Pierwszy interfejs to ST506 (znaczenie historyczne): dwa pasma do połączenia z HDD, gabarytowo duże (niski stopień scalenia US).

EIDE/ATA (Enhanced IDE) – opracowany w 1994 roku; pozwala na podłączenie czterech urządzeń i nie tylko HDD (dwa złącza na płycie głównej).

ATAPI (Advanced Technology Attachment Packet Interface):

• rozszerzona wersja standardu ATA, który początkowo był przeznaczony do obsługi dysków twardych

• wersja ta stworzona ze względu na zapotrzebowanie na podłączanie do komputera PC innych urządzeń; głównie dotyczyło to napędów CD-ROM napędów taśmowych czy też dyskietek o dużych rozmiarach – ZIP, SuperDisk

• w wyniku wprowadzonych zmian w standardzie ATA od tamtej pory przyjął on nazwę ATA/ATAPI – jednak większość osób posługuje się jego starą, krótszą nazwą.

SATA (Serial ATA):

• szeregowa transmisja danych

• cienkie kable (wystarczają dwa przewody: odbierający sygnał i nadający sygnał)

• niskie napięcie zasilania 0,25V

• możliwość stosowania dysków o dużej pojemności

• duże szybkości transmisji (>150 MB/s)

• prosta konstrukcja (cienkie kable – 7 żył, mała liczba styków)

• hot plugging

• niski koszt

• prosta instalacja

Pamięć magnetooptyczna jest pamięcią wolną. Jej zaletą jest możliwość zapisania trwale bardzo dużej ilości informacji. Trwałość zapisanej informacji szacuje się na ok. 30 lat. Przykładami są dyski wewnętrzne i zewnętrze (SCSI) oraz dyski MO stosowane np. w czarnych skrzynkach samolotów myśliwskich.

Pamięć spinowa:

• gdy spiny elektronów w obu warstwach są takie same – zapisana 1 logiczna

• gdy spiny elektronów są przeciwnie skierowane – zapisane 0 logiczne

• gęstość upakowania jak DRAM

• szybkość jak S-RAM

• pamięć nieulotna (ROM)

Holografia – technika zapisu i odczytu informacji w postaci trójwymiarowych obrazów przez mieszanie dwu spójnych fal.

Informacja binarna zapisana w SLM -> zapis na nośniku w postaci bloków 1000x1000 punktów (każdy punkt to jeden bit informacji) -> pojedynczy blok zapamiętany w postaci obrazu holograficznego -> dysk – stos megabitowych hologramów.

Zalety pamięci holograficznej:

• gęstość zapisu 10⁵ MB/cm²

• duża prędkość odczytu – 1 GB/s

• możliwość zapisu objętościowego (wiele obrazów w jednym obszarze)

• nielokalność (pełną informację można uzyskać z fragmentów płyty)

• zapis i odczyt równoległy

Wady pamięci holograficznej:

• brak standardów

• brak odpowiednich materiałów holograficznych

Pamięć atomowa:

Na powierzchni Si napylona cienka warstwa Au – powstają ścieżki o szerokości 5 atomów. Na powierzchnię Au nanosi się atomy Si. Istnienie atomu – 1 logiczna, brak atomu – 0 logiczne; gęstość zapisu 10⁶ razy większa niż przy CD (skala nm a nie µm); zapis zera polega na usunięciu atomu.

Odczyt: skanowanie linii (STM); wszystkie atomy takie same i o tych samych wymiarach – bardzo duży stopień korekcji błędów).

Problem z zapisem: atomy w sposób kontrolowany można przesuwać w temperaturze ciekłego helu (-270,42˚C, tj. 2,73K), trudno w temperaturze pokojowej (atomy mogą przeskakiwać ze swoich położeń).

Pamięć trzeba formatować.

Do zapisu jednego bitu potrzeba 20 atomów; gęstość zapisu: 250 Tb/cal²; prędkości zapisu są niskie – ok. 200 b/s.

Wyświetlacze umożliwiają przekazanie informacji w formie graficznej.

Dwa typy wyświetlaczy:

• aktywne

• pasywne

Wyświetlacze aktywne:

Dostarczoną energię (najczęściej w postaci energii pola elektrycznego) przekształcają na energię promieniowania w zakresie widzialnym.

• emitują światło;

• natężenie promieniowania (świecenia) nie zależy od oświetlenia zewnętrznego.

Typowy wyświetlacz aktywny to lampa elektropromieniowa (CRT – Cathode Ray Tube) – czyli popularna lampa kineskopowa lub oscyloskopowa.

Inne wyświetlacze tego typu to:

• wyświetlacze plazmowe

• wyświetlacze elektroluminescencyjne

• wyświetlacze polimerowe.