo – lędźwiowy mniejszy i większy
Wyprost – skłon tułowia w tył:
M. najdłuższy klatki piersiowej
M. biodrowo – żebrowy – klatki piersiowej i lędźwi
M. kolcowy i półkolcowy klatki piersiowej
M. wielodzielny – cz. Lędźwiowa i piersiowa
Mm. skręcające klatki piersiowej długie i krótkie
Mm. skręcające lędźwi
M. czworoboczny lędźwi
Mm. międzykolcowe klatki piersiowej i lędźwi
Skłon tułowia w bok:
Grupa przednia:
M. skośny zewnętrzny i wewnętrzny brzucha
M. lędźwiowy mniejszy i większy
Grupa tylna:
M. najdłuższy klatki piersiowej
M. biodrowo – żebrowy lędźwi
M. kolcowy i półkolcowy klatki
M. wielodzielny – cz. Lędźwiowa i piersiowa
Mm. skręcające klatki piersiowej i lędźwi
Mm. międzypoprzeczne lędźwi
Skłon daje jednostronny skurcz wymienionych mięśni.
Skręt tułowia:
Grupa przednia:
M. skośny zewnętrzny i wewnętrzny brzucha
Grupa tylna:
M. półkolcowy klatki piersiowej
M. wielodzielny – część piersiowa i lędźwiowa
Mm. skręcające klatki piersiowej – długie i krótkie
Mm. skręcające lędźwi
Skręt tułowia w prawo odbywa się podczas skurczu jednostronnego lewych mięśni grupy tylnej, lewego mięśnia skośnego zewnętrznego brzucha oraz prawego skośnego wewnętrznego brzucha.