Okulistyka dziecięca

Gałka oczna podtrzymywana w oczodole podwięziami i mięśniami porusza się dookoła 3 osi Ficka przechodzących przez punkt obrotu oka.

Wyróżnia się:

- oś pionową Z- wokół której odbywa się ruch poziomy

- oś poziomą X – warunkującą podnoszenie i obniżanie

- oś przednio – tylną Y- wokół której występując ruchy obrotowe zgodnie lub przeciwnie do wskazówek zegara

Ściana boczna i przyśrodkowa oczodołu tworzą kąt 45 stopni. Oś oczodołu tworzy kąt 22.5 stopnia ( przyjmuje się 23) zarówno ze ścianą przyśrodkową jak i boczną.

Mięsnie proste pionowe przebiegają w tej samej linii co oś oczodołu, przyczepiają się przed równikiem gałki ocznej tworząc z osią optyczną kat 23 stopnie.

Przyczep mięśni skośnych do gałki ocznej znajduje się poza równikiem tworząc kąt 51 stopni z osią optyczną oka.

Wszystkie mięśnie proste biorą początek od pierścienia ścięgnistego wspólnego i biegną ku przodowi przyczepiając się do twardówki w odległości od rąbka rogówki:

- mięsień prosty przyśrodkowy 5,5mm

- m. prosty boczny 7 mm

- m. prosty górny 7,7 mm

- m. prosty dolny 6,5 mm

Mięsień prosty boczny powoduje odwiedzenie gałki ocznej, zaś m. prosty przyśrodkowy jej przywiedzenie. M. prosty górny unosi gałkę oczną ku górze ( działanie w osi poziomej ) nieznacznie ją przywodzi ( działanie w osi pionowej) oraz skręca ją ku nosowi ( działanie wokół osi strzałkowej). M. prosty dolny obniża gałkę ( w osi poziomej), przywodzi ( w osi pionowej) i skręca ją na zewnątrz ( w osi strzałkowej).

m. skośne przyczepiają się do gałki ocznej za równikiem.

M. skośny górny bierze początek powyżej pierścienia ścięgnistego wspólnego na skrzydle mniejszym kości klinowej. M. skośny dolny zaczyna się w przedniej części ściany dolnej oczodołu blisko bruzdy łzowej. M. skośny górny obniża gałkę oczną ( oś pozioma), dodatkowo ją odwodzi ( oś pionowa) i skręca do nosa ( oś strzałkowa). M. skośny dolny wywołuje unoszenie gałki ocznej ( oś pozioma). Odwodzenie ( oś pionowa) i skręcenie do boku (oś strzałkowa).

Unerwienie m. zewnątrzgałkowych

n. III – prosty górny, dolny, przyśrodkowy oraz skośny dolny

n. IV – skośny górny

n. VI- m. prosty boczny

agonista – podstawowy mięsień poruszający oko w danym kierunku

synergista – mięsień działający jednocześnie z agonistą w celu wywołania ruchu oka w danym kierunku

antagonista – mięsień działający w kierunku przeciwnym aniżeli agonista

prawo Sheringtona – przy skurczu jednego mięśnia następuje rozluźnienie antagonisty

przy ruchach obojga oczu współpracują nie tylko mięsnie agonistyczne i antagonistyczne jednego oka, ale także mięśnie w drugim oku. Mięsień lub mięśnie działające w drugim oku nazywamy wspomagającymi lub skoordynowanymi ( hetero lateralny synergista).

Wyróżniamy 6 następujących par mięśni:

- dextroversio – OP- prosty boczny OL-prosty przyśrodkowy

- sinistroversio – OP prosty przyśrodkowy OL prosty boczny

- dextroelevatio – OP prosty górny OL skośny dolny

- sinistroelevatio – OP skośny dolny OL prosty górny

- dextrodepressio OP prosty dolny OL skośny górny

- sinistrodepressio – OP skośny górny OL prosty dolny

Wyróżniamy ruchy jednooczne ( wodzenia) i ruchy obuoczne ( zwroty) oraz ruchy zbieżne i rozbieżne.

I ruchy wodzenia

A – zasadnicze – od pozycji pierwotnej do wtórnej ( do boku, środka, w górę, w dół)

B – skośne – od pozycji pierwotnej do trzeciorzędowej ( w górę i w prawo lub w lewo, w dół i w prawo lub w lewo)

C- skręty – do skroni, do nosa

II zwroty

W prawo, w lewo, w górę , w dół

W prawo i w górę, w prawo i w dół

W lewo i w górę, w lewo i w dół

Istnieje 9 pozycji spojrzenia ale tylko 6 uważa się za pozycje zasadnicze.

Prawo Heringa mówi że w czasie ruchów sprzężonych oczu jednakowe i jednoczesne bodźce inerwacyjne są przekazywane do mięśni działających w tym samym kierunku w obu oczach.

Wergencje to ruchy zbieżne polegające na tym że obie gałki poruszają się synchronicznie i symetrycznie w przeciwnych kierunkach

Konwergencja to zdolność ruchu obu gałek ocznych do wewnątrz a dywergencja na zewnątrz.

Konwergencja dowolna i odruchowa

Konwergencja odruchowa – skadają się na nią:

a/ toniczna – zależna od wrodzonego impulsu innerwacyjnego do mięśni zewnątrzgałkowych, gdy chory ma otwarte oczy

b/ proksymalna – wywołana psychologiczną świadomością bliskości przedmiotu

c/ fuzyjna – odruch optomotoryczny, podobne obrazy są rzutowane na korespondujące obszary siatkówki

d/ akomodacyjna – wywołana przez akomodację

dywergencja

fuzyjna – klinicznie istotna, powstająca pod wpływem dwunosowej niezgodności obrazów siatkówkowych, pomaga kontrolować ukrytego zeza zbieżnego.

Odruch fiksacji – dowolny lub odruchowy zwrot oczu w kierunku przedmiotu leżącego na obwodzie pola widzenia i nastawienie plamek na ten przedmiot

Prawidłowa korespondencja siatkówki – dwie plami korespondują ze sobą i każdy punk siatkówki w jednym oku ma odpowiadającego mu partnera w oku drugim

Punkty siatkówkowe które mają różne kierunki wzrokowe nazywamy punktami dysparatnymi lub niekorespondującymi.

Oś widzenia – linia przechodząca przez punkt fiksacji i plamkę

Horopter – geometryczne miejsce wszystkich punktów przestrzeni które są widziane pojedynczo

Przestrzeń Panuma – mała klinowa przestrzeń dopuszczalnej tolerancji, gdzie obrazy przedmiotu powstają na niekorespondujących miejscach siatkówek obu oczu, zostają jednak w korze mózgowej złączone w jeden obraz

Pojedyncze widzenie obuoczne

Stopnie pojedynczego widzenia obuocznego:

1. Jednoczesna percepcja – zdolność postrzegania jednocześnie dwóch różnych obrazów, z których każdy tworzy się na siatkówce jednego oka

2. Fuzja – proces ośrodkowy pozwalający na złączenie dwóch jednakowych obrazów siatkówkowych obojga oczu w jeden obraz. Musi być połączona z prawidłową korespondencją siatkówkową

3. Stereopsja – możliwość spostrzegania trzeciego wymiaru głębi, jest wywołana przez fuzję dwóch obrazów padających na nieznacznie różne punkty siatkówki w obrębie przestrzeni Panuma.

Dwie specyficzne drogi przekazywania informacji wzrokowej do OUN

Stwierdzono różne populacje komórek zwojowych siatkówki P i M. Po stymulacji komórek zwojowych siatkówki przez obraz powstający na siatkówce dochodzi do przekazywania równoległego informacji dwiema różnymi drogami.

W ciele kolankowym bocznym istnieją dwa rodzaje komórek P ( małe) i wielkie (M). również w korze prążkowanej są wydzielone odpowiednie obszary wielko i małokomórkowe. Neurony komórek P odpowiadają za przenoszenie informacji dotyczącej koloru, rozdzielczości, głębi, stereopsji i one odzwierciedlają obszar dołeczka i centralnego pola widzenia. Natomiast neurony komórek M odzwierciedlają około dołeczkową i obwodową część siatkówki. Odpowiadają na pytanie gdzie, podczas gdy neurony P badają statyczny obiekt i odpowiadają na pytanie co. Oba systemy współpracują w procesie uzyskiwania wzrokowych informacji. Z kory prążkowanej informacja z komórek M jest przesyłana głównie do pola ciemieniowo – potylicznego kory mózgowej podczas gdy z komórek P do kory skroniowo – ciemieniowej.

Amblyopia – jest prawdopodobnie połączona głównie z nieprawidłowym rozwojem komórek P.

Zmiany w M neuronach dominują w przypadkach zezów z zaburzeniami mięśniowej motoryki i w zezach wrodzonych.

Supresja – czynne zahamowanie widzenia w oku zezującym, powstaje u dzieci, istnieje tylko wtedy gdy oczy są otwarte, jest zjawiskiem przemijającym

Amblyopia( niedowidzenie) – powstaje w wyniku stałej jednoocznej supresji oka zezującego

Nieprawidłowa korespondencja siatkówkowa (ARC) – nieprawidłowy związek pomiędzy korespondującymi elementami siatkówki oka zezującego ( plamka lub inny obszar siatkówki) i oka zdrowego

Harmoniczna – kąt anomalii i kąt obiektywny zeza są równe

Nieharmoniczna – kąt anomalii i obiektywny różnią się od siebie ( kąt anomalii mniejszy od obiektywnego)

Konfuzja – dezorientacja powstająca w przypadku nieprawidłowego ustawienie jednego oka, gdy następuje pobudzenie plamek w obu oczach przez inne widziane przedmioty, które po nałożeniu są rzutowane w przestrzeni w kierunku na wprost.

Diplopia – dwojenie

Nieskrzyżowane – w zezie zbieżnym

Skrzyżowane – w zezie rozbieżnym

Zez polega na nieprawidłowym ustawieniu osi widzenia obu oczu ukrytym ( foria) lub jawnym (Tropia).

Zezy dzieli się na:

- pozorny lub rzekomy ( pseudostrabismus) – szeroka płaska podstawa nosa, zmarszczka nakątna, duży rozstaw źrenic

- zez ukryty ( heterofobia) – egzoforia, ezoforia, hyperforia, hypoforia, cykloforia: ekscykloforia, incykloforia

- zez jawny ( heterotropia):

a/ jednostronny

b/ naprzemienny

• Zbieżny

• Rozbieżny

• Ku górze

• Ku dołowi

• Skośny

- kąt odchylenia pierwotnego jest równy kątowi odchylenia wtórnego

- prawidłowa ruchomość gałek we wszystkich kierunkach

- brak dwojenia

- Zez porażenny

1. kąt odchylenia wtórnego jest większy od kąta odchylenia pierwotnego.

2. zniesienie lub ograniczenie ruchomości gałki ocznej w kierunku działania porażonego mięśnia

3. widzenie zdwojone – diplopia wzmagające się w kierunku działania porażonego mięśnia

4. powstaje fałszywa orientacja w położeniu przedmiotu jako wyraz wzmożonej inerwacji podczas spojrzenia w kierunku działania porażonego mięśnia

5. chory przyjmuje wyrównawcze ustawienie głowy, skręcając i pochylając głowę w kierunku działania porażonego mięśnia, usiłując utrzymać część pola spojrzenia z obuocznym widzeniem pojedynczym

- zwracanie głowy ( twarzy) s kierunku pola działania słabego mięśnia a ustawienie oczu w stronę przeciwną

- poziome odchylenie oczu jest kompensowane przez zwrot twarzy

- pionowe odchylenie oczu jest kompensowane przez uniesienie brody ( ułatwia konwergencję) lub obniżenie brody( ułatwia dywergencję)

- odchylenie związane ze skrętem oczu jest kompensowane przez pochylenie głowy w kierunku barku

Zespół retrakcyjny Duane`a

1. Może towarzyszyć innym wadom rozwojowym no. Głuchocie

2. Głównym objawem jest retrakcja gałki ocznej przy zamierzonym przywodzeniu spowodowana jednoczesnym skurczem mięśnia prostego przyśrodkowego i bocznego

3. W 20% jest obustronna

4. Przyczyna – brak jąder n. VI i unerwienie mięśni prostych bocznych przez gałązki n. III

Podział wg Huberta

Typ 1- ograniczenie lub brak odwodzenia z prawidłowym lub lekko ograniczonym przywodzeniem

Typ 2 – ograniczone przywodzenie z prawidłowym lub lekko ograniczonym odwodzeniem

Typ 3 – ograniczone zarówno odwodzenie jak i przywodzenie

Podział wg Malbrana

Typ 1 – zez zbieżny lub równoległe ustawienie oczu

Typ 2- zez rozbieżny

Typ 3 – zaburzenie ruchów pionowych oka z zachowaniem ruchów bocznych

Cechy występujące we wszystkich typach:

- przy przywodzeniu retrakcja gałki ocznej i zwężenie szpary powiekowej

- przy odwodzeniu szpara powiekowa rozszerza się i gałka wraca do prawidłowego położenia

- może występować odchylenie oka ku górze lub ku dołowi ( objaw cugowy)

Leczenie operacyjne jedynie w przypadku gdy w pozycji pierwotnej oczy nie są ustawione prosto ( w zezie zbieżnym cofnięcie przyczepu mięśnia prostego przyśrodkowego oka chorego i ewentualnie oka zdrowego, w zezie rozbieżnym – cofnięcie mięśnia prostego bocznego oka dotkniętego schorzeniem).

Zespół Mobiusa

- wrodzona aplazja jąder n. VI, VII, niekiedy IX, XII

- twarz pozbawiona mimiki, bez wyrazu – niedowład mięśni mimicznych

- zez zbieżny porażenny – brak odwodzenia gałek ocznych

- może występować zapalenie rogówki na skutek niedomykalności powiek

- współistnieją inne zaburzenia rozwojowe: żuchwy, palców, małżowin usznych

- leczenie operacyjne zeza – recesja mięsni prostych przyśrodkowych i transpozycja części mięsni prostych pionowych do miejsca przyczepu mięśnia prostego bocznego

Zespół Marcusa – Gunna ( współruch żuchwowo – powiekowy)

- wada wrodzona, ruchy powiek są skojarzone z ruchami żuchwy

- nieprawidłowe połączenie pomiędzy gałązkami nerwu III do m. dźwigacza powieki górnej z gałązką nerwu żuchwowego ( odgałęzienie nerwu V)

- opadnięcie powieki górnej, która unosi się przy otwieraniu ust

- przy wysuwaniu szczęki dolnej w stronę oka z ptozą opadnięcie powieki górnej zwiększa się, maleje przy ruchu żuchwy w stronę przeciwną

- leczenie chirurgiczne polega na operacji opadnięcia powieki górnej lub na przecięciu m. dźwigacza powieki górnej i podniesieniu jej różnymi metodami

Zespół Browna ( zespół pochewki ścięgna mięśnia skośnego górnego)

- brak ruchu gałki ocznej w kierunku działania mięśnia skośnego dolnego ( upośledzenie unoszenia oka w przywiedzeniu), przy braku nadczynności mięśnia skośnego górnego po tej samej stronie i braku nadczynności m. prostego górnego w drugim oku

- w położeniu pierwotnym oka może występować zez zbieżny, rozbieżny lub brak zeza

- rozbieżność przy patrzeniu ku górze wywołuje zespół V

- wyrównawcze ustawienie głowy ( pochylenie głowy na ramię zgodnie z chorym okiem, zwrócenie twarzy w bok, niekiedy uniesienie brody)

- wyróżnia się prawdziwy zespół Browna jako zaburzenie wrodzone, spowodowane hamującym działaniem nie tylko skróconej, zwłókniałej pochewki ścięgna m. skośnego górnego, ale także zgrubieniem samego ścięgna i dodatkowymi więzadłami przy przyczepie ścięgna z bloczkiem; leczenie- polega na przecięciu i wycięciu nieprawidłowych części ścięgna m. skośnego górnego

- rzekomy zespół Browna ( clik syndrome) powodowany jest przejściowym obrzękiem lub zapaleniem ścięgna mięśnia skośnego górnego spotykanym np. w chorobie reumatycznej, po urazie lub po zabiegach operacyjnych w okolicy bloczka; leczenie – sterydy doustne lub iniekcje w okolice bloczka, ćwiczenia ruchów oka

Zez ustalony ( strabismus fixus)

- wrodzone zaburzenia mięśniowo – ścięgniste mięsni o typie zwłóknienia, powodujące trwałe ustawienie oczu w pewnej pozycji, najczęściej w zezie zbieżnym, rzadziej rozbieżnym

- dotyczy jednego lub obu oczu

- ruchy gałek ocznych są zmienione lub znacznie ograniczone

- brak biernej ruchomości gałek ocznych

- leczenie chirurgiczne znacznie utrudnione z powodu zablokowania gałki ocznej w krańcowym przywiedzeniu

Zespół jednostronnego porażenia mięśni unoszących gałkę oczną

- schorzenie wrodzone, dotyczące obu mięsni unoszących gałkę oczną, powodujące brak ruchu oka chorego ku górze

- towarzyszy opadnięcie powieki górnej prawdziwe lub rzekome

- opadnięcie rzekome cofa się po operacji znoszącej odchylenie oka ku dołowi, po cofnięciu mięśnia prostego dolnego

- opadnięcie powieki górnej prawdziwe spowodowane porażeniem m. dźwigacza powieki górnej wymaga odrębnego zabiegu operacyjnego

Typy zespołu wg White

Typ 1- dobra ostrość wzorku, wyrównawcze ustawienie głowy przez odchylenie ku tyłowi i podniesienie brody warunkuje prawidłowe widzenie obuoczne

Typ 2 oko prowadzące zdrowe, ostrość wzroku oka chorego obniżona, występuje opadnięcie powieki górnej rzekome, oko chore ustawione niżej

Typ 3- okiem prowadzącym jest oko chore, oko zdrowe odchylone ku górze, z osłabioną ostrością wzroku

Siatkówczak

- występuje w 33 % obustronnie

- może być 1 stronny

- rozpoznawany między 12 a 24 miesiącem życia

* postać endofityczna – uwypukla się do ciała szklistego

* postać egzofityczna rozrastająca się śródściennie, powoduje wysiękowe odwarstwienie siatkówki

* postać imitująca zapalenie błony naczyniowej rozlegle naciekająca siatkówkę i naczyniówkę

Objawy

- leukokoria – biały odblask ze źrenicy

- zez

Diagnostyka: USG całki ocznej ( zwapnienia), CT lub MR

Leczenie

Powinno uwzględniać: liczbę guzów, ich wielkość i umiejscowienie, stan drugiego oka, ryzyko przerzutów odległych, ryzyko wtórnego nowotworu, wiek dziecka, stan ogólny chorego

Chemioredukcja

- 6 cykli VEC co 1 miesiąc ( vincrystine + etoposid+ carboplatin)

- po 2. Cyklach chemio redukcji konsolidacja guza( ów) za pomocą miejscowych metod leczenia

Leczenie miejscowe

- radioterapia ( guzy większe niż 10mm)

- krioterapia ( w guzach małych zlokalizowanych obwodowo)

- laseroterapia laserem diodowym ( małe guzy w tylnym biegunie gałki ocznej)

Enukleacja gałki ocznej jest obecnie rzadko wykonywana.

Retinopatia wcześniaków (ROP) została po raz pierwszy opisana w 1942r. przez bostońskiego okulistę Terry`ego. Przez ponad 50 lat zmieniły się koncepcje dotyczące mechanizmów powstawiania choroby.

- jest to wazo proliferacyjne schorzenie siatkówki stwierdzane u dzieci przedwcześnie urodzonych

- występuje średnio u ok. 10-15% wcześniaków

- definiuje się jako rezultat zaburzenia pomiędzy procesami utleniania i redukcji w siatkówce

- brak równowagi między nimi doprowadza do patologicznej neowaskularyzacji wraz z jej następstwami

Czynniki ryzyka rozwoju ROP

- czynniki pochodzące od ciężarnej

* ostra niedokrwistość ciężarnej

* krwawienia w II lub III trymestrze ciąży

* cukrzyca ciężarnej

* umiarkowany lub ostry stan przedrzucawkowy

* zielone wody płodowe

* porody mnogie

* przedłużający się poród

* palenie papierosów

* niedobór witamin i składników mineralnych w diecie matki ( np. magnez, kw. Alfa- linolenowy)

Czynniki pochodzące od noworodka

- wcześniactwo < 36 tyg ciąży

- niska waga urodzeniowa < 1500g

- tlenoterapia ( mechaniczna wentylacja > 7 dni zwiększa ryzyko wystąpienie i ciężkości ROP)

- fototerapia

- transfuzje wymienne krwi

- bezdechy u noworodka

- kwasica lub zasadowica

- hiperkapnia

- długotrwałe żywienie pozajelitowe

- wady rozwojowe

- posocznice i infekcje zwiększające aktywność makrofagów i uwalnianie wolnych rodników tlenowych

- niedobory witaminy E

- stosowanie leków rozszerzających naczynia krwionośne ( np. prostaglandyny)

- antybiotykoterapia

Grupa dużego ryzyka rozwoju ROP III

- wiek < 28 tyg ciąży

- masa urodzeniowa < 1000g

- tlenoterapia > 40 dni

Retinopatia wcześniaków – klasyfikacja

- faza czynna

- faza regresji

Faza czynna ROP

Stadium I – biała linia demarkacyjna oddzielająca unaczynioną siatkówkę od strefy beznaczyniowej

Stadium II – wał, w obręb którego mogą wnikać naczynia

Stadium III – wał z pozasiatkówkową proliferacją tkanki włóknisto – naczyniowej

III a- typ najlżejszy – proliferacje umiejscowione w tylnej powierzchni wału

III b- typ średniociężki – proliferacje poza wałem, nie zawsze z nim połączone

III c – ciężki – proliferacje rozrastające się kierunku ciała szklistego

Stadium IV – niecałkowite odwarstwienie siatkówki z pociągania

IVa- odwarstwienie na obwodzie bez zajęcia palmki

IV b- odwarstwienie obejmuje plamkę

Stadium V całkowite odwarstwienie siatkówki w kształcie lejka

Objaw „plus” charakteryzuje się poszerzeniem naczyń żylnych i krętością tętnic tylnym biegunie. Występowanie pogarsza rokowanie i sugeruje, że dalszy przebieg choroby będzie szybki.

Leczenie

- ROP jest schorzeniem w którym bardzo często ( ponad 90%) obserwuje się samoistną regresję zmian

- w stadium III fazy czynnej ROP stosuje się krioterapię oraz laserokoagulację laserem diodowym

- stadium IV i V- leczenie chirurgiczne

Pomimo możliwości leczenia ROP jest nadal przyczyną ślepoty u wielu dzieci. W związku z tym niezwykle ważne jest zapobieganie poprzez:

- zmniejszenie ryzyka przedwczesnego porodu

- badanie profilaktyczne dzieci przedwcześnie urodzonych w celu wczesnego wykrywania i leczenia ROP

W 1991r. komisja ds. retinopatii wcześniaków polskiego towarzystwa okulistycznego opracowała schemat koniecznych badań dna oka. Wszystkie noworodki z masą urodzeniową poniżej 1500g lub urodzone przed 36 tyg powinny być badane pod kątem rozwoju retinopatii

Schemat badania wcześniaków

I badanie – 4 tyg ż. -> zmiany -> badanie za 7-14 dni

↓brak zmian ↓ zmiany

II badanie 8 tyg ż. -> zmiany -> badanie co 7-14 dni do braku zmian

↓ brak zmian

III badanie 12 tyg życia

↓ brak zmian

Badanie kontrolne w 12-15 miesiącu życia

Metody badania dna oka u noworodka

- oftalmoskopia pośrednia wykonywana przez doświadczonego okulistę w oddziale intensywnej opieki noworodkowej jest standardową metodą wykrywania ROP

- badanie za pomocą RetCam 120 – urządzenia cyfrowego zobrazowania szerokiego pola dna oka jako nowa metoda

RetCam 120

- został wprowadzony w 1997r.

- urządzenie zaprojektowane przy użyciu najnowszej technologii cyfrowej, umożliwia szybkie i łatwe pochwycenie w pełni cyfrowych obrazów siatkówki o szerokim polu i wysokiej rozdzielczości

Zalety

- łatwość w obsłudze

- możliwość zobrazowania szerokiego pola dna oka

- trwały zapis obrazów cyfrowych na stacji dysków (DVD)

- trwała dokumentacja badań, możliwość dowolnego odtwarzania i porównywania z badaniami poprzednimi

- możliwość uzyskania wysokiej jakości zdjęć dna oka

- ułatwia monitorowanie i ocenę skuteczności leczenia

- możliwość przesyłania obrazów poprzez Internet ( telemedycyna)

Badanie przy użyciu RetCam-u

- badanie wykonuje się przy użyciu ręcznej kamery, którą dotyka się do rogówki pacjenta po uprzednim znieczuleniu oka i nałożeniu Methocelu

- w tym samym czasie na monitorze komputera obserwuje się dno oka

- zastosowanie odpowiedniej końcówki do komary umożliwia ocenę całego dna oka lub tylko tylnego bieguna

- całe badanie trwa ok. 2-3 minuty dla każdego oka

Wady

- ograniczenia techniczne ( rozwórka, kamera) mogą przeszkodzić w wykonaniu dobrej jakości zdjęć dalekiej obwodu dna oka

- niektóre przypadki ROP ze zmianami w strefie 2 lub 3 mogą być przeoczone

Inne zastosowanie

- nowotwory

- krwotoki siatkówkowe powstałe np. w wyniku urazu ( diagnostyka i dokumentacja zespoły dziecka maltretowanego)

- angiografia fluoresceinowa ( możliwość wykonania u pacjentów w każdym wieku, w tym także u noworodków i niemowląt)

Niewątpliwie RetCam 120 poprzez natychmiastową wizualizację i trwałą dokumentację badań:

- ułatwia współpracę pomiędzy okulistami i neonatologami

- otwiera nowe możliwości w pracy klinicznej i naukowej a także w przyszłościowej diagnostyce i skryningu z zastosowaniem Internetu ( telemedycyna).