Magurski Park Narodowy

Magurski Park Narodowy istnieje od 1995 r. i swoim obszarem obejmuje prawie 20 tys. ha Beskidu Niskiego. Krajobraz parku zdominowany jest przez niskie i kopulaste szczyty i łagodne grzbiety. Najwyższy szczyt w parku, Wątkowa, osiąga wysokość jedynie 847 m n.p.m. Cechą charakterystyczną krajobrazu są też osuwiska oraz jaskinie, których najwięcej jest w masywie Cegrowej.

Roślinność parku reprezentuje mieszankę flory Karpat Wschodnich i Zachodnich. Do tych pierwszych należą na przykład cebula dwulistna i żywokost sercowaty, do drugich zaś ciemięrzyca zielona i przytulina okrągłolistna. Występują tu także 74 gatunki roślinne typowo górskie – np. omieg i modrzyk górski. Większość terenów zajmuje lasy jodłowe i jodłowo-bukowe, wśród których za najcenniejsze uważa się buczyny w średnim wieku. Poza terenami leśnymi występują łąki (owsicowa i mieczykowo-mietlicowa) oraz wrzosowiska porośnięte m.in. dziewięćsiłym bezłodygowym.

Tereny parku są ostoją dla wielu gatunków zwierząt. Ze ssaków można tu spotkać między innymi niedźwiedzie brunatne, rysie, żbiki, wilki, rysie, jelenie, sarny czy jenoty. Z mniejszych ssaków możemy zobaczyć wydry, kuny, ryjówki czy łasice. W Magurskim PN żyje także ok. 160 gatunków ptaków. Do najciekawszych należą wpisany do Polskiej Czerwonej Księgi myszołów czy krogulec lub 9 gatunków sów. Uroku parkowi dodają też licznie występujące rzadkie gatunki motyli.

Do walorów Magurskiego PN należy nie tylko ciekawa i bogata przyroda, ale także malownicze zabytki, które pokazują historię współistnienia na tych terenach Polaków, Łemków, Żydów i Cyganów. Podczas wędrówek po parku natrafimy na błyszczące w słońcu piękne cerkwie, opuszczone cmentarze lub stare kapliczki. Przez park przebiega Szlak Architektury Drewnianej liczący sobie 113 km i prowadzący przez osiem cerkwi.

 

Galeria