metodyka resocjalizacji egzamin dr popek

Jest to zbiór zaleceń (zasad, reguł i dyrektyw) których respektowanie umożliwia efektywne (skuteczne i ekonomiczne) osiąganie celów resocjalizacyjnych.

Założenia:

- powinna opierać się na twierdzeniach naukowych

- co i jak czynić aby osiągnąć cele resocjalizacji

- zasady reguły dyrektywy (cele środki, sposoby specyficzne działanie)

- powinna opierać się na teorii (wychowania resocjalizacyjnego)

szczególnie zainteresowana jest:

Czapów:

- zasady opieki resocjalizacyjnej (wszechstronnej i perspektywicznej opieki, wymagań)

- zasady wychowania resocjalizującego (reedukacji, wszechstronnego rozwoju osobowości)

- zasada psychoterapii resocjalizującej (akceptacji, respektowania)

Lipkowski:

- akceptacji

- pomocy

- indywidualizacji

- kształtowania perspektywicznego

- współpracy ze środowiskiem

- systematyczności

A/ Zasada systematyczności – podkreśla konieczność planowego i konsekwentnego i systematycznego realizowania założeń wychowania; proces resocjalizacji jest często długotrwały i musi być realizowany w planowanych etapach.

B/ Zasada akceptacji – uznanie jednostki z odchyleniami od normy za jednostkę mającą prawo do szczególnej opieki i pomocy; jest to uznanie dziecka nie za „gorsze”, ale zasługujące na szczególną pomoc; implikuje to działania naprawcze.

C/ Zasada pomocy – pomoc w rozwoju jednostce niedostosowanej (niezdolnej samodzielnie osiągnąć pełni rozwoju społeczno-moralnego); ważne są tu dwa elementy:

Pomoc wychowawcy powinna wynikać z troski o dziecko. Istotne jest dokładne poznanie potrzeb dziecka i dostosowanie do nich działań wychowawczych, a także wytworzenie u wychowanka zrozumienia potrzeby pomocy i gotowości jej przyjęcia. Zasada ta odnosi się zarówno do pobytu dziecka w szkole czy zakładzie jak i do pomocy postpenitencjarnej (kuratorzy sądowi, opiekunowie społeczni, organizacje społeczne).

D/ Zasada indywidualizacji – konieczne jest poparcie jej głęboką i dokładną diagnozą wykolejenia; realizacja jej następuje w bezpośrednim kontakcie z dzieckiem, w rozmowach indywidualnych, indywidualnej pomocy w nauce, w udzielaniu wskazań i porad w sprawach osobistych wychowanka, w ułatwianiu mu kontaktów z kolegami, nauczycielami i rodziną; duże znaczenie ma stosowanie jej w organizacji życia wychowanka w zakładzie, we właściwym doborze grupy, zespołu, w ukierunkowaniu w zajęciach pozalekcyjnych.

E/ Zasada kształtowania perspektyw – bardzo ważne są tzw. perspektywy bliskie („dnia bieżącego”), ponieważ dla jednostki niedostosowanej przyszłość jest bardzo odległa. W związku z tym wszelkie uwagi i upomnienia wychowawcy trafiają w próżnię. Ważne jest zmotywowanie dziecka do tego, aby znalazło sobie jakiś cel w życiu (aby odczuwało radość życia aktualnie przeżywanego i aby z zainteresowaniem czekało na to, co dziś jeszcze ma się przydarzy, do czego trzeba się przygotować).

F/ Zasada współpracy ze środowiskiem – dziecko społecznie niedostosowane charakteryzuje się przede wszystkim trudnościami w kontaktach społecznych i we współżyciu społecznym. Podstawą jest wiec wrobienie gotowości i umiejętności dostosowania się do zasad współżycie społecznego. Ważny jest w tym wypadku zarówno interes jednostki niedostosowanej społecznie, jak i środowiska, (głównie rodzinnego, które cierpi na skutek złego zachowania się dziecka).

Resocjalizacyjny- (klasyczny, tradycyjny) oparty na triadzie: wychowanie- terapia-opieka; dokonywanie zmian w osobowości więźnia (Czapów, Pytka)

Pomocowy- (pracy socjalno-penitencjarnej, konsygnacyjno-socjalny, sądowej pracy socjalnej)- oparty na wspomaganiu społecznym, terapii i wychowaniu; pomoc w utrzymaniu więzi społecznych; podkreślający socjalną funkcję więzienia (Stępniak)

Urzędowy- (instytucjonalno-urzędow)- formalne i proceduralne wykonywanie przepisów dotyczących kary pozbawienia wolności

Cel kary pozbawienia wolności

Wiodące zasady resocjalizacji penitencjarnej (wg. H. Machel)

zasady filozofii penitencjarnej Rentzmana (ZFPR)

1. Żaden system więzienny nie może odbiegać od sytuacji społeczeństwa, którego jest częścią.

2. Między społeczeństwem a więzieniem musi zachodzić rozsądny balans, równowaga.

3. Od tej równowagi zależy sposób postępowania ze skazanymi.

4. System więzienny winien być podporządkowany naczelnemu celowi, jakim powinno być przygotowanie więźniów do powrotu społecznego i zapobieganie recydywie.

5. Pozbawienie wolności jest karą samą w sobie, nie ma potrzeby dodatkowego karania.

6. Więzienie powinno być ostatecznością, nikt w więzieniu nie może być źle traktowany, należy stworzyć odpowiednie warunki egzystencji.

7. Należy podejmować wobec więźnia działania wychowawcze z nadzieją na ich realizację.

8. Uspołeczniająca funkcja więzienia powinna zawierać trzy zasady: normalności, odpowiedzialności, otwartości.

Czapów:

- psychotechnika (metody ukierunkowujące aktywność wychowanka: przekazywanie decyzji, doradzanie wychowawcze, przekonywanie) , ( metody podtrzymujące i intensyfikujące aktywność wychowanka- organizowanie doświadczeń, oddziaływanie dyscyplinujące, metoda wpływu osobistego)

- socjotechnika (metody ukierunkowujące wpływ grupy: zarządzanie i samorząd, kształtowanie celów, norm i struktury grupy) ,
(metody intensyfikujące i podtrzymujące wpływ grupy: podnoszenie prestiżu grupy, podnoszenie poziomu spoistości grupy, integrowanie grupy)

- diagnoza psychologiczna i psychoterapia (doradzanie psychoterapeutyczne, psychoterapia wglądowa)

- kulturotechnika (nauczanie: nauczenie problemowe, technika zespołów uczniowskich, indywidualizacja) , ( praca- zawodowa, praca społeczno- użyteczna, praca porządkowo- gospodarcza) , ( rekreacja: sport, turystyka i rekreacja, zajęcia kulturalno- oświatowe) - technika wzorów kulturowych

- samowychowanie ( doradztwo wobec osoby wychowywanej)

Górski:

- wpływ osobisty ( przykład własny, doradzanie wychowawcze, przekonywanie)

- oddziaływanie sytuacyjne ( organizowanie doświadczeń uczących, nagradzanie i karanie, uświadamianie skutków zachowań, trening)

- grupa jako środek resocjalizacji ( metoda samorządu, kształtowanie celów, norm i struktury grupy, podnoszenie spoistości i prestiżu grupy, sposoby kierowania grupą)

- resocjalizacyjna rola kultury ( nauczanie resocjalizujące, aktywizowanie pracownicze, organizowanie rekreacji, wzory kulturowe)

Metody psychotechniczne oparte są na zależności ze względu na osobę.

1. Pierwszą zależnością jest zależność zewnętrzna.

Zależność ta ma dwa typy:

a) zależność intencjonalna- bezpośrednie zamierzenia wychowawcy wobec wychowanka i możliwość ich realizacji, istnieje pewna przewaga wychowawcy wobec wychowanka.
b) zależność strukturalno- funkcjonalna- istnienie i aktywność wychowawcy warunkuje aktywność wychowanka, stwarza dla niego pewne ramy, których wychowanek nie może przekroczyć jeżeli nie chce utracić doniosłych dla siebie wartości.
Oba typy zależności mogą być zależnością sytuacyjną: w obu wypadkach sytuacja, która jest ważna dla jednej osoby zależy od drugiej osoby czy innych osób.
2. Drugą zależnością jest zależność wewnętrzna:
Ktoś chce być podobny do kogoś i traktuje wyniki tej drugiej osoby jako swoje własne. Dwa typy:
a) zależność wewnętrzna heteroteliczna- ktoś komuś imponuje, ktoś pragnie być taki jak ta druga osoba, ktoś stara się do kogoś upodobnić
b) zależność wewnętrzna autoteliczna- ktoś czuje się tak jakby był ta druga osoba.
Jeżeli ktoś odpowiednio długo i często obcuje z osobami związanymi z nim zależnością heteroteliczną i autoteliczną oraz reagują na zachowania się tych osób poprzez odpowiednio liczne i zróżnicowane zachowania naśladowcze , może zachodzić proces intensywnej identyfikacji. Identyfikacja odpowiednio intensywna prowadzi do przyswojenia sobie nie tylko pewnych sposobów zachowania się innej osoby, ale także tych lub innych motywów, a więc i postaw, wywierając często głęboki wpływ na proces kształtowania się osobowości.
Wychowawcza efektywność osób uczących jest tym większa, im bardziej łączą je z wychowankiem stosunki oparte na wszystkich odmianach zależności czyli o uczącym wpływie danej osoby na określonego człowieka decyduje to, czy jest ona i w jakim stopniu osobą znaczącą oraz jak długo występuje w tej roli.

I. METODY UKIERUNKOWUJĄCE AKTYWNOŚĆ WYCHOWANKA.
Tu na pierwszy plan w zakresie oddziaływań wysuwają się procesy informowania, a w zakresie skutków tych oddziaływań- procesy orientacyjno-intelektualne. Są to więc metody eksponujące informowanie.
1. Przekazywanie decyzji (zależność zewnętrzna):
Polega na informowaniu czyli przekazywaniu decyzji (wydawaniu osobie zleceń zadaniowych). Może to być:
a) przekazywanie decyzji co do celów (stawianie zadania)
b) przekazywanie decyzji co do środków działania (udzielanie instrukcji).
Określając wychowankowi co ma zrobić nie powinien wychowawca szczegółowo określać ci i jak zrobić, aby wykonać zadanie. Wychowawca powinien pozostawiać swobodę aby wychowanek mógł rozwijać samodzielność. Ważną sprawą w rozwijaniu samodzielności jest forma przekazania informacji:
a) rozkaz- zobowiązuje zleceniobiorcę do wykonania danej decyzji pod rygorem zastosowania określonych kar
b) nakaz- rozkaz wskazujący na to jak zleceniobiorca ma się zachować (sankcja zewnętrzna)
c) zakaz- rozkaz informujący o tym jak nie powinien się zachować zleceniobiorca
d) zlecenie- jest to zlecenie, którego odrzucenie nie powinno powodować żadnej kary (sankcja wewnętrzna)
Wychowawca chcący rozwijać samodzielność i poczucie odpowiedzialności powinien posługiwać się zleceniami, gdyż wówczas nie wzbudza poczucia krzywdy w wychowanku.
2. Doradzanie wychowawcze (zależność wewnętrzna):
Polega na ukazywaniu wychowankowi niedostrzeganych przez niego aspektów sytuacji. Wychowawca zwraca uwagę wychowanka na następstwa zachowań niepożądanych, wyjaśnia na czym polega niewłaściwe zachowanie i informuje, w jaki sposób wychowanek powinien się zachowywać, dostarczając mu odpowiednich wzorów. Doradzanie jest skuteczne jedynie wtedy, kiedy wychowanek znajduje się w sytuacji, która sprzyja wykorzystaniu rad ponieważ wcześniejsze sposoby się nie sprawdziły.

Oczywiście przestrzeganie wskazówek nie nastąpi od razu, wychowawca powinien wspomagać wychowanka w podejmowaniu kolejnych prób. Istotne w doradzaniu jest nie tylko informowanie ale również krytykowanie- gdyż uczenie się jest efektywniejsze na błędach. Trzeba jednak krytykować we właściwy sposób- krytyka bowiem obniża dobre samopoczucie, człowiek uznaje krytykę jako objaw wrogości, wpada w gniew. Nie wolno obrażać, krzyczeć ani też atakować z byle powodu. Wychowawca powinien tak przeprowadzić rozmowę, aby wychowanek sam zauważył swoje niedociągnięcia lub krytykować tylko konkretne zachowania a nie całą osobę podopiecznego, nie można też wyolbrzymiać zachowań. Wychowanek musi być przekonany, że wychowawca przejawia przyjazne intencje.

3. Przekonywanie.

Punktem wyjścia jest odwołanie się do wspólnych wartości osoby przekonywanej i osoby przekonywującej, należy ustalić wspólny system wartości i poznać na ile te przekonania są rozbieżne.

A/ Trzy rodzaje przekonywania:
◊ przekonywanie przez przymuszenie
◊ przekonywanie przez perswazję
◊ przekonywanie przez uzasadnienie.
Przekonywanie przez perswazję i uzasadnienie są częściej stosowane.
B/ Metoda przekonywania może być realizowana w sposób indywidualne lub grupowy, zależy to od:

- przedmiotu przekonywania- np. dotyczące spraw intymnych należy realizować w sposób indywidualny

- identyfikacji jednostki z grupą- czyli zależ od stopnia jej interioryzacji z grupą (zbieżności poglądów jej i grupy), im bardziej jednostka interioryzuje się z grupą (grupa jest dla jednostki bardziej znacząca)- stosujemy metody grupowe, a im bardziej poglądy jednostki i grupy różnią się od siebie- stosujemy metody indywidualne.

- typu osobowości- zarówno u introwertyków jak i ekstrawertyków grupa może spowodować otwarcie się jednostki.

C/ Metoda przekonywania:
- eklektyczna: zbijanie twierdzeń przez wykazanie ich nieprawidłowości, nieprawdziwości
- majeutyczna: zadawanie pytań, oponent sam dochodzi do twierdzenia, które jego rozmówca uważa za słuszne
D/ Rodzaje argumentów:
1. rzeczowe- odwołują się do związku logicznego z tezą, uzasadniają ją wymową poprawnego myślenia i wymowę faktów, wywołują największe zmiany u osób, które są negatywnie ustosunkowane do wpajanych im poglądów
2. nierzeczowe- tzw. uczuciowe, emocjonalne, odwołują się do autorytetów,
Im bardziej przekonania osoby przekonywanej rozbieżne są z argumentami osoby przekonywującej- stosujemy argumenty emocjonalne, a im bardziej zbieżne- stosujemy argumenty rzeczowe.
3. naoczne- pokazać np. jak się posługuje narzędziem
4. bezpośrednie- popieramy lub zbijamy wprost te lub inny pogląd
5. pośrednie- koncentrujemy uwagę na twierdzeniach, które stanowią podstawę danego poglądu, np. uzasadniać daną normę moralną po uzasadnieniu prawdziwości twierdzeń opisujących, stanowiących w danej koncepcji ideologicznej podstawę filozoficzną danej normy, dyskwalifikować daną normę moralną dowodząc fałszywości opisujących twierdzeń, które są podstawą tej normy
6. „za”
7. „przeciw”
Każde przekonywanie to: „Zachowaj się tak, a tak, bo to i tamto...”. W resocjalizacji jest to bardzo ważne , bo wiąże się z kształtowaniem postawy. Ważne jest aby wychowawca umiał wpajać nowe przekonania oraz eliminować i korygować już istniejące. Łatwiej przekonywać grupy niż jednostki (ale nie gdy grupa jest wrogo nastawiona do wychowawcy)- wtedy zmienia się grupę lub przekonywuje indywidualnie.
E/ Przekonywanie jest skuteczniejsze, gdy:
- osoba przekonująca ma większą władzę nad przekonywanym (zależność zewnętrzna)
- osoba przekonująca jest bardzo atrakcyjna dla przekonywanego (zależność wewnętrzna)
- im bardziej Osoba przekonująca jest wiarygodna dla przekonywanego
F/ Wychowawca, który oddziałuje na wychowanka musi:
starać się o podtrzymanie swojego autorytetu oraz opinii, że jest bezstronny, obiektywny i życzliwy
czasem trzeba najpierw ustalić wspólne wartości, a dopiero później przekonywać
trzeba zmienić społeczność, z którą wychowanek czuje się związany
w sytuacjach niejasnych należy wyjaśnić, przy okazji lansując odpowiednie poglądy na temat6 kurateli, szkoły itp.
po zastosowaniu bodźców lękowych należy możliwie szybko i przekonująco dać nowe propozycje rozwiązań
skuteczność zależy od argumentów, sposobu ich podania,

komunikatywności, formy (poprawność języka, krótkie wypowiedzi, jasne, nie nudzące słuchacza); należy unikać jąkania się i powtórzeń
argumenty niezrozumiałe wyjaśnić, nie podawać wszystkich na raz
można posługiwać się sugestią (ton głosu, walory osobiste, autorytet, odpowiedni wygląd).

Terapeutyczna praca z grupą - projektowanie i realizacja procesu korekcyjnego realizowanego w toku spotkań grupowych; forma naturalnego wychowania (edukacji) pośredniej pomiędzy oddziaływaniem psychoedukacyjnym, terapeutycznym, i treningiem interpersonalnym pewna filozofia pracy wychowawcy, który dostrzega złożoność społecznych uwarunkowań indywidualnych dysfunkcji i na podobnej zasadzie poszukuje najlepszej przestrzeni społecznej dla wywołania pożądanej zmiany każda forma oddziaływania, w której nacisk kładzie się w większym stopniu na czynniki społeczno – środowiskowe i interpersonalne niż na czynniki intrapersonalne

pracy z grupą vs. oddział. indywidualne (walory terapeutyczne)

Cele zajęć z grupą

Cele rozwojowe zajęć z grupą

ważna zasada dostosowania treści, metod, sposobów realizacji do wieku i potrzeb uczestników

Cele edukacyjne zajęć z grupą

poznawanie i uczenie się różnych umiejętności społecznych; pozwalających lepiej funkcjonować społecznie i radzić sobie z problemami życia

mogą dotyczyć: uczenie się rozpoznawania emocji; poznawanie mechanizmów uzależnień; poznawanie zasad dobrej komunikacji; uczenie się wybranych technik pracy umysłowej; uczenie się pełnienia określonych ról społ.;

Cele terapeutyczne zajęć z grupą

dostarczenie doświadczeń korekcyjnych, kompensujących i afirmacyjnych, przeciwstawnych doznanym urazom, deprywacją, hamującym rozwój emocjonalny i społeczny;

sprzyjać odreagowaniu napięć emocjonalnych i uczyć się nowych umiejętności psycho-społecznych;

Zasady spotkań grupowych

Struktura zajęć terapeutycznych z grupą

Etap I - powstawania grupy (poznanie się uczestników spotkań, wspólne określenie celów, ustalenie norm grupowych, reguł i rytuałów, budowanie atmosfery opartej na poczuciu bezpieczeństwa i wzajemnego zaufania);

to faza orientacji (nawiązywania kontaktu, orientacji i zależności)

Etap II – pracy właściwej

polega on na realizacji zaplanowanych celów edukacyjnych i rozwojowych (wg. programu);

przechodzimy do niego, gdy grupa osiągnęła odpowiedni poziom bezpieczeństwa psychicznego i wzajemnego zaufania;

to faza różnicowania i współpracy;

Etap III – kończący cykl zajęć

tzw. faza końcowa

wypracowanie w grupie sposobów kontaktowania się ze sobą, gdy będzie taka potrzeba oraz umiejętności poszukiwania wsparcia;

wzmocnienie pozytywnych uczuć, podsumowanie nabytych umiejętności,

wskazanie możliwości wykorzystania w życiu

wzajemne pozytywne informacje zwrotne (wiersze, dyplomy, upominki)

Struktura i forma spotkania grupy

Metody i techniki pracy terapeutycznej z grupą

Praktyczne rady przy organizacji zajęć terapeutycznych z grupą

Warunki skutecznej pracy terapeutycznej z grupą

Typowe zjawiska i trudności w pracy terapeutycznej z grupą

Kompetencje wychowawcy do pracy z terapeutycznej z grupą

nauczanie:

- nauczanie problemowe

- technika zespołów uczniowskich

- indywidualizacja

praca:

- praca zawodowa

- praca społecznie użyteczna

- praca porządkowo - gospodarcza

rekreacja:

- sport, turystyka i rekreacja wypoczynkowo - rozrywkowa

- zajęcia kulturalno - oświatowe

technika wzorów kulturowych

Kulturotechnika - typologia

Etapy postępowania resocjalizacyjnego:

1. Diagnoza resocjalizacyjna -ustalenie cech, interakcji z innymi osobami z kręgu społecznego które decydują o zachowaniu aspołecznym, antyspołecznym, przestępczym

2. Postępowanie prognozy resocjalizacyjnej- odpowiedź w jakim stopniu przejmie kontrolę nad resocjalizacją? Czy podatny na resocjalizację? Jak będzie reagował na warunki w ośrodku?

3. Indywidualny program resocjalizacji – program, który będzie realizowany w odniesieniu do wychowanka, przygotowany tylko dla jego indywidualnych zaburzeń

4. Mediacja z wychowankiem- zapoznanie z IPR, metodami i sposobami jego realizacji, Tak, aby go zaakceptował, chciał stosować

5. Okresowa ocena przebiegu procesu resocjalizacji- okresowo np. raz w miesiącu; czy zadania są wykonywane? Czy cele etapowe osiągane? Funkcja kontrolna resocjalizacji

6. Ocena końcowa- tzw. diagnoza zrealizowania celów etapowych. Następnie porównanie obu diagnoz, czy nastąpiły zaplanowane zmiany. Ważna rzetelność tej diagnozy, (bo przystosowanie do izolacji to nie wynik resocjalizacji)

7. Prognoza społeczna- przewidywanie readaptacji społecznej po zwolnieniu

etapy procesu / wychowania resocjalizacyjnego:

1. Etap pierwszych kontaktów z wychowawcą

2. Etap przystosowania i akceptacji

3. Etap korekcji sfer pojęciowych oraz kształtowania wzorców moralnych

4. Etap gotowości do realizacji przyjętych poglądów moralnych i społecznych

Efektywność:

- osobowości wychowanka

- uprzednich wpływów społecznych

- sprawności metodycznej

- klimatu społecznego instytucji resocjalizującej

Skuteczność:

- stworzenia odpowiedniej relacji wychowawczej

- określenia oczekiwań podopiecznego

- ustalenia realistycznych celów

- zaplanowania procesu resocjalizacji

- współpracy i zaangażowania nieletniego w realizację ustalonych zadań

Rady praktyczne skutecznego nagradzania w pracy z młodzieżą niedostosowaną społecznie.

1. nagrodę może stanowić nawet serdeczność, aprobata, uznanie – nie skąp mu ich jeśli na nie zasłużył

2. operuj nagrodami tak, aby nie skupiały się na najlepszych

3. omawiaj nagradzane osiągnięcia i zachowania

4. nie odwlekaj nagradzania

5. staraj się pokazać radość z osiągnięcia wychowanka

6. nie nagradzaj za każdym razem, aby zachowania nie przerodziło się w wyrachowane uzyskiwanie korzyści

7. stopniu nagrody – zmniejszaj i usuwaj jeśli nagradzanie przeradza się w nawyk

8. pamiętaj o przegranych, aby ich nie zrazić, a zachęcać do osiągania nagród

9. nie rozdawaj nagród na lewo i prawo ponieważ stracą na znaczeniu

10. nagroda nie może być zbyt trudna lub odległa w czasie do osiągnięcia

Rady praktyczne skutecznego karania (stosowania środków dyscyplinujących) w pracy z młodzieżą niedostosowaną społecznie.

1. zamiast karać lepiej zapobiegać

2. staraj się, aby przed karą pojawiło się pouczenie, przestroga, ostrzeżenie

3. mądre i sensowne uzasadnienie kary podwyższy jej skuteczność

4. karaj jak najrzadziej, bo częste karanie zmniejsza skuteczność kary

5. podczas karania nie daj się powodować złością, nienawiścią, satysfakcją. Zachowaj spokój i rozwagę.

6. twoja reakcja powinna odnosić się do nieakceptowanego zachowania, a nie do osoby

7. brak nagrody też jest rodzajem kary

8. karania ma spowodować ujemne wartościowanie czynu u innych wychowanków

9. przed ukaraniem pozwól się wychowankowi wytłumaczyć

10. nie rodzaj kary jest najważniejszy, lecz atmosfera jaka towarzyszy aktowi jego stosowania

Socjoterapia – proces korekcyjny zaburzeń zachowania i niektórych zaburzeń emocjonalnych u dzieci i młodzieży, realizowany w toku spotkań grupowych.

Cele:

- rozwojowe – dostosowanie treści, metod i sposobów realizacji do wieku uczestników. W okresie dorastanie dominują różnorodne potrzeby, no, wyrażania się w różnych formach, aprobaty i autonomii, intymności itp.

- edukacyjne – poznawanie różnorodnych zagadnień pozwalających lepiej funkcjonować społecznie i radzić sobie z problemami, mogą dotyczyć, np. uczenia się rozpoznawania emocji, poznawania mechanizmów uzależnień, poznawania zasad dobrej komunikacji, uczenia się pełnienia określonych ról społecznych

- terapeutyczne – dostarczyć uczestnikom doświadczeń korekcyjnych, przeciwstawnych doznanym urazom oraz doświadczeń kompensujących doświadczenia deprywacyjne, hamujące rozwój emocjonalny i społeczny. Sprzyjać odreagowaniu napięć emocjonalnych i uczyć się nowych umiejętności psychologicznych

Zasady:

- afirmacji

- bliskości

- otwartości

- istnienia norm

Porównanie:

- trudno uczyć zachowań społecznych w pojedynkę

- tańsza

- w większym stopniu wykorzystuje kwalifikacje zawodowe socjoterapeuty

- grupa zachęca do zmiany zachowania

- grupa jest mikrokosmosem szerszego środowiska społecznego

- grupa jest naturalnym środowiskiem rozwoju i edukacji

- grupa daje możliwość odczucia przynależności

- można dostrzec podobieństwo z innymi

Etapy:

- Etap I – powstanie grupy (poznanie się, określenie celów, norm, reguł i rytuałów) i faza orientacji

- Etap II – praca właściwa (realizacja celów) faza różnicowania i współpracy

- Etap III – faza końcowa (sposoby kontaktowania i wsparcia, wzmacnianie pozytywnych uczuć, podsumowanie, informacje zwrotne)

Przebieg spotkania:

- rytualne powitanie, informacje wstępne

- gry i zabawy wyciszające lub energetyzujące

- gry i ćwiczenia psychokorekcyjne, edukacyjne lub rozwojowe

- rundka kończąca i rytualne pożegnanie

Rady:

- odpowiedzialność socjoterapeuty

- odpowiednia liczebność grupy 8-14

- regularność spotkań

- niezmienność grupy

- odpowiedni dobór grupy

- różnorodność zaburzeń zachowania

- atrakcyjność zajęć

- otwartość prowadzącego

- zachowanie dyskrecji

- prowadzenie dokumentacji

Warunki:

- kompetencje i umiejętności terapeuty

- ścisła współpraca z psychologiem, pedagogiem

- warunki do pracy grupowej

- odpowiednia liczebność grupy

- wyrównany wiek uczestników

- znajomość warunków socjalnych, wychowawczych, społecznych uczestników

- możliwość oderwania uczestników od problemów rodzinnych

- dostrzeganie tego co najlepsze

- zrozumienie

- nagradzanie

- umiejętność przyznawania się do błędów

- poświęcanie szczególnej uwagi każdemu

- podtrzymywanie więzi z podopiecznymi

- akceptacja człowieka i sytuacji

- nie krytykuje

- jest cierpliwy

- widzi różnicę między osobą a czynem

- działa konstruktywnie

- dotrzymuje obietnic

- najpierw przemyśli potem mówi

- rozmawia mimo różnic

- wie kiedy udzielić wskazówek

- akceptuje zasady, konsekwencje

- nie ustępuje

- jest cierpliwy

- używa języka logiki i emocji

- powierza odpowiedzialność

- angażuje w ważne przedsięwzięcia

- uczy cierpliwości i zaangażowania i odpowiedzialności

- jest konsekwentny

Akceptuj swoje dziecko

Bądź dla niego oparciem

Chwal go za każdy wysiłek

Daj mu poczucie miłości i bezpieczeństwa

Eliminuj powoli i rozsądnie niepożądane zachowania

Formułuj precyzyjnie wymagania

Gospodaruj efektywnie jego czasem

Hamuj jego agresję poprzez rozładowanie niekorzystnych emocji

Interesuj się jego osobą

Jesteś jego przewodnikiem po świecie chaosu

Kieruj wszechstronnie jego rozwojem

Licz się z jego odmiennym zachowaniem

Łagodź stresy i cierpienie

Miej cierpliwość

Nie pozwól sobie na zwątpienie

Pokaż, że jesteś jego przyjacielem

Rozwijaj w nim jego umiejętności

Słuchaj uważnie bicia jego serca

Troszcz się o niego

Ukazuj mu jego miejsce w nieznanym świecie

Wierz w efekt pracy z dzieckiem

Y... niewiadoma, bądź na nią przygotowany

Zachęcaj go do dalszej pracy

IPR – kompleksowy zbiór oddziaływań wychowawczych, resocjalizacyjnych i korekcyjnych dla wychowanka. Powinien być logiczny, sensowny i przydatny

Składowe:

- diagnostyczna

- określenie strategii działań

- analiza efektów

Uwagi:

- wychowanie nie odbywa się na piśmie

- pomocny do analizy sytuacji wychowanka

- jedynie do części zadań, sposobów, możliwe precyzyjne określenie

- trudno uchwycić aspekty wychowania naturalnego

- cel końcowy resocjalizacji i cele etapowe

- zalecenia dotyczące umieszczenia podopiecznego w określonym środowisku społecznym

- zalecenia dotyczące sposobu spędzania wolnego czasu

- zalecenia dotyczące kształcenia

- zalecenia dotyczące zatrudnienia

- sugestia w zakresie sposobu uzyskania dobrej komunikacji

- specjalne zalecenia

- sugestie co do pomocy w zakresie regulacji spraw i dylematów osobistych

- zalecenia dotyczące jakości, celu i sposobu utrzymania kontaktu z rodziną

- zalecenia dotyczące zabezpieczenia przed zagrożeniami ze strony aktywnych uczestników podkultury zakładowej

- zalecenia w zakresie sposobu przygotowania materialnego i społecznego do opuszczenia zakładu, usamodzielnienia, przygotowania do readaptacji

Model:

Pisemna umowa zawierana przez opiekuna z wychowankiem (albo innych podmiotów kontraktu). Dotyczy zasad i sposobów postępowania podopiecznego oraz ograniczeń regulujących stosunki między nimi. Składa się z preambuły, zadań, konsekwencji i podpisu stron.

Zasady formułowania zadań i konsekwencji:

- przystosowanie do specyfiki podmiotu

- konsonans (zgodność) treści ze sferą zachowań

- odniesienie poszczególnych zadań do zaobserwowanej pojedynczej wady jako podmiotu kontraktu

- nienakazowe i osobowe wyartykułowanie treści zadań

- uzasadnienie celowości zadań

- zgodność treści zadań z treściami konsekwencji

- rezultatowe sformułowanie zadań i konsekwencji, zapewniające możliwość egzekwowania

- konsekwencje z tytułu niewykonania zadań w postaci obiektywnego prawa

- lakoniczność i przejrzystość sformułowań treści zadań i konsekwencji

- wychowawczy i moralny aspekt zadań i konsekwencji

wiara pozwala więźniowi odzyskać szacunek do samego siebie, przebaczyć sobie i innym, a także odnaleźć nową perspektywę życia, w której kluczowe jest ponowne odczytanie życiowego powołania, otwarcie się na tajemnicę i umiejętność wyciągania wniosków z popełnionych błędów. Wiara pomaga także sformułować priorytety i motywacje, docenić przestrzeń duchową, podnieść jakość życia oraz zlikwidować lęki.

Skoncentrowana na wspólnej modlitwie grupa osiąga wewnętrzną jedność, która wyzwala wzajemną otwartość na siebie.

Filozofię uważności w skrócie można opisać jako bycie tu i teraz, koncentrowanie się na czynności, którą właśnie się wykonuje, skupienie się na teraźniejszości, a nie na tym co było lub co będzie.

Jest wielu więźniów i wychowanków zakładów poprawczych, którzy resocjalizują się właśnie na płaszczyźnie religijnej. Są to ludzie zwykle tak sponiewierani przez życie, że pomóc im może jedynie całościowe podejście. Bardzo udany okazał się eksperyment ks. Jana Sikorskiego, byłego naczelnego kapelana więziennictwa, polegający na tym, że kilkunastu więźniów rokrocznie idzie na pielgrzymkę z osobami niepełnosprawnymi. Każdemu więźniowi przyporządkowana jest osoba niepełnosprawna, którą musi się opiekować. Wielu z nich chciało na początku np. kupić alkohol albo okraść podopiecznego. A jednak gdy popatrzyli na jego niepełnosprawność, bardzo szybko się resocjalizowali. Nieraz trzydniowa pielgrzymka dawała więcej niż 15 lat resocjalizacji.

Medytacja może przynieść wiele osobistych korzyści: opanowanie gniewu i agresji; wzmacnianie siły woli i samokontroli; poprawę zdrowia mentalnego i poczucia własnej wartości; polepszenie pamięci i koncentracji; przezwyciężenie bezsenności, depresji i poczucia samotności, pozbycie się kompleksów niższości, wyższości, strachu, winy czy innych; uspokojenie umysłu; rozszerzenie empatii i tolerancji, rozwiniecie zrównoważonej, zintegrowanej osobowości oraz rozbudzenie w sobie mądrości, współczucia i miłości.

Monar - Misją Stowarzyszenia MONAR jest pomoc bliźnim w duchu miłości, tolerancji, dbałości o ludzką godność oraz poszanowania praw człowieka. MONAR wierzy, że nikt nie jest stracony na zawsze, że każdy człowiek zasługuje na pomoc, na szansę odnalezienia swego miejsca w świecie. MONAR lansuje życie bez narkotyków, otwartość i wrażliwość na innych, czynienie dobra, odpowiedzialność za własne życie.

Monar posiada kompleksową ofertę oddziaływań w następujących obszarach:

• Profilaktyka uzależnień

• Leczenie, rehabilitacja i terapia osób uzależnionych

• Readaptacja społeczna

• Redukcja szkód

12 kroków AA:

1. Przyznaliśmy, że jesteśmy bezsilni wobec alkoholu, że przestaliśmy kierować własnym życiem.
2. Uwierzyliśmy, że Siła Większa od nas samych może przywrócić nam zdrowie.
3. Postanowiliśmy powierzyć naszą wolę i nasze życie opiece Boga, jakkolwiek Go pojmujemy.
4. Zrobiliśmy gruntowny i odważny obrachunek moralny.
5. Wyznaliśmy Bogu, sobie i drugiemu człowiekowi istotę naszych błędów.
6. Staliśmy się całkowicie gotowi, aby Bóg uwolnił nas od wszystkich wad charakteru.
7. Zwróciliśmy się do Niego w pokorze, aby usunął nasze braki.
8. Zrobiliśmy listę osób, które skrzywdziliśmy i staliśmy się gotowi zadośćuczynić im wszystkim.
9. Zadośćuczyniliśmy osobiście wszystkim, wobec których było to możliwe, z wyjątkiem tych przypadków, gdy zraniłoby to ich lub innych.
10. Prowadziliśmy nadal obrachunek moralny, z miejsca przyznając się do popełnianych błędów.
11. Dążyliśmy poprzez modlitwę i medytację do coraz doskonalszej więzi z Bogiem, jakkolwiek Go pojmujemy, prosząc jedynie o poznanie Jego woli wobec nas, oraz o siłę do jej spełnienia.
12. Przebudzeni duchowo w rezultacie tych Kroków, staraliśmy się nieść posłanie innym alkoholikom i stosować te zasady we wszystkich naszych poczynaniach.

- nigdy się nie narzucaj

- działaj jak cień

- zawsze staraj się ukazać podopiecznym inne lepsze i bardziej akceptowalne społeczne perspektywy

- urozmaicaj czas młodym ludziom, nie pozwól na nudę

- okazuj empatię

- działaj dla dobra podopiecznego

- towarzysz osobie w drodze do instytucji

- utrzymuj kontakt wzrokowy, przywitaj się, podejmuj rozmowę

- nie podejmuj trudnych kontaktów

- działaj zgodnie z prawem

- współpracuj z rodziną

- angażuj dzieci w realizację projektów

- prowadź dokumentację

WYKORZYSTANIE WOLONTARIATU SPOŁECZNEGO W RESOCJALIZACJI

WOLONTARIAT jest „formą budowania świadomego i otwartego społeczeństwa w zakresie przeciwdziałania wszelkim negatywnym zjawiskom społecznym”

Wolontariat:

Cele operacyjne programu wolontariatu to:

OBOWIĄZKI I ZADANIA KURATORA ZAWODOWEGO DLA DOROSŁYCH:

OBOWIĄZKI I ZADANIA KURATORÓW RODZINNYCH:

1. Wykonywanie nadzorów:

- jako środka zabezpieczającego

- jako środka ograniczenia władzy rodzicielskiej

- w przypadku umieszczenia dziecka w rodzinie zastępczej lub placówce opiekuńczo – wychowawczej

-jako środka tymczasowego

-jako środka samoistnego

- jako środka probacyjnego w przypadku: zawieszenia umieszczenia w zakładzie poprawczym ; w przypadku warunkowego zwolnienia z zakładu poprawczego ; w przypadku warunkowego odstąpienia od umieszczenia w zakładzie poprawczym

1. Udział w ustanowionych przez sąd kontaktach rodziców z małoletnimi dziećmi

2. Przymusowe odebranie osoby podlegającej władzy rodzicielskiej oraz umieszczenie w rodzinie zastępczej lub placówce opiekuńczo - wychowawczej

Wywiady przeprowadzane przez kuratorów rodzinnych :

Kuratorzy pracują w dwóch systemach:
1. system kontroli- kontrola kuratora ogranicza się do kontroli zachowania podopiecznego, główne postępowanie to zmiana jego zachowania
2. case work – stosowane są środki pomocy o charakterze terapeutycznym, które mają pomóc podopiecznemu i jego rodzinie w poprawie sytuacji życiowej, pracują nimi wszyscy kuratorzy sądowi

Rola pracy w resocjalizacji:

Prace społecznie użyteczne to prace wykonywane przez bezrobotnych bez prawa do zasiłku, na skutek skierowania przez starostę, organizowane przez gminę w jednostkach organizacyjnych pomocy społecznej, organizacjach lub instytucjach statutowo zajmujących się pomocą charytatywną lub na rzecz społeczności lokalnej.

Prace społecznie użyteczne mogą wykonywać bezrobotni:

• dla których upłynął już czas pobierania zasiłku bądź też go nie nabyły, korzystający ze świadczeń pomocy społecznej,

• uczestniczący w kontrakcie socjalnym, indywidualnym programie usamodzielniania lokalnym programie pomocy społecznej lub indywidualnym programie zatrudnienia socjalnego, jeżeli podjęli uczestnictwo w tych formach w wyniku skierowania powiatowego urzędu pracy.

PRACE PORZĄDKOWO - GOSPODARCZE

Resocjalizacja poprzez pracę ma w Polsce długą tradycję.7 marca 1928 r. weszła w życie ustawa o więzieniach, a 1 marca 1928 r. przepisy dotyczące segregacji więźniów. W przepisach tych określono, że resocjalizacja będzie się odbywała poprzez pracę, naukę, oświatę pozaszkolną, opiekę duchową i wychowanie fizyczne. Praca, według tych przepisów, nie stanowi kary a jest formą resocjalizacji umożliwiającej powrót do społeczeństwa.

Resocjalizacyjne walory pracy porządkowo – gospodarczej:

Skazani mogą być zatrudnieni nieodpłatnie (w przypadkach i na warunkach określonych w art. 123a § 1, 2 i 3 Kodeksu karnego wykonawczego):

1. przy pracach porządkowych oraz pomocniczych na rzecz służby więziennej,

2. przy pracach porządkowych na rzecz samorządu terytorialnego,

3. przy pracach publicznych na rzecz organów administracji publicznej,

4. przy pracach wykonywanych na cele charytatywne.

Praca porządkowo – gospodarcza w izolacji więziennej

PRACA JAKO FORMA RESOCJALIZACJI istotą pracy jest to, że człowiek bierze na siebie zobowiązania wobec innych ludzi, człowiek pracując zawodowo wykonuje daną czynność nie dla niej samej, lecz aby uzyskać środki do zaspokojenia swoich potrzeb, w okresie pracy potrzebne jest wychowankom indywidualne doradzanie i pomoc wychowawców, istotną sprawą jest wpojenie odpowiednich wiadomości i umiejętności oraz ukształtowanie postaw do pracy, konieczne jest przekonywanie, wykazujące niesłuszność negatywnego stosunku do pracy.

PRACA JAKO FORMA RESOCJALIZACJI

podjęcie pracy to powrót do społeczeństwa, nowe znajomości, często także przyjaźnie oraz wzrost poczucia własnej wartości, to również zdobywanie doświadczenia zawodowego i nowych kwalifikacji zawodowych, praca to szansa na lepsze życie na wolności, skazanym należy pomagać i wspierać ich w podejmowaniu pracy.

- wszechstronnej diagnozy

- komplementarności postępowania

- elastyczności postaw pedagogicznych

- adekwatnego doboru metody

- kreowania wychowanka

Twórcza resocjalizacja - kreatywna działalność resocjalizacyjna prowadzona za pomocą opracowanych metod kulturo technicznych i metod wspomagających. Głównym celem praktycznych zabiegów twórczej resocjalizacji jest przemiana tożsamości indywidualnej i społecznej nieprzystosowanej społecznie młodzieży przez wychowawcze stymulowanie rozwoju i struktur poznawczych i twórczych oraz wyposażenie jej w nowe indywidualne i społeczne kompetencje. Zabiegi te, przybierające metodyczna postać pracy teatralnej, sportowej, doświadczeń dramowych, plastycznych czy muzycznych, mogą wykreować odmienne parametry osobowe młodego człowieka. Pomóc wyposażyć go w nowe umiejętności, umożliwiające mu nawiązanie poprawnych kontaktów międzyludzkich.

Cele twórczej resocjalizacji:

Jej głównym celem jest doprowadzenie do powstania i pomyślnego zakończenia dwóch procesów:

1) wzbudzenie rozwoju strukturalnych czynników procesów twórczych i poznawczych nieprzystosowanych społecznie jednostek

2) zmiany ich wizerunku społecznego

Działania te maja w konsekwencji doprowadzić do wychowawczego wymodelowania parametrów tożsamości, odmiennych od tych, które mają osoby nieprzystosowane społecznie.

Metody twórczej resocjalizacji:

a) Metoda Teatru Resocjalizacyjnego:

Metoda ta polega na takiej reorganizacji sposobów poznawania, rozumienia i doświadczenia świata, że w wyniku gry, uczestnictwa w spektaklu, wychowanek dociera do własnej struktury psychicznej. Uczestnik przeżywa prawdę o sobie, rozumie ją, poznaje, nabiera pewności, uzyskuje wewnętrzną harmonię i ład oraz w relacji z innymi osobami dostarcza dobra, uczy się szacunku dla innych, otwartości, sprawiedliwości, pojednania i wybaczenia. Resocjalizacja przez wielomiesięczną grę, odtwarzanie ról i ich tworzenie w różnych wymiarach  życia społecznego, daje niepowtarzalne szanse, których nie proponują tradycyjne metody.  

b) Metoda Resocjalizacyjna przez Dramę:

Podstawowym zadaniem oddziaływań dramowych jest stymulowanie i wspomaganie kreatywności oraz zachowań spontanicznych osoby nieprzystosowanej społecznie, a także mobilizuje do działania. Ma to na celu wytworzenie psychologicznych podstaw umiejętności wyrażania siebie w sposób odmienny od zazwyczaj przyjętego i realizowanego. Osoba lub osoby prowadzące dramę zaczynają ją opowieścią wprowadzającą. Określa ona klimat ćwiczeń oraz wyznacza kierunki aktywności. Może mieć bardziej lub mniej literacki język i charakter, zawsze jednak powinna określać zadania uczestników zajęć.  Każda drama oparta jest na i improwizacji . Jest to odgrywanie przygotowanie przedstawienia bez przygotowanego scenariusza. Jego brak czyni podejmowane przez uczestników działania bardziej autentycznymi i jednocześnie ustanawia i określa przesłanki diagnostyczne. Metoda dramy dociera do sfery emocji, myślenia i wyobraźni wychowanka, pozwala na modyfikację oraz kreatywne rozwijanie tych sfer. Jej wyróżnikiem jest ożywianie ludzkich dyspozycji poznawczych z jednoczesnym wywołaniem bezpośredniej relacji. Możemy wyróżnić: dramę klasyczną – stosuje się coraz częściej i powszechniej w edukacji dzieci i młodzieży w celu ich zaktywizowania dydaktycznego, wychowawczego i społecznego. Dramaterapia jest w jakimś sensie dramą kreatywną zorientowaną na działania terapeutyczne i psychoterapeutyczne.

c) Psychodrama i socjodrama jako metody wspomagające proces resocjalizacji

Psychodrama i socjodrama należą do niezwykle inspirujących metodycznych technik treningowych, wielowymiarowo oddziałujących na strukturę osobowe nieletnich. Ich szczególne znaczenie, w przypadku interesujących nas grupy młodzieży wyraża się możliwościami wspierania tych struktur i funkcji osobowych, które zostały uaktywnione w wyniku oddziaływań innych metod resocjalizacyjnych. Rozwijane i kształtowane parametry tożsamości wychowanków mogą dzięki takim metodom ulegać wzmocnieniu i usprawnieniu.

Psychodrama to specyficzna gra aktorska, polegająca na odtwarzaniu pewnych zdarzeń szczególnie oddziałujących na psychikę innych ludzi. Jest to improwizowana dramatyzacja, która została świadomie zainspirowana, ukierunkowana, potraktowana jako środek służący do osiągnięcia projektowanych celów czy zmian, wykraczających poza doraźne wyniki gry.

Socjodrama , improwizowane po amatorsku przedstawienie służące terapii psychosocjologicznej. Uczestniczący w nim odgrywają wyznaczone przez psychoterapeutę role, by skorygować własne postępowanie, a także stosunki panujące w danym zespole.

d) Terapia przez muzykę

Muzyka pozwala uczestnikowi terapii poznać i szerzyć rzeczywistość niedostępną poznaniu rozumowemu, staje się katalizatorem tego rodzaju odczuć. Jest wyrazem konfliktów, ścierania się przeciwstawieństw. Ma wzbudzić silne reakcje emocjonalne u wychowanków. Odpowiednia dobrana muzyka może wpływać na dezintegracje osobowości, wywołując obniżenie nastroju czy silny niepokój, może również wzbudzać agresje a tym samym ujawniać konflikty i patologiczne przeżycia wychowanka. Następnie, muzyka wyrażająca ład i harmonię, może powodować stopniową rekonstrukcję osobowości. Głównym celem terapii jest ujawnianie tych konfliktów, uświadamianie ich sobie przez wychowanka, a następnie „oczyszczanie” go podczas zabiegów, zmierzających do przebudowania osobowości. Muzyka ma wzmacniać przeżycia, wyzwalać podświadomości konflikty oraz integrować procesy i struktury wewnętrzne w czasie rekonstrukcji osobowości.

Muzykoterapia może być indywidualna lub grupowa . Zajęcia muzykoterapeutyczne służą:
- zmniejszaniu poziomu agresji

- pomocy w rozwiązywaniu trudności w nawiązywaniu kontaktów interpersonalnych
- obniżaniu poziomu napięć emocjonalnych

- relaksacji

- uwrażliwianiu oraz pogłębianiu postaw twórczych

- kreatywności

- uczeniu otwartości poznawczej

- poszerzaniu wartości estetycznych

e) Plastyka jako metoda wspomagająca proces resocjalizacji

Według tej teorii działalność plastyczna ułatwia wychowankom nieprzystosowanym społecznie wyrażanie własnych problemów, często trudnych do werbalizacji, oraz daje możliwość odreagowania tłumionych przykrych emocji. Działanie te opierają się na naturalnej skłonności każdego człowieka do ekspresji swoich emocji w formie graficznej czy kompozycji przestrzennych. Nieprzystosowana społecznie młodzież chętnie aktywizuję się w trakcie zajęć plastycznych. Umiejętne zorganizowane i poprowadzenie metodycznych zajęć plastycznych, nastawionych na odkrywanie przez wychowanków swoich przestrzeni twórczych, może w znakomity sposób dopełnić kreowanie ich parametrów tożsamości, zainicjowane przez metodę twórczej resocjalizacji.

f) Terapia słowem literackim

Zajęcia terapeutyczne z nieletnimi zaczynają się zazwyczaj od bardzo popularnej formy terapeutycznego oddziaływania, jak ą jest głośne czytanie. W tym czasie zapoznaje się uczniów z fragmentami wybranych książek, a całą ich treść omawia skrótowo (przygotowany uczeń) , co zachęca ich do późniejszego przeczytania tych pozycji. Po zapoznaniu wychowanków z wybraną literaturą przeprowadzana jest dyskusja, w czasie której analizowane są - z punktu widzenia terapeutycznego -postawy bohaterów literackich wobec omawianego problemu, oceniana prawidłowość ich postępowania w opisywanych sytuacjach życiowych.

W końcowej fazie dyskusji wyznaczane są wspólnie z uczniami właściwe dla nich kierunki postępowania. Dyskusje nad lekturami, pełnią

c rolę narzędzia terapii, zmuszają ich do wymiany poglądów, spostrzeżeń, przez co koncentruj

ich uwagę, wywołują w nich pewne stany emocjonalne niezbędne w procesie psychoterapeutycznym.

g) resocjalizacja przez taniec

Taniec przyczynia się do nabywania i kształcenia elegancji i kultury ruchów, dostarcza przeżyć estetycznych, zmian w zakresie wrażliwości na sztukę . Niesie za sobą wiele przyjemnych uczuć, daje wiele satysfakcji pozwala osiągać osobiste sukcesy i podnosi samoocenę.

Choreoterapia , podobnie jak muzykoterapia czynna najczęściej stosowana jest w formie grupowej. Tworzenie wspólnych układów tanecznych, podporządkowanie się wspólnemu działaniu znacznie wpływa na rozwój kultury współżycia z grupą i uspołecznia wychowanka. Ćwiczący pracując razem stopniowo tracą zainteresowanie tylko własną osobą i włączają się do grupy. Czują się dowartościowani, gdyż przynależą do pewnej grupy, w której są potrzebni, stanowią nieodzowną część sztuki, którą razem tworzą. Wynikiem takiego funkcjonowania jest radość płynąca ze wspólnego działania, co wpływa na podniesienie nastroju uczestników. „Choreoterapia wpływa zatem na odzyskanie równowagi psychicznej przez swoiste prowokowanie pożądanych wyładowań psychofizycznych, a jest to jedno z zadań wychowania resocjalizacyjnego.”

Efekty twórczej resocjalizacji:

- Resocjalizacja przez twórczość umożliwia zmianę wizerunku własnego więźnia, osoba zmienia o sobie zdanie, zwiększa się jej samoocena

- rozbudzanie zainteresowań, rozwój potencjału, nabywanie nowych umiejętności i kompetencji

- kształtowanie tożsamości

- lepsze samopoczucie z faktu, że są w stanie coś wykonać,  poczucie przydatności

- czują chęć do życia, że coś robią dla kogoś i dla siebie, czuje się dowartościowany

- terapia rozładowuje napięcie, wychowanek jest zrelaksowany, wyluzowany, spokojny i zadowolony.

- Przemoc - zespół atakujących, nadzorujących i kontrolujących zachowań obejmujących przemoc fizyczną, seksualną i emocjonalną. Jest to ciąg zachowań o charakterze zamierzonym i instrumentalnym, których celem jest zniewolenie ofiary, wyeliminowanie jej suwerennych myśli i działań, podporządkowanie jej żądaniom i potrzebom sprawcy.

- Trening zastępowania agresji (ART.) – interwencja poznawczo-behawioralna, skierowana na zmianę zachowań agresywnych. Uczy żyć bez przemocy, nawet w trudnych sytuacjach:

- umiejętności prospołecznych – co robić zamiast agresji

- kontroli złości – czego nie robić pod wpływem impulsu

- wnioskowania moralnego – jak odróżnić to, co robić od tego, czego nie robić.

- Trening kontroli- Zajęcia grupowe skierowane do osób, które mają trudności z kontrolą gniewu, przejawiają zachowania agresywne, z diagnozą ADHD, ODD, CD, depresji, zespołu Aspergera. Udział w treningu umożliwia naukę konstruktywnego radzenia sobie ze złością, naukę zastępowania agresji, zdobycie większej kontroli nad emocjami poprzez modyfikację zachowań oraz naukę alternatywnych sposobów kontrolowania gniewu i zmianę sposobu myślenia.

- Procedura „Niebieskie Karty” obejmuje ogół czynności podejmowanych i realizowanych w związku z uzasadnionym podejrzeniem zaistnienia przemocy w rodzinie. Jej wdrożenie nie wymaga zgody osoby dotkniętej przemocą.

- Pomoc ofiarom:

Ogólnopolskie Pogotowie dla Ofiar Przemocy w Rodzinie „Niebieska Linia”, telefon – wsparcie, pomoc psychologiczna, informacje o pomocy w miejscu zamieszkania, możliwość kontakt e-mailową drogą.

- Resocjalizacja sprawców:

zaprzestanie stosowania przemocy poprzez edukację sprawcy, uświadomienie destrukcyjnych zachowań i mechanizmów oraz nauczenie konstruktywnych sposobów działania, odpowiedzialności za popełnione czyny, umiejętności rozwiązywania problemów w sposób akceptowany społecznie, prawidłowej komunikacji partnerskiej, wyrażania uczuć, umiejętności korzystania ze wsparcia społecznego. Kolejnym etapem w programie jest opracowanie konstruktywnych schematów zachowań i nauka ich stosowania.

- kształtuj postawy poszanowania zasad fair play, kultury obcowania z przeciwnikiem

- odpowiednio dostosuj do nastroju grupy zadania – na odstresowanie, rozładowanie napięcia, poprawę samopoczucia

- w grach zespołowych rozwijaj współpracę i odpowiedzialność u wychowanków

- samo włączenie do zajęć nie zawsze wystarcza, czasami trzeba indywidualnego kontaktu z wychowankiem

- wychowawca powinien stosować technikę podtrzymywania i doradzania w celu zmniejszenia obawy przed kompromitacją wśród wychowanków i niewiary we własne siły

- umiejętnie dobierz grupę (liczba)

- prawidłowo przygotuj do obowiązków grupę

- umiejętnie wybierz teren

- zaktywizuj wszystkich uczestników

- zorganizuj odpowiednią ilość funduszy

- systematycznie i dokładnie realizuj program

- stwórz odpowiednie warunki do integracji

-im bardziej trasa i program akceptowana przez grupę, tym większy i lepszy pożytek z udziału

- łącz wiedzę z praktyką

- przedstaw i omów regulamin

- plan powinien być elastyczny

- udział młodzieży musi być pojmowany jako forma kształcenia, cennego doświadczenia, a nie tylko jako rozrywka.


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Metodyka resocjalizacji egzamin, Studia Podyplomowe, Resocjalizacja
METODYKA PRACY OPIEKUŃCZO, Szkoła - studia UAM, resocjalizacja semestr 4 (rok 2), Metodyka pracy op-
EGZAMIN METODYKA RESOCJALIZACJI IV semestr
Metodyka pracy resocjalizacyjnej - pytania (dr M. Skowrońska - Szweda), Metodyka pracy resocjalizacy
Egzamin metodyka resocjalizacji
Metodyka pracy profilaktyczno, Szkoła - studia UAM, resocjalizacja semestr 4 (rok 2), Metodyka pracy
METODYKA PRACY OPIEKUŃCZO, Szkoła - studia UAM, resocjalizacja semestr 4 (rok 2), Metodyka pracy op-
metody obliczeniowe i symulacja dr inz marian bubak pytania na egzamin i odpowiedzi
metoda siecznych, Elektrotechnika, SEM3, Metody numeryczne, egzamin metody numeryczn
MR kolokwium nr 3, KN, rok I, Metodyka resocjalizacji
Grupa narkomani, Studia licencjackie- Resocjalizacja, Metodyka resocjalizacji - przykładowy plan zaj
Metodyka resocjalizacji w warunkach zakładowych zaliczenie (ćwiczenia)
PEDAGOGIKA RESOCJALIZACJ EGZAMIN
Metody Resocjalizacyjne, Studia Administracja, LICENCJAT, Semestr IV, POLITYKA KARNA I PENITENCJARNA
metoda regula falsi, Elektrotechnika, SEM3, Metody numeryczne, egzamin metody numeryczn
Metodyka 2 rok egzamin pytania
egzamin dr Radomski, POSTĘPOWANIE ADMINISTRACYJNE(11)

więcej podobnych podstron