Piernicon

kultura dalekiego wschodu…

Japońska kultura

Kultura japońska jest bardzo bogata kulturą i również bardzo przepiękną. W Japonii językiem urzędowym jest oczywiście język japoński. Domy i mieszkania w Japonii bardzo różnią się między sobą, gdyż w wiejskich regionach Japonii można jeszcze znaleźć tradycyjne domy z drewna i gliny, kryte dachówką. Kultura japońska przede wszystkim również wiąże się z kuchnią japońską. W tradycyjnej kuchni japońskiej wkłada się dużo pracy w przygotowanie potraw, i potrawy te często wykonywane są z surowych składników. Posiłek codzienny składa się głównie z ryżu, warzyw, zupy z pasty sojowej (miso), marynat i ryby lub mięsa. Jednak najbardziej popularna przyprawą jest sos sojowy, a znaną potrawą są cienkie paski surowej ryby (sashimi) z zielonym chrzanem. Dania japońskie z pozoru są bardzo proste, jednak trzeba uczyć się ich wiele lat, żeby stać się naprawdę dobrym kucharzem. Japończycy zwykle jadają pałeczkami, i myślę, że każdy z nas o tym dobrze wie. Japończycy nakrywając do stołu po lewej stronie stawiają miseczkę z ryżem, a po prawej z zupom, natomiast pałeczki leżą równolegle przed nimi. Po za tradycyjna kuchnią japońską, bardzo ważne w kulturze Japonii jest origami. Jest to sztuka składania papieru, znana w Japonii od najdawniejszych czasów, a dziś natomiast bardzo rozpowszechniona i ogromnie popularna praktycznie na całym świecie. Praktycznie każdy Japończyk potrafi z kawałka papieru wyczarować fantastyczny świat zwierząt i innych postaci czy przedmiotów. To co można wydobyć z kawałka papieru zależy przede wszystkim od fantazji i znajomości reguł składania. Taką główna zasadą origami jest przede wszystkim zaginanie papieru wzdłuż prostych linii we wszystkich kierunkach. Powstałe podczas zaginania papieru płaszczyzny są już tylko nakładane na siebie symetrycznie. Poza origami, czyi sztuką składania papieru, jest również ikebana, czyli japońska sztuka układania kwiatów, która dąży do stworzenia harmonii linearnej kompozycji, rytmu i koloru. Ikebana to nie tylko sztuka z kompozycji kwiatów, ale również z wazonów, łodyg, liści i gałązek.

Historia kultury Japońskiej

Początki cywilizacji japońskiej sięgają na prawdę bardzo dawnych czasów, i kultura japońska jest przebogata i warta poznania. Bardzo wiele osób się interesuje kulturą japońską, jednak dla tych osób którzy dopiero się w nią zagłębiają pragnę przybliżyć nie które pojęcia właśnie z zakresu kultury japońskiej. Jednym z najpiękniejszych rejonów Japoni to Arita. W rejonie tym znaleziono olbrzymie złoża materiały do produkcji rodzimej porcelany, w wieku XVII, i to właśnie ten kraj słynie z porcelanowych wyborów. Natomiast Bonsai jest to miniaturowe drzewo japońskie, które doskonale nadaje się do skromnego wystroju wnętrz japońskich. Pojęcie Bonsai jest popularne i przez większość z nas znane, gdyż są to rośliny trudne w uprawie i często drogie, a dla niektórych trudne do nabycia. Horimono to pojęcie pewnie dla niektórych znane, gdyż jest to nazwa tradycyjnych tatuaży japońskich. Można takie tatuaże nazwać nawet działami sztuki, gdyż nie były to tylko małe tatuaże na kostaczce, bo były to tatuaże z prawdziwego zdarzenia, często pokrywające całe ciało. Osoby które były doświadczone w robieniu takich tatuaży musieli właśnie latami szkolić się w sztuce horimono. Pierwsze takie tatuaże na wyspach Japońskich pojawiły się co najmniej 500 lat przed naszą erą. Innym typem tatuażu było irebukuro i były to na ogół fragmenty sur pisane ozdobnym pismem na plecach. Również origami wywodzi się z kultury japońskiej i jest to inaczej sztuka składania papieru i tworzenia z niego przedziwnych form, od postaci po figurki zwierząt, roślin. Samuraj był to japoński wojownik, czyli ktoś na wzór średniowiecznego rycerza. Jedną z najbardziej popularnych opowieści o zemście była opowieść bracia Soga. Opowieść ta nawiązuje do czasów feudalnych, i opowiada o dwóch braciach- Juro i Goro. Bracia ci byli mali kiedy to zamordowano ich rodziców i kiedy dorastają zabijają mordercę w bardzo efektowny sposób na górze Fuji. Jednak opowieść ta kończy się śmiercią obydwóch braci. Jeden z nich ginie w walce, a drugi z rozkazu szoguna za haniebny czyn zabójstwa.

Najstarsza kultura świata

Należącą do najstarszych kultur na świecie jest oczywiście kultura chińska. Pierwsze chińskie książki powstały na kościach łopatkowych zwierząt, jeleni, skorupach żółwi, rozciętych laskach bambusowych. Również książki powstawały na tabliczkach drewnianych, na których żłobiono znaki pisarskie, które następnie zalewano atramentem za pomocą cienkiej rurki bambusowej. Jednak do czasów współczesnych nie dotrwał ani jeden z rękopisów chińskich. Działalność cesarza Shih huang-ti przyczyniła się właśnie między innymi do tego, gdyż cesarz ten nakazał dokładnie w 213 roku przed naszą era. spalenie ksiąg chcąc w ten sposób udaremnić działalność swych przeciwników. Jednak najważniejsze jest to, że nie spowodowało to zahamowania rozwoju kulturalnego Chin, i próbując nadrobić stratę przystąpiono z większym zaangażowaniem do działalności literackiej. Po tym trudnym okresie zmieniło to postać książki, zaczęto tworzyć na jedwabiu. Na jedwabiu tym posługiwano się rurką bambusową i pędzlem z wielbłądziej sierści. Do tego oczywiście potrzebny był atrament, więc ten atrament robiono z cieczy odciągniętej z drzew pokostujących, później tuszu z sadzy sosnowej zmieszanej z klejem. Jedwab na którym pisano posiadał cechy podobne do papirusu. Cechami tymi była giętkość i gładka powierzchnia, ale jednak jedwab był znacznie droższym materiałem niż papirus. Papier w Chinach zaczęto wytwarzać na początku II wieku naszej ery. Pismo chińskie zachowało się do czasów dzisiejszych, i co ważne prawie w niezmienionej formie. Pismo te jest typem pisma ideograficznego, a więc chodzi tutaj o to że jeden piktogram oznacza jeden wyraz. Warto również tutaj wspomnieć o tym, że w starożytnych Chinach do pisania nie używało się tylko atramentu, ale również haftu. Ciekawostką taką jest chociażby fakt, że Chińczycy już w VII wieku naszej ery wynaleźli druk. Jednym z najwcześniejszych tekstów jakie znają historycy, była święta księga buddyjska wydrukowana w 868 roku naszej ery Chiński kowal Bi Sheng wynalazł ruchomą czcionkę dla pojedynczych znaków w roku 1041.