Równanie Gibsa-Duhema – suma nidZi=0 - wiąże zmiany wszystkich wielkości cząstkowych w układzie. Jeżeli w układzie dwuskładnikowym znana jest zależność funkcyjna wielkości cząstkowej jednego ze składników od jego stężenia, to równanie powyższe pozwala obliczyć wartość parcjalną dla drugiego składnika. . Funkcja mieszania – zmiana funkcji ekstensywnej w procesie mieszania czystych składników. ∆Z*m=suma niZi – suma niZi*0 Molowa funkcja mieszania składnika i – roznica miedzy molową wielkością czastkowa Zi a molowa wielkością dla czystego składnika Zi*0. Każdy składnik wnosi do objętości roztworu jakis udzial wlasny, który może być wiekszy lub mniejszy od objętości tego składnika w stanie przed zmieszaniem. Udzial ten nie jest możliwy do bezpośredniego pomiaru, nazywany jest objętością czastkowa (parcjalna). kiedy jest przeliczany na jeden mol składnika nazywany jest molowa objętością czastkowa. Wielkości parcjalne określa się dla funkcji układu zwanych funkcjami ekstensywnymi. Ich wartości zależą od ogólnej masy (liczby moli) układu w sposób liniowy, tzn. gdy układ zostanie k-krotnie powiększony bez zmian T, p i stężeń, to wartości funkcji wzrosną też k-krotnie. Należą do nich m.in. objętośc, energia wewnętrzna, entalpia, energia swobodna, entalpia swobodna, pojemność cieplna. Wszystkie wielkości parcjalne są funkcjami intensywnymi. Funkcje intensywne to takie funkcje, których wartości nie zależą od globalnej masy układu, lecz tylko od stanu układu (w przeciwieństwie do funkcji ekstensywnych). Do wielkości intensywnych należą np. temperatura, ciśnienie, gęstość, stężenie. Molową wielkością cząstkową składnika i w roztworze nazywa się pochodną cząstkową wielkości ekstensywnej Z roztworu względem liczby moli tego składnika, przy stałych T, p oraz liczbach pozostałych składników. Zi=(δZ/δni)T,p,nj rozne od i, Z=suma niZi; kreska nad Z=suma xiZi, kreska nad Z =Z/n jest molową wartością wielkości Z dla roztworu, x­_i=n_i/n są ułamkami wolowymi składników.

Lepkosc–tarcie wewnetrzne–opor jaki stawia osrodek podczas ruchu jednych jego czesci względem drugich. F=ηS dv/dx jednostka–Pa x s albo puaz g x cm*-1 x s*-1 Lepkosc-liczbowo rowna sile potrzebnej do przesuwania względem siebie dwu warstw o powierzchni jednostkowej, oddalonych od siebie o jednostke długości ze stala jednostkowa roznica prędkości. Najważniejszym czynnikiem decydującym o wielkości lepkości cieczy sa sily oddzialywan międzycząsteczkowych. Sily te ze wzrostem temp. maleja, a wiec wzrost temp. powoduje obniżenie lepkości cieczy .w stanie gazowym sily międzycząsteczkowe sa bardzo slabe, ich wpływ na tarcie zewnętrzne jest znikomo maly. Lepkosc kinematyczna–stosunek współczynnika lepkości dynamicznej plynu do jego gęstości ν=η/d, jednostka m*2 x s*-1. Współczynnik lepkości dynamicznej–zalezy od temp. analogicznie jak srednia prędkość czasteczek gazu, jest wprost proporcjonalny do kwadratu z temp. bezwzględnej η=k x T*1/2 k-wspolczynnik zalezny od masy czasteczkowej gazu i wymairow czasteczki. liczba Reynoldsa- podstawowe kryterium pozwalające okreslic czy ruch cieczy jest ruchem laminarnym. Re=d ν/V V=(∏R*4(p1-p2)t):8ηl -Wzor Poiseuille’a–pozwala wyznaczyc lepkość cieczy metoda zaproponowana przez Ostwalda. Wiskozymetr Ostwalda to aparat szklany zlizony kształtem do litery U z dwoma zbiornikami miedzy którymi znajduje się rurka kapilarna. Ciecz wlewa się od strony dolnego zbiorniczka i wciąga się za pomoca gumowej gruszki do zbiornika gornego. Stoperem mierzy się czas wypływu objętości cieczy zawartej pomiedzy poziomami a i b. Lepkosc metali wiaze się z samodyfuzja czasteczek. D=(kB T):(6∏rη)

Adsorpcja fizyczna-fizysorpcja, czasteczki adsorbatu związane sa z powierzchnia silami oddziaływań międzycząsteczkowych typu van der Waalsa. Jest to proces zbliżony do skraplania gazow i par. Adsorpcja chemiczna-chemisorpcja, wiazanie zbliżone do wiazania chemicznego. Jest to proces zbliżony do reakcji chemicznej, ktorej zasieg ogranicza się do czasteczek lub atomow na granicy faz. Rownanie Gibbsa-okresla adsorpcje na powierzchni cieczy. –Γ=(cdσ):(RTdc) Γ-nadwyzka powierzchniowa składnika, c-stezenie roztworu, R-stala gazowa, σ-napiecie powierzchniowe, T-temp. bezwzgledna. Przy tym równaniu rozróżniamy dwa przypadki: 1 jeśli Γ>0 czyli dana substancja gromadzi się na powierzchni cieczy, to dσ/dc<0. Substancja taka ma charakter powierzchniowo aktywny, wzrost jej stężenia powoduje spadek napiecia powierzchniowego. 2 jeśli Γ<0 stezenie substancji w warstwie powierzch. jest mniejsze, niż we wnętrzu roztworu, to dσ/dc>0. Mowimy w takim przypadku o ujemnej adsorpcji, a wzrost stężenia powoduje wzrost napiecia powierzchniowego roztworu. Izoterma frendlicha-szczegolny przypadek, gdy energia adsorpcji maleje liniowo z logarytmem liczby zaadsorbowanych czasteczek, rownanie izotermy przyjmuje postac V=kp*1/n V-objetosc zaadsorbowanego gazu, k,n-stale charakterystyczne dla danego układu i temperatury przy czym n>1. Rownanie to wprowadzono poczatkowo jako rownanie empiryczne i stosowane najczęściej jest do opisywania wynikow doświadczalnych. Izoterma henry’ego-wzor na te izoterme otrzymuje się ze wzoru V=(VmKp):(1+Kp) wzor na izoterme henry’ego V=VmKp wzor ten stosuje się dla bardzo malych wartości p (Kp<<1)

Prawo Ohma- i=-K(dҨ):(dx) i-gestosc przepływu ładunku elektrycznego, K-przwodnictwo właściwe, (dҨ):(dx)=∆Ҩ-gradient potencjalu pola elektrycznego. Dla wszystkich procesow transporu gęstość przepływu jest proporcjonalna do gradientu odpowiedniego pola. Transport ładunku elektrycznego w stalym jednorodnym polu elektrycznym opisuje wlasnie to prawo. Przewodnictwo właściwe-odwrotnosc oporu przewodnika o powierzchni 1m2 i dugosci 1m. w praktyce, w elektrochemi często stosuje się jednostki mniejsze: Ω*-1 x cm*-1 oznaczone jako S x cm*-1 gdzie S(simens) rowny jest Ω*-1. Przyjmuj się ze ładunek dodatni przenoszony jest od wyższego do niższego potencjalu. W związku z tym pochodna dҨ/dx jest ujemna. Przewodnictwo właśc. roztworu jest wiec określone jednoznacznie przez stezenie, wartościowość i ruchliwość (względne przewodnictwo jonowe) wszystkich jonow obecnych w roztworze. Elektorlity naleza do przewodnikow elektryczności drugiego rodzaju w których prad przenoszony jest przez jony: kationy i aniony. Sa to przewodniki jonowe. Przenoszenie ładunku elektrycznego przez jony migrujące w polu elektrycznym związane jest z równoczesnym transportem masy. Ruchliwość jonu-liczbowo rowna prędkości jonu [m x s*-1] w polu elektrycznym o jednostkowym natężeniu [V x m*-1]. Przewodnictwo właściwe calego elektrolitu określać będzie zależność K=suma |zi| Fui ci. Wprowadzajac równoważnikowe przewodnictwo jonowe wg zależności λi=Fui [S x m2 x wal*-1] możemy zapisac rownanie w formie K=suma |zi| λi ci. Molowe przewodnictwo elektrolitu-rowne jest liczbowo przewodnictwu roztworu elektrolitu o grubości 1m i takiej powierzchni, prostopadlej do lini sil pola elektrycznego, ze w powstałej objętości zawarty jest 1 mol elektrolitu. /\m=K/c=10*-3 K/Cm K-przewodnictwo właściwe, c-stezenie, Cm-stezenie molowe, /\m-przewodnictwo molowe. Wzor kohlrauscha-prawo-przy rozcieńczeniu granicznym wszystkie jony przewodza prad niezależnie od siebie, całkowite przewodnictwo roztworu stanowi sume udziałów odpowiadających poszczególnym jonom. Wzor-graniczne przewodnictwo molowe i równoważnikowe mocnych elektrolitow wyznacza się mierzac ich przewodnictwo w zakresie malych stazene. Roztwory te spełniają ten wzor. /\=/\*0 – Ac*1/2 A-stala, /\- przewodnictwo molowe lub równoważnikowe przy stężeniu c. Przewodnictwa molowe i ronowaznikowe maleja ze wzrostem stężenia. Przewodnictwo równoważnikowe elektrolitow slabych szybko maleje ze wzrostem stężenia do bardzo malych wartości. Przewodnictwo elektrolitow mocnych także maleje ale nadal pozostaje znaczne. Tak wiec zarówno przewodnictwa jonowe jak i przewodnictwo całkowite zalezne sa od stężenia i nie mogą jednoznacznie charakteryzowac danego elektrolitu. Stala charakteryzujaca zdolność przewodzenia pradu przez elektrolit jest dopiero graniczne przewodnictwo molowe lub graniczne przewodnictwo równoważnikowe (przewodnictwo w roztworze nieskonczenie_rozcieńczonym).

/\m*0=lim (Cm->0)/\m /\r*0=lim(Cr->0)/\r