„NA ŁĄCE”

(sł. B. Świergolik)

Pewnego razu na łące

Tak żalił się motyl biedronce:

- Czy ty wiesz, moja miła,

Jak straszna rzecz się zdarzyła?

Wczoraj na łąkę przybiegły dzieci,

Chciały mnie złapać w te straszne sieci!

- Ojej! – biedronka na to odpowie -

To się nie mieści w mej małej głowie!

Jak ci się uciec udało, biedaku?

- Ach! Z wielkim trudem dopadłem krzaków!

Prawie skrzydełko sobie złamałem.

Och! Jak się bałem, strasznie się bałem.

Usłyszał świerszczyk tę złą nowinę -

Rzekł - Ja uciekałem prawie godzinę!

Myślałem, że w słoik mnie już schwytają,

na szczęście świerszcze także latają,

więc podskoczyłem na liść zielony

i poleciaaałem w nieznane strony.

Zwołały więc owady naradę i tak myślały:

- Czy damy radę tym wszystkim dzieciom,

co tylko straszą, krzyczą i śmiecą?

Malutka pszczółka wnet głos zabrała

Bzycząc cichutko, tak powiedziała:

- Trzeba to dzieciom wszystkim powiedzieć,

że tu na łące można posiedzieć,

można posłuchać koncertu w ciszy

i wtedy właśnie można usłyszeć:

świerszcza lub ważkę,pszczółkę, biedronkę.

Można się cieszyć cieplutkim słonkiem,

a może nawet nastanie chwilka,

gdy poczujemy dotyk motylka.

Owady na liściu list napisały,

Ja przeczytałam go właśnie cały.

Z tej to historii morał jest taki:

NIE STRASZCIE NA ŁĄCE OWADÓW, DZIECIAKI!