Zarówno Kazimierz Przerwa -Tetmajer jak i Adam Asnyk tworzyli w XIX w. Jednakże w owym czasie istniały dwie epoki literackie które sprawiają że dzieła tych twórców radykalnie się od siebie różnią.
Adam Asnyk urodził się w czasie trwania epoki romantyzmu, ale jego twórczość przypada na okres pozytywizmu i właśnie w tej epoce został stworzony manifest „Do młodych”. Podmiot liryczny w tym utworze jest romantykiem (przedstawicielem starszego pokoleniem) który chce prowadzić młodych pozytywistów. W utworze znajdują się nawiązania do założeń pozytywistycznych: kultu nauki i wiedzy, pracy u podstaw, scjentyzmu. Podmiot liryczny uważa że świat można poznać dzięki możliwościom ludzkiego rozumu, które są nieograniczone. Jest osobą która dobrze zna epokę przemijającą i potrafi również przewidzieć przyszłe wydarzenia.
Kazimierz Przerwa-Tetmajer jest modernistą i swój manifest kieruje do innych modernistów. Osoba mówiąca wypowiada się w imieniu jakiejś większości „Co zostało nam, co wszystko wiemy…”, należy do grupy dekadentów. Nastrój dekadencki jest w utworze bardzo widoczny, przedstawiony w nim człowiek końca wieku jest bierny, zrezygnowany, zrozpaczony. Brak mu woli do walki i siły do życia, a nawet i do śmierci. Jest on bezsilny, bezradny, rezygnuje z walki z przeciwnościami losu. Człowiek końca wieku czuje się mizerny i lichy jest marnym pyłem w stosunku do świata. W utworze odnajdujemy też nawiązanie do filozofii Schopenhauera. Podmiot liryczny odczuwa ból świata i istnienia oraz szuka sposobów na jego złagodzenie.
W utworze „Koniec wieku XIX” człowiek w nim ukazany szuka sposobów na złagodzenie odczuwanego cierpienia odkrywa jednak że wszystkie metody są nieskuteczne. Ubolewa też nad tym, że założenia poprzednich epok nie sprawdziły się i dlatego musiały się one zakończy. Taki sam los przewiduje dla modernizmu. Nie ma żadnej nadziei uważa że świat jest zły i okrutny.
W utworze „Do Młodych” podmiot liryczny zachęca młode pokolenia do rozwoju jednakże w czwartej strofie umieszcza przestrogę aby nie zapomniało ono o przeszłości. Osoba mówiąca uważa że nie wolno podążać jedynie za nowym i trzeba oddawać cześć, temu co już zostało stworzone. Ponieważ nie można budować teraźniejszości nie mając podstaw z przeszłości. W przeciwieństwie do osoby mówiącej w manifestu modernistycznego podmiot liryczny utworu :do młodych” wierzy że nowe założenia zostaną wcielone w życie i zrealizowane przyczynią się do osiągnięcia wielkich rzeczy, ma wielką nadzieję. Patrzy w przyszłość optymistycznie. Ma dużo zapału werwy i wielką chęć do zmiany świata.
To co łączy utwory to fakt że są one manifestami. Można je również nazwać manifestami epoki ponieważ ukazują istniejące w danej epoce nastroje, filozofie oraz ukazują jej główne cechy. Różnią się jednak budową i zastosowanymi środkami stylistycznymi.
Utwór A. Asnyka składa się z pięciu strof po pięć wersów natomiast utwór K. Przerwy-Tetmajera –z sześciu strof tetrady chów. W „Końcu wieku XIX” występuje wiele pytań retorycznych, istnieją w nim również pauzy oznaczone wielokropkami. A. Asnyk zastosował w swoim utworze anafory, metafory i wykrzyknienia dzięki temu jego manifest jest rytmiczny i dynamiczny, podczas gdy manifest młodopolski odpowiada rytmem i tempem do biernego nastroju dekadenckiego.
Warto również zauważyć, że manifest Adama Asnyka pełni rolę programu społecznego, natomiast manifest Kazimierza Przerwy-Tetmajera jest programem moralnym.