Stanowisko – przestrzeń reliktowa jednego punktu osadniczego, lub nałożone na siebie, krzyżujące się lub stykające się ze sobą przestrzenie reliktowe kilku punktów osadniczych, wyznaczają stanowisko archeologiczne. Stanowisko wyznaczone przez jeden punkt osadniczy nazywamy stanowiskiem prostym, wyznaczone przez kilka punktów osadniczych – złożonym. Ślad osadniczy nie wyznacza stanowiska archeo.

Punkt osadniczy – Jest to konkretyzacja przestrzeni kulturowej w postaci zbioru funkcjonalnie ze sobą powiązanych konstrukcji, urządzeń, stworzonych i pozostających w spójnym miejscu, oraz użytkowane przez tą samą ludność w jednym czasie. Promocja przestrzeni do rangi punktu osadniczego dokonuje się poprzez akt twórczy. Punkt osadniczy to: osada, cmentarzysko, obozowisko, pojedynczy pochówek, skarb.

Ślad osadnictwa – termin ten odnosi się do przypadkowej działalności człowieka. Ślad osadnictwa to: zgubiona siekierka krzemienna, zbiór odłupków pozostałych po narzędziach wykonanych „w drodzę”, zatopiona łódź, pochowane szczątki, krzemienne dilda, zaśmiecenie pół skorupami naczyń.

Obiekt – w odróżnieniu od warstwy kulturowej obiekt archeo jest zawsze konstrukcją, a wiec urządzeniem wykonanym celowo, na ogół przy zastosowaniu metod technicznych. Skala zabiegów technicznych może być bardzo szeroka – od wykopania dołu po konstrukcje domu. Nie decyduje tu postać reliktowa a celowość.

Warstwa kulturowa – Każda dająca się w trakcie badań wyróżnić i rozgraniczyć struktura, której wypełnisko powstało w wyniku działalności człowieka, która z uwagi na brak zmiany celowej konstrukcji nie jest sama w sobie obiektem – jest warstwą kulturową.

Przestrzeń reliktowa – obszar zawierający w sobie relikty punktu osadniczego nazywamy przestrzenią reliktową. Jest to pojęcie związane z metodyką badań terenowych i w tym odniesieniu oznacza miejsce w którym znajdują się źródła archeo. odnoszące się do danego punktu osadniczego, wraz z objaśniającym je kontekstem.

Bardzo ważną cechą przestrzeni reliktowej jest ciągłość. W obrębie np. cmentarzyska, przestrzen między grobami może nie zawierać konkretnych źródeł. Wszelako sam rozkład grobów określony jest parametrami tej przestrzeni.

Nawet bardzo rozrzedzona przestrzeń reliktowa nie traci ciągłości jeżeli współtworzący ją zasób źródeł odnosi się do jednego punktu osadniczego. Wiąże się to z metodycznym postulatem kompleksowych badań.