Wczesna stymulacja rozwoju mowy dziecka

 
 

    Przyjście na świat noworodka wiąże się z ogromną zmianą dotychczasowych warunków życia i koniecznością sprostania nowym wymaganiom. Najczęściej rozwój noworodka bywa zgodny z normami rozwojowymi. Jednak około 4% dzieci rodzi się ze spowodowanymi różnymi przyczynami uszkodzeniami mózgu, chorobami genetycznymi, poważnymi wadami zmysłów itd. Ich rozwój od początku jest zaburzony, albo istnieje zagrożenie, że jeśli nie zostaną podjęte odpowiednie działania stymulujące, będzie on opóźniony lub nieharmonijny.

    Do oceny neurofizjologicznej noworodka służą różne skale na przykład skala Apgar, test Prechtla. Jeśli jednak u dziecka występują mniej nasilone dysfunkcje, dane uzyskane tymi metodami są bezużyteczne. O wiele bardziej sprawdzi się Skala Ocen Zachowań Noworodka T. B. Brazeltona (Piszczek M.,2006). Pozwala ona wykryć patologiczne odpowiedzi dziecka na negatywną stymulację w systemie odruchowych reakcji ze śródmózgowia. Skala ta opiera się na założeniu, że noworodek posiada zdolność do zorganizowanych zachowań związanych z przyjemnymi dla niego bodźcami oraz posiada umiejętność _„wyłączania^” nieprzyjemnych bodźców. W tym badaniu odruchów noworodka obserwuje się, w jaki sposób dziecko osiąga kontrolę nad swoimi reakcjami wywołanymi przez różne bodźce zewnętrzne i wewnętrzne. 
A _„uchwycenie tego mechanizmu jest dla nas najważniejszym wskaźnikiem potencjalnych możliwości przyszłej organizacji jego zachowania^”1.

    Bardzo często opóźnienia rozwoju mowy, trudności z artykulacją, brak systemów związanych z twarzą (oczy – uszy, oczy – język) są wynikiem nieprawidłowego rozwoju odruchów. To z kolei blokuje prawidłową pracę mięśni twarzy. Z badań M. Masgutowej (2005) wynika, że integracja odruchów twarzy powinna mieć miejsce między czwartym 
a dwunastym miesiącem życia.

    Przy ocenie diagnostycznej odruchów z obszaru ustno – twarzowego małego dziecka najczęściej bierze się pod uwagę strefy według I. Flehmiga². Przedstawia je tabela 1 (str.2).

     Integrację odruchów twarzy można prowadzić różnymi metodami. 
M. Masgutowa(2005) proponuje masaż rozluźniający, masaż stymulujący, opukiwanie (punktów neuro i sensomotorycznych, stref ścieżek nerwowych, szwów kości czaszki, połączeń pomiędzy kośćmi), rozciąganie.

Celem tych technik jest:

• rozluźnienie i aktywacja mięśni

• stymulacja naturalnego rytmu czaszkowego

• utworzenie bardziej produktywnych schematów ruchu dla integracji odruchów twarzy

• aktywizacja różnych układów nerwowych.

 

 

Tabela 1. Badanie odruchów ze strefy ustno – twarzowej według I. Flehmiga 

Nazwa odruchu	Sposób wywołania	Reakcja	Wiek fizjologiczny	Uwagi
Ssanie	wprowadzenie palca na głębokość ok. 3 cm do jamy ustnej	silne, rytmiczne ruchy ssania	od urodzenia, możliwość hamowania od 2. miesiąca życia	może być silniejszy na podniebieniu
Połykanie	dotknięcie podniebienia	połykanie: a) napięcie ust b)nacisk języka ku przodowi	od urodzenia	obserwujemy częstość połknięć
Zwracanie	silne podrażnienie tylnej części języka	odchylenie głowy ku tyłowi, rozwarcie szczęk, mięśnie języka i gardła kurczą się	od urodzenia	-
Kąsanie	dotykanie palcem wskazującym dziąseł od przodu	zaciśnięcie szczęk i trwanie do ustania bodźca	od urodzenia do 3., 4. miesiąca życia, czasem 7.	zanika przy pojawieniu się odruchu żucia
Żucie	dotykanie dziąseł w okolicy zębów trzonowych	ruchy żujące	od 4. do 7. miesiąca życia	dowolne lub odruchowe
Żuchwowy	palec wskazujący odciąga brodę, drugim uderzamy w palec odciągający	żuchwa podnosi się wskutek podciągnięcia mięśni żwaczy	od urodzenia i zmniejsza się	pozostaje wyjątkowo
Wysuwania języka	kładziemy kawałek stałego pokarmu na czubek języka	wypycha na zewnątrz	od urodzenia	rozwija się
Otwierania ust	zbliżenie butelki z pokarmem do ust	otwiera usta	od urodzenia do 4. miesiąca życia	-
Szukania	drażnienie kątów ust, środka górnej wargi oraz rowka nad górną wargą	skręt głowy w kierunku bodźca	od urodzenia, zanika w 3., 4. miesiącu życia	-
Akustyczno - twarzowy	klaskanie w pobliżu uszu	odruchowe mruganie	od 10 dnia życia do końca życia	-
Optyczno - twarzowy	nagłe zbliżenie dłoni w kierunku oczu	odruchowe mruganie	od 3. miesiąca do końca życia	-

 

 

   Bardzo często stosowaną jest też stymulacyjna terapia ustno – twarzowa według koncepcji Rodolfo Castillo Moralesa (za: Regner A.,2003). Ten ustno – twarzowy kompleks obejmuje mięśnie mimiczne twarzy, mięśnie żwacze, mięśnie nadgnykowe i podgnykowe, mięśnie języka, mięśnie podniebienia miękkiego, mięśnie gardła, mięśnie szyi, mięśnie obręczy barkowej oraz ich funkcje i unerwienie. Koncepcja lecznicza obejmuje trzy części:

• Neuromotoryczna terapia rozwojowa stosowana w leczeniu dzieci z opóźnieniem statomotorycznym, przepukliną oponowo – rdzeniową i obwodowym niedowładem.

• Ustno – twarzowa terapia regulacyjna dla pacjentów z zaburzeniami sensomotorycznymi w obszarze twarzy, jamy ustnej, gardła. W szczególności służy do leczenia dzieci 
  z zaburzonym ssaniem, żuciem, połykanie i mową.

• Uzupełnieniem jest leczenie ortodontyczne z zastosowaniem z płytek podniebiennych 
  i przedsionkowych w połączeniu z ustno – twarzową terapią regulacyjną.

  Już w drugim tygodniu życia noworodka można z powodzeniem stosować masaż hinduski (shantala) i masaż szwedzki, których elementem jest także masaż twarzy 
(za: Kaczara J. 2006). W ramach rehabilitacji wyróżnia się tu dwa rodzaje postępowania: relaksacyjne (obniża napięcie mięśni) i stymulujące (podnosi napięcie mięśni).

  Oprócz stymulacji poprzez masaż i integrację odruchów bardzo istotna sprawą dla rozwoju mowy dziecka jest zadbanie o jego prawidłowe oddychanie, żucie i połykanie.

  Do dysfunkcji w zakresie narządu żucia w okresie niemowlęcym dochodzi z powodu nieprawidłowego układu ciała niemowlęcia podczas snu oraz niewłaściwego sposobu karmienia. Te dysfunkcje z kolei prowadzą do parfunkcji, czyli czynności stereotypowych, szkodliwych nawyków, które się często powtarzają, są niecelowe oraz wykonywane nieświadomie. Są to na przykład: ssanie i nagryzanie smoczka, palca, warg, języka, błony śluzowej policzka, ogryzanie paznokci, ołówków, zgrzytanie zębami, wciskanie zapałek między zęby. Te czynności prowadzą do poważnych nieprawidłowości zgryzowych na przykład tyłozgryzów, tyłożuchwia, zwężenia szczęk, wychylenia lub wysunięcia górnych siekaczy, zgryzu otwartego. Ich konsekwencją są wady wymowy.

  Aby zapobiec wymienionym wyżej zaburzeniom należy pamiętać o tym, aby niemowlę podczas karmienia było ułożone prawie pionowo, ortostatycznie. Należy także zwracać uwagę na dobór smoczka (przy karmieniu sztucznym), gdyż nieprawidłowa pozycja, ucisk na żuchwę, zły smoczek mogą doprowadzić do dotylnego ustawienia żuchwy.

  W połykaniu wyróżnia się dwa sposoby: niemowlęcy i typu dorosłego. Ten pierwszy powinien zaniknąć między piątym a szóstym rokiem życia i przekształcić się w połykanie typu dorosłego. Nie zawsze tak bywa. A wtedy należy już podjąć korekcyjne ćwiczenia połykania, które obejmą: unoszenie języka, połykanie śliny i połykanie płynów. Najczęściej te ćwiczenia prowadzone są pod okiem logopedy.

  Aby nie doprowadzić do przetrwania połykania niemowlęcego należy nie dopuszczać do długiego karmienia dziecka pożywieniem papkowatym, pozwalać mu na jedzenie z pełnymi ustami, picie dużymi łykami, czy używać niewłaściwego smoczka. Czasami niedojrzałość układu neuromotorycznego oraz zmiana czynności mięśni zewnątrz- i wewnątrzustnych powoduje przetrwanie połykania tego typu, a tym samym nieprawidłowości zgryzowe 
w postaci zgryzu otwartego częściowego przedniego, tyłozgryzu rzekomego częściowego lub całkowitego oraz zgryzu krzyżowego.

  Prawidłowe fizjologiczne oddychanie przez nos wpływa dodatnio na ukształtowanie szczęk. Przyczyny stałego oddychania przez usta mogą być pierwotne lub wtórne, bezpośrednie lub pośrednie, ogólnoustrojowe lub miejscowe. Tego rodzaju zaburzenie sprawia, że dziecko łatwiej się przeziębia, krew jest słabo dotleniona i powoduje podrażnienie kory mózgowej, co doprowadza do częstszych oddechów. Nagromadzony dwutlenek węgla doprowadza do częstszych skurczów serca, stąd początki niedomogi serca u niemowlęcia. Dziecko jest blade, niespokojne, nie chce się bawić, ma złą przemianę materii.

 

   Najczęstsze przyczyny oddychania patologicznego to: wrodzona lub nabyta hipotonia mięśni narządu żucia i twarzy, choroby alergiczne, skaza wysiękowa, katar. Do przyczyn miejscowych należą: niedrożność częściowa lub całkowita przewodów nosowych oraz jamy nosowo – gardłowej. Wynikają one ze stanów zapalnych błony śluzowej nosa, gardła, górnych dróg oddechowych, skrzywienia przegrody nosa, stanów zapalnych migdałków podniebiennych i gardłowego, polipu śluzowatego. Oddychanie patologiczne przez usta, które trwa ponad rok upośledza rozwój klatki piersiowej, narządu krążenia i oddychania, narządu żucia i czaszki twarzowej.

  Małe dziecko powinno mieć domknięte usta podczas snu, a głowę lekko uniesioną na materacyku lub poduszce. Należy zabiegać o pełną drożność nosa, wykorzystując specjalną gruszkę. Nie powinno się krępować ubrankiem ruchomości klatki piersiowej, bo może spowodować nie tylko oddychanie przez usta, ale również pogłębione ruchy przepony. 
Jeżeli taki stan utrzymywałby się bardzo długo, spowoduje wyłączenie mięśni klatki piersiowej i nawykowe oddychanie przez usta, mimo drożności nosa. Do karmienia można stosować smoczki na przykład typu Mullera – Baltersa. Mają one spłaszczoną część imitującą brodawkę, w której są małe liczne otwory. Natomiast wskazane jest zrezygnować ze smoczków - gryzaków.

  Wczesna pomoc dziecku, stymulacja jego rozwoju mowy, pozwala na uruchomienie tkwiących w nim rezerw, dzięki temu staje się ono sprawniejsze, lepiej funkcjonuje pod względem emocjonalnym i komunikacyjnym.

Bibliografia

1. Borkowska M., ABC rehabilitacji dzieci cz. 2 mózgowe porażenie dziecięce, Wydawnictwo Pelikan, Warszawa 1989

2. Cytowska B. I Winczura B. (red.), Wczesna interwencja i wspomaganie rozwoju małego dziecka, Oficyna Wydawnicza _„Impuls^”, Kraków 2006

3. Kaczara J., Masaż niemowlęcia, Wydawnictwo Astrum,Wrocław 2006

4. Logopedia, Polskie Towarzystwo Logopedyczne, Lublin 2003

5. Masgutowa S. i Masgutow D., Integracja odruchów twarzy metodą Swietłany Masgutowej, Międzynarodowy Instytut NeuroKinezjologii Rozwoju Ruchowego 
   i Integracji Odruchów, Koszalin 2005

6. Piszczek M., Dziecko, którego rozwój emocjonalno – poznawczy nie przekracza pierwszego roku życia. Diagnoza, zasady terapii i ocena efektów zajęć, CMPPP, Warszawa 2006

7. Rocławski B. (red.), Opieka logopedyczna od poczęcia, Uniwersytet Gdański Zakład logopedii, Gdańsk 1993

¹ Piszczek M., Dziecko, którego rozwój emocjonalno – poznawczy nie przekracza pierwszego roku życia. Diagnoza, zasady terapii i ocena efektów zajęć, CMPPP, Warszawa 2006, s. 8

² red. Cytowska B. I Winczura B., Wczesna interwencja i wspomaganie rozwoju małego dziecka, Oficyna Wydawnicza _„Impuls^”, Kraków 2006, s.240-241

Mówienie	Rozumienie
I. Onomatopeje
Dziecko uczy się różnych odgłosów z otoczenia, np. muu, miauu, itp. i tylko nimi posługuje się, Uczy się wskazywać osoby - mama, tata, Asia, baba, dziadzia, itp.	Opiekun zadaje pytania: Pokaż, gdzie jest muu. Pokaż, gdzie jest miauu. Pokaż, gdzie jest baba. itp
II. Proste zdania
Dziecko mówi: Daj brm brm, daj am am. Dziecko mówi i wskazuje: Daj mi tra tata, itp. To lala, to hau hau. Tam tik tik, tam fufu. Dziecko nazywa osoby mu najbliższe. Mówi swoje imię.	Opiekun zadaje pytania Co chcesz? Powiedz. Co to jest? Co tam jest? Kto tu jest? Kto tam jest?
III. Zastępowanie wyrażeń dźwiękonaśladowczych prostymi wyrazami.
Dziecko posługuje się prostymi wyrażeniami, mówi: Hau hau, Dziadzia.	Opiekun mówi (uczy) dziecko wyrazów zastępując dotychczas używane wyrażenia wyrazami: Tak, to jest hau hau, to jest pies. Tak, to jest dziadzia, to jest dziadek.
IV. Wzbogacanie zasobu słownika
Dziecko przyswaja coraz więcej nowych słów - różnych części mowy np. Auto, baran, ptak, Moje, Duże, małe, ciepłe, dobre, Jedzie, pije, idzie, daje, myje, Mało, dużo, jeden, dwa, Tam, tu, daleko, Pani, babcia, pan,	Opiekun musi stawiać coraz więcej pytań: Co to jest? Kto to jest? Czyje? Jakie? Co robi? Ile? Gdzie?
V. Budowanie coraz dłuższych zdań
Uczymy dziecko mówienia prostymi zdaniami. To jest auto. Auto jedzie. Duże auto jedzie. Auto jedzie daleko. Tam jedzie auto	Zadajemy dłuższe pytania, nawiązujemy dialog: Co to jest? Co robi auto? Jakie to auto? Gdzie jedzie auto?