Przedstawiona wyżej kwalifikacja nie obejmuje statusu Prezydenta, co wydaje się zgodne z tą myślą konstytucyjną, która czyni z Prezydenta organ o podstawowym znaczeniu dla państwa czy też administracji państwowej, a nie tylko dla administracji rządowej.
Konstytucja z 1997 roku nie utrzymuje wprawdzie pojęcia naczelnego organu administracji rządowej (państwowej), ale propozycja zachowania tego pojęcia nie jest sprzeczna z jej postanowieniami ani z postanowieniami dotychczasowych ustaw, z którymi jest zresztą zgodna.
d) Organy decydujące i podmioty doradcze
Organami decydującymi są te organy, które podejmują decyzje w warunkach określonych w prawie i w granicach przydanych im przez prawo kompetencji.
Podmiotami doradczymi są określone w prawie lub też w prawie nie określone osoby, podmioty, jednostki czy organy, które przyczyniają się w sposób sformalizowany przez swoją pracę, konsultację, opinię czy ekspertyzę do podjęcia decyzji przez organ kompetentny.
I choć decyzja jest uruchamiana na wniosek czy z urzędu realizacją prawa polegającą na zindywidualizowaniu prawa lub obowiązku prawnego albo na określeniu konkretnej sytuacji prawnej - to jest jednocześnie decyzja środkiem służącym rozwiązywaniu problemów. „Jej racjonalność zaś zależy w dużej mierze od prawidłowego zdefiniowania problemu decyzyjnego. Celem decyzji jest rozstrzygnięcie lub łagodzenie konfliktów między przeciwstawnymi interesami i wartościami". Pisze dalej E. Knosala, że „proces definiowania problemu decyzyjnego wymaga często wykorzystania metod analogicznych do stosowanych w działalności naukowej; najpierw należy problem «odkryć», a następnie go opisać. Należy jednak podkreślić, że w praktyce nie zawsze występuje konieczność formalnego wyodrębniania tego etapu procesu decyzyjnego, ponieważ decydent zna dokładnie problem wymagający rozstrzygnięcia. Ma to najczęściej miejsce w wypadku prostych problemów decyzyjnych, np. opisanych we wniosku strony. Jednakże im problem jest rozleglejszy, bardziej rozgałęziony - innymi słowy kompleksowy, tym więcej uwagi, wysiłku i czasu powinien decydent poświęcić tej fazie procesu decydowania. W takim wypadku jest to konieczny warunek racjonalizacji procesu decyzyjnego"'.
Decydent powinien dokładnie wiedzieć, które interesy pozostaną wobec siebie w sprzeczności lub są konkurencyjne. W tym celu należy ustalić, na
1 Z. Knosala, Problem decyzyjny (szkice z nauki administracji), [w:] Przeobrażenia we fpotczesnym prawie administracyjnym i w nauce prawa, pod red. A. Błasia, Wyd. UWr. '97,s. 101 i n.
wsp 1997, s. 101 i n.
162
czym polegają interesy poszczególnych jednostek lub ich grup, a także określić, które interesy należy brać pod uwagę. Często administracja jest zorientowana co do tego z którymi interesami należy się liczyć, czy tez brać pod. Niekiedy istnieje jednak konieczność podjęcia działania w celu określenia interesów poszczególnych jednostek lub ich grup. Poznanie interesów, które w wypadku podejmowanej decyzji mogą wchodzić w grę nie oznacza jeszcze, że wszystkie te interesy mają dostateczną legitymację.
W procesie doradztwa czy pomocy organowi administracyjnemu w toku podejmowania decyzji można wyróżnić proces świadczenia ekspertyzy i podzielić go na części obrazujące inicjatywę powołania eksperta czy zespołu ekspertów, określeniu składu osobowego, wyznaczenie zadań.
Funkcje pełnione przez zespoły ekspertów są zróżnicowane. Bardzo uproszczony byłby wniosek, że pełnią one tylko funkcje doradcze. W praktyce nierzadko zespoły ekspertów powoływane są dla podniesienia prestiżu organu, naukowego uzasadnienia niepopularnych decyzji czy też nadawania naukowego „szyldu" decyzjom. A więc spełniają, jak trafnie określono w l^u"6 funkcje fasadowe czy też dekoracyjne (Dekor-und Feigenblattfunkhon). Jest to
oczywiście zjawisko patologiczne.
2 E. Knosala, tamże, s. 107.