OGÓLNA CHARAKTERYSTYKA METODY.
Geneza Metody Dobrego Startu { MDS }.
Oryginalna metoda , opracowana w latach 40 we Francji, przez fizjoterapeutkę Thea Bugnet , nosi nazwę LE BON DEPART CZYLI „dobry odjazd, odlot, start”. Nazwa ta, miała wskazywać na możliwość jej stosowania w przygotowywaniu dzieci do nauki czytania i pisania. Poraz pierwszy została wykorzystana w 1941 roku w Cannes. Od tego momentu we Francji, Holandii, Szwajcarii stosuje się ją w przedszkolach, szkołach specjalnych, ośrodkach rehabilitacji. Zofia Bogdanowicz opracowując MDS z idei Le Bon Depart zaczerpnęła :
ogólną ideę , czyli wielozmysłowe uczenie dziecka wykonywania ruchów zharmonizowanych w określonej przestrzeni i czasie oraz jednoczesne rozwijanie podstawowych funkcji spostrzegania i motoryki,
kilka jej technik czyli wystukiwanie rytmu na wałeczkach z piaskiem, rysowanie figur geometrycznych na piasku i na papierze w rytm śpiewanej piosenki,
kilka wzorów – figur geometrycznych.
Założenia i cele metody.
Założeniem MDS jest jednoczesne rozwijanie funkcji językowych, funkcji spostrzeżeniowych : wzrokowych, słuchowych, dotykowych, kinestetycznych { czucie ruchu}, motorycznych oraz współdziałania między tymi funkcjami czyli integracji percepcyjno – motorycznej. Są to funkcje które leżą u podstaw złożonych czynności czytania i pisania.
Usprawnianie w tym zakresie , jak również kształtowanie lateralizacji i orientacji w prawej i lewej stronie ciała, jest wskazane dla dzieci przygotowujących się do nauki czytania i pisania , natomiast niezbędne dla dzieci , u których występują opóźnienia rozwoju tych funkcji.
Doskonalenie integracji percepcyjno – motorycznej i kompetencji językowych ułatwia naukę czytania i pisania wszystkim dzieciom. Natomiast wyrównywanie dysharmonii rozwojowych w przypadku dzieci „ryzyka dysleksji” może skutecznie zapobiegać powstawaniu niepowodzeń szkolnych. W przypadku dzieci opóźnionych w rozwoju, udział w ćwiczeniach służy rehabilitacji zaburzeń rozwoju psychomotorycznego i pomaga im zmniejszyć trudności w opanowywaniu skomplikowanych umiejętności szkolnych.
Metoda MDS oddziałowuje również korzystnie na sferę pozaintelektualną { procesy emocjonalne i zachowania społeczne } oraz na rozwój mowy dziecka.
Metoda ta , ma nie tylko aspekt profilaktyczno – terapeutyczny , ale również diagnostyczny. Na podstawie obserwacji zachowania dziecka, analizy trudności występujących przy wykonywaniu ćwiczeń oraz popełnionych błędów , pozwala wnioskować o ich przyczynach, tzn. rodzaju i głębokości zaburzeń.
Modyfikacje Metody Dobrego Startu i ich zastosowanie.
Metoda Dobrego Startu wszechstronnie oddziałowuje na rozwój psychomotoryczny dziecka i ułatwia naukę czytania i pisania. Dlatego też może być wykorzystywana w pracy z dziećmi o prawidłowym rozwoju – w celu stymulowania go, jak i z dziećmi o zaburzonym rozwoju – w celu rehabilitacji zaburzeń rozwojowych.
Profesor Marta Bogdanowicz opracowała trzy formy MDS :
Piosenki do rysowania
Dla najmłodszych dzieci do wspierania rozwoju, a w szczególności dla dzieci od 4 rż. oraz dzieci starszych opóźnionych.
Piosenki i znaki
Dla dzieci w wieku przedszkolnym i szkolnym w celu przygotowania do nauki czytania i pisania , a w szczególności : dla dzieci 6-7 letnich, w klasach „O” , dla dzieci „ryzyka dysleksji” , dla dzieci starszych w okresie poprzedzającym naukę czytania.
Piosenki i litery
Dla dzieci rozpoczynających naukę czytania i pisania w klasie „O” i „I” , oraz dla uczniów dyslektycznych , a w szczególności dla uczniów klas O i I w celu polisensorycznego uczenia się 22 liter , dla uczniów klasy I w celu polisensorycznego uczenia się specyficznie polskich liter , dla uczniów dyslektycznych , dla starszych uczniów którzy mają trudności w nauce czytania i pisania.
Modyfikacje MDS nawzajem się uzupełniają , stanowiąc kolejne etapy stymulacyjno – terapeutycznej początkowo na materiale nieliterowym , a następnie na materiale obejmującym litery drukowane i pisane.
„Piosenki do rysowania” to zestaw ćwiczeń dla najmłodszych i dzieci opóźnionych w rozwoju , otwierający cykl zajęć które można kontynuować w wieku przedszkolnym w trudniejszej formie , jako „Piosenki i znaki” .
W klasie „O” zaczynając pracę nad alfabetem , można pomóc dzieciom w opanowaniu zestawu 22 liter za pomocą „Piosenek na literki”.
W następnym roku do programu dydaktycznego klasy „I” można włączyć nauczanie liter polskich, odpowiadających polskim głoskom, czyli modyfikację MDS – „Od piosenki do literki”.
Struktura zajęć prowadzonych MDS
Wspólny dla wszystkich modyfikacji MDS model struktury zajęć stanowi podstawę do ich prowadzenia. Powinien on być jednak gruntownie zmieniany i dostosowany do potrzeb dzieci z którymi pracujemy. Będzie on inny gdy pracujemy indywidualnie z jednym dzieckiem i odmienny gdy prowadzimy zajęcia z grupą dzieci czy zespołem.
Stosowanie MDS wymaga elastyczności , twórczego myślenia i działania nie znosi rutyny i sztywnego działania , musi się zmieniać z uwagi na :
specjalne potrzeby edukacyjne,
możliwości i ograniczenia dzieci.
Struktura zajęć MDS :
Zajęcia wprowadzające.
Zajęcia właściwe :
ćwiczenia ruchowe,
ćwiczenia ruchowo – słuchowe,
ćwiczenia ruchowo – słuchowo – wzrokowe.
Zajęcia końcowe.
ZAJĘCIA WPROWADZAJĄCE
Dzieci koncentrują uwagę na rozpoczynających się ćwiczeniach i usprawniają niektóre funkcje psychomotoryczne , głównie językowe , motorykę oraz orientację w schemacie ciała i przestrzeni.
Ćwiczenia koncentracji uwagi i orientacji w schemacie ciała i przestrzeni.
Mogą mieć formę przywitania i zabawy ruchowej. Dzieci uczą się rozróżniać i nazywać części ciała {np. ramię , łokieć , brwi , rzęsy } odróżniać prawe i lewe części ciała { np. witamy się prawym kolanem – dwoje dzieci styka się prawymi kolanami, lewy łokieć – przez zetknięcie – „wita się” z prawym kolanem} . Ćwiczenia stwarzają okazję do utrwalenia orientacji w przestrzeni , odróżniania kierunków : góra – dół, nad – pod, obok, w , dookoła, strona lewa – prawa.
Nowa piosenka.
Dzieci uczą się nowej piosenki , która będzie towarzyszyła dalszym zajęciom. W rozmowie z nauczycielką omawiana jest treść piosenki, wyjaśniane są trudne słowa. Jest to więc sposobność do rozwoju mowy dziecka.
Zabawa w zagadki.
Nauczycielka wykorzystuje tekst piosenki do rozwijania kompetencji językowej na poziomie epijęzykowym – pytamy dzieci : czy dwa słowa różnią się między sobą, i na poziomie metajęzykowym – pytamy dzieci o wyjaśnienie różnic , co wymaga wykonania określonej pracy umysłowej na materiale językowym. W ćwiczeniach wykorzystywany jest materiał językowy : zdań, słów, sylab, struktur międzysylabowych { cząstek słów} , głosek { fonemów}.
KOMPETENCJE JĘZYKOWE
Kompetencje semantyczne
Dokonują się poprzez poszerzenie słownictwa dziecka oraz podnoszenie jego wrażliwości na znaczenie słów, różnicowanie znaczeń , kategoryzowanie pojęć itp.
Kompetencje syntaktyczne
Odbywa się to za pomocą takich zadań jak : wydzielenie zdań, słów, ustalanie poprawności budowy zdań, ze względu na reguły gramatyki , przekształcanie form gramatycznych.
Kompetencje fonologiczne
Kształcenie tych kompetencji obejmuje:
ćwiczenia w różnicowaniu i rozpoznawaniu dźwięków mowy, , głosek{ słuch fonemowy}, np. dzieci odróżniają głoski podczas porównywania paranonimów, czyli par słów, różniących się tylko jedną głoską
ćwiczenia w dokonywaniu analizy struktur śródsylabowych, analizy sylabowej i fonemowej , czyli wydzielania ze słów cząstek { na początku słowa – aliteracje, lub na końcu – rymy } sylab i głosek
ćwiczenia w dokonywaniu syntezy struktur śródsylabowych , syntezy sylabowej i fonemowej , czyli łączenia izolowanych cząstek, sylab, głosek w słowa
ćwiczenia w dokonywaniu operacji na strukturach śródsylabowych, sylabach, głoskach np. porównywanie par słów różniących się strukturą głoskową – liczbą , rodzajem, kolejnością głosek, przestawianie sylab, struktur śródsylabowych i głosek w parach słów, odszukiwanie słów ukrytych w dłuższych słowach.
Ćwiczenia te kształcą kompetencję językową , w aspekcie odbioru jak i budowania wypowiedzi.
Z powyższych ćwiczeń wybiera się te , które są odpowiednie dla poziomu rozwoju językowego dzieci, biorących udział w zajęciach uwzględniając również program dydaktyczny , realizowany w danej placówce.
ZAJĘCIA WŁAŚCIWE
1. Ćwiczenia ruchowe
usprawniają motorykę dużą i małą , aktywizując analizator kinestetyczno – ruchowy. Jest to zabawa do piosenki, ćwicząca umiejętność równowagi, sprawność ruchową całego ciała , usprawniają ruchy rąk.
2. Ćwiczenia ruchowo – słuchowe
mają aspekt ruchowy i dźwiękowy { piosenka}. W ćwiczenia te są zaangażowane dwa analizatory : kinestetyczno – ruchowy, słuchowy. Dzieci wystukują rytm piosenki na wałeczkach z sypkim materiałem { kasza, piasek }, na bębenku, na woreczkach z grochem. Te ćwiczenia to ruchy pięści, dłoni, palców { po kolei i wszystkich}. Używamy tu takich pomocy jak : sznurki, gumy, wstążki, szarfy, balony, chusteczki, instrumenty muzyczne własnoręcznie wykonane lub oryginalne. Dzieci wykonują ćwiczenia najpierw wg wzoru, a potem proponują własne formy ćwiczeń.
Ćwiczenia ruchowo – słuchowo – wzrokowe
stanowią najbardziej złożoną formę ćwiczeń, ponieważ mają aspekt ruchowy, dźwiękowy { piosenka}, i wizualny { figura geometryczna, litera}. Angażują trzy analizatory : kinestetyczno – ruchowy, słuchowy, wzrokowy. Uczymy dzieci wykonywania wzorów w rytm jednocześnie śpiewanej piosenki. Etapy tego ćwiczenia :
demonstracja wzoru i sposobu wykonania ćwiczenia
omawiamy z dziećmi wzór – jakie ma elementy, ile ich jest , jak są położone w przestrzeni, do czego jest podobny { do jakich obiektów rzeczywistych},
uczenia się polisensoryczne
dziecko uczy się wielozmysłowo tzn. polisensorycznie { przez dotyk, wzrok, słuch, ruch} podczas jednoczesnego jej rysowania i śpiewania piosenki. Najlepiej jest kiedy wzór , po którym dziecko wodzi palcem, wykonany jest z materiałów o różnej fakturze i barwie.
reprodukowanie wzoru – ćwiczenia :
a } całą ręką – w powietrzu w obecności wzoru i z pamięci,
b } palcem – na stole, podłodze, na tackach z kaszą, piaskiem,
c } na papierze , tabliczkach, liniaturze – kredą, węglem, pędzlem, mazakiem, kredką , ołówkiem.
Podczas tego etapu ćwiczeń , dzieci uczą się jak śpiewając piosenkę , jednocześnie rysować wzory.
Np. śpiewając piosenkę o deszczyku , dzieci rysują kreseczki – kropelki deszczu – padające na parasol;
Można rysować kwadrat , śpiewając piosenkę „Mam chusteczkę haftowaną”; rysując „schody” śpiewamy „Słońce wschodzi coraz wyżej...”{gama}.
UWAGA !!!
Przebieg ćwiczeń uwzględnia stopień trudności ćwiczeń – odwzorowywanie od najłatwiejszych narzędzi { ruch ręką}, do skomplikowanych { długopis na liniaturze}.
Dziecko używając narzędzi uczy się prawidłowego sposobu trzymania ich. Częste zmienianie rodzaju narzędzia graficznego { palec, kreda, długopis} sprawia, że dziecko kształtuje świadome napięcie mięśniowe ręki. Korzystnie to wpływa na tempo , precyzję ruchów rąk, zwiększa odporność na zmęczenie.
Przestrzeganie kolejności i kierunków ruchu rąk, w przestrzeni , umożliwia dziecku przyswojenie prawidłowych nawyków ruchowych podczas czynności graficznych , jeszcze przed podjęciem nauki czytania.
Odtwarzanie wzoru odbywa się wielokrotnie , pop tym samym śladzie, gdy dzieci rysują go : w powietrzu, w kaszy, kredą, kredką woskową. Nie dbamy w tym momencie o precyzyjne wykonanie wzoru, ponieważ na tym etapie ćwiczeń ważne jest przyswojenie określonych nawyków ruchowych – właściwej kolejności i kierunku kreślenia.
„Pisanie” wzoru : kredką, ołówkiem, długopisem – dziecko zapisuje wzory kolejno obok siebie , zgodnie z rytmem śpiewanej piosenki. W ten sposób powstaje „szlaczek” figur geometrycznych – rysowany lub liter – pisany, przy jednoczesnym śpiewaniu – stanowią swoisty zapis piosenki. Początkowo może być dość swobodnie rysowany na kartce z bloku, jego rozmiary będą stopniowo ograniczane wymiarem liniatury. Formą ułatwienia jest rysowanie „po śladzie” lub z wykorzystaniem „konstrukcji” z kropek, wyznaczającej sposób prowadzenia linii.
Poszczególne techniki reprodukowania wzoru należy wprowadzać na zmianę podczas kolejnych ćwiczeń, zadań.
Po wykonaniu zadań, omawiamy z dziećmi ich pracę : czy są poprawnie wykonane, jakie błędy się w nich pojawiły. Kształci to uważną, kierowaną obserwację , spostrzegawczość , jak również nawyk samokontroli.
ZAJĘCIA KOŃCOWE
Na zakończenie przeprowadzamy krótkie ćwiczenia relaksacyjne np. „ptaszki” otrzepują piórka, „piłki” podskakują w takt piosenki, „płatki śniegu” wirują w różne strony na wietrze. Stosujemy zajęcia wyciszające i logopedyczne – oddechowe, usprawniające narządy mowy.
POMOCE DO ZAJĘĆ
Do zajęć wprowadzających :
konkretne przedmioty związane z treścią piosenki,
obrazek objaśniający treść piosenki.
Do ćwiczeń ruchowo – słuchowych:
woreczki i wałeczki wypełnione ziarnem, kaszą, grochem,
sznurki , gumy, wstążki, szarfy, balony, chusteczki, gazety,
instrumenty muzyczne lub przedmioty , które mogą je zastąpić , np. plastykowe butelki, kubki i pokrywki z naciągniętą gumką recepturową.
Do ćwiczeń ruchowo – słuchowo – wzrokowych :
wzór { figura lub litera} narysowany grubym mazakiem na kartce lub wykonany z materiału o wyrazistej fakturze { naszyty, wyklejony tasiemką lub sznurowadłem, dobrze wyczuwalny pod palcami},
taca z kaszą manną,
tabliczka { np. z gumy do zelowania butów, gumolitu}i kreda,
arkusz papieru szarego , pakowego, kartka z bloku rysunkowego formatu A-4 oraz zeszyt czysty i zeszyt w linie powiększone i normalne,
różne narzędzia : mazaki różnej grubości, kredki woskowe, ołówek, pędzle { do golenia i cieńsze}, długopis,
karty do ćwiczeń { z publikacji „Od piosenki do literki” oraz stanowiące część „Piosenki do rysowania”.
„PIOSENKI DO RYSOWANIA”
Ze względu na zakres wieku, jest on przydatny:
Dla dzieci od czwartego roku życia o prawidłowym rozwoju.
Dla dzieci rozwijających się nie harmonijnie, tzn. dzieci ryzyka dysleksji.
Dla starszych dzieci z poważniejszymi zaburzeniami mowy.
Ze względu na cele zabaw – ćwiczeń , mogą być one stosowane do:
Wspomagania rozwoju psychoruchowego.
Przygotowania do nauki czytania i pisania.
Korygowania parcjalnych i fragmentarycznych opóźnień rozwoju funkcji percepcyjno – motorycznych { wzrokowych, słuchowych, ruchowych}, i integracji percepcyjno – motorycznej oraz lateralizacji i orientacji w schemacie ciała i przestrzeni.
Ze względu na ilość dzieci , ćwiczenia mogą być realizowane:
Indywidualnie z dzieckiem.
Z grupą dzieci.
Materiał graficzny zawiera 25 prostych wzorów graficznych , uporządkowanych według stopnia narastania trudności :
Kropki i przecinki.
Linie : pionowe, poziome, faliste.
Linie pionowe i poziome o zróżnicowanej długości, odmiennie położone w przestrzeni, linie ukośne i łamane.
Linie krzyżujące się o coraz większym stopniu komplikacji , a po nich linie krzywe , tworzące figury geometryczne : spiralę, koło, elipsę, połączenia linii i koła.
Wielokąty : kwadrat, prostokąt, trójkąt.
Do każdego wzoru dobrano 2 – 3 piosenki. Cały zestaw zawiera 65 piosenek.
W związku z dominującą w czynnościach intelektualnych dzieci rolą myślenia spostrzeżeniowo – ruchowego, i konkretno – obrazowego, podczas zajęć wprowadzających należy odwoływać się do konkretów i stwarzać okazję do wielozmysłowych doznań : dzieci poznają i dotykają kotka, świeżych grzybów, rybek w akwarium, wąchać i jeść jabłko, otwierać i zamykać parasol itp. Na wzór naszyć można sznurek i szablon wycięty z papieru ściernego, albo dzieci mogą nakładać wałeczki z plasteliny. Wzór który ma charakter geometryczny, abstrakcyjny, można dziecku przybliżyć poprzez skojarzenie go z konkretem: linie poziome – droga, linie pionowe – drzewa, faliste – fale, spirala – ślimak, koło – piłka, kwadrat – chusteczka.
„OD PIOSENKI DO LITERKI”
W skład tej publikacji wchodzi:
Podręcznik w którym znajduje się 46 scenariuszy zajęć. Są one opracowane tak , aby można było pracować z zespołem dzieci jak i całą grupą. Litery można wprowadzać w dowolnej kolejności.
Teczka a w niej wzory liter służące do uczenia się polisensorycznego , karty ćwiczeń oraz obrazki do kolorowania. Wzorów jest 45. Są to małe i wielkie litery. Dziecko biorące udział w zajęciach powinno mieć własną teczkę z materiałami do ćwiczeń.
Dwie kasety z piosenkami w wersji wokalno – instrumentalnej i instrumentalnej.
Zeszyt z piosenkami w opracowaniu na fortepian. Piosenki są łatwe do opanowania , napisane w skali dziecięcego głosu, dowcipne, Głoska do opanowania jest wielokrotnie powtarzana, występują sylaby naśladowcze.
Z programu „Od piosenki do literki” można korzystać w pracy z dziećmi :
w klasie „O”,
w klasie „I”,
w zespole korekcyjno – kompensacyjnym { w przedszkolu i szkole},
w szkole specjalnej,
z jednym dzieckiem.
UWAGA !!
W PIERWSZEJ CZĘŚCI TEJ PUBLIKACJI NIE MA LITERY „J , j” – ZNAJDUJE SIĘ ONA W DRUGIEJ CZĘŚCI. WPROWADZONO TU NATOMIAST LITERĘ „H , h”.
Podręcznik zawiera szczegółowe scenariusze, ale jest to jedynie propozycja. Należy wybierać zadania , które dzieci mogą wykonać samodzielnie bądź z niewielką pomocą: zadania pozostające w „strefie najbliższego rozwoju”. Zbyt trudne zadania pomijamy, aby do nich powrócić po pewnym czasie , gdy dziecko będzie w stanie je wykonać.
Jeżeli pracuje się z grupą , wskazane jest aby w powitaniu wymieniać imiona wszystkich dzieci biorących udział w zajęciach. Utrwala to poczucie tożsamości i własnej wartości oraz buduje więź z grupą . Na przykład – na melodii do piosenki :Panie Janie” :
Witaj....{imię dziecka}..., witaj.........
Jak się masz ? jak się masz? - machamy do dziecka ręką, patrzymy na nie,
zaglądamy w oczy
wszyscy cię witamy - wyciągamy do dziecka ręce w geście powitania
wszyscy cię kochamy - krzyżujemy ręce na piersiach w geście obejmowania
bądź wśród nas , bądź wśród nas - cała grupa chwyta się za ręce.
ETAPY WPROWADZANIA LITERY
Demonstrowanie litery
Na tym etapie omawiamy kształt litery, liczbę i rodzaj elementów. Należy zademonstrować literę wielką, małą, drukowaną i pisaną. Można ją porównywać z wcześniej poznanymi.
Pokaz sposobu pisania litery
Zwracamy uwagę na kolejność i kierunek wykonywanych ruchów. Pokaz ten prowadzimy najpierw bez piosenki, a następnie śpiewając piosenkę lub jej fragment. Nie należy używać magnetofonu, a tempo śpiewania piosenki dostosować do szybkości ruchów dziecka.
Polisensoryczne poznanie litery
Do uczenia się wielozmysłowego służą litery wykonane w różnej fakturze { papier ścierny, podkład z kaszy manny, itp. }, w różnym kolorze – to wszystko przyczyni się do wzbogacenia wrażeń dotykowo – kinestetycznych i wzrokowych. Dzieci wodzą po tych literach palcem nucąc piosenkę , później ją śpiewając. NA TYM ETAPIE NIE UŻYWA SIĘ MAGNETOFONU. Dzieje się tak dlatego, iż trzeba piosenkę dostosować do tempa ruchów dziecka. Ciekawym pomysłem jest poznawanie litery na podstawie wrażeń „ciepło – zimno”.
Reprodukowanie litery
Należy dobrać takie techniki , które odpowiadają możliwościom dziecka i są dla nich interesujące. Można wykorzystać pewne ułatwienia : pisanie w wodzie, pisanie na ciepłej lub zimnej powierzchni, pisanie na innej strukturze – papier ścierny .Pisząc litery , dziecko równocześnie śpiewa piosenki. Ostatnim elementem tego etapu zajęć jest wykonanie zadań na karcie ćwiczeń oraz pisanie liter w liniaturze { kartę ćwiczeń i obrazek do pokolorowania można traktować jako zadanie domowe}.Na tym etapie nie używa się magnetofonu. Wykonane prace należy omówić i zawsze wyeksponować.
Ze względu na potrzeby edukacyjne , program ten znajduje zastosowanie :
W zespole korekcyjno – kompensacyjnym
W pracy z dziećmi „ryzyka dysleksji” może służyć do utrwalenia niektórych liter , które są mylone ze względu na podobieństwo kształtu : b, d, g, p, lub rzadko występujących np. f, ł.
W szkole specjalnej
Można wykorzystać do wprowadzania lub utrwalania liter. Ze scenariuszy powinno się wybrać te ćwiczenia, których poziom odpowiada możliwościom dziecka oraz wprowadzić inne. O czasie pracy nad jedną literą decydują postępy dziecka w jej opanowaniu.
W nauczaniu indywidualnym
Umożliwia osobie prowadzącej dobieranie ćwiczeń w sposób ściśle uwzględniający aktualny poziom umiejętności dziecka i jego możliwości rozwoju. O liczbie zajęć poświęconych jednej literze decydują postępy dziecka. Nauczaniem tym mogą być objęte niektóre dzieci z autyzmem, porażeniem mózgowym, upośledzeniem umysłowym, przewlekle chore.
Podczas zajęć ruchowo – słuchowo – wzrokowych bardzo ważny jest etap polisensorycznego uczenia się litery, dlatego powinna być powtarzana wiele razy. W proces wielozmysłowego spostrzeżenia i zapamiętywania kształtu liter oprócz dotyku, kinestezji{odczuwania ruchu}, możemy też włączyć doznania termiczne { rysowanie palcem w szablonie nałozonym na zimne lub ciepłe podłoże np. pojemnik ze śniegiem, z watą namoczoną w ciepłej wodzie}.
ZAJĘCIA KOŃCOWE
Mają umożliwić odpoczynek, rozładowanie napięcia nerwowego, emocjonalnego. Mogą to być ćwiczenia słuchowo – ruchowe z wykorzystaniem instrumentalnych wersji piosenek.
Na zakończenie zajęć prace dzieci powinny być wyeksponowane. Dzięki temu dziecko czuje się nagrodzone. Nie należy wprowadzać rywalizacji, wskazane jest udzielenie głównie pozytywnych informacji zwrotnych.
UWAGA !!!
W przedszkolach MDS może być włączona w program ćwiczeń stymulujących rozwój psychomotoryczny i korygujących deficyty rozwojowe. W zarządzeniu MEN nr 15, z dnia 25.05.1993 roku, w sprawie zasad udzielania uczniom pomocy psychologicznej i pedagogicznej czytamy : „Pomoc psychologiczną i pedagogiczną w przedszkolach organizuje się w formie specjalistycznych zajęć korekcyjno – kompensacyjnych, logopedycznych i innych zajęć o charakterze terapeutycznym...”. MDS może być włączona w program tych ćwiczeń i stosowana już w grupach 3-4 latków ( Dz. U. Nr 6, poz. 19 ).
LEWA RĘKA PISZE I RYSUJE
Książka ta, została przeznaczona dla dzieci sześcioletnich. Ćwiczenia w niej zawarte uczą posługiwania się lewą ręką , wprowadzają w naukę pisania, kształtują umiejętność pisania lewą ręką.
Celem tych ćwiczeń jest usprawnienie motoryczne lewej ręki, rozwijanie współpracy ręki i oka { czyli koordynację wzrokowo – ruchową }.
Pomoc dzieciom leworęcznym w nauce pisania jest bardzo ważnym i złożonym problemem, ponieważ takie dziecko żyje w „praworęcznej cywilizacji”, tzn. w świecie, gdzie wszystkie przedmioty są przeznaczone do posługiwania się przez osoby praworęczne. Przede wszystkim pismo – krój liter , sposób ich łączenia czy dynamika sekwencji ruchów podczas pisania – jest odpowiednie dla osób piszących prawą ręką.
Już podczas pobytu dziecka w przedszkolu, podczas rysowania np. szlaczków i ornamentów, należy zadbać o właściwe ułożenie ręki, kartki, papieru. Nie wystarczy jednak pozwolić dziecku pisać lewą ręką. Należy mu udzielić niezbędnej pomocy, aby :
Dziecko zaakceptowało swoją leworęczność.
Dziecko zaakceptowało konieczność ćwiczeń przygotowujących do pisania.
Dziecko usprawniało ruchowo lewą rękę.
Dziecko utrwaliło dominację lewej ręki {lateralizacja}.
Dziecko wykształciło prawidłową orientację w lewej i prawej stronie własnego ciała i w przestrzeni.
Dziecko ustali prawidłową pozycję podczas zajęć graficznych { podczas rysowania i pisania }, sposób siedzenia, ułożenie kartki czy zeszytu.
Dziecko wykształci nawyk prawidłowego ułożenia ręki oraz sposób trzymania ołówka czy długopisu.
Dziecko wykształci nawyki w pisaniu od lewej do prawej, z góry na dół, okręgów - przeciwnie do ruchów wskazówek zegara.
Ćwiczenia usprawniające technikę pisania czy rysowania to :
Ćwiczenia ułatwiające opanowanie prawidłowego chwytu i sposobu trzymania ołówka.
Ćwiczenia zdolności do kontrolowania siły nacisku ręki dziecka w trakcie pisania.
Ćwiczenia relaksacyjne – w przerwach podczas ćwiczeń graficznych.
Wytwarzanie nawyków ruchowych związanych z kierunkiem pisania { automatyzacja ruchów }.
Ćwiczenia precyzji ruchów.
Ćwiczenia współpracy oka i ręki { koordynacja wzrokowo – ruchowa }.
Profesor Marta Bogdanowicz zaleca wykonanie jednego, dwóch ćwiczeń dziennie, ale za to systematycznie i starannie. Podczas ćwiczeń konieczna jest obecność dorosłego , który na bieżąco kontrolowałby co dziecko robi. Wskazane jest także łączenia ćwiczeń z opisywanej pozycji , jak i innych książek tej autorki.
Okres przedszkolny to czas, kiedy dziecko przygotowuje się do nowego etapu w swoim życiu – do roli ucznia. Pomyślne rozpoczęcie nauki szkolnej, wymaga osobistego zaangażowania rodziców. Każdy z rodziców ma zachęcać a nie zmuszać. Zadaniem rodziców jest wzmocnienie w dziecku wiary w siebie, w swoje siły, możliwości, chęci do pracy. Ćwiczenia powinny być wykonywane w atmosferze akceptacji, zabawy – wtedy dziecko może przezwyciężyć lęk przed niepowodzeniem i niechęć do rysowania. To od rodziców zależy, czy dziecko będzie się cieszyło z rzeczy, które samo wykona, czy będzie mówiło „umiem rysować”, „lubię rysować”.
Każdy nauczyciel powinien wiedzieć, że MDS to nie tylko nauka , ale i wspaniała metoda do diagnozowania dziecka : łatwa { dla nauczyciela} i przyjemna { dla dziecka}.