Temat ćwiczenia: Refraktometria. Wyznaczanie stężenia roztworu za pomocą refraktometru Abbego.
Część II: ćwiczenie praktyczne
Na początku sporządziłem dziewięć roztworów wzorcowych z roztworu wyjściowego (100% gliceryna), tak że otrzymałem stężenia odpowiednio 0.1c, ... , 0.9c. Po ustawieniu oświetlenia, przemyciu obu ścianek pryzmatów wodą destylowaną i spirytusem oraz ich oczyszczeniu (czynność tę wykonywałem po każdym jednokrotnym pomiarze) dokonałem pierwszego odczytu współczynnika załamania światła dla wody destylowanej. Pomiar został przeprowadzony w temperaturze t = 20°C (tak jak wszystkie pozostałe) i dał wynik n = 1,335. W celu odczytania dokładnej wartości n obracałem pokrętłami z prawej i lewej strony refraktometru, aby uzyskać ostre, wyraźne i bezbarwne rozgraniczenie jasnego i ciemnego tła w polu widzenia okularu. Linię graniczną sprowadzałem na środek krzyża z nici pajęczych.
Pomiary powtórzyłem dla wszystkich uprzednio sporządzonych roztworów, a wyniki zamieściłem w formie poniższej tabeli:
c [%] |
10 |
20 |
30 |
40 |
50 |
60 |
70 |
80 |
90 |
100 |
n |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Dane z tabeli przeniosłem do programu Grapher, w którym wykreśliłem krzywą wzorcową współczynnika załamania światła w funkcji stężenia badanego roztworu. Na krzywą naniosłem dwie wartości współczynnika załamania światła n roztworów kontrolnych x1 i x2, odpowiednio: n1 = 1,358 i n2 = 1,435. Odczytałem wartości stężenia roztworów kontrolnych: c1 = 21% c2 = 74,5%.
Wnioski:
Współczynnik załamania światła zależy od jego barwy. Im ciemniejsza barwa tym większa wartość współczynnika.
Współczynnik załamania światła zależy od stężenia roztworu i przyjmuje coraz większe wartości wraz ze wzrostem stężenia.
Współczynnik załamania światła w danej temperaturze, dla określonego stężenia jest wartością stałą. Jeśli zmienić temperaturę współczynnik n zmniejszy się wraz z jej wzrostem.
1