cznej w dziedzinie prywatyzowania zadań publicznych, druga dotyczy formy działania administracji, którą ma tu stanowić umowa cywilnoprawna. Obie zaś
dotyczą legalności działań w tym zakresie, ocenianej w świetle art. 7 Konstytucji RP.
Przy okazji charakteryzowania wymienionych wyżej, złożonych problemów prywatyzacji zadań publicznych, nasuwa się refleksja ogólniejsza, dotycząca pewnego niepokojącego mechanizmu ewoluowania podstaw prawnych i form działania administracji publicznej, którego skutkiem jest poszerzanie zakresu władzy administracji publicznej i swobodne przekształcenie sytuacji
prawnej jednostki, np. poprzez zmianę jej statusu publicznoprawnego w status prywatnoprawny.
Jest to mechanizm opisany już wielokrotnie w doktrynie prawa administracyjnego i w nauce administracji, którego istota polega na tym, iż w demokratycznym państwie prawa, na gruncie obowiązującej konstytucji, w obliczu prawa powszechnie obowiązującego niesprzecznego z obowiązującą konstytucją możliwe jest przeprowadzanie przez administrację publiczną praktycznie każdych przedsięwzięć, gdyż w drodze inicjatywy ustawodawczej tworzy ona potrzebne podstawy prawne działania i dokonywać wyboru najwygodniejszych dla niej forma działania.
Z punktu widzenia zasad państwa prawa, zadania publiczne dla administracji publicznej powinny być w jak najszerszym zakresie określane konstytucyjnie. Konstytucyjna regulacja zadań publicznych utrudnia redukcję tych zadań w drodze ustawowej, ogranicza swobodę rządu i administracji samorządowej w dysponowaniu tymi zadaniami, umożliwia egzekwowanie odpowiedzialności konstytucyjnej członków rządu za niewykonanie zadań.
Rozdział IV
STRUKTURY
l. Z problematyki badania struktur organizacyjnych
Realnemu zamysłowi budowania demokratycznego państwa prawa i odchodzenia od dotychczasowego, zbyt szerokiego i zbyt intensywnego zakresu interwencji państwa w życie społeczne i gospodarcze nie towarzyszy widoczne i odczuwane ograniczenie rozbudowy aparatu administracyjnego i zmniejszanie liczby urzędników, organów i jednostek organizacyjnych. Jednocześnie, przy zachowaniu administracji rządowej, wprowadziliśmy w strukturę organizacyjną w państwie nowe organizmy administracji samorządowej. Na stopniu gminnym, powiatowym i wojewódzkim. Tak więc to, że struktury organizacyjne się rozwijają, jest raczej ewidentne: zwłaszcza że już powstałym należy zapewnić kontrolę i nadzór, bowiem administracja zostawiona sama sobie ujawnia niepohamowane tendencje autonomii, rozrostu i centralizacji. Rozrastają się tedy struktury organizacyjne w pionie i w poziomie, znajdując wyraz w powstawaniu wielu różnorodnych wyspecjalizowanych organów. Rząd na przykład w Polsce jest na początku nowego tysiąclecia obudowany organizacyjnie w sposób, który jest niewątpliwie przeciwny jego zamierzonej funkcji. Właśnie specjalizacja agend administracji stanowi dziś jeden z podstawowych kierunków jej rozwoju, przy czym brak pohamowania jest już czasami natrętny; oto np. w ustawie z dnia 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych... stanowi się, iż Prezes Rady Ministrów może zlecić wyspecjalizowanym jednostkom gospodarczym niektóre czynności związane z drukiem Dziennika Ustaw i Monitorów Polskich.
Byłby to wzgląd praktyczny, decydujący o wzroście zainteresowań badawczych strukturą administracji. Ale trzeba też wskazać na wiążący się z nim wzgląd teoretyczno-poznawczy. Istotą jest tu dążenie do poznania organizacji. Jeśli nie będzie współdziałających ze sobą ludzi, nie będzie organizacji. Rów-155