PYTANIA RETORYCZNE [ Między nami 2'50 ]

kap. I próg 18. 08. 1997 r. muz. i sł. J. Kaczmarski

e. G. a. e. Tyle słów namawia, żeby im zaufać ;

a. B⁰. H⁷. Ostrzem tnie rozumu lub pasją wybucha,

C. a. e. B⁰. H⁷. Ku niebu uniesie, lub o ziemię ciśnie,

e. G. a. e. Jednak ufać - znaczy uchylić przyłbicy

a. B⁰. H⁷. Komuś, kto się mylić może, lub źle życzyć ;

a⁷. B⁰. H⁷. Więc na cios wystawiasz to, co najwrażliwsze.

C. a. B⁰. H⁷. Chociaż - jeśli słowom ufać się nie daje -

e. a. H⁷. e. Cóż pozostaje ?

e. G. a. e. Tak wierzymy w miłość, kiedy się pojawi,

a. B⁰. H⁷. Snem życie nasyci i przed jawą zbawi,

C. a. e. B⁰. H⁷. A trwaniu ruch nada wzniosłym niepokojem.

e. G. a. e. Jednak kochać - znaczy połączyć się z lustrem

a. B⁰. H⁷. Które przecież zniknie i zostawi pustkę,

a⁷. B⁰. H⁷. Jakiej nie wypełni żadna noc we dwoje.

C. a. B⁰. H⁷. Choć - jeśli miłości już wierzyć nie umiem -

e. a. H⁷. e. Cóż ja rozumiem ?

e. G. Liczymy na siebie, że nam starczy krzepy

a. e. By o własnych siłach przebyć świata przepych

C. a. e. B⁰. H⁷. I mieć zeń choć tyle, co się dźwignąć zdoła.

e. G. a. e. A przecież się nieraz grunt spod stóp obsunie

a. B⁰. H⁷. I siebie samego nie potrafisz unieść

a⁷. B⁰. H⁷. Przed własną bezsiłą chętnie chyląc czoła.

C. a. B⁰. H⁷. Choć - jeśli na siebie nie możesz już liczyć -

e. a. H⁷. e. Czyż jesteś niczym ?

e. G. a. e. Tyle wiar tym, którzy na siebie nie liczą

a. B⁰. H⁷. Powolność nakazom płaci obietnicą

C. a. e. B⁰. H⁷. Nieziemskiej miłości, wiecznego przepychu.

e. G. a. e. Lecz każdy nakazy wypełnia jak umie

a. B⁰. H⁷. I wierzy, że wierząc - nie musi rozumieć

a⁷. B⁰. H⁷. Czemu krew przelewa i popioły wdycha.

C. a. B⁰. H⁷. Więc ów, kogo wiar tych oferta nie ruszy -

e. a. H⁷. e. Czyż nie ma duszy ?

---