socjologia-wychowania, reszta, Socjologia


SOCJOLOGIA WYCHOWANIA (edukacji, oświaty).

Lektura:

Socjologia wychowania = socjologia edukacji = socjologia oświaty.

Socjologia wychowania - jest subdyscypliną socjologii.

Wychowanie - to kształtowanie drugiego człowieka, dbanie aby jego rozwój przebiegał prawidłowo.

Czynniki mające wpływ na wychowanie człowieka:

Gdy te 4 czynniki są zbieżne, są względem siebie powiązane dopiero wtedy zaczyna występować proces kształtowania się osobowości np. muzycznej.

Środowisko - są to elementy otaczającej na struktury, które działają jako zespół bodźców i wywołują określone reakcje psychiczne. Środowisko i otoczenie to nie to samo. Helena Radlińska mówiła, że środowisko to pewna struktura przestrzenna o względnej stałości, otoczenie zaś to struktura zmienna, krótkotrwała.

Środowisko:

Środowisko jest bardzo ważnym elementem w rozwoju i funkcjonowaniu człowieka w związku z tym jest podział środowisk na:

Zadaniem socjologii edukacji jest umiejętność scalania tych elementów by osiągnąć efekt zamierzony oraz znalezienie wszystkich elementów środowiskowych i uaktywnienie tego środowiska.

Jednym z socjologów, który mocno akcentował problem wychowania był Hałasiński w utworze „Społeczeństwo i wychowanie”.

Socjologia edukacji związana jest z Florianem Znanieckim, który stworzył naukowe rozumienie socjologii edukacji. Socjologia dla F. Znanieckiego była nauką humanistyczną i mówi, że na tę rzeczywistość społeczną mają wpływ osoby i grupy społeczne, a więc przedstawia on socjologię jako element kształtowania zarówno jednostek jak i całych grup społecznych. Znaniecki mówi, że wychowanie jest obszarem, na którym splatają się fakty społeczne m.in. tj. mowa, religia, wiedza, sztuka, technika, ekonomia. Zadaniem wychowania wg Floriana Znanieckiego jest dostarczenie społeczeństwu jednostek, członków przygotowanych do czynnego udziału w funkcjonowaniu tego społeczeństwa. Znaniecki twierdzi, że wychowanie odbywa się poprzez stosunek społeczny, czyli relację między wychowawcą a wychowankiem, którego efektem ma być osobnik społeczny.

Wg Floriana Znanieckiego teoria wychowania koncentruje się wokół 2 zagadnień:

Te teorie określają społeczne warunki wychowania.

Socjologia wychowania bada rzeczywistość wychowawczą w różnych aspektach:

Zagadnienia socjologiczne, którymi zajmuje się socjologia edukacji zawarte są wprost od:

Camte, Helwecjusza, Tomasza z Akwinu, Saint - Simone

Durtheim

Wychowanie - to kształtowanie drugiego człowieka, dbanie, aby jego rozwój przebiegał prawidłowo.

Środowisko - są to elementy otaczającej na struktury, które działają jako zespół bodźców i wywołują określone reakcje psychiczne. Środowisko i otoczenie to nie to samo. Helena Radlińska mówiła, że środowisko to pewna struktura przestrzenna o względnej stałości, otoczenie zaś to struktura zmienna, krótkotrwała.

Czynniki mające wpływ na wychowanie człowieka: genetyczne - nie mamy na nie wpływu, środowisko, aktywność własna, oddziaływania dyd. - wych.

Środowisko:jest zewnętrzną strukturą wobec jednostki, ma charakter indywidualny środowisko jest zawsze czyimś środowiskiem, występuje rozumienie obiektywnego i subiektywnego środowiska, subiektywność znajduje się w obiektywnym rozumieniu, częstotliwość i siła występowania pewnych faktów związanych ze środowiskiem. Pewne elementy środowiska mogą występować ze słabszą siłą w dłuższym przedziale czasowym lub mogą występować z mocniejszą siłą, ale w krótszym przedziale czasowym.

Środowisko jest bardzo ważnym elementem w rozwoju i funkcjonowaniu człowieka w związku z tym jest podział środowisk na: przyrodnicze, społeczne, kulturowe

Zadaniem socjologii edukacji jest umiejętność scalania tych elementów by osiągnąć efekt zamierzony oraz znalezienie wszystkich elementów środowiskowych i uaktywnienie tego środowiska.

Socjalizacja - jest definiowana jako proces zmian w ciągu życia jednostek będący rezultatem jej wchodzenia w interakcje z innymi ludźmi, uczenie się kultury grup i własnych w tych grupach ról, zdobywania dojrzałości i kompetencji społecznej, stawania się podmiotem zdolnym do społecznego funkcjonowania. W różnych teoriach socjalizacji spotykamy się z różnymi podejściami, w jednych teoriach nacisk kładzie się na włączenie jednostki w środowisko społeczne w innych na kształtowanie jej struktur psychicznych. Socjalizacja ma charakter dynamiczny, istotny element tej dynamiki to warunki, jakie zostają stworzone do podejmowania działań przez jednostkę. Z socjalizacją mamy do czynienia zarówno w przypadku oddziaływania na jednostkę grup reprezentatywnych jak też grup destruktywnych wytwarzających podkulturę, których normy postępowania są sprzeczne z wartościami reprezentowanymi przez kulturę. Zgodnie z powyższym wpływ socjalizacji na jednostkę może być pozytywny lub negatywny zależnie od wartości, norm, wzorów osobowych, zasad postępowania oraz hierarchii wartości aprobowanych przez daną grupę. Socjalizacja jest uzależniona od pewnych zachodzących w polityce, ekonomii itp., gdyż te elementy wywierają istotny wpływ na życie społeczne. W zależności od czynników socjalizujących oraz skutków socjalizacji występuje kilka koncepcji socjalizacji: socjalizacja jako dziedziczenie społeczne - proces przyswajania kultury, w tym rozumieniu socjalizowany będąc biernym wobec oddziaływania środowiska przyswaja normy, wartości i ideały tego środowiska, socjalizacja jako proces włączania się, wrastania w kulturę - (inkulturacja), to przyjmowanie dziedzictwa poprzedniej generacji, nabywanie kompetencji kulturowych w efekcie którego jednostka staje się integralnym członkiem i nosicielem kultury, socjalizacja jako proces zdobywania umiejętności, porozumiewania się z innymi ludźmi - (interakcjonizm), to kształtowanie nastawień wobec innych, poczucia przynależności społecznej, kształtowania technik, porozumiewania się, to zdobywanie umiejętności współdziałania i przechodzenia od czynników indywidualnych do zespołowych, socjalizacja jako dochodzenia do braku rozdziału między tym co indywidualne a tym co zbiorowe między jednostką a społeczeństwem - w tym rozumieniu socjalizacja rozumiana jest jako sublimacja, identyfikacja i internacjonalizacja. Sublimacja - odgrywa istotne znaczenie w procesie adaptacji społecznej i towarzyszy procesowi rozwoju polegając na kierowaniu energii instynktowej, która może być użyta do zaspokojenia zakazanych dążeń. Dzięki interakcji i internacjonalizacji jednostka przyswaja normy i postawy przejmując je od innych znaczących osób, rodzica, własnej płci, osób, z którymi związana jest uczuciowo a w efekcie traktuje je jako własne, kierując się nimi w swoim postępowaniu. Socjalizacja występuje na kilku płaszczyznach: socjalizacja w grupie rodzinno-familijnej - dziecko funkcjonując w rodzinie nabywa sposób porozumiewania się w tej rodzinie, zaczyna preferować pewne wartości kultury, identyfikuje się z tą rodziną, zaczyna używać narzędzi, które są własnością tej rodziny np. styl ubierania się. Interakcje w grupach naturalnych, rówieśniczych - grupa rówieśnicza stwarza możliwości, aby jednostka wchodziła w zupełnie nowe role (inne niż w rodzinie), które wiążą się z odpowiedzialnością za te role, pozostawiają jednocześnie możliwość funkcjonowania jednostki w grupie zgodnie ze wzorcem kulturowym rodziny. socjalizacja instytucjonalna -dokonuje się w różnego rodzaju instytucjach np.: przedszkole, szkoła, zakład pracy, gdzie jednostka odgrywa wiele ról często sprzecznych ze sobą, role te mogą odbywać się w sposób świadomy lub nieświadomy, socjalizacja kulturowo i przez masmedia - to mechanizm transmisji kulturowej, jest ona stopniowa i układa się w proces, socjalizacja europejska i globalna. Jedna ze stron procesu socjalizacji jest proces kształtowania osobowości społecznej czy nabywanie dojrzałości społecznej. Osobowość społeczna - to kompleks ról społecznych pełnionych przez jednostkę w grupach, w których ta jednostka uczestniczy w ciągu swojego życia. Poprzez proces uspołeczniania następuje proces przekształcający jednostkę biologiczną w jednostkę społeczną, a więc proces stawania się osobowością społeczną. Popędy czy impulsy bio-psychologiczne, które stanowią cechę gatunkową człowieka modyfikowane są przez nabyte, zinternalizowane wartości, poprzez idee, postawy i nawyki. Osobowość człowieka jest, więc nie tylko cechą gatunkowa, ale także kulturową. Mechanizmy, które regulują nasze procesy socjalizacyjne to: zabawa w której dziecko naśladuje dorosłych, gra w której obowiązują określone normy postępowania przypisane określonym rolom. Działania a-społeczne - składają się z szeregu tworzących je czynności negatywnych. W działaniu a-społecznym można wydzielić różne rodzaje postaw i odpowiadające im zachowania społeczne, należą do nich: postawa izolacji - przejawia się w unikaniu kontaktów z otoczeniem, swoim działaniem osoba izolująca się nie wyrządza w zasadzie krzywdy innym ludziom, jednak w skutek braku aktywności społecznej nie przyczynia się ona do realizacji zadań społecznych stojących przed grupą do której należy, postawa egocentryzmu - przejawia się w nadmiernym skoncentrowaniu się na własnej osobie, myślach, dążeniach, osoba taka nie poczuwa się do obowiązku świadczenia na rzecz innych osób powodując przez to powstawanie konfliktów, egocentryk nie dostrzega w swoim działaniu potrzeb innych ludzi mimo, że nawiązuje z nimi kontakty społeczne, postawa egoizmu - przejawia się w dążeniu do zaspokojenia własnych potrzeb, uzyskania określonych korzyści materialnych, zapewnienia sobie aprobaty, uznania, mamy tu do czynienia z naruszeniem norm obowiązujących w grupie. Egoistę cechuje obojętność na innych ludzi, nie traktuje ich jak partnerów, charakteryzuje się wyrachowaniem, nieufnością, podejrzliwością, lekceważy on i łamie zasady porządku i praworządności, postawa wrogości - przejawia się nieżyczliwym nastawieniem wobec innych ludzi powodującym podejmowanie szkodliwych dla nich działań, wrogość uniemożliwia skuteczna współpracę, forma wrogości może przyjmować formę uprzedzeń, postawa sadystyczna - E. From mówi o 3 składnikach sadystycznych: uzależnienie innych od siebie alby mieć nad nimi absolutną i nieograniczona władzę, pragnienie aby nie tylko rządzić bezwzględnie innymi ale ich również wykorzystywać, chęć zadawania innym bólu albo oglądnie ich cierpień poniżanie innych lub obserwacja ich w poniżającej sytuacji.Wg Scota niedostosowana osoba to taka, która rozwija się w taki sposób, że odbija się to źle na nim samym albo na jego otoczeniu a która bez specjalnej pomocy z zewnątrz nie może poprawić swoich stosunków z dorosłymi, osoba nie dostosowana społecznie działa wbrew swoim zadaniem. Cywilizacja - traktujemy ją jako struktury trwałe, rozległe populacje ludzi. Cywilizacja może działać na człowieka bezpośrednio i bardzo dyskretnie. Cywilizacja bywa traktowana jako sfera materialna lub szerzej jako użytkowa a kultura jako tzw. sfera duchowa. Weber wyodrębnił cywilizację zewnętrzną obejmującą technologię i wszelka wiedzę stosowaną oraz wewnętrzną obejmującą państwo, prawo i moralność oraz kulturę obejmującą sztukę, idee i religię. Cywilizacja wg Webera -to racjonalizacja intelektualna ludzkiego życia przyczyniająca się do rozszerzenia możliwości życiowych człowieka i sposobów zaspokajania potrzeb, które mają podłoże biologiczne. W Polsce cywilizację charakteryzowali - Stefan Czarnowski, który rozumiał ja jako pewien stopień kultury najwyższej, zakładający w rozwoju ludzkości przebycie poprzednio stopni niższych tj. pierwotność i barbarzyństwo. Cywilizacja traktowana jest jako gorsza faza rozwoju kultury. Sprengler - twierdzi, że cywilizacja oznacza degenerację kultury będącą w istocie nieuniknionym kresem jej rozwoju. Przejawem tak rozumianej cywilizacji jest miasto, podział pracy, standaryzacja, wykształcenie. Kultura - to rezultat działań odniesionych do zjawisk naturalnych, ale w pewien sposób przeciwstawia się kulturze jako ład narzucony przez człowieka, podporządkowanych przez niego wzorów i wzorcom a przy tym jako narzędzia zaspokojenia ludzkich potrzeb i sposobu realizacji ludzkich celów i dziedziczenie naturalnego bytu. Kultura to również sfera realizacji norm i wzorów. To całość uwarunkowanych nimi działań i wytworów człowieka nie zawsze refleksyjnie realizowanych. Każda kultura posiada swoje elementy podstawowe nazywane cechami kultury. Kultura wg Webera - cechuje się niezależnością od owych życiowych i biologicznych potrzeb. Ład każdej kultury pozwalający mówić o jej kulturze wynika z podporządkowania postaw kierujących działaniami wg określonych wzorcom i normom. Nie na kultury bez wzorów i norm działania. Do kultury zalicza się każdego rodzaju rozpoznawane w każdej społeczności obyczaje nawet, gdy te obyczaje budzą sprzeciw społeczny. Ten świat kultury tworzy się przez człowieka na zasadzie współzależności postaw i wartości. Wartości zdaniem F. Znanieckiego to są ludzkie zainteresowania i interesy. Przedmioty te można podzielić na 3 kategorie: konkretne przedmioty pozaludzkiego świata stworzone przez ludzi, są to ludzkie partnerzy naszych 3 wzajemnych oddziaływań, wartości symboliczne powstające w świadomości ludzi. Symbol - jest postacią znaku, który nie ma desygnatu o realnej konkretnej postaci. Cechą symbolu różniąca go od innych postaci znaku jest to, że sam nośnik znaczenia, przedmiot oznaczający staje się wyczuwalny i ważny a więc staje się symbol wartością. Płaszczyzny zjawisk kulturowych mają 4 rozumienia: materialna - każde zjawisko kulturalne ma jakieś wartości materialne, behawioralna - zjawisko kulturowe związane jest nierozerwalnie z zachowaniem motorycznym, przeżyciem, odczuciami, psychologiczna - występuje tu wartościowanie postawy i znaczenie nadawania przez człowieka przedmiotom materialnym i zachowaniom, aksjonormatywna - stara się wyróżnić w kulturze normy i wartości. Sposoby badania kultury: 1: pojmuje się kulturę jako pewną własność ludzkich zbiorowości. Osowski wyróżnił dwie warstwy zjawisk kulturowych: kultura we właściwym sensie tego słowa obejmująca tylko wzory zachowań i myślenia, przedmioty materialne powiązane z tymi wzorami 2. badacze interesują się przede wszystkim twórczością kultury a nie jej podłożem. Rodzaje kultur: symboliczna - funkcjonuje w codziennej praktyce życia i tradycyjnych ludowych społecznościach, odpowiada jakimś istotnym ludzkim potrzebom, występuje we wszystkich typach społeczeństw, dziedzinami kultury symbolicznej są: religia (kultura w tym rozumieniu ma scalać sakralny symbolizm), sztuka (najbardziej charakterystyczna cech kultury symboliczne), nauka (jako wynik potrzeby poznania), ludowa - np.: azjatów, europejczyków, kultura ta wyrasta ze wspólnych korzeni, cechami jej są: niezawodność twórcza i bezpośrednie przekazywanie w drodze pewnych tradycji, sztuka wiedza splatają się ze sobą, popularna - jest rezultatem rewolucji przemysłowej, opiera się na produkcji masowej, podejmuje się dostarczyć rozrywkę, ale jednocześnie nastawia się na zysk, ta popularność i tempo staje w sprzeczności z jakąś wyjątkowością: zawody sportowe, muzyka, filmy, elitarna - składa się na oryginalność twórczą, dociera ona tylko do pewnych grup ludzkich czyli do grup rozumiejących tę kulturę i których na nią stać, to kultura elitarna rzutuje na kulturę popularną, rozpowszechnia ją, narodowa - określa ona całość społecznego dorobku czyli kultury danego narodu, dysponuje ona zespołem dzieł artystycznych, wiedzy, norm i zasad których znajomość uważa się za obowiązującą członków całej zbiorowości, zbiorowość o wspólnej kulturze nazywać będziemy narodem

Grupa rówieśnicza - jest klasycznym przykładem grupy społecznej, łączy członków tej grupy więź społeczna określająca system wartości, stykają się ze sobą, oddziaływają na siebie, występuje między nimi kontakt osobisty, jest to zbiorowość o tym samym lub podobnym wieku, posiadają pewne swoiste cechy: mała liczebność, określone indywidualne dążenia, naśladownictwo instytucji ludzi dorosłych, chęć porozumiewania się, żądza uznania i panowania, żądza nowych doświadczeń, podobny charakter wiedzy. Grupa rówieśnicza jest zjawiskiem występującym we wszystkich fazach uspołeczniania dzieci i młodzieży. Różnią się one strukturą, charakterem działalności, systemem uznawanych norm oraz wartości społecznych i kulturowych. Grupa rówieśnicza stanowi ekonomiczny układ pozycji. Układ pozycji zależy od wkładu poszczególnych jednostek i realizacji zespołowego celu. a) szkoli w przodowaniu nad innymi ludźmi uczy dobrowolnego podporządkowania, b) ustanawia reguły postępowania i podporządkowania się nim, c) uczy, że pewne ustapki są społecznie porządne a inne nieporządne właściwej rywalizacji. Kiedy grupa rówieśnicza jest atrakcyjna dla jednostki: gdy zaspokaja jego potrzeby, pomaga osiągnąć istotne cele, zapewnia mu poczucie bezpieczeństwa oraz akceptacje otoczenia. Uczestnictwo w grupie zaspokaja liczne istotne potrzeby danego osobnika tj.: 1) znajdują w grupie zrozumienie i pomoc, uzyskuje możliwość nieskrępowanej wymiany myśli, odczuwa więź emocjonalną, pozbywa się uczucia osamotnienia, 2) uzyskując w grupie określone miejsce i rolę do wypełnienia członek grupy wzmacnia swą równowagę, im bardziej czuje się członkiem grupy tym bardziej angażuje się w działalność, 3) w swych opiniach i ocenach oraz w swym konkretnym postępowaniu bardzo liczy się on wówczas z tym wszystkim, co reprezentuje grupa, do której należy, patrzy na świat oczami tej grupy, 4) w razie niepowodzenia może liczyć na poparcie, znajduje w grupie dogodne punkty odniesienia do samooceny, 5) woli nieraz świadomie odizolować się od zewnętrznych wpływów i negować wiele faktów przeczących stanowisku grupy niż zrezygnować z roli jej członka, 6) każdy wie jakie miejsce przypada mu w udziale i odpowiednio postępuje starając się nie narazić wspólnego dobra na szkodę. Rodzaje grup rówieśniczych: formalna - zwykle nosi w sobie negatywne lub pozytywne piętno interwencji wychowawczej - negatywne wówczas, gdy lekceważy potrzeby i inspiracje właściwe dla danej grupy, pozytywne, - gdy do nich nawiązuje i na nich się opiera, nieformalna - struktura i zas. organizacji nie będąc określonymi werbalnie, zaznaczają się po prostu na wzajemnych interakcjach członków grupy w relacjach aprobujących lub dezaprobujących ich postępowanie. Sozologia - jest to nauka zajmująca się podstawami ochrony przyrody i jej zasobów oraz zapewnienia trwałości ich użytkowania, w szczególności jest to nauka o przyczynach i następstwach przemian w naturalnych lub uprzednio odkształconych układach przyrodniczych. Pojęcie to wprowadził Gatell w 1965 roku, sozologia społeczna - jedna z odmian sozologii, przyjmuje założenia takie jak: 1) osoby zlokalizowane w środowisku patogennym znajdują się zazwyczaj w nieprawidłowych strukturach a ich potrzeby, zachowanie i postawy ulegają różnorodnym depromacjom. Źródła tych zaburzeń tkwią w destruktywnych relacjach ze środowiskiem oraz czynnikami biospołecznymi i kulturowymi określonymi ładem urbanistyczno-przestrzennym i społecznym, 2) w genezie zachowań szczególna rolę odgrywają przeszkody zewnętrzne tkwiące w środowisku hamujące rozwój człowieka. Determinują one siły witalne człowieka, jego wydajność energetyczną oraz równowagę wewnętrzną, 3) poziom destabilizacji i degragacji środowiska życia człowieka implikuje intensywność i charakter zaburzeń prowadzących do osłabienia procesów poznawczych, emocjonalnych, lęków i awersji zaburzeń równowagi ról i postaw, więzi społecznej i stanu zdrowia, 4) istnieje związek pomiędzy stanem zdrowia człowieka a rodzajem patogennych zmian środowiska i zachowaniem społecznym z przestępczością, sieroctwem społecznym, rozpadem rodziny, alkoholizmem, narkomanią itp.,5) zdrowie społeczeństwa jest istotnym współdecydującym czynnikiem rozwoju gospodarczego państwa a sprzężone jest ze zdrowa strukturą społeczną, ze stabilnymi aktywnymi warunkami zewnętrznymi, systemami wychowawczymi, społecznymi i kulturowymi. Te wszystkie założenia rozpatrywać możemy w strukturze czasowo-przestrzennej w wymiarze ruchu i rozwoju, treści i formy społeczno-kulturowej, w nurcie antologicznego naturalizmu i metodologicznego realizmu w wymiarze wew. i zew. Z koncepcji tej globalnej edukacji człowieka można wytypować cele i wnioski: a) świadomość oddziaływania systemu na jednostkę, b) świadomość perspektywy czasowo-przestrzennej, c) gotowość do objęcia odpowiedzialności za utrzymanie planety, zagrożenia i zagospodarowania, d) świadomość, że ma się w czymś współdziałać i gotowość do objęcia odpowiedzialności, e) otwartość na nowy rozwój. W tym rozumieniu sozologia stanowi: określoną koncepcje analityczną mającą za zadanie pomóc w wielokierunkowym badaniu rzeczywistości, stanowi kategorie pedagogiczną, polityczną i humanistyczną sprzężona w walce o nowy świat i optymalny program ochrony człowieka i jego wytworów niematerialnych. Przedmiotem badań sozologii społecznej stają się nie tylko podstawowe związki systemu przemysłowego społeczeństwa i przyrody, ale również aktywność zawodowa, konsumpcja dóbr i usług, siły witalne ludzi ich wydolność a także produkty przemian entronicznych są to m. in. elem. otoczenia ludzi, środki i przedmioty pracy, zachowania, reakcje. Przedmiot i zakres sozologii społecznej-PODSUMOWANIE 1) jest w naturalny sposób związana z ekologią, bada się tylko zachowania przestrzenne o charakterze pozytywnym, ale tez zachowania negatywne zwane patologicznymi, 2) koncentruje się na przyrodniczo-społecznym obszarze działań i zachowań ludzi oraz stanowi ich ochronę i wsparcie, 3) bada środowisko życia w sposób krytyczny, 4) ofiaruje człowiekowi możliwość edukacji oraz przystosowanie się i kształtowanie własnej tożsamości oraz otwarcia ku naturze i człowiekowi oraz jego transformacji, 5) zachowanie się człowieka w katastrofie - zachowanie w racjonalnej obronie i przezwyciężanie oporu. Socjotechnika - to praktyczne oddziaływanie na ludzi wg encyklopedii to: 1) działanie indywidualne i zbiorowe zmierzające do porządnego działania jednostki lub grup społecznych, 2) refleksja teoretyczna nad celowymi działaniami społecznymi przyjmująca ich skuteczność za jedno z naczelnych kryt. analizy, 3) sztuka lub umiejętność skutecznego oddziaływania na innych. A. Podgórecki - 3 rozumienia socjotechniki - 1) termin ten używany jest wówczas, gdy mówimy o roli nauk społ. w inspirowaniu skutecznej strategii i procedury planowania zmian społecznych w tym znaczeniu należy rozumieć planowanie działań zmierzających do uzyskania konkretnego celu, jakim są cele społeczne, 2) o socjotechnice mówimy wówczas gdy mamy na myśli sposób postępowania celowościowego, którym indywidualny bądź zbiorowy sprawca posługuje się na zasadzie sterowania grupa społeczną a oddziaływująca na jej system społeczny osiąga zamierzone cele, w tym rozumieniu jednostkę bądź grupę traktuje się jako narzędzie, którym posługuje się sprawca, 3) socjotechnika służy do oznaczania nauki praktycznej, której przedmiotem jest wskazane wyżej działanie celowościowe a zadaniem projektowanie owego postępowania w oparciu o przyjęty system wartości i uznanie stwierdzenia teoretycznego. Socjotechnika wg Podgóreckiego - jest to zbiór dyrektyw o tym jak za pomocą odpowiednich środków dokonywać celowych z góry założonych przekształceń społecznych opierających się przy tym na uznanych ocenach i przyjętych wartościach społecznych. Cztery etapy sposobu działania socjotechnicznego: a) ustalenie wartości z zamierzonym działaniem i ich hierarchii, b) diagnoza związana z aktualną sytuacją społ.-gosp i obejmująca próbę wskazania głównych przyczyn, które wywołały określony stan rzeczy, c) zastosowanie twierdzeń teoretycznych czyli przekształcenie ogólnych twierdzeń nauk społecznych na odpowiednie zalecenia socjotechniczne, d) ocena skutków działania powinna być przeprowadzona przed i po zakończeniu każdej akcji. Typy oddziaływań: kulturowo-techniczna (to elementy kultury traktowane jako narzędzia celów wychowawczych), antropo-techniczne (psychotechnika - opieramy się na ogólnych prawidłowościach psychiki, i socjotechnika - chodzi o działanie na grupę poprzez jednostkę), samosterowanie


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Wychowanie liberalne, reszta, Socjologia
Socjologia wychowania wykład1
Socjologia?ukacji Wychowania ćw  04 2011
Socjologia wychowania Małe kompedium 2
Konsekwencje polityczne i słabości funkcjonalizmu, Socjologia wychowania, prezentacje, referaty
Wychowanie moralne REFERAT, EDUKACJA POLONISTYCZNA, PSYCHOLOGIA, SOCJOLOGIA, EDUKACJA PLASTYCZNA, PE
Moduł 1, Studia, Semestry, semestr IV, Socjologia wychowania
SOCJOLOGIA WYCHOWANIA, Pedagogika Resocjalizacyjna, Rok 1, Socjologia
Moduł 4, Studia, Semestry, semestr IV, Socjologia wychowania
Proces wychowawczy, Socjologia
GLOBALNA MŁODZIEŻ opra

więcej podobnych podstron