Film opowiada historię czworga ludzi z Coney Island: drobnego dealera narkotyków, jego matki, dziewczyny i najlepszego przyjaciela. Wszyscy oni marzą o lepszym świecie i za wszelką cenę pragną uciec od otaczającej ich rzeczywistości. Harry, Tyrone i Marion szukają szczęścia w narkotykach i szybko wpadają w nałóg, staczając się coraz bardziej w otchłań iluzji i zakłamania. Matka Harrego, Sara, jest samotna i całe dnie spędza na oglądaniu teleturniejów. Jej marzeniem jest wystąpienie w jednym z nich i chęć ta sprawia, że kobieta zaczyna się odchudzać. Aby poprawić swój wygląd, bierze przepisane przez lekarza tabletki, które okazują się być amfetaminą. Głównym bohaterem filmu staje się nałóg, stopniowo niszczący zdrowie i życie. Historia nie kończy się szczęśliwie. Harry traci rękę z powodu zakażenia, jego dziewczyna sprzedaje swoje ciało dealerowi, Tyrone trafia do więzienia za posiadanie narkotyków a Sara popada w obłęd i zostaje umieszczona w zakładzie psychiatrycznym. Ostatecznie wszyscy są samotni, nieszczęśliwi i rozczarowani.

W tym filmie wszystkich dotyka problem uzależnienia, każdy pozostaje z nim samotny, zamknięty w takiej samej klatce pragnień. Tak dzieję się z młodą parą-dealerem narkotyków, Harrym, który dostaje szansę na łatwy zarobek oraz jego dziewczyną, która pragnie niezależności i samodzielnego także w sensie finansowym życia z ukochanym a także ich ciemnoskórym kolegą. Opowieść o nich nie usuwa w cień równorzędnego wątku matki bohatera-sześćdziesięcioletniej ,żyjącej wspomnieniami kobiety, która wpada w nałóg odchudzania i nieszczęśliwie ale też trochę groteskowo i w trochę nieprawdopodobny sposób także uzależnia się od narkotyków. Na końcu wszystkich tych historii jest cierpienie , marzenia bohaterów nie zostaną zrealizowane. Harry kończy w szpitalu z amputowana w wyniku poinfekcyjnego skrzepu ręką, jego partner w interesach, Marion , w więzieniu, matka w szpitalu psychiatrycznym a dziewczyna sprzedaje swoje ciało i duszę za narkotyk.

Można znaleźć jakąś drogę wyjścia z tego labiryntu, w którym bohaterowie „Requiem..” się zagubili. Każdy człowiek pragnie być szczęśliwy-to nic odkrywczego. Każdy obiera trochę inną do tego szczęścia drogę, ile jest ludzi tyle jest marzeń na świecie. Wszyscy z nich są zorientowani na swoje , subiektywne w istocie doznanie. Bohaterowie są egocentryczni w sensie bardziej uniwersalnym niż potocznie oznacza to słowo. Jednocześnie jednak mniej negatywnym, ten egoizm umysłu przynosi im bowiem nieszczęście, a nie korzyści. Być może powinni szukać drogi do swych marzeń w relacji, która pozwala istnieć drugiej osobie nie tylko jako wierne lustro własnych dążeń, lecz jako samodzielny byt, którym nie chce się zawładnąć, ale który pozwala głębiej się samookreślić i nie zgubić na drodze ku marzeniom. W filmie ukazana jest scena podziału ekranu, stwarzający wrażenie , iż przeglądają się w sobie nawzajem jak w lustrze, że integralność ich ciał rozmywa się , tworząc jedność współbycia i odczuwania dwóch istnień . Pod koniec filmu nie ma już relacji, zamknięcie się tylko w sferze doznań własnego umysłu, w którym zwycięża uzależnienie jest zgubne. Kilkakrotnie w filmie powtarza się wizja Harrego , głównego bohatera: nad brzegiem rozległej wody stoi na pomoście jego narzeczona. Ta przestrzeń , jej obecność to szansa, to przyszłość, w ostatniej wizji na pomoście nikt już na niego nie czeka..

W przypadku matki Harrego próba odnowienia dobrych wspomnień ,obłaskawienia czasu choć na chwilę przez wystąp w telewizji, w które z uśmiechem opowie o swojej wspaniałej rodzinie, nieżyjącym mężu , cudownym synu, jest zamknięciem się w samej sobie, kiedy nie chce się spojrzeć codzienności w oczy. Dla matki dealera mit leży w przeszłości , dla pozostałych, młodych bohaterów w przyszłości. Wszyscy oni wpadają w tą sama pułapkę, pozwalając dążeniom, do których dołącza zgubne uzależnienie, zamknąć się w nich samych.