Przedszkolna

Brakuje z i 23.03

2.03.11 przedszkolna

T: Przygotowanie do nauki czytania u dzieci w wieku przedszkolnym

Przygotowanie do nauki czytania u dzieci w wieku przedszkolnym

rozpoczynamy już u dzieci 3 letnich, przygotowując dziecko z roku na rok do kolejnej grupy wiekowej, wzbogacając jednocześnie wiedzę dziecka, umiejętności, sprawności nawyki

Nauka jest systemem społecznie wypracowanych i sprawdzonych

• Sprawnością zdolności wykonywania czegoś;

• Umiejętności - wyćwiczona sprawność;

• Nawyków - czynność wykonywana automatycznie.

Nasilenie procesu przygotowania do podjęcia czytania przypada na grupę dzieci 6- letnich, ale już w drugim półroczu u dzieci 5-letnich też nasila się ten proces.

Nauka czytania składa się z dwóch

etapów:

1. Przygotowanie dziecka do nauki czytania;

2. właściwa nauka czytania

Przygotowanie dziecka do nauki czytania W tym etapie wyróżniamy 3 rodzaje ćwiczeń

• Ćwiczenie słuchu fonetycznego,

• Ćwiczenie artykulacyjne,

• Analiza i synteza łatwych wyrazów prostej budowie fonetycznej zgodnej z zapisem.

Kształcenie słuchu fonetycznego polega na rozróżnianiu, identyfikowaniu i reprodukowaniu fonemów (dźwięków) i ich zespołów (słów). Inaczej mówiąc słuch fonetyczny polega na rozróżnianiu głosek dźwięcznych i bezdźwięcznych, twardych i miękkich

Ćwiczenie tego słuchu rozpoczynamy od najmłodszych lat. Przebiegają one przez kitka etapów:

• Uświadomienie dzieciom, że wyraz składa się z głosek;

• Wyodrębnienie głoski w nagłosie (na początku wyrazu), dobrze gdyby to pierwsza samogłoska;

• Wyodrębnienie głoski w wygłosie czyli na końcu wyrazu,

• Wyodrębnienie głoski w śródgłosie, czyli w środku wyrazu (określamy, o którą głoskę nam chodzi);

• Wyodrębnienie wszystkich głosek wyrazu, wyodrębnienie ich miejsca.

Do ćwiczeń o słuchu fonetycznego, wykorzystujemy słownik obrazkowo- wyrazowy (tworzymy dodając kolejno obrazki; tworzymy go od wyrazów najkrótszych do najdłuższych.

Po pewnym czasie dziecko poznaje te wyrazy i czyta je, chociaż nie zna liter. Takie czytanie nazywamy czytaniem globalnym. Ćwiczenia słuchu fonetycznego realizujemy jednocześnie z 2 ćwiczeniami artykulacyjnymi i z ćwiczeniami z dokonywaniem analizy

syntezy.

Ćwiczenia artykulacyjne przygotowują dziecko do czytania. Ćwiczenia mają ważne znaczenie (z uwagi na prawidłową mowę dziecka). Chodzi o tempo, siłę, modulację głosu. Dajemy sami przykład właściwej wymowy.

analiza i synteza łatwych wyraz o prostej budowie fonetycznej zgodnej z zapisem. Te ćwiczenia rozpoczynamy od analizy i syntezy słuchowej, gdzie dziecko tytko na bazie jednego zmysłu (słuchu) ma dokonać podziału wyrazu na głoski i dokonać syntezy. Bardzo ważne jest aby dobrze wykonać analizę.

Analizę i syntezę słuchową można dokonywać w różnych sytuacjach,

które dostarcza pobyt w przedszkolu np: podczas czynność samoobsługowych, wycieczek itd.

Do analizy słuchowej dołączamy analizę wzrokową np. prosimy

dziecko aby narysowało tyle kółek I ile jest głosek w wyrazie. pod obrazkiem dzieci zamieszczają szare kartoniki, tyle ile słyszą głosek.

-schemat wyrazu

Do analizy i syntezy słuchowo-wzrokowej nie należy wykorzystywać takich gdzie występują dwuznaki isz,cz,dz oraz zmiękczanie, i wyrazów, w których nie występują ściągnięcia (jabłko-japko), upodobnienie

łódka-udka, utrata dźwięczności np. zat-sat, bez-bes, kwiat-kfiat, gdzie występują dyftongi, auto-ałto, aula-ałla

W toku tego etapu możemy zapoznać dzieci z samogłoskami i spółgłoskami. Samogłoski- kolor czerwony, spółgłoski- kolor niebieski. Znając samogłoski i spółgłoski dzieci umieszczają pod obrazkiem model wyrazu z nakrywek czerwonych (C ) i niebieskich (N)

model wyrazu:

Zgłoska, to inaczej sylaba, to tle dźwięków ile powiemy przy otwarciu ust. Przy dokonywaniu analizy i syntezy słuchowo-wzrokoy posługujemy się 8 klasami materiału językowego

8. klas materiału językowego:

1. I klasa-wyrazy jednosylabowe dwugłoskowe typu: ul,as

2. II klasa-wyrazy dwusylabowe trzygłoskowe np. Ola, Ala, Ula, Ela

3. III klasa-wyrazy jednosylabowe trzygłoskowe np. kot, dom, ii

4. IV klasa-wyrazy dwusylabowe czterogłoskowe np. tata,

5. V klasa-wyrazy jednosylabowe 4-5 głoskowe np. kret, sklep

6. VI klasa-wyrazy dwusylabowe 5 głosko we, w których pierwsza sylaba kończy się samogłoską np. brama, palec

7. VII 1 klasa-wyrazy dwusylabowe 5-6 głoskowe gdzie sylaba kończy się spółgłoską np. piłka, lalka

8. VIII klasa-wyrazy 3 sylabowe 6 głoskowe np. malina

W dokonywaniu analizy i syntezy wyrazów należy wykorzystywać różnego typu pomoce, przedmioty codziennego użytku. Ćwiczenia w analizie i syntezie powinny być stosowane często, stosujemy je przy różnych sprzyjających okazjach ale powinny trwać krótko

Należy pamiętać, że wszystkie spółgłoski wymawiamy krótko.

każda głoska izolowana, szczególnie spółgłoska brzmi inaczej niż w obrębie słowa stąd też należy w ćwiczeniach dla dzieci spółgłoski łączyć z samogłoskami np. ko, ka,ku, ke

Pierwszy etap nauki czytania trwa tak długo dopóty wszystkie dzieci osiągną umiejętność dokonywania analizy i syntezy wyrazów.

2. Właściwa nauka czytania

• Drugi etap polega na wprowadzeniu 23 liter małych i wielkich drukowanych i pisanych

• zakładamy , że tygodniowo wprowadza sie jedną literę, a wcześniejsze utrwalamy kolejność wprowadzania liter jest uzależniona od rodzaju wyprawki, jaką wykorzystujemy w pracy z dziećmi. wprowadzamy samogłoski: O ... utrwalanie tych liter.

9.03.11 przedszkolna wykład 15

T: Metody nauki czytania w edukacji przedszkolne

wyróżnia sie 4 metody początkowej nauki czytania do których zaliczymy:

• Metody syntetyczne

• Metody analityczne

• Metody analityczno- syntetyczne

• Metoda globalna

Metody syntetyczne jako najstarsze ze znanych metod nauk czytania polegają na przechodzeniu od elementu — dźwięku lub litery do całości—wyrazu lub zdania.

Ze względu na podstawę syntezy wyróżnia się metodę

• alfabetyczną zwaną również sylabizowaniem;

• fonetyczną nazywaną także głoskową

• sylabową określaną mianem zgłoskowej

Metoda alfabetyczna polega na dokładnym na dokładnymi poznaniu liter, a następnie składaniu ich w sylaby. Z powstałych sylab tworzy wyrazy, które stanowią podstawi czytanego tekstu.

metoda fonetyczna opiera sie na zapoznaniu dzieci z samogłoskami wymawianymi w sposób fonetyczny uszeregowanymi według podobieństwa zarówno brzmienia jak i wymowy. Po poznaniu wszystkich głosek oraz ich kształtu i wymowy następuje przejście do czynności składania poszczególnych dźwięków w

wyrazy.

Metoda sylabowa polega na rozpoczęciu nauki czytania od sylab samogłoskowych takich jak: a, e, i, o, u, y, poprzez sylaby złożone z dźwięku spółgłoskowego, np. ma me, mi, mo do poznania sylab w których samogłoska wyprzedza spółgłoskę np.: ul, om, AM

W takcie dalszej nauki dziecko poznaje sylaby w których oprócz samogłoski występuje zbitka dwóch lub więcej spółgłosek np. kra, brda.

opanowanie nauki czytania tą metodą owocuje nabyciem umiejętności samorzutnego wyodrębniania sylab z pojedynczych liter poprzez powtarzanie wyróżnionej litery w szeregu sylab, np.: dar, doa, das

Metody analityczne charakteryzują się stosowaniem w nauce czytania jednostek językowych mający określone znaczenie, jak wyraz, część zdania bądź zdanie.

do metod analitycznych zaliczamy metody:

wyrazową zdaniową

Metoda wyrazowa rozpoczyna naukę czytania od zapoznania dziecka z określonym wyrazem lub wyrazami w połączeniu z ilustracją poprzez słuchanie jego brzmienia. Gdy dziecko potrafi już rozpoznać te wyrazy w tekście odbywa się analiza słuchowo wzrokowa na elementy składowe, literowo-zgłoskowe wyrazów

Metod a zdaniowa jednostkę językową tworzy logiczna całość którą stanowi zdanie. Cykle zdaniowe oparte są na obrazkach które nadają się do inscenizacji lecz każde za zdań może zawierać tylko jedną nową literę

Metody analityczno- syntetyczne za punkt wyjścia w początkowej nauce czytania przyjmują wyraz lub wzrokowej następuje przejście od zdania do wyrazu lub od wyraz do sylaby, głoski lub litery.

Wyróżniamy dwa rodzaje metod

analityczno-syntetycznych:

zgłoskową

wyrazową,

Kryterium podziału stanowi przedmiot analizy

W metodzie zgłoskowej słowotwórcze są samogłoski. Poprzez dobór odpowiednich wyrazów przechodzi sie do sylab złożonych z dwóch lub więcej zgłosek. Po analizie następuje synteza czyli połączenie w pierwotną całość

W wyrazowej metodzie analityczno-syntetycznej przedmiotem analizy a następnie syntezy jest wyraz zawierający poznawaną literę lub głoskę

wyróżniamy 3 odmiany metod analityczno-syntetycznych:

o charakterze fonetycznym

o charakterze wzrokowym

o charakterze funkcjonalnym

w każdej z ww. met o podstawa analizy są wyrazy podstawowe, które spełniają kryterium fonetyczne oraz kryterium graficzne (zgodność mowy z zapisem i łatwość kreślenia )

W metodzie analityczno - syntetycznej wzrokowej, podstawą analizy jest wyraz spostrzegany wzrokowo. Następnie wyodrębnia się znak graficzny- litera, której przyporządkowuje się odpowiada; jej obraz dźwiękowy .Poprzez łączenie wyodrębnionej litery z innymi litera dochodzi się do odczytania wyrazu.

W metodzie analityczno-syntetycznej fonetycznej podstawą analizy jest budowa dźwiękowa wyrazów. Wyprzedza ona poznanie symboli graficznych. Najpierw rozpoznanie słuchowe wyrazu a potem wyodrębnianie w nim kolejnych głosek. Głosce przyporządkowujemy kolorowy kartonik za miast litery Stopniowo zastępujemy kartoniki symbolami liter

W metodzie analityczno syntetycznej o charakterze funkcjonalnym łączy się metodę analityczno-syntetyczną o charakterze wzrokowym i metodę analityczno-syntetyczną o charakterze fonetycznym. Analiza dokonywana jest od wyrazu poprzez sylabę do litery lub głosek natomiast synteza od litery lub głoski poprzez sylabę do wyrazu

W większości krajów zachodniej Europy oraz Stanach Zjednoczonych Ameryki w początki nauki czytania wprowadza się dzieci 3-5-letnie. Podstawową przyjętą te metodą nauki czytania jest metod globalna. Zwolennicy tej metody twierdzą, powołując się na badania naukowe; że dziecko spostrzega wyraz jako całość zwracając uwagę na jego początek i koniec, mniej natomiast na środek.

30.03.11

1. …

2. pisanie elementów literopodobnych tak jak kółka, owale, ślimaki na różnej wielkości kartonach i różnego kształtu (najsilniej w 6 latkach)

3. rysowanie szlaczków z elementów rytmicznie powtarzających się w II półroczu wprowadzamy zeszyt.

Duże znaczenie w nauce pisania mają zabawy graficzno-ruchowe i ruchowo-graficzne.

Czytanie wywołuje u dziecka naturalną chęć spontanicznego wypowiadania się na piśmie. Oderwanie czytania od pisania w elementarnej nauce jest ostatnio krytykowane przez wielu pedagogów. Nabywanie obu tych umiejętności powinno być ściśle powiązane.

Podstawową barierą powodującą niezdolność małego dziecka do pisania jest jego słaba sprawność manualna i słaba koordynacja wzrokowo-ruchowa. Mimo to jednak można podjąć kroki mające na celu powiązanie czytania i pisania, na miarę możliwości wychowanków.

Warto eksponować we wstępnym etapie litery pisane we wszystkich pojawiających się słowach, jednakże rozdzielone, aby od samego początku dzieci mogły dokonywać analizy wzrokowej wyrazów.

Atrakcyjnymi formami wczesnego "pisania" jest:

• układanie przez dziecko słów i zdań z alfabetu ruchomego,

• stosowanie zamiennie pisania na maszynie i komputerze,

• stemplowanie,

• kalkowanie liter pisanych,

• wodzenie palcem po śladzie obrazu "rzuconego" z grafoskopu.

W momencie prezentacji alfabetumożna podjąć z dziećmi próby pisania według wzoru na dużych formatach papieru, w powietrzu ewentualnie w liniaturze.

Poces pisania składa sie z etapów umiejętności pisania są to:

1. Pismo elementarne - jest ono typowe dla ucznia kl.I uwaga dziecka skoncentrowana jest na elementach pisma, łączeniu liter z kolejnymi w obrębie wyrazu.

2. Pismo swobodne -typowe dla ucznia klasy II

3. pismo płynne- występuje u uczniów kl. III, uczeń słuchając może płynnie zapisywać usłyszane wyrazy i zdania.

Pisanie wymaga od dziecka umiejętności porównywania i rozpoznawania różnych znaków graficznych oraz utrwaleniu związków między wyobrażeniem słuchowym, graficznym i ruchowym.

Dziecko w początkowej fazie zdobywania nawyków pisania wymawia głośno dźwięki, które następnie zapisuje. Pomaga sobie w ten sposób, gdyż nie tylko widzi literę, ale i uświadamia sobie głośno jej dźwięk. Zdarza się, że dziecko dobrze spostrzega literę, ale nieprawidłowo podstawia jej dźwięk (np. „t" zamiast „d", „p" zamiast „b") oznacza to wadę wymowy dziecka, która ma poważy wpływ na poprawność zapisu.

W okresie zdobywania umiejętności pisania dziecko odwzorowuje litery, musi wiec prawidłowo spostrzegać ich kształtu. Do tego musi mieć sprawne funkcjonujące narządy wzroku-oko, wszelkie wady wzroku utrudniają naukę.

Sprawnej ręki wymagają Mechanizmy ruchu występujące przy nauce pisania:

1. Ruch podbiegający, w wyniku, którego powstają proste i pętle, ruch ten kształtuje profil litery i przebiega w płaszczyźnie pionowej. Ruch ten pozwala na płynne pisanie bet odrywania ręki. Wykonują go 3 palce: wielki,wskazujący i serdeczny, z których wskazujący wykonuje część napędową ruchu, a pozostałe części zginającą, dzięki której jest on ruchem naciskowym. Mechanizm ten zapobiega kurczowi palców, co bardzo utrudnia pisanie.

2. Ruch postępujący (posuwisty), dzięki niemu piszemy litery obok siebie w wyrazie, a wiec w płaszczyźnie poziomej. Ruch ten wykonuje się dzięki mięśniom przedramienia i ramienia. Daje on rozluźnienie motoryki rąk, gdyż przemieszczanie przedramienia sprawia, że ruch nadgarstka jest ograniczony, a zatem ręka mniej się męczy.

Naukę prawidłowego kreślenia liter „a", "d" "g" najlepiej zacząć od kreślenia kołek. Dobrze jest narysować dziecku kropki, od których będzie zaczynało. Pamiętajmy -kierunek przeciwny do wskazówek zegara. Można też ćwiczyć "ślimaczki" - utrwalamy wtedy kierunek kreślenia kółek w lewo. Później ćwiczymy pisanie liter zwracając uwagę, aby pisać jednym ruchem, bez odrywania ręki.

Jeśli dziecko ma kłopoty z pisaniem „s” proponujemy mu ć. wprowadzające ważne jest aby litery h, k, m, n, p, r, dziecko pisało jednym ruchem ręki.

Jeśli już umie pisać pojedyncze litery możemy zacząć ćwiczyć łączenie liter. Można wpierw zrobić szlaczki litero podobne. Będą one ułatwieniem do późniejszego pisania.

Dla dobrego pisma przyjmuje się trzy kryteria: czytelność, pisemność i estetyka.

Należy unikać błędów graficznych

• błąd konstrukcyjny — to naruszenie kształtu niedokładność w odtworzeniu formy danej litery, zła proporcja w jej budowie oraz brak spoistości elementów z których się ona

Wśród błędów konstrukcyjnych wyróżniamy:

niedopełnienie kształtu liter

nieproporcjonalny układ litery zniekształcenie linii (litera staje się mało wyrazista i zatraca jasność kształtu).

• błąd łączenia liter w wyrazach- to naruszenie zasad odpowiedniego sposobu łączenia liter w wyrazach, wyróżniamy tu: brak łączenia liter oraz łączenie niewłaściwe(powoduje osłabienie a nawet zatracenie czytelności i estetyki pisma.

• błąd proporcjonalności - to niewłaściwe zagęszczenie liter w wyrazie, wyrazów w zdaniu, brak odstępów miedzy wyrazami, zachwianie proporcji liter w wyrazach oraz nie równomierna wysokości liter.

• błąd niejednolitego pochylenia pisma - zmiana kierunki pochylenia liter w wyrazach oraz zmiana kierunku pochylenia wyrazów w tekście.

Przygotowanie miejsca do pracy dla praworęcznych:

• światło powinno padać na biurko z lewej strony

• dziecko powinno siedzieć z prawej strony biurka

• zakup odpowiednich dla dzieci praworęcznych przyborów szkolnych

Ćwiczenie pisania czasem zaczyna być monotonne, dziecko zniechęca się. Jeśli dodatkowo pojawiają się trudności, może dojść do rezygnacji z pisania. należy wprowadzać zabawy urozmaicające pisanie.

Przykładowe zabawy na zachętę:

• lepienie plastelinowych literek własnego imienia

• rysowanie patykiem na piasku

• malowanie farbami przy użyciu palców- obecnie dostępne farby są łatwo zmywalnej Występują również farby przeznaczone specjalnie do malowania palcami, a dziecko pozbawione ograniczeń będzie miało dobrą zabawę. można również zastosować odciski swoich dłoni i stóp, tworzyć z nich rożne kompozycje.

• odrysowywanie rąk, stóp, ciała, przedmiotów codziennego użytku, zabawek, a następnie dorysowywanie im oczu, uśmiechów, tworzenie kompozycji

• pisanie świecą na kartce, a następnie malowanie po kartce farbami, tak aby napis zrobił się widoczny

• kreślenie linii, figur, liter, cyfr na tackach z kaszą

• wykonywanie różnych ćwiczeń graficznych przy użyciu: kredy, kredek woskowych, węgla rysunkowego, pędzla, ołówka, długopisu, pióra bądź mazaków różnej grubości.

Ćwiczenia relaksacyjne, które w zabawie ćwiczą automatyzację ruchów związanych z pisaniem.

• zabawy ruchowe: pryskanie wodą, otrzepywanie rąk z wody, wytrzepywanie wody z rękawa, otrząsanie się z wody, strzepywanie nitki z rękawa

• kreślenie linii z zachowaniem kierunku ruchu: linie pionowe - od góry ku dołowi, linie poziome - od lewej ku prawej

• kreślenie w powietrzu, na tackach z piaskiem, różnymi technikami graficznymi linii pionowych, poziomych, ukośnych, łamanych, krzywych i figur geometrycznych ( koło, elipsa, kwadrat, trójkąt).

Ostrach ped. Przedszkolna 20.04.11

Matematyka

zakres umiejętności, które dziecko powinno wynieść z przedszkola związana jest z rozumieniem i umiejętnością określania stosunków

przestrzennych czasowych i ilościowych w praktycznym działaniu oraz klasyfikowania przedmiotów według przeznaczenia, wielkości, kształtu czy koloru.

5-6 latek może/powinien mieć opanowane pojęcia liczby elementów

zbioru oraz umiejętności dokonywania na konkretach operacji dodawania i odejmowania w zakresie liczy naturalnych od 0 do 10 z ew.

posługiwaniem się cyframi i znakami

matematycznymi większości i,

mniejszości, równości, dodawania i

odejmowania.

do właściwego kształtowania sie pojęć geometrii i możliwości przyswojenia treści geometrycznych występujących w programie klasy , dziecko rozpoczynające naukę w szkole może/powinno wyodrębniać i porównywać cechy wielkościowe, określać i porównywać odległości, określać kierunki w stosunku do własnego ciała oraz rozróżniać kształty i nazywać trójkąty, prostokąty, kwadraty, koła, sześciany i kule.

Do realizacji zagadnień dotyczących nauki o zbiorach w klasie I dziecko kończące przedszkole powinno umieć

wykazywać się umiejętnością klasyfikowania przedmiotów według cech jakościowych np. kolor, kształt,

przeznaczenie itp. wyodrębniać konkretne zbiory, których elementy spełniają dany warunek, zauważać zawieranie się jednych zbiorów w drugich,

a także wybrać spośród przedmiotów posiadających co najmniej jedną z podanych cech te, które posiadają dwie cechy jednocześnie.

Do kształtowania pojęcia liczby naturalnej arytmetyki liczb naturalnych dziecko 5/6 letnie może/powinno posiadać umiejętności przeliczania zbioru, określania kolejności elementów w ich uporządkowany m ciągu, mierzenia wspólną miarą, czynnościowego porównywania liczebności zbiorów i

czynnościowego dodawania i odejmowania liczb w zakresie 10.

Dziecko rozpoczynające naukę w klasie może/ powinno posiadać umiejętność uzasadniania wnioskowania, wiązanie przyczyn ze skutkami, porządkowania

wiadomości i operowania nimi

samodzielnie. To bowiem stanowi podstawę do przyszłego myślenia abstrakcyjnego, niezbędnego do uczenia

się matematyki.

Nauczanie matematyki, to poważny przedmiot dla dzieci w wieku od 3 do 6 l. niektórzy uważaja, że pod pojęciem matematyka na tym najniższym szczeblu edukacji, należy rozumieć jedynie liczenie.

liczenie ze zrozumieniem, przede wszystkim liczenie wykonywane przez dzieci w wieku przedszkolnym musi być związane z konkretnymi przedmiotami, a nie z pustymi, ulotnymi słowami.

dla kształcenia matematyki najwazniejsze jest dążenie do tego by wszystkie dzieci przed pójściem do szkoły osiągnęły początki rozumowania operacyjnego na poziomie konkretnym, gdyż jest to niezbędnym warunkiem zrozumienia i przyswojenia przez dziecko pojęcia liczy i działań na liczbach.

Ważne jest aby dzieci były odporne emocjonalnie i potrafiły zdobyć się na wysiłek intelektualny w sytuacjach trudnych i pełnych napięć.

w każdym zadaniu matematycznym

jeżeli zadanie ma mieć sens kształcący - jest zawarta określona trudność, a rozwiązanie zadania stanowi pokonanie tej trudności.

dostrzeżeniu trudności i jej pokonaniu zawsze towarzyszy wzrost napięcia i emocji ujemnych.

dziecięce liczenie. 5-latki przed pójściem do szkoły powinny umieć zastosować w skoordynowanym sposób następujące prawidłowości:

- podczas liczenia należy wskazać gestem kolejne przedmioty i wypowiadać stosowny liczebnik,

- przy liczeniu nie wolno pomijać żadnego przedmiotu, ani żadnego liczyć podwójnie, liczebniki należy wymieniać w stałej kolejności, ostatni z wypowiedzianych liczebników ma specjalne znaczenie, gdyż określa liczbę liczonych

Wynik liczenia nie zależy od kolejności.

Rozwijanie operacyjnego rozumowania dzieci

1.Kształtowanie świadomości schematu własnego ciała oraz orientacji przestrzennej poznanie schematu własnego ciała i wyprowadzenie od niego kierunków przestrzeni. Ustalenie położenia przedmiotów w stosunku do siebie, innej osoby, a także przyjętego układu odniesienia. Umowy stosowane w organizacji przestrzeni. Ćwiczenia w badaniu i określaniu przestrzeń.

2. Różnicowanie i klasyfikacja - Badanie i segregowanie

obiektów na poziomie par, łańcuszków i kolekcji. Gry i zabawy wymuszające tworzenie kategorii rozłącznych. Klasyfikacja z uwzględnieniem dwóch i więcej cech. Podkreślanie sensu klasyfikacji przegrodzenie lub

3. Rytmy, kontynuacja i przekształcenia - badanie układów

rytmicznych, ustalanie prawidłowości i kontynuowanie id Badanie schematów dla uchwycenia struktury, wprowadzenia zmian, a potem próby przywrócenia stanu

poprzedniego, tworzenie szeregów o powtarzającym sie rytmie, a także serii złożonych z elementów różniących się od siebie w ustalony sposób.

4. Wyznaczanie konsekwentnych serii - badanie układanie obiektów w serie wg narastajacej lub malejącej cechy. Numerowanie i liczenie przedmiotów ułożonych w takie serie, a potem ustalanie miejsca któregoś z nich i badanie cech

przedmiotów poprzednich i następnych.

5. Problem stałości liczby elementów w zbiorze przy takich zmianach ułożenia które sugeruje że jest ich więcej lub mniej — ustalanie równoliczności porównywanych zbiorów. liczenie i ustawianie w pary. Próby odwracania zmian w układzie przedmiotów dla uświadomienia sobie stałości liczby elementów w zbiorze.

6. Miara i sens mierzeń- porównywanie "na oko" i

szukanie sposobów precyzyjniejszego określania długości i wysokości. Własna sylwetka jako narzędzie pomiaru: ocena wielkości przedmiotów w stosunku clo siebie, ustalanie długości krokami lub stopa za stopą. Wykorzystywanie swoich dłoni i ramion dla określani długości przedmiotów. Stosowanie kijka jako narzędzia pomiarów. Problem stałości długości: porównywanie dwóch obiektów, zmiana wyglądu

jednego z nich sugerująca inną długość, formułowanie hipotez dotyczących długości, a potem odwracanie zmiany aby sprawdzić trafność sądu.

7. Problem stałości masy (tworzywa) - porównywanie i ustalanie jednakowej ilości, wprowadzanie zmian sugerujących, że jest więcej

lub mniej, formułowanie hipotez dotyczących ilości, a potem odwracanie zmian dla sprawdzenia swojej hipotezy.

8. Problem stałości ilości cieczy w naczyniach przy zmianach sugerujących, że jest jej więcej lub mniej — Ustalanie równej ilości płynu w naczyniach, przelewanie do innych naczyń, formułowanie hipotez dotyczących ilości płynu, odwracanie zmian (przelanie na powrót) dla sprawdzenia swojej hipotezy. Badania, czy w naczyniach jest tyle samo cieczy przez czerpani jej np. kubeczkiem.

9. Różnicowanie zmian zachodzących w czasie, a także przewidywanie zdarzeń - szeregowanie zdarzeń wg ich następstwa. Obserwacja skutków i łączenie ich z przyczynami. Porządkowanie zdarzeń w logiczny ciąg.

10. Wyodrębnianie odległości w czasie (interwałów) i próby określenia, ile czasu upłynęło od tego do tego momentu. Badanie, ile czasu trwało wykonanie określonej czynności. Obserwacja rytmu dnia i nocy, dni tygodnia, pór roku i miesięcy

T: Kształtowanie pojęć matematycznych (27.04)

Kształtowanie pojęć matematycznych rozpoczynamy od 3-latków (zgodnie z realizowanym programem). w realizacji pojęć matematycznych ważna jest wiedza dziecka zdobyta w środowisku rodzinnym.

U podstaw Kształtowanie pojęć matematycznych leży porównywanie. Wyrównamy 4 rodzaje porównań stosowanych w matematyce przedszkolnej.

1. przeciwstawność duży-mały, długi -krótki,

   1. te rodzaje porównywania wprowadzamy w 3-latkach z uwzględnieniem tego, że im mniejsze dziecko, tym różnica między przedmiotami muszą być większa

2. nierówność: mniejszy niż, grubszy niż ten. rodzaj porównywania pojawia się w 4latkach

3. Uporządkowanie przedmiotów wg obranej zasady wraz ze stopniowaniem duży, większy, największy pojawia się w 5-iatkach

4. odpowiedzialność wzajemnie jednoznaczna. polega na przyporządkowaniu elementów jednego zbioru dokładnie po jednym elemencie zbioru drugiego i stwierdzenie, że jest tyle samo, po równo więcej o 1, mniej o 1.

(rys)

W wprowadzeniu przygotowania matematycznego wyróżniamy pojęcie jakościowe i ilościowe.

1. do pojęć jakościowych zaliczmy takie pojęcia jak:

położęie przedmiotów w przestrzemi- na, pod, obok, wysoko, nisko( wprowadzamy w 3latkach) *pojęcie kierunku- w prawo, w lewo, na górze, na dole * pojęcie wielkości- duży, mały, szerszy, najszerszy.

Przy pojęciach wielkości możemy wprowadzić pojęcie miary począwszy od

4-5 latków, gdzie dziecko

dokonuje pomiaru tzw. wielkości ciągłych.

wielkością ciągłą będzie długość,

szerokość.

Wyróżniamy 2 rodzaje miar:

• Miara naturalna, czyli dokonywanie pomiaru własnego ciała, np. kroki, stopa, łokieć, piędzi( kciuk i palec wskazujący), rozpiętość ramion. Wynik pomiaru będzie różny w zależności od tego kto dokonuje pomiaru. Podając wynik pomiaru zawsze podajemy wraz z jednostką miary.

• Miara umowna, wspólna, gdzie dokonujemy pomiaru za pomocą dowolnie obranej jednostki miary np.. patyk, listewka, sznurek. Wynik powinien być taki sam.

Cd. pojęć jakościowych.

• Pojęcie ciężaru – w grupie najmłodszej wprowadzamy, np. ciężki-lekki

W 4-latkach wprowadzamy wagę szalkową, tylko bez odważników. Dziecko wazy, np. kaszę, szynki, kasztany.

• Pojęcie pojemności- (pojemność-objętość)- potrzebne są naczynia plastikowe żeby dziecko widziało poziom płynu, płyn powinien być kolorowy, np. kompot, woda z sokiem, naczynia różnego kształtu, wysokości. Ważne jest aby dziecko dolewało i odlewało.

• Pojęcie czasu- jest pojęciem abstrakcyjnym, występuje już o 3-latków. Najpierw długo-krótko, potem, rano.

• Pojęcie zbioru. Dzieciom przedszkolnym nie wprowadzamy pojęcie zbioru, podzbioru. Te pojęcia zastępujemy takimi pojęciami jak: bukiet, stado, wiązka, gromadka, grupa.

Realizowane są różne działania na zbiorach. Wyróżniamy 5 takich działań.

1. Tworzenie zbiorów- odbywa się dwoma sposobami.

• Poprzez wyliczenie elementów zbioru

• Poprzez podanie warunku matematycznego pn. przynieś mi 3 zabawki.

1. Klasyfikowanie zbiorów wg. jednej i więcej cech- pojawia się w 3 latkach.(koszyk owoców, wazon z kwiatami, talerz jarzyn)

2. Suma zbiorów, czyli dodanie do danego zbioru jakiego podzbioru, np. do kosza w którym są owoce dołóż jeszcze jabłka do wazonu, gdzie są kwiaty dołóż jeszcze tulipany

3. Odejmowanie (różnica) zbiorów, gdzie od pewnego zbioru odejmujemy jego podzbiór, np. z kosza w którym są owoce wyjmij wszystkie jabłka.

4. Iloczyn zbiorów, występuje wtedy gdy pewne elementy zbiorów maja 2 cechy równocześnie

(2 zbory kołowe)

Pojęcie jakościowe realizowane są przede wszystkim w toku różnych sytuacje okolicznościowych, ale również w toku organizowanych zajęć, w toku różnych zabaw w czasie wykonywania różnych czynności, w czasie spacerów, wycieczek, czynności porządkowych.

Ppojęcia ilościowe dotyczą kształtowania pojęcia liczby naturalnej w zakresie od 0 do 10.

Liczby naturalne wprowadzamy do grupy dzieci 3-letnich.

• W 3-lat. Realizujemy 1 i 2 w aspekcie głównym.

• W 4-latkach realizujemy 1,2,3,4 w aspekcie głównym wprowadzamy pojęcie liczby w aspekcie porządkowym.

• W 5-latkach utrwalanie 1,2,3 i wprowadzamy 5 i 6 w aspekcie głównym, porządkowym, miarowym.

• W 3 i 4 latkach wprowadzamy tylko liczbę. Można etykietować znakiem graficznym ale bez odwzorowywania go

• W starszakach dochodzi liczba 7,8,9,10 oraz 0 w aspekcie głównym, porządkowym i miarowym

• Ew. w późniejszym okresie starszaków (5-latki Ew 6-latki) wprowadzamy pojęcie cyfry ( zapisy graficzny) od 0-9, znaki matematyczne: <,>, +,=,- oraz działania na liczbach ale nie obligoryjnie.

Takie wprowadzanie liczby i cyfry jest zbliżone do wprowadzania pojęcia litery.

W gr. Najstarszej musimy uzupełnic wprowadzanie cyfr do 6, a potem do liczby 9 wprowadzić jednocześnie liczbę i jej graficzny zapis. Z każdą liczbą powinno się opracować tzw. Monografię (omówienie liczby w sposób wyczerpujący). Nie jest to obecnie wymóg obligatoryjny w przedszkolu.

Monografia oznacza, że z każdą liczba musimy przeprowadzić kilka zajęć np.:

• Na zajęciu 1- wprowadzamy tylko liczbę

• Na 2- liczebniki porządkowe

• Na 3- porządkowanie układów, zbiorów

• Na 4 dodawanie kolejnej liczby 3 i 4= 7

• Na 5 odejmowanie

• Na 6 utrwalanie liczb ( zajęcia w szkole)

Monografia liczby jest uzależniona od poziomu rozwoju dzieci. Ważne jest żeby dziecko rozumiało liczbę. Nie wolno wstawiać znaków między rysunkami tylko pomiędzy liczby. Każdej sytuacji należy utrwalać liczby

Realizując treści matematyczne w przedszkolu można kierować się następującymi wskazówkami:

1. Przy wspomaganiu rozwoju umysłowego trzeba należycie dopasować treści kształcenia do rzeczywistych możliwości dzieci. to, co dla nich ani za łatwe ani za trudna.

2. Przedszkolaki starają się wykonać polecenia rozwiązywać zadania na granicy swoich możliwości umysłowych,

3. Na realizacje treści matematycznych należy przeznaczyć nie mniej niż trzy jednostki metodyczne w tygodniu.

4. z analizy procesu uczenia się wynika, że dziecko może skupić się należycie tylko na jednym problemie,

5. Kształtowanie czynności intelektualnych musi odbywać się zgodnie z mechanizmem interioryzacji (działania materialne na intelektualne, dlatego bardzo ważne jest: osobiste działanie dzieci, mówienie o tym co robią, wspomaganie rozwoju i kształtowanie czynności umysłowych,

6. Badania nad funkcjonowaniem umysłowym człowieka wskazują, że nie da się oddzielić czynności intelektualnych od emocji.

Gry i zabawy rozwijające klasyfikowanie i definiowanie:

• PRZESYŁKI - Nauczyciel wkłada do koperty, koszyka kartoniki określające cechy guzików, dziecko wybiera je, a nauczyciel sprawdza zgodność zamówienia z przysłanym towarem. Można użyć guzików, klocków, figur geometrycznych.

• ZGADNIJ JAKI TO GUZIK, KLOCEK - Dziecko chowa guzik, nauczyciel za pomocą kartoników zgaduje jaki to guzik. Wskazuje najpierw kartonik określający kolor z równoczesnym pytaniem czy jest on zielony itp., dziecko odpowiada twierdząc lub przecząco, potem ustala się ilość dziurek i wielkość

• POWIEDZ CO WYBRAŁAMEM – Nauczyciel ustawia na stole rożne przedmioty, zadaniem dziecka jest wybranie jednego z nich. Nauczyciel zadaje pytania: „czy jest to cos papieru" itp. Dziecko opowiada twierdząco lub przecząco. Utrudnieniem może być rysowanie przedmiotów na kartce.

• O JAKIM ZWIERZĄTKU MYŚLĘ - zabawa w odgadywanie zwierząt. Pomyśl i wybierz sobie zwierzątko. Narysuj je na kartce - kartkę schowaj. Inne dzieci zadają pytania : - czy mieszka w lesie? -czy hodują go ludzie ? itp.

• W JAKIM KĄCIKU - Porządkowanie przedmiotów do kącików zainteresowań. Uzasadnianie dokonanych wyborów

Zasada podmiotowego traktowania ucznia -uczeń ma być podmiotem procesu nauczania - uczenia się, a nie biernym wykonawcą poleceń nauczyciela.

"Słyszę, zapominam. Widzę, zapamiętam. Robie sam, rozumiem."

Temat 20

Przygotowanie dzieci 5-letnich do podjęcia obowiązku szkolnego.

Jedynym bardzo ważnym zadaniem wychowania przedszkolnego jest przygotowanie dzieci pięcioletnich do wejścia w nowej dla nich środowisko szkolne.

Aby przejście to nie było dla nich gwałtownym przełomem konieczne jest stopniowe wdrażanie małych dzieci do podejmowania różnych obowiązków i wprowadzenie w ich życie elementów pracy.

Przygotowanie dziecka do szkoły wymaga przede wszystkim stwarzania dzieciom sytuacji samodzielnego rozwiązania problemów. Służą temu innym polecenia wydawane przez nauczycielkę dotyczące np. przyniesienia z domu pocztówki do wspólnie wykonywanego albumu, wyszukanie odpowiednich pudełek do prac konstrukcyjnych itp.

Szczególnie znaczenia nabiera w tym czasie nabywanie przez dziecko umiejętności samodzielnego organizowania sobie pracy np.: dbałość o własną półke, teczke z rysunkami, przygotowanie do zajęć przyborów i materiałów, porządkowanie swojego miejsca pracy i zabawy.

Dziecko powinno nabyć odpowiedzialność za własne prace i postępowanie. Zdyscyplinowanie dzieci, ich umiejętność współżycia w zespole przejawia się w świadomym przestrzeganiu wspólnie ustalonych zwyczajów.

Istotny wpływ na możliwość przystosowania się dziecka do warunków szkolnych wywiera ukształtowanie poczucia obowiązku. Kształtowaniu sie obowiązkowość sprzyja sumienne wykonywanie dyżurów i innych prac podejmowanych przez dzieci z własnej inicjatywy lub z polecenia nauczyciela.

Niezbędne jest także rozwijanie wytrwałości i wyrabianie nawyku doprowadzania rozpoczętej pracy do końca.

Z obowiązkowością łączy się punktualność. Należy wdrażać dzieci do punktualnego przychodzenia do przedszkolna, co ma przyzwyczajać je do punktualności w szkole. bardzo pomocna jest tu lista obecności wypełniania przez dzieci samodzielnie

Aby dzieci łatwiej przyswoiły sobie w szkole nawyki związane z organizacją lekcji należy w przedszkolu wdrażać je do dłuższego skupienia uwagi poprzez obserwacje przyrody, przez gry i zabawy z regułami, pogadanki z całą gr. Wspólne oglądanie obrazków, słuchanie piosenek, opowiadań i audycji radiowych

jeszcze jedno zdjęcie

należy także wdrażać przedszkolaków do stopniowego indywidualnego wypowiadania sie w kolejności wskazanej przez nauczyciela.

Trzeba dzieci przyzwyczajać do uważnego słuchania kolegów i rezygnowania z chęci mówienia, gdy padła już odpowiedz. należy też przyzwyczaić je do sygnalizowania chęci mówienia przez podniesienie ręki.

Trudnością na jaką może napotkać dziecko w pierwszym okresie pobytu w szkole jest m.in.. zwyczaj wychodzenia z ławki do odpowiedzi i stawania przez klasą. U niektórych dzieci może wywoływać to wiele zahamowań. Konieczne jest zatem stosowanie już w przedszkolu zwyczaju wstawiania z miejsca do różnych wypowiedzi i zwracania się twarzą do kolegów.

Ważne jest psychiczne przygotowanie dzieci do zmian jaką jest odejście z przedszkola i przekroczenie progu szkolnego. Pierwszym kontakt będzie czynnikiem decydującym o tym, że szkoła stanie się miejscem przyjemnym czy też będzie czynnikiem stresogennym.

Już przed rozpoczęciem nauki dzieci powinny znaleźć się w szkole, zobaczyć jej urządzenie i klasę, a tam, gdzie to możliwe, powinny poznać swojego pierwszego nauczyciela.

Ważnym zadaniem przedszkola jest czuwanie nad prawidłowym ogólnym rozwojem oraz praca nad korygowaniem i kompensowaniem braków, odchyleń i trudności poszczególnych dzieci.

Prawidłowy rozwój dziecka utrudniają różne czynniki natury zewnętrznej i wewnętrznej. W konkretnej i wewnętrznej. W konkretnych przypadkach przyczyny te należy wykrywać i odpowiednio ułożyć pracę wychowawczą. Bowiem wyrównanie braków w różnych dziedzinach przed pójściem dziecka do szkoły jest łatwiejsze, niż w okresie późniejszym.

Czasami przed pójściem dziecka do szkoły można wpłynąć na zmianę sytuacji rodzinnej dziecka, czasami potrzebna jest współpraca z lekarzem, pielęgniarką lub poradnią psychologiczno-pedagogiczną.

Szczególnej pracy wychowawczej w przygotowaniu do szkoły wymagają te dzieci, u których trudne warunki domowe pozwalają pozostawiły trwały ślad na fizycznym rozwoju.

Wcześniej należy także zatroszczyć się o dzieci, które mają wadliwą postawę, płaskostopie, krótkowzroczność, zez, przytępiony słuch, wady wymowy, jąkanie, zburzenia motoryczne.

Wadom tym należy przeciwdziałać przez odpowiednie zabawy i ćwiczenia ruchowe oraz stałą opiekę specjalisty, gdyż nie skorygowane w okresie przedszkolnym utrudnią dziecku podjęcie obowiązku ucznia i spowodują narastanie niepowodzeń dydaktycznych.

Nie powodzenia szkolne lub niepowodzenia dzieci i młodzieży w nauce szkolnej należy rozumieć jako sytuacje w których występują wyraźne rozbieżności między wymaganiami wychowawczymi i dydaktycznymi szkołami a zachowaniem uczniów oraz uzyskanie przez nich wynikami nauce.

Tak rozumiane niepowodzenia w nauce szkolnej mogą charakter ukryty lub jawny.

• Ukryte – występują wówczas, gdy nauczyciel nie dostrzegą braków w wiadomościach, umiejętnościach i nawykach uczniów, mimo że braki tego nauczania –rzeczywiście istnieją

• Niepowodzenia ukryte prowadzą zazwyczaj do niepowodzeń jawnych. Z nim zaś mamy czynienia, gdy nauczyciel stwierdza określone braki w opanowywanej przez ucznia wiedzy i w rezultacie ocenia wyniki jego pracy jako „niepowtarzalne”

Niepowodzenia szkolne, a zwłaszcza drugoroczność i tzw. „odsiew”, są zjawiskiem bardzo niepożądanym zarówno ze względów ekonomicznych, jak społecznych i pedagogicznych.

Przyczyny niepowodzeń dydaktycznych wg. Kupisiewicza

1. Czynniki społeczno-ekonomiczne

   • Złe warunki materialne

   • Złe warunki mieszkalne

   • Uciążliwy dojazd do szkoły

   • Nieodpowiedni koledzy

2. Czynniki biopsychiczne

• Zły stan zdrowia i rozwoju psychicznego,

• Niski poziom rozwoju umysłowego

• brak zainteresowania nauka

• Brak wytrwałości w pracy,

• Zaburzenia czynności układu nerwowego

1. Czynniki pedagogiczne

   • Związane z domem

     1. Niski poziom kulturalny rodziców

     2. Niechętny stosunek do szkoły

     3. Brak opieki nad uczniem

   • Związane z pracą dydaktyczno-wychowawczą

     1. Uprzedzenie do ucznia

     2. Złe metody nauczania złe metody nauczania

     3. Złe metody wychowania

Istotny wpływ:

• Pozycja zarobkowa rodziców

• Warunki bytowe

• Własny pokój do nauki

• Wyposażenia w sprzęt elektroniczny

pozytywne znaczenie:

• wykształcenie rodziców

• zainteresowania kulturalne

• wiedza i aktywność rodziców w życiu szkolnym

• pomoc rodziców w nauce

wprost proporcjonalne zależności na osiągnięcia szkolne:

• zachowanie ucznia w szkole

• grzeczność i koleżeńskość w stosunku do rówieśników

• aktywność szkolna

uczestnictwo w zajęciach fakultatywnych

niejednoznaczny wpływ

• dostępność komunikacyjna

• jakość i aktywność środowiska przyrodniczego

• układ i charakter dróg

• odległość z domu do szkoły

• infrastruktura techniczno-komunalna

niekorzystny wpływ

• praca rodziców jedynie na gospodarstwie rolnym

• ciągła pomoc rodzicom przy pracy w gospodarstwie

brak wpływu

• rodzaj upraw i hodowli

• posiadamy sprzęt rolniczy

• nawożenie

• posiadanie sprzętu AGD iTV

największe zaskoczenie

• częsta pomoc rodziców koreluje z niższymi ocenami dzieci

18.05.11 przedszkolna

Praca wychowawczo -dydaktyczna z dziećmi w przedszkolu, jeśli ma przynieść maksymalnie dobre efekty, musi charakteryzować się ciągłością i systematycznością.

Każdy nauczycie powinien do swojej pracy starannie się przygotować.

Podstawową sprawą (I warunek) w dobrym przygotowaniu się nauczyciela

przedszkola do zajęć jest znajomość programu wychowania i to nie tylko dla grupy, z którą nauczyciel pracuje aktualnie, ale także dla wszystkich roczników.

Znajomość program u wychowania i nauczania wszystkich roczników jest konieczna, aby zapewnić ciągłość oddziaływań wychowawczych oraz indywidualizować poczynania w stosunku do różnych dzieci.

Drugim warunkiem określającym przygotowania nauczyciela do pracy jest znajomość grupy dziecięcej i poszczególnych ich członków, ich potrzeb i możliwości.

Nauczyciel powinien posiadać pełną świadomość tego które treści programowe mogą inspirować działalność wszystkich dzieci, które trzeba dostosować do potrzeb małych zespołów a które do poszczególnych wychowanków

znajomość grupy ma znaczenie dla właściwego doboru treści pracy z dziećmi oraz sposobów ich realizacji, doboru środków dydaktycznych i zadań stawianych dzieciom do wykonania.

Trzecim warunkiem dobrego przygotowania nauczyciela przedszkola do zajęć z dziećmi jest dobór treści wychowania,

Decydujący o doborze treści wychowania nauczyciel powinien uświadomić siebie, co już z dziećmi zrobił, jak to dalej kontynuować. Przygotowując sobie w ten sposób do pracy powinien pamiętać o integracji treści poszczególnych dziedzin wychowania

Staranne przygotowanie się nauczyciela do pracy wymaga wyboru odpowiedniej metody jaką dzieci posłużą się przy rozwiązywaniu postawionego; zadania lub przemyślenia.

• Metody słowne (rozmowa, opowiadanie, nauka wiersza, na treści piosenki, zagadka, inscenizacja objaśnienia,

• oglądowe (osobisty przykład nauczyciela i innych osób służących za wzór, obserwacja i pokaz,

• czynnościowe samodzielnych doświadczeń, ćwiczeń zadań stawianych do wykonania, kierowania aktywnością dziecka

Przygotowanie się nauczyciela do zajęć to przygotowanie pomocy dydaktycznych najodpowiedniejszych do wybranej metody oraz bardzo staranne przemyślenie organizacji pracy a wiec, czy w zajęciach będą brały udział wszystkie dzieci równocześnie czy będą podzielone na grupy lub pracowały indywidualnie.

Przygotowanie nauczyciela do pracy ma trojaki charakter:

• metodyczny.

• metodologiczny,

• merytoryczny.

Przegotowanie metodologiczne polega na posiadaniu przez nauczyciela określonego zasobu wiedzy warstwowej, która ma bezpośrednio przekazywać dzieciom. wiedza ta zdobywana jest w czasie studiów oraz podczas różnych form dokształcania i doskonalenia zawodowego

Na przygotowanie merytoryczna składał się nagromadzenie uzupełnienie uporządkowanie lub odświeżenie wiedzy nauczyciela na dany temat, przygotowanie odpowiednich materiałów i pomocy dydaktycznych.

Przygotowanie nauczyciela od strony metodycznej polega na przemyśleniu budowy zajęć, określeniu zadań wychowawczych i dydaktycznych, jakie będą realizowane, doborze metod form organizacyjnych oraz opracowaniu scenariusza zajęć. Od nauczycieli wymaga się, aby opracowali konspekty zajęć, które maja prowadzić

Konspekt obejmuje zwykle takie punkty, jak

• Temat zajęcia,

• Cele i zadania czyli co dziecko po zakończeniu zajęcia powinno wiedzieć, umie i rozumieć.

• Rejestr metod środków dydaktycznych

• Formy organizacyjne pracy z dzieckiem.,

• Przebieg zajęcia wraz z określeniem kolejnych płynności, pytań nauczyciela i przewidywana odpowiedz dzieci, oraz czasu przeznaczonego na poszczególne etapy zajęcia

Przygotowując się do zajęć, nauczyciel musi odpowiednie rozmieścić wykorzystywane w rasie zajęcia środki dydaktyczni odpowiednio zestawić stoliki, wypróbować funkcjonowanie środków technicznych.

Im dokładniej przemyśli się tego typu problemy przed zajęciami tym lepsze są ich późniejsze wyniki.

W "żadnym zawodzie człowiek nie ma tak wielkiego znaczenia jak w zawodzie nauczyciela (J.W. Dawid).

Nauczyciel może być wzorem do naśladowania i powodować utożsamianie się uczniów ze szkołą ale może też swoim postępowaniem odpychać.

Skuteczność pracy nauczyciela w decydującym stopniu zależy od jego kwalifikacji zawodowych, wiedzy pedagogicznej i posiadanego autorytetu, który stanowi główne źródło skutecznego kierowania klasą. Kwalifikuje nauczyciela na przywódcą w klasie.

Nosiciel autorytetu (człowiek, instytucja) posiada zdolność emisji takich właściwości, które w sposób konieczny wywołują uznanie. Akceptujący je odbiorca gotów jest stosować je w praktycznym działaniu.

autorytet nauczyciela wychowawcy ułatwia uczniowi przyswajanie sobie całego bagażu trudnych i skomplikowanych a zatem i niełatwych w rozwiązaniu, problemów natury moralno wychowawczej.

Autorytet I:

• Deontyczny - autorytet zewnętrznego nadania wymusza podporządkowanie uczniów osobie nauczyciela. Jest to autorytet, który bardziej wynika z pełnionej roli i regulaminu szkolnego niż z cech osobowościowych nauczyciela. Wymusza go po prostu swoista atmosfera instytucji szkolnej.

• Epistemiczny- wynika on nie z pełnionej funkcji, lecz z cech osobowościowych. Obdarzając swojego nauczyciela życzliwością, podziwem i chęcią współdziałania uczniowie dobrowolnie mu się podporządkowują. Zachodzi tu więc stosunek pomiędzy uczniami a nauczycielem, który polega na uznawanej przez uczniów przewadze i dobrowolnym podporządkowaniu się oraz zaufaniu do osoby posiadającej autorytet.

Autorytet II

• Autorytet urzędowy, formalny czy służbowy nadawany jest przez pracodawcę automatycznie, bez udziału zainteresowanego. Otrzymywany jest wraz z wyznaczeniem na stanowisko. Już przez sam fakt „stania się nauczycielem" następuje podporządkowanie młodzieży szkolnej.

• Autorytet naturalny (osobisty)wynika nie tylko realizacji celów i zadań formalnych, ale również z przekonań, nastawień, cech intelektualnych, zainteresowań i motywacji. Osobisty lub jak twierdzą inni osobowy autorytet nauczyciela jest źródłem wzorów osobowych, które w kontaktach interpersonalnych poprzez mechanizm identyfikacji stanowią o dowolnym wyborze i przyporządkowaniu sobie najbardziej wartościowych i akceptowanych cech osobowości.

Nauczyciel-wychowawca obdarzony jedynie autorytetem urzędowym (służbowym), bez wsparcia autentycznym autorytetem osobistym, uzyskuje zawsze gorsze wyniki w nauczaniu i wychowaniu młodzieży.

Autorytet III:

• Autorytet ujarzmiaiacy jest zazwyczaj cechą nauczycieli skłonnych do surowego karania, nietolerancji i niechęci wobec zachowań niekonwencjonalnych. Nauczyciele o autorytecie ujarzmiającym „tłumią samodzielność, samorzutność, inicjatywę dziecka, nie dając mu możności swobodnego wypowiadania się, wyrażania swoich myśli, stawiania pytań w związku z tematem lekcji.

Często tacy nauczyciele narzucają uczniom gotowe wzory sądy i własne poglądy. Ujarzmiający autorytet nauczyciela sprzyja tworzeniu się w środowisku młodzieży szkolnej różnego rodzaju obaw, lęków i strachu, Nierzadko zdarza się, że uczniowie takich nauczycieli wzorując się na nich sami stają się despotyczni i okrutni wobec młodszych kolegów. Ten typ autorytetu jest charakterystyczny dla systemów totalitarnych

• Autorytet wyzwalający, lego nosicielami są nauczyciele reprezentujący styl demokratyczny. Nauczyciele tacy polegają bardziej na dialogu edukacyjnym niż na monologu. Starają się wyzwolić wszechstronny i harmonijny rozwój uczniów Przyjmując rolę współpartnerstwa, nie boją się zadawanych pytań przez uczniów, a nawet owe pytania inspirują. Doceniając rolę i znaczenie wolności jednostki, nie zapominają nigdy o dyscyplinie wewnętrznej i odpowiedzialności uczniów za ich czyny.

Autorytet IV

• Autorytet intelektualny (naukowy) obejmuje sferę wiedzy zawodowej i specjalności nauczyciela.

• Autorytet moralny określa zespół norm, ocen i wzorów postępowania, przy pomocy których nauczyciele regulują stosunki interpersonalne między sobą, między nimi i uczniami, między uczniami oraz między poszczególnymi jednostkami w klasie szkolne jako grupie wychowawczej, jak również przygotowują młodzież do czynnego udziału w życiu przyszłym.

Autorytet V

• Wysoki autorytet pedagogiczny nauczyciela buduje nie tylko jego postawa etyczno-moralna ale także rzetelna wiedza przedmiotowa i kultura pedagogiczna. Współwystępowanie ściśle ze sobą powiązanych cech moralno-intelektualnych wywiera decydujący wpływ na wyniki działalności dydaktyczno-wychowawczej każdego nauczyciela.

Możemy zatem powiedzieć, że gruntowna wiedza przy ubogiej osobowości umożliwia jedynie mechaniczny przekaz programowych treści kształcenia. Podobnie zresztą bogata osobowość przy słabym przygotowaniu specjalistycznym również prowadzi do niepowodzeń dydaktycznych. Nauczyciel będący dobrym rzemieślnikiem w swoim zawodzie potrafi przekazać wiedzą, którą określa program nauczania z danego przedmiotu.

dzisiaj w nowej rzeczywistości od ludzi którzy kształtują osobowość przyszłych obywateli musimy wymagać także zaangażowania emocjonalnego w swojej pracy dydaktyczno-wychowawczej, gdyż to dopiero spowoduje wzrost efektywności nauczania.