Rozwój fizyczny i sprawność fizyczna dzieci głuchych oraz organizacja procesu lekcyjnego w różnych formach zajęć z głuchymi
Aktywność fizyczna głuchych i niedosłyszących.
Surdopedagogika (rewalidacja głuchych)
Właściwości dźwięku
Częstotliwość –hz
Natężenie db
Barwa-składoweharmoniczne
W zależności od stopnia uszkodzenia narządu słuchu Sowa (1997) rozróżnia głuchotę i niedosłuch
Głuchota to całkowite zniesienie czynności narządu słuchu lub głębokie ich uszkodzenie które pomimo korekcji przy pomocy aparatów wzmacniających ogranicza lub uniemożliwia orientację w otoczeniu i porozumiewania z osobami słyszącymi
Niedosłuch to uszkodzenie słuchu które można skorygować przy pomocy aparatu słuchowego nie powodujące większych trudności i ograniczeń w orientacji w otoczeniu ,porozumiewaniu się z osobami słyszącymi
Etiologia zaburzenia słuchu
Około 40% głuchoty na etiologię nieznaną
Przyczyby głuchoty mogą być wrodzone lub nabyte
Istotne znaczenie w pracy pedagogicznej ma okres w którym nastąpiła utrata słuchu i tak w badaniach przeprowadzonych w grupie ponad 3 tysięcy dzieci w wieku szkolnym stwierdzono że:
58.2 jest głuchymi od urodzenie
34,4 głuchota nastąpiła przed nauką mowy
3,8 w początkowym okresie nauki mowy
0,5 po opanowaniu nauki mowy
Przyczyny inwalidztwa narządu słuchu mogą być :
Dziedziczne- jeśli występują również u innych członków rodziny
Wrodzone gdy są wynikiem choroby matki przebytej w czasie ciaży. Są to oddziaływania chorób wirusowych czynników toksycznych niezgodności czynnika Rh
Nabyte jeśli są wynikiem działania różnych czynników uszkadzających narządu słuchu
Do najczęstszych czynników uszkadzających narząd słuchu należą ½:
Czynnik zapalny procesy zapalne toczące się w uchu zewnętrznym i środkowym mogą powodować głuchotę przewodzeniową a obejmując ucho wewnętrzne-głuchotę odbiorczą lub mieszaną. Uszkodzenie nerwu słuchowego mogą wywołać także ogólne choroby zakaźne np. świnka grypa i inne
Czynniki toksyczne szereg leków np. preparaty salicylowe chinina wywiera toksyczne działanie na nerw słuchowy i może wywoływać zaburzenia słuchu oraz równowagi. Styczność zawodowa z niektórymi substancjami chemicznymi jak np. fosfor tlenek węgla ołów może prowadzić do uszkodzeń narządu słuchu
Czynniki zawodowe osoby pracujące w hałasie są narażone na uraz akustyczny który uszkadza zakończenia nerwu słuchowego w ślimaku w powoduje upośledzenia słuchu szczególnie dla tonów wysokich. Gwałtowne zmiany otaczającego ciśnienia np. w czasie wybuchu mogą powodować pęknięcie błony bębenkowej lub krwawy wylew na jej powierzchni. Nurkowanie i osoby pracujące w Kesonach? Są narażeni na głuchotę w razie zbyt gwałtownych zmian ciśnienia atmosferycznego (choroba dekompresyjna)
Czynnik psychiczny wstrząsy psychiczne u osób podatnych mogą spowodować zaburzenia słyszenia mimo braku uszkodzeń w narządzie słuchu. Jest to tzw głuchota czynnościowa występująca także w histerii (ustępuję po psychiatrii)
Zmiany nowotworowe uszkadzające ucho nerw słuchowy lub drogi i ośrodki w mózgu powodują głuchotę o typie zależnym od umiejscowienia zmiany
Uszkodzenia narządu słuchu mogą dotyczyć :
Części przewodzącej narządu słuchu (ucho zewnętrzne i środkowe), co powoduje niedosłuch typu przedrdzeniowego
Narządu przetwarzającego drgania dźwiękowe na impulsu nerwowe (ślimaki) co powoduje głuchotę typu odbiorczego
Części przenoszonej impulsy nerwowe (nerw słuchowy z objawami niedosłuchu lub głuchoty odbiorczej
Centralnej drogi słuchowej
Dwa zasadnicze typy głuchoty
Głuchota przewodzeniowa:
Niedosłuch rzadziej głębsza głuchota
Upośledzeniu ulegają zwykle niskie tony wysokie zachowują normalną słyszalność
Przy tym typie głuchoty słyszenie i rozumienie mowy z reguły jest zachowane i rozwój mowy nie zaburzony
Mówienie głośne lub zastosowanie aparatu słuchowego mogą znacznie poprawić warunki rozwoju mowy i uchronić przez innymi zaburzeniami
Głuchota typu odbiorczego
Ubytek słuchu jest głębszy dla tonów wysokich w porównaniu z niskimi
Trudności w percepcji mowy i w jej opanowaniu
Występuje częściej u dzieci niż u dorosłych
Sposoby porozumiewania się z głuchymi
Mowa głosowa
Mimika
Pantomima
Gesty
Migi
Mowa palcowa
Pismo
Mowa z ust
Język migowy
Posługują się nim przede wszystkim osoby niesłyszące. Jest to zestaw znaków mimicznych lub pantomimicznych określających poszczególne litery lub całe słowa. Podstawę języka migowego stanowią znaki ideograficzne i znaki daktylograficzne. Znaki ideograficzne czyli pojęciowe określają poszczególne słowa lub zwroty. Język oparty tylko na znakach ideograficznych zażywany jest językiem migowym . Nie uwzględnia on zasad gramatycznych języka polskiego
Znaki daktylograficzne
Zwane także alfabetem palcowym są to znaki oznaczające poszczególne litery liczny itd. Tworzą je odpowiedni układy palców rąk przypominające często kształtem duże litery alfabetu łacińskiego. Połączenie znaków ideograficznych ze znakami daktylograficznymi pozwala na przekazywanie informacji zgodnie z zasadami gramatyki danego języka. Taki język nazywamy językiem migowym
Kształcenie mowy na zajęciach kultury osobistej
Prowadzenie zajęć ruchowych pod kątem rozwoju fizycznego i usprawniania motorycznego jest tylko częścią zaburzeń pracy rewalidacyjnej z dziećmi głuchymi szczególnie ważnym w czasie tych zajęć jesy działanie na rozwój mowy naszych wychowanków
Kształtowanie mowy dziecka głuchego podczas zajęć ruchowych powinno mieć trzy zasadnicze kierunki działania
rozwój klatki piersiowej który odbija się wyraźnie na sprawności oddechowej wzrasta pojemność płuc. Najważniejsze jest wypracowanie odpowiedniego oddechu niezbędnego do formowania głosu dla potrzeb artykulacji
pobudzanie układu motorycznego gdyż jest ono równocześnie pobudzeniem ośrodka mowy
kształtowanie mowy przez wprowadzenie mowy utrwalenie znanych pojęć słownych