PRZEDKLASYCZNE POSTRZEGANIE BEZROBOCIA

Adam Smith uważał, że istnieje zależność pomiędzy wielkością płac a przyrostem naturalnym. Opracował teorię mówiącą, że gdy wzrosną płace to nastąpi większy przyrost naturalny. W jego czasach zależność ta była wielce prawdopodobna. Dodatkowo twierdził, że bezrobocie nie ma racji bytu, ponieważ popyt na pracę i podaż pracy same się dostosowują tworząc permanentną równowagę na rynku pracy.

David Ricardo uznał istnienie bezrobocia i zasugerował, że spowodowane jest ono rozwojem technologicznym (wypieranie siły roboczej przez maszyny, które są bardziej efektywne). Dokonał on podziału kapitału zakładowego na część trwałą i obrotową. Trwały obejmował maszyny, budynki itp. , a obrotowy - płace pracownicze. Zauważył, że wraz z rozwojem firmy wzrasta udział kapitału trwałego w ogólnym kapitale zakładowym, czyli pomniejsza się stopniowo udział kapitału obrotowego.

Karol Marks uzależnił wielkość bezrobocia od postępu technicznego i wielości kapitału przeznaczonego na płace. Z jego spostrzeżeń wynikało, że wraz z rozwojem technologicznym coraz więcej inwestuje się w kapitał trwały, a co za tym idzie mniej zostaje na płace, przez co istnieje potrzeba zwalniania nadmiaru pracowników lub zmniejszenia ich pensji. Z drugiej jednak strony, gdy nie ma rozwoju technologicznego to wraz ze wzrostem nagromadzonego kapitału wzrasta również zapotrzebowanie na pracowników. Uznał więc, że powodem wzrostu bezrobocia w gospodarce kapitalistycznej jest rozwój technologiczny, co przekłada się na wypieranie pracowników przez maszyny.