Katarzyna Bosak

Damian Adamski

WIMIIP, IS, Gr.1

Tematem poruszanym na ostatnich zajęciach była konferencja wideo. Przy pomocy słuchawek i kamery internetowej przeprowadziliśmy rozmowę wideo. Do połączenia użyliśmy darmowego programu Ekiga.

Wideokonferencja – interaktywna komunikacja multimedialna, realizowana zazwyczaj za pomocą komputerów desktopowych, polegająca na przesyłaniu z dużą prędkością obrazu oraz dźwięku w czasie rzeczywistym pomiędzy odległymi lokalizacjami. Osoby posiadające sprzęt umożliwiający wykorzystywanie wideokonferencji mogą między sobą rozmawiać i jednocześnie widzieć się nawzajem.

Ekiga (dawniej zwana GnomeMeeting) jest wolnym oprogramowaniem do VoIP i wideokonferencji w środowisku GNOME. Program obsługuje protokoły SIP i H.323.

Program do wykonywania połączeń głosowych między komputerami będąca doskonałą alternatywą dla popularnego Skype.

Ekiga jest aplikacją darmową, a ponadto wieloplatformową, co umożliwia komunikację również z użytkownikami systemów innych niż Windows. Zajętość pamięci operacyjnej jest praktycznie znikoma (w granicach 20MB). Okno programu jest bardzo proste i przejrzyste, zobaczymy w nim jedynie listę kontaktów, nasz status oraz opcję wykonania połączenia pod wybrany numer. Przy pierwszym uruchomieniu programu zobaczymy także asystenta konfiguracji ułatwiającego początkowe dostosowanie aplikacji do naszego komputera. Wszystko to powoduje, że program ten idealnie nadaje się dla osób szukających najprostszych rozwiązań.

Wśród dostępnych dodatków znajdziemy praktycznie tylko książkę adresową oraz historię połączeń. Ciekawsze natomiast mogą okazać się opcje dostępne podczas połączenia - tutaj aplikacja nie należy już do najuboższych. Dostępne są zawieszanie połączeń, przekazywanie połączeń, konferencja, wideorozmowa, zmiana ustawień dźwięku oraz dostosowanie kolorów obrazu.

Ekiga udostępnia także obsługę kont wielu użytkowników, więc z powodzeniem można go używać na komputerach, do których dostęp ma kilka osób.

H.323 – obecnie standard w multimedialnej komunikacji (głos, obraz, wiadomości tekstowe). Protokół ten przesyła dane w czasie rzeczywistym, dzięki czemu możemy kontrolować opóźnienia. Standard stworzony do wideokonferencji ma także pewne wady. Dane przesyłane są pakietowo, korzystając zarówno z TCP zapewniającego dostarczenie każdego pakietu, jak i UDP, który tego nie gwarantuje. Głównym konkurentem tego protokołu jest standard SIP (Session Initiation Protocol), mający rozszerzoną funkcjonalność względem opisywanego protokołu.

SIP (ang. Session Initiation Protocol) – protokół inicjowania sesji, zaproponowany przez IETF standard dla zestawiania sesji pomiędzy jednym lub wieloma klientami. Jest obecnie dominującym protokołem sygnalizacyjnym dla Voice over IP i stopniowo zastępuje H.323.

SIP ma w zamierzeniu dostarczać zestaw funkcji obsługi połączenia i innych cech obecnych w publicznej sieci telefonicznej (PSTN). Jako taki zawiera funkcje, które umożliwiają znane ze stacjonarnej telefonii operacje: wybieranie numeru, dzwonek w telefonie, sygnał zajętości itp. Jednakże ich implementacja i używana terminologia jest odmienna.

SIP implementuje również wiele bardziej zaawansowanych możliwości obsługi połączenia dostępnych w protokole sygnalizacyjnym SS7, jednak te dwa protokoły bardzo różnią się od siebie. SS7 to wysoce scentralizowany protokół charakteryzujący się złożoną architekturą sieciową i 'nieinteligentnymi' węzłami końcowymi (tradycyjne terminale telefoniczne). SIP to protokół typu peer-to-peer. Wymaga jedynie prostej (a przez to wysoce skalowalnej) sieci szkieletowej.

kodek	Bufor synchronizacji	Rozdzielczość wys.	Rozdzielczość odb.	scena
h.261	40ms	176x144	176x144	Dynamic
h.261	120ms	176x144	176x144	Static
h.261	40ms	352x288	352x288	Dynamic
h.261	110ms	352x288	352x288	Static
h.264	40ms	320x240	320x240	Dynamic
h.264	110ms	320x240	320x240	Static
h.264	40ms	640x480	640x480	Dynamic
h.264	80ms	640x480	640x480	Static
Theora	40ms	176x144	176x144	Dynamic
Theora	110ms	176x144	176x144	Static
Theora	40ms	320x240	320x240	Dynamic
Theora	75ms	320x240	320x240	Static

-Podczas gdy obiekt nie poruszał sie uzyskaliśmy wyższą wartość buforowania niż w przypadku, podczas gdy obiekt sie poruszał (wartość wtedy była znacznie niższa)

-im mniejsza rozdzielczość tym gorsza jakość przesłanego obrazu

-można wyraźnie zaobserwować spadek buforu synchronizacji wraz ze wzrostem rozdzielczości przesyłanego obrazu

-Największe buforowanie osiągnęliśmy przy kodeku h.261 rozdzielczości 176x144 (przy scenie statycznej). Przy scenie dynamicznej bufor był na stałym poziomie w przypadku wszystkich kodeków

-Najniższy bufor sceny statycznej wyniósł 80ms dla h.264(640x480)

Wykorzystanie procesora

• H261

320x240

-static – wykorzystanie procesora było niskie, utrzymywało się na poziomie 2%

-dynamic – odnotowaliśmy 50-procentowy wzrost użycia procesora, które utrzymywało się teraz na poziomie 3%

640x480

-static – procesor był używany w 4 procentach, czyli dwukrotnie więcej niż w przypadku 320x240

-dynamic – nie zauważyliśmy żadnej zmiany w użyciu procesora

• H264

320x240

-static – obciążenie procesora było na poziomie 4%

-dynamic - zauważyliśmy znaczącą zmianę, procesor w tym przypadku był używany w 7 procentach

640x480

-static – ponad dwukrotny wzrost, niż w przypadku rozdzielczości 320x240. Obciążenie procesora wynosiło w tym przypadku 9%

-dynamic – zanotowaliśmy wzrost o 1%, wykorzystanie CPU było na poziomie 10%

• Theora

176x144

-static – użycie procesora utrzymywało się na poziomie 5%

-dynamic – odnotowaliśmy jednoprocentowy wzrost wykorzystania procesora, wynosiło ono 6%

320x240

-static – obciążenie procesora było identyczne jak przy rozdzielczości 176x144

-dynamic – użycie procesora w tym przypadku wynosiło 7%, czyli o 2% więcej niż przy obrazie statycznym

Wnioski:

Przy używaniu H264 zauważyliśmy dużo większe (przeważnie dwukrotnie) wartości procentowe obciążenia procesora, niż w przypadku H261, co świadczy o tym, iż H264 wymagało większej mocy obliczeniowej, niż H261, co było przełożeniem jakości, gdyż podczas używania H264 jakość obrazu była dużo lepsza, niż przy H261 (różnica była znacząca).

Theora natomiast charakteryzowała się mniejszymi wartościami procentowymi, niż w przypadku H264 i niewiele większymi, niż przy H261, lecz nie można pominąć faktu, iż rozdzielczości były odpowiednio mniejsze.