Zasady projektowania ciągów niwelacyjnych
Projekt sieci powinien uwzględniać:
stworzenie możliwie jednolitej struktury sieci, z wykorzystaniem linii już istniejących,
budowę geologiczną i i tektoniczną,
najkorzystniejszy dobór punktów dowiązania,
możliwość szybkiego i dokładnego pomiaru.
W pomiarach niwelacyjnych, wykonywanych w celu wyznaczenia przemieszczeń wskazane jest podzielenie sieci na dwa rzędy.
Do ciągów I rzędu należy włączyć:
Ciągi między punktami dopasowania.
Ciągi dowiązujące sieć reperów badanych do reperów dopasowania.
Ciągi sieci reperów badanych mierzone w dobrych warunkach pomiarowych.
Przy dużej liczbie reperów badanych w ciągach I rzędu należy przestrzegać następujących warunków:
Należy wybrać na ciągu repery odległe od siebie o 30-40 m i traktować je jako punkty pierwszego rzędu, a wyboru dokonać tak, aby zachodziło duże prawdopodobieństwo, że nie ulegną one zniszczeniu i że będą dostępne przy kolejnych pomiarach.
Pozostałe repery należy traktować jako punkty drugiego rzędu.
Pomiar niwelacyjny wykonuje się w dwóch etapach.
Przy wyrównaniu należy ten podział uwzględnić obliczając przesunięcie reperów ciągu I rzędu w sposób ścisły, a przesunięcia na punktach II rzędu w sposób przybliżony.
Na pojedynczym stanowisku pomiar wykonuje się według następującego schematu:
Cel na łatę wstecz
Odczyt na podziale kontrolnym łaty
Odczyt na podziale głównym łaty
Cel na łatę wprzód
Odczyt na podziale głównym łaty
Odczyt na podziale kontrolnym łaty
W dzienniku pomiarowym należy umieścić:
Nazwa obiektu, datę pomiaru numery strony podpisy wykonawcy i protokolanta.
Wyniki pomiarów kontrolnych wykonanych w celu sprawdzenia instrumentu i łat.
Stan robót budowlanych na danym obiekcie.
Warunki atmosferyczne.
Zmiany zauważone na obiekcie.
Uwagi na temat znaków pomiarowych.
Przy pracach na zaporach stan wody górnej i dolnej.
Pomiary niwelacyjne prowadzone na zewnątrz budowli
Celowe zazwyczaj nie przekraczają 30 m,
Pomiar w kierunku powrotnym wykonuje się w innej porze dnia,
W zimie należy stosować podstawki pod ostrza nóżek niwelatora,
Po dokonaniu pomiaru każdej obwodnicy sprawdza się czy odchyłka zamknięcia nie przekracza wartości dopuszczalnych.
mo – średni błąd pojedynczego spostrzeżenia
0.06<m0<0.15, zwykle 0.1 mm
Pomiary niwelacyjne prowadzone wewnątrz hal fabrycznych
Długość celowych ogranicza się do minimum,
Zapewnia się w miarę możliwości jednakowy przebieg celowych,
Do wyrównania przyjmuje się zmiany różnic wysokości,
Za dopuszczalną maksymalną odchyłkę zamknięcia przyjmuje się.
Przekraczanie ciągiem niwelacyjnym granicy dwóch ośrodków o dużej różnicy temperatur
W pobliżu granicy ośrodków stabilizuje się dwa repery pomocnicze,
Różnice wysokości wyznacza się z trzech różnych stanowisk,
Stanowiska obiera się na granicy dwóch ośrodków oraz w jednolitych warunkach w obrębie każdego z nich,
Za ostateczną różnicę wysokości przyjmuje się średnią z wyników pomiarów trzema drogami bez względu na występujące między nimi różnice,
Przy przejściu do nowego ośrodka należy odczekać min. 0.5 godz. Aby instrument i przyrządy pomiarowe przyjęły temperaturę otoczenia,
Przed przystąpieniem do pomiaru należy sprawdzić warunek równoległości osi libeli do osi celowej.
Identyfikacja reperów dopasowania
Przyjmuje się, że dwa repery P i W spełniają warunek wzajemnej stałości jeżeli:
h, h’ – różnice wysokości miedzy reperami z pomiaru wyjściowego i aktualnego
n, n’ – liczba stanowisk niwelatora
m o –średni błąd typowego spostrzeżenia
Obliczenia przemieszczeń pionowych w małych sieciach
Do ułożenia równań poprawek można przystąpić dopiero po zidentyfikowaniu reperów dopasowania.
Niezależnie od metody prowadzenia obliczeń, przy wyznaczaniu przemieszczeń jednoczesnemu wyrównaniu podlegają wielkości mierzone w terenie podczas pomiaru wyjściowego i aktualnego.
Dwa warianty prowadzenia obliczeń:
Wyrównaniu podlegają zmiany różnic wysokości:
h’-h=l
Wyrównaniu podlegają mierzone w terenie różnice wysokości z pomiaru wyjściowego h i aktualnego h’