Wykonanie ćwiczenia:

1. Przygotowanie roztworu A:

• Odważenie 292 mg NaCl

• Odważenie 1.39 g FeSO₄ ^. 7H₂O

• Odmierzenie ok. 0.1 ml stężonego H₂SO₄

Umieszczenie tych składników w kolbie miarowej o pojemności 50 ml i jej uzupełnienie oczyszczoną wodą do kreski.

1. Przygotowanie roztworu B: odmierzenie 5.33 ml stężonego kwasu siarkowego (VI) do kolby miarowej o pojemności 250 ml i dopełnienie kolby wodą oczyszczoną do kreski.

2. Przygotowanie roztworów C₁ i C₂ w kolbach miarowych o pojemnościach 100 ml, poprzez pobranie 2 ml wcześniej przygotowanego roztworu A i dopełnienie kolb roztworem B do kresek.

3. Przygotowanie 5 ampułek 10 ml wypełnionych wodą (W).

4. Nasycanie roztworu C₁ tlenem przez 15 min.

5. Pobranie roztworu C₁ do 6 odpowiednio podpisanych ampułek i zaklejenie tych ampułek parafilmem.

6. Ustawienie odpowiednich ampułek w koszyczku: A₁₂, A₂₄, A₃₆, A₄₈, A₆₀ i W (czas podany w opisach ampułek oznacza ich czas napromieniania w bombie kobaltowej). Odstawienie ampułki A₀, czyli ampułki nie napromienianej do dalszego zbadania.

7. Ustawienie koszyczka z ampułkami w bombie kobaltowej i przeprowadzenie napromieniania w taki sposób, by po każdych 12 minutach napromieniania wyjąć kolejną ampułkę z roztworem dozymetrycznym i jej zastąpienie ampułką wypełnioną wodą.

8. Wyzerowanie spektrofotometru i przygotowanie go do pomiaru.

9. Po wyjęciu wszystkich ampułek z roztworem dozymetrycznym zbadanie ich absorbancji.

10. Nasycanie roztworu C₂ tlenem przez 15 minut.

11. Dalsze postępowanie jest analogiczne jak dla roztworu C₁.

12. Otrzymane wyniki zebrane są w dalszej części sprawozdania.

13. Posprzątanie stanowiska pracy.

Otrzymane wyniki:

Dla roztworu C₁:

Badana próbka:	Czas napromieniania [s]	A
A0	0	0,080
A12	713	0,099
A24	718	0,114
A36	719	0,140
A48	717	0,162
A60	717	0,714

Dla roztworu C₂:

Badana próbka:	Czas napromieniania [s]	AI	AII
B0	0	0,089	0,144
B12	719	0,110	0,163
B24	722	0,127	0,185
B36	726	0,171	0,205
B48	718		0,235
B60	730		0,237

Obliczenia:

1. Obliczam przyrost absorbancji ΔA, dla każdego czasu napromieniania dla roztworu C₁ i C₂:

Badana próbka:	A	ΔA	Badana próbka:	A	ΔA
A0	0,080	0	B0	0,144	0
A12	0,099	0,019	B12	0,163	0,019
A24	0,114	0,034	B24	0,185	0,041
A36	0,140	0,060	B36	0,205	0,061
A48	0,162	0,082	B48	0,235	0,091
A60	0,714	0,094	B60	0,237	0,093

1. Obliczam stężenie wytworzonych jonów Fe³⁺ korzystając z prawa Lamberta-Beera:

   

   Gdzie:

   ε - molowy współczynnik ekstynkcji (ε=2130dm³*mol^-1*cm^-1)

   l – droga optyczna (l=1cm)

   Przykład obliczeń dla próbki A₁₂:

   

2. Obliczam dawkę D, korzystając z poniższego wzoru:

   

   Gdzie:

   G(Fe³⁺⁾ – wydajność radiacyjna tworzenia jonów Fe³⁺ (G(Fe³⁺)=1.62*10^-6 mol*J^-1)

   ρ - gęstość roztworu dozymetrycznego (ρ=1.024 kg*dm^-3)

   Przykład obliczeń dla próbki A₁₂:

   

   

3. Obliczenie mocy dawek. Wykresy zależności D = f (t) dla roztworu C₁:

   

czyli

Dla roztworu C₂:

czyli

Średnia moc dawki wynosi: