„Scena i kulisy teatru życia codziennego człowieka”

Każdy z nas, niezależnie od tego, czy tego chcemy czy nie jest aktorem. A nasze codzienne środowisko jest teatrem. Gramy, chcemy pokazać się z jak najlepszej strony, cały czas niwelując nasze

„niedoskonałości” aktorskie, zwracamy uwagę nawet na najmniejszy szczegół. Również teraz, gdy siedzimy na zajęciach uczestniczymy czynnie w przedstawieniu teatralnym.

Erving Goffman w swojej najsłynniejszej publikacji pt. „Człowiek w teatrze życia codziennego” w bardzo przejrzysty sposób analizuje teatr jako metaforę życia ludzkiego. Ja w swoim krótkim wystąpieniu, które de facto jest przedstawieniem teatralnym(bądź widowiskiem) skupię się na dwóch aspektach teatralnych, a mianowicie scenie i kulisach

Na początku rozważań o teatrze należy przyjąć, że nie ma teatru bez ludzi, również jeden człowiek nie jest w stanie stworzyć teatru. Dlatego potrzebne są minimum dwie osoby-aktor i widz(Ew. publiczność-jednostki obserwujące występ, ci którzy przyczyniają się do występów innych).

Obszar sceny i kulis można nazwać strefą, czyli dokładniej rzecz ujmując strefa jest to każde miejsce ograniczone w jakiś sposób przez bariery percepcji.

SCENA

Scena, nazywana inaczej strefą fasadową to nic innego jak tylko miejsce, w którym odbywa się „występ”. Stałym symbolicznym wyposażeniem takiego miejsca jest część fasady, nazywana dekoracją. Sceną może być chociażby sala wykładowa, sklep czy zakład produkcyjny. Innymi słowy, są to miejsca, w których są ludzie.

Ludzie podczas swoich występów na scenie stosują i uosabiają pewne wzorce, które możemy podzielić na dwie duże grupy:

· Zasady dobrego wychowania, które odnoszą się do sposobu, w jaki wykonawca traktuje widownię, kiedy angażuje się w rozmowę z nią lub w wymianę gestów zastępującą rozmowę, np. rozmawianie podczas zajęć czy pytania o sprawy „niewygodne” dla naszego rozmówcy

· Dobre obyczaje odnoszą się do tego, w jaki sposób wykonawca zachowuje się w wizualnej czy głosowej obecności publiczności, ale nie wchodząc z nią koniecznie w kontakt słowny. Możemy je podzielić na dwie podgrupy:

o Wzorce moralne, które stanowią cel sam w sobie i które mogą dotyczyć między innymi poszanowania miejsc świętych czy czystości seksualnej.

o Wzorce instrumentalne odnoszą się do takich na przykład obowiązków jak te, których spełniania może żądać pracodawca od swoich pracowników, np. troska o własność.

KULISY

Kulisy to miejsce, gdzie najzupełniej świadomie przeczy się wrażeniom, których wywołaniu ma służyć przedstawienie, miejsce, w którym aktorzy wychodzą z roli. Za kulisami dopasowujemy kostiumy do kolejnej roli, odprężamy się, wyrzucamy z siebie swoje żale do innych osób biorących udział w naszym przedstawieniu. Jednak nie każdy może wejść za kulisy naszego przedstawienia(np. uczniowie nie mogą od tak sobie wchodzić do pokoju nauczycielskiego bez wyraźnego pozwolenia nauczyciela).

W zależności od okoliczności każda strefa może jednocześnie pełnić funkcję sceny i kulis, np. gabinet kierownika jest sceną, na której pokazuje się jego pozycję w hierarchii za pomocą mebli i dywanów. Jednocześnie kierownik może w tym samym miejscu zdjąć marynarkę, rozluźnić krawat.

Strefa „zewnętrzna” to wszystkie miejsca, które z punktu widzenia danego przedstawienia nie są ani sceną ani kulisami. Strefą „zewnętrzną” teatru może być między innymi przestrzeń innego teatru.