Przedsiębiorstwa turystyczne – jednostki organizacyjne prowadzące działalność gospodarczą, świadczące odpłatnie usługi uczestnikom różnych rodzajów i form turystyki.
Ich powstanie i rozwój należy wiązać z żywiołowym rozwojem ruchu turystycznego w pierwszej połowie XIX w. Pod wpływem postępującego w tym czasie uprzemysłowienia, postępu technicznego i organizacyjnego sprzyjającego wzrostowi wydajności pracy i stopniowemu skracaniu czasu pracy, ustawowego wprowadzenia płatnych urlopów i wzrostu dochodów ludności, doszło do zmian w strukturze konsumpcji ludności, których wyrazem było ujawnienie się nowych potrzeb w zakresie wypoczynku i turystyki. Intensywność zainteresowania oraz możliwości finansowe potencjalnych turystów spowodowały powstanie przedsiębiorstw turystycznych, które zajęły się zaspokajaniem nowo powstałych potrzeb, polegającym na tworzeniu ofert dotyczących turystyki i wypoczynku. Pierwszym przedsiębiorstwem turystycznym było biuro podróży założone w 1841 r. przez Thomasa Cooka. W wieku XIX zaczęły powstawać pierwsze nowoczesne obiekty hotelarskie, a z początkiem XX w. pojawiły się pierwsze towarzystwa akcyjne zajmujące się ich eksploatacją.Obowiązująca w Polsce ustawa o usługach turystycznych wyróżnia trzy rodzaje działalności w tym zakresie:
organizator turystyki
pośrednik
agenci turystyczni.
Allotment - forma zawierania umowy z dostawcą usług. Taka forma zawarcia umowy z dostawcą usług stanowi, że zamawiający przez określony okres posiada w swojej dyspozycji uzgodnioną ilość usług, w określonej cenie i standardzie. Umowa ta również określa, w jakim terminie zamawiający ma prawo zrezygnować z całości lub części zamówionych usług bez ponoszenia kosztów. Podobnie jak umowa czarterowa powinna mieć formę pisemną.
Timesharing to umowa, na mocy której umożliwia się korzystanie z nieruchomości (obiektu turystycznego) hotelu, ośrodka turystycznego, apartamentu, bungalowu itp. w oznaczonym czasie. Umowa timesharingu :Perspektywę skorzystania z tego typu usług, uzyskuje się poprzez zapłatę jednorazowej składki umożliwiającej „nabycie udziału” (albo „wejście do systemu”) w zakresie korzystania z nieruchomości. Ponadto wymaga się corocznej „opłaty członkowskiej” związanej z kosztami utrzymania nieruchomości. Umowa timesharingu ma zwykle charakter pakietowy. Często jest sprzężona z jeszcze innymi umowami np. kredytu – na sfinansowanie udziału, dodatkowymi usługami turystycznymi w okresie korzystania z nieruchomości, itp. Dodatkowym problemem bywa również zawieranie tejże umowy na odległość.
Zalety i wady
Timesharing może stanowić atrakcyjną usługę, ponieważ umożliwia tanią i efektywną eksploatacją obiektu objętego udziałami. Z drugiej jednak strony taki stosunek zobowiązaniowy wiąże się z wieloma „pułapkami” dla konsumenta. Nabywcy – konsumentowi często narzuca się różnego rodzaju uciążliwe klauzule, a zwłaszcza:
• zakazy odstąpienia od umowy,
• obowiązki zapłaty w takim wypadku wygórowanego odstępnego lub kary umownej,
• niejasno przedstawia się koszty partycypacji w utrzymaniu nieruchomości oraz sprawy obligatoryjnych usług dodatkowych, opłat i dopłat, przewiduje się właściwość odległych sądów, co utrudnia konsumentowi realizację jego praw.
Umowa przewozu – umowa polegająca na tym, że jedna z jej stron – przewoźnik zobowiązuje się do przewiezienia osób lub rzeczy w ramach działalności własnego przedsiębiorstwa, druga strona – do zapłaty w zamian za to wynagrodzenia. Należy do kategorii umów o świadczenie usług; jej celem jest dowiezienie osoby lub rzeczy do miejsca przeznaczenia w określonym czasie. W sytuacjach, gdy przewóz jest ubocznym innego świadczenia, mającego charakter zasadniczy, jest tylko dodatkowym zastrzeżeniem w ramach umowy podstawowej. Umowa przewozu jest umową dwustronnie zobowiązującą, kauzalną, wzajemną i odpłatną. Umowa na podstawie której czynności przewozowe są wykonane przez przewoźnika bezpłatnie nie są umowami przewozu, jednak w myśl ustawy Prawo przewozowe stosuje się jej przepisy odpowiednio. Przy przewozie nieodpłatnym wykonanym przez osobę nie mającą statusu przewoźnika stosuje się wówczas odpowiednio przepisy o umowie zlecenia[1]. Jest przykładem kontraktu typowego i adhezyjnego (masowy charakter, brak możliwości indywidualnego kształtowania umowy). Ograniczenia swobody kształtowania treści umowy przewozu spowodowały rozwój m.in. umowy czarteru.
Przewoźnik może wydawać regulaminy - w razie jednak sprzeczności umowy z regulaminem strony są związane umową. Wspomniane regulaminy:
wydawane przez przewoźnika określają warunki obsługi podróżnych, odprawy oraz przewozu osób i rzeczy,
wydawane przez przewoźnika lotniczego określają typowe warunki przewozu lotniczego pasażerów, bagażu i towarów.
Operator pocztowy wydaje regulaminy świadczenia usług pocztowych oraz świadczenia powszechnych usług pocztowych.
W świetle przepisów Kodeksu cywilnego umowa przewozu ma charakter konsensualny; w wyniku nowelizacji Prawa przewozowego w 1994 roku przesądzono realny charakter kontraktu przy przesyłkach towarowych i bagażowych, przesądzając realny charakter kontraktu. Umowa przesyłki pocztowej w Prawie pocztowym została uregulowana jako umowa realna.
Dawniej uważano umowy przewozu za umowy formalne (miały charakteryzować się koniecznością umieszczenia w dokumencie wymaganych przy jej zawarciu wszystkich postanowień umowy). W Kodeksie cywilnym (art. 780 § 1) wystawienie listu przewozowego ma charakter fakultatywny; obowiązek wystawienia listu przewozowego przewidziany w ustawie Prawo przewozowe z 1984 roku został zniesiony nowelizacją z 1994, która zobowiązywała nadawcę do dostarczenia przewoźnikowi informacji niezbędnych do prawidłowego wykonania przewozu albo w formie listu przewozowego, albo w inny przyjęty sposób.
W umowie przewozu występuje czasami osoba trzecia, na rzecz której świadczenie przewozowe jest wykonywane:
w transporcie osobowym - gdy stroną umowy jest organizator przewozu (np. biuro podróży), a pasażer bezpośrednio korzysta z usług przewozowych,
w transporcie towarowym - gdy nadawca przy zawieraniu umowy wskazuje adresata do rąk którego przewoźnik zobowiązany jest po dokonaniu przewozu dostarczyć przesyłkę.
W doktrynie ten rodzaj kontraktu uważa się za specyficzny rodzaj umowy na rzecz osoby trzeciej. Jest specyficzny, gdyż:
powstanie prawa odbiorcy do odbioru przesyłki powstaje z chwilą przybycia jej do miejsca przeznaczenia,
istnieje możliwość nałożenia na odbiorcę pewnych obowiązków w sytuacji, gdy wstąpi w umowę przewozu,
istnieje konkretny adresat (przewoźnik) oświadczenia woli o skorzystaniu z prawa do odbioru przesyłki.
Z tego powodu nie ma potrzeby odwoływania się do uregulowań regulacji umowy na rzecz osoby trzeciej ujętej w Kodeksie Cywilnym.
Treść
Elementami przedmiotowo istotnymi umowy przewozu są oznaczenia:
trasy przewozu - obejmuje oznaczenie jedynie punktu początkowego i końcowego[2],
wynagrodzenia przewoźnika - uzależnione jest głównie od uzgodnionej trasy przewozu,
przedmiotu przewozu - Kodeks cywilny (art. 774) obejmuje tym pojęciem i ludzi, i rzeczy.
Treść umowy zawiera także elementy nieistotne (naturalia negotii) i podmiotowo istotne (accidentalia negotii)
Strony umowy
Przewoźnik - jest nim tylko taki podmiot, który prowadzi działalność transportową w formie przedsiębiorstwa. Z tego powodu umowa przewozu jest umową kwalifikowaną - tj. taką, która może być zawierana tylko przez profesjonalistę (osobę stale, zawodowo i zarobkowo trudniącą się tego daną działalnością). Nie jest istotny z punktu widzenia umowy przewozu tytuł prawny przewoźnika do środka transportu - wystarczy, aby był posiadaczem zależnym.
Istotnym znamieniem czynności podejmowanych przez przewoźnika jest kierownictwo procesem przemieszczania się środka transportowego.
Istnieją sytuacje, w których można wyróżnić istnienie przewoźnika faktycznego (podwykonawcy) i przewoźnika umownego. Między obydwoma przewoźnikami istnieje stosunek zobowiązaniowy, uzasadniając powstanie tzw. roszczeń regresowych.
Wykonywanie przewozu przez kilku po następujących po sobie przewoźników (tej samej lub różnej gałęzi transportu) na podstawie jednej umowy i jednego dokumentu przewozowego (w transporcie towarowym - bezpośredni list przewozowy)jest możliwe - w takiej sytuacji wszyscy przewoźnicy (przewoźnicy sukcesywni) nawiązują stosunek prawny z klientem. Ich odpowiedzialność jest solidarna, chyba że jeden z nich udowodni, że szkoda nie powstała w czasie wykonywania przez niego transportu.
Zawarcie umowy
Najpopularniejszy jest wariant, polegający na złożeniu oferty i jej przyjęciu. Ostatnio jednak wzrasta znaczenia innych sposobów zawarcia umowy, a mianowicie przetarg i negocjacje.
Obowiązek kontraktowania
Od średniowiecza przewóz pocztowy był traktowany jako pewnego rodzaju kategoria służby publicznej. Na przewoźnika świadczącego usługi w komunikacji publicznej jest nałożony cywilnoprawny obowiązek zawierania umów. Obowiązek kontraktowania jest ujęty w Prawie przewozowym[3], Prawie lotniczym[4] i Prawie pocztowym[5].
Prawo przewozowe wymienia sytuacje, w których przewoźnik jest zwolniony z obowiązku zawarcia umowy przewozu - są to:
okoliczności uniemożliwiające przewóz, których przewoźnik nie mógł uniknąć ani zapobiec ich skutkom (siła wyższa),
klient nie zastosował się do przepisów przewozowych,
ze względu na przedmiot przewozu przewoźnik nie miał możliwości jego wykonania przy użyciu posiadanych środków i urządzeń transportowych (chodzi głównie o brak środków transportowych posiadających odpowiednią liczbę miejsc lub przestrzeni ładownej).
Podobnie ograniczenia tego obowiązku przewidują Prawo lotnicze i Prawo pocztowe.
Istnieje też swoisty zakaz zawierania umów ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa bądź w razie klęski żywiołowej. Od obowiązku zwalniają też nieprzewidziane okoliczności ekonomiczne.
W myśl Prawa przewozowego (nowelizacja z 1998 roku) minister właściwy w sprawach transportu indywidualnego i konkretnego może nałożyć obowiązek zawarcia umowy o wykonanie zadania przewozowego, jeżeli jest to niezbędne ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa kraju, a także w razie wystąpienia stanu klęski żywiołowej (przy tej ostatniej taki sam obowiązek może nałożyć wójt, burmistrze, starosta lub marszałek województwa). Organ nakładający ten obowiązek zobowiązany jest do zapewnienia przewoźnikowi niezbędnych środków finansowych do wykonania zadania.
Odpowiedzialność przewoźnika
Jest zróżnicowana według kryterium przedmiotu przewozu i typu chronionego dobra. W transporcie osobowym podstawowym dobrem jest życie i zdrowie podróżnego, w towarowym stan (integralność) przesyłki; w obydwóch przypadkach dobrem chronionym jest terminowość (punktualność) wykonania przewozu.
Imprezy masowe: organizacja i wydawanie zezwoleń
Wójt, burmistrz i prezydent miasta mają obowiązek kontrolowania zgodności przebiegu imprezy z warunkami określonymi w zezwoleniu na imprezę masową. W przypadku stwierdzenia niespełnienia przez organizatora imprezy warunków, uprawniony przedstawiciel wójta, może przerwać imprezę masową.
W czasie letnich miesięcy i wakacji odbywa się dużo imprez i festiwali, których częstym organizatorem lub współorganizatorem są władze samorządowe. Jest to również czas na organizowanie wszelkiego rodzaju imprez promocyjnych przez przedsiębiorców. Tak więc właśnie teraz szczególnego znaczenia nabiera sprawa bezpieczeństwa takich przedsięwzięć. Na organach wydających zezwolenie na odbycie się imprezy masowej spoczywa w pierwszej kolejności odpowiedzialność za to, czy impreza taka odbyła się bez żadnych zakłóceń i zagrożenia dla bezpieczeństwa jej uczestników. Dlatego też wójt, burmistrz czy prezydent miasta zawsze muszą dołożyć jak największej staranności przy ocenie, czy organizator imprezy spełnia wszelkie wymagania, aby impreza była bezpieczna dla jej uczestników. Niejednokrotnie to same jednostki samorządowe lub ich organy są organizatorami imprez masowych i wówczas ich, jak każdego innego organizatora, obowiązują określone przez przepisy wymagania.
Bezpieczeństwo imprezy masowej polega na spełnieniu przez organizatora imprezy wymogów w zakresie bezpieczeństwa osób obecnych na imprezie w czasie jej trwania, ochrony porządku publicznego, zabezpieczenia pod względem medycznym, a także stanu technicznego obiektów budowlanych wraz ze służącymi tym obiektom instalacjami i urządzeniami technicznymi, w szczególności przeciwpożarowymi i sanitarnymi.
Impreza masowa, zgodnie z ustawą o bezpieczeństwie imprez masowych, to impreza sportowa, artystyczna lub rozrywkowa, na której liczba miejsc dla osób na stadionie, w innym obiekcie niebędącym budynkiem lub na terenie umożliwiającym przeprowadzenie imprezy masowej wynosi nie mniej niż 1 tys., a w przypadku hali sportowej lub innego budynku umożliwiającego przeprowadzenie imprezy nie mniej niż 300.
Nie są imprezami masowymi, w rozumieniu niniejszej ustawy, imprezy odbywające się w teatrach, operach, operetkach, filharmoniach, kinach, muzeach, bibliotekach, domach kultury i galeriach sztuki, a także imprezy organizowane w placówkach oświatowych, imprezy sportowe organizowane wyłącznie dla sportowców niepełnosprawnych, imprezy organizowane w ramach współzawodnictwa sportowego dzieci i młodzieży oraz imprezy rekreacyjne.
Przepisy ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych nie mają zastosowania do imprez masowych nieodpłatnych organizowanych na terenach zamkniętych będących w trwałym zarządzie jednostek organizacyjnych podległych, podporządkowanych lub nadzorowanych przez: ministra obrony narodowej, ministra sprawiedliwości oraz ministrów właściwych: do spraw wewnętrznych, do spraw oświaty i wychowania, do spraw szkolnictwa wyższego oraz do spraw kultury fizycznej i sportu, jeżeli jednostki te są organizatorami imprezy masowej.
• spełnienie wymogów określonych w przepisach prawa budowlanego, sanitarnych i przepisach dotyczących ochrony przeciwpożarowej;
• służbę porządkową i informacyjną odpowiednio wyszkoloną i wyposażoną, wyraźnie wyróżniającą się elementami ubioru oraz powołuje kierownika do spraw bezpieczeństwa kierującego tymi służbami;
• pomoc medyczną oraz zaplecze higieniczno-sanitarne;
• drogi ewakuacyjne oraz drogi umożliwiające dojazd pojazdom służb ratowniczych i Policji;
• warunki zorganizowania łączności pomiędzy podmiotami biorącymi udział w zabezpieczeniu imprezy;
• sprzęt ratowniczy i gaśniczy oraz środki gaśnicze niezbędne przy zabezpieczeniu działań ratowniczo-gaśniczych;
• w razie potrzeby pomieszczenie dla służb kierujących zabezpieczeniem.
Organizator imprezy masowej musi udostępnić uczestnikom imprezy masowej regulamin obiektu lub regulamin imprezy masowej. Organizator imprezy masowej, w uzgodnieniu z właściwym miejscowo komendantem powiatowym (miejskim) Państwowej Straży Pożarnej, określa szczegółowe zasady postępowania w przypadku powstania pożaru lub innego miejscowego zagrożenia w obiekcie, w którym planuje się przeprowadzenie imprezy.
Organizator powinien zapewnić również identyfikację osób biorących udział w masowej imprezie sportowej o podwyższonym ryzyku organizowanej na stadionie lub w hali sportowej. Zakres przetwarzanych danych mających na celu identyfikację osób biorących udział w imprezach, o których mowa, obejmuje imię i nazwisko oraz numer PESEL lub numer dokumentu potwierdzającego tożsamość.
Dane, o których mowa, przechowywane są przez trzy miesiące od dnia, w którym odbyła się masowa impreza sportowa o podwyższonym ryzyku organizowana na stadionie lub w hali sportowej.
Organizator imprezy masowej może zawrzeć z właściwym miejscowo komendantem powiatowym (miejskim) Policji porozumienie o odpłatnym udziale Policji w zabezpieczeniu podczas przeprowadzania imprezy masowej bezpieczeństwa i porządku publicznego.
Porozumienie, o którym mowa, jest zawierane po wyrażeniu zgody przez właściwego miejscowo komendanta wojewódzkiego Policji i powinno w szczególności określać sposób zabezpieczenia przez Policję bezpieczeństwa i porządku publicznego, kwotę odpłatności uiszczanej na rzecz Policji przez organizatora imprezy masowej, zasady i tryb nadzoru Policji nad działalnością służb porządkowej i informacyjnej oraz kierownika do spraw bezpieczeństwa.
Kwotę odpłatności ustala się przy uwzględnieniu określonych w ustawie z 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz.U. z 2002 r. nr 7, poz. 58, ze zm.) zasad przyznawania dodatkowego wynagrodzenia za udział w zabezpieczeniu podczas imprezy masowej bezpieczeństwa i porządku publicznego.
Organizator imprezy masowej, nie później niż na 14 dni przed planowanym terminem rozpoczęcia imprezy, jest obowiązany wystąpić do wójta, burmistrza albo prezydenta miasta, właściwego ze względu na miejsce przeprowadzenia imprezy, z wnioskiem o wydanie zezwolenia na przeprowadzenie imprezy masowej.
Wójt, burmistrz albo prezydent miasta wydaje zezwolenie na przeprowadzenie imprezy masowej albo odmawia jego wydania w terminie siedmiu dni od dnia złożenia wniosku przez organizatora imprezy.
Zezwolenie na przeprowadzenie imprezy powinno zawierać nazwę organizatora, miejsce jej przeprowadzenia, czas rozpoczęcia i zakończenia, maksymalną liczbę osób, które mogą być obecne, liczbę porządkowych, dane o osobie reprezentującej organizatora w zakresie zapewnienia bezpieczeństwa osób uczestniczących w imprezie masowej (kierowniku do spraw bezpieczeństwa) oraz o zainstalowaniu urządzeń rejestrujących obraz i dźwięk, jeśli jest to wymagane.
Jeżeli wójt, burmistrz lub prezydent miasta uzna na podstawie wniosku o wydanie zezwolenia na przeprowadzenie imprez masowych lub wynika to z opinii komendanta powiatowego (miejskiego) Policji lub podmiotu prowadzącego współzawodnictwo sportowe w danej dyscyplinie lub dziedzinie sportu, że jest to impreza o podwyższonym ryzyku, stwierdza to w zezwoleniu. Wydanie zezwolenia na przeprowadzenie imprezy masowej lub odmowa jego wydania następuje w formie decyzji administracyjnej. Odwołanie organizatora imprezy masowej od decyzji nie wstrzymuje jej wykonania. Od decyzji wójta, burmistrza albo prezydenta miasta, w sprawie odmowy wydania zezwolenia na imprezę masową, służy odwołanie do samorządowego kolegium odwoławczego. Samorządowe kolegium odwoławcze rozpatruje takie odwołanie w terminie czterech dni od dnia jego wniesienia.
Wójt, burmistrz i prezydent miasta ma obowiązek kontrolowania zgodności przebiegu imprezy z warunkami określonymi w zezwoleniu na imprezę masową. W przypadku stwierdzenia niespełnienia przez organizatora imprezy masowej warunków określonych w zezwoleniu, uprawniony przedstawiciel wójta, burmistrza lub prezydenta miasta może przerwać imprezę masową.
Odmowa wydania zezwolenia na przeprowadzenie imprezy masowej następuje w przypadku niespełnienia wymogów określonych w przepisach prawa, w szczególności w przepisach prawa budowlanego, w przepisach sanitarnych i przepisach dotyczących ochrony przeciwpożarowej. Inne przyczyny odmowy wydania zezwolenia na przeprowadzenie imprezy masowej to:
• niezapewnienie służby porządkowej i informacyjnej odpowiednio wyszkolonej i wyposażonej, wyraźnie wyróżniającej się elementami ubioru oraz niepowołanie kierownika do spraw bezpieczeństwa, kierującego tymi służbami;
• niezapewnienie pomocy medycznej oraz zaplecza higieniczno-sanitarnego;
• niezapewnienie drogi ewakuacyjnej oraz drogi umożliwiającej dojazd pojazdom służb ratowniczych i Policji;
• niezapewnenienie łączności pomiędzy podmiotami biorącymi udział w zabezpieczeniu imprezy;
• niezapewnienie sprzętu ratowniczego i gaśniczego oraz środków gaśniczych niezbędnych przy zabezpieczeniu działań ratowniczo-gaśniczych;
• niezapewnienie pomieszczeń dla służb kierujących zabezpieczeniem;
• niezłożeni wniosku o zezwolenie w wymaganym terminie, tj. na 14 dni przed planowanym terminem rozpoczęcia imprezy
• niedołączenie do zezwolenia wymaganych dokumentów i informacji (patrz ramka wyżej)
Sport nieklasyfikowany (powszechny)- Celem jest przyjemność wynikająca z jego uprawiania. Powszechność, moŜe być uprawiany przez każdego. Symboliczne nagrody za zwycięstwo (medale, dyplomy, puchary). Uprawiany jest amatorsko, sportowcy są uczniami, studentami lub uprawiają inny zawód. Kluby sportowe są stowarzyszeniami
sport wyczynowy - forma działalności człowieka, podejmowana dobrowolnie w drodze rywalizacji dla uzyskania maksymalnych wyników sportowych.
sport zawodowy (inaczej określany jako profesjonalny) jest nastawiony na osiągnięcie zysku poprzez prowadzenie współzawodnictwa na najwyższym możliwym poziomie.
Zawodnik uczestniczący we współzawodnictwie sportowym organizowanym przez polski związek sportowy jest obowiązany do uzyskania orzeczenia lekarskiego o stanie zdrowia umożliwiającym bezpieczne uczestnictwo w tym współzawodnictwie.
ROZPORZĄDZENIE MINISTRA ZDROWIA
z dnia 14 kwietnia 2011 r.
w sprawie kwalifikacji lekarzy uprawnionych do wydawania zawodnikom orzeczeń lekarskich o stanie zdrowia oraz zakresu wymaganych badań lekarskich niezbędnych do uzyskania orzeczenia lekarskiego
Na podstawie art. 37 ust. 2 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie (Dz. U. Nr 127, poz. 857 i Nr 151, poz. 1014) zarządza się, co następuje:
§ 1. 1. Zawodnik uczestniczący we współzawodnictwie sportowym organizowanym przez polski związek sportowy, zwany dalej „zawodnikiem”, podlega ogólnym badaniom lekarskim oraz badaniom specjalistycznym i diagnostycznym w zakresie niezbędnym do wydania orzeczenia lekarskiego o stanie zdrowia umożliwiającym bezpieczne uczestnictwo we współzawodnictwie sportowym, w szczególności uczestnictwo w treningach lub zawodach sportowych, zwanego dalej „orzeczeniem”.
2. W przypadku zawodników uprawiających sporty lotnicze za równoznaczne z orzeczeniem, o którym mowa w ust. 1, uznaje się orzeczenie o braku przeciwwskazań zdrowotnych do wykonywania funkcji członka personelu lotniczego, wydawane po przeprowadzeniu badań lotniczo-lekarskich, określonych odrębnymi przepisami.
§ 2. 1. Orzeczenie wydaje lekarz specjalista w dziedzinie medycyny sportowej, a w odniesieniu do zawodników niepełnosprawnych orzeczenie może wydać także lekarz specjalista w dziedzinie rehabilitacji medycznej.
2. W przypadku braku lekarza specjalisty w dziedzinie medycyny sportowej, orzeczenie, o którym mowa w ust. 1, może wydać lekarz posiadający certyfikat ukończenia kursu wprowadzającego do specjalizacji w dziedzinie medycyny sportowej.
§ 3. 1. Badania specjalistyczne i diagnostyczne, o których mowa w § 1 ust. 1, obejmują:
1) pomiary antropometryczne;
2) badania elektrokardiograficzne;
3) badanie ogólne moczu z oceną mikroskopową osadu;
4) badanie odczynu opadania krwinek czerwonych;
5) badanie morfologii krwi obwodowej wraz ze wzorem odsetkowym;
6) oznaczenie stężenia glukozy w surowicy krwi;
7) badanie ortopedyczne;
8) konsultację stomatologiczną;
9) konsultację laryngologiczną;
10) konsultację okulistyczną;
11) konsultację neurologiczną;
12) badanie elektroencefalograficzne;
13) badanie radiologiczne odcinka szyjnego kręgosłupa;
14) badanie radiologiczne odcinka lędźwiowego kręgosłupa;
15) badanie spirometryczne.
2. Badania lekarskie, o których mowa w ust. 1 pkt 11 i 12, przeprowadza się co 2 lata u zawodników uprawiających sporty i sztuki walki oraz kick-boxing.
3. Badanie lekarskie, o którym mowa w ust. 1 pkt 13, przeprowadza się co 2 lata u zawodników uprawiających zapasy lub judo.
4. Badanie lekarskie, o którym mowa w ust. 1 pkt 14, przeprowadza się co 2 lata u zawodników uprawiających podnoszenie ciężarów.
5. Badanie lekarskie, o którym mowa w ust. 1 pkt 15, przeprowadza się co 2 lata u zawodników uprawiających płetwonurkowanie.
§ 4. Lekarz, o którym mowa w § 2, może zlecić dodatkowo wykonanie innych niezbędnych badań wynikających z oceny stanu zdrowia zawodnika ubiegającego się o wydanie orzeczenia.
§ 5. 1. Zawodnik, który nie zgadza się z treścią orzeczenia, może wystąpić w terminie 14 dni od dnia otrzymania orzeczenia, z wnioskiem o przeprowadzenie ponownego badania.
2. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, dołącza się orzeczenie oraz kopię dokumentacji medycznej dotyczącej przeprowadzonych badań.
3. Badanie, o którym mowa w ust. 1, przeprowadza lekarz specjalista w dziedzinie medycyny sportowej w Samodzielnym Publicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej Centralnym Ośrodku Medycyny Sportowej w Warszawie.
4. Badanie, o którym mowa w ust. 1, powinno być przeprowadzone w terminie 30 dni od dnia złożenia wniosku. Ustalone na jego podstawie orzeczenie jest ostateczne.
§ 6. Zaświadczenia lekarskie o braku przeciwwskazań do uprawiania określonej dyscypliny sportu wydane na podstawie dotychczasowych przepisów zachowują ważność przez okres, na jaki zostały wydane.
Zawodnik uczestniczący we współzawodnictwie sportowym organizowanym przez polski związek sportowy oraz zawodnik kadry narodowej podlegają obowiązkowemu ubezpieczeniu od następstw nieszczęśliwych wypadków w uprawianym sporcie. Obowiązek ubezpieczenia spoczywa na klubie sportowym będącym członkiem polskiego związku sportowego, a w przypadku zawodnika kadry narodowej - na polskim związku sportowym.