Międzynarodowe Standardy Sprawozdawczości Finansowej
2 modele rachunkowości:
| KONTYNENTALNY | ANGLOSASKI |
|---|---|
| Niemcy, Austria, Polska | Wlk. Brytana, Stany |
|
|
Dlaczego stworzono MSR:
Globalizacja rynków finansowych. Kadra zarządzająca chce sprawozdania porównywalne,
Organizacje światowe pragnęły przejrzystości sprawozdań,
Chęci przedsiębiorstw
Wymusili inwestorzy
Harmonizacja-
proces redukowania różnic w sprawozdawczości między krajami,
dąży do zmniejszenia różnic
Standaryzacja-
stosowanie dokładnie tych samych reguł
sprowadza się so stworzenia określonych standardów
1973- powstanie Komitet MSR
W PL MSR są fakultatywne i obligatoryjne (obowiązkowe)
OBOWIĄZKOWO:
emitenci papierów wartościowych
DOBROWOLNIE:
emitenci pap. wart. zamierzających lub ubiegających się o dopuszczenie (lub już dopuszczonych) ich na 1 z rynków regulowanych krajów Eur. Obsz. Gop.
jednostki wchodzące w skład grupy kapitałowej, a jednostka dominująca sporządza skonsolidowane sp. fin. zgodnie z MSR
W Polsce 3 grupy prowadzą pełną rachunkowość:
Emitenci pap. wart. + banki, mogą w kwestiach nieuregulowanych......!!!!
obowiązkowo stosują UoR, Krajowe Standardy Rachunkowości, mimo iż stosują obowiązkowo UoR, w kwestiach nieuregulowanych mogą posłużyć się MSR-ami
prawem w zakresie rachunkowości w zależości od ich wyboru jest albo MSR albo Uor.
KRAJOWE STANDARDY RACHUNKOWOŚCI KSR
wydawane przez Komitet Standardów Rachunkowości w Polsce
Do Komitetu KSR należą:
wydawanie KSR
przegląd i aktualizacja nowych standardów
wydawanie stanowisk i opinii w problematycznych kwestiach lub niejednoznacznych
analiza i opiniowanie projektów MSR i MSSF-ów
.
Zamiana MSR na MSSF
Komitet przekształcił się w Fundacje
zarejestrowana w USA Fundacja Międzynarodowych Standardów Sprawozdawczości Finansowych, zarządzana przez tzw. mężów zaufania (22 osoby)
Cele Fundacji:
Opracowanie wysokiej jakości i zrozumiałych globalnych standardów rachunkowości,
Promowanie stosowania i wdrażania tych standardów,
Współpraca z krajowymi podmiotami tworzącymi standardy(np. z Polskim Komitetem Standardów Rachunkowości) w celu uzyskania rozwiązań jak najlepszej jakości
Struktura fundacji:
RADA PAPIERNICZA- składa się z mężów zaufania (22)
monitorują działania fundacji
zdobywają środki finansowe
ustalają budżet
zmieniają konstytucje
wybierają członków rady
nie biorą bezpośrednio udziału w ustalaniu standardów
RADA MIĘDZYNARODOWYCH STANDARDÓW RACHUNKOWOŚCI, powstała w 2001 r z przekształcenia Komitetu (tego z 1972), a standardy opublikowane od tego czasu są określane jako MSSF-y. Ich głównym celem jest stopniowe zastępowanie dotychczasowych MSR-ów.
GRENIUM DORADCZE- ma kilkudziesięciu członków z całego świata, działa na zasadzie forum wymiany doświadczeń. Najważniejszym zadaniem jest doradzanie radzie
KOMITET DO SPRAW INTERPRETACJI MSSF-ÓW- oprócz członków zawiera 2 obserwatorów:
rozstrzygnięcie w kwestiach niejasnych
opracowanie wytycznych dot. zagadnień ujętych w MSSF-ach w związku z niejasnymi, sprzecznymi, niezadawalającymi interpretacjami.
Zasada kosztu historycznego! najczęściej stosowana w regulacjach Polskiej UoR
Założenia koncepcyjne są - nie są standardem!! Są wprowadzeniem do standardów.
W 1989 roku Komitet Międz St. Rach. opublikował założenia koncepcyjne sporządzania i prezentacja sprawozdań finansowych tzn. Koncepcja ramowa
Po 2000 roku przedstawiono tzn. nowe założenia koncepcyjne (efekt harmonizacji), które będą etapami modernizowane/uaktualniane
Cechy jakościowe użytecznych informacji finansowych – do cech jakościowych zalicza się:
Przydatność
Istotność
Wierne odzwierciedlenie
Dodatkowo porównywalność, zrozumiałość, terminowość.
zasady wyceny bilansowej
zasada kosztu historycznego
zasada aktualnej ceny nabycia
zasada wartości możliwej do zastosowania (realizacja)
zasada wartości bieżącej
Przydatność
określają cele sprawozdawczości finansowej
definiują podstawowe założenia
omawiają koncepcje kapitału i zachowania kapitału
określają cechy jakościowe informacji zawartych w sprawozdaniu
stanowią punkt odniesienia przy opracowywaniu nowych standardów- krajowych i międzynarodowych
są pomocne dla sporządzających sprawozdania finansowe w kwestiach nieuregulowanych MSR-ami
są pomocne dla biegłych rewidentów i użytkowników w wydawaniu opinii
Zasady wyceny bilansowej wg. MSSF 13 z uwzględnieniem wartości godziwej:
3 metody wyceny
model kosztu historycznego –podstawowa kategorią wyceny jest cena nabycia lub koszt wytworzenia pozyskanych składników aktywów lub zobowiązań które stały się podstawą pierwotnej wyceny. Koszt historyczny to ekwiwalent ceny określonej w środkach pieniężnych który ustalany jest w dniu ujęcia danego składnika.
Natomiast wadą jest brak informacji o bieżącej wartości składnika.
model wartości godziwej – nakazuje aktualizację wartości składników bilansu na każdy dzień bilansowy do obowiązującej na moment wyceny wartości bieżącej. Wycena ta opiera się na założeniu że transakcja zbycia składnika aktywów lub przeniesienia zobowiązania odbywa się na tzw. głównym rynku dla tych składników dla tych składników, a w przypadku braku głównego rynku na najkorzystniejszym rynku dla tych składników.
dane oserwowalne i nieobserwowalen , MSR 13
Metody wyceny wartości godziwej:
rynkowa,
kosztowa,
dochodowa.
Techniki stosowane do tej wyceny są stosowane konsekwentnie, a jej zmiana jest możliwa tylko w określonych sytuacjach , które wymienia MSSF 13, np. gdy są dostępne nowe informacje, gdy warunki rynkowe ulegają zmianie lub gdy powstają nowe rynki.
MSSF 13 w celu zwiększenia spójności wyceny wg. wartości godziwej wprowadza tzw. hierarchię ustalania wartości godziwej opartą na 3 poziomach pozyskania informacji wejściowych:
poziom I – to ceny notowane na aktywnych rynkach dla identycznych składników,
poziom II – to dane wejściowe obserwowalne bezpośrednio lub pośrednio inne niż z poziomu I,
poziom III – to nieobserwowalne dane wejściowe dla składników.
Jednostka gospodarcza stosując MSSF 13 jest zobowiązana do dokonania ujawnień o technikach wyceny i stosowanych danych wejściowych (dla wyceny składników jednorazowo lub powtarzalnie).
model mieszany
MSR nakazują sporządzać sprawozdania finansowe wg. tzw. waluty prezentacji.
MSR 21
Zgodnie z MSR 21 dopuszcza się prezentowanie sprawozdania w dowolnej walucie innej niż przyjęta waluta funkcjonalna., trzeba podać przyczynę zastosowania innej waluty niż funkcjonalna i kursu.
Zgodnie z regulacjami międzynarodowymi do założeń i zasad ważnych dla sprawozdania finansowego należą:
Zasada memoriału
Zasada kontynuacji działania
Rzetelna prezentacja i zgodność z MSSF’ami
Ciągłość prezentacji
Istotność i agregowanie
Zakaz kompensat, pod warunkiem że jest to dopuszczalne przez inny standard
Umożliwienie porównywalności
Częstotliwość sporządzania sprawozdań
Pełne sprawozdanie finansowe składa się ze sprawozdań
z sytuacji finansowje na koniec okresu
z całkowitych dochodów za dany okres,
ze zmian w kapitale własnym za dany okres,
z przepływów pieniężnych za dany okres,
informacji dodatkowych
sytuacji finansowej na początek najwcześniejszego okresu porównawczego, w którym jednostka retrospektywnie zastosowała zasady (politykę) rachunkowości lub dokonała retrospektywnego przekształcenia pozycji w sprawozdaniach finansowych bądź jeśli dokonała przekwalifikowania pozycji w swoich sprawozdaniach finansowych.
Aktywa obrotowe:
oczekuje się, że zostanie zrealizowany lub jest przeznaczony do sprzedaży lub użyty w toku zwykłego cyklu operacyjnego,
jest w posiadaniu jednostki przede wszystkim z przeznaczeniem do obrotu,
oczekuje się, że zostanie zrealizowany w ciągu 12 miesięcy od zakończenia okresu sprawozdawczego,
stanowi składnik środków pieniężnych lub ich ekwiwalentów, o ile nie występują ograniczenia dotyczące jego wymiany lub wykorzystania do zaspokojenia zobowiązania w ciągu przynajmniej 12 miesięcy od zakończenia okresu sprawozdawczego.
Zgodnie z założeniami koncepcyjnymi aby informacje finansowe były użyteczne dla użytkowników powinny być przydatne i wiernie prezentować to co maja prezentować – są to tzw. fundamentalne cechy jakościowe:
Przydatność - jeżeli zawarte w nim informacje wpływają na decyzje gospodarcze użytkowników, pomagając im ocenić przeszłe, teraźniejsze i przyszłe zdarzenia....
Na przydatność informacji wpływa ich istotność (ich pominięcie lub zniekształcenie może wpłynąć na decyzje gospodarcze).
Wierna prezentacja
Wzbogacanie cech jakościowych:
Porównywalne
Sprawdzalne
Terminowe
Zrozumiałe -
MSR 1 nie określa wzoru sprawozdania z sytuacji finansowej (bilansu) lecz daje pewne minimum wykazywanych informacji różniących się między sobą charakterem i funkcją na tyle, że konieczna jest odrębna ich prezentacja.
Kolejność tych pozycji nie została określona i niektóre z nich mogą być poszerzone o dodatkowe pozycje, jeżeli jest to niezbędne do zrozumienia sytuacji finansowej, a niektóre z nich muszą być wykazywane osobno jeżeli charakter, rozmiar lub funkcja danej pozycji są znaczne.
Niezależnie od przyjętej metody prezentacji w odniesieniu do wszystkich składników aktywów i zobowiązań jednostka powinna podać kwotę, której realizacji lub uregulowania oczekuje się po upływie 12 miesięcy.
Temat: Zasady wyceny rozrachunków według MSR (MSR 21 i MSR z zakresu instrumentów finansowych)
MSR-y traktują typowe rozrachunki z tytułu dostaw i usług jako instrumenty finansowe co przekłada się także na ich wycenę.
Wycena początkowa rozrachunków:
W walucie polskiej
Wg wartości godziwej lub
Wartości godziwej powiększonej o koszty transakcji (np. opłata maklerska)
W praktyce sprowadza się to do ujęcia należności/ zobowiązania wg ceny transakcji z dokumentu
W walucie obcej – czyli wg natychmiastowego kursu wymiany obowiązującego na dzień powstania (standard nie reguluje, czy ma to być kurs średni NBPz dnia poprzedz.,, kupna czy sprzedaży banku,więc jednostka przyjmuje swoje reguły i opisuje je w polityce rachunkowości))
Wycena bieżąca rozrachunków:
W walucie obcej – jest to natychmiastowy kurs wymiany obowiązujący na dzień przeprowadzenia transakcji (standard nie reguluje, czy ma to być kurs średni NBP z dnia poprzedz., kupna czy sprzedaży banku, więc jednostka przyjmuje swoje reguły i opisuje je w polityce rachunkowości)
Wycena na dzień bilansowy:
W walucie polskiej - wg wartości godziwej (faktyczna, historyczna wartość należności z uwzględnieniem odsetek i ewentualnych odpisów) lub zamortyzowanego kosztu (konieczność dyskontowania) z uwzględnieniem w przypadku należności odpisu z tytułu utraty wartości należności
W walucie obcej – wycena według kursu zamknięcia, czyli natychmiastowego kursu wymiany na dzień bilansowy (można zastosować średni kurs NBP na dzień bilansowy))
Odpis z tytułu utraty wartości należności tworzony jest na podstawie MSR 39, który to stanowi, że jednostka na każdy dzień bilansowy ocenia czy istnieją obiektywne dowody utraty wartości należności, czyli czy zaistniało zdarzenie (jedno lub kilka naraz) powodujące taką utratę. Do takich zdarzeń zalicza się np. znaczące trudności finansowe dłużnika.
Wielkość odpisu z tytułu utraty wartości należności to różnica między wartością księgową należności a możliwą do odzyskania jej kwotą.
Odpis tworzy się w koszty (np. PKO lub KF) a rozwiązuje w przychody
MSSF:
Kurs zamknięcia,
Waluta funkcjonalna (złotówki)
Waluta prezentacji (euro)
Natychmiastowy kurs wymiany
MSSF 37:
Rezerwa, kiedy się tworzy, jak się szacuje, kiedy się ją wykorzystuje i na jaki cel i jak się ujmuje w sprawozdaniu finansowym.
Wycena rozrachunków w walucie obcej z uwzględnieniem MSR 21
Zgodnie z MSR typowe rozrachunki zalicza się do instrumentów finansowych.
Wycena rozrachunków:
Wycena początkowa
W walucie polskiej – jest to wartość godziwa lub wartość godziwa z uwzględnieniem kosztów transakcji (w praktyce jest to wartość transakcyjna [wynikająca historyczna, wynikająca z dokumentów])
W walutach obcych – wycena wg. waluty funkcjonalnej – wg. natychmiastowego kursu wymiany obowiązującego na moment powstania
Wycena na dzień bilansowy
W walucie polskiej – wg. wartości godziwej lub zamortyzowanego kosztu z uwzględnieniem przy należnościach odpisu z tytułu utraty wartości należności tzw. dyskontowanie; wartość godziwa na dzień bilansowy to wartość historyczna
W walutach obcych – jest to kurs zamknięcia, czyli natychmiastowy kurs wymiany na dzień bilansowy, w przypadku rozrachunków jest kurs średni NBP na ten dzień
Wycena bieżąca – wg. natychmiastowego kursu wymiany obowiązującego na dzień przeprowadzenia transakcji
Odpis z tytułu utraty wartości należności tworzy się zgodnie z MSR 39 i taki odpis jest tworzony jeśli istnieją obiektywne dowody, że została taka strata z tytułu utraty wartości należności poniesiona.
Do obiektywnych dowodów utraty wartości (są tzw. zdarzenia powodujące stratę) należą np.:
Znaczące trudności finansowe dłużnika,
Wysokość tego odpisu to różnica pomiędzy wartością księgowa należności, a możliwą do odzyskania kwotą należności.
Odpis ten tworzy się w kosztu (PKO)
a rozwiązuje się go w przychody .
Zdarzenie powodujące stratę, może to być jedno lub splot kilku zdarzeń.
Rzeczowe aktywa trwałe;
Wartość rezydualna - wartość zakładana końcowa po okresie amortyzacji
AKTYWA TRWAŁE ujmuje się:
wg. ceny nabycia lub
kosztu wytworzenia, (czyli wg. kosztu historycznego)
Wycena wg. UoR Środki trwałe – bilansowa i początkowa)
Zasady i metody amortyzacji
Metoda komponentowa (różna amortyzacja części składowej (np. samolotu) UoR nie dopuszcza takiej metody, tylko MSR)
Rozpoczęcie i zakończenie amortyzacji (inaczej niż w UoR) –
określenie zasad początkowego i późniejszego ujęcia składników rzeczowych aktywów trwałych (nieruchomości, maszyn i urządzeń).
Wartość bilansowa jest kwotą, w jakiej dany składnik aktywów jest ujmowany w bilansie, po pomniejszeniu o łączne odpisy amortyzacyjne oraz łączną kwotę odpisów aktualizujących.
Cena nabycia lub koszt wytworzenia jest kwotą zapłaconych środków pieniężnych bądź ich ekwiwalentów lub wartością godziwą innych dóbr przekazanych z tytułu nabycia składnika aktywów w momencie jego nabycia lub wytworzenia, lub – tam gdzie ma to zastosowanie – jest wartością przypisaną do danego składnika aktywów w momencie początkowego ujęcia zgodnie z wymaganiami innych MSSF, np. MSSF 2 Płatności w formie akcji własnych.
Wartość podlegająca amortyzacji jest ceną nabycia lub kosztem wytworzenia danego składnika aktywów, lub kwota pełniącą analogiczną funkcję, przy czym wielkości te pomniejszone są o wartość końcową składnika.
Wartość specyficzna dla jednostki jest wartością bieżącą przepływów pieniężnych, jakie jednostka spodziewa się uzyskać w wyniku dalszego użytkowania składnika aktywów, łącznie z kwotą uzyskaną z tytułu jego sprzedaży po zakończeniu okresu użytkowania, lub wydatków, jakie jednostka spodziewa się ponieść w momencie uregulowania.
Wartość godziwa jest kwotą, za jaką na warunkach rynkowych składnik aktywów mógłby zostać wymieniony między zainteresowanymi i dobrze poinformowanymi stronami transakcji.
Odpis aktualizujący z tytułu utraty wartości jest nadwyżką wartości bilansowej danego składnika aktywów nad jego wartością odzyskiwalną.
Rzeczowe aktywa trwałe to aktywa rzeczowe:
Które są utrzymywane w celu wykorzystania ich w procesie produkcyjnym lub przy dostawach towarów i świadczenia usług, w celu oddania do używania innym podmiotom na podstawie umowy najmu lub w celach administracyjnych oraz
którym towarzyszy oczekiwanie, iż będą wykorzystywane przez czas dłuższy niż jeden okres
Wartość odzyskiwalna odpowiada cenie sprzedaży netto składnika aktywów lub jego wartości użytkowej, w zależności od tego, która z tych wielkości jest wyższa.
Wartość końcowa składnika aktywów jest to kwota, jaką jednostka zgodnie ze swoimi przewidywaniami mogłaby uzyskać obecnie ze zbycia tego składnika – przy uwzględnieniu takiego wieku i stanu tego składnika, jakie będzie on mieć na koniec okresu jego ekonomicznego użytkowania – pomniejszona o szacowane koszty zbycia.
Okres użytkowania jest:
przedziałem czasu, w którym – według przewidywań – dany składnik aktywów będzie użytkowany przez jednostkę, lub
liczbą jednostek produkcji lub podobnych jednostek, które – według przewidywań – jednostka uzyska z danego składnika aktywów.
Wycena rzeczowych aktywów trwałych
Początkowa wycena
Pozycję rzeczowych aktywów trwałych, która kwalifikuje się do ujęcia jako składnika aktywów wycenia się według ceny nabycia lub kosztu wytworzenia”. MSR 16 w sposób następujący wskazuje, co może, a co nie może składać się na cenę nabycia lub koszt wytworzenia pozycji rzeczowych aktywów trwałych w momencie początkowej wyceny.
Na cenę nabycia lub koszt wytworzenia pozycji rzeczowych aktywów trwałych składają się:
cena zakupu, łącznie z cłami importowymi i bezzwrotnymi podatkami od zakupu, pomniejszona o opusty handlowe i rabaty;
wszystkie inne pozwalające się bezpośrednio przyporządkować koszty poniesione w celu doprowadzenia składnika aktywów do miejsca i warunków potrzebnych do rozpoczęcia jego funkcjonowania zgodnie z zamierzeniami kierownictwa;
szacunkowe koszty demontażu i usunięcia składnika aktywów oraz koszty przeprowadzenia renowacji miejsca, w którym się znajdował, do których jednostka jest zobowiązana w związku z nabyciem pozycji rzeczowych aktywów trwałych lub używaniem składnika rzeczowych aktywów trwałych w danym okresie w celu innym niż wytwarzanie wyrobów.
Do kosztów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabycia danego składnika aktywów zalicza się:
wynagrodzenia i inne świadczenia pracownicze poniesione wyłącznie w związku z nabyciem pozycji rzeczowych aktywów trwałych;
koszty przygotowania miejsca;
koszty załadunku i rozładunku;
koszty instalacji i montażu;
koszty sprawdzenia, czy środek trwały działa poprawnie, pomniejszone o przychody netto ze sprzedaży wyrobów wytworzonych w trakcie testowania;
honoraria za profesjonalne usługi.
Do kosztu wytworzenia lub ceny nabycia, w myśl MSR 16 nie zalicza się:
kosztów otwarcia nowego zakładu;
kosztów związanych z rozpoczęciem wytwarzania nowego produktu lub świadczenia nowej usługi (łącznie z kosztami promocji i reklamy);
kosztów rozpoczęcia działalności w nowej lokalizacji lub wśród nowego segmentu klientów (łącznie z kosztami szkoleń pracowników);
kosztów administracyjnych oraz innych ogólnych kosztów pośrednich.
Wycena po początkowym ujęciu
Przy wycenie następującej po początkowym ujęciu MSR 16 pozwala na wybór jednego z dwóch alternatywnych rozwiązań do wyceny rzeczowych aktywów trwałych Pierwszym rozwiązaniem jest model ceny nabycia lub kosztu wytworzenia. Drugim rozwiązaniem jest model wartości przeszacowanej. Wybrane rozwiązanie należy zastosować wobec całej grupy rzeczowych aktywów trwałych, przy czym nie dla wszystkich grup musi być przyjęte to samo rozwiązanie.
Jeżeli wybrany zostanie model ceny nabycia lub kosztu wytworzenia to po początkowym ujęciu pozycji rzeczowych aktywów trwałych jako składnika aktywów, wykazuje się ją wg ceny nabycia lub kosztu wytworzenia pomniejszonego o umorzenie raz o zakumulowane odpisy aktualizujące z tytułu utraty wartości narastająco.
Jeżeli zastosowany zostanie model wartości przeszacowanej, to rzeczowe aktywa trwałe będą wykazywane w wartości godziwej pomniejszonej o kwotę późniejszej zakumulowanej amortyzacji (umorzenia) i późniejszych zakumulowanych odpisów aktualizujących z tytułu utraty wartości. „Wartość godziwa” będzie zazwyczaj wartością rynkową składnika aktywów. Wszystkie pozycje w ramach jednej grupy aktywów powinny być przeszacowywane równocześnie.
MSR 16 podaje następujące przykłady odrębnych grup rzeczowych aktywów trwałych:
grunty;
budynki i budowle;
maszyny;
statki;
samoloty;
pojazdy mechaniczne;
meble i instalacje;
wyposażenie biurowe.
MSR 16 amortyzację definiuje jako rozłożenie wartości podlegającej amortyzacji na przestrzeni okresu użytkowania składnika aktywów. Za podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych najczęściej uważa się cenę nabycia lub koszt wytworzenia danego składnika aktywów, pomniejszoną o ewentualną wartość końcową. Odpisy amortyzacyjne powinny być ujmowane jako koszty danego okresu, pod warunkiem że nie są wliczane w wartość bilansową innych aktywów (np. poprzez aktywowanie kosztów amortyzacji i ujęcie ich wartości wyrobów gotowych). Tego typu podejście prezentuje również Ustawa o rachunkowości.
Ustalając zasady amortyzacji należy uwzględnić takie czynniki jak:
oczekiwane wykorzystanie składnika aktywów przez jednostkę gospodarczą. Wykorzystanie oceniane jest na podstawie oczekiwanej zdolności produkcyjnej składnika aktywów lub wielkości produkcji;
oczekiwane zużycie fizyczne, które zależy od czynników operacyjnych takich jak ilość zmian, w ciągu których składnik aktywów będzie używany, program remontów i konserwacji w danej jednostce gospodarczej oraz zabezpieczenie i konserwacja składnika aktywów w okresie przestojów;
technologiczna utrata przydatności wynikająca ze zmian lub udoskonaleń produkcji lub ze zmian popytu na dany produkt lub na daną usługę, do wytworzenia których wykorzystywany jest dany składnik aktywów;
prawne lub inne podobne ograniczenia dotyczące użytkowania składnika aktywów, takie jak wygaśnięcie terminu użytkowania np. z tytułu umów leasingowych.
Amortyzację należy rozpocząć, „gdy składnik aktywów jest dostępny do użytkowania, to znaczy w momencie dostosowania składnika aktywów do miejsca i warunków potrzebnych do rozpoczęcia jego funkcjonowania zgodnie z zamierzeniami kierownictwa”. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się tak długo, jak wartość końcowa składnika aktywów nie przewyższa jego wartości bilansowej nawet wtedy, gdy wartość godziwa składnika aktywów przewyższa jego wartość bilansową. Remont i konserwacja składnika aktywów nie zaprzecza potrzebie jego amortyzowania. Z przepisów wynika jasno, że zakończenie amortyzacji następuje wtedy, gdy składnik aktywów został usunięty z bilansu lub przeznaczony do sprzedaży. Amortyzacja przebiega także, gdy składnik aktywów nie jest wykorzystywany lub został przeznaczony do sprzedaży. Nalicza się wówczas tzw. amortyzację zerową. Każdą część składową pozycji rzeczowych aktywów trwałych, której cena nabycia lub koszt wytworzenia jest istotny w porównaniu z ceną nabycia lub kosztem wytworzenia całej pozycji, należy amortyzować osobno.” Tego typu rozwiązań nie zawarto w ustawie o rachunkowości. Wynika to z tego, że ustawa nakłada wymóg kompletności.
Jeżeli osobno amortyzowane są pewne części pozycji rzeczowych aktywów trwałych (pozycje istotne), to należy amortyzować osobno pozostałą część tej pozycji (pozycje nieistotne). Na pozostałą część składają się jednostkowo nieistotne części. Jeśli wewnątrz jednostki występują wobec nich różne oczekiwania, dla obliczenia amortyzacji można wykorzystać techniki szacunkowe w celu wiernego odzwierciedlenia stopnia zużycia i okresu użytkowania tych części.
Należy „weryfikować metodę amortyzacji co najmniej na koniec każdego roku finansowego, i jeżeli nastąpiła istotna zmiana w zakresie konsumowania korzyści ekonomicznych ze składnika aktywów”
Standard nie narzuca metod amortyzacji i wymienia jako możliwe do stosowania następujące metody:
metodę liniową – polegającą na dokonywaniu stałych odpisów w czasie użytkowania składnika aktywów przy niezmienionej wartości końcowej;
metodę degresywną – opierającą się na zmniejszeniu odpisów amortyzacyjnych w okresie użytkowania składnika aktywów;
metodę opartą na liczbie wytworzonych produktów – zgodnie z nią ustala się odpis amortyzacyjny na podstawie oczekiwanego wykorzystania składnika aktywów lub wielkości produkcji.
MSR 16 a UoR
odsetki zgodnie z art. 28 ust.1 UoR zalicza się do wartości początkowej. Po przyjęciu środka trwałego koszty odsetek ujmowane są w bieżących okresach. Natomiast zgodnie z MSR odsetki co do zasady są kosztem;
przy początkowej wycenie zgodnie z art. 28 ust. 8 UoR uwzględniane są różnice kursowe. MSR zezwala na takie podejście tylko wtedy gdy stosuje się podejście alternatywne z MSR 23;
do kosztów wytworzenia produktu zgodnie z art. 28 ust. 3 UoR nie zalicza się kosztów będących konsekwencją niewykorzystanych zdolności produkcyjnych i strat produkcyjnych, ogólnego zarządu, które nie są związane z doprowadzaniem produktu do postaci i miejsca, w jakich się znajduje na dzień wyceny, magazynowania wyrobów gotowych i półproduktów, chyba że poniesienie tych kosztów jest niezbędne w procesie produkcji, kosztów sprzedaży produktów.
Weryfikacja okresu użytkowania oraz metody wartości amortyzacji i wartości końcowej – w przypadku MSR wymagana jest corocznie, w przypadku UoR wymagana okresowo, przy czym UoR nie definiuje częstotliwości przeprowadzania weryfikacji;
Jednorazowy odpis amortyzacyjny – MSR nie dopuszcza takiego rozwiązania, natomiast UoR stanowi, że dozwolone jest jego zastosowanie dla obiektów o niskiej wartości;
MSR 16 posiada szerszy zakres definicji dotyczących amortyzacji;
Ustawa o rachunkowości nie przewiduje możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od poszczególnych pozycji istotnych środka trwałego. UoR dopuszcza amortyzację środka trwałego tylko jako całości;
Zarówno MSR 16, jak i ustawa o rachunkowości dopuszcza stosowanie uproszczeń w zakresie amortyzacji. MSR zezwala na uproszczenia odnośnie pozycji nieistotnych. Natomiast zgodnie z art. 32. ust. 6 UoR dla środków trwałych o niskiej jednostkowej wartości początkowej można ustalać odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe w sposób uproszczony, przez dokonywanie zbiorczych odpisów dla grup środków zbliżonych rodzajem i przeznaczeniem lub jednorazowo odpisując wartość tego rodzaju środków trwałych;
Zarówno MSR 16, jak i ustawa o rachunkowosci pozwala na stosowanie różnych metod amortyzacji. MSR: metoda linowa, metoda degresywna, metoda oparta na liczbie wytworzonych produktów. Ustawa o rachunkowości: metoda linowa, metoda degresywna, metoda naturalna)
1- sprawozdaniach
13- wartość godziwa
19- o świadczeniach pracowniczych
21- różnice kursowe
37- rezerwy
16 i 36- środki trwałe i odpisy aktualizujące