Karolina Blachowska

III PWiP

Temat: W świecie pozytywnych emocji.

Cele:

Kształcenie umiejętności radzenia sobie w sytuacjach stresujących.

Rozwijanie umiejętności współpracy.

Praca z dzieckiem nieśmiałym

Forma: praca w grupie (9 osobowej)

Metody: wspierające i stymulujące rozwój

Pomoce: szary papier, kredki, kapelusz, materace, koce

NIEŚMIAŁOŚĆ „jest rodzajem upośledzenia psychicznego, które może okaleczyć człowieka w takim samym stopniu, jak kalectwo fizyczne, a jego skutki mogą być niszczycielskie. Nieśmiałość utrudnia poznawanie nowych ludzi, zawieranie przyjaźni, czy radość z potencjalnie pozytywnych przeżyć. Przeszkadza w publicznej obronie własnych praw i wyrażaniu swoich opinii i wartości. Nieśmiałość sprawia, że inni nie doceniają naszych mocnych stron. Nieśmiałość przyczynia się do zakłopotania i nadmiernego przejmowania się swoimi własnymi reakcjami. Utrudnia precyzyjne myślenie i skuteczne porozumiewanie się. Nieśmiałości zazwyczaj towarzyszą inne negatywne stany, jak depresja, lęk i samotność"¹

Przebieg zajęć

1. Powitanie – imię nastrój

Dzieci podają swoje imię w podany przez nauczyciela sposób, bardzo wesoło. Najpierw wypowiadają swoje imię wszyscy razem. Następnej nauczyciel proponuje rundkę, w której każdy po kolei wypowie swoje imię w określony sposób.

1. Roboty – zabawa ruchowa

Prowadzący dzieli w pary i poprosi, aby zdecydowały, kto będzie „robotem”, a kto „mechanikiem”. Robota uruchamia się przyciskiem na głowie, kładąc mu na głowie płaską dłoń. Robot rusza do przodu. Dotknięcie prawego ramienia robota powoduje jego skręt w prawo, dotkniecie lewego w lewo. Krok robota można przyspieszyć, „przekręcając gałkę” na plecach. Robota można zatrzymać, kładąc mu ponownie rękę na głowie. Mechanik z tyłu za robotem kieruje nim tak, aby uchronić go przed zniszczeniem lub popsuciem, gdyż robot, dochodząc do przeszkody, nie zatrzymuje się, ale wchodzi na nią. Po pewnym czasie następuje zamiana ról.

1. Pizza – optymistyczne rozwiązania

Dzieci dzieli dzieci na trzy osobowe zespoły, przy pomocy losowania przez nie symboli np. (serca, słońca). Rozdaje dzieciom poniższe sytuacje arkusze pizzy. Zadaniem dzieci jest podzielenie pizzy na tyle kawałków, ile uda im się znaleźć możliwych optymistycznych wyjaśnień.

1. Spadł pierwszy śnieg, słyszysz, jak koleżanki umawiają się, że pójdą do parku lepić bałwana, nie pytają jednak czy pójdziesz z nimi.

2. Upuściłeś na lekcji długopis, przechodzący tamtędy kolega nadepnął na niego.

3. Mama nie zgadza się, abyś poszła z klasą do kina.

1. Żuć swój kłopot do kapelusza

Prowadząca rozdaje dzieciom kartki. I prosi, aby napisały na nich sytuacje, w których czuły się niedowartościowane i nieważne.

Po zakończeni rozmawiamy z dziećmi o tym, co mogą zrobić dla siebie, aby czuć się lepiej w grupie.

1. Rysunki „w ciemno”

Dzielimy dzieci na pary. Na ścianach zawieszamy arkusze szarego papieru podzielone grubą kreską na dwie części. Każda para staje przy arkuszu. Prowadząca rozdaje dzieciom apaszki. Jedno dziecko zasłania sobie oczy. Na jednej połowie osoba, która widzi, wykonuje prosty rysunek np. dom mówiąc jednocześnie bardzo dokładnie, co, gdzie, jakiej wielkości rysuje, tak, aby osoba ze związanymi oczami mogła rysować to samo na swojej części arkusza ( nie może powiedział, co rysuje).

Po zakończeni dzieci oglądają rysunki. Prowadząca pyta dzieci, co im ułatwiło, a co utrudniło rysowanie.

1. Wyścigi konne – zabawa ruchowa

Prosimy dzieci, aby stanęły ciasno w kole i wyobraziły sobie, że są jeźdźcami, które biorą udział w wyścigach konnych. Następnie pokazuje dzieciom ruch, jakie będą wykonywać na poszczególne komendy.

- jedziemy – wszyscy uderzają rękami o nogi,

- ostry zakręt w prawo – pochylamy się w lewo,

- ostry zakręt w prawo – pochylamy się w prawo,

- błotko – wszyscy łapią się za policzki i „bulgoczą”,

- mostek – wszyscy obiema rękami zawiniętymi w pięści klepią się po mostku.

Podczas jazdy dzieci mogą wydawać różne dźwięki lub gest. Prowadząca zwiększa tempo zabawy, na końcu dojeżdżamy do mety i pada radosne hura!!!!

1. Pożegnanie – promyczek

Uczniowie stoją w kręgu i trzymają się za ręce. Prowadząca podaje przez uścisk dłoni ” promyczek” do jednego z dzieci. Przy czym mówi; „Przesyłam do was promyk uśmiechu, który powróci do mnie w pośpiechu”. Po tym uczeń przyjmuje uścisk dłoni od prowadzącej i przekazuje go dalej do kolegi. W ten sposób promyczek wędruje do każdego dziecka, do momentu, aż przyjdzie z powrotem do nauczycielki. 

---

1. P. G. Zimbardo , Nieśmiałość. Co to jest? Jak sobie z nią radzić?, Warszawa1994 .↩