„Scena i kulisy teatru życia codziennego człowieka”
Każdy z nas, niezależnie od tego, czy tego chcemy czy nie jest aktorem. A nasze codzienne środowisko jest teatrem. Gramy, chcemy pokazać się z jak najlepszej strony, cały czas niwelując nasze
„niedoskonałości” aktorskie, zwracamy uwagę nawet na najmniejszy szczegół. Również teraz, gdy siedzimy na zajęciach uczestniczymy czynnie w przedstawieniu teatralnym.
Erving Goffman w swojej najsłynniejszej publikacji pt. „Człowiek w teatrze życia codziennego” w bardzo przejrzysty sposób analizuje teatr jako metaforę życia ludzkiego. Ja w swoim krótkim wystąpieniu, które de facto jest przedstawieniem teatralnym(bądź widowiskiem) skupię się na dwóch aspektach teatralnych, a mianowicie scenie i kulisach
Na początku rozważań o teatrze należy przyjąć, że nie ma teatru bez ludzi, również jeden człowiek nie jest w stanie stworzyć teatru. Dlatego potrzebne są minimum dwie osoby-aktor i widz(Ew. publiczność-jednostki obserwujące występ, ci którzy przyczyniają się do występów innych).
Obszar sceny i kulis można nazwać strefą, czyli dokładniej rzecz ujmując strefa jest to każde miejsce ograniczone w jakiś sposób przez bariery percepcji.
SCENA
Scena, nazywana inaczej strefą fasadową to nic innego jak tylko miejsce, w którym odbywa się „występ”. Stałym symbolicznym wyposażeniem takiego miejsca jest część fasady, nazywana dekoracją. Sceną może być chociażby sala wykładowa, sklep czy zakład produkcyjny. Innymi słowy, są to miejsca, w których są ludzie.
Ludzie podczas swoich występów na scenie stosują i uosabiają pewne wzorce, które możemy podzielić na dwie duże grupy:
Zasady dobrego wychowania, które odnoszą się do sposobu, w jaki wykonawca traktuje widownię, kiedy angażuje się w rozmowę z nią lub w wymianę gestów zastępującą rozmowę, np. rozmawianie podczas zajęć czy pytania o sprawy „niewygodne” dla naszego rozmówcy
Dobre obyczaje odnoszą się do tego, w jaki sposób wykonawca zachowuje się w wizualnej czy głosowej obecności publiczności, ale nie wchodząc z nią koniecznie w kontakt słowny. Możemy je podzielić na dwie podgrupy:
Wzorce moralne, które stanowią cel sam w sobie i które mogą dotyczyć między innymi poszanowania miejsc świętych czy czystości seksualnej.
Wzorce instrumentalne odnoszą się do takich na przykład obowiązków jak te, których spełniania może żądać pracodawca od swoich pracowników, np. troska o własność.
KULISY
Kulisy to miejsce, gdzie najzupełniej świadomie przeczy się wrażeniom, których wywołaniu ma służyć przedstawienie, miejsce, w którym aktorzy wychodzą z roli. Za kulisami dopasowujemy kostiumy do kolejnej roli, odprężamy się, wyrzucamy z siebie swoje żale do innych osób biorących udział w naszym przedstawieniu. Jednak nie każdy może wejść za kulisy naszego przedstawienia(np. uczniowie nie mogą od tak sobie wchodzić do pokoju nauczycielskiego bez wyraźnego pozwolenia nauczyciela).
W zależności od okoliczności każda strefa może jednocześnie pełnić funkcję sceny i kulis, np. gabinet kierownika jest sceną, na której pokazuje się jego pozycję w hierarchii za pomocą mebli i dywanów. Jednocześnie kierownik może w tym samym miejscu zdjąć marynarkę, rozluźnić krawat.
Strefa „zewnętrzna” to wszystkie miejsca, które z punktu widzenia danego przedstawienia nie są ani sceną ani kulisami. Strefą „zewnętrzną” teatru może być między innymi przestrzeń innego teatru.