1.Stereotyp (z gr. stereos – "przestrzenny", typos – "wzorzec", "odcisk") – konstrukcja myślowa, zawierająca komponent poznawczy (zwykle uproszczony), emocjonalny i behawioralny, zawierająca pewne fałszywe przeświadczenie, dotyczące różnych zjawisk, w tym innych grup społecznych.
Stereotyp przyjęty może być przez jednostkę w wyniku własnych obserwacji, przejmowania poglądów innych osób, wzorców przekazywanych przez społeczeństwo, może być także wynikiem procesów emocjonalnych (na przykład przeniesienia agresji). Stereotypy mogą być negatywne, neutralne lub pozytywne, chociaż najczęściej spotyka się wyobrażenia negatywne. Stereotyp jest przekonaniem zbiorowym - jest to przekonanie żywione przez pewna grupę ludzi: mianem "stereotypu" nie można określić przekonania – spełniającego wszelkie pozostałe kryteria – żywionego wyłącznie przez jedną osobę. Jest wyrażany w zdaniu ogólnym (na przykład "(Wszyscy) Polacy są nieporządni").
Nie będzie stereotypem przekonanie ogólne lecz prawdziwe lub – ogólne, fałszywe, ale uzasadnione. Stereotyp to fałszywe i niedostatecznie uzasadnione a dotyczące pewnej grupy osób (nadgeneralizacja) przekonanie zbiorowe, zwykle niewrażliwe na argumentację.
2. Aby zbadać jak ludzie postrzegają rolnika, postanowiono wykorzystać do tego przysłowia i powiedzenia dotyczące chłopów.
33. Wysoko ankietowani oceniali obszar i jakość ziemi oraz środki techniczne, a także produkty rolne. Słabo natomiast oceniano ochronę państwa oraz warunki ekonomiczne jak i sposób myślenia rolników.
34. W ocenach mieszkańców dużych miast wyraźnie przeważa opinia, że siła oddziaływania rolników jest duża. Podczas gdy wśród mieszkańców wsi dominuje odmienny pogląd.
35. W przeciwieństwie do miast, wsie charakteryzują się brakiem zróżnicowania społecznego mieszkańców jak i mniejszą elastycznością na zmiany jednocześnie przy dużej wrażliwości na przekształcenia. Społeczności wiejskie cechuje sieć skomplikowanych stosunków społecznych silnie identyfikujących jednostkę, a społeczność miejską cechuje anomia. Pedagogika społeczna zwraca uwagę na istnienie więzi pierwotnych w społecznościach wiejskich które są oparte na innych wartościach i obyczajowości niż więzi występujące w społecznościach miejskich. Zniszczenie więzi pierwotnych prowadzi do patologii i nie jest możliwe budowanie ładu społecznego poprzez brak poszanowania naturalnych więzi społecznych. Niestety, rozwój miast, wtórnych form przestrzennej działalności ludzi, wymaga zmiany hierarchii naturalnych wartości, na jakich oparte jest życie na wsi.
Zderzenie takich dwóch środowisk w XXI wieku jest destrukcyjne przede wszystkim z powodu procesów urbanizacji wsi w ustroju socjalistycznym. Aż do późnych lat osiemdziesiątych, polska wieś była poddawana transformacji, której celem było wyniszczanie naturalnej obyczajowości wsi, po to by stworzyć kopie środowiska miejskiego. Ta unifikacja nie powiodła się. Odmienność wsi pogłębiła się. Wraz z nieudanym procesem urbanizacji powstały twory na których jest coś więcej niż odmienność kulturowa – postępująca od lat, degradacja. Postęp cywilizacyjny wsi jest widoczny, ale nieporównywalny z miastami. Badacze uznają środowisko wiejskie za upośledzone w zakresie kultury materialnej i cywilizacji technicznej.