Przeprowadzając badanie wyznaczania współczynnika odpływu, na podstawie roczników opadów, rzeki Bzury z 1967 roku obliczyliśmy iż współczynnik alfa jest równy 0,27. Ten sam współczynnik wg innych naukowców nieco różni się od naszego aczkolwiek nieznacznie. Współczynnik odpływu według Iszkowskiego jest zależny od stoczystości i ogólnie dla Polszki jest miarodajnym wskaźnikiem. My wybraliśmy płaszczyzny i płaskowzgórza jako przeważający rodzaj terenu dla rzeki Bzury. Współczynnik odpływu wg Iszkowskiego dla takiego rodzaju terenu wynosi 0,25, a uwzględniając ze jest to najogólniejszy typ wskaźnika to nasz wynik możemy uznać za poprawny, chociaż jest wyższy o 0,2. Jednak uwzględniając istnienie w dorzeczu Bzury bagien, dla których współczynnik wg. Iszkowskiego wynosi 0,20 błąd naszych obliczeń możemy zwiększyć.
2.We współczynniku odpływu według Pareńskiego musieliśmy uśrednić wyniki. Pod uwagę wzięliśmy dwie kategorie do wyliczenia ??? niziny bagniste oraz płaszczyzny. Spoglądając na mapę Polski i bieg rzeki Bzury można powiedzieć ze uśrednienie to dobry sposób, ponieważ górna cześć rzeki płynie blisko Wysoczyzny Piotrkowskiej, następnie po Równinie Kutnowskiej, a dolny leży już w Niecce Wisły. Na mapie widać również ze w zlewisku Bzury istnieją bagna. Współczynnik dla nizin bagnistych wyniósł 0,18, natomiast dla płaszczyzn 0,32. Uśredniając oba wyniki alfa wyniosła 0,25. Wynik otrzymany na podstawie naszych obliczeń dla rzeki Bzury w 1967 roku wyniósł 0,27, a więc porównywalnie, ale tu zauważamy większy błąd niż w porównaniu z współczynnikiem wg Iszkowskiego.
3.Trzecim współczynnikiem do skontrolowania naszego wyniku jest współczynnik według Kellera. Wyniósł on 0,35. Zauważamy ze nasz wynik odbiega już znaczniej niż w poprzednich przypadkach. We współczynniku według Kellera jedyną przyjmowana zmienną jest opad roczny. Według map opadów dla Polski obszar dorzecza Bzury leży blisko obszarów o najmniejszych sumach rocznych opadów (Nizina Mazowiecka, Kujawy, Nizina Wielkopolska), a jak widzimy we wzorze jest to funkcja ??? im mniejszy opad tym niższy współczynnik odpływu. Możemy wysnuć przypuszczenie ze w roku 1967 opady były większe, albo, ze względu na istnienie bagien, większa retencja. Trzecim powodem tak dużej różnicy może być nasz wybór posterunków.
Podsumowując otrzymany współczynnik odpływu dla rzeki Bzury w 1967, który wyniósł 0,27, możemy powiedzieć że obliczenia i wybór posterunków był w miarę poprawny, ponieważ różnice między współczynnikami wg Iszkowskiego, Pareńskiego i Kellera są niskie.
Otrzymana wartość współczynnika odpływu (α=0,37) znacznie przekracza wartości dla polskich rzek nizinnych (Wisła: α=0,28, Odra: α=0,24). Biorąc jednak pod uwagę, że Dunajec jest rzeką górską, otrzymane wyniki można przyjąć za zbliżone do rzeczywistych. Tereny górskie charakteryzują się wysokimi opadami atmosferycznymi, dużą stoczystością terenu, mniejszą przesiąkliwością gruntów, co z pewnością zwiększa odpływ. Nasze obliczenia mogła cechować duża niedokładność z uwagi na ograniczoną do 20 liczbę posterunków pomiarowych, a co za tym idzie ich wybiórcze rozmieszczenie, oraz niedostępność danych pomiarowych z terenu Słowacji oraz obszarów wysokogórskich.
Wartości otrzymane z gotowych wzorów wg Iszkowskiego, Pareńskiego oraz Kellera znacznie różniły się między sobą, przy czym odpływ wg pierwszego z nich był najbliższy uzyskanym przez nas wartościom (α=0,35÷0,4) ??? zakładając że Dunajec jest rzeką z pogranicza pogórzy gór i pogórzy. Współczynnik odpływu wg Kellera wyniósł 0,27, a więc stosunkowo mało jak dla rzeki górskiej. W naszych oczach wynik ten nie jest wiarygodny, ponieważ opiera się jedynie na pomiarach wysokości opadów pomijając inne ważne czynniki. Wzór Pareńskiego (α=48) z kolei uwzględnia powierzchnię dorzecza oraz rzeźbę terenu, nie biorąc pod uwagę wysokości opadów.
Z czterech różnych wzorów na podstawie różnych danych otrzymano bardzo zróżnicowane wyniki. Jest rzeczą niemożliwą określenie prawdziwego współczynnika odpływu na podstawie tak rozbieżnych wartości. W celu otrzymania miarodajnych wyników należałoby wziąć pod uwagę większą liczbę posterunków pomiarowych, w dłuższym okresie czasu (kilku lat) stosując dokładniejsze metody wyznaczania opadu średniego ??? np. izohiet.
4.Po skonforntowaniu naszych obliczeń ze współczynnikiem przepływu wg Iszkowskiego i Pareńskeigo możemy stwierdzić, że uzyskany przez nas wynik jest najbardziej zbliżony do współczynnika wg Iszkowskiego. Określając strukturę terenu stwierdziliśmy, że rzeka Pilica przepływa przez pagórki o łagodnych stokach, czyli wg Iszkowskiego = 0,35 co jest porównywalne z uzyskanym przez nasz wynikiem = 0,3234. Natomiast po odczytaniu struktury terenu z tabeli Pareńskiego i podstawieniu wartości z tejże tabeli do wzoru: okazało się, że współczynnik =0,46, a więc zdecydowanie różnił się od uzyskanego wcześniej wyniku. Obliczony przez nas współczynnik ze wzoru Kellera nie powinien być w ogóle brany pod uwagę. Jest on nieobiektywny, gdyż podstawiając do wzoru jako wartość H braliśmy średnią miesięczną w skali roku pomnożoną przez 12 ze względu na brak średniej miesięcznej z miesięcy listopad i grudzień. W związku z tym wynik w żaden sposób nie odzwierciedla rzeczywistości.
Wisłoka - rzeka w południowo-wschodniej Polsce, prawy dopływ górnej Wisły. Długość rzeki wynosi 164 km, a powierzchnia dorzecza 4110 km2.
Wisłoka bierze źródła w środkowej części Beskidu Niskiego na wyskości 575 m n.p.m. Płynie przez Pogórze Ciężkowickie i Kotlinę Sandomierską. W górnym biegu płynie głeboką doliną, gdzie ma charakter przełomu, a od Dołów Jasielsko-Sanockich dolina rozszerza się. Uchodzi do Wisły w okolicy wsi Ostrówek na wysokości 154 m n.p.m.
Współczynnik odpływu, w hydrologii wielkość oznaczająca stosunek odpływu jednostkowego do średniej sumy opadów w danej zlewni rzecznej, wyrażana w procentach. Np. dla Wisły współczynnik odpływu wynosi średnio 25%, co oznacza, że 1/4 wody docierającej do zlewni Wisły w postaci opadu jest odprowadzana przez wody rzeczne (reszta wsiąka, przedostaje się do wód podziemnych, paruje itp.).
Rzeka Wisłoka jest prawobrzeżnym dopływem Wisły o długości 163,6 km i powierzchni zlewni 4110,2 km kw. Bierze początek na terenie województwa małopolskiego, na wysokości około 600 m n.p.m., na południowym stoku Dębiego Wierchu oraz miedzy Popowymi Wierchami a Kamiennym Wierchem. Górna część zlewni Wisłoki to górzyste tereny leśne. Na obszarze Kotliny Jasielsko-Krośnieńskiej i w dalszym biegu rzeka płynie między polami uprawnymi i łąkami oraz przez tereny zabudowy mieszkaniowej.