Patologie społeczne Prostytucja, PRACE


Patologie społeczne

Prostytucja.

Prostytucja jest traktowana jako przejaw patologii społecznej, jako zjawisko o charakterze kryminogennym i patogennym, wiąże się nierzadko z alkoholizmem, narkomanią, przestępczością. Trudno podać jednoznaczną definicję prostytucji, ponieważ ciężko jest wyznaczyć obiektywną granicę co jest, a co nie jest prostytucją.

Radecki określa prostytutkę jako osobę której jedynym lub głównym sposobem utrzymania jest czerpanie korzyści finansowych z zaspokajania potrzeb seksualnych przygodnych partnerów.

M. Jasińska natomiast pisze, że prostytucja to świadczenie usług za zapłatę, bez zaangażowania uczuciowego i bez możliwości wyboru partnera.

Najmniej w wątpliwości budzi definicja Antoniszyn i Marek:

Prostytucja to świadczenie usług seksualnych w dowolnej formie, w zależności od preferencji klienta stale lub dorywczo, w zamian za korzyści materialne (pieniądze, prezenty) . Motyw materialny dominuje nad seksualnym.

Jako cechę prostytucji dodaje się też brak zaangażowania uczuciowego.

Jako formy prostytucji wymienia się prostytucję heteroseksualną (świadczoną głównie przez kobiety), homoseksualną (głównie męska) i biseksualną.

*

W Polsce rozmiary i znaczenie zjawiska prostytucji zostały zauważone po 1989r., wtedy też zjawisko zaczęło zmieniać swój obraz, specyfikę. Jednak paradoksalnie większość badań i opracowań naukowych w naszym kraju pochodzi z okresu wcześniejszego - z lat 50., 60., 70. XX w.

Obecnie w Polsce prostytucja nie jest zakazana (nie jest karana), ale nie jest również prawnie zalegalizowana. Karane są natomiast wszelkie formy nacisku osób trzecich, czerpanie korzyści finansowych z cudzej prostytucji (sutenerstwo), nakłanianie (stręczycielstwo), ułatwianie (kuplerstwo) oraz handel żywym towarem. Kodeks karny reguluje to w art. 203, 204.

Na świecie znane są cztery systemy prawne regulujące kwestię prostytucji (=> stosunek prawa do prostytucji):

  1. Prohibicjonizm - całkowity zakaz prostytucji, jest to system represyjny. Prostytucja jest traktowana jak przestępstwo, za które grożą kary. Obecnie ten system obowiązuje w niektórych krajach bliskiego wschodu, w których obowiązuje prawo koraniczne np. w Iranie, Jemenie, Arabii Saudyjskiej, a także w Szwecji od 1999 r. (zakaz kupowania usług seksualnych, karani są klienci). Wady tego systemu to nieskuteczność (w skutek niejasnego określenia co prostytucją jest a co nie jest), niesprawiedliwość (karzę się zwykle jedną stronę), nieskuteczność, stygmatyzowanie prostytutek (co utrudnia ich resocjalizację), spychanie do podziemia (co utrudnia kontrolę nad zjawiskiem).

  2. Reglamentaryzm - legalizacja prostytucji jako zła koniecznego, system ten ustalił prawne zasady funkcjonowania prostytutek, wprowadził zasady rejestracji, dokumentów uprawniających do wykonywania zawodu, przepisy porządkowe zasady dotyczące nadzoru. Nadzór miała sprawować policja. System preferował skoszarowanie prostytutek w domach publicznych, dzielnicach miast, oznaczał też czerpanie przez władzę korzyści z prostytucji. System ten rozwijał się z powodzeniem od XIII w. a kształt zyskał w czasach wiktoriańskich (XVIII/XIX). Obecnie zastępowany przez neoreglamentaryzm.

  3. Neoreglamentaryzm - nadzór nad prostytutkami scedowany na służby sanitarne, muszą legitymizować się książeczkami z wynikami badań. Ich działalność jest jednak samodzielna, system wprowadzał zakaz prowadzenia domów publicznych. Obowiązywał w Polsce międzywojennej - był nadzór sanitarny ze społecznym, działały komisje (policja, służby sanitarne i organizacje społeczne) których zadaniem było aktualizowanie książeczek, tzw. czarnych książeczek.

  4. Abolicjonizm - rezygnacja z karania osób zajmujących się prostytucją na rzecz zapobiegania tej patologii i zagrożeniom z nią związanych. Powstał w Anglii pod koniec XIX w. Założenia główne systemu to:

W Polsce obowiązuje system abolicyjny.

*

Skala zjawiska i specyfika zjawiska.

Ponieważ prostytutki nie są rejestrowane ciężko jest dokładnie określić skalę zjawiska - szacuje się ją na ok. od 10 do 12 tys. osób.

Dane policji mówią jedynie o osobach które weszły w konflikt z prawem.

Najszersze i najbardziej aktualne badania dotyczące prostytucji były prowadzone w 2002r. przez prof. Zbigniewa Izdebskiego, wśród prostytutek agencyjnych i pracujących poza agencją. Na podstawie tych badań można określić specyfikę zjawiska prostytucji w Polsce;

Badania pokazały też, że okres wchodzenia w zawód obejmuje kilka lat i da się go ująć w pewne etapy:

  1. 1 rok - okres naturalnej selekcji - uprawianie prostytucji wiąże się z wieloma zagrożeniami; zdrowia i życia, badania pokazują że większość prostytutek cierpi na choroby weneryczne, liczne infekcje, stają się ofiarami pobić, gwałtów, kradzieży, szantażu, ponadto zawód ten wiąże się ze specyficznym trybem życia i z kosztami psychicznymi.

  2. Następne trzy lata to okres doskonalenia zawodowego, a także opracowania własnych metod pracy.

  3. Następne kilka lat to okres stabilizacji zawodowej.

  4. Po dziesięciu latach pracy najczęściej zaczyna się myśleć o zakończeniu kariery.

Kategorie prostytutek.

Osoby zajmujące się prostytucją nie stanowią jednolitej grupy - wyróżnia się pewne kategorie, w zależności od obszaru działania, sposobów pozyskiwania klientów, miejsca świadczenia usług czy pory pracy w ciągu doby.

W latach 50.60. XX w. funkcjonowały następujące nazwy dla określenia poszczególnych „typów” prostytutek (nazwy te funkcjonujące niegdyś w języku potocznym nie przystają do dzisiejszego obrazu zjawiska):

W latach 90. zostało wiele starych nazw, ale pojawiły się nowe: tirówki, agentki (pracujące w agencjach), dyskotekowe, towarówki (za prezenty), galerianki (szlaufiary - 15,16 - letnie dziewczyny „wyłapujące” klientów w centrach handlowych, świadczące usługi seksualne w zamian za pieniądze, ale często także za drogie prezenty; perfumy, telefon komórkowy, czy modne ubrania).

Brunon Hołyst dokonując typologii prostytutek wyodrębniając następujące:

  1. Call girls - dziewczyny na telefon, młode, wykształcone, znające języki, z własnym mieszkaniem, klienci często z zagranicy, biznesmeni, często kobiety te mają kuplerów, kontakt z klientem uzyskują telefonicznie, najczęściej nie znane policji.

  2. Pracujące w hotelach i lokalach nocnych - nawiązują kontakt w tańcu, przysiadając się do stolika, usługi świadczą w pokojach hotelowych bądź pomieszczeniach gospodarczych, nie popełniają przestępstw, prostytucja to ich główne źródło utrzymania.

  3. Uliczne - zdarza się nierzadko, że uzależnione, chore, często to kobiety „wypadające” z zawodu lub początkujące, otoczone osobami wciągniętymi w proceder (taksówkarze, sutenerzy, ochroniarze), znane policji.

  4. Pracujące w agencjach towarzyskich i salonach masażu - częściej cudzoziemki, dość dobrze wykształcone, mało samodzielne, zachowują anonimowość, z danych policji wynika że w Polsce istnieje ok. 840 agencji, 115 salonów masażu.

  5. Okazjonalnie prostytuujące się, w tym studentki, urzędniczki, kelnerki, uczennice, w sezonie turystycznym.

Oprócz tego wymienia się też tzw. damy do towarzystwa, prostytutki elitarne, mające stałych bogatych klientów. Nierzadko są wykształcone, znają języki obce, zasady kultury , uczestniczą w oficjalnych spotkaniach dla ich ubarwienia. Z klientami mają kontakt w czasie spotkań towarzyskich i z polecenia.

*

Mężczyźni - prostytucja homoseksualna jest zdominowana przez mężczyzn, choć tylko połowa z uprawiających ją mężczyzn taką orientację seksualną deklaruje, klientami są kawalerowie i mężczyźni żonaci. Największą grupę męskich prostytutek stanowią mężczyźni 20-30 - letni, klientów znajdują najczęściej przez Internet, w klubach, barach, na imprezach, w stałych miejscach znanych w środowisku np. parkach.

Uwarunkowania prostytucji.

Według badań Izdebskiego dla 60% prostytutek głównym motywem podejmowania takiej właśnie formy zarobku jest trudna sytuacja finansowa,

17% możliwość zarobku, osiągnięcia zysku, 14% podniesienie standardu życia, dla 2/3 to zajęcie tymczasowe, wyjście z kłopotów, a dla 4% zajęcie stałe, które chciałyby jak najdłużej wykonywać.

Prostytucję podejmowaną ze względu na złe warunki materialne określa się mianem głodowej, prostytucję ze względu na chęć podniesienia standardu życia, po to by się kształcić - aspiracyjnej (np. sponsoring) i kulturowa, która związana ze współczesnym trendem eksponowania swojego ciała jako towaru, który może zapewnić sławę, ułatwić karierę.

Uwarunkowania prostytucji są wieloczynnikowe (czynniki biologiczne, ekonomiczne, społeczne, psychologiczne).

Najczęściej wymienia się następujące:

=> prostytucja jako przejaw roli społecznej kobiety

Czynniki ekonomiczne - ubóstwo, bezrobocie, w połączeniu z brakiem wykształcenia, niskim wykształceniem, brakiem kwalifikacji zawodowych - prostytutki wciąż wywodzą się głównie ze środowisk biednych, a motyw ekonomiczny pozostaje dominujący.

Najczęściej jednak badania pokazują zaburzenia więzi międzyludzkich jako czynnik sprzyjający wyborowi kariery prostytutki:

Jeśli jeszcze dodamy przebywanie w środowisku które stymuluje, przekazuje określone wzorce (koleżanka lub kolega prostytuujący się, mający dojścia do klientów, łatwy dostęp do Internetu) to ryzyka przyjęcia procederu jest bardzo duże.

Prostytucja nieletnich:

Prostytucja dzieci i młodzieży to przede wszystkim prostytucja dziewczęca 59% (badania J.Kurzępy), najczęściej jak pokazują te same badania, dziewczęta te inicjacje seksualną przeszły przed 15 r. ż. w grupie rówieśniczej.

Najczęstszym podawanym powodem podejmowania prostytucji były:

Większość przejawia dość wysoki poziom wykolejenia - przestępczość, przynależność do grup chuligańskich, kłopoty w nauce, wagary, czynnikami najczęściej podawanymi jako facylitatory wchodzenia w prostytucję są:

Wejście na drogę prostytucji jest groźne dla dalszego rozwoju nieletniej osoby, powoduje zmiany w jej psychice, kontakt z patologicznych środowiskiem - destrukcyjnie wpływa na całe życie. Ważna jest profilaktyka, ale nie w postaci moralizowania, a przede wszystkim uświadamiania zagrożeń związanych z tym procederem (spotkania z policjantami, psychologami, działania pedagoga szkolnego). Istotne są również działania rozpoznawcze i prewencyjne policji w agencjach towarzyskich, salonach masażu, na dworcach kolejowych; czyli wszystkich miejscach gdzie zjawisko może występować.

Zgodnie z Ustawą o postępowaniu w sprawach nieletnich prostytucja jest jednym z przejawów demoralizacji nieletniego, policja inaczej niż w przypadku dorosłych prostytutek ma obowiązek powiadomienia sądu rodzinnego, który może orzec wobec nieletniego środki wychowawcze, a w przypadku wysokiego poziomu demoralizacji, współwystępowania innych jej przejawów również umieszczenie z zakładzie poprawczym.

Bibliografia:

  1. Jędrzejko M. Prostytucja jako problem społeczny, moralny, zdrowotny, Pułtusk - Warszawa 2006.

  2. Nowak A., Wysocka E. Problemy i zagrożenia społeczne we współczesnym świecie. Elementy patologii społecznej i kryminologii, Katowice 2001.

  3. Pospiszyl I. Patologie społeczne. Resocjalizacja, Warszawa 2008.

8



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
prostytucja not, Patologia społeczna Prostytucja
Prostytucja jako zjawisko wykolejenia społecznego, PRACA SOCJALNA PRACOWNIK SOCJALNY, wybrane zagadn
Patologia w społeczeństwie informacyjnym, Pedagogika, prace - pedagogika
Patologie społeczne Przemoc w rodzinie., PRACE
PATOLOGIA SPOŁECZNA KOŁO PRZEMOC, PROSTYTUCJA, SAMOBÓJSTWA
Pojęcie prostytucji, SEMESTR IV, Patologie społeczne
Prostytucja jako jedna z patologii społecznych w Polsce
KONCEPCJA KONTROLI SPOŁECZNEJ DURKHEIMA, Prace tekstowe
PSYCHOPROFILAKTYKA PATOLOGII SPOŁECZNEJ pytania egz, Terapia
Psych. zaburzeń - streszczenie, psychoprofilaktyka patologii społecznej
Patologie spoleczne wyklady, ★ Pedagogika, Notatki
Przemoc w rodzinie, Patologia społeczna
Rodzaje i przyczyny współczesnych patologii społecznych
Patologie społeczne NOTATKI
Źródła powstawania patologii społecznych
psychologia zaburzen 550-585, psychoprofilaktyka patologii społecznej
NAUCZYCIEL, patologia społeczna, psychologia i pedagogika

więcej podobnych podstron