Rolnictwo ekologiczne, ekorolnictwo, alternatywny dla rolnictwa konwencjonalnego system gospodarowania, który aktywizując przyrodnicze mechanizmy - poprzez stosowanie środków naturalnych, nieprzetworzonych technologicznie - zapewnia trwałą żyzność gleby, zdrowotność zwierząt, nie zatruwa środowiska a przy tym pozwala produkować wysokiej jakości, zdrowe produkty rolnicze - żywność ekologiczną.
Zasady stosowane w ekorolnictwie[edytuj]
To jak ważne są technologie stosowane w rolnictwie uświadomiły wszystkim powszechnie stosowane środki ochrony roślin i nawozy sztuczne. W wyniku badań okazało się że po ich stosowaniu produkty spożywcze zawierają nadmierne ilości trucizn i związków w organizmie często przerabianych na substancje rakotwórcze i trujące. W pierwszej kolejności zwrócono uwagę na odżywianie dzieci ale wkrótce, w wielu krajach, zapanowała moda na zdrową żywność uzyskiwaną w gospodarstwach ekorolniczych. Metody uprawy roślin oraz chowu zwierząt gospodarskich stosowane w ekorolnictwie w znacznie większym stopniu, w porównaniu z konwencjonalnym rolnictwem, uwzględniają wymagania ekologii. Dąży się tu do zmniejszenia obciążenia środowiska naturalnego, jakie może powodować przemysłowa produkcja na wielkich farmach. Oznacza to z jednej strony redukcję ilości używanych produktów przemysłowych (maszyn i środków chemicznych, itp.), jak również przetwarzanie i wykorzystanie wszystkich odpadów (gnojowicy, obornika, kompost, itp.) na terenie gospodarstwa, dzięki czemu gospodarstwo ekologiczne jest w znacznym stopniu samowystarczalne. Stopniowo wykluczano stosowanie nawozów mineralnych, pestycydów, regulatorów wzrostu i syntetycznych dodatków do pasz. Opracowano wiele technologii rolniczych działających zgodnie z prawami przyrody. Stopniowo ustaliły się ostre standardy i za gospodarstwa ekorolnicze dziś uznaje się te w których:
nie stosuje się chemicznych środków ochrony roślin (pestycydów, fungicydów, herbicydów itd.), w celu zwalczania chorób, szkodników i chwastów wykorzystując w tym celu przede wszystkim prawidłowy płodozmian oraz metody biologiczne i agrotechniczne,
nie stosuje się wielohektarowych monokultur za to prowadzi się uprawy w systemie mozaikowym, na niewielkich poletkach, oddzielonych od siebie uprawami osłonowymi oraz barierami z drzew i krzewów dającymi schronienie naturalnym sprzymierzeńcom rolnika (ptakom i owadom zjadającym szkodniki) i poprawiających mikroklimat,
w terenie uprawnym pozostawia się zbiorniki i cieki wodne, a nawet buduje nowe zamiast stosowanej dotychczas totalnej melioracji,
monokultury wyczerpujące jednostronnie gleby są stosowane w wydłużonych cyklach płodozmianowych (nawet kilkunastoletnich),
powszechnie stosuje się nawozy zielone, szczególnie z roślin motylkowych co w połączeniu z kompostem, obornikiem i przy udziale wapnowania pozwala utrzymać strukturę i żyzność gleby na prawidłowym poziomie.
używa się maszyn i narzędzi chroniących glebę, poprawiających jej strukturę, oszczędzających energię; elementarna zasada ekologicznej uprawy roli brzmi: płytko orać, a głęboko spulchniać, chodzi o to, aby nie odwracać gleby, ponieważ niszczy to naturalną stratyfikację mikroorganizmów glebowych,
przygotowuje się siano i kiszonki zgodnie z prawidłowościami biologicznymi,
w odżywianiu zwierząt hodowlanych nie stosuje się substancji czynnych takich jak antybiotyki, hormony a stosowana pasza pochodzi z własnego gospodarstwa (o znanych właściwościach),
zwierzęta hoduje się w tak zwanym systemie ściółkowym w efekcie powstaje obornik a nie gnojowica.
Niektóre tereny już się nie nadają do prowadzenia gospodarki naturalnej – są zbyt zdegradowane. Ziemia położona przy drogach zawiera zbyt dużo ołowiu, w innych miejscach występuje zbyt duży opad zanieczyszczeń z pobliskich zakładów przemysłowych.
Korzyści[edytuj]
Produkcja ekorolnicza jest bardziej zróżnicowana bowiem gospodarstwo ekologiczne nie może wyspecjalizować się wyłącznie w uprawie roślin bądź hodowli, stosowanie monokultur jest wykluczone. Aby uzyskać zamknięty obieg materii organicznej rośliny są spożywane przez zwierzęta, a te przetwarzają pożywienie w nawóz i cykl się zamyka. Małe poletka i brak chemii powodują że produkcja naturalna jest mniej wydajna i bardziej czasochłonna. Dlatego plon podstawowych ziemiopłodów z gospodarstw prowadzonych metodami ekologicznymi jest nieco niższy (o około 1/3) w porównaniu z plonami z gospodarstw konwencjonalnych. Ponadto jednostkowe koszty produkcji są wyższe niż w konwencjonalnych gospodarstwach, przez co ceny zbytu bywają tu 2-3 razy wyższe. Jednak są ludzie i zakłady gotowe płacić więcej i mieć gwarancję otrzymywania produktów spełniających standardy zdrowia i ekologiczności. Ekorolnictwo w pewnym stopniu zmniejsza zjawisko bezrobocia na wsi. Mniejszą mechanizację zastępuje się dodatkową pracą ludzi. Gospodarstwo naturalne może być podstawą bazy noclegowo-żywieniowej dla rodzinnego przedsiębiorstwa turystycznego. Nie mniej ważne jest przetwórstwo żywności. Zastosowanie tradycyjnych technik konserwacji często pozwala na produkcję lokalnych wyrobów. Jeżeli uruchomiona zostanie sieć dystrybucji, możliwe jest sprzedawanie własnych przetworów jako luksusowych produktów ekologicznych. Tak pomyślane kompleksowe usługi, zwłaszcza w okolicach atrakcyjnych turystycznie, dla wielu rodzin stanowią intratne źródło utrzymania. Ekorolnictwo zapewnia biologiczną samoregulację, stosuje metody ochrony gleby, wody a także krajobrazu, czego efektem są produkty rolne o wysokiej jakości biologicznej. Ograniczona ingerencja człowieka w ekosystem gospodarstwa powstrzymuje proces degradacji siedliska rolniczego. Obszary upraw ekologicznych pozwalają przetrwać wielu gatunkom i stanowią ważne ośrodki ekspansji tych organizmów na okolicę. Urozmaicają one krajobraz, poprawiają mikroklimat, są też wzorcem prawidłowych zachowań dla mniej uświadomionych ekologicznie sąsiadów.
Rozwój ekorolnictwa[edytuj]
Koncepcja rolnictwa ekologicznego wywodzi się z krajów wysoko uprzemysłowionych, gdzie produkcja rolnicza jest szczególnie rozwinięta, istnieją więc nadwyżki produktów rolnych i jest w czym przebierać. Ponadto ruchy ekologiczne i uświadomienie społeczeństwa ma tu duże znaczenie. Idee realizowane w rolnictwie ekologicznym wywodzą się z różnych filozofii i przyjmują różne formy społeczne i ekonomiczne.
W Niemczech, w kraju wysoko uprzemysłowionym, rozwinęły się bardzo silnie różne kierunki rolnictwa ekologicznego, wyróżnia się tu między innymi rolnictwo biodynamiczne i rolnictwo organiczno-biologiczne. W roku 1989 w związkach rolnictwa ekologicznego zrzeszonych było 0,31% ogólnej liczby rolników, czyli 2330 gospodarstw.
Również w Polsce mamy do czynienia z powstawaniem stowarzyszeń i klubów propagujących idee ekorolnictwa, coraz większa liczba gospodarstw preferuje agrotechnikę opartą na zasadach rolnictwa naturalnego produkując żywność ekologiczną. Od czasu powstania Ekolandu (1989) wprowadzono pierwsze kontrole i certyfikaty dla produktów ekologicznych. Od maja 2004 r. certyfikaty przyznawane polskim produktom ekologicznym spełniają normy unijne - przekształcanie gospodarstw konwencjonalnych trwa dwa-trzy lata i wiąże się z przyznaniem specjalnych ekodotacji. Wg raportu GIJHARS powierzchnia upraw ekologicznych w Polsce wynosiła w 2009 roku 367 tys. ha, tj. około 2% polskich upraw rolnych to uprawy ekologiczne. Do najważniejszych elementów strategii rozwoju polskiego rolnictwa ekologicznego należy zaliczyć: - dostosowanie produkcji rolniczej do zmieniających się warunków klimatycznych - zmiany programów melioracji i nakierowanie ich na nawodnienia - zmiany metod agrotechniki: ograniczenie zużycia środków chemicznych, propagowanie stosowania kompleksowych nawozów mineralnych - ograniczenie ścieków, np. z ferm hodowlanych bezściółkowych - poprawę stanu sanitarnego obszarów wiejskich: usuwanie i utylizację odpadów, kompostowanie i segregację odpadów; budowę kanalizacji zbiorczych i oczyszczalni ścieków co powinno poprawić stan czystości wód powierzchniowych i podziemnych -wprowadzenie atestowania żywności, bez czego rozwój rolnictwa produkującego bezpieczną żywność nie jest możliwy.
System kontroli w rolnictwie ekologicznym[edytuj]
Dla konsumenta bardzo istotne jest to, że wszyscy producenci ekologiczni, zarówno rolnicy, jak i przetwórcy, dobrowolnie poddają się specjalnemu systemowi kontroli, który ma zagwarantować, że produkty oferowane jako ekologiczne, rzeczywiście spełniają wymogi określone w przepisach. Polski system kontroli w rolnictwie ekologicznym składa się z komercyjnych jednostek certyfikujących oraz nadzorującego je organu państwowego, jakim jest Główny Inspektor Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych.
Jednostki certyfikujące, aby prowadzić kontrole producentów ekologicznych, muszą posiadać upoważnienie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi, a jednym z warunków otrzymania tego upoważnienia jest akredytacja jednostki na zgodność z normą PN-EN 45011 „Wymagania ogólne dotyczące działania jednostek prowadzących systemy certyfikacji wyrobów”. Obecnie funkcjonuje w Polsce 11 jednostek upoważnionych przez Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi do przeprowadzenia kontroli oraz wydawania i cofania certyfikatów zgodności w zakresie rolnictwa ekologicznego.
Podstawa prawna[edytuj]
W roku 2001 polski sejm uchwalił ustawę o rolnictwie ekologicznym, która miała pomóc z rozwoju tej gałęzi gospodarki w naszym kraju. Przed wejściem Polski do Unii Europejskiej weszła w życie nowa ustawa z dnia 20 kwietnia 2004 r. o rolnictwie ekologicznym, która w dniu 7 sierpnia 2009 r. została zastąpiona przez ustawę z dnia 25 czerwca 2009 r. o rolnictwie ekologicznym (Dz. U. Nr 116 poz. 975).
Od maja 2004 r. (przystąpienie do Unii Europejskiej) podstawowe zasady rolnictwa ekologicznego w Polsce są regulowane przez prawodawstwo unijne, uzupełniane krajową ustawą. Do końca 2008 r. obowiązywało Rozporządzenie Rady NR 2092/91/EWG z dnia 24 czerwca 1991 r. w sprawie produkcji ekologicznej produktów rolnych oraz znakowania produktów rolnych i środków spożywczych (Dz.Urz. L 198, 22.7.1991, s. 1). Od 1 stycznia 2009 r. obowiązuje Rozporządzenie Rady nr 834/2007 z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie produkcji ekologicznej i znakowania produktów ekologicznych i uchylające rozporządzenie (EWG) nr 2092/91(Dz.U.L. 189 z 20.07.2007 r, s.1).
Bibliografia[edytuj]
Podręcznik rolnictwa ekologicznego, red. G.E. Siebeneicher, Warszawa 1997 r. ISBN 83-01-12306-0
The Organic Food Market in Poland, SixtyTwo International Consultants, sierpień 2006 [1]
Wprowadzenie do rolnictwa ekologicznego, Józef Tyburski, Sylwia Żakowska-Biemans, Warszawa 2007 r. ISBN 978-83-7244-874-3
Formy rolnictwa:
- Rolnictwo konwencjonalne.
Jest rolnictwem tradycyjnym (ekstensywnym) skierowanym ku jak największym zyskom, do których dąży się za wszelka cenę. Jest forma intensywnej gospodarki rolnej stawiającej na zmechanizowanie i uprzemysłowienie. Dopuszcza się w stosowanie środków chemicznych oraz nawozów sztucznych wszelkich rodzajów, determinujących jak najlepszy rozwój plonów i hodowle.
- Rolnictwo zintegrowane.
Jest rolnictwem proekologicznym. Stawiane jest pomiędzy rolnictwem tradycyjnym, a biologicznym. Można powiedzieć, ze jest to organiczno - chemiczna forma gospodarowania. Wprowadza ono mniejsze użycie nawozów mineralnych oraz pestycydów pochodzenia chemicznego. Duże znaczenie ma płodozmian, jako czynnik polepszający strukturę oraz żyzność gleby. Jest również środkiem profilaktycznym, dla walki z chwastami, szkodnikami i chorobami roślin. Żyzność gleby przy tego rodzaju gospodarowaniu polepsza się dzięki zastosowaniu nawozów pochodzenia organicznego (nawozów organicznych i zielonych), które rekompensują zubożający wpływ nawozów sztucznych. Ochrona roślin realizowana przez zastosowanie metod mechanicznych, a w razie potrzeby uzupełnia się ja pestycydami. Rolnictwo to daje niższe plony od rolnictwa konwencjonalnego, jednak produkty tej gospodarki są zdrowsze. Również znaczne oszczędności w nakładach czynią rolnictwo proekologiczne dużym konkurentem dla rolnictwa tradycyjnego.
Rolnictwo ekologiczne.
Jest systemem gospodarowania cechującym się zrównoważoną produkcja zwierzęcą oraz roślinną, opartym na substancjach pochodzenia biologicznego oraz mineralnego nie powstałych na bazie technologicznego przetwórstwa. Jest nazywane rolnictwem biodynamicznym i zakłada organiczno - biologiczne metody gospodarowania. Ten typ rolnictwa często nazywa się alternatywnym, ponieważ jest ono najbardziej przyjazne dla otaczającego nas środowiska. Jest to bardzo ważne, gdyż jak powszechnie wiadomo zanieczyszczenie naszej planety jest bardzo duże. Podstawa tego rodzaju gospodarowania jest odrzucenie chemii rolnej (nawozy sztuczne, pestycydy), środków weterynaryjnych (hormony) oraz spożywczych. Nie wprowadza się również roślin zmodyfikowanych genetycznie (transgenicznych). Gospodarstwo ekologiczne tworzy bardzo trwały i samowystarczalny system. Jest samowystarczalnym, ponieważ funkcjonuje na zasadzie wzajemnej współpracy roślin oraz zwierzęta znajdujących się w gospodarstwie. Zwierzęta są żywione uzyskanymi na nim plonami, a rośliny nawożone naturalnym nawozem spod zwierząt. Taki system jest również trwały ekonomicznie.
Motto rolnictwa ekologicznego to uzyskanie jak najwyższych plonów, ale w harmonii z przyroda. Sa różne rodzaje (profile) tego gospodarowania, a dobiera się je w oparciu typ lokalnej gleby, mikroklimatu i warunki wodne.
Metody w rolnictwie ekologicznym
1. Organiczno-biologiczna.
Zapoczątkowana została w Szwajcarii w latach trzydziestych ubiegłego wieku. Zgodnie z tą metodą agrotechnika ma dać optymalny plon, wysokiej jakości, z pominięciem zastosowania jakichkolwiek nawozów syntetycznych oraz pestycydów. Zasada tej metody jest całościowe traktowanie wszystkich podstawowych przemian biologicznych. Należy zwracać uwagę na optymalny przebieg przemian i procesów życiowych, uzyskanych w zamkniętym systemie (cyklu) krążenia składników biologicznych (gleba - organizmy roślinne - organizmy zwierzęce - człowiek). Ingerencja jakiejkolwiek substancji obcej w tym cyklu jest zakazana, ponieważ zakłóca wpływ środowiska naturalnego, a także zaburza realizowanie zadań poszczególnych elementów tego cyklu. Jest to możliwe do zrealizowania pod warunkiem, ze zadba się o najlepsza z możliwych żyzność gleby. Taki rodzaj gospodarowania preferuje właściwe następstwo poszczególnych gatunków roślin przy wydłużonym płodozmianie. Należy uprawiać rośliny tak by uzyskać zielony nawóz, uwzględniając rośliny motylkowe, a także jako siewkę. Powinno się wykorzystać w całości nawozy organiczne, uwzględniając gnojówkę oraz gnojowice. Nalezy ograniczyć orkę, a zintensyfikować spulchnianie gleby. Dopuszcza się zastosowanie naturalnych minerałów. Ochrona przed erozja przebiega w oparciu metodzie zastosowanie ściółkowania. Walka ze szkodnikami przebiega poprzez zastosowanie środków biologicznych, natomiast chwasty likwiduje się mechanicznie.
2. Biodynamiczna.
Jako pierwszy wprowadził ja filozof, przyrodnik Rudolf Steiner (Austria, 1861 - 1925). Tego rodzaju metoda rolnictwa biologicznego znalazła uznanie najbardziej w Polnocnej, Srodkowej oraz Zachodniej Europie. Podstawowym założeniem tego rodzaju gospodarowania jest harmonia pomiędzy ziemia i człowiekiem. W biodynamicznej uprawie i hodowli zabronione jest użycie nawozów mineralnych oraz pestycydów. Wprowadza się preparaty doprowadzające kondycje gleby do stopnia, w którym zbytecznym jest stosowanie nawozów. Główny środek nawożenia to kompleksowy obornik z własnej produkcji. Zaklada się, iż w takim gospodarstwie na jedna sztukę bydła powinien przypadać jeden hektar ziemi. Stosowany w gospodarstwie obornik jest uzupełniany odpadkami organicznymi, a także preparatami biodynamicznymi, których wszechstronne zastosowanie pozwala również na spełnianie funkcji czynnika do walki z szkodnikami. Takie preparaty sporządza się na terenie gospodarstwa.
W metodzie biodynamicznej obowiązuje uporządkowany płodozmian, z naciskiem na rośliny motylkowe, będące podstawowym źródłem azotu. Wazne są również międzyplony. Należy zadbać by nie dopuścić do czarnego ugoru gleby.
Innowacja w tego rodzaju gospodarce jest uwzględnienie rytmów kosmicznych, a konkretnie kalendarza księżycowego. Dotyczy to terminów siewu i sadzenia, uprawy i pielęgnacji roślin i gleby. Nagroda są wyższe plony i większa trwałość wszystkich przechowywanych ziemiopłodów. Biodynamiczne rolnictwo kładzie nacisk na zdecydowana zależność pomiędzy człowiekiem, ziemia i kosmosem.
Poza podstawami ekologicznego rozwoju gospodarka biodynamiczna wyróżnia się poprzez zastosowanie naturalnych preparatów biodynamicznych i uwzględnienie wpływu kosmosu na wzrost oraz rozwój roślin.
Wymienione powyżej metody nazywamy ekologicznymi metodami produkcji rolniczej, natomiast metody konwencjonalne nieekologicznymi.
Różnice pomiędzy rolnictwem tradycyjnym i ekologicznym
Rolnictwo tradycyjne
Rolnictwo ekologiczne
1. Sterowanie uprawami
2. Eksploatacja prowadząca do degradacji
3. Produkty o średniej jakości
4. Niezadowalajaca jakość przechowalnicza
5. Znaczna chemizacja
6. Maksymalizacja plonów
7. Mechanizacja niemal wyłącznie dla ułatwienia pracy
8. Intensywnosc gospodarowania oraz obszar współgrający z produkcja i naturalnym środowiskiem
9. Specjalizacja oparta na kalkulacjach finansowych
10. degradacja środowiska
1. Sterowanie całym obiektem gospodarczym
2. Plon optymalny
3. Wysoka jakość przechowalnicza
4. Produkty wysokiej jakości
5. Wykorzystanie alternatywnych źródeł energii
6. Ochrona krajobrazu
7. Zminimalizowanie lub całkowite zaniechanie chemizacji
8. Obszar gospodarstwa oraz agrotechnika optymalna do środowiska
9. Dostosowanie mechanizacji zależne od rodzaju gleby, potrzeb roślinnych oraz zwierzęcych
10. Dopuszczalna forma specjalizacji w granicach prawidłowego funkcjonowania całego gospodarstwa
11. Ochrona środowiska wodnego
12. Ochrona środowiska glebowego
13. Produkty o najwyższej jakości
Międzynarodowa Federacja Rolnictwa Ekologicznego (IFOAM) uważa, iż rolnictwo ekologiczne to zbiór szczegółowych koncepcji na gospodarowanie w rolnictwie, które nie wykraczają poza wymogi środowiska naturalnego, i którego przewodnim celem jest uzyskanie najwyższej jakości plonów, z zachowaniem maksymalnie możliwej równowagi biologicznej środowiska przyrodniczego. Dla uzyskania lepszych możliwości produkcyjnych, z zastosowaniem metod ekologicznych, powinno się stosować płodozmiany, obornik, zielone nawozy, resztki próżniowe, rośliny motylkowe, materie organiczna własnej produkcji dla zachowania żyzności gleby, dostarczania biogenow dla roślin oraz dla biologicznej ochrony organizmów roślinnych.
Sytuacja w Polsce i w Europie
W Zachodniej Europie początek rozwoju rolnictwa ekologicznego przypada na schyłek lat 80-tych ubiegłego wieku. Wraz z ta zmiana niezbędnym było wprowadzenie praktyk rolnych, stosownego ustawodawstwa, a także dotacji dla zmieniających się gospodarstw. Decyzje o zmianie metod w gospodarowaniu rolnym podjęto, ponieważ wielka role zaczęła odgrywać kwestia ochrony środowiska oraz ograniczenia nadprodukcji. Polskie rolnictwo ekologiczne ma swe korzenie jeszcze w okresie przedwojennym. Pierwszym znanym człowiekiem prowadzącym swe gospodarstwo metoda biodynamiczna był senator, hrabia Stanisław Karłowski. Mial swoje gospodarstwo kolo miejscowości Gostyn, w Szelejewie. Zachwalal i promował ten typ gospodarowania, niestety po wojnie juz nikt nie pamiętał o ekologicznym gospodarowaniu. Dopiero w latach 80-tych zaczęto ponownie wspominać o tego typu rolnictwie. Pierwszy kurs dla rolników chcących zmieniać swe gospodarstwa odbył się w 1984 roku w Warszawie. Następnie w roku 1989 powstało Stowarzyszenie Producentów Żywności Metodami Ekologicznymi, czyli Ekoland, którego siedziba mieściła się w Przysieku nieopodal Torunia. Zajmowalo się ono nadawaniem atestów gospodarstwom ubiegającym się o status ekologicznych. Juz w rok później po powstaniu organizacji nadano ich 27.
Polska jest krajem, w którym popularność ekologicznego gospodarowania jest raczej niska. Na rok 2000 liczba ekologicznych gospodarstw wynosiła 1419, w tym samym czasie Wlochy miały ich 51120, Niemcy 12732 i Francja 9260. Na szczęście liczba tego typu gospodarstw cały czas rośnie. Na pewno związane jest to z dotacjami na ten cel, w roku 1999. Wzrost ilości tych gospodarstw nastąpił zwłaszcza w środkowej i południowo-wschodniej Polsce. W 2001 liczba gospodarstw ekologicznych wzrosła do 1787 (38000ha), a dwa lata później do 2000 (44000ha).
Dlaczego właśnie ekologia?
Współczesny świat przezywa kryzys ekologiczny, dlatego każdy kraj poszukuje nowych rozwiązań zapobiegających niszczeniu środowiska i pozyskiwania zdrowej żywności. Niestety głównymi sprawcami tej katastrofy ekologicznej są przemysł i tradycyjne metody gospodarowania, w których stosowanie nawozów sztucznych oraz pestycydów to chleb powszedni. Wobec powyższego niczym zaskakującym jest odbieganie od starych metod gospodarki z porzuceniem chemikaliów na rzecz metod organicznych.
Ekologiczne formy uprawy są jednak dość wymagające. Do ich realizacji niezbędna jest duża wiedza przyrodnicza, a także stale monitorowanie procesów zachodzących na terenie gospodarstwa. Z danych statystycznych wynika, iż plonowanie na terenie gospodarstw ekologicznych jest większe, niż średni plon z jednego hektara z krajowych gospodarstw konwencjonalnych.
Kraje rozwinięte pod względem gospodarki rolnej, osiągnęły znaczny postęp produkcyjny dzięki rolnictwu konwencjonalnemu (stosując sztuczne środki produkcji, np. nawozy sztuczne) oraz postępowi biologicznemu (wprowadzanie efektywnych gatunków zwierząt i wysokoplonujących odmian roślin). Niestety spowodowało to wiele ujemnych następstw:
- widoczny wzrost negatywnych oddziaływań gospodarki rolnej na środowisko naturalne, a zwłaszcza wody gruntowe oraz powierzchniowe, krajobraz i na jakość gleby (mniejsza żyzność);
- nadprodukcje żywności, czego konsekwencja jest spadek jej cen, a także opłacalności jej produkcji;
- brakiem zaufania konsumentów względem jakości żywności, powstającej z produktów powstających na bazie intensywnej produkcji.
Prof. Kosmicki uważa, iż rolnictwo ekologiczne to nic innego jak progres, a nie jak niektórzy twierdza zacofanie, wynikające w odrzucenia mechanizacji i nowoczesnej techniki. Rolnictwo ekologiczne wiąże z sobą potrzeby społeczne, ekologiczne z technika stanowiąca ochronę dla środowiska przed szkodliwymi skutkami użytkowania dzisiejszych technologii. Ekologia w rolnictwie to nie tylko najlepsza szkoła właściwego gospodarowania, ale również wychowania opierającego się na harmonii życia człowieka wraz przyrodą. Takie gospodarstwa mogą stanowić szkole kultury naszego społeczeństwa, a zwłaszcza dla wsi. Na bazie takich gospodarstw można rozwijać agroturystykę.
Prof. prof. Gorny ceni sobie ten typ gospodarowania, ponieważ ekologia w rolnictwie Wedlug działania na jej rzecz niewątpliwie budują morale człowieka, jednoczą ludzi, ograniczają frustracje, pozytywnie oddziaływają na zdrowie, a także nadają wyższe cele (Według niektórych sens) w życiu.
By zrealizować idee ekologicznej gospodarki niezbędne są wzorce (zapomniane lub całkiem nowe), oparte na twórczym i wnikliwym obchodzeniu się gospodarza z środowiskiem przyrodniczym. Rolnictwo ekologiczne zapewnia przyszłość kolejnym pokoleniom, poprzez respekt dla życia oraz przyrody.
Ekologiczne metody gospodarowania powinny być jedynymi dopuszczalnymi na terenach obszarów chronionych, takich jak otuliny PN i rezerwatów, na terenach uzdrowiskowych i ujęć wody. Coraz częściej słyszy się opinie, ze ekologia w polskim rolnictwie ma racje bytu, a jej rozwój jest możliwy. Niestety w Polsce gospodarstwa rolne są bardzo rozdrobnione, można powiedzieć zacofane wobec gospodarstw rolnych krajów wysokorozwiniętych. Polski rolnik używa do uprawy dużo mniejsze ilości nawozów sztucznych i aż 10-krotnie mniej pestycydów od przeciętnego rolnika Europy Zachodniej. Taka sytuacja daje dobry początek na rozpowszechnienie naturalnych sposobów produkcji żywności. Niestety eksperci twierdza, iż rolnictwo ekologicznie jest i na długo pozostanie jedynie marginesem w stosunku do rolnictwa konwencjonalnego. Polskie zasady ekologicznego gospodarowania określa „Ustawa o rolnictwie ekologicznym”, ustanowiona 16.III.2001 roku (Dz.U. Nr 38, poz.452 z dnia 2.V.2001 roku.
Gospodarstwa odpowiedzialne za produkcje żywności ekologicznej są objęte urzędowym systemem certyfikacji, a następnie systematycznej kontroli. Taki system stanowi w naszym kraju:
- Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi;
- Główny Inspektorat Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych;
- Jednostki certyfikujące nadane w Polskim Centrum Akredytacji.
Każdy właściciel ekologicznej farmy raz do roku, a czasem częściej jest kontrolowany przez jednostkę certyfikującą. Tak jednostka na mocy Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi i Głównego Inspektoratu Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych wydaje certyfikaty. Taki certyfikat jest ważny 12 miesięcy. Bardzo duże znaczenie ma fakt, iż aktualne rolnictwo ekologiczne opiera się na wielu przepisach prawnych, które określają zasady produkcji. Ustalaniem kredytów i ich przestrzeganiem w farmach ekologicznych zajmują się uznane organizacje. W Polsce są nimi:
- EKOLAND;
- Stowarzyszenie Producentów Żywności Metodami Ekologicznymi;
- Polskie Towarzystwo Rolnictwa Ekologicznego.
Funkcje oraz cele ekologii w rolnictwie IFOAM, czyli Międzynarodowa Federacja Rolnictwa Ekologicznego ma następujące cele w gospodarce ekologicznej:
- wytwarzanie produktów wysokiej jakości pod względem odżywczym, we właściwych ilościach;
- wytwarzanie produktów wysokiej jakości pod względem smakowym;
- działania, które wspierają wszystkie procesy życiowe przebiegające w przyrodzie, odrzucające próbę zdominowania przyrody;
- maksymalnie możliwe wykorzystanie alternatywnych źródeł energii, opierając się na regionalnym zorganizowaniu produkcji rolniczej;
- podtrzymywanie oraz wzmacnianie wszystkich cykli biologicznych gospodarstwa;
- działania zmierzające do stworzenia gospodarstwa o zamkniętym obiegu materii;
- użycie materiałów wielokrotnego użytku;
- stworzenie warunków zaspakajających naturalne potrzeby bytowe zwierząt. Zakazuje się bateryjny chow kur oraz tucz gęsi;
- zapobieganie wszelkim zanieczyszczeniom środowiska, wynikających z działalności rolniczej;
- zapewnienie odpowiedniego poziomu życia (zgodnie z prawami ONZ), dochodów i satysfakcji, która powinien dać czynny udział w ochronie naszego środowiska;
- baczna uwaga także na problemy niezwiązane z produkcja rolnicza;
- zachowanie genetycznej różnorodności organizmów gospodarstwa rolnego, a także jego otoczenia.
Gospodarstwa ekologiczne to nie tylko producenci zdrowej żywności, ale również strażnicy środowiska. Ekologiczne rolnictwo ma również duże znaczenie społeczne oraz socjalne. Przed tego typu gospodarstwami stawiane jest nie łatwe zadanie, mianowicie nie tylko musza zadbać o jakość żywności i warunki życia zwierząt, ale również o stan środowiska naturalnego. Wymaga to dużego nakładu pracy, świetnej organizacji i ciągłego pogłębiania wiedzy, która juz na wstępie musi być duża. To wszystko powoduje, że ekologia jest raczej rzadkim zjawiskiem w rolnictwie.
Profesor M. Gorny twierdzi, iż człowiek jest istotą siejącą spustoszenie na planecie Ziemi, a wiec także na terenach rolniczych, na których powinna być jak najbogatsza przyroda. Niczym odkrywczym jest stwierdzenie, iż powinniśmy budować środowisko o dużej bioróżnorodności. Ekologiczne rolnictwo do tego właśnie zmierza. Cele tego rolnictwa realizuje się poprzez:
- zmniejszenie do minimum obciążeń środowiska, przykładowo stosując miejscowe surowce oraz środki produkcji;
- uprawę i hodowle odpornych gatunków, odmian roślin oraz zwierząt;
- ochrona organizmów, będących naturalnymi wrogami różnych szkodników. Jest ona uzupełnieniem do zaplanowanych działań dotyczących ochrony roślin;
- ilość zwierząt musi być dopasowana do powierzchni gospodarstwa;
- wzmaganie wydajności oraz długowieczności zwierząt (pasza pozbawiona antybiotyków, hormonów wzmagających metabolizm, który prowadzi do przyrostu tkanki mięśniowej, zwiększenia mleczności u krów lub nieśności u kur);
- utrzymanie krajobrazu kulturowego w charakterze dużego zróżnicowania i atrakcyjności, o dużych walorach rekreacyjnych, stanowiącego równocześnie podstawę działalności produkcyjnej;
- gospodarstwo ekologiczne ma tworzyć powiązania z rynkiem lokalnym.
Żywność z atestowanych ferm ekologicznych i z monitorowanych przetwórni bazujących na ekologicznych produktach, czystej wodzie i stosujących naturalnego pochodzenia dodatki spożywcze, mają najwyższą jakość. Żywnością wysokiej klasy nazywamy taka żywność, która podtrzymuje życie organizmu, a zwłaszcza daje możliwość zachowania dobrej kondycji zdrowotnej. Jakość produktów z produkcji ekologicznej potwierdzają eksperci, m.in. Departamentu Rozwoju Rolnictwa. Uznaje się ja za gwarantującą jakość żywieniową, a także za ważne ogniwo profilaktyki zdrowotnej ludzi. Rolnictwo ekologiczne daje produkty pozbawione środków agrochemicznych, a nawet jeśli występują to w ilościach kategorycznie niższych, niż w produktach tradycyjnej gospodarki. Do czynników gwarantujących wysoką jakość ekologicznych produktów zaliczamy:
- wyeliminowanie sztucznych środków ochrony upraw. Ogranicza to ewentualne skażenie żywności pozostałościami tych syntetyków;
- odpowiedni zakres ograniczający użycie regulatorów wzrostu, a także leków weterynaryjnych, co zmniejsza prawdopodobieństwo skażenia żywności niepożądanymi chemikaliami;
- zakaz wprowadzania do hodowli organizmów genetycznie zmodyfikowanych (GMO), wykluczając tym samym ich ewentualnie negatywne oddziaływanie na człowieka i naturę;
- wprowadzenie ograniczeń w przetwórstwie, polegających na obniżeniu zastosowania sztucznych środków konserwujących oraz polepszaczy żywności.
Ekologiczna gospodarka to najbardziej przyjazna środowisku forma produkcji rolniczej, pozytywnie wpływającą na żyzność gleby, bioróżnorodność i różnorodność krajobrazu. Jest równorzędnym do naturalnych ekosystemów obciążeniem dla środowiska. Ponadto może być niezależna od wsparcia zewnętrznego, a jej koncepcja wpływa na rozwój wsi oraz rolnictwa w aspekcie kategorii społecznych, a także kulturowych. Wyeliminowanie chemii rolnej oraz spożywczej z przetwórstwa pozwoli na osiągnięcie wysokich wartości biologiczno-zdrowotnych produktów. Profesor Górny jest współzałożycielem EKOLAND, będącej pierwszym polskim stowarzyszeniem działającym na rzecz rolnictwa ekologicznego. Mieczysław Górny twierdzi, iż ekologiczne gospodarowanie wymaga dużej wiedzy, dobrej woli, dobrej organizacji gospodarowania i mądrości. Właściwym jest ciągła obserwacja przyrody, a następnie opierając się na zdobytym doświadczeniu realizowanie przedsięwzięcia w harmonii z przyroda. Ekologiczne gospodarowanie jest zatem trudniejsze do zrealizowania i świadczy nie tylko o lepszym gospodarzu, ale również o tym ze prowadzi on swe gospodarstwo z pasja i ma z tego satysfakcje zarówno etyczna, jak i intelektualna. Tego rodzaju gospodarowanie zalicza się do najbardziej wydajnych. Dotyczy to zarówno kwestii finansów produkcyjnych, jak i społeczno-przyrodniczych. Ponadto jest dobra metoda na właściwa i efektywna organizacje pracy oraz aktywizacje mieszkańców wsi. Ekologiczne gospodarowanie jest najbardziej optymalne. Niestety wymaga znacznej wiedzy i zaangażowania.
Zalety inwestycyjne rolnictwa ekologicznego:
1. Stwarza nowe miejsca pracy, czego wymaga niezbędny i większy nakład pracy.
2. Daje możliwości eksportu produktów do innych krajów Unii Europejskiej.
3. Wzrost zapotrzebowania na wysokiej jakości ekologiczne produkty zwiększa dochody gospodarstw je wytwarzających.
4. Wymusza inwestycje w punkty sprzedaży produktów ekologicznych i firm trudniących się ich obrotem.
5. Umożliwia przetwórstwo produktów zdrowych poprzez postępujący rozwój branży przetwórczej.
6. Dobierane są gatunki (roślin oraz zwierząt), rasy (zwierząt) oraz odmiany (roślin) uodpornione na choroby z wyszczególnieniem tych lokalnie żyjących.
Poza produkcja wartościowych produktów, rolnictwo ekologiczne odpowiada za szereg innych funkcji:
1. Utrzymanie krajobrazu w stanie naturalnym.
2. Ochrona wód (w blisko 50% studniach na wsi woda jest zanieczyszczona, np. azotanami pochodzącymi z nawozów sztucznych).
3. Pozytywny wpływ na świadomość ekologiczna mieszkańców wsi.
4. Funkcja kulturalna oraz socjalna głównie w środowisku wiejskim.
Rolnictwo ekologiczne stanowi alternatywną formę gospodarowania dla dużej liczby rolników. Jest szansa na uzyskanie znacznego dochodu. Jak wiadomo obecnie towar zdrowy, bez agrochemii, konserwantów i nie zmodyfikowany pod względem genetycznym jest bardzo wykupywany, zwłaszcza przez ludzi zamożniejszych.
Dlaczego wybieramy ekologiczna żywność?
Postęp i globalizacja powodują nieco odmienny stosunek do żywności, odrywając ja od naturalnego pochodzenia. Często produkty nie kojarzą nam się z środowiskiem naturalnym, ponieważ ani produkt ani opakowanie na to nie wskazują. Niestety w przypadku, gdy człowiek nie wie co je na myśl przychodzi zjawisko manipulacji, co jest wielce niepokojące. Taka manipulacja polega na wprowadzaniu coraz to bardziej wynaturzonych, sztucznych produktów wykorzystując niewiedzę konsumenta. Dezorientacja społeczeństwa pogłębia się. Jest to powodowane wzrastającą różnorodnością gamy rynkowych produktów. Niektórzy ludzie dopuszczają się zbyt pochopnych stwierdzeń, iż "Skoro cala ta kolorowa żywność jest dostępna, to znaczy, ze została oficjalnie dopuszczona do sprzedaży. Nie może wiec negatywnie wpływać na zdrowie człowieka i stan przyrody. W obliczu tylu przypadków skażenia żywności lub środowiska takie stwierdzenie wydaje się co najmniej nierozsądne.
Surowce ekologiczne zawierają większe ilości suchej masy, od surowców agrochemicznych. W tkankach zdrowej żywności (warzyw, owoców) znajduje się więcej witamin oraz składników mineralnych. Ekologiczna kapusta małych rozmiarów, a konkretnie 100g tego towaru zawiera w przybliżeniu 96mg witaminy C, natomiast kapusta z upraw tradycyjnych jedynie 49mg. Ponadto im większa sucha masa tym lepiej się przechowuje produkty. Te warzywa, które wyrosły na nawozach azotowych posiadają w swych komórkach więcej wody, a także wyższa jest ich aktywność enzymatyczna. Przyspiesza to gnicie produktu i obniża odporność na różne infekcji. Również walory smakowe, a także zapachowe są na korzyść produktów ekologicznych. Produkty sztucznie nawożone lub hodowane bezglebowo (hydrouprawy) smakiem przypominają zabarwiona celulozę. Niestety wielu ludzi przyzwyczaiło się do owego smaku i nie rozpoznaje go jako negatywny. Mdłe owoce czy kurczące się i wodniste mięso jest dla nas czymś normalnym. Prowadzi to nawet do sytuacji, w których konsumentowi jest ciężko przestawić się z żywności konwencjonalnej na te ekologiczna, ponieważ ma ona inne walory smakowe. Na szczęście wciąż więcej konsumentów odkrywa jej doskonały smak i sięga po żywność wyłącznie ekologiczna.
Jakość produktów ekologicznych
Dr Urszula Sołtysiak, pracownik "Zakładu ekologicznych metod produkcji żywności” uważa, ze pomimo braku 100% pewności odnośnie zanieczyszczenia produktów rolnictwa ekologicznego na skutek oddziaływania transgranicznych zanieczyszczeń atmosferycznych, wodnych i z innych źródeł, na którymi rolnik nie panuje, to mimo wszystko kryteria środowiskowe stowarzyszeń producentów zdrowej żywności wymagają przestrzegania określonych wymogów odnośnie usytuowania gospodarstwa. Klasa żywności to pochodna metod produkcji roślinnej lub chowu, stanu środowiska, przechowywania oraz transportu surowców.
W rolnictwie sprzyjającym środowisku kontrolowany nie kontroluje się produktu, a sposób produkcji. Ma to bezpośredni związek z tym, iż w warunkach czystego środowiska jakość produktu jest zależna od samego sposobu ich wytwarzania. Równocześnie takie produkty podlegają przepisom prawa dotyczącym każdego rodzaju żywności. Natomiast ekologiczne sposoby produkcji żywności wnoszą wartość dodatkową, która podlega kontroli. Jej dowód stanowi znak jednostki certyfikacyjnej umieszczony na produkcie.
Niestety dzisiejszemu konsumentowi podsuwa się warzywa, owoce i inne produkty nasycone pestycydami oraz lekami weterynaryjnymi. Soki oraz wypieki zawierają syntetyczne konserwanty, substancje zapachowe oraz słodzące i barwniki. Sprzedaje się to wszystko pod etykietą zdrowej żywności, co oczywiście jest nieprawdą. Naturalnym i zdrowym jest rolnictwo ekologiczne.
Odmienne metody walki z chemizacją żywności
- preferowanie pestycydów podlegających szybkiej degradacji;
- stosowanie naturalnych środków podnoszących odporność roślin i zwierząt;
- zaniechanie stosowania nawozów sztucznych i intensyfikacja nawożenia naturalnego;
- intensyfikacja rolnictwa bez zastosowania środków chemicznych;
- właściwa lokalizacja upraw (daleko od dróg, zakładów przemysłowych i innych trucicieli);
- izolacja oraz stosowanie ochrony upraw rolnych, ogrodów i pastwisk;
- korzystanie z właściwie przechowywanych i opakowanych produktów;
- spożywanie w mniejszych ilościach produktów konserwowych, smażonych, wędzonych i podrobów, ponieważ kumulują się w nich chemikalia.
Konsekwencje stosowania konserwantów (przemysł spożywczy, przetwórstwo)
Fermentacja, wędzenie, solenie, suszenie, chłodzenie i słodzenie są znanymi od dawien dawna formami konserwowania żywności. Niestety w tym celu wykorzystuje się również konserwanty chemiczne. Są one skuteczniejsze i trwalsze. Można je stosować na szerszą skalę, w przemyśle spożywczym. Niektóre wywodzą się ze związków naturalnych, ale i te mają szkodliwe właściwości i są niebezpieczne.
Zagrożenia chemiczne
Takie zagrożenie stanowi każda substancja chemiczna, wprowadzona w przekraczającym normy stężeniu lub ilości do organizmu ludzkiego. Mogą one wywoływać zatrucie chemiczne. Nasz organizm reaguje natychmiast (alergie) na chemikalia lub po dłuższym okresie (wpływ metali ciężkich, bądź też nowotwór).
Dzielimy je na:
- występujące w produktach naturalnie, np. histamina;
- sztucznie wprowadzane, np. antybiotyki, hormony wzrostu lub pestycydy;
- metale toksyczne, np. cynk, arsen, cyjanki, ołów, rtęć;
- dodatki takie jak: konserwanty, polepszacze smaku, barwniki i dodatki odżywcze.
Konserwanty
Są środkami dodawanymi do żywności w celu utrzymania przez jak najdłuższy czas jakości produktów. Ponadto przedłużają możliwość ich przechowywania, ułatwiają transport, a to wszystko poprzez uniemożliwienie rozwoju bakterii w produkcie. Nie wszystkie konserwanty są równie toksyczne. Niektóre szkodzą jedynie spożyte w znacznych ilościach.
Jednym z nich jest benzoesan sodu. Jest bardzo popularnym konserwantem. Dodaje się go do przetworów warzywnych i owocowych, napojów i oczywiście produktów spożywczych. Przeciwdziała on skutkom namnażania się organizmów bakteryjnych w żywności, w związku z czym przedłuża ich trwałość. Jest bardzo skutecznym konserwantem. Niestety podobne spustoszenie jak w żywności czyni w naszym układzie pokarmowym. Niszczy naszą florę bakteryjną, zaburzając proces trawienia.
Symbol „E”
Świadczy o wcześniejszym (przed wypuszczeniem na rynek Unii Europejskiej) przetestowaniu kupowanego przez nas produktu na zwierzętach. Przy symbolu znajdują się liczby, świadczące o rodzaju użytych substancji. Najczęściej jedynka symbolizuje barwniki, liczba 2 – konserwanty, 5 – kwasy, zasady oraz substancje stosowane w celu uzyskania odpowiedniego pH, 4 lub 6 – środki słodzące, 300 ÷ 321 – to przeciwutleniacze, 322, 400÷ 495 – to środki stabilizujące. Związki smakowo-zapachowe nie posiadają numerów. Każdy kraj ma te same oznaczenia.
Właściwie nie produkuje się już produktów, które nie zawierają konserwantów. Szczęśliwie istnieją nieszkodliwe metody dające świeżość żywności. Zaliczamy do nich: pasteryzację, szczelne i sterylne zapakowanie produktu tak by nie dochodziło powietrze, stosowanie butelek odbijających promieniowanie ultrafioletowe, a także dobrze znany i powszechnie stosowany majeranek (bezpieczny, smaczny przeciwutleniacz).
W Polsce, podobnie jak w wielu innych krajach zabronione jest dodawanie konserwantów maskujących psucie oraz jełczenie się produktów.
Syntetyczne barwniki – są bardzo powszechnym środkiem głównie w branży spożywczej. Są dodawane do mięsa, w celu ukrycia jego postępującego psucia się.
Wzmacniacze smaku – działają na nasze zmysły smaku. Są to kwasy organiczne, a także ich sole. Często stosowany jest glutaminian sodowy. Wzmacnia on naturalny smak środków spożywczych zwierzęcych i roślinnych. Lata 90 – te to początek ograniczeń związanych z zastosowaniem tego związku w polskim przemyśle spożywczym. Powodem był jego wpływ na przemiany aminokwasów w mózgu.
Mnóstwo chemicznych konserwantów jest przyczyną reakcji alergicznych. Niestety stale wzrost ilość ludzi dotkniętych przez uczulenie, wywołane dodatkami chemicznymi w żywności. Objawami klinicznymi objawiającej się tzw. skazy atopowej są:
- nieżyt nosa;
- atopowe stany zapalne skóry;
- astma oskrzelowa.
Lista chemicznych związków dodawanych do spożywanej przez nas żywności jest bardzo długa. Konserwanty, emulgatory, polepszacze smaku i sztuczne barwniki to tylko nieliczne z tych chemikaliów. Ocenia się że człowiek w ciągu roku zjada około 1,5 kilograma takich substancji.
Konserwujące dodatki to niewątpliwie potrzeba rzecz, natomiast ich negatywny wpływ na nasze zdrowie to druga strona medalu. Niestety globalizacja i szybki rozwój naszej cywilizacji tylko przeszkadzają w wyborze zdrowej żywności. Dzisiaj konsumuje się półprodukty, a powodem najczęściej jest brak czasu potrzebnego na samodzielne przygotowanie posiłku, zdrowszego posiłku. Podstawowym krokiem by sytuacja ta uległa zmianie jest kształtowanie świadomości ekologicznej poprzez ekologiczną edukację naszego społeczeństwa.
Jest to inaczej rolnictwo alternatywne, biodynamiczne, naturalne albo organiczne. W ekologicznych gospodarstwach rolnych nie stosuje się środków ochrony roślin, pestycydów i nawozów sztucznych. W hodowli zwierząt nie stosuje się stymulatorów wzrostu czy dodatków paszowych. Są to zasadnicze różnice pomiędzy gospodarstwami ekologicznymi i tradycyjnymi.
W gospodarstwach ekologicznych chwasty usuwa się drogą mechaniczną. Owady odstrasza się np. wywarami z roślin o specyficznym zapachu.
Ochrona środowiska naturalnego;
Zdrowa żywność nie wpływająca negatywnie na organizm człowieka;
Produkcja żywności zgodna z prawami przyrody;
Ochrona gleby przed wyjałowieniem;
Nie zanieczyszczanie środowiska naturalnego( gleb, wód i powietrza);
Ochrona przed insektami i bakteriami naturalnymi metodami;
Zachowanie ekosystemów glebowych;
Tworzenie nowego, rolniczego krajobrazu;
Gospodarstwa rolne traktowane jako indywidualne jednostki ekologiczne.
| ROLNICTWO EKOLOGICZNE | ROLNICTWO TRADYCYJNE |
|---|---|
Żywność ekologiczna, wysokiej jakości, Stosowanie odnawialnych źródeł energii, Ochrona gleby, wód i powietrza Optymalne plony Stosowanie naturalnych nawozów: kompostu, obornika, Plony dobrze się przechowują, Gospodarstwa dostosowane do pojemności środowiska, |
Żywność zawierająca szkodliwe substancje, Degradacja środowiska, Skażenie i wyjałowienie gleb, zanieczyszczenie wód i powietrza, Maksymalna ilości plonów, Stosowanie pestycydów i nawozów sztucznych, Plony źle się przechowują, Gospodarstwa eksploatujące maksymalnie pojemność środowiska, |
Rolnictwo ekologiczne w Polsce rozwija się coraz szybciej, zwłaszcza po wejściu Polski do Unii Europejskiej.
Zmiany polityczne zwiększyły rynek zbytu dla żywności ekologicznej na Zachodzie. Gospodarstwa alternatywne potrzebują zaświadczeń i certyfikatów poświadczające jakość żywności.
W Polsce również coraz więcej ludzi przekonuje się do spożywania ekologicznej żywności. Jest ona wprawdzie droższa, ale dużo zdrowsza. Żywność tradycyjna powoduje u ludzi zachorowania na raka, zaburzenia układu nerwowego i patologie płodu.
Polska po wejściu do Unii Europejskiej otrzymała dopłaty do rolnictwa ekologicznego, stąd zapotrzebowanie na jego produkty i zainteresowanie tą dziedziną gospodarką znacznie wzrosły w ostatnich latach. Można już niejako mówić o modzie na tzw. ekologiczną żywność, którą coraz częściej można znaleźć na naszych stołach.
Warto jeszcze zauważyć, że do tej pory rolnictwo ekologiczne dotyczyło jedynie małych gospodarstw, które wytwarzały żywność tylko dla własnego użytku. Wobec tego ich działalność gospodarcza nie była potwierdzona prawnie jako ekologiczna. Obecnie się to zmienia. Z całą pewnością, już wkrótce będzie można mówić o dużych gospodarstwach ekologicznych.