Bezdomność

Bezdomność –względnie trwała sytuacja człowieka pozbawionego dachu nad głową albo nieposiadającego własnego mieszkania.

Na podstawie genetycznego podłoża wyróżniamy:

1. Bezdomność z wyboru

2. Bezdomność z konieczności

Na podstawie sytuacji faktycznej i stosunku dla niej wyróżniamy:

1. Bezdomność sensu stricte (jawna rzeczywista)

2. Bezdomność sensu largo (utajona społeczna)

Fazy rozwoju bezdomności:

1. Załamanie się programu życiowego – współcześnie najczęstszym powodem załamania się programu życiowego jest zerwanie trwałych więzi lub związku uczuciowego, utrata kwalifikacji, pracy, źródeł utrzymania, utrata zdrowia lub kalectwo, utrata samodzielności, odbywanie kary pozbawienia wolności.

2. Ubóstwo – jest ono konsekwencją poczucia sytuacji bez wyjścia i braku pomysłu na zmianę własnego położenia.

3. Akceptacja świadomości bycia bezdomnym - jednostka przestaje mieć ambicje, pozbywa się oporów przed żebractwem, zaczyna interesować się dobrymi noclegowniami jadłodajniami.

4. Przystosowanie do bezdomności – następuje utrwalenie nawyków osoby bezdomnej takie jak: włóczęgostwo, zaniechanie higieny osobistej itp.

5. Tożsamość bezdomnego – integracja wewnętrzna ze statusem bezdomnego.

Dzieci ulicy

 Według definicji przyjętej przez radę Europy, "dzieci ulicy" to dzieci poniżej 18 roku życia, które przez krótszy lub dłuższy czas żyją w środowisku ulicznym. Żyją przenosząc się z miejsca na miejsce, nawiązując kontakt z grupą rówieśniczą lub innymi osobami na ulicy. Oficjalny adres tych dzieci to adres rodziców lub jakiejś instytucji socjalnej. Dzieci te mają słaby, lub żaden kontakt ze swoimi rodzicami, z przedstawicielami szkół i instytucji wspomagających, które ponoszą za nich odpowiedzialność.

Kategorie dzieci ulicy:

1. Uciekinierzy – pochodzą najczęściej ze środowiska konfliktowych, maja problemy w domu i w szkole.

2. Poszukiwacze przygód – pochodzą raczej ze środowiska zaniedbanych niż konfliktowych. Z rodzicami maja zwykle dobry kontakt ale nie mogą na nich liczyć.

3. Włóczędzy, ulicznicy, uliczni królewicze – to najbardziej typowe dzieci ulicy zaprawione i przystosowane do życia poza domem.

4. Galerianki – dziewczęta wieku od 12 – 18 lat cale dnie spędzają w centrach handlowcy, często trudnią się prostytucją.

5. Blokersi, dzieci podwórkowe – dzieci okupujące blokowiska, podwórka.

6. Buntownicy bez powodu – często starają się żyć inaczej niż ich rodzice.