1. Skargi na naruszenie prawa wolności wypowiedzi przez jakieś państwo rozpatruje:

a. Europejski Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu

b. Komisja Europejska

c. Rada Europy

1. Przyczyną ograniczenia dostępu do informacji o działalności władz publicznych nie może być ochrona:

a. wolności i praw innych osób oraz podmiotów gospodarczych

b. działalności systemu politycznego i partyjnego

c. porządku prawnego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa-wyk

1. Do wolności słowa w Polsce zgodnie z art. 61 Konstytucji RP nie jest zaliczane prawo do uzyskiwania informacji o działalności:

a. organów władzy publicznej

b. organów samorządu gospodarczego i zawodowego

c. osób niepełniących funkcji publicznych

1. Rzeczpospolita Polska w art. 14. Konstytucji zapewnia wolność:

a. radiofonii, telewizji i innych środków przekazu

b. prasy i innych środków społecznego przekazu

c. radiofonii, telewizji i innych środków masowego przekazu

1. Prawo do uzyskiwania informacji, określone w art. 61 Konstytucji RP obejmuje:

a. wstęp na wybrane posiedzenia organów władzy, bez możliwości rejestracji dźwięku lub obrazu

b. wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu

c. dostęp do wszystkich dokumentów, z możliwością dokonywania ksero lub fotokopii

1. Konwencja Rady Europy o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności z 1950r. stanowi w art. 10, że każdy ma prawo do wolności wyrażania opinii, a prawo to obejmuje:

a. wolność posiadania praw podstawowych

b. wolność przekazywania informacji bez ingerencji władz i bez względu na granice państwowe

c. także wolność głoszenia przekonań rewolucyjnych a nawet sprzecznych z poglądami władz publicznych

1. Zgodnie z art. 54 Konstytucji RP ustawodawca w drodze ustawy może wprowadzić obowiązek uprzedniego uzyskania koncesji na prowadzenie:

a. stacji radiowej lub telewizyjnej

b. prasowej działalności wydawniczej

c. prasowej działalności dziennikarskiej

1. Reglamentacja prawna mediów to:

a. kontrola i ograniczenia mediów

b. regulacja rynku mediów

c. misja społeczna mediów

1. W Polsce zakazane są:

a. cenzura następcza prasy

b. koncesjonowanie rozpowszechniania programów telewizyjnych

c. koncesjonowanie prasy

1. Dobrem, ze względu na które nie może być ograniczona wolność wypowiedzi nie wskazanym w Konwencji Rady Europy z 1950r. o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności jest:

a. sprawne funkcjonowanie demokratycznego systemu partyjnego

b. bezpieczeństwo państwowe

c. zapobieżenie zakłóceniu porządku lub przestępstwu

1. Prasa w sensie podmiotowym obejmuje:

a. tłumaczy materiałów redakcyjnych

b. dziennikarzy telewizyjnych i personel techniczny nadawców

c. tylko redaktorów i redakcje

1. Prawa i obowiązki zawodowe dziennikarza prasowego, radiowego i telewizyjnego określają:

a. Konstytucja RP

b. ustawa Prawo prasowe

c. ustawa O radiofonii i telewizji

1. Prawo prasowe (mediów) w Polsce stanowi zespół norm:

a. regulujących funkcjonowanie mediów, w szczególności prawa i obowiązki nadawców, wydawców i dziennikarzy

b. regulujących funkcjonowanie wszystkich środków komunikacji

c. dotyczących wyłącznie prasy drukowanej

1. Prasa w sensie przedmiotowym oznacza:

a. gazety drukowane

b. dzienniki, czasopisma, programy radiowe i telewizyjne

c. tylko dzienniki i czasopisma

1. Zadaniem prasy jest urzeczywistnianie prawa do:

a. wolności gospodarczej

b. rzetelnego informowania

c. ochrony tajemnic państwowych

1. Redaktor naczelny to osoba:

a. posiadająca uprawnienia do decydowania o całokształcie działalności redakcji

b. odpowiadająca całym swoim majątkiem za działalność redakcji

c. odpowiadająca wyłącznie za publikację własnych materiałów prasowych

1. Redaktor jako dziennikarz decydujący lub współdecydujący o publikacji materiałów prasowych:

a. ponosi odpowiedzialność solidarnie z redaktorem naczelnym

b. nie ponosi żadnej odpowiedzialności, ponieważ ponoszą ją podlegli mu dziennikarze

c. ponosi odpowiedzialność za publikację materiałów prasowych

1. Czasopismem według prawa prasowego jest druk periodyczny, który ukazuje się:

a. nie częściej niż raz w tygodniu

b. częściej niż raz w tygodniu

c. częściej niż raz w tygodniu, i rzadziej niż raz w roku

1. Prasową działalność wydawniczą jako wydawcy mogą prowadzić:

a. organy państwowe, przedsiębiorstwa państwowe, organizacje polityczne i społeczne

b. wyłącznie osoby prawne

c. wyłącznie osoby fizyczne

1. Pod pojęciem „prasa” zgodnie z polskim prawem prasowym należy rozumieć:

a. przekazy o określonych cechach

b. tylko techniczne środki masowego przekazu

c. wyłącznie prasę drukowaną

1. Ograniczeniem prawnym dotyczącym istnienia i funkcjonowania mediów jest:

a. zamknięcie stacji nadawczej

b. cofnięcie koncesji w razie użycia satyry obraźliwej

c. zakazanie rozprowadzania programów operatorowi sieci kablowej, wykreślenie działalności z rejestru i uniemożliwienie dalszego prowadzenia działalności

1. Prasowa działalność wydawnicza to działalność prowadzona przez wydawcę polegająca na realizowaniu uprawnień wydawniczych:

a. tylko bezpośrednio

b. za pośrednictwem wydawnictw innych, działających jako nakładca

c. za pośrednictwem wydawnictw obcych

1. Do ograniczeń prawnych mediów w Polsce w zakresie rozpowszechniania należy:

a. zakaz rozpowszechniania w godzinach między 6 rano a 23 wieczorem audycji zagrażających prawidłowemu fizycznemu, psychicznemu i moralnemu rozwojowi małoletnich

b. obowiązek uwzględniania linii programowej redakcji

c. zakaz rozpowszechniania reklamy ukrytej

1. Za uchylanie się od obowiązku opublikowania komunikatu urzędowego, ogłoszenia sądu lub innego organu państwowego, jak również listu gończego grozi kara:

a. grzywny albo kara ograniczenia wolności

b. porządkowa

c. pozbawienia wolności do lat 5

1. Wydawanie dziennika lub czasopisma wymaga:

a. uzyskania koncesji

b. zezwoleniaRady Prasowej

c. rejestracji w sądzie

1. Ograniczeniem prawnym dotyczącym treści przekazów jest:

a. nakaz respektowania systemu wartości stworzonego w Unii Europejskiej

b. obowiązek uzyskania autoryzacji, tj. publikacji dosłownie cytowanej wypowiedzi

c. prowokacja dziennikarska

1. Ograniczeniem prawnym dotyczącym treści przekazów jest:

a. obowiązek utrwalania audycji, reklam i innych przekazów

b. obowiązek dbałości o poprawność języka i unikania wulgaryzmów

c. obowiązek promowania interesującej twórczości

1. Prasową działalność wydawniczą jako wydawcy mogą prowadzić:

a. organy państwowe, przedsiębiorstwa państwowe, organizacje polityczne i społeczne

b. wyłącznie osoby fizyczne

c. wyłącznie osoby prawne

1. Ograniczeniem prawnym dotyczącym treści przekazów są:

a. przepisy o autoryzacji

b. przepisy o akredytacji

c. możliwość publikowania sprostowań i odpowiedzi

1. Za wydawanie dziennika lub czasopisma bez rejestracji albo po jego zawieszeniu grozi:

a. kara porządkowa

b. mandat karny

c. kara grzywny albo kara ograniczenia wolności

1. Audycją jest:

a. część programu stanowiąca odrębną całość ze względu na treść, formę, przeznaczenie lub autorstwo

b. wyspecjalizowana część programu radiowego lub telewizyjnego

c. całość programu wyspecjalizowanego

1. Prawo rozpowszechniania programów radiowych i telewizyjnych przysługuje:

a. tylko jednostkom publicznej radiofonii i telewizji

b. osobom, które ubiegają się o koncesję na taką działalność

c. osobom fizycznym i prawnym

1. Programem zgodnie z ustawą o radiofonii i telewizji jest:

a. tylko uporządkowany zestaw audycji radiowych lub telewizyjnych

b. także zbiór reklam i innych przekazów

c. dowolnie ułożony program radiowy i telewizyjny

1. Nadawca społeczny to nadawca:

a. w którego programie nie są rozpowszechniane audycje prywatne

b. który nadaje reklamy, telesprzedaż i audycje sponsorowane w celach społecznych

c. którego program respektuje chrześcijański system wartości

1. Rozpowszechnianie audycji lub innych przekazów zagrażających fizycznemu, psychicznemu lub moralnemu rozwojowi małoletnich jest:

a. dozwolone w godzinach od 23 do 6

b. tylko nieetyczne

c. zabronione prawem

1. Nadawca to osoba, która:

a. rozprowadza programy lub przekazuje je innym osobom w celu rozprowadzania z prawem dokonywania zmian

b. tworzy lub zestawia programy i rozpowszechnia je lub przekazuje innym osobom w celu rozpowszechnienia w całości i bez zmian

c. emituje programy

1. Rozprowadzaniem programu jest:

a. rozpowszechnianie programu w sieci kablowej

b. rozpowszechnianie programu wszelkiego nadawcy po uzyskaniu licencji

c. przejmowanie w całości i bez zmian programu nadawcy krajowego lub zagranicznego i jego równoczesne rozpowszechnianie

1. Rozpowszechnianiem programu jest:

a. rozprowadzanie programu w systemie powszechnego nadawania

b. wyprowadzanie programu z sieci kablowej

c. bezprzewodowa emisja programu do równoczesnego, powszechnego odbioru

1. Zadaniem radiofonii i telewizji według ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji jest:

a. udostępnianie dóbr kultury i sztuki

b. umacnianie zasad etyki dziennikarskiej

c. ułatwianie korzystania z oświaty i dorobku nauki

1. Zarząd spółki Telewizja Polska S.A. jest powoływany i odwoływany przez:

a. KRRiT

b. Sejm

c. radę nadzorczą spółki

1. Działalnością terenowego oddziału spółki TVP S.A. kieruje powoływany przez radę nadzorczą na wniosek zarządu spółki:

a. dyrektor oddziału

b. prezes oddziału

c. przewodniczący oddziału

1. Przewodniczący KRRiT:

a. reprezentuje Radę Programową

b. kieruje pracami TVP SA

c. wydaje decyzje koncesyjne

1. Telewizja publiczna i radio publiczne działają wyłącznie w formie:

a. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Skarbu Państwa

b. spółki akcyjnej z udziałem Skarbu Państwa

c. jednoosobowej spółki akcyjnej Skarbu Państwa

1. Telewizję publiczną tworzy spółka "Telewizja Polska-Spółka Akcyjna", zawiązana w celu tworzenia i rozpowszechniania:

a. programów ogólnokrajowych

b. audycji europejskich

c. mądrych programów rozrywkowych

1. Do ustawowych zadań KRRiT należy:

a. stanie na straży wolności słowa w radiu i telewizji

b. doprowadzanie do samodzielności nadawców

c. ochrona interesów ekonomicznych telewizji publicznej przez pobieranie abonamentu

1. Spółka "Telewizja Polska-Spółka Akcyjna" działa w terenie:

a. w formie oddziałów

b. w formie spółek-córek

c. w 15 miastach

1. Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji to:

a. organ podlegający rządowi

b. organ konstytucyjny

c. organ licencyjny

1. Członków KRRiT powołują:

a. partie polityczne

b. posłowie, senatorowie i Prezydent RP

c. eksperci

1. Redaktor naczelny jest obowiązany opublikować nieodpłatnie, komunikat urzędowy pochodzący od:

a. sądu

b. naczelnych i centralnych organów państwowych

c. rzecznika prasowego prokuratury

1. Koncesja na rozpowszechnianie programów radiowych i telewizyjnych jest udzielana na:

a. 10 lat

b. 50 lat

c. 25 lat

1. Przewodniczący KRRiT podejmuje ostateczną decyzję w sprawie koncesji na podstawie:

a. ustawy

b. rozporządzenia KRRiT

c. uchwały KRRiT

1. O koncesję na rozpowszechnianie programów radiowych i telewizyjnych mogą się ubiegać:

a. radiofonia i telewizja niepubliczna

b. podmioty rozpowszechniające programy publicznej radiofonii i telewizji

c. KRRiT

1. Obowiązek publikacji komunikatu dotyczy:

a. obwieszczeń, uchwał lub zarządzeń pochodzących od organów administracji rządowej w województwie

b. listów urzędowych

c. komunikatu przekazywanego przez organy samorządu terytorialnego o stanie klęski żywiołowej

1. Organem władzy właściwym w sprawach koncesji na rozpowszechnianie programów radiowych i telewizyjnych jest:

a. Przewodniczący KRRiT

b. minister Skarbu Państwa

c. Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej

1. Redaktor naczelny dziennika jest obowiązany opublikować list gończy:

a. nieodpłatnie

b. po uiszczeniu kaucji

c. odpłatnie

1. Redaktor naczelny dziennika jest obowiązany opublikować we wskazanym lub uzgodnionym terminie prawomocny wyrok sądu lub inne orzeczenie i ogłoszenie sądu lub innego organu państwowego

a. nieodpłatnie

b. odpłatnie

c. po zapłaceniu wadium

1. Koncesja na rozpowszechnianie programów radiowych i telewizyjnych nie może być udzielona:

a. osobie prawnej

b. spółce cywilnej

c. osobie fizycznej

1. Organ koncesyjny może cofnąć koncesję, jeżeli:

a. rozpowszechnianie programu narusza normy dobrego obyczaju

b. nastąpi kontrola działalności nadawcy przez urząd skarbowy

c. rozpowszechnianie programu prowadzi do przejęcia władzy politycznej w innym państwie

1. Oceny w krytyce prasowej powinny być oparte na:

a. starannie i rzetelnie ustalonych, sprawdzonych i zinterpretowanych faktach

b. ocenach dotyczących cech osoby, a nie cech jej zachowania

c. opiniach innych dziennikarzy

1. Podmiotami zobowiązanymi do udzielania prasie informacji w imieniu jednostek organizacyjnych:

a. rzecznicy patentowi

b. osoby upoważnione

c. pracownicy

1. Prawo do odpowiedzi na krytykę prasową:

a. jest prawem krytykowanego

b. jest tym samym co prawo żądania udzielenia informacji

c. nie jest tym samym co prawo żądania udzielenia informacji

1. Dziennikarze mogą żądać informacji:

a. na temat, który nie był wcześniej przedmiotem wywiadu

b. a osoby ich udzielające mogą stawiać warunki za ich udzielenie

c. dotyczących tajemnic zawodowych

1. Ustawa o dostępie do informacji publicznej z dnia 6 września 2001 roku:

a. nie określa sposobu udostępniania informacji publicznych

b. określa dokładnie podmioty uprawnione do ich żądania

c. reguluje zakres informacji, które mogą być udostępniane

1. Krytyką prasową są rzetelne i zgodne z zasadami współżycia społecznego ujemne oceny:

a. wyroków sądów przed wydaniem orzeczenia sądu I instancji

b. działalności twórczej, zawodowej lub publicznej

c. osób dziennikarzy dokonane przez polityków

1. Ustawowym zadaniem prasy jest urzeczywistnianie prawa do krytyki:

a. życia świeckiego

b. życia prywatnego

c. społecznej

1. Zamiarem krytyki prasowej powinno być działanie:

a. w dobrej wierze w interesie prywatnym

b. w celu obrony dóbr osobistych osoby krytykującej

c. w interesie publicznym w celu dojścia do prawdy

1. Nierzetelna krytyka prasowa stanowi:

a. nadużycie wolności słowa i przekroczenie granic społecznego celu krytyki

b. zawsze naruszenie prawa karnego i cywilnego

c. naruszenie dobrego smaku

1. Prawo dziennikarzy do krytyki i uzyskania odpowiedzi na krytykę prasową gwarantują:

a. mandat karny za używanie przemocy w celu zmuszenia dziennikarza do opublikowania materiału prasowego

b. nakaz ułatwiania prasie zbierania materiałów krytycznych

c. kara grzywny lub kara ograniczenia wolności za utrudnianie lub tłumienie krytyki prasowej

1. W sytuacji odmowy autoryzacji wywiadu dziennikarz:

a. nie powinien cytować, lecz omówić wypowiedź rozmówcy

b. powinien cytować dokładnie wypowiedź

c. powinien wiernie i precyzyjnie omówić wypowiedź udzielającego informacji

1. Na wniosek zainteresowanej osoby (np. polityka, piosenkarza lub studenta) redaktor naczelny redakcji właściwego dziennika lub czasopisma jest obowiązany opublikować bezpłatnie:

a. rzeczowe sprostowanie na stwierdzenie zagrażające dobrom majątkowym

b. rzeczowe i odnoszące się do faktów sprostowanie wiadomości nieścisłej

c. rzeczowe sprostowanie na stwierdzenie zagrażające dobrom osobistym

1. Sprostowanie według polskiego prawa prasowego dotyczy:

a. faktów i może być polemiczne

b. wyłącznie faktów, gdy wypowiedź (informacja) podana w prasie jest nieprawdziwa lub nieścisła

c. ocen i nie może być polemiczne

1. W tekście nadesłanego sprostowania lub odpowiedzi nie wolno bez zgody wnioskodawcy dokonać

a. skrótów ani innych zmian, które by osłabiały znaczenie tekstu

b. istotnych poprawek

c. zmian, które by zniekształcały intencję autora sprostowania

1. Redaktor naczelny może odmówić opublikowania sprostowania lub odpowiedzi, jeżeli:

a. nie dotyczą redaktora naczelnego

b. nie dotyczą one treści zawartych w materiale prasowym

c. są wystosowane przez osobę niezainteresowaną

1. Redaktor naczelny ma obowiązek odmówić opublikowania sprostowania lub odpowiedzi, jeżeli:

a. są nieprawdziwe i nieetyczne

b. podważają fakty stwierdzone prawomocnym orzeczeniem sądu

c. naruszają one dobra majątkowe osób trzecich

1. Przepisy polskiego prawa prasowego o autoryzacji:

a. nie nakładają na dziennikarzy sankcji karnych

b. ułatwiają i przyspieszają pracę dziennikarzom

c. są oceniane jako sprzeczna z konstytucją cenzura prewencyjna, ponieważ brak zgody autora oznacza zakaz publikacji

1. Jeżeli chodzi o autoryzację w prawie polskim, to:

a. żądanie nie musi być wyraźne (na piśmie, na taśmie lub przy świadkach)

b. dziennikarz nie ma obowiązku informowania rozmówcy o jego prawie do autoryzacji

c. żąda jej dziennikarz udzielający informacji

1. Odpowiedź według polskiego prawa prasowego:

a. dotyczy faktów

b. może dotyczyć ocen i interpretacji faktów, zjawisk, zdarzeń lub zachowań

c. nie musi być rzeczowa, nawet jeżeli jest odpowiedzią na stwierdzenie zagrażające dobrom osobistym

1. Autoryzacja w polskim prawie prasowym jest rozumiana jako:

a. napisanie dzieła przez autora i podpisanie go własnym nazwiskiem

b. uznanie autorstwa czyjejś pracy

c. akceptacja cytowanej wypowiedzi przez osobę udzielającą informacji dziennikarzowi

1. Za wiarygodne dla dziennikarzy źródło informacji nie są uznawani w orzecznictwie sądowym:

a. rzecznicy prasowi Prokuratury

b. inni dziennikarze i ich publikacje prasowe

c. policjanci przekazujący informacje podczas spotkania z prasą

1. Prawo anonimatu polega na tym, że:

a. można być osoba anonimową

b. autorowi materiału prasowego przysługuje prawo zachowania w tajemnicy swego nazwiska

c. autorowi materiału anonimowego przysługuje prawo do zachowania tajemnicy

1. Do obowiązków pracowniczych dziennikarzy należy:

a. działanie zgodne z prawem i etyką zawodową

b. działanie zgodne tylko z własnym sumieniem

c. realizowanie linii politycznej redakcji

1. Zgodnie z prawem polskim W prasie:

a. wolno zgodnie z prawem krytykować wyroki sądowe dopiero po wydaniu przez sąd orzeczenia w I instancji

b. wolno wypowiadać opinie co do rozstrzygnięcia w postępowaniu sądowym przed wydaniem przez sąd orzeczenia w I instancji

c. wyroków sądowych się nie komentuje i nie wolno tego robić

1. Dziennikarzom (prasie) nie wolno publikować w prasie danych osobowych i wizerunku:

a. tylko świadków, pokrzywdzonych i poszkodowanych, chyba że osoby te wyrażą na to zgodę

b. tylko świadków, pokrzywdzonych i poszkodowanych

c. osób przeciwko którym toczy się postępowanie przygotowawcze lub sądowe

1. Celem instytucji tajemnicy dziennikarskiej jest ochrona:

a. informacji niejawnych będących w posiadaniu dziennikarzy

b. wiedzy będącej w posiadaniu dziennikarzy i informatorów

c. stosunku zaufania łączącego dziennikarzy i ich informatorów

1. Dziennikarz jako osoba, którą łączy z redakcją stosunek pracy nie posiada obowiązku:

a. realizowania linii programowej partii do której należy

b. działania zgodnie z etyką zawodową i zasadami współżycia społecznego

c. głoszenia prawdy

1. Do obowiązków zawodowych dziennikarza należy:

a. autoryzacja

b. zakaz kryptoreklamy

c. zachowanie tajemnicy klienta

1. Za utrudnianie lub tłumienie krytyki prasowej opublikowanej w społecznie uzasadnionym interesie grozi:

a. kara grzywny albo kara ograniczenia wolności

b. kara porządkowa

c. kara pozbawienia wolności

1. Za używanie przemocy lub groźby bezprawnej w celu zmuszenia dziennikarza do opublikowania lub zaniechania opublikowania materiału prasowego albo do podjęcia lub zaniechania interwencji prasowej grozi kara pozbawienia wolności:

a. do lat 5

b. do lat 3

c. do lat 10

1. Osoba, której dobro osobiste zostało naruszone cudzym działaniem, może żądać przed sądem cywilnym od osoby naruszającej to dobro:

a. zapłaty dowolnej sumy pieniężnej na wskazany cel prywatny

b. przeprosin bez możliwości zadośćuczynienia pieniężnego

c. złożenia odpowiedniego oświadczenia odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie

1. Naruszenie wizerunku jest bezprawne, jeżeli dana osoba, np. znany artysta:

a. udziela informacji przed kamerami telewizyjnymi

b. nie wyraża zgody na fotografowanie jej w miejscu publicznym

c. udziela wywiadu w pokoju hotelowym nie pozując do zdjęcia

1. Naruszenie prywatności osoby publicznej nie jest bezprawne, jeżeli:

a. prowokacja dziennikarska została dokonana w obronie uzasadnionego ważnego interesu publicznego

b. dziennikarz dopuszcza się prowokacji dziennikarskiej

c. dziennikarz działa w interesie innych osób prywatnych

1. Zniesławianie polega na:

a. tylko na podnoszeniu publicznie lub niepublicznie nieprawdziwych zarzutów

b. tylko na przekroczeniu granic dozwolonej krytyki

c. pomawianiu kogoś o negatywne działanie lub właściwości

1. Przestępstwo znieważenia określone w art. 216 k.k.:

a. oznacza naruszenie dobrej opinii i szacunku społecznego innej osoby

b. może być ścigane z oskarżenia publicznego

c. może być wyrażone słowem, gestem lub rysunkiem i ma na celu obrażenie innego człowieka

1. Zniesławienie jako przestępstwo określone w znanym wielu dziennikarzom art. 212 kodeksu karnego:

a. nie może być dokonane za pośrednictwem środków masowego komunikowania

b. nie może prowadzić do utraty przez osobę zniesławianą zaufania potrzebnego dla danego stanowiska

c. może prowadzić do poniżenia w opinii publicznej osoby lub grupy osób

1. Naruszenie dóbr osobistych (ingerencja w nie):

a. zawsze prowadzi do odpowiedzialności karnej

b. nie może wywołać szkody majątkowej

c. może wywołać szkodę majątkową