Wody powierzchniowe – wody występujące na powierzchni ziemi, łatwe do bezpośredniego ujęcia (czerpania). Dzielimy je na: -słone (morza, oceany), słone jeziora – zajmują 97 procent wód -słonawe (brakkiczne) – wody w ujściach rzek, a także wody Bałtyku -słodkie (większość wód śródlądowych) – zajmują pozostałe 3 procent wód (-płynące (rzeki, strumienie) -stojące (jeziora, stawy). Wody podziemne – wody, zalegające pod powierzchnią Ziemi na różnych głębokościach, powstałe na skutek różnych procesów geologicznych. Ścieki – to zużyte ciecze, roztwory, koloidy lub zawiesiny, a także odpadowe ciała stałe odprowadzane za pomocą rurociągów do odbiorników naturalnych jakimi mogą być zbiorniki lub cieki wodne, doły gnilne itp. W postaci ścieków odprowadza się odpadowe substancje przemysłowe oraz odpady żywnościowe i fekalia z miejskich i osiedlowych gospodarstw domowych. Ze względu na dużą szkodliwość biologiczną ścieków, zarówno komunalnych jak i przemysłowych, przed odprowadzeniem do odbiornika powinno się poddawać je oczyszczeniu w oczyszczalniach. Wskaźniki jakości wody: temperatura, zapach, smak, barwa, mętność, odczyn, substancje rozpuszczone, zawiesiny, twardość wody, biochemiczne zapotrzebowanie tlenu (BZT), chemiczne zapotrzebowanie tlenu (ChZT) i ogólny węgiel organiczny (OWO). Twardość wody Jest to pojęcie umowne, określające zjawisko zużycia mydła w wodzie bez wytwarzania piany przy skłócaniu. Twardość ogólna definiowana jest jako całkowita zawartość kationów dwuwartościowych w wodzie. Jednostką w Polsce jest mval/dm³ lub ⁰n. Twardość węglanowa (przemijająca) odpowiada zawartości w wodzie węglanów i wodorowęglanów. Była także ona nazywana zasadowością. Wyróżnia się następujące zasadowości: zasadowość ogólna (Z_m),zasadowość wobec fenoloftaleiny(Z_p), zasadowość węglanową (Z_CO3^2-),zasadowość wodorowęglanową(Z_HCO3^-) i zasadowość wodorotlenową (Z_OH^-). Zasadowość ogólna oznacza sumę wszystkich związków chemicznych w wodzie, które reagują zasadowo wobec oranżu metylowego (pH>4,5). Zasadowość wobec fenoloftaleiny oznacza sumę wszystkich związków reagujących zasadowo powyżej pH 8,3. Biogeny Występujące w wodzie biogeny to przede wszystkim fosfor i azot. To pierwiastki chemiczne pozwalające na prawidłowe funkcjonowanie, od nich zależy również rozwój życia biologicznego w wodach. Oznaczanie chlorków w wodzie Chlorki stanowią jeden z anionów najczęściej występujących w wodach i ściekach. Źródła pochodzenia chlorków można podzielić na naturalne (np. wymywanie z gleby) oraz antropologiczne (ścieki przemysłowe). Chlorki można oznaczyć metodą Mohra oraz z azotanem (V) rtęci (II). Metoda Mohra polega na miareczkowaniu badanej wody mianowanym roztworem azotanu (V) srebra chromianu (VI) potasu jako wskaźnik do momentu wytrącenia się czerwonobrunatnego osadu chromianu (V) srebra. Oznaczanie fosforanów (V) w wodzie Fosfor w wodach naturalnych pochodzi głównie z rozkładu związków organicznych roślinnych lub zwierzęcych, z pól nawożonych nawozami fosforowymi oraz zanieczyszczeń ściekami. Najczęściej stosowaną metodą do oznaczenia fosforanów (V) jest metoda spektrofotometryczna z molibdenianem amonu i chlorkiem cyny (II) jako reduktor. Zasada oznaczenia polega na tworzeniu się w roztworze kwaśnym kwasu fosforomolibdenowego o żółtym zabarwieniu, który ulega redukcji pod wpływem chlorku cyny (II), tworząc związek kompleksowy. Spektrofotometria UV-VIS znajduje głównie zastosowanie w analizie nieorganicznej. Tą metodą można oznaczyć substancje organiczne i nieorganiczne wykazujące absorpcję w nadfiolecie, związki absorbujące promieniowanie w zakresie widzialnym, w tym barwne związki organiczne (barwniki) i barwne sole metali oraz substancje , których formy absorbujące promieniowanie uzyskuje się na drodze reakcji chemicznych. Analiza ilościowa metodą spektrofotometrii UV-VIS oparta jest na pomiarze absorbancji A_λ badanego roztworu przy określonej długości fali λ i wykorzystaniu prawa Lamberta-Beera, zgodnie z którym : A_λ=ε_λ*l*c gdzie: ε_λ jest współczynnikiem absorpcji przy długości fali λ, l grubością warstwy absorbującej , a c jest stężeniem analitu w badanym roztworze. Zasada miareczkowania alkacymetrycznego, argentometrycznego i kompleksometrycznego. Alkacymetria to analiza objętościowa, w której ustala się stężenie kwasów lub zasad poprzez miareczkowanie roztworów z użyciem odpowiednio zasad lub kwasów. Podczas tego procesu zachodzi reakcja zobojętniania, która prowadzi do zmiany pH. Argentometria to metoda polegająca na reakcjach tworzenia się trudno rozpuszczalnych osadów o ściśle określonym składzie, powstających szybko i łatwo opadających na dno. Kompleksometria to reakcje różnego typu, w wyniku których powstają rozpuszczalne i słabo zdysocjowane kompleksy. Można kompleksometrie podzielić na takie, które tworzą kompleksy niechelatowe i chelatowe.