1. Praca nad nową strategią przyniosła z perspektywy polskich interesów bezpieczeństwa dobre efekty. Korzystnie zostały ujęte kwestie priorytetowe dla Polski:

• niepodważalne znaczenie kolektywnej obrony oraz odstraszania;

• mechanizmy umożliwiające realizację zapisów Art. 5 (plany ewentualnościowe, szkolenia, siły wojskowe zdolne zarówno do działań obronnych, jak i misji ekspedycyjnych);

• zrównoważone i podkreślające zasadę wzajemności ujecie relacji NATO-Rosja;

• zwrócenie uwagi na kwestię taktycznej broni jądrowej jako istotnego problemu bezpieczeństwa Europy;

• podkreślenie wagi współpracy partnerskiej oraz otwartości Sojuszu na nowych członków, w tym podtrzymanie postanowień szczytu w Bukareszcie w odniesieniu do przyszłego członkostwa Gruzji i Ukrainy;

• rozwój relacji NATO-UE;

Ponadto, podczas szczytu zapadła decyzja o budowie natowskiego systemu obrony przeciwrakietowej, a ochrona terytorium NATO przez atakiem rakietowym stała się misją Sojuszu. Sprecyzowano również kalendarz zaangażowania NATO w Afganistanie oraz podpisano deklarację o długofalowym partnerstwie z Afganistanem.

Spotkanie Rady NATO – Rosja było okazją do omówienia zasad rozszerzenia współpracy zarówno w dotychczasowych obszarach, jak i w przeciwdziałaniu nowym wyzwaniom i zagrożeniom (cyberterroryzm, piractwo). Przewidywane porozumienie ws. rozszerzenia zakresu tranzytu zaopatrzenia przeznaczonego dla sił ISAF w Afganistanie, będzie miało znaczenie także dla bezpieczeństwa polskiego kontyngentu.

1. 1967: przyjęcie jako oficjalnej strategii NATO amerykańskiej doktryny "elastycznego reagowania" zakładającej użycie broni jądrowej w przypadku braku możliwości odparcia ewentualnej agresji siłami konwencjonalnymi. Jednocześnie odwrócono rolę "tarczy" i "miecza". Funkcję "tarczy" odgrywały strategiczne siły nuklearne, a "miecza" siły konwencjonalne wzmocnione taktyczną bronią jądrową

doktryna elastycznego reagowania - strategia przyjęta jako oficjalna doktryna wojenna USA przez prezydenta Johna F. Kennedy'ego w 1961 roku, zakładająca rozbudowę różnych rodzajów sił zbrojnych, będących w stanie uczestniczyć w różnych rodzajach działań wojennych, ze szczególnym uwzględnieniem wojen o małym zasięgu i partyzanckich; przyjęta po burzliwej debacie przez NATO w 1967 roku; była reakcją na zlikwidowanie przez ZSRR przewagi USA w broni jądrowej.